-
1 buyurucu
Iсущ. повелитель (тот, кто приказывает, указывает, заставляет выполнять его волю)IIприл. повелительный. Buyurucu tərzdə в повелительном тоне (повелительным тоном)
См. также в других словарях:
buyurucu — sif. Əmredici, amiranə. Bu halda Səlim bəy zavod həyətinə daxil olub, buyurucu bir səslə bağırdı. H. N … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
buyurucu — is. Buyruk, emir veren kimse … Çağatay Osmanlı Sözlük
buyuruculuk — is., ğu Buyurucu olma durumu … Çağatay Osmanlı Sözlük
FERMA — f. Buyurucu. Emredici. Âmir … Yeni Lügat Türkçe Sözlük