-
1 bronić
bronić [brɔɲiʨ̑]I. vt1) ( walczyć w obronie)\bronić kogoś/czegoś [przed kimś/czymś] jdn/etw [vor jdm/etw] schützen, jdn/etw [gegen jdn/etw] verteidigen\bronić tytułu sport den Titel verteidigen2) ( strzec) [be]schützen, [be]hüten\bronić kogoś przed krytyką/niebezpieczeństwem jdn vor Kritik/einer Gefahr schützen\bronić czegoś przed zniszczeniem etw vor Zerstörung schützen\bronić swoich interesów seine Interessen verteidigenbroń Boże! Gott behüte! [ lub bewahre]3) ( zabraniać) verbieten, verwehren\bronić komuś wstępu jdn den Zutritt verbietennikt ci tego nie broni niemand verbietet dir das, das bleibt dir unverwehrt4) ( odpierać zarzuty)\bronić swego zdania/stanowiska seine Meinung/seinen Standpunkt verteidigen [ lub behaupten]\bronić pracy magisterskiej/doktorskiej eine Magister-/Doktorarbeit verteidigen; ( w sądzie) verteidigen5) ( usprawiedliwiać) rechtfertigenII. vr1) ( walczyć w swojej obronie) sich +akk verteidigen, sich +akk wehren2) ( strzec się)\bronić się przed kimś/czymś sich +akk vor jdm/etw hüten, sich +akk gegen jdn/etw wehren3) ( odpierać zarzuty)\bronić się przed zarzutami sich +akk gegen Vorwürfe verteidigen, Vorwürfe zurückweisen4) ( usprawiedliwiać się) sich +akk rechtfertigen
См. также в других словарях:
bronić — ndk VIa, bronićnię, bronićnisz, broń, bronićnił, bronićniony 1. «odpierać atak, napaść, ochraniać czynnie, zwykle z bronią w ręku» Bronić mężnie, zaciekle, zajadle, z narażeniem życia. Bronić kogoś własną piersią. Bronić fortecy, miasta, kraju,… … Słownik języka polskiego
