Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

candĭdātus

  • 1 candidātus

        candidātus ī, m    [candidus], a candidate for office (clothed in a white toga): praetorius, a candidate for the praetorship: consularis: aedilitas alcui candidato data: munia candidatorum: tribunicii, L.: officiosissima natio candidatorum.
    * * *
    I
    candidata, candidatum ADJ
    dressed in white/whitened clothes
    II
    candidate (office) (white toga); aspirant/office seeker; one who strives for
    III

    Latin-English dictionary > candidātus

  • 2 candidatus

    1.
    candĭdātus, a, um, adj. [candidus, like albatus, atratus, from albus, ater].
    I.
    In adj. uses,
    A.
    Lit., clothed in white (only in Plaut. and in post-Aug. prose;

    Cic., Hor., and Plin. use albatus): aequius vos erat Candidatas venire hostiatasque,

    Plaut. Rud. 1, 5, 12:

    mastigia,

    id. Cas. 2, 8, 10; *Suet. Aug. 98; Prud. steph. 1, 67.—
    B.
    Trop.:

    farinulentā cinere sordide candidati homunculi,

    App. M. 9, p. 222, 33; cf. candido.—
    II.
    Subst.
    A.
    candĭdātus. i, m., a candidate for office, because clothed in a glittering white toga; cf. Dict. of Antiq. (class. and freq.).
    1.
    Lit.:

    praetorius,

    a candidate for the prœtorship, Cic. Mur. 27, 57:

    tribunicii,

    id. Q. Fr. 2, 14 (15), 4; Liv. 4, 6, 10:

    consulatus,

    Plin. Pan. 95 fin.; Suet. Caes. 24; id. Aug. 4:

    aedilitatis ac mox praeturae,

    id. Vesp. 2:

    quaesturae,

    id. Tib. 42:

    summae equestris gradus, i. e. praefecturae,

    id. Galb. 14:

    sacerdotiorum,

    Sen. Ben. 7, 28, 2.—

    From their obsequious demeanor towards the electors, called officiosissima natio candidatorum,

    Cic. Pis. 23, 55:

    improbitati irasci candidatorum,

    id. Mil. 16, 42:

    aedilitas alicui candidato data,

    id. Verr. 2, 5, 14, § 37:

    candidatus Caesaris,

    a candidate especially recommended by Cœsar, Vell. 2, 124, 4; cf. Suet. Caes. 41; id. Aug. 56; Tac. A. 1, 15.—Hence prov.:

    petis tamquam Caesaris candidatus,

    i. e. certain of the result, Quint. 6, 3, 62.—In the time of the emperors:

    candidati Principis,

    quœstors appointed by the emperor himself to read his speeches and rescripts, Dig. 1, 13; Sid. Ep. 2, 80; cf. Tac. A. 16, 27; Suet. Aug. 65; id. Tit. 6.—
    2.
    Trop., he who strives after or aims at a thing, a candidate or a claimant of something (post-Aug.):

    candidatus non consulatus tantum, sed immortalitatis et gloriae,

    Plin. Pan. 63, 1:

    majus est opus atque praestantius, ad quod ipse (sc. orator) tendit, et cujus est velut candidatus,

    Quint. 12, 2, 27:

    Atticae eloquentiae, id. prooem. § 13: crucis,

    i. e. soon to suffer crucifixion, App. M. 1, p. 108:

    aeternitatis,

    Tert. Res Carn. 58:

    philosophiae,

    Symm. Ep. 1, 41.—
    B.
    candĭdāta, ae, f., one who seeks or solicits an office, a candidate (rare and postAug.):

    sacerdotii,

    Quint. Decl. 252 fin.
    2.
    candĭdātus, ūs, m. [id.], a candidacy, Cod. Th. 6, 4, 21, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > candidatus

  • 3 candidata

    1.
    candĭdātus, a, um, adj. [candidus, like albatus, atratus, from albus, ater].
    I.
    In adj. uses,
    A.
    Lit., clothed in white (only in Plaut. and in post-Aug. prose;

    Cic., Hor., and Plin. use albatus): aequius vos erat Candidatas venire hostiatasque,

    Plaut. Rud. 1, 5, 12:

    mastigia,

    id. Cas. 2, 8, 10; *Suet. Aug. 98; Prud. steph. 1, 67.—
    B.
    Trop.:

    farinulentā cinere sordide candidati homunculi,

    App. M. 9, p. 222, 33; cf. candido.—
    II.
    Subst.
    A.
    candĭdātus. i, m., a candidate for office, because clothed in a glittering white toga; cf. Dict. of Antiq. (class. and freq.).
    1.
    Lit.:

    praetorius,

    a candidate for the prœtorship, Cic. Mur. 27, 57:

    tribunicii,

    id. Q. Fr. 2, 14 (15), 4; Liv. 4, 6, 10:

    consulatus,

    Plin. Pan. 95 fin.; Suet. Caes. 24; id. Aug. 4:

    aedilitatis ac mox praeturae,

    id. Vesp. 2:

    quaesturae,

    id. Tib. 42:

    summae equestris gradus, i. e. praefecturae,

    id. Galb. 14:

    sacerdotiorum,

    Sen. Ben. 7, 28, 2.—

    From their obsequious demeanor towards the electors, called officiosissima natio candidatorum,

    Cic. Pis. 23, 55:

    improbitati irasci candidatorum,

    id. Mil. 16, 42:

    aedilitas alicui candidato data,

    id. Verr. 2, 5, 14, § 37:

    candidatus Caesaris,

    a candidate especially recommended by Cœsar, Vell. 2, 124, 4; cf. Suet. Caes. 41; id. Aug. 56; Tac. A. 1, 15.—Hence prov.:

    petis tamquam Caesaris candidatus,

    i. e. certain of the result, Quint. 6, 3, 62.—In the time of the emperors:

    candidati Principis,

    quœstors appointed by the emperor himself to read his speeches and rescripts, Dig. 1, 13; Sid. Ep. 2, 80; cf. Tac. A. 16, 27; Suet. Aug. 65; id. Tit. 6.—
    2.
    Trop., he who strives after or aims at a thing, a candidate or a claimant of something (post-Aug.):

    candidatus non consulatus tantum, sed immortalitatis et gloriae,

    Plin. Pan. 63, 1:

    majus est opus atque praestantius, ad quod ipse (sc. orator) tendit, et cujus est velut candidatus,

    Quint. 12, 2, 27:

    Atticae eloquentiae, id. prooem. § 13: crucis,

    i. e. soon to suffer crucifixion, App. M. 1, p. 108:

    aeternitatis,

    Tert. Res Carn. 58:

    philosophiae,

    Symm. Ep. 1, 41.—
    B.
    candĭdāta, ae, f., one who seeks or solicits an office, a candidate (rare and postAug.):

    sacerdotii,

    Quint. Decl. 252 fin.
    2.
    candĭdātus, ūs, m. [id.], a candidacy, Cod. Th. 6, 4, 21, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > candidata

  • 4 candida

    candĭdus, a, um, adj. [candeo], of a shining, dazzling white, white, clear, bright (opp. niger, a glistening black; while albus is a lustreless white, opp. ater, a lustreless black; cf. Serv. ad Verg. G. 3, 82; lsid. Orig. 12, 1, 51; Doed. Syn. III. p. 193 sq.) (class., and in the poets very freq.; in Cic. rare).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    Of shining objects, bright:

    stella splendens candida,

    Plaut. Rud. prol. 3:

    sidera,

    Lucr. 5, 1209:

    luna,

    Verg. A. 7, 8:

    lux clara et candida,

    Plaut. Am. 1, 3, 49; so,

    clarā loco luce,

    Lucr. 5, 777:

    stellae,

    Hor. C. 3, 15, 6:

    color candidus Saturni,

    Plin. 2, 18, 16, § 79:

    flamma,

    Val. Fl. 8, 247:

    Taurus (the constellation),

    Verg. G. 1, 217:

    dies,

    Ov. Tr. 2, 142: aqua, Mart, 6, 42, 19: lacte, Varr. ap. Non. p. 483, 6; cf. id. ib. p. 169, 14.—
    2.
    Hence, an epithet of the gods or persons transformed to gods:

    Cupido,

    radiant, Cat. 68, 134:

    Liber,

    Tib. 3, 6, 1:

    Bassareus,

    Hor. C. 1, 18, 11 (cf. id. ib. 1, 2, 31):

    Daphnis,

    Verg. E. 5, 56 Wagn.—
    3.
    Of birds, animals, etc., white:

    anser,

    Lucr. 4, 685:

    avis,

    i. e. the stork, Verg. G. 2, 320; cf. Ov. M. 6, 96:

    ales, i. e. cygnus,

    Auct. Aetn. 88:

    candidior cygnis,

    Verg. E. 7, 38:

    aries,

    id. G. 3, 387:

    agnus,

    Tib. 2, 5, 38:

    equi,

    Tac. G. 10.—
    4.
    Of the dazzling whiteness of snow:

    altā nive candidum Soracte,

    Hor. C. 1, 9, 1; 3, 25, 10; Ov. H. 16, 250; id. M. 8, 373.—
    5.
    Of resplendent beauty of person, splendid, fair, beautiful:

    Dido,

    Verg. A. 5, 571:

    Maia,

    id. ib. 8, 138 Serv.; cf. Serv. ad Verg. E. 5, 56:

    candidus et pulcher puer,

    Hor. Ep. 2, 2, 4:

    puella,

    Cat. 35, 8; Hor. Epod. 11, 27:

    dux,

    id. ib. 3, 9:

    Lampetie,

    Ov. M. 2, 349:

    membra,

    id. ib. 2, 607:

    cutis,

    Plin. 2, 78, 80, § 189:

    pes,

    Hor. C. 4, 1, 27:

    umeri,

    id. ib. 1, 13, 9:

    bracchia,

    Prop. 2 (3), 16, 24:

    colla,

    id. 3 (4), 17, 29:

    cervix,

    Hor. C. 3, 9, 2:

    ora,

    Ov. M. 2, 861:

    sinus,

    Tib. 1, 10, 68:

    dentes,

    Cat. 39, 1 (cf. candidulus) al.—
    6.
    Of the hair, hoary, white (more poet. than canus), Plaut. Most. 5, 2, 27:

    candidior barba,

    Verg. E. 1, 29:

    crinis,

    Val. Fl. 6, 60; cf.:

    inducto candida barba gelu,

    Ov. Tr. 3, 10, 22.—
    7.
    Of trees or plants: pōpulus, the white or silver poplar, Verg. E. 9, 41:

    lilia,

    id. ib. 6, 708; Prop. 1, 20, 38; Ov. M. 4, 355:

    folium nivei ligustri,

    id. ib. 13, 789:

    piper,

    Plin. 12, 7, 14, § 26. —
    8.
    Of textile fabrics, sails, dress, etc.:

    vela,

    Cat. 64, 235:

    tentoria,

    Ov. M. 8, 43:

    vestis,

    Liv. 9, 40, 9: toga, made brilliant by fulling (cf. Liv. 4, 25, 13;

    v. candidatus),

    Plin. 7, 34, 34, § 120; cf. Titinn. ap. Non. p. 536, 23.—So Cicero's oration: In Toga Candida, v. the fragments B. and K. vol. xi. p. 20-25; and the commentary of Asconius, Orell. vol. v. 2, p. 82 sq.— Sup.:

    candidissimus color,

    Vitr. 10, 7; cf. Varr. L. L. 8, § 17 Müll.—
    B.
    Opp. niger, Lucr. 2, 733; Verg. E. 2, 16; id. G. 3, 387; Plin. 12, 10, 42, § 92.—Prov.:

    candida de nigris et de candentibus atra facere,

    to make black white, Ov. M. 11, 315; so,

    acc. to some: nigrum in candida vertere,

    Juv. 3, 30.—
    C.
    In the neutr. absol.:

    ut candido candidius non est adversum,

    Quint. 2, 17, 35; and with a gen.:

    candidum ovi,

    the white of an egg, Plin. 29, 3, 11, § 40 (twice); cf.: album ovi, under album.—
    * D.
    Poet. and causative, of the winds, making clear, cloud-dis-pelling, purifying:

    Favonii,

    Hor. C. 3, 7, 1. —
    E.
    Also poet. for candidatus (= albatus), clothed in white:

    turba,

    Tib. 2, 1, 16:

    pompa,

    Ov. F. 2, 654; 4, 906:

    Roma, i. e. Romani,

    Mart. 8, 65, 6.—
    F.
    Candida sententia = candidi lapilli, Ov. M. 15, 47; v. the pass. in connection, and cf. albus, and calculus, II. D.—
    G.
    Candidus calculus, v. calculus, II. E.— Subst.: candĭda, ae, f., a game or play exhibited by a candidate for office (late Lat.):

    edere candidam,

    Ambros. Serm. 81.—
    II.
    Trop., pure, clear, serene, clean, spotless, etc.
    A.
    Of the voice, distinct, clear, pure, silver-toned (opp. fuscus), Quint. 11, 3, 15; Plin. 28, 6, 16, § 58; perh. also Cic. N. D. 2, 58, 146 (B. and K. with MSS. canorum; cf. Orell. N cr.).—
    B.
    Of discourse, clear, perspicuous, flowing, artless, unaffected:

    elaborant alii in puro et quasi quodam candido genere dicendi,

    Cic. Or. 16, 53. candidum et lene et speciosum dicendi genus, Quint. 10, 1, 121; Gell. 16, 19, 1.—And meton. of the orator himself:

    Messala nitidus et candidus,

    Quint. 10, 1, 113:

    dulcis et candidus et fusus Herodotus,

    id. 10, 1, 73:

    candidissimum quemque et maxime expositum,

    id. 2, 5, 19.—
    C.
    Of purity of mind, character ( poet. and in post-Aug. prose), unblemished, pure, guileless, honest, upright, sincere, fair, candid, frank, open:

    judex,

    Hor. Ep. 1, 4, 1 (integer, verax, purus, sine fuco, sine fallaciā, Schol. Crucq.):

    Maecenas,

    id. Epod. 14, 5:

    Furnius,

    id. S. 1, 10, 86:

    animae,

    id. ib. 1, 5, 41:

    pectore candidus,

    Ov. P. 4, 14, 43:

    ingenium,

    Hor. Epod. 11, 11:

    habet avunculum quo nihil verius, nihil simplicius, nihil candidius novi,

    Plin. Ep. 2, 9, 4; Vell. 2, 116, 5:

    candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator,

    Sen. Suas. 6, 22:

    humanitas,

    Petr. 129, 11.—
    D.
    Of conditions of life, cheerful, joyous, happy, fortunate, prosperous, lucky:

    convivia,

    joyful, Prop. 4 (5), 6, 71:

    nox,

    id. 2 (3), 15, 1:

    omina,

    id. 4 (5), 1, 67:

    fata,

    Tib. 3, 6, 30, Ov. Tr. 3, 4, 34: dies. id. ib. 2, 142:

    pax,

    Tib. 1, 10, 45:

    natalis,

    id. 1, 7, 64; Ov. Tr. 5, 5, 14.—Hence, adv.: candĭdē.
    1.
    Acc. to I., in dazzling white' vestitus, Plaut. Cas. 4, 1, 10.—
    2.
    Acc. to II., clearly, candidly, sincerely: candide et simpliciter, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1; Quint. 12, 11, 8; Petr. 107, 13.—
    III.
    As adj. propr: Candidum Promontorium, in Zeugitana, now C. Bianco, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 23.

    Lewis & Short latin dictionary > candida

  • 5 candidus

    candĭdus, a, um, adj. [candeo], of a shining, dazzling white, white, clear, bright (opp. niger, a glistening black; while albus is a lustreless white, opp. ater, a lustreless black; cf. Serv. ad Verg. G. 3, 82; lsid. Orig. 12, 1, 51; Doed. Syn. III. p. 193 sq.) (class., and in the poets very freq.; in Cic. rare).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    Of shining objects, bright:

    stella splendens candida,

    Plaut. Rud. prol. 3:

    sidera,

    Lucr. 5, 1209:

    luna,

    Verg. A. 7, 8:

    lux clara et candida,

    Plaut. Am. 1, 3, 49; so,

    clarā loco luce,

    Lucr. 5, 777:

    stellae,

    Hor. C. 3, 15, 6:

    color candidus Saturni,

    Plin. 2, 18, 16, § 79:

    flamma,

    Val. Fl. 8, 247:

    Taurus (the constellation),

    Verg. G. 1, 217:

    dies,

    Ov. Tr. 2, 142: aqua, Mart, 6, 42, 19: lacte, Varr. ap. Non. p. 483, 6; cf. id. ib. p. 169, 14.—
    2.
    Hence, an epithet of the gods or persons transformed to gods:

    Cupido,

    radiant, Cat. 68, 134:

    Liber,

    Tib. 3, 6, 1:

    Bassareus,

    Hor. C. 1, 18, 11 (cf. id. ib. 1, 2, 31):

    Daphnis,

    Verg. E. 5, 56 Wagn.—
    3.
    Of birds, animals, etc., white:

    anser,

    Lucr. 4, 685:

    avis,

    i. e. the stork, Verg. G. 2, 320; cf. Ov. M. 6, 96:

    ales, i. e. cygnus,

    Auct. Aetn. 88:

    candidior cygnis,

    Verg. E. 7, 38:

    aries,

    id. G. 3, 387:

    agnus,

    Tib. 2, 5, 38:

    equi,

    Tac. G. 10.—
    4.
    Of the dazzling whiteness of snow:

    altā nive candidum Soracte,

    Hor. C. 1, 9, 1; 3, 25, 10; Ov. H. 16, 250; id. M. 8, 373.—
    5.
    Of resplendent beauty of person, splendid, fair, beautiful:

    Dido,

    Verg. A. 5, 571:

    Maia,

    id. ib. 8, 138 Serv.; cf. Serv. ad Verg. E. 5, 56:

    candidus et pulcher puer,

    Hor. Ep. 2, 2, 4:

    puella,

    Cat. 35, 8; Hor. Epod. 11, 27:

    dux,

    id. ib. 3, 9:

    Lampetie,

    Ov. M. 2, 349:

    membra,

    id. ib. 2, 607:

    cutis,

    Plin. 2, 78, 80, § 189:

    pes,

    Hor. C. 4, 1, 27:

    umeri,

    id. ib. 1, 13, 9:

    bracchia,

    Prop. 2 (3), 16, 24:

    colla,

    id. 3 (4), 17, 29:

    cervix,

    Hor. C. 3, 9, 2:

    ora,

    Ov. M. 2, 861:

    sinus,

    Tib. 1, 10, 68:

    dentes,

    Cat. 39, 1 (cf. candidulus) al.—
    6.
    Of the hair, hoary, white (more poet. than canus), Plaut. Most. 5, 2, 27:

    candidior barba,

    Verg. E. 1, 29:

    crinis,

    Val. Fl. 6, 60; cf.:

    inducto candida barba gelu,

    Ov. Tr. 3, 10, 22.—
    7.
    Of trees or plants: pōpulus, the white or silver poplar, Verg. E. 9, 41:

    lilia,

    id. ib. 6, 708; Prop. 1, 20, 38; Ov. M. 4, 355:

    folium nivei ligustri,

    id. ib. 13, 789:

    piper,

    Plin. 12, 7, 14, § 26. —
    8.
    Of textile fabrics, sails, dress, etc.:

    vela,

    Cat. 64, 235:

    tentoria,

    Ov. M. 8, 43:

    vestis,

    Liv. 9, 40, 9: toga, made brilliant by fulling (cf. Liv. 4, 25, 13;

    v. candidatus),

    Plin. 7, 34, 34, § 120; cf. Titinn. ap. Non. p. 536, 23.—So Cicero's oration: In Toga Candida, v. the fragments B. and K. vol. xi. p. 20-25; and the commentary of Asconius, Orell. vol. v. 2, p. 82 sq.— Sup.:

    candidissimus color,

    Vitr. 10, 7; cf. Varr. L. L. 8, § 17 Müll.—
    B.
    Opp. niger, Lucr. 2, 733; Verg. E. 2, 16; id. G. 3, 387; Plin. 12, 10, 42, § 92.—Prov.:

    candida de nigris et de candentibus atra facere,

    to make black white, Ov. M. 11, 315; so,

    acc. to some: nigrum in candida vertere,

    Juv. 3, 30.—
    C.
    In the neutr. absol.:

    ut candido candidius non est adversum,

    Quint. 2, 17, 35; and with a gen.:

    candidum ovi,

    the white of an egg, Plin. 29, 3, 11, § 40 (twice); cf.: album ovi, under album.—
    * D.
    Poet. and causative, of the winds, making clear, cloud-dis-pelling, purifying:

    Favonii,

    Hor. C. 3, 7, 1. —
    E.
    Also poet. for candidatus (= albatus), clothed in white:

    turba,

    Tib. 2, 1, 16:

    pompa,

    Ov. F. 2, 654; 4, 906:

    Roma, i. e. Romani,

    Mart. 8, 65, 6.—
    F.
    Candida sententia = candidi lapilli, Ov. M. 15, 47; v. the pass. in connection, and cf. albus, and calculus, II. D.—
    G.
    Candidus calculus, v. calculus, II. E.— Subst.: candĭda, ae, f., a game or play exhibited by a candidate for office (late Lat.):

    edere candidam,

    Ambros. Serm. 81.—
    II.
    Trop., pure, clear, serene, clean, spotless, etc.
    A.
    Of the voice, distinct, clear, pure, silver-toned (opp. fuscus), Quint. 11, 3, 15; Plin. 28, 6, 16, § 58; perh. also Cic. N. D. 2, 58, 146 (B. and K. with MSS. canorum; cf. Orell. N cr.).—
    B.
    Of discourse, clear, perspicuous, flowing, artless, unaffected:

    elaborant alii in puro et quasi quodam candido genere dicendi,

    Cic. Or. 16, 53. candidum et lene et speciosum dicendi genus, Quint. 10, 1, 121; Gell. 16, 19, 1.—And meton. of the orator himself:

    Messala nitidus et candidus,

    Quint. 10, 1, 113:

    dulcis et candidus et fusus Herodotus,

    id. 10, 1, 73:

    candidissimum quemque et maxime expositum,

    id. 2, 5, 19.—
    C.
    Of purity of mind, character ( poet. and in post-Aug. prose), unblemished, pure, guileless, honest, upright, sincere, fair, candid, frank, open:

    judex,

    Hor. Ep. 1, 4, 1 (integer, verax, purus, sine fuco, sine fallaciā, Schol. Crucq.):

    Maecenas,

    id. Epod. 14, 5:

    Furnius,

    id. S. 1, 10, 86:

    animae,

    id. ib. 1, 5, 41:

    pectore candidus,

    Ov. P. 4, 14, 43:

    ingenium,

    Hor. Epod. 11, 11:

    habet avunculum quo nihil verius, nihil simplicius, nihil candidius novi,

    Plin. Ep. 2, 9, 4; Vell. 2, 116, 5:

    candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator,

    Sen. Suas. 6, 22:

    humanitas,

    Petr. 129, 11.—
    D.
    Of conditions of life, cheerful, joyous, happy, fortunate, prosperous, lucky:

    convivia,

    joyful, Prop. 4 (5), 6, 71:

    nox,

    id. 2 (3), 15, 1:

    omina,

    id. 4 (5), 1, 67:

    fata,

    Tib. 3, 6, 30, Ov. Tr. 3, 4, 34: dies. id. ib. 2, 142:

    pax,

    Tib. 1, 10, 45:

    natalis,

    id. 1, 7, 64; Ov. Tr. 5, 5, 14.—Hence, adv.: candĭdē.
    1.
    Acc. to I., in dazzling white' vestitus, Plaut. Cas. 4, 1, 10.—
    2.
    Acc. to II., clearly, candidly, sincerely: candide et simpliciter, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1; Quint. 12, 11, 8; Petr. 107, 13.—
    III.
    As adj. propr: Candidum Promontorium, in Zeugitana, now C. Bianco, Mel. 1, 7, 2; Plin. 5, 4, 3, § 23.

    Lewis & Short latin dictionary > candidus

  • 6 candidātōrius

        candidātōrius adj.    [candidatus], of a candidate for office: munus.
    * * *
    candidatoria, candidatorium ADJ
    of/pertaining to/belonging to a candidate (for office); white-robed (Ecc)

    Latin-English dictionary > candidātōrius

  • 7 fīrmus

        fīrmus adj. with comp. and sup.    [3 FER-], strong, steadfast, stable, enduring, powerful: rami, Cs.: robora, V.: firmissimi populi, Cs.: firmissima vina, V.: mihi placebat, si firmior esses, etc.: parum, H.: area firma templis sustinendis, L.: adversis, Ta.—Fig., firm, fast, constant, steadfast, immovable, trusty, lasting, strong, true, faithful: nuptiae, T.: gener, T.: copiae: concordi populo nihil esse firmius: fundamenta defensionis firmissima: spes: firmior candidatus, with better prospects: litterae, trustworthy: vir in susceptā causā tirmissimus: firmissimus irā, O.: pectus, V.: (consolatio) ad veritatem firmissima, most effectual: exercitus ad bellum, L.: contra Metellum, S.: fundus nec pascere firmus, fit, H.
    * * *
    firma -um, firmior -or -us, firmissimus -a -um ADJ
    firm/steady; substantial/solid/secure/safe; strong/robust/sturdy/stout/durable; loyal/staunch/true/constant; stable/mature; valid/convincing/well founded

    Latin-English dictionary > fīrmus

  • 8 candido

    candidare, candidavi, candidatus V TRANS
    make glittering/bright; make white

    Latin-English dictionary > candido

  • 9 candidans

    candĭdo, āvi, 1, v. a. [candidus], to make glittering or bright, to make white (eccl. Lat.):

    vestimenta sua,

    Tert. adv. Gnost. 12:

    albis vestibus candidari,

    Aug. Ep. 168.— P. a.: candĭdans, antis, brilliantly white, Isid. Orig. 14, 8, 21; cf. 1. candidatus, I. A.

    Lewis & Short latin dictionary > candidans

  • 10 candidatorius

    candĭdātōrĭus, a, um, adj. [candidatus], of or pertaining to a candidate for office:

    munus,

    Cic. Att. 1, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > candidatorius

  • 11 candido

    candĭdo, āvi, 1, v. a. [candidus], to make glittering or bright, to make white (eccl. Lat.):

    vestimenta sua,

    Tert. adv. Gnost. 12:

    albis vestibus candidari,

    Aug. Ep. 168.— P. a.: candĭdans, antis, brilliantly white, Isid. Orig. 14, 8, 21; cf. 1. candidatus, I. A.

    Lewis & Short latin dictionary > candido

  • 12 cedo

    1.
    cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. and a. [perh. for cecado, redupl. from cado], to go, i. e. to be in motion, move, walk, go along.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit. (rare, and only poet.: for which, in the common lang., incedo);

    candidatus cedit hic mastigia,

    Plaut. Cas. 2, 8, 10:

    non prorsus, verum transvorsus cedit, quasi cancer,

    id. Ps. 4, 1, 45; cf. id. ib. 1, 3, 74; Hor. S. 2, 1, 65.—More freq.,
    B.
    Trop.
    1.
    Like ire, to have some result, to eventuate, happen, result, turn out, to work; and, acc. to its connection, to turn out well or ill, to succeed or fail:

    gesta quae prospere ei cesserunt,

    Nep. Timoth. 4, 6; Sall. C. 26, 5; Tac. A. 1, 28:

    cetera secundum eventum proelii cessura,

    id. H. 3, 70; Suet. Aug. 91; Gell. 4, 5, 4:

    bene,

    Hor. S. 2, 1, 31; Ov. M. 8, 862; Plin. Pan. 44 fin.:

    optime,

    Quint. 10, 7, 14:

    male,

    Hor. S. 2, 1, 31; and:

    male alicui,

    Ov. M. 10, 80; Suet. Claud. 26; cf. Verg. A. 12, 148; Quint. 10, 2, 16:

    utcumque cesserit,

    Curt. 7, 4, 16; cf. Suet. Calig. 53; Tac. Agr. 18:

    parum,

    Suet. Claud. 34:

    opinione tardius,

    id. Ner. 33:

    pro bono,

    id. Tit. 7:

    in vanum (labor),

    Sen. Hippol. 183. —
    2.
    Cedere pro aliquā re, to be equivalent to, to go for something, to be the price of:

    oves, quae non peperint, binae pro singulis in fructu cedent,

    Cato, R. R. 150, 2; Col. 12, 14; Tac. G. 14; Pall. Sept. 1, 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    In respect to the terminus a quo.
    1.
    To go from somewhere, to remove, withdraw, go away from, depart, retire (freq. and class.):

    cedunt de caelo corpora avium,

    Enn. Ann. 96 Vahl.:

    quia postremus cedis,

    Plaut. Men. 5, 7, 29:

    ego cedam atque abibo,

    Cic. Mil. 34, 93:

    cedens carinā,

    Cat. 64, 249; cf. id. 64, 53:

    quoquam,

    Lucr. 5, 843:

    aliquo sucus de corpore cessit,

    id. 3, 223:

    coma de vertice,

    Cat. 66, 39:

    e toto corpore anima,

    Lucr. 3, 210:

    ex ingratā civitate,

    Cic. Mil. 30, 81:

    e patriā,

    id. Phil. 10, 4, 8:

    patriā,

    id. Mil. 25, 68:

    Italiā,

    id. Phil. 10, 4, 8; Nep. Att. 9, 2; Tac. A. 2, 85 fin.
    b.
    Milit. t. t.:

    de oppidis,

    to abandon, go away from, Cic. Att. 7, 22, 2:

    loco,

    to yield, give up his post, Nep. Chabr. 1, 2; Liv. 2, 47, 3; Tac. G. 6; Suet. Aug. 24 et saep.:

    ex loco,

    Liv. 3, 63, 1:

    ex acie,

    id. 2, 47, 2.—
    c.
    In commercial lang. t. t.: foro, to withdraw from the market, i. e. to give up business, be insolvent, stop payment, Dig. 16, 3, 7, § 2; Sen. Ben. 4, 39, 2; Juv. 11, 50.—So also,
    d.
    Bonis or possessionibus (alicui), to give up or cede one ' s property or interest (in favor of a person):

    alicui hortorum possessione,

    Cic. Mil. 27, 75; so id. Off. 2, 23, 82; cf. Suet. Tib. 10; id. Caes. 72; id. Ner. 35; id. Gram. 11.— Hence of debtors, to make over their property instead of payment; cf. Dig. 42, 3, tit. de cessione bonorum.—
    2.
    Pregn. (cf. abeo, II.), to pass away, disappear; and specif.,
    a.
    Of men, to die:

    vitā,

    Cic. Tusc. 1, 15, 35; Hor. S. 1, 1, 119:

    e vita,

    Cic. Brut. 1, 4; Plin. Pan. 43, 4; cf.

    senatu,

    to withdraw from, Tac. A. 2, 48; 11, 25.—
    b.
    Of time, to pass away, vanish:

    horae quidem cedunt et dies et menses et anni,

    Cic. Sen. 19, 69. —
    c.
    Of other things: pudor ex pectore cessit, Lucil. ap. Non. p. 250, 26:

    memoriā,

    Liv. 2, 33, 9 (for which:

    excedere memoriā,

    Liv. 7, 32, 15; and:

    excedere e memoriā,

    id. 26, 13, 5):

    non Turno fiducia cessit,

    Verg. A. 9, 126:

    cedant curaeque metusque,

    Stat. S. 1, 2, 26 et saep.; cf. cesso.—
    3.
    Trop.: cedere alicui or absol., to yield to one (to his superiority), to give the preference or precedence, give place to, submit to (class.; esp. freq. in the histt., of the weaker party, withdrawing, fleeing from).
    a.
    To yield to, give place to:

    quācumque movemur, (aër) videtur quasi locum dare et cedere,

    Cic. N. D. 2, 33, 83:

    cedebat victa potestas,

    Lucr. 5, 1271:

    ubi vinci necesse est, expedit cedere,

    Quint. 6, 4, 16; 11, 1, 17; 12, 10, 47; cf. Sall. J. 51, 1:

    Viriatho exercitus nostri imperatoresque cesserunt,

    Cic. Off. 2, 11, 40; Nep. Ham. 1, 2; Sall. J. 51, 4; Liv. 2, 10, 7; Tac. A. 1, 56; 4, 51; Suet. Tib. 16 et saep.:

    Pelides cedere nescius,

    Hor. C. 1, 6, 6:

    di, quibus ensis et ignis Cesserunt,

    i. e. who remained unhurt in the destruction of Troy, Ov. M. 15, 862:

    eidem tempori, ejusdem furori, eisdem consulibus, eisdem minis, insidiis, periculis,

    Cic. Sest. 29, 63; so,

    fortunae,

    Sall. C. 34, 2:

    invidiae ingratorum civium,

    Nep. Cim. 3, 2:

    majorum natu auctoritati,

    id. Timoth. 3, 4:

    nocti,

    Liv. 3, 17, 9, and 3, 60, 7; 4, 55, 5; cf. Quint. 5, 11, 9:

    loco iniquo, non hosti cessum,

    Liv. 8, 38, 9:

    oneri,

    Quint. 10, 1, 24:

    vincentibus vitiis,

    id. 8, 3, 45:

    malis,

    Verg. A. 6, 95 et saep.—
    b.
    To yield to in rank, distinction, etc., i. e. to be inferior to:

    cum tibi aetas nostra jam cederet, fascesque summitteret,

    Cic. Brut. 6, 22:

    nullā aliā re nisi immortalitate cedens caelestibus,

    id. N. D. 2, 61, 153:

    neque multum cedebant virtute nostris,

    Caes. B. G. 2, 6; Quint. 1, 6, 36: Picenis cedunt pomis Tiburtia suco;

    Nam facie praestant,

    Hor. S. 2, 4, 70; so,

    anseribus (candore),

    Ov. M. 2, 539:

    laudibus lanificae artis,

    id. ib. 6, 6;

    5, 529: cum in re nullā Agesilao cederet,

    Nep. Chabr. 2, 3; Quint. 10, 1, 108:

    alicui de aliquā re,

    Plin. 35, 10, 36, § 80:

    alicui re per aliquid,

    id. 33, 3, 19, § 59.— Impers.:

    ut non multum Graecis cederetur,

    Cic. Tusc. 1, 3, 5; Liv. 24, 6, 8. —
    c.
    To comply with the wishes, to yield to one:

    cessit auctoritati amplissimi viri vel potius paruit,

    Cic. Lig. 7, 21; cf. Tac. A. 12, 5:

    precibus,

    Cic. Planc. 4, 9:

    cessit tibi blandienti Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15;

    cf,

    id. Ep. 1, 18, 43 sq.; Verg. A. 2, 704; 3, 188; Ov. M. 6, 32; 6, 151; 9, 13;

    9, 16: omnes in unum cedebant,

    Tac. A. 6, 43; 3, 16; cf. id. ib. 12, 10 and 41.—Hence,
    4.
    Act.: cedere (alicui) aliquid = concedere, to grant, concede, allow, give up, yield, permit something to some one:

    permitto aliquid iracundiae tuae, do adulescentiae, cedo amicitiae, tribuo parenti,

    Cic. Sull. 16, 46:

    multa multis de jure suo,

    id. Off. 2, 18, 64:

    currum ei,

    Liv. 45, 39, 2:

    victoriam hosti,

    Just. 32, 4, 7:

    alicui pellicem et regnum,

    id. 10, 2, 3:

    imperium,

    id. 22, 7, 4:

    possessionem,

    Dig. 41, 2, 1:

    in dando et cedendo loco,

    Cic. Brut. 84, 290.—Also with a clause as object, Stat. Th. 1, 704 (but in Hor. Ep. 2, 1, 67, read credit).—And with ut and subj.:

    hac victoriā contenta plebes cessit patribus, ut in praesentiā tribuni crearentur, etc.,

    Liv. 6, 42, 3; Tac. A. 12, 41: non cedere with quominus, Quint. 5, 7, 2.—
    B.
    In respect to the terminus ad quem, to arrive, attain to, come somewhere:

    cedunt, petunt,

    Plaut. Aul. 3, 5, 43:

    ibi ad postremum cedit miles, aes petit,

    id. ib. 3, 5, 52.—
    2.
    Trop.:

    hoc cedere ad factum volo,

    come to its execution, Plaut. Capt. 2, 2, 102.—
    C.
    Cedere alicui or in aliquem, to come to, fall ( as a possession) to one, to fall to his lot or share, [p. 308] accrue:

    ut is quaestus huic cederet,

    Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170:

    captiva corpora Romanis cessere,

    Liv. 31, 46, 16:

    nolle ominari quae captae urbi cessura forent,

    id. 23, 43, 14; Verg. A. 3, 297; 3, 333; 12, 17; 12, 183; Hor. C. 3, 20, 7; Ov. M. 5, 368; 4, 533:

    undae cesserunt piscibus habitandae,

    id. ib. 1, 74 al.:

    alicui in usum,

    Hor. S. 2, 2, 134:

    Lepidi atque Antonii arma in Augustum cessere,

    Tac. A. 1, 1; so id. H. 3, 83; id. Agr. 5; id. A. 2, 23:

    aurum ex hostibus captum in paucorum praedam cessisse,

    Liv. 6, 14, 12; Curt. 7, 6, 16; Tac. A. 15, 45; for which: cedere praedae (dat.) alicujus, Liv. 43, 19, 12; and:

    praeda cedit alicui,

    Hor. C. 3, 20, 7:

    ab Tullo res omnis Albana in Romanum cesserit imperium,

    Liv. 1, 52, 2; Hor. Ep. 2, 2, 174:

    in dicionem M. Antonii provinciae cesserant,

    Tac. H. 5, 9.—
    D.
    Cedere in aliquid, like abire in aliquid (v. abeo, II.), to be changed or to pass into something, to be equivalent to or become something:

    poena in vicem fidei cesserat,

    Liv. 6, 34, 2; cf.:

    temeritas in gloriam cesserat,

    Curt. 3, 6, 18; Plin. 35, 10, 36, § 91; Tac. H. 2, 59 fin.; id. G. 36; Plin. Pan. 83, 4:

    in proverbium,

    Plin. 23, 1, 23, § 42:

    in exemplorum locum,

    Quint. 5, 11, 36.—Hence, * cēdenter, adv. of the part. pres. cedens (not used as P. a.), by yielding, Cael. Aur. Acut. 3, 16, 129.
    2.
    cĕdo, old imperat. form, whose contr. plur. is cette (cf. Prob. II. p. 1486 P.; Non. p. 84, 31 sq.) [compounded of the particle -ce and the root da-; v. 1. do], hither with it! here! give! tell, say (implying great haste, familiarity, authority, and so differing from praebe, dic, etc.); cf. Key, § 731.
    I.
    In gen., hither with it, give or bring here.
    (α).
    With acc.:

    cette manus vestras measque accipite,

    Enn. Trag. 320 Vahl.:

    cedo aquam manibus,

    give water! Plaut. Most. 1, 3, 150:

    puerum, Phidippe, mihi cedo: ego alam,

    Ter. Hec. 4, 4, 86:

    tuam mi dexteram,

    Plaut. Curc. 2, 3, 28; so Ter. Heaut. 3, 1, 84; and:

    cette dextras,

    Plaut. Merc. 5, 4, 4:

    senem,

    bring hither the old man, Ter. Phorm. 2, 2, 7:

    convivas,

    Plaut. Ps. 3, 2, 101:

    quemvis arbitrum,

    Ter. Ad. 1, 2, 43: eum aliquis cette in conspectum, Att. ap. Non. p. 85, 1:

    cedo illum,

    Phaedr. 5, 2, 6.—
    (β).
    Absol.: Al. En pateram tibi: eccam. Am. Cedo mi, Plaut. Am. 2, 2, 146. —
    II.
    Esp.
    A.
    Let us hear, tell, out with it:

    age, age, cedo istuc tuom consilium: quid id est?

    Ter. Heaut. 2, 3, 91:

    unum cedo auctorem tui facti, unius profer exemplum,

    Cic. Verr 2, 5, 26, § 67:

    cedo mihi unum, qui, etc.,

    id. ib. 2, 3, 12, § 29: cedo, si vos in eo loco essetis, quid aliud fecissetis? Cato ap. Quint. 9, 2, 21: cedo, cujum puerum hic apposuisti? dic mihi. Ter. And. 4, 4, 24; cf. Naev. ap. Cic. Sen. 6, 20; Ter. Eun. 1, 2, 82; Pac. ap. Non. p. 85, 6; Cic. Part. Or. 1, 3:

    cedo igitur, quid faciam,

    Ter. And. 2, 3, 9; cf. Cic. Div. 2, 71, 146; id. Verr. 2, 2, 43, § 106: cedo, si conata peregit, tell how, if, etc., Juv. 13, 210; so id. 6, 504.—With dum:

    cedo dum, en unquam audisti, etc.?

    Ter. Phorm. 2, 2, 15.—
    B.
    In respect to action, cedo = fac, ut, grant that, let me:

    cedo ut bibam,

    Plaut. Most. 2, 1, 26:

    cedo ut inspiciam,

    id. Curc. 5, 2, 54:

    ego, statim, cedo, inquam si quid ab Attico,

    Cic. Att. 16, 13, a, 1.—
    C.
    For calling attention, lo! behold! well! cedo mihi leges Atinias, Furias, Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109:

    cedo mihi ipsius Verris testimonium,

    id. ib. 2, 1, 33, § 84; id. N. D. 1, 27, 75; cf. id. Brut. 86, 295; id. Sest. 50, 108:

    haec cedo ut admoveam templis, et farre litabo,

    Pers. 2, 75:

    cedo experiamur,

    App. Mag. p. 298, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > cedo

  • 13 firmus

    firmus, a, um, adj. [Sanscr. dhar-, dharā-mi, hold, support; Gr. thra-, thrê-sasthai, to sit down, thrênus, thronos; cf.: frētus, frēnum], firm (in opp. to frail, destructible), steadfast, stable, strong, powerful (freq. and class.; esp. in the trop. sense; syn.: constans, stabilis, solidus).
    I.
    Lit.:

    nos fragili vastum ligno sulcavimus aequor: Quae tulit Aesoniden, firma carina fuit,

    Ov. P. 1, 4, 35:

    robora,

    Verg. A. 2, 481:

    arbor,

    Ov. A. A. 2, 652:

    vincula,

    id. F. 1, 370:

    janua,

    i. e. shut fast, id. Am. 2, 12, 3; cf.

    sera,

    id. P. 1, 2, 24:

    solum,

    Curt. 5, 1:

    firmioris testae murices,

    Plin. 9, 33, 52, § 102: sunt et Amineae vites, firmissima vina. Verg. G. 2, 97:

    firmo cibo pasta pecus,

    strengthening, Varr. R. R. 2, 11, 2:

    firmius est triticum quam milium: id ipsum quam hordeum: ex tritico firmissima siligo,

    Cels. 2, 18:

    effice ut valeas, et ut ad nos firmus ac valens quam primum venias,

    Cic. Fam. 16, 8, 1 and 2; cf.:

    mihi placebat, si firmior esses, etc.,

    id. ib. 16, 5, 1:

    nondum satis firmo corpore,

    id. ib. 11, 27, 1:

    hinc remiges firmissimi, illinc inopia affectissimi,

    Vell. 2, 84, 2.—With dat.:

    area firma templis sustinendis,

    Liv. 2, 5, 4:

    testa in structura oneri ferendo firma,

    Vitr. 2, 8, 19:

    adversis,

    Tac. Agr. 35 fin.
    II.
    Trop., firm in strength or durability, also in opinion, affection, etc., fast, constant, steadfast, immovable, powerful, strong, true, faithful:

    quae enim domus tam stabilis, quae tam firma civitas est, quae non odiis et discidiis funditus possit everti?

    Cic. Lael. 7, 23:

    res publica firma atque robusta,

    id. Rep. 2, 1 fin.; cf.:

    civitas imprimis firma,

    Caes. B. G. 5, 54, 2:

    Trinobantes prope firmissima earum regionum civitas,

    id. ib. 5, 20, 1; cf.

    also: Mutina firmissima et splendidissima colonia,

    Cic. Phil. 5, 9, 24:

    tres potentissimi ac firmissimi populi,

    id. ib. 1, 3 fin.; and:

    evocatorum firma manus,

    id. Fam. 15, 4, 3: Antonius ab equitatu firmus esse dicebatur, strong in cavalry, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 2.— With ad and acc.: satis firmus ad castra facienda, Pomp. ap. Cic. Att. 8, 12, A, 1:

    Chrysippi consolatio ad veritatem firmissima est,

    Cic. Tusc. 3, 33, 79:

    exercitus satis firmus ad tantum bellum,

    Liv. 23, 25, 6; cf.:

    cohortes minime firmae ad dimicandum,

    Caes. B. G. 7, 60, 2; Sall. H. 4, 62, 16.— With contra: Jugurtha nihil satis firmum contra Metellum putat, Sall. J. 80, 1.—With adversus:

    firmus adversus militarem largitionem,

    Tac. H. 2, 82:

    firmior adversus fortuita,

    id. ib. 4, 51:

    adversus convicia malosque rumores,

    Suet. Tib. 28.— Absol.:

    cum neque magnas copias neque firmas haberet,

    Nep. Eum. 3, 3; Caes. B. G. 1, 3, 8; Sall. J. 56, 2:

    concordi populo nihil esse immutabilius, nihil firmius,

    Cic. Rep. 1, 32:

    praesidia firmissima,

    id. Fin. 1, 10, 35:

    fundamenta defensionis firmissima,

    id. Cael. 2, 7:

    firmior fortuna,

    id. Rep. 1, 17:

    constitutio Romuli,

    id. ib. 2, 31 (ap. Non. 526, 10):

    illud ratum, firmum, fixum fuisse vis,

    Cic. Ac. 2, 46, 141:

    officii praecepta firma, stabilia,

    id. Off. 1, 2, 6; cf.:

    opinio, firma et stabilis,

    id. Brut. 30, 114:

    firma et constans assensio,

    id. Ac. 1, 11, 42:

    ne in maximis quidem rebus quicquam adhuc inveni firmius,

    id. Or. 71, 237:

    spem firmissimam habere,

    id. Fam. 6, 5, 4; cf.

    , transf.: firmior candidatus,

    i. e. who has stronger, greater hopes of being elected, id. Att. 1, 1, 2:

    litterae,

    i. e. containing news that may be relied upon, id. ib. 7, 25; cf. id. ib. 16, 5:

    senatum sua sponte bene firmum firmiorem vestra auctoritate fecistis,

    id. Phil. 6, 7, 18; cf.:

    vir in suscepta causa firmissimus,

    id. Mil. 33, 91:

    accusator firmus verusque,

    id. Div. in Caecil. 9, 29;

    with this cf.: vir pro veritate firmissimus,

    Plin. Ep. 2, 11, 19:

    sunt fortasse in sententia firmiores,

    id. Balb. 27, 61:

    firmus in hoc,

    Tib. 3, 2, 5:

    non firmus rectum defendis et haeres,

    Hor. S. 2, 7, 26:

    firmus proposito,

    Vell. 2, 63 fin.; so,

    firmissimus irā,

    Ov. M. 7, 457: firmo id constantique animo facias licet, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 2:

    nunc opus pectore firmo,

    Verg. A. 6, 261:

    firmi amici sunt (opp.: amici collabascunt),

    Plaut. Stich. 4, 1, 16:

    firmi et stabiles et constantes (amici),

    Cic. Lael. 17, 62:

    ex infidelissimis sociis firmissimos reddere,

    id. Fam. 15, 4, 14:

    non brevis et suffragatoria, sed firma et perpetua amicitia,

    Q. Cic. Petit. Cons. 7, 26:

    firmissimae amicitiae,

    Quint. 1, 2, 20:

    fides firma nobis,

    Plaut. Capt. 5, 1, 6.—
    * (β).
    Poet. with inf.:

    fundus nec vendibilis nec pascere firmus,

    able, capable, Hor. Ep. 1, 17, 47. —Hence, adv., firmly, steadily, lastingly, powerfully; in two (equally common) forms: firme and firmĭter.
    (α).
    Form firme, Plaut. Mil. 4, 2, 24; id. Trin. 2, 2, 54:

    insistere,

    Suet. Calig. 26:

    firme graviterque aliquid comprehendere,

    Cic. Fin. 1, 21, 71; cf.:

    satis firme aliquid concipere animo,

    id. ib. 2, 2, 6:

    continere multa,

    Quint. 11, 2, 2:

    sustinere assensus suos,

    Cic. Fin. 3, 9, 31:

    graviter et firme respondere,

    Plin. Ep. 6, 13, 3.—
    (β).
    Form firmiter: firmiter hoc tuo sit pectore fixum, Lucil. ap. Non. 512, 20:

    nisi suffulcis firmiter,

    Plaut. Ep. 1, 1, 77:

    insistere,

    Caes. B. G. 4, 26, 1:

    in suo gradu collocari,

    Cic. Rep. 1, 45 fin.: stabilita matrimonia, Cic. Fragm. ap. Non. 512, 23 (Rep. 6, 2 ed. Mos.):

    promisisse,

    Plaut. Ps. 3, 2 111:

    meminisse,

    Gell. 13, 8, 2.—
    b.
    Comp.:

    firmius durare,

    Plin. 35, 12, 46, § 165:

    firmius coire,

    Ov. H. 19, 67.—
    c.
    Sup.:

    asseverare,

    Cic. Att. 10, 14 fin.:

    pulvinus quam firmissime statuatur,

    Vitr. 5, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > firmus

  • 14 incurro

    in-curro, curri and cŭcurri (incurri, Cic. Or. 67, 224; Liv. 1, 37, 3; 9, 21, 3; Curt. 4, 5, 19; Sen. Q. N. 5, 13, 1 saep.:

    incucurri,

    Liv. 27, 18, 19; Sen. Ep. 96, 1 al.), cursum, ĕre, v. n. and a. [in-curro], to run into or towards, run upon, fall in with, to rush at, assail, attack (class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    With in:

    incurristi amens in columnas,

    Cic. Or. 67, 224:

    in domum,

    id. Off. 3, 17, 68; cf.

    fig.: mihi videtur praetorius candidatus in consularem quasi desultorius in quadrigarum curriculum incurrere,

    to run into, id. Mur. 27, 57:

    in aliquem,

    id. Planc. 7, 17:

    in hostem,

    Flor. 1, 9, 7.—
    (β).
    With dat.:

    armentis incurrere fortibus,

    Ov. M. 7, 546:

    proeliantibus Romanis,

    to rush upon, Tac. A. 2, 16:

    levi armaturae hostium,

    Liv. 22, 17, 6:

    peditum signa cornibus incurrerunt,

    id. 28, 15, 3:

    Mauris,

    Sall. J. 101, 8.—
    (γ).
    With a simple acc.:

    atque eos a tergo incurrerunt, Sall. Fragm. ap. Rufin. de Schem. Lex.: tota vi novissimos,

    to attack, Tac. A. 1, 51.—
    2.
    Milit., to make an inroad or irruption, to invade:

    in Macedoniam,

    Liv. 36, 25, 7:

    in agrum suum,

    id. 29, 5, 6:

    in provincias,

    Flor. 3, 4, 1.—
    B.
    Transf., to border on:

    agri, qui in publicum Campanum incurrebant,

    Cic. Agr. 2, 30, 82.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    in oculos incurrentes,

    meeting the sight, Cic. Att. 12, 21, 5:

    id quod oculis incurrit,

    Sen. Ben. 1, 5:

    non solum in oculos, sed etiam in voculas malevolorum,

    Cic. Fam. 2, 16, 2: ordinem sequens in memoriam notam et aequalem necessario incurro, I am led to, etc., id. Brut. 69, 244: in maximam fraudem, to fall into, id. [p. 931] Off. 3, 13, 55:

    quaestus in odia hominum,

    id. ib. 1, 42, 150:

    in magnam aliquam difficultatem,

    id. Fam. 4, 2, 4:

    labor in varias reprehensiones,

    id. Fin. 1, 1:

    in morbos, in damna, in dedecora,

    id. ib. 14, 47:

    in alterum genus injustitiae,

    id. Off. 1, 9, 29:

    in memoriam notam et aequalem,

    id. Brut. 69, 244:

    in memoriam communium miseriarum,

    id. ib. 71, 251. —
    2.
    With acc. (post-class.), to incur:

    crimen loquacitatis,

    Lact. 2, 7 fin.; cf. pass.:

    incursus angor,

    Sid. Ep. 8, 9. —
    B.
    Esp.
    1.
    To run against, strike against, offend:

    si jactor in turba, accuso... eum qui in me incurrit atque incidit,

    Cic. Planc. 7, 17:

    ut in eum non invasisse, sed incurrisse videamur,

    id. Sest. 6, 14.— Absol.:

    quis est tam lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?

    Cic. Fam. 9, 2, 2. — With acc.:

    venantium agmen,

    Sulp. Sev. Dial. 2, 9, 6.—
    2.
    To commit a fault (only postclass.):

    nihil vitii mulier incurrit,

    Dig. 24, 1, 13:

    aliquid,

    Lampr. Alex. Sev. 12.—
    3.
    To rush upon, assault carnally:

    si nihil est, servis incurritur,

    Juv. 6, 331:

    sororem,

    App. M. 10, p. 250, 6.—
    4.
    Of events, to befall, happen, occur to:

    casus, qui in sapientem potest incurrere,

    Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    in ipsos etesias,

    id. Fam. 15, 11, 2: tua lêpsis in quem diem incurrit, nescio, id. Att. 7, 7, 3:

    natalis plebeiis incurrens Circensibus,

    Suet. Tib. 26:

    disputatio, in quam non aliquis locus incurrat,

    Cic. Top. 21, 79.

    Lewis & Short latin dictionary > incurro

  • 15 petitor

    pĕtītor, ōris, m. [peto].
    I.
    In gen., a seeker, striver after any thing ( poet.):

    famae,

    Luc. 1, 131.—
    II.
    In partic.
    A.
    Polit. t. t., an applicant or candidate for an office (very rare for candidatus; not in Cic.), Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10:

    e petitoribus non alios adjuvare aut ad honorem pati pervenire,

    Suet. Caes. 23:

    hic generosior Descendat in campum petitor,

    Hor. C. 3, 1, 10.—
    B.
    Judicial t. t., a claimant, plaintiff, in private or civil suits (whereas he who prefers the complaint in a criminal case is termed accusator;

    class.): quis erat petitor? Fannius: quis reus? Flavius,

    Cic. Rosc. Com. 14, 42:

    petitoris personam capere, accusatoris deponere,

    id. Quint. 13, 45; Gai. Inst. 4, 94 et saep.—
    C.
    A suitor, wooer (post-class.), App M. 4, p. 309 Oud.; Sen. Fragm. § 39 Haas; Cod. Th. 3, 7, 1; Ambros. in Luc. 8, 70 fin.
    D.
    In late Lat.:

    MILITIAE,

    a recruiting officer, Inscr. Grut. 531, 10; ib. Murat. 788, 7; 794, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > petitor

  • 16 quaestor

    quaestor (old orthogr., QVAISTOR, Epit. of the Scipios, et saep.), ōris, m. [contr. from quaesitor, from quaero], a quætor, the title of a class of Roman magistrates, some of whom had charge of the pecuniary affairs of the State, while others conducted certain criminal trials (but only, it would seem, as delegates or commissioners of the people):

    quaestores a quaerendo, qui conquirerent publicas pecunias et maleficia, quae triumviri capitales nunc conquirunt: ab his postea, qui quaestionum judicia exercent, quaestores dicti,

    Varr. L. L. 5, § 81 Müll.:

    et quia de capite civis Romani injussu populi non erat lege permissum consulibus jus dicere, propterea quaestores constituebantur a populo, qui capitalibus rebus praeessent: hique appellabantur quaestores parricidii, quorum etiam meminit lex duodecim tabularum,

    Dig. 1, 2, 2, § 23; cf.: parricidii quaestores appellabantur, qui solebant creari causā rerum capitalium quaerendarum, Paul. ex Fest. p. 221 Müll. (cf. Fest. p. 258, 31). But they were commonly called simply quaestores, Liv. 2, 41, 11; 3, 24, 3; Cic. Rep. 2, 35, 60.— As a standing magistracy, the quæstors were treasurers of State, treasurers. They distributed their duties among themselves by lot, Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; id. Mur. 8, 18. Of these the quaestor urbanus or aerarii, who remained at Rome, took charge of the treasury, of the [p. 1503] public revenues and expenditures, of the standards deposited in the aerarium, etc., Plaut. Capt. 1, 2, 2; Cic. Har. Resp. 20, 43; id. Verr. 1, 4, 11; Liv. 7, 23; 26, 47; Val. Max. 5, 1, 1; Tac. A. 13, 28. The quæstors appointed as assistants to the consuls or prætors for the provinces, called quaestores provinciales or militares, provided for the payment and provisioning of the troops, collected the imposts, and, in the absence of the governor, acted in his stead, Cic. Div. in Caecil. 19, 61; id. Planc. 11, 28; id. Sen. 10, 32; Liv. 26, 47. Service in the higher offices of State began with the quæstorship, the lowest of them which conferred a seat in the Senate, to which no one was legally eligible before the age of twenty-five, Tac. A. 11, 22. Augustus instituted a new sort of quæstors, quaestores candidati or principis (Caesaris), who conveyed the imperial messages to the Senate, Plin. Ep. 7, 16, 2; Lampr. Alex. Sev. 43, 3:

    oratio principis per quaestorem ejus audita est,

    Tac. A. 16, 27; Dig. 1, 13, 1; cf. candidatus, 2. The emperor Constantine appointed quaestores palatii or chancellors, Cod. Th. 1, 8; 6, 9; 7, 62, 32; Cassiod. Var. 6, 5;

    called QVAESTOR INTRA PALATIVM,

    Inscr. Orell. 1188.—
    II.
    Trop.:

    quaestor non imperii, sed doloris mei,

    Cic. Red. in Sen. 14, 35 (bracketed as dub. by B. and K.).

    Lewis & Short latin dictionary > quaestor

  • 17 revereo

    rĕ-vĕrĕor, ĭtus. 2, v. dep. a. ( act. collat. form rĕvĕrĕo, acc. to Prisc. p. 799 P.), to stand in awe or fear of; to regard, respect, honor; to fear, be afraid of; to reverence, revere (ante-class. and post-Aug.; syn. veneror): Ap. Quid est quod pudendum siet, genere natam bono pauperem Ducere uxorem? Pe. Revereor filium, Plaut. Ep. 2, 1, 5 (cf. infra, the passage, Ter. Phorm. 2, 1, 3): observantia, per quam aetate aut sapientiā aut honore... antecedentis reveremur et colimus, Cic. Inv. 2, 22, 66:

    hos (sc. oratores) ituri in provincias magistratus reverebantur, hos reversi colebant,

    Tac. Or. 36:

    Nigidium Cicero summe reveritus est,

    Gell. 11, 11, 1.—More freq. with inanim. or abstr. objects:

    quasi ejus opulentitatem reverearis,

    stood in awe of, Plaut. Mil. 4, 4, 35:

    simultatem meam,

    Ter. Phorm. 2, 1, 3 (also quoted in Cic. Att. 2, 19, 1):

    adventum tuom,

    Ter. Hec. 3, 1, 10:

    fulgorem ab auro,

    Lucr. 2, 51:

    dicam non reverens assentandi suspicionem,

    Cic. de Or. 2, 28, 122:

    multa adversa reverens,

    id. Tusc. 1, 30, 73:

    virtutes,

    Auct. Her. 4, 17, 24:

    coetum virorum (Tullia),

    Liv. 1, 48:

    fortunam captivae,

    Curt. 6, 2, 8:

    auctoritatem illustrium scriptorum,

    Col. 2, 1, 2:

    reverearis occursum, non reformides,

    Plin. Ep. 1, 10, 7:

    ne revereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8:

    ne quaestus quidem suos reveritus illos opimos, etc.,

    i. e. did not spare, Plin. 10, 51, 72, § 142.—( *b) Impers. in analogy with pudet: non te tui saltem pudet, si nihil mei revereatur, Varr. ap. Non. 497, 1; cf. vereor. — Hence,
    A.
    rĕvĕrens, entis, P. a., respectful, regardful, reverent:

    sermo erga patrem imperatoremque reverens, de se moderatus,

    Tac. H. 1, 17; cf.: responsum parum reverens, Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11:

    ora,

    bashful, modest, Prop. 2, 30 (3, 28), 33:

    puella parentum suorum reverens,

    App. M. 8, p. 204, 21. — Comp.:

    nihilo reverentior leniorve erga senatum,

    Suet. Calig. 26:

    quis reverentior senatus candidatus?

    Plin. Pan. 69, 3; cf. id. Ep. 6, 17, 5:

    sanctius ac reverentius visum de actis deorum credere quam scire,

    Tac. G. 34:

    illnd modestius ac fortasse reverentius,

    Plin. Ep. 8, 21, 5; cf.:

    nomen Augusti,

    Flor. 4, 12, 66.— Sup.:

    Gabium reverentissimum mei expertus,

    Plin. Ep. 10, 86 (18), 1. — Adv.: rĕvĕrenter, respectfully:

    aliquem adire,

    Plin. Ep. 3, 21, 5:

    amicos colere,

    id. ib. 7, 31, 5. — Comp., Tac. H. 2, 27.— Sup., Suet. Aug. 93; id. Ner. 23; Plin. Ep. 10, 21 (32) init.
    B.
    rĕvĕ-rendus, a, um, P. a., inspiring awe, venerable, reverend (mostly poet.; cf.:

    colen. dus, venerandus): nox,

    Ov. Ib. 75:

    facies,

    Juv. 6, 513:

    sacraria,

    Claud. VI. Cons. Hon. 599:

    vetustas (libri),

    Gell. 9, 14, 26; 18, 5, 11:

    vultu,

    Spart. Sev. 19:

    epulae,

    Amm. 30, 1, 22.— Sup.: Reverendissimus, most reverend, right reverend, a title of bishops, etc., Cod. Th 1, 55, 8; 1, 2, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > revereo

  • 18 revereor

    rĕ-vĕrĕor, ĭtus. 2, v. dep. a. ( act. collat. form rĕvĕrĕo, acc. to Prisc. p. 799 P.), to stand in awe or fear of; to regard, respect, honor; to fear, be afraid of; to reverence, revere (ante-class. and post-Aug.; syn. veneror): Ap. Quid est quod pudendum siet, genere natam bono pauperem Ducere uxorem? Pe. Revereor filium, Plaut. Ep. 2, 1, 5 (cf. infra, the passage, Ter. Phorm. 2, 1, 3): observantia, per quam aetate aut sapientiā aut honore... antecedentis reveremur et colimus, Cic. Inv. 2, 22, 66:

    hos (sc. oratores) ituri in provincias magistratus reverebantur, hos reversi colebant,

    Tac. Or. 36:

    Nigidium Cicero summe reveritus est,

    Gell. 11, 11, 1.—More freq. with inanim. or abstr. objects:

    quasi ejus opulentitatem reverearis,

    stood in awe of, Plaut. Mil. 4, 4, 35:

    simultatem meam,

    Ter. Phorm. 2, 1, 3 (also quoted in Cic. Att. 2, 19, 1):

    adventum tuom,

    Ter. Hec. 3, 1, 10:

    fulgorem ab auro,

    Lucr. 2, 51:

    dicam non reverens assentandi suspicionem,

    Cic. de Or. 2, 28, 122:

    multa adversa reverens,

    id. Tusc. 1, 30, 73:

    virtutes,

    Auct. Her. 4, 17, 24:

    coetum virorum (Tullia),

    Liv. 1, 48:

    fortunam captivae,

    Curt. 6, 2, 8:

    auctoritatem illustrium scriptorum,

    Col. 2, 1, 2:

    reverearis occursum, non reformides,

    Plin. Ep. 1, 10, 7:

    ne revereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8:

    ne quaestus quidem suos reveritus illos opimos, etc.,

    i. e. did not spare, Plin. 10, 51, 72, § 142.—( *b) Impers. in analogy with pudet: non te tui saltem pudet, si nihil mei revereatur, Varr. ap. Non. 497, 1; cf. vereor. — Hence,
    A.
    rĕvĕrens, entis, P. a., respectful, regardful, reverent:

    sermo erga patrem imperatoremque reverens, de se moderatus,

    Tac. H. 1, 17; cf.: responsum parum reverens, Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11:

    ora,

    bashful, modest, Prop. 2, 30 (3, 28), 33:

    puella parentum suorum reverens,

    App. M. 8, p. 204, 21. — Comp.:

    nihilo reverentior leniorve erga senatum,

    Suet. Calig. 26:

    quis reverentior senatus candidatus?

    Plin. Pan. 69, 3; cf. id. Ep. 6, 17, 5:

    sanctius ac reverentius visum de actis deorum credere quam scire,

    Tac. G. 34:

    illnd modestius ac fortasse reverentius,

    Plin. Ep. 8, 21, 5; cf.:

    nomen Augusti,

    Flor. 4, 12, 66.— Sup.:

    Gabium reverentissimum mei expertus,

    Plin. Ep. 10, 86 (18), 1. — Adv.: rĕvĕrenter, respectfully:

    aliquem adire,

    Plin. Ep. 3, 21, 5:

    amicos colere,

    id. ib. 7, 31, 5. — Comp., Tac. H. 2, 27.— Sup., Suet. Aug. 93; id. Ner. 23; Plin. Ep. 10, 21 (32) init.
    B.
    rĕvĕ-rendus, a, um, P. a., inspiring awe, venerable, reverend (mostly poet.; cf.:

    colen. dus, venerandus): nox,

    Ov. Ib. 75:

    facies,

    Juv. 6, 513:

    sacraria,

    Claud. VI. Cons. Hon. 599:

    vetustas (libri),

    Gell. 9, 14, 26; 18, 5, 11:

    vultu,

    Spart. Sev. 19:

    epulae,

    Amm. 30, 1, 22.— Sup.: Reverendissimus, most reverend, right reverend, a title of bishops, etc., Cod. Th 1, 55, 8; 1, 2, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > revereor

  • 19 sequester

    sĕquester, tris (orig. form sequester, tri. ante- and post - class., and in the poets), m. [id.], jurid. t. t., a depositary, trustee, into whose hands the thing contested was placed until the dispute was settled:

    sequester dicitur, apud quem plures eandem rem, de quă controversia est, deposuerunt,

    Dig. 50, 16, 110: nunc ut apud sequestrum vidulum posivimus, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 898 P.; Dig. 16, 3, 33:

    tu istunc hodie non feres, nisi das sequestrum aut arbitrum, Quoius haec res arbitratu fiat,

    Plaut. Rud. 4, 3, 65:

    jam sequestri placebant,

    Petr. 14, 4:

    cum sequestro recte agetur depositi sequestrariā actione,

    Dig. 16, 3, 12; cf.: in sequestrum depositi actio competit;

    si tamen cum sequestro convenit, ut, etc.,

    ib. 16, 3, 5.— Subst.: sĕ-questrum, i (rarely sĕquestre, is), n., the deposit of a subject of dispute with a third person: vitulum hic apponite: ego servabo quasi sequestro detis: neutri reddibo, donicum res judicata erit haec, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 692 P.:

    sequestro data,

    id. Merc. 4, 3, 36:

    sequestro ponere: quod apud sequestrem depositum erat, sequestro positum per adverbium dicebant,

    Gell. 20, 11, 5:

    aut ad arbitrum redditur aut sequestro ponitur,

    Plaut. Rud. 4, 3, 79;

    and in later jurid. Lat.: in sequestro deponere (aliquid),

    to put in sequestration, Dig. 16, 3, 6. —Form sequestre: pecuniam sequestre [p. 1677] ponere, Dig. 16, 3, 33: in sequestri deponere, Ps. - Ascon. ad Cic. Verr. 1, 12.—
    II.
    Transf.
    A.
    In cases of bribery of judges, electors, etc., an agent or go-between, with whom the money promised was deposited (so always in Cic.; cf.

    internuntius): aut sequestres aut interpretes corrumpendi judicii,

    Cic. Verr. 1, 12, 36; so (with interpres) id. ib. 2, 2, 44, § 108; Quint. 12, 8, 4:

    venditor et corruptor et sequester,

    Cic. Planc. 16, 38; 19, 48:

    aliquo sequestre in indice corrumpendo uti,

    id. Clu. 8, 25; 26, 72:

    adulter, impudicus, sequester, convicium est, non accusatio,

    id. Cael. 13, 30:

    candidatus per sequestrem agit,

    Sen. Ep. 118, 3:

    gregarii,

    Amm. 15, 5, 31.—
    B.
    After the Aug. period, a mediator.
    1.
    Lit.:

    Menenius Agrippa, qui inter patres et plebem publicae gratiae sequester fuit,

    Sen. Cons. ad Helv. 12, 4:

    pacis,

    Sil. 6, 347; Luc. 10, 472:

    ego sequester et medius fui,

    Vulg. Deut. 5, 5.—In this sense also a fem. form, sĕquestra, ae, a mediatress:

    ubi nunc fidei pacisque sequestra Mater eras?

    Stat. Th. 7, 542:

    anus quaedam stupri sequestra et adulterorum internuntia,

    App. M. 9, p. 224, 1;

    and, in apposition: bis senos pepigere dies et pace sequestrā Per silvas Teucri mixtique impune Latini Erravere jugis,

    i. e. under the protection of the truce, Verg. A. 11, 133; so,

    pace sequestrā,

    Stat. Th. 2, 425.—
    * 2.
    Trop., a means of negotiating, i. e. price, etc.:

    qui suam pudicitiam sequestrem perjurii fieri passi sunt,

    Val. Max. 9, 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > sequester

  • 20 sequestre

    sĕquester, tris (orig. form sequester, tri. ante- and post - class., and in the poets), m. [id.], jurid. t. t., a depositary, trustee, into whose hands the thing contested was placed until the dispute was settled:

    sequester dicitur, apud quem plures eandem rem, de quă controversia est, deposuerunt,

    Dig. 50, 16, 110: nunc ut apud sequestrum vidulum posivimus, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 898 P.; Dig. 16, 3, 33:

    tu istunc hodie non feres, nisi das sequestrum aut arbitrum, Quoius haec res arbitratu fiat,

    Plaut. Rud. 4, 3, 65:

    jam sequestri placebant,

    Petr. 14, 4:

    cum sequestro recte agetur depositi sequestrariā actione,

    Dig. 16, 3, 12; cf.: in sequestrum depositi actio competit;

    si tamen cum sequestro convenit, ut, etc.,

    ib. 16, 3, 5.— Subst.: sĕ-questrum, i (rarely sĕquestre, is), n., the deposit of a subject of dispute with a third person: vitulum hic apponite: ego servabo quasi sequestro detis: neutri reddibo, donicum res judicata erit haec, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 692 P.:

    sequestro data,

    id. Merc. 4, 3, 36:

    sequestro ponere: quod apud sequestrem depositum erat, sequestro positum per adverbium dicebant,

    Gell. 20, 11, 5:

    aut ad arbitrum redditur aut sequestro ponitur,

    Plaut. Rud. 4, 3, 79;

    and in later jurid. Lat.: in sequestro deponere (aliquid),

    to put in sequestration, Dig. 16, 3, 6. —Form sequestre: pecuniam sequestre [p. 1677] ponere, Dig. 16, 3, 33: in sequestri deponere, Ps. - Ascon. ad Cic. Verr. 1, 12.—
    II.
    Transf.
    A.
    In cases of bribery of judges, electors, etc., an agent or go-between, with whom the money promised was deposited (so always in Cic.; cf.

    internuntius): aut sequestres aut interpretes corrumpendi judicii,

    Cic. Verr. 1, 12, 36; so (with interpres) id. ib. 2, 2, 44, § 108; Quint. 12, 8, 4:

    venditor et corruptor et sequester,

    Cic. Planc. 16, 38; 19, 48:

    aliquo sequestre in indice corrumpendo uti,

    id. Clu. 8, 25; 26, 72:

    adulter, impudicus, sequester, convicium est, non accusatio,

    id. Cael. 13, 30:

    candidatus per sequestrem agit,

    Sen. Ep. 118, 3:

    gregarii,

    Amm. 15, 5, 31.—
    B.
    After the Aug. period, a mediator.
    1.
    Lit.:

    Menenius Agrippa, qui inter patres et plebem publicae gratiae sequester fuit,

    Sen. Cons. ad Helv. 12, 4:

    pacis,

    Sil. 6, 347; Luc. 10, 472:

    ego sequester et medius fui,

    Vulg. Deut. 5, 5.—In this sense also a fem. form, sĕquestra, ae, a mediatress:

    ubi nunc fidei pacisque sequestra Mater eras?

    Stat. Th. 7, 542:

    anus quaedam stupri sequestra et adulterorum internuntia,

    App. M. 9, p. 224, 1;

    and, in apposition: bis senos pepigere dies et pace sequestrā Per silvas Teucri mixtique impune Latini Erravere jugis,

    i. e. under the protection of the truce, Verg. A. 11, 133; so,

    pace sequestrā,

    Stat. Th. 2, 425.—
    * 2.
    Trop., a means of negotiating, i. e. price, etc.:

    qui suam pudicitiam sequestrem perjurii fieri passi sunt,

    Val. Max. 9, 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > sequestre

См. также в других словарях:

  • Candidatus — Saltar a navegación, búsqueda Candidatus en clasificación científica es un término formal que se coloca antes del género y la especie de una bacteria que no puede mantenerse en una Colección de Cultivo Bacteriológico . Un ejemplo podría ser… …   Wikipedia Español

  • Candidatus — (Latin for candidate of Roman office, named after the white gown worn by Roman senators) in scientific classification is a formal word that is placed before the genus and species name of a bacteria like organism that cannot be maintained in a… …   Wikipedia

  • Candidātus — (lat.), in Rom Bezeichnung der Bewerber um die Ehrenstellen (Quästur, Volkstribunat, Ädilität, Prätur, Konsulat), die sich durch eine glänzend weiße Toga (toga candida) bemerklich zu machen pflegten. Ihre Bemühungen um die Stimmen der Wähler… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Candidatus — Candidātus (lat.), s. Kandidat (vgl. Cand.) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Candidatus — Das Wort Candidatus stammt ursprünglich aus dem lateinischen Sprachgebrauch für den Anwärter auf ein öffentliches Amt im Römischen Reich und wird als Lehnwort „Kandidat“ auch im Deutschen verwendet. In der ursprünglichen Form hat Candidatus heute …   Deutsch Wikipedia

  • Candidatus Carsonella ruddii — Saltar a navegación, búsqueda ? Candidatus Carsonella ruddii Clasificación científica Dominio: Bacteria Filo …   Wikipedia Español

  • Candidatus Carsonella Ruddii — Candidatus Carsonella ruddii …   Wikipédia en Français

  • Candidatus carsonella ruddii — Candidatus Carsonella ruddii …   Wikipédia en Français

  • Candidatus philologiæ — Candidatus philologiae (male) or Candidata philologiae (female), often abbreviated cand.philol. is an academic degree in Arts and Letters at Danish and Norwegian Universities. It is roughly equivalent to a Master s degree, but it consists of 4+2… …   Wikipedia

  • Candidatus juris — (male), Candidata juris (female), abbreviated cand. jur. is an academic degree issued after five years study of law in Denmark and after six years in Norway.NorwayAfter the Quality Reform the title is no long issued in Norway, replaced by the… …   Wikipedia

  • Candidatus principis —    • Candidatus principis,          см. Quaestor, Квестор, 5 …   Реальный словарь классических древностей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»