Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

carpitur

  • 1 carpo

    carpo, psi, ptum, 3 [cf.: rapio, harpazô, karpos; Engl. grab, grip, grasp].
    I.
    Lit., of plants, flowers, fruits, etc., to pick, pluck, pluck off, cull, crop, gather (class.; in prose and poetry, esp. in the latter very freq.; syn. decerpere).
    A.
    In gen.:

    (flos) tenui carptus ungui,

    Cat. 62, 43; Hor. C. 3, 27, 44; Ov. M. 9, 342:

    ab arbore flores,

    id. ib. 9, 380; cf.

    infra, II.: rosam, poma,

    Verg. G. 4, 134:

    violas et papavera,

    id. E. 2, 47:

    violas, lilia,

    Ov. M. 5, 392:

    frondes uncis manibus,

    id. G. 2, 366:

    plenis pomaria ramis,

    Ov. H. 4, 29:

    vindemiam de palmite,

    Verg. G. 2, 90:

    fructus,

    id. ib. 2, 501:

    frumenta manu,

    id. ib. 3, 176.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of animals, to take something as nourishment (cf. Burm. ad Phaedr. 1, 28, 4); first, of nourishment from plants, to crop, pluck off, browse, graze on, etc. (syn. depascere); also of flesh, to eat, devour (rare):

    alia (animalia) sugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    carpunt gramen equi,

    Verg. A. 9, 353; id. G. 2, 201; Ov. M. 1, 299:

    herbam,

    Verg. G. 3, 296; 3, 465; Ov. M. 13, 927:

    pabula,

    id. ib. 4, 217; id. F. 4, 750:

    alimenta,

    id. M. 15, 478:

    apes carpunt ex oleā arbore ceram, e fico mel, etc.,

    gather, Varr. R. R. 3, 16, 24 sq.; cf.:

    apis carpens thyma,

    Hor. C. 4, 2, 29.— Poet.:

    Invidia (personif. envy) summa cacumina carpit,

    Ov. M. 2, 792:

    nec carpsere jecur volucres,

    id. ib. 10, 43; cf. Phaedr. 1, 28, 4.—Sometimes transf., of men:

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 52:

    carpe cibos digitis,

    Ov. A. A. 3, 755: pisces, pulles, Mart. 3, 13, 1.—Also, to carve; hence the pun in Petr. 36 fin.
    2.
    Poet., of other things, to tear off, tear away:

    summas carpens media inter cornua saetas,

    Verg. A. 6, 245.—Of wool, to pluck; hence, poet., to spin:

    vellera,

    Verg. G. 4, 335:

    pensa,

    id. ib. 1, 390; Prop. 3 (4), 6, 16; Hor. C. 3, 27, 64:

    lana carpta,

    carded, Cels. 6, 6, 1 (hence, facete: stolidum pecus, to pluck, i. e. to fleece rich lovers, Prop. 2 (3), 16, 8; Ov. A. A. 1, 420):

    ex collo furtim coronas,

    to pull off, Hor. S. 2, 3, 256:

    crinem genasque,

    to tear, rend, lacerate, Val. Fl. 8, 7;

    so acc. to Servius's inaccurate account, in a fragment of the Twelve Tables: mulier faciem ne carpito,

    Serv. ad Verg. A. 12, 606 (instead of the real words: MVLIERES. GENAS. NE. RADVNTO.; cf.

    Dirks. Fragm. XII. Tab. p. 668): artus in parva frusta,

    Sen. Thyest. 1061.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Acc. to I. A.) To pluck, snatch, etc.:

    ut omni ex genere orationem aucuper, et omnes undique flosculos carpam atque delibem,

    Cic. Sest. 56, 119; id. de Or. 1, 42, 191:

    atque in legendo carpsi exinde quaedam,

    Gell. 9, 4, 5: oscula, to pluck, as it were, from the lips, to snatch, Prop. 1, 20, 27; Ov. H. 11, 117 Loers. N. cr.; id. M. 4, 358; Phaedr. 3, 8, 12 al.:

    basia,

    Mart. 5, 46, 1:

    gaudia,

    Ov. A. A. 3, 661:

    dulcia,

    Pers. 5, 151:

    regni commoda carpe mei,

    Ov. F. 3, 622:

    fugitivaque gaudia carpe,

    and snatch pleasures as they fly, Mart. 7, 47, 11:

    delicias,

    Prop. 2 (3), 34, 74.—
    B.
    Esp.
    1.
    (Acc. to I. B. 1.) In a good sense, to enjoy, use, make use of (mostly poet.;

    syn.: fruor, capio): breve ver et primos carpere flores,

    Ov. M. 10, 85 (cf.:

    flore aetatis frui,

    Liv. 21, 3, 4):

    illa mihi sedes, illic mea carpitur aetas,

    spent, lived, passed, Cat. 68, 35:

    diem,

    Hor. C. 1, 11, 8:

    honores virtutis,

    Val. Fl. 1, 177:

    auras vitales,

    Verg. A. 1, 388; cf. Sil. 3, 712:

    sub dio somnos,

    Verg. G. 3, 435:

    quietem,

    id. A. 7, 414:

    soporem,

    id. ib. 4, 522:

    noctes securas,

    Val. Fl. 5, 48; a poet. circumlocution for vivere, degere, etc.—
    b.
    In a bad sense.
    (α).
    To gnaw at or tear character or reputation, to carp at, slander, calumniate, revile:

    more hominum invident, in conviviis rodunt, in circulis vellicant: non illo inimico, sed hoc maledico dente carpunt,

    Cic. Balb. 26, 57:

    nam is carpebatur a Bibulo, Curione, Favonio,

    id. ad Q. Fr. 2, 3, 2:

    Paulum obtrectatio carpsit,

    Liv. 45, 35, 5:

    imperatorem,

    id. 44, 38, 2:

    quae non desierunt carpere maligni,

    Quint. 11, 1, 24:

    maligno sermone,

    Suet. Aug. 27:

    obliquis orationibus,

    id. Dom. 2:

    nonnihil vocibus,

    Caes. B. G. 3, 17:

    aliquem sermonibus,

    Liv. 7, 12, 12:

    sinistris sermonibus,

    Plin. Ep. 1, 9, 5:

    Ciceronem in his,

    Quint. 9, 4, 64:

    te ficto quaestu,

    Cat. 62, 36 and 37:

    et detorquere recte facta,

    Plin. Ep. 1, 8, 6:

    famam vitamque,

    id. Pan. 53, 4; Suet. Calig. 34.—
    (β).
    To rob of strength, to weaken, enfeeble, wear away, consume; or poet., with the idea extended (cf. absumo), to consume completely, to destroy:

    vires,

    Verg. G. 3, 215; Liv. 9, 27, 6:

    quid si carpere singula (jura) et extorquere... patiemini,

    id. 34, 3, 2;

    esp. of in ward care, anxiety, longing, etc.: at regina, gravi jamdudum saucia curā, Volnus alit venis et caeco carpitur igni,

    Verg. A. 4, 2; Ov. M. 3, 490; 10, 370:

    solane perpetua maerens carpere juventā?

    Verg. A. 4, 32:

    curā carpitur ista mei,

    Ov. A. A. 3, 680:

    aegra assiduo mens carpitur aestu,

    Val. Fl. 3, 305; Lucr. 9, 744; Sil. 15, 1:

    invidia carpit et carpitur unā,

    Ov. M. 2, 781; cf. Prop. 3 (4), 5, 3:

    non ego Tot tuos patiar labores carpere lividas Obliviones,

    to wear away, Hor. C. 4, 9, 33; cf.: otia corpus alunt, animus quoque pascitur illis;

    Inmodicus contra carpit utrumque labor,

    Ov. P. 1, 4, 21 sq.:

    aras etiam templaque demolitur et obscurat oblivio, neglegit carpitque posteritas,

    Plin. Pan. 55, 9:

    totum potest excedere quod potest carpi,

    Sen. N. Q. 2, 13, 2.—So,
    (γ).
    In milit. lang., to inflict injury upon an enemy (esp. by single, repeated attacks), to weaken, harass:

    agmen adversariorum,

    Caes. B. C. 1, 63:

    hostes carpere multifariam vires Romanas,

    Liv. 3, 5, 1; 22, 32, 2; 27, 46, 6; cf. id. 3, 61, 13 infra; Weissenb. ad Liv. 22, 16, 2; Tac. A. 12, 32; Luc. 4, 156:

    novissimum agmen,

    Caes. B. C. 1, 78 fin.:

    novissimos,

    Liv. 8, 38, 6:

    extrema agminis,

    id. 6, 32, 11. —
    2.
    To separate a whole into single parts, to cut to pieces, divide (syn.: dividere, distribuere): neque semper utendum est perpetuitate, sed saepe carpenda membris minutioribus [p. 295] oratio est, Cic. de Or. 3, 49, 190:

    in multas parvasque partes carpere exercitum,

    Liv. 26, 38, 2:

    summam unius belli in multa proelia parvaque,

    id. 3, 61, 13:

    Erymanthus... ab accolis rigantibus carpitur,

    is drawn off into canals, Curt. 8, 9, 410. —With a reference to the meaning
    (α).
    supra:

    si erunt plures qui ob innocentem condemnandum pecuniam acceperint, tu non animadvertes in omnis, sed carpes ut velis, et paucos ex multis ad ignominiam sortiere?

    distinguish, single out, Cic. Clu. 46, 129; cf.:

    in multorum peccato carpi paucos ad ignominiam,

    id. ib. —
    3.
    Viam, iter, etc., or with definite local substantives, terram, mare, litora, etc., to go, tread upon, pass over, navigate, sail along or through, to take or pursue one ' s way (syn. ire):

    viam,

    Verg. A. 6, 629; Hor. S. 2, 6, 93; Ov. M. 8, 208; 11, 139:

    iter,

    Hor. S. 1, 5, 95; Ov. H. 18, 34; id. M. 2, 549; 10, 709:

    supremum iter = mori,

    Hor. C. 2, 17, 12:

    gyrum,

    to go in a circle, Verg. G. 3, 191:

    fugam,

    to fly, Sil. 10, 62; cf.:

    prata fugā,

    Verg. G. 3, 142:

    pede viam,

    Ov. A. A. 2, 230:

    pede iter,

    id. F. 3, 604:

    pedibus terras, pontum remis,

    Prop. 1, 6, 33:

    pede campos,

    Ov. Tr. 1, 10, 23:

    mare,

    id. M. 11, 752:

    litora,

    id. ib. 12, 196;

    15, 507: aëra alis,

    id. ib. 4, 616; cf. Verg. G. 4, 311:

    aethera,

    Ov. M. 8, 219:

    carpitur acclivis per muta silentia trames,

    id. ib. 10, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > carpo

  • 2 carpo

    psī, ptum, ere
    1) срывать, рвать, собирать (flores ab arbore и arbore frondes O; fructūs V)
    2) щипать, есть (herbam V; carpunt gramen equi V; apes carpunt mel Vr); объедать, пожирать ( jecur O); подбирать, брать ( cibos digitis O)
    3) вырывать, выщипывать (setas, vellera V); дёргать, теребить, прясть ( pensum H)
    4) разрезать ( obsonium Pt); дробить, разделять, расщеплять, разлагать
    5) перен. срывать, похищать (oscula Prp, O, Ph)
    6) ирон. ощипывать, обирать (stolidum pleno vellere pecus Prp; amantem O)
    7) вкушать, наслаждаться, ловить (breve ver O; molles somnos V; diem H; fugitiva gaudia M; auras V, Sil)
    9) истощать, ослаблять, изнурять, утомлять, мучить
    10) нападать, порицать, осуждать, хулить, поносить, клеветать (maligno sermone Su; maledico dente C)
    Caligula Titum Livium, ut verbosum in historia, carpebat Su — Калигула ругал Т. Ливия за то, что он (якобы) многословен в своём историческом повествовании
    11) пойти, отправиться
    volatūs c. Stулетать
    pedibus terras, pontum c. remis Prp — обходить страны пешком, проплывать море на вёслах

    Латинско-русский словарь > carpo

  • 3 carpo

    carpo, ĕre, carpsi, carptum - tr. - [st2]1 [-] arracher, détacher en arrachant, déchirer, lacérer. [st2]2 [-] cueillir, recueillir, récolter. [st2]3 [-] paître, brouter, manger, butiner, goûter, savourer. [st2]4 [-] harceler, tourmenter, inquiéter, affaiblir. [st2]5 [-] mettre en pièces, diviser. [st2]6 [-] [déchirer la réputation], calomnier, avilir, critiquer, censurer, blâmer. [st2]7 [-] parcourir, suivre (chemin). [st2]8 [-] faire usage de, passer (sa vie...), profiter de, jouir de (= fruor, capio).    - ab arbore flores carpere: cueillir les fleurs de l'arbre.    - herbam carpere: brouter l'herbe.    - carpe cibos digitis, Ov. A. A. 3, 755: mange avec les doigts.    - carpere auras vitales: respirer, vivre.    - carpere novissimum agmen: harceler l’arrière-garde.    - solane perpetua maerens carpere juventa, Virg. En. 4: vas-tu, profondément affligée, consumer ta jeunesse dans une perpétuelle solitude?    - lana carpta: laine cardée.    - dictatorem sermonibus carpere, Liv. 7, 12, 12: critiquer le dictateur.    - nec carpsere jecur volucres, Ov. M. 10, 43: les oiseaux ne mangèrent plus le foie.    - pede viam carpere: parcourir une route à pied.    - supremum carpere iter parati, Hor. C. 2: prêts à prendre le chemin suprême (= prêts à mourir).    - carpere prata, Virg.: traverser les prés.    - carpe diem, quam minimum credula postero, Hor. O. 1: (Leuconoé) cueille le jour, et compte le moins possible sur le lendemain.    - carpere sub dio somnos, Virg. G. 3, 435: profiter du sommeil en plein air.
    * * *
    carpo, ĕre, carpsi, carptum - tr. - [st2]1 [-] arracher, détacher en arrachant, déchirer, lacérer. [st2]2 [-] cueillir, recueillir, récolter. [st2]3 [-] paître, brouter, manger, butiner, goûter, savourer. [st2]4 [-] harceler, tourmenter, inquiéter, affaiblir. [st2]5 [-] mettre en pièces, diviser. [st2]6 [-] [déchirer la réputation], calomnier, avilir, critiquer, censurer, blâmer. [st2]7 [-] parcourir, suivre (chemin). [st2]8 [-] faire usage de, passer (sa vie...), profiter de, jouir de (= fruor, capio).    - ab arbore flores carpere: cueillir les fleurs de l'arbre.    - herbam carpere: brouter l'herbe.    - carpe cibos digitis, Ov. A. A. 3, 755: mange avec les doigts.    - carpere auras vitales: respirer, vivre.    - carpere novissimum agmen: harceler l’arrière-garde.    - solane perpetua maerens carpere juventa, Virg. En. 4: vas-tu, profondément affligée, consumer ta jeunesse dans une perpétuelle solitude?    - lana carpta: laine cardée.    - dictatorem sermonibus carpere, Liv. 7, 12, 12: critiquer le dictateur.    - nec carpsere jecur volucres, Ov. M. 10, 43: les oiseaux ne mangèrent plus le foie.    - pede viam carpere: parcourir une route à pied.    - supremum carpere iter parati, Hor. C. 2: prêts à prendre le chemin suprême (= prêts à mourir).    - carpere prata, Virg.: traverser les prés.    - carpe diem, quam minimum credula postero, Hor. O. 1: (Leuconoé) cueille le jour, et compte le moins possible sur le lendemain.    - carpere sub dio somnos, Virg. G. 3, 435: profiter du sommeil en plein air.
    * * *
        Carpo, carpis, carpsi, carptum, carpere. Virgil. Cueillir doulcement.
    \
        Flosculos orationis carpere. Cic. Cueillir.
    \
        Carpere, Accipere. vt Carpere quietem. Virg. Prendre son repos, Se reposer.
    \
        Aera carpere. Virgil. Prendre l'air.
    \
        Aera carpere alis. Ouid. Voler.
    \
        Cibum carpere. Varro. Manger, Prendre sa refection.
    \
        Cibos digitis carpere. Ouid. Prendre la viande aux doigts.
    \
        Dente carpere viscera alicuius. Ouid. Prendre aux dens, Mordre.
    \
        Carpere herbam oues dicuntur. Virg. Paistre, Brouter.
    \
        Ignauius carpere herbas. Virgil. Paistre laschement.
    \
        Gramina carpunt armenta. Virgil. Paissent l'herbe.
    \
        Anser vtilis non est locis consitis: quia quicquid tenerum contingere potest, carpit. Columel. Il broute, etc.
    \
        Carpere. Virgil. Passer legierement.
    \
        Fugam carpere. Sil. S'enfuir, Prendre la fuite.
    \
        Carpere prata fuga. Virgil. S'enfuir legierement parmi le prez.
    \
        Iter carpere. Martial. Cheminer.
    \
        Iter supremum carpere. Horat. Faire le dernier voyage, Mourir.
    \
        Viam carpere. Virgil. Cheminer, Aller son chemin.
    \
        Volatum carpere. Stat. Voler, Prendre son vol.
    \
        Carpere lanam, linum, etc. Virgil. Charpir, La tirer doulcement de la quenoille en filant.
    \
        Noctes carpere securas. Val. Flac. Dormir de nuict en seureté.
    \
        Oscula carpere. Ouid. Baiser.
    \
        Pecus carpere. Propert. Oster ou arracher la laine de dessus le dos, Plumer.
    \
        Pensum carpere. Horat. Filer.
    \
        Rura frigida carpere. Virgil. Aller aux champs, Mener les bestes aux champs.
    \
        Somnos carpere. Virgil. Dormir.
    \
        Carpere agmen, et similia. Liu. Surprendre et tuer par cy par là ceulx qui s'escartent et se separent de la grosse troupe et armee, Les prendre l'un aprés l'autre.
    \
        Carpere orationem membris minutioribus. Cic. La deviser par petites parcelles.
    \
        Carpere, Eligere. Terent. Vnum quicquid, quod quidem erit bellissimum, Carpam. Je prendray l'un aprés l'autre, le plus beau et le meilleur.
    \
        Carpere vires. Virgil. Blesser, Gaster, Attenuer, Diminuer.
    \
        Aluus, corpus ac vires carpit. Columel. Le flux de ventre amaigrist le corps, et debilite la force, Consume et mange, etc.
    \
        Forma carpitur suo spatio. Ouid. La beaulté se diminue par laps de temps.
    \
        Carpere faciem. Seruius. Deschirer le visage, Esgratigner.
    \
        Carpere aliquem. Ouid. Piller, Apovrir, Pilloter, Mettre en blanc, Le plumer.
    \
        Opes alicuius carpere. Ouid. L'apovrir, Luy oster ses biens, ou les diminuer.
    \
        Vitam carpere. Seneca. Oster la vie.
    \
        AEstu mens carpitur. Valer. Flac. L'esprit est vexé et travaillé de soulci.
    \
        Auro pectus carpitur. Propert. Est attenué et consumé d'avarice.
    \
        Igni caeco carpi. Virgil. Estre esprins d'amour.
    \
        Carpere. Cic. Reprendre, Accuser, Taxer, Blasmer.
    \
        Carpere. Frui. Persius, Carpamus dulcia. Faisons grand chere, Prenons, ou Donnons nous du bon temps.

    Dictionarium latinogallicum > carpo

  • 4 carpō

        carpō psī, ptus, ere    [CARP-], to pick, pluck, pluck off, cull, crop, gather: flores, H.: rosam, V.: manibus frondes, V.: frumenta manu, V. — To take ( as nourishment), crop, pluck off, browse, graze on: gramen, V.: pabula, O.: (apis) thyma, H.: Invidia summa cacumina carpit, O.: (prandium) quod erit bellissumum, pick dainties, T.—To tear off, tear away, pluck off, pull out (poet.): inter cornua saetas, V.: vellera, to spin, V.: pensum, H.: ex collo coronas, to pull off, H. — Fig., to pluck, snatch: flosculos (orationis): luctantia oscula, to snatch, O.—To enjoy, seize, use, make use of: breve ver, O.: diem, redeem, H.: auras vitalīs, V.: quietem, V.—To gnaw at, tear, blame, censure, carp at, slander, calumniate, revile: maledico dente: militum vocibus nonnihil carpi, Cs.: alquem sermonibus, L.: opus, O.—To weaken, enfeeble, wear away, consume, destroy: regina caeco carpitur igni, V.: invidia carpit et carpitur unā, O.: Tot tuos labores, i. e. to obscure the fame of, H.—In war, to inflict injury upon, weaken, harass: agmen adversariorum, Cs.: vires Romanas, L.: extrema agminis, L. — To cut to pieces, divide: carpenda membris minutioribus oratio: in multas partīs exercitum, L.—To take apart, single out: tu non animadvertes in omnes, sed carpes ut velis: carpi paucos ad ignominiam. — To go, tread upon, pass over, navigate, sail through, take one's way. viam, V.: supremum iter (i. e. mori), H.: gyrum, to go in a circle, V.: mare, O.: Carpitur acclivis trames, O.
    * * *
    carpere, carpsi, carptus V TRANS
    seize/pick/pluck/gather/browse/tear off; graze/crop; tease/pull out/card (wool); separate/divide, tear down; carve; despoil/fleece; pursue/harry; consume/erode

    Latin-English dictionary > carpō

  • 5 ignis

    is (abl. e или i) m.
    vivus i. VP — живой огонь, жар, горящие уголья
    ignem concipere (comprehendere) C, CJ — загораться, заниматься (огнём)
    igni aliquem cremare (necare, interficere) Cs — сжигать кого-л. на огне
    4) головня, факел
    6) молния (i. elisus nubibus O)
    8) жара, зной
    9) блеск, сияние, тж. мерцание (Aurorae O; oculorum C)
    10) румянец (i. ob ōs effusus C)
    sacer i. Vантонов огонь или CC рожистое воспаление
    12) страсть, любовь

    Латинско-русский словарь > ignis

  • 6 carpo

    carpo, carpsī, carptum, ere (vgl. καρπός, ›Abgepflücktes‹, ahd. herbist, ›Zeit des Abpflückens, Erntens‹), rupfen, I) rupfweise wegnehmen, rupfen, abrupfen, A) eig.: 1) mit der Hand, d.i. a) einen Teil vom Ganzen = pflücken, abpflücken, abreißen, flores ex arbore, Ov.: uvam de palmite, Verg.: herbas manibus, Col.: c. manu (Ggstz. convellere ferro), Verg.: coronas ex collo, Hor.: inter cornua saetas, ausreißen, Verg. – b) ein Ganzes in Teile = rupfen, zupfen, vellera, Verg.: mollia lanae fila, Ambros. in Luc. 8, 11: lana mollis bene carpta (woher das franz. charpie), Cels.: pensum, zupfen, spinnen, Hor. u.a.: cibos digitis, an den Sp. klauben, Ov. – dah. scherzh. stolidum pleno vellere carpe pecus, v. Rupfen, d.i. Prellen der reichen Liebhaber, Prop. 1, 13 (16), 8: so auch c. amantem, Ov. am. 1, 8, 91. – 2) mit dem Munde: a) einen Teil vom Ganzen abrupfen = abfressen, von Tieren, alia animalia carpunt, Cic.: gramen (v. Pferden), Verg.: insbes. v. Bienen = ab- od. aussaugen, cibum, Varr. – u. poet. v. Menschen, oscula, Küsse rauben, Prop. u.a. – b) ein Ganzes in Teilen ab- od. ausfressen, v. Vögeln, iecur, Ov.: v. Bienen = ab- od. aussaugen, thyma, Hor.: flores, Macr. – u. prägn. von Menschen, zu sich nehmen, genießen, speisen, unumquicquid, quod quidem erit bellissimum, carpam, Ter.: mullum, leporem, Mart. – B) übtr.: 1) pflücken, abpflücken, a) einen Teil vom Ganzen = sich aussuchen, auswählen, flosculos, Cic.: paucos ad ignominiam, Cic. – b) poet.: α) pflücken = nach u. nach od. mit Muße genießen, molles sub divo somnos, Verg.: auras vitales, Verg., od. bl. auras, Sil. – diem, Hor.: aetatem, Catull. – β) einen Raum Strecke für Strecke zurücklegen, ihn durchziehen, durcheilen, durchfliegen, Ov.: prata fugā, durchfliehen, Verg.: aethereum volucri pede iter, Ov.: aëra alis, Ov.: hāc duce carpe vias, Ov.: mare, durchfahren, Ov. – od. einen Gang, eine Bewegung im Raume Strecke für Strecke vornehmen, iter od. viam, gehen, wandeln, Verg., Hor. u.a.: supremum iter, den letzten Gang gehen = sterben, Hor.: fugam, fliehen, Sil.: volatus, fliegen, Stat. – 2) rupfen, a) mit Worten, durchhecheln, herunterreißen, tüchtig mitnehmen, bekritteln, verkleinern (s. Döring Plin. ep. 1, 9, 5), alqm maledico dente, Cic.: alqm sermonibus, Liv.: alqm sinistris sermonibus, Plin. ep.: militum vocibus carpi, Caes.: hoc, Vell.: nostros libellos, Ov.: studium non utile, tadeln, Ov.: famam vitamqae, Plin. pan.: c. et detorquere recte facta, Plin. ep. – b) als milit. t. t., dem Feinde durch wiederholte Neckereien od. Scharmützel (wobei man einzelne wegfängt od. tötet) Abbruch tun, ihn durch Angriffe auf verschiedenen Seiten necken u. schwächen (s. Fabri Liv. 22, 16, 2), equitatu agmen adversariorum, Caes.: novissimum agmen od. novissimos, Caes. u. Liv. – dah. im Bilde, numerosum agmen (Schar) reorum posse superari, si per singulos carperetur, wenn man sie einzeln abtue, Plin. ep.: (ira) graves habet impetus; tota vincetur, dum partibus carpitur, wenn man ihm teilweise etwas von seiner Stärke nimmt, Sen. – c) übh. nach u. nach schwächen, -entkräften, -mitnehmen, -verzehren (vgl. Drak. Sil. 2, 458), vires paulatim, Verg.: labor carpit corpus, Ov.: caeco carpi igni, Verg.: carpi parvis cotidie damnis vires suas, verlieren an Zahl, Liv. – II) prägn. = concerpere, discerpere, A) eig.: a) klein hacken, pullus carptus, Apic. 4, 133: Ggstz., pullus integer vel carptus, Apic. 6, 251. – b) zerreißen, zerfleischen, iecur, Ov.: viscera dente, Ov.: alqm, Sen. de ira 3, 18, 2. – B) übtr., zerstückeln, zersplittern (vgl. Drak. Liv. 3, 5, 1), in multas parvasque partes exercitum, Liv.: multifariam vires Romanas, Liv.: quia totum potest excidere, quod potest carpi, Sen.: Etymandrum (fluvium), in Kanäle zersplittern, Curt.: carpenda membris minutioribus oratio est, man muß den Vortrag in kleinere Glieder zerstückeln, in kurzen, abgerissenen Sätzen sprechen, Cic. de or. 3, 190: vix pauca verba carpebat, er gab ein paar abgerissene Worte von sich, Hier. ep. 125, 18. – / Nbf. carpeo, ēre, zB. carpeas, Apic. 4, 151: Nbf. carpio, wovon carpiunt, Vict. Vit. 3, 66.

    lateinisch-deutsches > carpo

  • 7 situs [2]

    2. situs, ūs, m. (sino), I) die Lage, Stellung, 1) eig.: a) übh.: urbis, Caes. u. Cic.: loci, Cic.: locorum, Curt.: membrorum, Cic. – Plur., situs oppidorum, castrorum, Caes.: locorum, Cic. u. Solin.: terrarum, Cic.: urbium, Sen. rhet.: gentium, Örtlichkeiten, Ortsverhältnisse, Tac. – b) als philos. t.t., die Kategorie κεισθαι, Augustin. de categ. 12. Mart. Cap. 4. § 340 u. 363381. – 2) meton.: a) die Stellung = der Bau, exegi monumentum... regali situ pyramidum altius, als der Königsbau der P., Hor. carm. 3, 30, 2. – b) die Lage = die Weltgegend, Gegend, meridianus, Plin.: Plur., (pantherae) repleturae illos situs, Plin. 27, 7. – II) insbes., das lange Liegen an einem Orte, A) eig. u. meton.: 1) ein.: gladius situ roviginat, Nichtgebrauch, Apul.: situ durescere campum, Ruhe, Verg. – 2) meton.: a) der Mangel an Wartung, cessat terra situ, Ov.: so auch loca senta situ, Verg. – b) der durch langes Liegen erzeugte Schimmel, Rost, Schmutz, occupat arma situs, Tibull.: canescunt tecta situ, Ov.: ferrum situ carpitur, Sen. rhet.: crocum, quod redolet situm, Plin.: v. Schmutze, v. der Unsauberkeit des Körpers, Poëta bei Cic., Ov. u.a. – B) übtr., das geistige Verrosten, Vermodern, Verwesen, Hinwelken, Hinschwinden, a) im allg.: senectus victa situ, Ov.: ne pereant pectora situ, Untätigkeit, Ov.: velut situm ducere, sich gewissermaßen verliegen, Quint.: marcescere otii situ, Liv.: situ secreti consumi, in der Einsamkeit verrosten, Quint. – b) v. Dingen, die in Vergessenheit, aus der Gewohnheit kommen, in aeterno iacēre situ, Vergessenheit, Prop.: passus est leges situ atque senio emori, als vermodert u. veraltet außer Kraft zu treten Gell.: quantum apud Ennium et Accium verborum situs occupaverit = quot verba vetustas et oblivio deleverit, Sen.: sepultae ac situ obsitae iustitia, aequitas, industria civitati redditae, die gleichs. zu Grabe getragene und vermoderte G. usw., Vell. – / Nom. Plur. situus, Plin. 7, 153 Detl. (vgl. Detlefsen in symbol. philol. Bonn. p. 712 sqq.).

    lateinisch-deutsches > situs [2]

  • 8 agmen

    agmĕn, ĭnis, n. [ago] [st2]1 [-] foule en mouvement, multitude en marche, multitude, foule, grande quantité. [st2]2 [-] troupe, troupeau, bande, meute. [st2]3 [-] cours, marche, mouvement. [st2]4 [-] colonne, file, rangée. [st2]5 [-] troupes en marche, armée en marche, armée. [st2]6 [-] marche d’une armée; qqf. combat.    - primum agmen: l’avant-garde.    - novissimum (extremum) agmen: l’arrière-garde.    - agmine citato: à pas accéléré, à marche forcée.    - quadrato agmine: en marche sur quatre colonnes (les bagages au centre), en bataillon carré, en ordre de bataille.    - tripartito agmine: en marche sur trois colonnes.    - claudere (cogere) agmen: fermer la marche.    - agmen constituere: arrêter les troupes, faire halte.    - agmine facto: en rangs serrés.    - conferto agmine cervi, Virg.: les cerfs en troupe serrée.    - terna agmina dentis, Stat.: triple rangée de dents.    - effuso agmine adventare, Liv. 44: approcher en bandes dispersées.    - effuso agmine abire, Liv.: s'en aller à la débandade.
    * * *
    agmĕn, ĭnis, n. [ago] [st2]1 [-] foule en mouvement, multitude en marche, multitude, foule, grande quantité. [st2]2 [-] troupe, troupeau, bande, meute. [st2]3 [-] cours, marche, mouvement. [st2]4 [-] colonne, file, rangée. [st2]5 [-] troupes en marche, armée en marche, armée. [st2]6 [-] marche d’une armée; qqf. combat.    - primum agmen: l’avant-garde.    - novissimum (extremum) agmen: l’arrière-garde.    - agmine citato: à pas accéléré, à marche forcée.    - quadrato agmine: en marche sur quatre colonnes (les bagages au centre), en bataillon carré, en ordre de bataille.    - tripartito agmine: en marche sur trois colonnes.    - claudere (cogere) agmen: fermer la marche.    - agmen constituere: arrêter les troupes, faire halte.    - agmine facto: en rangs serrés.    - conferto agmine cervi, Virg.: les cerfs en troupe serrée.    - terna agmina dentis, Stat.: triple rangée de dents.    - effuso agmine adventare, Liv. 44: approcher en bandes dispersées.    - effuso agmine abire, Liv.: s'en aller à la débandade.
    * * *
        Agmen, agminis, pen. corr. n. g. Une armee quand elle marche.
    \
        Agmen. Virgil. Impetuosité.
    \
        Agmen. Virgil. Mouvement.
    \
        Agmen. Liu. Compaignie et multitude, Troupe.
    \
        Aligerum agmen. Virgil. Multitude d'oiseaux.
    \
        Aquarum agmen. Virgil. Impetuosité d'eaues.
    \
        Celere agmen remorum. Virg. Agitation, ou remuement, ou impetuosite à avirons.
    \
        Citum agmen. Tacit. Marchant viste.
    \
        Clypeata agmina. Virgil. Garnis de boucliers.
    \
        Confertum agmen. Virg. Multitude espesse et serree.
    \
        Densum agmen. Virg. Compaignie de gents de cheval.
    \
        Ferrata agmina. Horat. Armez.
    \
        Incompositum. Liu. Qui marche sans ordre.
    \
        Molle. Tacit. Effeminé.
    \
        Palatia agmina. Sil. Qui vont errants par ci par là sans tenir ordre.
    \
        Perpetuum. Cic. Continu, Qui s'entretient.
    \
        Pilata agmina. Virg. Embastonnez de telle maniere de dards.
    \
        Puerile agmen. Virg. Assemblee d'enfants.
    \
        Quadratum agmen. Cic. Un squadron de gensdarmes.
    \
        Seruilia agmina. Lucan. Multitude de serfs.
    \
        Tardum agmen. Virg. Qui chemine lentement et pesamment.
    \
        Terrestre agmen. Lucan. Armee cheminant par terre.
    \
        Agere agmen. Virg. Mener, Conduire.
    \
        Carpitur agmen. Plin. iunior. Quand les ennemis prennent ou tuent quelcun de ceuls qui s'escartent, et ne sont en la grande troupe.
    \
        Cingi agminibus. Ouid. Estre environné.
    \
        Cogere agmen. Ouid. Liu. Estre derriere l'armee, et la faire serrer et tenir ensemble: à fin que nul ne s'escarte, ou soit surprins des ennemis, Mener la queue, Faire l'arrieregarde.
    \
        Metere agmen. Sil. Trencher, Tuer.
    \
        Tripartitum agmen. Tacit. Divisé en trois bandes.

    Dictionarium latinogallicum > agmen

  • 9 ignis

    ignis, is, m. [st2]1 [-] le feu (élément), feu, incendie, flamme. [st2]2 [-] bûcher; cuisson. [st2]3 [-] feu du foyer. [st2]4 [-] météore enflammé, astre, feu d'un camp, torche, éclair, foudre. [st2]5 [-] feu (d'une passion), ardeur, flamme, amour; objet aimé.    - abl. sing. igni; igne surtout chez les poètes et après Auguste.    - aqua et igni alicui interdicere: interdire l’eau et le feu à qqn (= l’exiler).    - ferro et igni: par le fer et par le feu.    - omnia igni ferroque populari, Fl.: mettre tout à feu et à sang.    - pati ab igne ignem capere, Cic. Off. 1, 16, 52: laisser prendre du feu à son feu.    - in ignem inferre, Caes. BG. 6, 19: mettre sur le bûcher.    - ignium jactu circumveniri, Tac.: être enveloppé par les feux lancés de toutes parts.    - ignem operibus inferre, Caes. BC. 2, 14, 1: mettre le feu aux ouvrages.    - armati ignibus, Liv.: armés de brandons.    - inter ignes luna minores, Virg.: la lune au milieu des étoiles qu'elle fait pâlir.    - quem ille obrutum ignem reliquerit, Liv. 10: ce feu qu'il a laissé sous la cendre.    - rem igni dare, Virg.: mettre le feu à une chose, livrer une chose aux flammes.    - ne parvus hic ignis (= Hannibal) incendium ingens exsuscitet, Liv. 21, 3, 6: de peur que cette faible étincelle (= Hannibal) n'allume un vaste incendie.    - ignes Amarryllidis, Ov.: les amours d'Amarryllis.    - meus ignis, Virg.: celui pour qui je brûle.    - ignis sacer: feu sacré (sorte d'érésipèle).
    * * *
    ignis, is, m. [st2]1 [-] le feu (élément), feu, incendie, flamme. [st2]2 [-] bûcher; cuisson. [st2]3 [-] feu du foyer. [st2]4 [-] météore enflammé, astre, feu d'un camp, torche, éclair, foudre. [st2]5 [-] feu (d'une passion), ardeur, flamme, amour; objet aimé.    - abl. sing. igni; igne surtout chez les poètes et après Auguste.    - aqua et igni alicui interdicere: interdire l’eau et le feu à qqn (= l’exiler).    - ferro et igni: par le fer et par le feu.    - omnia igni ferroque populari, Fl.: mettre tout à feu et à sang.    - pati ab igne ignem capere, Cic. Off. 1, 16, 52: laisser prendre du feu à son feu.    - in ignem inferre, Caes. BG. 6, 19: mettre sur le bûcher.    - ignium jactu circumveniri, Tac.: être enveloppé par les feux lancés de toutes parts.    - ignem operibus inferre, Caes. BC. 2, 14, 1: mettre le feu aux ouvrages.    - armati ignibus, Liv.: armés de brandons.    - inter ignes luna minores, Virg.: la lune au milieu des étoiles qu'elle fait pâlir.    - quem ille obrutum ignem reliquerit, Liv. 10: ce feu qu'il a laissé sous la cendre.    - rem igni dare, Virg.: mettre le feu à une chose, livrer une chose aux flammes.    - ne parvus hic ignis (= Hannibal) incendium ingens exsuscitet, Liv. 21, 3, 6: de peur que cette faible étincelle (= Hannibal) n'allume un vaste incendie.    - ignes Amarryllidis, Ov.: les amours d'Amarryllis.    - meus ignis, Virg.: celui pour qui je brûle.    - ignis sacer: feu sacré (sorte d'érésipèle).
    * * *
        Ignis, huius ignis, masc. gen. Le feu.
    \
        Pugnax aquae ignis. Ouid. Contraire et repugnant à l'eaue.
    \
        Abolitum corpus igni. Tacit. Tout bruslé et consumé.
    \
        Vlmos igni dare. Virgil. Mettre dedens le feu.
    \
        Ignem facere. Caesar. Allumer le feu.
    \
        Ignem operibus inferre. Caes. Mettre le feu dedens.
    \
        Moliri ignem. Virgil. Jecter du feu.
    \
        Ignem ignes procudunt. Lucret. Font, Engendrent, Produisent.
    \
        Ignem subiicere. Cic. Mettre le feu.
    \
        Liquidus ignis. Virgil. L'element du feu.
    \
        Astrorum ignes. Virgil. Les claires estoilles et luisantes.
    \
        Tremuli ignes. Lucret. La lueur et splendeur du soleil tressaillant.
    \
        Fulmineus ignis. Lucret. Le feu de fouldre.
    \
        Crebris micat ignibus aether. Virgil. D'esclers.
    \
        Rapidus ignis Iouis. Virgil. Fouldre.
    \
        Meus ignis Amyntas. Virgil. Mes amours que j'ayme ardamment.
    \
        Caeco carpitur igni. Virgil. Elle est esprinse d'amour.
    \
        Subiicere ignem, per translationem. Cicero. Bailler matiere d'envie.
    \
        Ignis sacer. Plin. Le feu sainct Antoine, Estiomene.

    Dictionarium latinogallicum > ignis

  • 10 indomitus

    indŏmĭtus, a, um [in + domo] [st2]1 [-] insoumis, indompté. [st2]2 [-] indomptable, invincible. [st2]3 [-] indompté, effréné, violent, excessif.    - boves indomitos emere, Varr.: acheter des boeufs indomptés.    - indomitas et praeferoces nationes regere, Tac. An. 15: gouverner des nations indomptables et particulièrement violentes.    - indomita dextra, Ov.: bras invincible.    - indomitae animi cupiditates, Cic. Am.: les passions effrénées.    - indomitum Falernum, Pers.: le capiteux Falerne.    - indomitum argentum, Arn. 6, 200: argent non travaillé (ou non monnayé).
    * * *
    indŏmĭtus, a, um [in + domo] [st2]1 [-] insoumis, indompté. [st2]2 [-] indomptable, invincible. [st2]3 [-] indompté, effréné, violent, excessif.    - boves indomitos emere, Varr.: acheter des boeufs indomptés.    - indomitas et praeferoces nationes regere, Tac. An. 15: gouverner des nations indomptables et particulièrement violentes.    - indomita dextra, Ov.: bras invincible.    - indomitae animi cupiditates, Cic. Am.: les passions effrénées.    - indomitum Falernum, Pers.: le capiteux Falerne.    - indomitum argentum, Arn. 6, 200: argent non travaillé (ou non monnayé).
    * * *
        Indomitus, pen. cor. Adiectiuum. Plaut. Qu'on ne peult donter, vaincre, ne surmonter, Indontable.
    \
        Igne indomito carpitur. Ouid. Elle est esprinse d'amour qu'elle ne peult vaincre ne donter.
    \
        Irae indomitae. Virgil. Grandes, et qu'on ne peult maistrier ne donter.

    Dictionarium latinogallicum > indomitus

  • 11 trames

    trāmĕs, itis, m. [st2]1 [-] chemin de traverse, sentier. [st2]2 [-] chemin, route, voie. [st2]3 [-] Varr. Lucr. voie, méthode, procédé, moyen. [st2]4 [-] au plur. Gell. rameaux d'une famille, branches collatérales.
    * * *
    trāmĕs, itis, m. [st2]1 [-] chemin de traverse, sentier. [st2]2 [-] chemin, route, voie. [st2]3 [-] Varr. Lucr. voie, méthode, procédé, moyen. [st2]4 [-] au plur. Gell. rameaux d'une famille, branches collatérales.
    * * *
        Trames, tramitis, pen. corr. masc. gen. Cic. Sentier, Une sente.
    \
        Qua facit assiduo tramite vulgus iter. Propert. Par où tout le monde passe continuellement.
    \
        Carpitur accliuis per muta silentia trames. Ouid. Il prend son chemin par un sentier hault et roide.
    \
        Cito tramite decurrit virgo. Virgil. Par un chemin qu'elle a vistement transcouru et passé.

    Dictionarium latinogallicum > trames

  • 12 carpo

    carpo, carpsī, carptum, ere (vgl. καρπός, ›Abgepflücktes‹, ahd. herbist, ›Zeit des Abpflückens, Erntens‹), rupfen, I) rupfweise wegnehmen, rupfen, abrupfen, A) eig.: 1) mit der Hand, d.i. a) einen Teil vom Ganzen = pflücken, abpflücken, abreißen, flores ex arbore, Ov.: uvam de palmite, Verg.: herbas manibus, Col.: c. manu (Ggstz. convellere ferro), Verg.: coronas ex collo, Hor.: inter cornua saetas, ausreißen, Verg. – b) ein Ganzes in Teile = rupfen, zupfen, vellera, Verg.: mollia lanae fila, Ambros. in Luc. 8, 11: lana mollis bene carpta (woher das franz. charpie), Cels.: pensum, zupfen, spinnen, Hor. u.a.: cibos digitis, an den Sp. klauben, Ov. – dah. scherzh. stolidum pleno vellere carpe pecus, v. Rupfen, d.i. Prellen der reichen Liebhaber, Prop. 1, 13 (16), 8: so auch c. amantem, Ov. am. 1, 8, 91. – 2) mit dem Munde: a) einen Teil vom Ganzen abrupfen = abfressen, von Tieren, alia animalia carpunt, Cic.: gramen (v. Pferden), Verg.: insbes. v. Bienen = ab- od. aussaugen, cibum, Varr. – u. poet. v. Menschen, oscula, Küsse rauben, Prop. u.a. – b) ein Ganzes in Teilen ab- od. ausfressen, v. Vögeln, iecur, Ov.: v. Bienen = ab- od. aussaugen, thyma, Hor.: flores, Macr. – u. prägn. von Menschen, zu sich nehmen, genießen, speisen, unumquicquid, quod quidem erit bellissimum, carpam, Ter.: mullum,
    ————
    leporem, Mart. – B) übtr.: 1) pflücken, abpflücken, a) einen Teil vom Ganzen = sich aussuchen, auswählen, flosculos, Cic.: paucos ad ignominiam, Cic. – b) poet.: α) pflücken = nach u. nach od. mit Muße genießen, molles sub divo somnos, Verg.: auras vitales, Verg., od. bl. auras, Sil. – diem, Hor.: aetatem, Catull. – β) einen Raum Strecke für Strecke zurücklegen, ihn durchziehen, durcheilen, durchfliegen, Ov.: prata fugā, durchfliehen, Verg.: aethereum volucri pede iter, Ov.: aëra alis, Ov.: hāc duce carpe vias, Ov.: mare, durchfahren, Ov. – od. einen Gang, eine Bewegung im Raume Strecke für Strecke vornehmen, iter od. viam, gehen, wandeln, Verg., Hor. u.a.: supremum iter, den letzten Gang gehen = sterben, Hor.: fugam, fliehen, Sil.: volatus, fliegen, Stat. – 2) rupfen, a) mit Worten, durchhecheln, herunterreißen, tüchtig mitnehmen, bekritteln, verkleinern (s. Döring Plin. ep. 1, 9, 5), alqm maledico dente, Cic.: alqm sermonibus, Liv.: alqm sinistris sermonibus, Plin. ep.: militum vocibus carpi, Caes.: hoc, Vell.: nostros libellos, Ov.: studium non utile, tadeln, Ov.: famam vitamqae, Plin. pan.: c. et detorquere recte facta, Plin. ep. – b) als milit. t. t., dem Feinde durch wiederholte Neckereien od. Scharmützel (wobei man einzelne wegfängt od. tötet) Abbruch tun, ihn durch Angriffe auf verschiedenen Seiten necken u. schwächen (s. Fabri
    ————
    Liv. 22, 16, 2), equitatu agmen adversariorum, Caes.: novissimum agmen od. novissimos, Caes. u. Liv. – dah. im Bilde, numerosum agmen (Schar) reorum posse superari, si per singulos carperetur, wenn man sie einzeln abtue, Plin. ep.: (ira) graves habet impetus; tota vincetur, dum partibus carpitur, wenn man ihm teilweise etwas von seiner Stärke nimmt, Sen. – c) übh. nach u. nach schwächen, -entkräften, -mitnehmen, -verzehren (vgl. Drak. Sil. 2, 458), vires paulatim, Verg.: labor carpit corpus, Ov.: caeco carpi igni, Verg.: carpi parvis cotidie damnis vires suas, verlieren an Zahl, Liv. – II) prägn. = concerpere, discerpere, A) eig.: a) klein hacken, pullus carptus, Apic. 4, 133: Ggstz., pullus integer vel carptus, Apic. 6, 251. – b) zerreißen, zerfleischen, iecur, Ov.: viscera dente, Ov.: alqm, Sen. de ira 3, 18, 2. – B) übtr., zerstückeln, zersplittern (vgl. Drak. Liv. 3, 5, 1), in multas parvasque partes exercitum, Liv.: multifariam vires Romanas, Liv.: quia totum potest excidere, quod potest carpi, Sen.: Etymandrum (fluvium), in Kanäle zersplittern, Curt.: carpenda membris minutioribus oratio est, man muß den Vortrag in kleinere Glieder zerstückeln, in kurzen, abgerissenen Sätzen sprechen, Cic. de or. 3, 190: vix pauca verba carpebat, er gab ein paar abgerissene Worte von sich, Hier. ep. 125, 18. – Nbf. carpeo, ēre, zB. carpeas, Apic. 4, 151: Nbf. carpio, wovon carpiunt, Vict. Vit.
    ————
    3, 66.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > carpo

  • 13 situs

    1. situs, a, um, s. sino.
    ————————
    2. situs, ūs, m. (sino), I) die Lage, Stellung, 1) eig.: a) übh.: urbis, Caes. u. Cic.: loci, Cic.: locorum, Curt.: membrorum, Cic. – Plur., situs oppidorum, castrorum, Caes.: locorum, Cic. u. Solin.: terrarum, Cic.: urbium, Sen. rhet.: gentium, Örtlichkeiten, Ortsverhältnisse, Tac. – b) als philos. t.t., die Kategorie κεισθαι, Augustin. de categ. 12. Mart. Cap. 4. § 340 u. 363381. – 2) meton.: a) die Stellung = der Bau, exegi monumentum... regali situ pyramidum altius, als der Königsbau der P., Hor. carm. 3, 30, 2. – b) die Lage = die Weltgegend, Gegend, meridianus, Plin.: Plur., (pantherae) repleturae illos situs, Plin. 27, 7. – II) insbes., das lange Liegen an einem Orte, A) eig. u. meton.: 1) ein.: gladius situ roviginat, Nichtgebrauch, Apul.: situ durescere campum, Ruhe, Verg. – 2) meton.: a) der Mangel an Wartung, cessat terra situ, Ov.: so auch loca senta situ, Verg. – b) der durch langes Liegen erzeugte Schimmel, Rost, Schmutz, occupat arma situs, Tibull.: canescunt tecta situ, Ov.: ferrum situ carpitur, Sen. rhet.: crocum, quod redolet situm, Plin.: v. Schmutze, v. der Unsauberkeit des Körpers, Poëta bei Cic., Ov. u.a. – B) übtr., das geistige Verrosten, Vermodern, Verwesen, Hinwelken, Hinschwinden, a) im allg.: senectus victa situ, Ov.: ne pereant pectora situ, Untätigkeit, Ov.: velut situm ducere, sich gewissermaßen
    ————
    verliegen, Quint.: marcescere otii situ, Liv.: situ secreti consumi, in der Einsamkeit verrosten, Quint. – b) v. Dingen, die in Vergessenheit, aus der Gewohnheit kommen, in aeterno iacēre situ, Vergessenheit, Prop.: passus est leges situ atque senio emori, als vermodert u. veraltet außer Kraft zu treten Gell.: quantum apud Ennium et Accium verborum situs occupaverit = quot verba vetustas et oblivio deleverit, Sen.: sepultae ac situ obsitae iustitia, aequitas, industria civitati redditae, die gleichs. zu Grabe getragene und vermoderte G. usw., Vell. – Nom. Plur. situus, Plin. 7, 153 Detl. (vgl. Detlefsen in symbol. philol. Bonn. p. 712 sqq.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > situs

  • 14 īgnis or (once in H.) īgnīs

       īgnis or (once in H.) īgnīs is (abl. īgnī; rarely īgne), m    [1 AG-], fire: ignem ex lignis fieri iussit: ignīs restinguere: templis ignīs inferre: subditis ignibus aquae fervescunt: casurae inimicis ignibus arces, V.: ignīs fieri prohibuit, Cs.: ignem operibus inferre, Cs.: urbi ferro ignique minitari: gravis, a conflagration, Ta.: ignibus significatione factā, signal-fires, Cs.: ut fumo atque ignibus significatur, watch-fires, Cs.: quorundam igni et equus adicitur, the funeral pyre, Ta.: fulsere ignes, lightnings, V.: missos Iuppiter ignīs Excusat, thunderbolt, O.: inter ignīs Luna minores, i. e. stars, H.: clarior ignis Auditur, the crackling of fire, V.: Eumenidum, torches, Iu.: emendus, i. e. fuel, Iu.: sacer, St. Anthony's fire, erysipelas, V.: aqua et ignis, i. e. the necessaries of life.—Fire, brightness, splendor, brilliancy, lustre, glow, redness: curvatos imitatus ignīs lunae, H.: nox caret igne suo, starlight, O.: positi sub ignibus Indi, the sun, O.— Fig., fire, glow, rage, fury, love, passion: exarsere ignes animo, V.: huic ordini ignem novum subici: caeco carpitur igni, secret love, V.: tectus magis aestuat ignis, O.: socii ignes, i. e. nuptials, O.— A beloved object, flame: Accede ad ignem hunc, T.: meus, V.: pulchrior, H.—An agent of destruction, fire, flame: ne parvus hic ignis incendium ingens exsuscitet (i. e. Hannibal), L.

    Latin-English dictionary > īgnis or (once in H.) īgnīs

  • 15 rigō

        rigō āvī, ātus, āre.—Of a liquid,    to conduct, guide, turn: aquam Albanam emissam per agros rigabis (i. e. ad rigandum diduces), L.—To wet, moisten, water, bedew: arva, H.: fonte rigatur (hortus) aquae, O.: lucum perenni aquā (fons), L.: lacrimis ora, V.: Etymandrus ab accolis rigantibus carpitur (sc. agros), Cu.: natos vitali rore, i. e. suckle.
    * * *
    rigare, rigavi, rigatus V
    moisten, wet, water, irrigate

    Latin-English dictionary > rigō

  • 16 ignis

    ignis, is (abl. usu. igni; poet. and postAug. igne; so Plin. ap. Charis. p. 98 P.; Charis. p. 33 P.; Prisc. p. 766 P.; and always in Mart., e. g. 1, 21, 5; 4, 57, 6; cf. Neue, Formenl. 1, 223 sq.;

    scanned ignis,

    Verg. E. 3, 66; id. G. 3, 566; Ov. H. 16, 230; Lucr. 1, 663; 853;

    but ignīs,

    Hor. C. 1, 15, 36), m. [Sanscr. agnis, fire; Lith. ugn-is; Slav. ogný; Gr. aiglê, aglaos], fire (com mon in sing. and plur.; cf. flamma, incendium).
    I.
    Lit.:

    lapidum conflictu atque tritu elici ignem videmus,

    Cic. N. D. 2, 9, 25:

    admoto igni ignem concipere,

    id. de Or. 2, 45, 190:

    pati ab igne ignem capere, si qui velit,

    id. Off. 1, 16, 52; cf.:

    datur ignis, tametsi ab inimico petas,

    Plaut. Trin. 3, 2, 53:

    ignis periculum,

    id. Leg. 2, 23, 58; plur. = sing.:

    subditis ignibus aquae fervescunt,

    id. N. D. 2, 10, 27:

    cum omnes naturae numini divino, caelum, ignes, terrae, maria parerent,

    id. ib. 1, 9, 22:

    hisce animus datus est ex illis sempiternis ignibus, quae sidera et stellas vocatis,

    id. Rep. 6, 15:

    ut fumo atque ignibus significabatur,

    Caes. B. G. 2, 7 fin.:

    quod pluribus simul locis ignes coörti essent,

    Liv. 26, 27, 5:

    ignibus armata multitudo, facibusque ardentibus collucens,

    id. 4, 33, 2:

    ignes fieri prohibuit,

    Caes. B. C. 3, 30, 5:

    ignem accendere,

    Verg. A. 5, 4:

    ignem circum subicere,

    Cic. Verr. 2, 1, 27, § 69:

    ignem operibus inferre,

    Caes. B. C. 2, 14, 1:

    ignem comprehendere,

    id. B. G. 5, 43, 2:

    igni cremari,

    id. ib. 1, 4, 1:

    urbi ferro ignique minitari,

    Cic. Phil. 11, 14 fin.:

    ignis in aquam conjectus,

    id. Rosc. Com. 6, 17 et saep.:

    quodsi incuria insulariorum ignis evaserit (opp. incendium inferre),

    Paul. Sent. 5, 3, 6.— Poet.:

    fulsere ignes et conscius aether,

    lightnings, Verg. A. 4, 167; cf.: Diespiter Igni corusco nubila [p. 881] dividens, Hor. C. 1, 34, 6:

    caelum abscondere tenebrae nube una subitusque antennas impulit ignis,

    Juv. 12, 19; 13, 226:

    micat inter omnes Julium sidus, velut inter ignes luna minores,

    i. e. stars, id. ib. 1, 12, 47:

    et jam per moenia clarior ignis Auditur,

    the crackling of fire, Verg. A. 2, 705:

    Eumenidum ignis,

    torches, Juv. 14, 285.—
    2.
    In partic.
    a.
    Sacer ignis, a disease, St. Anthony's fire, erysipelas, Cels. 5, 28, 4; Verg. G. 3, 566; Col. 7, 5, 16.—
    b.
    Aqua et ignis, to signify the most important necessaries of life; v. aqua.—
    B.
    Transf., brightness, splendor, brilliancy, lustre, glow, redness (mostly poet.):

    fronte curvatos imitatus ignes lunae,

    Hor. C. 4, 2, 57; cf.:

    jam clarus occultum Andromedae pater Ostendit ignem,

    id. ib. 3, 29, 17; so of the brightness of the stars, Ov. M. 4, 81; 11, 452; 15, 665;

    of the sun,

    id. ib. 1, 778; 4, 194; 7, 193;

    of Aurora,

    id. ib. 4, 629:

    arcano florentes igne smaragdi,

    Stat. Th. 2, 276; cf. Mart. 14, 109; and:

    acies stupet igne metalli,

    Claud. VI. Cons. Hon. 51:

    cum ignis oculorum cum eo igne qui est ob os offusus,

    redness, blush, Cic. Univ. 14; Stat. Ach. 1, 516.—
    2.
    Firewood, fuel:

    caulis miseris atque ignis emendus,

    Juv. 1, 134.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Mostly poet.) The fire or glow of passion, in a good or bad sense; of anger, rage, fury:

    exarsere ignes animo,

    Verg. A. 2, 575:

    saevos irarum concipit ignes,

    Val. Fl. 1, 748; most freq. of the flame of love, love:

    cum odium non restingueritis, huic ordini ignem novum subici non sivistis,

    Cic. Rab. Post. 6, 13:

    laurigerosque ignes, si quando avidissimus hauri,

    raving, inspiration, Stat. Ach. 1, 509:

    quae simul aethereos animo conceperat ignes, ore dabat pleno carmina vera dei,

    Ov. F. 1, 473:

    (Dido) caeco carpitur igni,

    the secret fire of love, Verg. A. 4, 2; so in sing., Ov. M. 3, 490; 4, 64; 195; 675 et saep.; in plur., Hor. C. 1, 13, 8; 1, 27, 16; 3, 7, 11; Ov. M. 2, 410; 6, 492 et saep.; cf.:

    socii ignes,

    i. e. nuptials, Ov. M. 9, 796.—
    2.
    Transf., like amores, a beloved object, a flame (only poet.):

    at mihi sese offert ultro meus ignis, Amyntas,

    Verg. E. 3, 66; Hor. Epod. 14, 13.—
    B.
    Figuratively of that which brings destruction, fire, flame:

    quem ille obrutum ignem (i. e. bellum) reliquerit,

    Liv. 10, 24, 13:

    ne parvus hic ignis (i. e. Hannibal) incendium ingens exsuscitet,

    id. 21, 3, 6; cf.:

    et Syphacem et Carthaginienses, nisi orientem illum ignem oppressissent, ingenti mox incendio arsuros,

    i. e. Masinissa, id. 29, 31, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > ignis

См. также в других словарях:

  • Historia Apollonii — Die Historia Apollonii regis Tyri („Geschichte von Apollonius, dem König von Tyros“) ist ein antiker Roman in lateinischer Sprache, der auf griechische oder lateinische Quellen zurückgeht. Sein Autor ist nicht bekannt, die Datierung fällt in das… …   Deutsch Wikipedia

  • Historia Apollonii regis Tyri — Die Historia Apollonii regis Tyri („Geschichte von Apollonius, dem König von Tyros“) ist ein antiker Roman in lateinischer Sprache, der auf griechische oder lateinische Quellen zurückgeht. Sein Autor ist nicht bekannt, die Datierung fällt in das… …   Deutsch Wikipedia

  • AMOMUM — ἀμωμον, dictum Graecis veterib. omne aroma, quod sincerum et inculpatum esset, ut πιςτικὴ νάρδος in Euangelio Marc. c. 14. v. 3. dicitur, quae sine dolo est, et minime adulterata. Sic ἀμωμον λιβάνιον, tus sincerum, et αμωμον simplicirer. Inde et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CHERSYDRI — serpentum genus, ab hydris parum diversum. Qui enim hydrus hieme fuerat, dum aqua erat in lacunis, postquam ea defecit aestu, inque siccodegerecogitur, atque ita fit chersydrus, h. e. hydrus εν χέρσῳ, in sicco, degens. Tum vero infestante siti in …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CINYRAS — vir qurdam ditissimus, cuius opes abiêre in proverbium; Cinyrae opes. Vide infra. Item Phoeniciae Rex, cuius regia Byblos civitas fuit, teste Strab. l. 16. Tertiu Rex Cypri, Cilicis filius, qui cum Myrrha filia sua, nutricis astutiâ, ignarus… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • EURYDICE — I. EURYDICE uxor Orphei vatis, cuius amore captus Aristaeus, cum vim illi inferre pararet, illa per avia fugiens incidit in colubrum in herba delitescentem, cuius morsu interiit. Virg. Georg. l. 4. v. 457. Illa quidem dum te fugeret per flumina… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • EXCITARE — proprie ex sede sua citare ac movere est. Mart. de illo, qui ab Equestribus surgere iussus est, l. 5. Epigr. 14. cuius epigraphe de Manneio. Pis excitatus ter que transtulit castra. Hinc excitare leporem, in re Venatoria, canes dicuntur, quem de… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MANGAS — fructus Indicus longiuscule incurvatus et semilunaris, flavescentis ex viridi in rubrum coloris, intus luteus et et capillosus, cum nucleo satis magno, saporis gratissimi: Arbor nucem iuglandem refert late sparsam et foliorum pene inopem: Fructus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NEMA — vox e Graeco Latinis usurpata, unde Nema sericum apud Iurisconsultos, in vetustis libris, Nima sericum; et hinc verbum nemare, quô utitur Tertullian. de Pallio c. 15. ubi de Bombyce: Proinde si necaveris, nematam iam, stamen evolves: ubi alii,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • REINECCIUS Reinerus — Steinhemius, Helmstadii Elegantiores literas diu professus, scripsit Tract. de Methodo Histor. in quo tamen et circa ordinem, et circa iudicium eius de Historieis, carpitur. Commentarii vero illius Historici ac Historia Iulia Eruditis omnibus,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TUBA — Tyrrhenorum inventum, Plin. l. 7. c. 56. a tubo, seu canali, quem refert, dicta, priscis Graecis ignota fuit. Unde illos, Tubarum locô, conchis uti consuevisse, legimus, apud Hesychium, Κόχλοις τοῖς ςθαλαττίοις ἐχρῶντο, πρὸ τῆς τῶ σαλπίγγων… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»