bujnie

См. также в других словарях:

• bujnie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., bujnieej, {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. bujny w zn. 1.: Bujnie rosnące warzywa. Bujnie rozgałęziona jabłoń. Bujnie wschodzące zboże. {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• bujnie — bujnieej przysłów. od bujny Rozkrzewić się, rozrosnąć się bujnie …   Słownik języka polskiego

• bujać — ndk I, bujaćam, bujaćasz, bujaćają, bujaćaj, bujaćał, bujaćany rzad. bujnąć dk Va, bujaćnę, bujaćniesz, bujaćnij, bujaćnął, bujaćnęła, bujaćnęli, bujaćnięty, bujaćnąwszy 1. tylko ndk «unosić się w powietrzu, fruwać, latać» Ptaki bujają w błękicie …   Słownik języka polskiego

• deszcz — m II, D. u (dżdżu); lm M. e (dżdże), D. ów (dżdżów) «opad atmosferyczny w postaci kropel wody spadających z chmury» Ciepły, majowy, wiosenny deszcz. Chwilowy, drobny, przelotny deszcz. Deszcz ciągły, nawalny, rzęsisty, ulewny. Chodzić w deszcz,… …   Słownik języka polskiego

• gęba — ż IV, CMs. gębabie; lm D. gąb (gęb) 1. rub. «usta, wargi, jama ustna; także jako miejsce, gdzie się znajdują narządy mowy; mowa» Chodził z otwartą gębą. Nie wypuszczał fajki z gęby. ◊ Gęba (gębę) na kłódkę! «milcz, nie mów ani słowa; dochowaj… …   Słownik języka polskiego

• krzewić — ndk VIa, krzewićwię, krzewićwisz, krzew, krzewićwił, krzewićwiony książk. «rozpowszechniać, czynić bardziej znanym, dostępnym, rozszerzać zasięg czegoś; popierać, propagować» Krzewić dobre obyczaje. Krzewić zamiłowanie do nauki, do teatru, do… …   Słownik języka polskiego

• las — m IV, D. u, Ms. lesie; lm M. y «naturalny lub wyhodowany przez człowieka zwarty zespół roślinności z przewagą roślin drzewiastych i ze swoistą fauną» Ciemny, zielony las. Gęsty, nieprzebyty las. Las iglasty, liściasty, mieszany, sosnowy.… …   Słownik języka polskiego

• możylinek — m III, D. możylineknka, N. możylineknkiem; lm M. możylineknki bot. «Mochringia, roślina z rodziny goździkowatych występująca w kilkudziesięciu gatunkach, mająca bujnie rozgałęzione łodyżki i białe kwiaty; w Polsce rosną dwa gatunki» …   Słownik języka polskiego

• obficie — obficieej «w dużej ilości, liczbie; suto, szczodrze, bujnie» Podlać kwiaty obficie. Nakarmić kogoś obficie. Trawa rosła obficie …   Słownik języka polskiego

• plenić się — ndk VIa, plenić sięni się, plenić sięnił się 1. «rozmnażać się, mnożyć się» W brudnej, wilgotnej izbie pleniło się robactwo. 2. «o roślinach: bujnie rosnąć, krzewić się; szybko się rozrastać» Na ugorze pleniły się łopuchy …   Słownik języka polskiego

• rozgałęziać — ndk I, rozgałęziaćam, rozgałęziaćasz, rozgałęziaćają, rozgałęziaćaj, rozgałęziaćał, rozgałęziaćany rozgałęzić dk VIa, rozgałęziaćzię, rozgałęziaćzisz, rozgałęziaćłęź, rozgałęziaćził, rozgałęziaćziony «rozdzielać na odnogi linie boczne biegnące w… …   Słownik języka polskiego