Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

coït

  • 61 digero

    dī-gero, gessī, gestum, ere (dis u. gero), I) auseinander tragen, zerteilen, verteilen, A) eig.: 1) im allg.: a) auseinander treiben, -jagen, zerteilen, interdum (insulae) iunctae copulataeque et continenti similes sunt, interdum discordantibus ventis digeruntur, Plin. ep. 8, 20, 6: nubes, in quas coit et ex quibus solvitur (aër), modo congregantur, modo digeruntur, numquam immotae iacent, Sen. nat. qu. 7, 22, 1: continuorum (dentium) qui digerunt (zerteilen, zerlegen) cibum lati et acuti, qui conficiunt (zermalmen) duplices, Plin. 11, 160: corpora dum solvit tabes et digerit (auflöst) artus, Lucan. 6, 88. – b) nach verschiedenen Seiten verteilen, α) v. Pers.: pulverem in catinos, Plin. 12, 68: uvam siccatam sole in pastillos, Plin. 12, 131 (vgl. 27, 118). – β) v. lebl. Subjj.: qui (transitus) conceptum vaporem salubri temperamento huc illuc digerit (verbreitet) et ministrat, Plin. ep. 2, 17, 9: umor per ventrem digeritur, Veget. mul. 1, 14, 5: itemque per quas (actiones) eadem haec (cibus potioque) in omnes membrorum partes digeruntur, Cels. 1. praef. p. 4, 12 D.: stercoris pars in prata digerenda, Col. 11, 2, 19. – 2) insbes.: a) als t. t. des Gartenbaues, Pflanzen auseinander pflanzen, verpflanzen, verteilen, asparagum, Cato r. r. 161, 3: quo mox digesta feratur (seges), Verg. georg. 2, 267: vacuos si sit digesta per agros (arbor), Verg. georg. 2, 54. – b) als mediz. t. t., α) wegschaffen, zerteilen, beseitigen, einen Krankheitsstoff vertreiben, materiam, Cels.: umorem (die kranken Säfte), Cels.: ad digerenda quae coëunt (die Ansammlungen), Cels.: v. Pflanzen, lentitiam pituitae, Plin.: cruditates, Plin. – β) eine Speise verdauen, cibum, Cels. 1. praef. p. 8, 20 D. Quint. 11, 2, 35: cibos mansos, Quint. 10, 1, 19: nec patiebatur alimenta per somnum quietemque aequaliter digeri, Sen. contr. 1. praef. § 17: materia, quae naturaliter digeritur, Cels. 3, 4. p. 78, 8 D.: eo caelo (Klima), quod magis digerit, die Verdauung fördert, Cels. 3, 4. p. 80, 1 D. – γ) aus dem Körper zerteilend abführen, den Körper öffnen, reinigen, si corpus astrictum est, digerendum esse; si profluvio laborat, continendum, Cels. 1. praef. p. 10, 1 D.: quoniam corpus ista (lux) quoque digerit, Cels. 3, 4. p. 79, 11 D. – δ) jmd. (einen Kranken) gleichs. zersetzen = entkräften, schwächen, nimis od. minus dig. aegrum, Cels. 2, 15. p. 61, 6 D. u. 7, 26. p. 312, 30 D.: sudore digeri, Cels. praef. p. 11, 25 D. – c) abteilen, ordnen, sondern, sortieren, capillos, Ov. am. 1, 7, 11: flexos ordine capillos, Mart. 3, 63, 3: murram, Plin. 12, 68: linum, Plin. 19, 18.

    B) übtr.: 1) im allg.: a) zerteilen, teilen, septem digestus in cornua Nilus, Ov. met. 9, 774: in canes totidem trunco digestus ab uno Cerberos, Ov. her. 9, 93. – b) verteilen, Crete centum digesta per urbes, das hundertstädtige, Ov. her. 10, 67: commentaria per genera usus sui, Plin. 29, 15: mea per longos mala annos, Ov. ex Pont. 1, 4, 9: novem volucres in belli annos, Ov. met. 12, 21: poenam in omnes, Ov. met. 14, 469. – 2) insbes.: a) abteilen, einteilen, teilen, populum Romanum in partes, Flor.: populum in partes, Ov.: totum in partes tempus, Manil.: annum in totidem species, Tac.: commentarios in libros, Quint.: ius civile in genera, Cic.: illa generatim, Cic. – b) abteilen, ordnen, accepti tabulas omnes, Cic.: bibliothecam, Suet.: rem publicam bene, Cic.: inordinata, Quint.: quaestiones, anordnen, Quint.: argumenta in digitos, an den F. herzählen, Quint.: res in ordinem (nach der Reihenfolge), Quint.: carmina in numerum (nach der Z.), Verg.: senes orbos in litteram (nach dem Alphabet), Sen. ep.: so auch amnium in litteram digesta nomina, alphabetisch geordnet, Vib. Sequ.: per partes tamen et digesta (gleichsam nach Fächern geordnet), Plin. ep. – c) der Reihe nach-, in gehöriger Ordnung eintragen, buchen, nomina in codicem accepti et expensi, Cic. Rosc. com. 9: Claudium in litteras, den K. gleichs. buchen, sein Leben sorgfältig beschreiben, Treb. Poll. Claud. 1, 1 P. – d) der Reihe u. Ordnung nach etw. vornehmen, α) in gehöriger Ordnung besorgen, mandata, Cic. ad Q. fr. 2, 12 (14), 3. – β) der Reihe nach deuten, auslegen (v. Wahrsager), omina, Verg. Aen. 2, 182. – γ) der Zeit folge nach-, chronologisch angeben, m. folg. indir. Fragesatz, Liv. 2, 21, 4. – δ) der Zahl nach berechnen, zählen, qui matris digerit annos (v. dem, dem die Mutter zu lange lebt), Ov. fast. 2, 625: digesta numero cadavera, Val. Max. 1, 8, 5. – ε) mündlich od. schriftl. auseinandersetzen, αα) mündlich besprechen, abmachen, negotium plene, Amm. 17, 8, 3: rem per secreta colloquia, Amm. 21, 11, 2. – ββ) schriftlich aufzählen, darstellen, beschreiben, erwähnen, reliquos usus eius digeremus, Plin. 29, 37: cuius super adventu in Italiam pauca in actibus Commodi principis digessimus per excessum (in einer Abschweifung, Episode), Amm. 22, 9, 6: Mesopotamia digesta, cum bella Parthica dicerentur, Amm. 14, 7, 21: argumentum digestum tumore tragico, Amm. 28, 1, 4: bella charactere historico digesta, Vopisc. Aurel. 1, 6. – ζ) zustande bringen, pontes caute, anlegen, Amm. 24, 2, 8; 21, 11, 2.

    II) hier- und dahin tragen, von einem Ort zum andern schaffen, aegrum gestando, Cels. 4, 14 (7). p. 139, 34 D.

    lateinisch-deutsches > digero

  • 62 horror

    horror, ōris, m. (horreo) = φρίξ, φρίκη, das »Rauhwerden«; dah. I) v. Lebl.: 1) das Starren, a) eig., das Aufstarren einer vorher glatten Oberfläche, vom »heftigen Aufwallen, Wellenschlag« des Meeres, pontus non horrore tremit, Lucan. – vom »Erbeben« des Erdbodens, commissam aciem secutus ingens terrae tremor; nisi illum horrorem soli virorum discursus et mota vehementius arma fecerunt, Flor. – b) übtr., die Rauheit, ille horror dicendi, jene rauhe Sprache, Quint. 8, 5, 34. – 2) das Emporstarren-, Sich-Aufsträuben der Haare, nec ullo horrore comarum terribilis, Val. Flacc.: poet., nullo horrore comarum (des Laubes) excussae laurus, Lucan. – 3) die starrende Höhe eines Gebirges, par horrore, par vertice, par ille nivibus Alpinis Pyrenaeus, Flor. Verg. or. an poët. p. 107, 23 H. – II) von Menschen: 1) das Zusammenfahren (so daß einen die Gänsehaut überläuft), der Schauer, Schauder, vor Kälte, der Frostschauer, bes. wie φρίκη = »Fieberschauer, Fieberfrost, Schüttelfrost« (vgl. Cels. 3, 3), a) eig.: horror validus, Cels.: horrores frigidi, Plin.: horrores febrem praecedentes, Scrib. Larg.: febrium cum horrore et multa membrorum quassatione, Sen.: aquilo horrores excitat, Cels.: horror atque etiam febricula permanet, Cels.: Atticam doleo tam diu: sed quoniam iam sine horrore est, spero esse, ut volumus, Cic. – bei leidenschaftlicher Aufregung, bes. bei Furcht, Angst usw., tremulus maestis orietur fletibus h., Prop. (u. so Ov. met. 9, 345, indem in den Ästen noch menschl. Gefühl war): ciere horrorem membris, Lucr.: mihi frigidus horror membra quatit, gelidusque coit formidine sanguis, Verg. – b) meton., von dem, was Schauer verursacht, nix et caerulei Boreae ferus abstulit horror, Frostschauer, Kälte, Val. Flacc.: multifidus ruptis e nubibus horror effugit, poet. vom Hagel, Val. Flacc.: validi ferri naturae frigidus h., des Eisens mächtige Natur, sein kalter Schauder, Lucr.: serrae stridentis acerbus h., scharfes, durchschauerndes Geräusch, Lucr. – 2) der Schauder = a) das sich durch Stocken des Blutes, Sträuben des Haares, Stierheit des Blicks usw. kundgebende Grausen, Entsetzen (griech. φρίκη), ea res me horrore afficit, Plaut.: di immortales, qui me horror perfudit, Cic.: horror ingens spectantes perstringit, Liv.: me luridus occupat horror, Ov.: incertis lymphata horroribus urbs, Stat.: horror est mit Infin., quod spectare... quoque horror est, was schauerlich mit anzusehen ist, Plin. 28, 4. – meton., der Schrecken, v. Pers., Scipiades, belli fulmen, Carthaginis h., Lucr. 3, 1032; vgl. Val. Flacc. 1, 744: v. einer Botschaft, interea patrias saevus venit horror ad aures, die Schreckensbotschaft, Val. Flacc. 8, 134. – b) der heilige Schauer vor der Gottheit u. allem Heiligen, die heilige-, ehr furchtsvolle Scheu (vgl. die Auslgg. zu Lucan. 3, 411), hic numinis ingens h., Val. Flacc.: arboribus suus h. inest, Lucan.: animos horrore imbuere, Liv.: perfusus horrore venerabundusque, Liv. – c) v. Schauer der Freude, der Wonneschauer, laetus per artus horror iit, Stat. Theb. 1, 494. – u. so vom Schauer freudiger Bewunderung, his ibi me rebus quaedam divina voluptas percipit atque horror, quod sic natura etc., Lucr. 3, 29 sq.

    lateinisch-deutsches > horror

  • 63 mapalia

    mapālia, ium, n. (ein punisches Wort), die kleinen, backofenartig gewölbten Hütten, die die afrikanischen Nomaden auf Wagen mit sich führten und aus denen sie ihr Lager bildeten, dah. Hüttenlager, Cato origg. 4. fr. 2. Sall. Iug. 18, 8. Liv. 29, 31, 8. Tac. hist. 4, 50. Verg. georg. 3, 340. Mart. 10, 20, 8. Sil. 14, 7; 15, 421. Vgl. Fest. p. 146, 25 u. Paul. ex Fest. 147, 16. – Sing. mapāle, is, n., Auson. perioch. Odyss. 16 (wo māpālĕ gemessen ist): kollektiv, coit e sparso concita mapali agrestum manus, Val. Flacc. 2, 460. Vgl. Tzschucke Mela 1, 8, 3 (tom. 3. p. 1. p. 217 sqq.). – Plur. übtr., a) als Schimpfwort, liederliche Häuser, Lumpen, Petron. 58, 13 (vgl. Fest p. 146, 25 sqq.). – b) unnütze Dinge, Possen, mera mapalia fecistis, Sen. apoc. 9, 1. – / Über die regelm. Messung măpālĭa s. die oben angef. Dichterstellen; vgl. Serv. Verg. Aen. 4, 259.

    lateinisch-deutsches > mapalia

  • 64 praecordia

    prae-cordia, iōrum, n. (prae u. cor), I) die Haut, die Herz und Lunge vom Unterleibe trennt, das Netz um das Herz, das Zwerchfell, sonst diaphragma genannt, Cic. u. Plin. – II) übtr.: A) die Eingeweide, Gedärme, bes. der Magen, praecordia vocamus uno nomine exta in homine, Plin.: fisso transit praecordia ligno, Verg.: anulus in praecordiis piscis inventus, Cic.: leni praecordia mulso prolueris, Hor. – B) die Brusthöhle mit Herz u. Lunge u. übh. die Brust, quod a praecordiis uterum (die Bauchhöhle) diducit, Cels.: coit in praecordia sanguis, Verg.: spiritus remanet in praecordiis, Liv.: dura in terra ponunt praecordia, die harte Brust (die gespannte, harte Haut), Ov.: multus ore toto rubor exaestuante ex imis praecordiis sanguine, Sen. – die Brust, das Herz, als Sitz der Empfindungen und Begierden, ferrea praecordia, Ov.: aperit praecordia Liber, Hor.: cogere dolorem intra praecordia, in sein Herz verschließen, Sen. rhet. – stolidae praecordia mentis, törichte Gesinnungen, Ov. – C) = τὰ ὑποχόνδρια, die Oberbauchgegend unter den Rippen, Cels. 2, 3. p. 32, 31 D. u. 2, 4. p. 34, 9 D. – / Sing. praecordium, iī, n., Isid. orig. 10. no. 102.

    lateinisch-deutsches > praecordia

  • 65 pusula

    pūsula, ae, f. ( wie pustula von φυσάω), die Blase, das Bläschen, I) im allg.: opium fictum in pusulas coit (in aqua), Plin.: aliquando et pusulis argenti modo relucentibus, an den unechten carbunculi, Plin.: am Brote beim Backen, Paul. ex Fest. 99, 16. – II) insbes., als mediz. t. t., das Bläschen auf der Haut, die Blatter, Pustel, Cels., Sen. u.a. (vgl. pustula a. E.). – Sing. kollekt., die Pustel, die Vereiterung, in der Sprache der Landleute = der Rotlauf, das heilige Feuer, Colum. 7, 5, 16. – / Tibull. 2, 3, 10 schreiben Bährens u. L. Müller (mit cod. Fr.) pussula rupta.

    lateinisch-deutsches > pusula

  • 66 vernarben

    vernarben, cicatricem ducere od. obducere od. trahere: ad cicatricem venire od. pervenire. – eine Wunde fängt an zu v., vu lnus coit in cicatricem: eine vernarbte Wunde, cicatrix: die schon vernarbte Wunde des Staates wieder aufreißen, obductam iam rei publicae cicatricem refricare.

    deutsch-lateinisches > vernarben

  • 67 Central Office of Industrial Tribunal

    Abbreviation: COIT

    Универсальный русско-английский словарь > Central Office of Industrial Tribunal

  • 68 Ιπποβινος

        ὅ насмешл. имя («Qui coit cum equa») вм. Ἱππόνικος Arph.

    Древнегреческо-русский словарь > Ιπποβινος

  • 69 astrictus

        Astrictus, Participium. Plin. iunior. Lié, Obligé, Tenu, Astrainct.
    \
        Astrictus et deuinctus. Plin. iunior. Tenu et obligé.
    \
        Astrictus necessitate. Cic. Contrainct.
    \
        Voluptatibus astricti. Cic. Qui sont totalement addonnez à leurs voluptez et plaisirs.
    \
        Astricta frons. Martialis. Rechigné, Refrongné, Ridé.
    \
        Astrictum frigore pectus. Ouid. Gelé de froid.
    \
        Histrio astrictus certa quadam numerorum moderatione et pedum. Cic. Contrainct, Tenu, Astrainct, Restrainct.
    \
        Gelu astrictum. Ouid. Gelé.
    \
        Astrictus gustus. Plin. Goust aspre et rude.
    \
        Aquis astrictis coit fluuius. Ouid. La riviere est gelee.

    Dictionarium latinogallicum > astrictus

  • 70 cicatrix

    cĭcātrix, īcis, f. [st2]1 [-] cicatrice. [st2]2 [-] écorchure, égratignure. [st2]3 [-] marque d'une incision, trace d'une entaille.    - donec cicatrix sit, Cels.: jusqu'à la cicatrisation.    - cicatrix adversa, Cic.: cicatrice d'une blessure reçue par devant.    - refricare obductam jam rei publicae cicatricem, Cic. Agr. 3: rouvrir les plaies déjà fermées de la république.    - cicatricem contrahere (ducere, inducere): fermer une plaie, cicatriser.    - cicatricem rumpere, Curt.: rouvrir une blessure.    - cicatricem tollere (emendare), Plin.: faire disparaître une cicatrice.    - cicatricibus operis remanentibus, Plin.: (la statue) gardant la trace des entailles.    - linum ostendit non una cicatrix, Juv.: plus d'une couture laisse voir le fil.
    * * *
    cĭcātrix, īcis, f. [st2]1 [-] cicatrice. [st2]2 [-] écorchure, égratignure. [st2]3 [-] marque d'une incision, trace d'une entaille.    - donec cicatrix sit, Cels.: jusqu'à la cicatrisation.    - cicatrix adversa, Cic.: cicatrice d'une blessure reçue par devant.    - refricare obductam jam rei publicae cicatricem, Cic. Agr. 3: rouvrir les plaies déjà fermées de la république.    - cicatricem contrahere (ducere, inducere): fermer une plaie, cicatriser.    - cicatricem rumpere, Curt.: rouvrir une blessure.    - cicatricem tollere (emendare), Plin.: faire disparaître une cicatrice.    - cicatricibus operis remanentibus, Plin.: (la statue) gardant la trace des entailles.    - linum ostendit non una cicatrix, Juv.: plus d'une couture laisse voir le fil.
    * * *
        Cicatrix, pen. prod. cicatricis, pen. etiam prod. f. g. Terent. Cicatrice, La marque d'une playe.
    \
        Aduersas cicatrices ostendere. Cic. Qu'on a receu par devant.
    \
        Corporea cicatrix. Plin. Un remplissement de chair qui vient au lieu de l'oz rompu qui a esté osté.
    \
        Foeda cicatrix. Horat. Laide.
    \
        Non vna cicatrix. Iuuenal. Plusieurs cicatrices.
    \
        Coit cicatrix. Plaut. La playe se reprend et referme.
    \
        Contrahere cicatrices. Plin. Appetisser.
    \
        Declarat cicatrix. Cic. La cicatrice le monstre.
    \
        Ducitur cicatrix. Ouid. La playe se reprend et referme.
    \
        Exceptae aduerso corpore cicatrices. Cic. Playes receues par devant.
    \
        Fallit cicatrix. Plin. Elle est si petite qu'on ne la voit point.
    \
        Indere cicatrices in scapulas alicuius. Plaut. La batre ou fouetter tant par les espaules qu'il en emporte les marques.
    \
        Obducta cicatrix. Cic. Playe reprinse et refermee.
    \
        Refricare cicatricem. Cic. Rafreschir et renouveler la playe.

    Dictionarium latinogallicum > cicatrix

  • 71 sanguis

    sanguĭs, ĭnis, m.    - forme sanguen, n.: Enn. Tr. 46 ; 228 ; An. 117 ; Cato, frg. 19, 11; 65, 5; Lucr. 1. 837 ; 853 ; 860 II sanguīs chez Lucrèce passim II gén. sanguis Chron. 2, 11, 128 ; P.-Nol. 21, 376. [st1]1 [-] sang.    - Cic. Nat. 2, 138 ; Quir. 14 ; etc..    - sanguinem (alicujus) haurire, Cic. Sest. 54 ; Liv. 26. 13, 14, etc.: faire couler, répandre le sang [de qqn] jusqu'à épuisement.    - hauriendus aut dandus est sanguis, Liv. 7, 24, 4: il faut faire couler tout leur sang ou donner le nôtre.    - sanguinem sistere, Plin. 20, 59 ; cohibere Plin. 22, 147: supprimere Cels. 2, 10: arrêter (étancher) le sang.    - sanguinem mittere, Cic. Att. 6, 1, 2: pratiquer une saignée.    - sanguinem mittere (detrahere, extrahere): saigner (qqn).    - fig. missus est sanguis invidiae sine dolore, Cic. Att. 1, 16, 11: j'ai fait un sacrifice aux envieux sans qu'il m'en coûte.    - gustare civilem sanguinem vel potius exsorbere, Cic. Phil. 2, 71: goûter du sang des citoyens, mieux, s'en abreuver.    - odio civilis sanguinis, Cic. Fam, 15, 15, 1: par haine de verser le sang... = par haine de la guerre civile].    - sanguine barbarorum modico, Tac.: les barbares ayant perdu peu de sang.    - usque ad sanguinem incitari, Cic.: s'exalter jusqu'au meurtre.    - fraterni sanguinis insons, Ov.: innocent de la mort de son frère. [st1]2 [-] force vitale, vigueur, sang, vie.    - toto sanguine nixus, Stat.: en déployant toute sa vigueur.    - [en parl. de l'Etat] Cic. Att. 4, 18, 2 ; Sest. 78.    - [en parl. de l'éloquence ou de l'orateur] Cic. Br. 36 ; 283 ; Or. 76.    - [en parl. du trésor public] Cic. Verr. 3, 83 ; Att. 6, 1, 2.    - detrahere aliquid de sanguine aerarii, Cic.: sucer le sang du Trésor. [st1]3 [-] origine, descendance race, parenté.    - sanguine conjuncti, Cic. Inv. 2, 161: unis par les liens du sang.    - paternus, maternus sanguis, Cic. Amer. 66: le sang paternel, maternel.    - ne societur sanguis, Liv. 4, 4, 6: pour que les sangs ne se mêlent pas.    - sanguis obscurus, Stat.: naissance obscure.    - vos o Pompilius sanguis, Hor.: ô vous, descendants de Numa.    - saevire in suum sanguinem, Liv.: faire des victimes au sein de sa famille. [st1]4 [-] rejeton, descendant.    - Virg. En. 6, 836 ; Hor. O. 4, 2, 14, etc ; Liv. 7, 4, 3 ; 40, 5. 1. [st1]5 [-] suc (des végétaux), sève, liqueur.    - Plin. 14, 58; Stat. Th. 1, 329.    - sanguis Baccheus, Stat.: liqueur de Bacchus (= le vin).
    * * *
    sanguĭs, ĭnis, m.    - forme sanguen, n.: Enn. Tr. 46 ; 228 ; An. 117 ; Cato, frg. 19, 11; 65, 5; Lucr. 1. 837 ; 853 ; 860 II sanguīs chez Lucrèce passim II gén. sanguis Chron. 2, 11, 128 ; P.-Nol. 21, 376. [st1]1 [-] sang.    - Cic. Nat. 2, 138 ; Quir. 14 ; etc..    - sanguinem (alicujus) haurire, Cic. Sest. 54 ; Liv. 26. 13, 14, etc.: faire couler, répandre le sang [de qqn] jusqu'à épuisement.    - hauriendus aut dandus est sanguis, Liv. 7, 24, 4: il faut faire couler tout leur sang ou donner le nôtre.    - sanguinem sistere, Plin. 20, 59 ; cohibere Plin. 22, 147: supprimere Cels. 2, 10: arrêter (étancher) le sang.    - sanguinem mittere, Cic. Att. 6, 1, 2: pratiquer une saignée.    - sanguinem mittere (detrahere, extrahere): saigner (qqn).    - fig. missus est sanguis invidiae sine dolore, Cic. Att. 1, 16, 11: j'ai fait un sacrifice aux envieux sans qu'il m'en coûte.    - gustare civilem sanguinem vel potius exsorbere, Cic. Phil. 2, 71: goûter du sang des citoyens, mieux, s'en abreuver.    - odio civilis sanguinis, Cic. Fam, 15, 15, 1: par haine de verser le sang... = par haine de la guerre civile].    - sanguine barbarorum modico, Tac.: les barbares ayant perdu peu de sang.    - usque ad sanguinem incitari, Cic.: s'exalter jusqu'au meurtre.    - fraterni sanguinis insons, Ov.: innocent de la mort de son frère. [st1]2 [-] force vitale, vigueur, sang, vie.    - toto sanguine nixus, Stat.: en déployant toute sa vigueur.    - [en parl. de l'Etat] Cic. Att. 4, 18, 2 ; Sest. 78.    - [en parl. de l'éloquence ou de l'orateur] Cic. Br. 36 ; 283 ; Or. 76.    - [en parl. du trésor public] Cic. Verr. 3, 83 ; Att. 6, 1, 2.    - detrahere aliquid de sanguine aerarii, Cic.: sucer le sang du Trésor. [st1]3 [-] origine, descendance race, parenté.    - sanguine conjuncti, Cic. Inv. 2, 161: unis par les liens du sang.    - paternus, maternus sanguis, Cic. Amer. 66: le sang paternel, maternel.    - ne societur sanguis, Liv. 4, 4, 6: pour que les sangs ne se mêlent pas.    - sanguis obscurus, Stat.: naissance obscure.    - vos o Pompilius sanguis, Hor.: ô vous, descendants de Numa.    - saevire in suum sanguinem, Liv.: faire des victimes au sein de sa famille. [st1]4 [-] rejeton, descendant.    - Virg. En. 6, 836 ; Hor. O. 4, 2, 14, etc ; Liv. 7, 4, 3 ; 40, 5. 1. [st1]5 [-] suc (des végétaux), sève, liqueur.    - Plin. 14, 58; Stat. Th. 1, 329.    - sanguis Baccheus, Stat.: liqueur de Bacchus (= le vin).
    * * *
        Sanguis, m. g. quod et Sanguen, neut. gen. dixerunt veteres, vnde sanguinis facit in genitiuo, pen. corr. Cic. Sang.
    \
        Detractio sanguinis, et Sanguinis missio. Cels. Saignee.
    \
        Profusionem sanguinis auertere. Cels. Divertir.
    \
        Sanguis aerarii, per translationem. Cicero. L'argent du thresor de la ville.
    \
        Plenus sanguinis homo. Plaut. Qui ne demande qu'à tuer.
    \
        Conglobatus, Vide CONGLOBO. Sang figé et caillé.
    \
        Integer. Virgil. Qui n'est point corrompu.
    \
        Coit sanguis. Plinius. Il se caille.
    \
        Poenas dare sanguine. Virgil. Estre tué.
    \
        Dare sanguinem inuidiae. Liu. Mettre sa vie à la volunté et merci de ses envieux.
    \
        Alternum dare sanguinem. Seneca. Quand deux s'entretuent, S'entretuer.
    \
        Duratur sanguis. Quintil. Se caille, S'endurcit, Se fige.
    \
        Emittere sanguinem. Cels. Saigner aucun.
    \
        Plus sanguinis in ipsa dimicatione factum. Liu. On tua plus de gents, Il y eut plus grande effusion de sang.
    \
        Fundere sanguinem de Rege. Curt. Espandre son sang, et se faire tuer pour soustenir la querelle de son Roy.
    \
        Sanguis reliquit corpus. Ouid. C'est quand on se sangmesle.
    \
        Sistere sanguinem. Plin. Arrester le sang, Estancher.
    \
        Amisimus omnem succum et sanguinem. Cicero. La vigueur et la force.
    \
        Sanguis. Virgil. Generation.
    \
        Author sanguinis. Virgil. Le premier et commencement d'une race et lignee.
    \
        Degener sanguinis. Stat. Qui forligne, Forlignant, Qui ne fait pas comme ceulx de sa parenté et de son sang.
    \
        Claro sanguine genitus. Seneca. De noble sang et lignee.
    \
        Sanguis regius. Horat. Sang royal.
    \
        Chari sanguinis vincula. Propert. Consanguinité.
    \
        Gradu sanguinis propior. Ouid. Plus prochain parent.
    \
        Nomina sanguinis. Ouid. Les noms de consanguinité.
    \
        Cohaerere sanguine alicui. Quintil. Estre son parent, Estre de son sang.

    Dictionarium latinogallicum > sanguis

  • 72 sartus

    sartus, a, um part. passé de sarcio.    - sartus (et) tectus: en bon état d'entretien.    - sarta tecta, n. plur: le bon entretien.
    * * *
    sartus, a, um part. passé de sarcio.    - sartus (et) tectus: en bon état d'entretien.    - sarta tecta, n. plur: le bon entretien.
    * * *
        Male sarta gratia nequicquam coit. Horat. Amitié mal cousue, ou mal souldee et conjoincte, ne tient point.

    Dictionarium latinogallicum > sartus

  • 73 vmbra

        Vmbra, vmbrae. Cic. Ombre.
    \
        Horrenti vmbra atrum nemus. Virgil. Forest fort espesse et ombrageuse.
    \
        Viridis vmbra. Virgil. D'arbres verds.
    \
        Nigras vmbras sibi abluii terra. Lucret. Quand la nuict s'en va.
    \
        Minax vmbra coit. Valer. Flac. Une grosse et noire nuee s'assemble et menace de gresle ou orage.
    \
        Contrahit vmbras dies medius. Ouid. Midi appetisse et accourcist les ombres.
    \
        Humentem vmbram polo dimouerat Aurora. Virg. L'aube du jour avoit chassé la nuict qui de soy est humide.
    \
        Pallentes vmbras discutit sol. Virgil. Les nuees palles.
    \
        Vmbra exuberat luxuria foliorum. Virgil. L'ombre est trop grande à cause de superabondance et superfluité des fueilles.
    \
        Exiguas vmbras fecerat sol altissimus. Ouid. Il estoit midi.
    \
        Inducere vmbras fontibus. Virgil. Planter des arbres autour des fontaines, pour les ombrager.
    \
        Vmbras arborum amputare. Virg. Couper les branches qui font ombre, Esbrancher.
    \
        Vmbrae. Horat. Qui vont disner chez autruy sans estre appelez, soubz l'ombre et conduicte d'un autre qui est convié et invité.
    \
        Suam ipsius vmbram metuere. Cic. Craindre son ombre, Estre trop paoureux.
    \
        Habent quasdam veritatis vmbras. Plin. Quelque semblance et apparence de verité, couleur, ombre et fueille.
    \
        Vmbrae pictorum. Cic. Les ombragements.
    \
        Vmbrae. Virgil. Les esprits des trespassez.
    \
        Vmbrarum terrores. Quintil. La paour des gobelins et loup garou.
    \
        Crudelibus occubat vmbris. Virgil. Il est mort.
    \
        Inhumata vmbra. Sil. L'ame d'un homme qui n'est point enterré.
    \
        Parentales vmbrae. Ouid. Les ames de noz pere et mere.

    Dictionarium latinogallicum > vmbra

  • 74 accouplement

    accouplement [akupləmɑ̃]
    masculine noun
    ( = copulation) mating
    * * *
    akupləmɑ̃
    nom masculin
    1) ( pour reproduction) mating
    2) Technologie coupling
    * * *
    akupləmɑ̃ nm
    1) (= coït) mating
    2) (de moteur, de pièces) coupling
    * * *
    1 ( pour reproduction) mating;
    2 Tech coupling.
    [akupləmɑ̃] nom masculin
    1. [raccordement] linking, joining

    Dictionnaire Français-Anglais > accouplement

  • 75 коитус

    2) лат. coitus

    Русско-французский медицинский словарь > коитус

  • 76 половое сношение

    2) лат. coitus

    Русско-французский медицинский словарь > половое сношение

  • 77 половой акт

    2) лат. coitus

    Русско-французский медицинский словарь > половой акт

  • 78 anal intercourse

    Sex., Prost. coït anal; sodomie

    English-French dictionary of law, politics, economics & finance > anal intercourse

  • 79 anal sex

    Sex., Prost. coït anal; sodomie

    English-French dictionary of law, politics, economics & finance > anal sex

  • 80 intercourse

    1) relations sociales; commerce entre individus
    2) Sex. coït; rapport sexuel

    English-French dictionary of law, politics, economics & finance > intercourse

См. также в других словарях:

  • coït — coït …   Dictionnaire des rimes

  • coït — [ kɔit ] n. m. • 1575; cohit 1304; lat. coitus, de coire « aller ensemble » ♦ Accouplement du mâle avec la femelle. ⇒ copulation. ♢ (Chez l être humain) Coït interrompu : méthode contraceptive qui consiste à retirer le pénis du vagin… …   Encyclopédie Universelle

  • Coit — may refer to one of the following. Battle of Cat Coit Celidon, a battle in Arthurian legends Coit Albertson, American actor Coit Cleaners, cleaning company from California Coit D. Blacker, Special Assistant to the President Coit Tower, landmark… …   Wikipedia

  • coit — COÍT, coituri, s.n. Împreunare sexuală. – Din lat. coitus, fr. coït. Trimis de IoanSoleriu, 28.06.2004. Sursa: DEX 98  COIT s. v. copulaţie. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  coít s. n., pl …   Dicționar Român

  • Coit — ist der Name folgender Personen: Joshua Coit (1758–1798), amerikanischer Politiker Lillie Hitchcock Coit (1842–1929), amerikanische Mäzenin Moses Coit Tyler (1835–1900), amerikanischer Historiker und Literaturwissenschaftler Stanton Coit… …   Deutsch Wikipedia

  • coït — COÏT. s. m. Accouplement du mâle avec la femelle pour la génération. Les animaux dans le coït, dans l ardeur du coït …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • Coit — (koit), n. [See {Quoit}.] A quoit. [Obs.] Carew. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Coit — Coit, v. t. To throw, as a stone. [Obs.] See {Quoit}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • coit — COIT. s. m. Accouplement du masle avec la femelle pour la generation. Dans le temps, dans l ardeur du coït …   Dictionnaire de l'Académie française

  • coit — Mot Monosíl·lab Nom masculí …   Diccionari Català-Català

  • coit — coition, 1670s, from L. coitus going together, also coition, from coire to go together (see COITUS (Cf. coitus)) …   Etymology dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»