-
1 brudzić
brudzić się sich schmutzig machen, sich beschmutzen -
2 brudzić
I. vt beschmutzen, schmutzig machenII. vr sich +akk beschmutzen, schmutzig werden -
3 brudzić
vtschmutzig (dreckig) machen, beschmutzen, besudeln -
4 nabrudzić
-
5 pobrudzić
brudzić się sich schmutzig machen, sich beschmutzen -
6 ubrudzić
-
7 zabrudzić
-
8 babrać
III. vr\babrać się z czymś mit etw herumtrödeln ( fam) -
9 mazać
I. vt\mazać coś czymś etw mit etw beschmierenIII. vr\mazać się czymś sich +akk mit etw beschmieren -
10 paprać
( pot)I. vtu\paprać coś czymś etw mit etw besudeln [ lub beschmieren]II. vru\paprać się czymś sich +akk mit etw besudeln [ lub beschmieren]2) ( nie goić się) rana: eitern, sich +akk nicht schließen -
11 plamić
-
12 świnić
-
13 walać
-
14 verschmutzen
verschmutzen *schnell \verschmutzen szybko się brudzić [ perf za-] -
15 pobrudzić
vt pf→ brudzić -
16 zabrudzić
vt pfdreckig machen; → brudzić -
17 świntuszyć
-
18 deptać
vt1) ( następować na coś)„nie \deptać trawnika” „Rasen nicht betreten“4) \deptać komuś po piętach jdm auf Schritt und Tritt folgen -
19 kalać
kalać [kalaʨ̑]I. vt1) (książk: brudzić) beschmutzen\kalać się czymś ( hańbić się) sich +akk mit etw besudeln -
20 pobrudzić
- 1
- 2
См. также в других словарях:
brudzić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, brudzićdzę, brudzićdzi, brudź, brudzićdzony {{/stl 8}}– pobrudzić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, {{/stl 8}}ubrudzić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, {{/stl 8}}zabrudzić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 7}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
brudzić — ndk VIa, brudzićdzę, brudzićdzisz, brudź, brudzićdził, brudzićdzony «czynić brudnym, zanieczyszczać, walać, smolić, plamić; robić nieporządek, śmiecić» Brudzić książki, ubranie. Brudzić podłogę, ściany. Brudzić błotem, farbą, smarem. Brudzić… … Słownik języka polskiego
brudzić się – pobrudzić się, ubrudzić się, zabrudzić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} brudzić samego siebie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Brudzić się przy wymiataniu komina. Pobrudzić się atramentem. Ubrudzić się czekoladą. Zabrudzić się smarem. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
paćkać — ndk I, paćkaćam, paćkaćasz, paćkaćają, paćkaćaj, paćkaćał, paćkaćany pot. «brudzić, walać czymś mazistym, np. błotem, gliną» paćkać się «brudzić, walać się czymś; rozmazywać coś mazistego, grzebać się w czymś mazistym» Dziecko paćkało się w… … Słownik języka polskiego
świnić — ndk VIa, świnićnię, świnićnisz, świń, świnićnił, świnićniony 1. posp. «zanieczyszczać jakieś miejsce, brudzić, walać; paskudzić» Świnić podłogę zabłoconymi butami. 2. posp. «robić świństwa, postępować po świńsku; mówić świństwa» świnić się 1.… … Słownik języka polskiego
tytłać — ndk I, tytłaćam, tytłaćasz, tytłaćają, tytłaćaj, tytłaćał, tytłaćany pot. «brudzić, walać» Tytłać płaszcz w kałuży. tytłać się pot. «brudzić się czymś; walać się, babrać się» Dzieci tytłały się w błocie. Rękawy tytłały mu się w smarze … Słownik języka polskiego
walać — ndk I, walaćam, walaćasz, walaćają, walaćaj, walaćał, walaćany pot. «brudzić, plamić» Walać sobie palce atramentem. walać się 1. pot. «brudzić siebie, swoje ubranie» Uważaj, walasz się farbą. 2. pot. «być walanym, brudzonym; stawać się brudnym»… … Słownik języka polskiego
брукать — I брукать I. пачкать, марать , зап., по Розвадовскому (RS 2, 78 и сл.), связано с польск. brukac – то же, которое относится к польск. brud грязь , brudzic пачкать , как польск. bɫąkac блуждать – к bɫądzic (см. Бернекер 1, 62). Ср. бруд. Скорее… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
chlew — pot. Coś wygląda jak (świński) chlew; (gdzieś jest) jak w chlewie; robić z czegoś, gdzieś chlew «jakieś miejsce, pomieszczenie jest bardzo brudne, niechlujne; brudzić, zanieczyszczać jakieś pomieszczenie»: Dzisiaj sprzątaczki będą narzekać. Znowu … Słownik frazeologiczny
babrać — ndk IX, babraćbrzę, babraćbrzesz, babrz, babraćbrał, babraćany a. I, babraćam, babraćasz, babraćają, babraćaj, babraćał, babraćany 1. pot. «brudzić; paprać» Babrać ręce błotem. 2. pot. «rozgarniać coś; grzebać w czymś» Babrać łyżką w zupie. 3.… … Słownik języka polskiego
błocić — ndk VIa, błocićcę, błocićcisz, błoć, błocićcił, błocićcony «brudzić błotem; zostawiać ślady błota na podłodze» Błocić podłogę. Błocić mieszkanie a. w mieszkaniu. Błocić (sobie) obuwie, płaszcz. błocić się 1. strona zwrotna czas. błocić Dzieci… … Słownik języka polskiego