Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

catapulta

  • 1 catapulta

        catapulta ae, f, καταπέλτησ, an engine for hurling missiles, catapult: per tabulata dispositae, L.: saxa ex catapultis, Cs.
    * * *
    catapult, an engine which shot large arrow/bolt/missile; missile itself (L+S)

    Latin-English dictionary > catapulta

  • 2 catapulta

    cătăpulta, ae, f., = o katapeltês, a large engine of war for throwing arrows, lances, stones, etc., a catapult (cf. ballista):

    catapultis ballistisque per omnia tabulata dispositis,

    Liv. 21, 11, 7; 21, 11, 10:

    maximae formae,

    id. 26, 47, 5; Vitr. 10, 11, 1; 10, 11, 19; 10, 15 sq.; Veg. Mil. 4, 22; Naev., Lucil., Varr., and Sisenn. ap. Non. p. 552, 17 sq.; Caes. B. C. 2, 9 al.; cf. Dict. of Antiq.—
    II.
    Meton., like ballista, for the missile itself, Plaut. Pers. 1, 1, 28; id. Curc. 3, 24; 5, 3, 12; id. Capt. 4, 2, 17; Titin. ap. Non. p. 552, 11 sq. (Com. Rel. v. 125 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > catapulta

  • 3 ballista

    1.
    ballista (better than balista; in Gloss. also ballistra), ae, f. [ballô], a lārge military engine, resembling a bow, stretched with cords and thongs, by which masses of stone and other missiles were thrown to a great distance; a machine for projectiles, the ballista (orig. diff. from catapulta, which was used for throwing arrows; but afterwards often interchanged with it; cf. Vitr. 10, 16-18; Veg. 4, 22): centenariae, throwing stones of a hundred pounds weight, Lucil. ap. Non. p. 555, 25: ballistae lapidum et reliqua tormenta telorum eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, *Cic. Tusc. 2, 24, 57; Caes. B. C. 2, 2; Liv. 24, 40, 15; 21, 11, 10; Tac. A. 12, 56; 15, 9; id. H. 3, 23; 3, 29; 4, 23; Gell. 7 (6), 3; Sil. 1, 334; Luc. 2, 686; Vulg. 1 Macc. 6, 20;

    6, 51.—Sportively: meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, umerus aries,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17. —For throwing other missiles, Caes. B. C. 2, 2; Luc. 2, 686; 3, 465.—
    II.
    Transf., the weapon thrown, a missile, Plaut. Trin. 3, 2, 42;

    Lucil. lib. XXVIII.: ballistas jactans centenarias. Sisenn. Hist. lib. IIII: ballistas quattuor talentarias,

    Non. p. 555, 24 sq. —
    III.
    Trop.:

    jam infortunii intenta ballista probe,

    an instrument, Plaut. Poen. 1, 1, 73; id. Bacch. 4, 4, 58.
    2.
    Ballista, ae, v. 2. Balista.

    Lewis & Short latin dictionary > ballista

  • 4 ballistra

    1.
    ballista (better than balista; in Gloss. also ballistra), ae, f. [ballô], a lārge military engine, resembling a bow, stretched with cords and thongs, by which masses of stone and other missiles were thrown to a great distance; a machine for projectiles, the ballista (orig. diff. from catapulta, which was used for throwing arrows; but afterwards often interchanged with it; cf. Vitr. 10, 16-18; Veg. 4, 22): centenariae, throwing stones of a hundred pounds weight, Lucil. ap. Non. p. 555, 25: ballistae lapidum et reliqua tormenta telorum eo graviores emissiones habent, quo sunt contenta atque adducta vehementius, *Cic. Tusc. 2, 24, 57; Caes. B. C. 2, 2; Liv. 24, 40, 15; 21, 11, 10; Tac. A. 12, 56; 15, 9; id. H. 3, 23; 3, 29; 4, 23; Gell. 7 (6), 3; Sil. 1, 334; Luc. 2, 686; Vulg. 1 Macc. 6, 20;

    6, 51.—Sportively: meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, umerus aries,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17. —For throwing other missiles, Caes. B. C. 2, 2; Luc. 2, 686; 3, 465.—
    II.
    Transf., the weapon thrown, a missile, Plaut. Trin. 3, 2, 42;

    Lucil. lib. XXVIII.: ballistas jactans centenarias. Sisenn. Hist. lib. IIII: ballistas quattuor talentarias,

    Non. p. 555, 24 sq. —
    III.
    Trop.:

    jam infortunii intenta ballista probe,

    an instrument, Plaut. Poen. 1, 1, 73; id. Bacch. 4, 4, 58.
    2.
    Ballista, ae, v. 2. Balista.

    Lewis & Short latin dictionary > ballistra

  • 5 buccula

    buccŭla ( būcŭla), ae, f. dim. [bucca].
    I.
    A little cheek or mouth, * Suet. Galb. 4:

    pressa Cupidinis buccula,

    App. M. 6, p. 182, 17; 3, p. 137, 40; Arn. 2, p. 73.—
    II.
    In milit. lang.
    A.
    The beaver, that part of a helmet which covers the mouth and cheeks, paragnathis:

    bucculas tergere,

    Liv. 44, 34, 8; Juv. 10, 134; Capitol. Max. Jun. 3; Cod. Th. 10, 22, 1.—
    B.
    Bucculae, two cheeks, one on each side of the channel in which the arrow of the catapulta was placed, Vitr. 10, 15, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > buccula

  • 6 bucula

    buccŭla ( būcŭla), ae, f. dim. [bucca].
    I.
    A little cheek or mouth, * Suet. Galb. 4:

    pressa Cupidinis buccula,

    App. M. 6, p. 182, 17; 3, p. 137, 40; Arn. 2, p. 73.—
    II.
    In milit. lang.
    A.
    The beaver, that part of a helmet which covers the mouth and cheeks, paragnathis:

    bucculas tergere,

    Liv. 44, 34, 8; Juv. 10, 134; Capitol. Max. Jun. 3; Cod. Th. 10, 22, 1.—
    B.
    Bucculae, two cheeks, one on each side of the channel in which the arrow of the catapulta was placed, Vitr. 10, 15, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > bucula

  • 7 catapultarius

    cătăpultārĭus, a, um, adj. [catapulta], belonging to the catapult, that is thrown by it:

    pilum,

    Plaut. Curc. 5, 3, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > catapultarius

  • 8 genu

    gĕnu, ūs, n. (also nom. sing. gĕnum, n., Front. Ep. ad M. Caes. 5, 44; and gĕnus, m., Lucil. ap. Non. 207, 28; gen. sing. genuis; dat. genui, genu, Mart. Cap. 3, § 293. —In neutr., nom. and acc. sing. genus, Cic. Arat. 45; 46; 399; 403; plur. gēnu͡a, as a dissyllable, Carey's Lat. Prosody, § 47; Verg. A. 5, 432; 12, 905; gen. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293;

    but usu. genibus,

    Curt. 10, 5, 24; Tac. A. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585) [kindr. with Sanscr. jānu; Gr. gonu; Goth. kniu; Germ. Knie; Engl. knee], the knee.
    I.
    Lit.:

    meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, Umerus aries: tum genu ut quemque icero, ad terram dabo,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17: hujus genus, Cic. ap. Serv. ad Verg. A. 3, 22:

    fine genus vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per aquam ferme genus tenus altam,

    Liv. 44, 40, 8 Drak. N. cr.:

    in ipsa genus utriusque commissura,

    knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250:

    sedatis tibi doloribus genus,

    Fronto Ep. p. 134 Rom.:

    dolorem genus suscitare,

    id. ib. p. 138:

    ne quem in cursu capite aut cubito offendam aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 3:

    genu mehercule M. Antonium vidi, cum contente pro se ipse lege Varia diceret, terram tangere,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    genua inediā succidunt,

    Plaut. Curc. 2, 3, 30:

    dumque virent genua,

    Hor. Epod. 13, 4:

    genuum junctura,

    knee-joint, Ov. M. 2, 823:

    genuumque tumebat orbis,

    knee-pan, id. ib. 8, 809: ad genua accidere, Enn. ap. Non. 517, 16 (Com. Rel. v. 9 Vahl.):

    procidere,

    Sen. Contr. 7, 17, 12:

    ad genua se alicui submittere,

    Suet. Tib. 20; cf.:

    genua amplexus genibusque volutans Haerebat,

    Verg. A. 3, 607:

    atqui pol hodie non feres, ni genua confricantur,

    i. e. be clasped in earnest entreaty, Plaut. As. 3, 3, 80; so,

    fricare,

    ib. 88:

    nunc tibi amplectimur genua egentes opum,

    id. Rud. 1, 5, 16; cf.:

    exurgite a genibus,

    id. ib. v. 22: advolvi, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 1, 311; Tac. A. 1, 13 fin.; 6, 49; 15, 71;

    for which: genibus se advolvere or advolvi,

    Liv. 8, 37 fin.; 28, 34, 4; Vell. 2, 80 fin.:

    nixi genibus ab senatu petierunt, ne, etc.,

    Liv. 43, 2, 2:

    muta metu terram genibus summissa petebat,

    Lucr. 1, 92:

    corde et genibus tremit,

    Hor. C. 1, 23, 8:

    jus imperiumque Phraates Caesaris accepit genibus minor,

    i. e. kneeling, beseeching, id. Ep. 1, 12, 28; Vulg. Phil. 2, 10 saep.:

    genu ponere,

    to bow the knee, Curt. 4, 6, 28; so,

    alicui,

    id. 8, 7, 13:

    genu flectere, Hier. in. Eph. 3, 14: inflexo genu adorare aliquem,

    Sen. Herc. Fur. 410:

    nixi genibus,

    on bended knees, Liv. 43, 2, 2:

    per tua genua te opsecro,

    Plaut. Curc. 5, 2, 31:

    genua incerare deorum,

    i. e. to attach to the statues of the gods wax tablets with prayers written on them, Juv. 10, 55.—
    II.
    Transf., of plants, a knot, joint, usually called geniculum:

    a genibus (ferulae) exeuntia folia,

    Plin. 13, 22, 42, § 123.

    Lewis & Short latin dictionary > genu

  • 9 genum

    gĕnu, ūs, n. (also nom. sing. gĕnum, n., Front. Ep. ad M. Caes. 5, 44; and gĕnus, m., Lucil. ap. Non. 207, 28; gen. sing. genuis; dat. genui, genu, Mart. Cap. 3, § 293. —In neutr., nom. and acc. sing. genus, Cic. Arat. 45; 46; 399; 403; plur. gēnu͡a, as a dissyllable, Carey's Lat. Prosody, § 47; Verg. A. 5, 432; 12, 905; gen. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293;

    but usu. genibus,

    Curt. 10, 5, 24; Tac. A. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585) [kindr. with Sanscr. jānu; Gr. gonu; Goth. kniu; Germ. Knie; Engl. knee], the knee.
    I.
    Lit.:

    meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, Umerus aries: tum genu ut quemque icero, ad terram dabo,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17: hujus genus, Cic. ap. Serv. ad Verg. A. 3, 22:

    fine genus vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per aquam ferme genus tenus altam,

    Liv. 44, 40, 8 Drak. N. cr.:

    in ipsa genus utriusque commissura,

    knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250:

    sedatis tibi doloribus genus,

    Fronto Ep. p. 134 Rom.:

    dolorem genus suscitare,

    id. ib. p. 138:

    ne quem in cursu capite aut cubito offendam aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 3:

    genu mehercule M. Antonium vidi, cum contente pro se ipse lege Varia diceret, terram tangere,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    genua inediā succidunt,

    Plaut. Curc. 2, 3, 30:

    dumque virent genua,

    Hor. Epod. 13, 4:

    genuum junctura,

    knee-joint, Ov. M. 2, 823:

    genuumque tumebat orbis,

    knee-pan, id. ib. 8, 809: ad genua accidere, Enn. ap. Non. 517, 16 (Com. Rel. v. 9 Vahl.):

    procidere,

    Sen. Contr. 7, 17, 12:

    ad genua se alicui submittere,

    Suet. Tib. 20; cf.:

    genua amplexus genibusque volutans Haerebat,

    Verg. A. 3, 607:

    atqui pol hodie non feres, ni genua confricantur,

    i. e. be clasped in earnest entreaty, Plaut. As. 3, 3, 80; so,

    fricare,

    ib. 88:

    nunc tibi amplectimur genua egentes opum,

    id. Rud. 1, 5, 16; cf.:

    exurgite a genibus,

    id. ib. v. 22: advolvi, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 1, 311; Tac. A. 1, 13 fin.; 6, 49; 15, 71;

    for which: genibus se advolvere or advolvi,

    Liv. 8, 37 fin.; 28, 34, 4; Vell. 2, 80 fin.:

    nixi genibus ab senatu petierunt, ne, etc.,

    Liv. 43, 2, 2:

    muta metu terram genibus summissa petebat,

    Lucr. 1, 92:

    corde et genibus tremit,

    Hor. C. 1, 23, 8:

    jus imperiumque Phraates Caesaris accepit genibus minor,

    i. e. kneeling, beseeching, id. Ep. 1, 12, 28; Vulg. Phil. 2, 10 saep.:

    genu ponere,

    to bow the knee, Curt. 4, 6, 28; so,

    alicui,

    id. 8, 7, 13:

    genu flectere, Hier. in. Eph. 3, 14: inflexo genu adorare aliquem,

    Sen. Herc. Fur. 410:

    nixi genibus,

    on bended knees, Liv. 43, 2, 2:

    per tua genua te opsecro,

    Plaut. Curc. 5, 2, 31:

    genua incerare deorum,

    i. e. to attach to the statues of the gods wax tablets with prayers written on them, Juv. 10, 55.—
    II.
    Transf., of plants, a knot, joint, usually called geniculum:

    a genibus (ferulae) exeuntia folia,

    Plin. 13, 22, 42, § 123.

    Lewis & Short latin dictionary > genum

  • 10 umerus

    ŭmĕrus (incorrectly spelled hŭmĕ-rus in many edd.), i, m. [cf. ômos].
    I.
    Prop., the upper bone of the arm, Cels. 8, 1. —
    II.
    Meton.
    A.
    The upper part of the arm (so only poet. for the usual lacertus):

    innixus dextro plena trahens umero,

    upperarm, arm, Prop. 1, 20, 44:

    umeros exsertus uterque,

    Stat. Th. 5, 439; 4, 235; Ov. F. 1, 409.—
    B.
    The shoulder (of a man; opp. armus of an animal, v. h. v.;

    the predom. signif. of the word): meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, Umerus aries,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17:

    id conexum in umero laevo,

    id. Mil. 4, 4, 44:

    sagittae pendebant ab umero,

    Cic. Verr. 2, 4, 34, § 74; cf. Hor. C. 1, 21, 12:

    umerum apertum gladio appetit,

    Caes. B. C. 2, 35:

    Chloris albo sic umero nitens,

    Hor. C. 2, 5, 18:

    sparsum odoratis umerum capillis,

    id. ib. 3, 20, 14:

    pars umeri ima tui,

    Ov. A. A. 3, 307.— Plur.:

    (virgines) quas matres student Demissis umeris esse,

    Ter. Eun. 2, 3, 23:

    scutum, gladium, galeam in onere nostri milites non plus numerant quam umeros, lacertos, manus,

    Cic. Tusc. 2, 16, 37:

    ut bracchia modo atque umeri ad sustinenda arma liberi ab aquā esse possent,

    Caes. B. G. 7, 56:

    pedites tantummodo umeris ac summo pectore exstare,

    id. B. C. 1, 62:

    cum Milo umeris sustineret bovem vivum,

    Cic. Sen. 10, 33:

    quod pupillum filium ipse paene in umeros suos extulisset,

    id. de Or. 1, 53, 228:

    densum umeris vulgus,

    Hor. C. 2, 13, 32:

    nube candentes umeros amictus Augur Apollo,

    id. ib. 1, 2, 31; so,

    candidi,

    id. ib. 1, 13, 10:

    umeris positurus arcum,

    id. ib. 3, 4, 60:

    et quae nunc umeris involitant, deciderint comae,

    id. ib. 4, 10, 3 et saep.:

    ex umeris armi fiunt,

    Ov. M. 10, 700; so id. ib. 12, 396; cf.:

    terrestrium solus homo bipes: uni juguli, umeri, ceteris armi,

    Plin. 11, 43, 98, § 243.—
    2.
    Umerus is also used of animals (as, on the other hand, armi is of men; v. armus);

    of oxen,

    Cic. N. D. 2, 63, 159.—Of cocks, Col. 8, 2, 9.—
    C.
    Of the middle part of a thing, the back, ridge (post-Aug.).
    1.
    Of trees and plants:

    certum est ab umeris arborum surculos petendos,

    Plin. 17, 14, 24, § 105; Col. 3, 10, 5; id. Arb. 3, 1.—
    2.
    Of mountain ridges:

    montium flexus crebrique vertices et conflexa cubito aut confracta in umeros juga,

    Plin. 2, 44, 44, § 115 (al. numeros):

    virides umeros,

    Stat. Th. 6, 714. —
    3.
    Of a country:

    Rhegium oppidum in umero ejus (Italiae) situm, a quo veluti cervicis incipit flexus,

    Plin. 3, 5, 6, § 43; so,

    duo haec oppida... sita sunt utrāque ex parte velut in umeris Helladis,

    id. 4, 7, 11, § 23.—
    III.
    Trop., in plur., the shoulders; as in Engl., when speaking of bearing a burden:

    tota ut comitia suis, ut dictitabat, umeris sustineret,

    Cic. Mil. 9, 25:

    rem publicam umeris sustinere,

    id. Fl. 37, 94:

    cum expertus esset, quam bene umeris tuis sederet imperium,

    Plin. Pan. 10, 6; 57, 4:

    sumite materiam vestris qui scribitis aequam Viribus, et versate diu, quid ferre recusent, Quid valeant umeri,

    Hor. A. P. 40.

    Lewis & Short latin dictionary > umerus

См. также в других словарях:

  • Catapulta — Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase Catapulta (aviación). Reproducción de catapulta francesa en el Castillo de Baux. Una catapulta es un instrumento militar utilizado en la antigüedad para el lanzamiento a… …   Wikipedia Español

  • catapulta — CATAPULTÁ, catapultez, vb. I. tranz. A lansa ceva cu o catapultă; a lansa un avion prin catapultă. – Din fr. catapulter. Trimis de valeriu, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  catapultá vb., ind. prez. 1 sg. catapultéz, 3 sg. şi …   Dicționar Român

  • catapultă — CATAPÚLTĂ, catapulte, s.f. 1. Maşină de război, folosită mai ales la atacul cetăţilor, care servea, în antichitate şi la începutul evului mediu, la aruncarea pietrelor sau a butoaielor cu substanţe inflamabile asupra inamicului. 2. Dispozitiv… …   Dicționar Român

  • catapulta — sustantivo femenino 1. Antigua máquina de guerra que, a modo de palanca, lanzaba piedras o flechas. 2. Mecanismo que ayuda a despegar a los aviones en espacios pequeños: Gracias a la catapulta se puede despegar en los portaaviones …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • catapulta — (Del lat. catapulta). 1. f. Máquina militar antigua para arrojar piedras o saetas. 2. Mecanismo lanzador de aviones para facilitar su despegue en plataformas u otros espacios reducidos …   Diccionario de la lengua española

  • CATAPULTA — ἀπὸ τῆς πελτῆς, i. e. arcu, seu iaculo: quamvis haec vox clypeum quoque lunatum denotet, idem nonnullis cum balista. Vide ibi. Plinius vero distinguit, qui Cretas catapultam, Syros Phoenicas balistam et fundam invenisse, ait, l. 7. c. 56. At… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • catapulta — s. f. Antiga máquina de guerra que arremessava projéteis …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Catapulta — (Del lat. catapulta < gr. katapultes.) ► sustantivo femenino 1 AERONÁUTICA Mecanismo lanzador que facilita el despegue de las aeronaves en un portaaviones. 2 HISTORIA Antigua máquina de guerra para lanzar piedras, dardos o saetas. SINÓNIMO… …   Enciclopedia Universal

  • Catapulta — A catapulta was a Roman machine for throwing arrows and javelins, 12 or convert|15|ft|m long, at the enemy. The name comes from the Greek ( katapeltes ), because it could pierce or go through ( kata ) a shield ( pelta ). The design was probably… …   Wikipedia

  • catapulta — {{#}}{{LM C07604}}{{〓}} {{[}}catapulta{{]}} ‹ca·ta·pul·ta› {{《}}▍ s.f.{{》}} {{<}}1{{>}} Antigua máquina de guerra que se usaba para arrojar piedras u otras armas arrojadizas. {{<}}2{{>}} Lo que lanza o da impulso decisivo a una actividad o una… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • catapulta — ca·ta·pùl·ta s.f. CO 1. antica macchina da guerra per scagliare grandi pietre o frecce 2. apparecchio che permette il decollo di un aereo in uno spazio limitato, spec. da una portaerei {{line}} {{/line}} DATA: 1483. ETIMO: dal lat. catapŭlta(m),… …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»