-
121 urbs
urbs, urbis (dat. VRBEI, Corp. Inscr. Lat. 206), f. [Sanscr. vardh-, to make strong; cf. Pers. vard-ana, city], a walled town, a city.I.Lit.1.In gen.:2.hi coetus sedem primum certo loco domiciliorum causā constituerunt: quam cum locis manuque sepsissent, ejusmodi conjunctionem tectorum oppidum vel urbem appellaverunt, delubris distinctam spatiisque communibus,
Cic. Rep. 1, 26, 41; cf.:post ea qui fiebat orbis, urbis principium,
Varr. L. L. 5, § 143 Müll.: urbs dicitur ab orbe, quod antiquae civitates in orbem flebant, id. ap. Serv. Verg. A. 1, 12:interea Aeneas urbem designat aratro,
Verg. A. 5, 755 Serv.:veni Syracusas, quod ab eā urbe... quae tamen urbs, etc.,
Cic. Phil. 1, 3, 7: certabant urbem Romam Remoramne vocarent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 85 Vahl.): arce et urbe sum orba, id. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 114 ib.):urbes magnae et imperiosae,
id. Rep. 1, 2, 3:urbs illa praeclara (Syracusae),
id. ib. 3, 31, 43:duabus urbibus eversis inimicissimis huic imperio,
id. Lael. 3, 11.— Rarely, and mostly poet., with the name of the city in gen.:urbs Patavi, Buthroti,
Verg. A. 1, 247; 3, 293:Cassius in oppido Antiochiae cum omni exercitu,
Cic. Att. 5, 18, 1.—With adj. prop.: urbs Romana = Roma, Liv. 9, 41, 16; 22, 37, 12; 40, 36, 14; Flor. 1, 13, 21.—Of other cities (rare and post-class.):Lampsacenae urbis salus,
Val. Max. 7, 3, ext. 4: in urbe Aquilejensi, Paul. v. S. Ambros. 32:urbs urbium,
a metropolis, Flor. 2, 6, 35.—In partic., the city of Rome (like astu, of Athens):B.postquam Urbis appellationem, etiamsi nomen proprium non adiceretur, Romam tamen accipi sit receptum,
Quint. 6, 3, 103; cf. id. 8, 2, 8; 8, 5, 9:hujus urbis condendae principium profectum a Romulo,
Cic. Rep. 2, 2, 4; cf. id. ib. 1, 47, 71; 1, 1, 1;1, 37, 58: (Caesar) maturat ab urbe proficisci,
Caes. B. G. 1, 7:de urbe augendā quid sit promulgatum, non intellexi,
Cic. Att. 13, 20, 1:conditor urbis (Romulus),
Ov. F. 1, 27:(pater) Dextera sacras jaculatus arces Terruit urbem,
Hor. C. 1, 2, 4:minatus urbi vincla,
id. Epod. 9, 9;called also urbs aeterna,
Amm. 14, 6, 1.— Ad urbem esse, to stop at or near Rome; in publicists' lang., of returning generals, who had to remain outside of the city till the Senate decreed them the right of entrance;or of provincial magistrates who were preparing for departure to their provinces,
Cic. Verr. 1, 15, 45 Ascon.; 2, 2, 6, § 17; Sall. C. 30, 4; Caes. B. C. 6, 1.—Transf., as in Engl.1.The city, for the citizens (rare; cf.2.civitas): invadunt urbem somno vinoque sepultam,
Verg. A. 2, 265:maesta attonitaque,
Juv. 11, 198: bene moratae, Auct. ap. Quint. 8, 6, 24.—The capital city, metropolis (post-class.):* II.si tam vicinum urbi municipium sit, ut, etc.,
Dig. 39, 2, 4 fin.; Cod. Th. 14, 1, 3.—Trop.:urbem philosophiae, mihi crede, proditis, dum castella defenditis,
i. e. the main point, Cic. Div. 2, 16, 37. -
122 Velabrum
1. 2.Vēlābrum, i, n.I.A street in Rome on the Aventine Hill, between the Vicus Tuscus and the Forum Boarium, where especially oil-dealers and cheesemongers sold their wares, Varr. L. L. 5, § 43 sq. Müll.; Plaut. Capt. 3, 1, 29; id. Curc. 4, 1, 22; Hor. S. 2, 3, 229; Tib. 2, 5, 33; Prop. 4 (5), 9, 5; Ov. F. 6, 405.— Hence, Vēlābrensis, e, adj., of or belonging to the Velabrum, Velabrian:II.caseus,
Mart. 13, 32, 2; cf. id. 11, 52, 10.—Velabrum Minus, a small street in Rome, Varr. L. L. 5, § 156 Müll. -
123 velabrum
1. 2.Vēlābrum, i, n.I.A street in Rome on the Aventine Hill, between the Vicus Tuscus and the Forum Boarium, where especially oil-dealers and cheesemongers sold their wares, Varr. L. L. 5, § 43 sq. Müll.; Plaut. Capt. 3, 1, 29; id. Curc. 4, 1, 22; Hor. S. 2, 3, 229; Tib. 2, 5, 33; Prop. 4 (5), 9, 5; Ov. F. 6, 405.— Hence, Vēlābrensis, e, adj., of or belonging to the Velabrum, Velabrian:II.caseus,
Mart. 13, 32, 2; cf. id. 11, 52, 10.—Velabrum Minus, a small street in Rome, Varr. L. L. 5, § 156 Müll. -
124 absentia
-
125 acciō (ad-c-)
acciō (ad-c-) cīvī, cītus, īre, to call, summon, send for, invite: si accierit, accurram: Aenean acciri omnes Exposcunt, V.: ex Latio fortissimum quemque, S.: acciti ibant, they went at the summons, S.: in regnum Romam, summoned to reign at Rome, L.: bello acciti reges, V.: alqm filio doctorem.—Supin. acc.: auxilia accitum mittit. -
126 ad-dūcō
ad-dūcō dūxī, ductus, ere (imper. adduce for adduc, T.—Perf. addūxtī for addūxistī, T.), to lead to, bring to, bring along (usu. of persons; cf. adfero, of things): quos Maecenas adduxerat umbras, brought along, H.: eos ad me domum adduxit <*> Iugurtham vinctum Romam, S.: in iudicium.— Poet.: dextris adducor litora remis, reach, O.— Rarely of things: aquam adduxi, brought into the city: carmen ad umbilicum, to finish, H.: sedulitas adducit febrīs, brings on, H.: Dicas adductum propius frondere Tarentum, the woods of Tarentum brought nearer (Rome), H. — Esp., to bring by drawing, draw, pull, stretch: tormenta quo sunt adducta vehementius: adducto arcu, V.: funes, Cs.: adductis lacertis, bent (in rowing), V.: colla parvis lacertis, to embrace, O.—Hence, fig.: habenas amicitiae, to tighten.—Of the skin, to draw up, wrinkle, contract: adducit cutem macies, wrinkles the skin, O.; cf. sitis miseros adduxerat artūs, V.—Fig., to bring to, bring into, bring under: ad suam auctoritatem: rem in extremum discrimen: me in necessitatem, L. — To bring, lead, prompt, move, induce, prevail upon, persuade, incite: te ad facinus: me in summam exspectationem: in spem, S.: ad suscipiendum bellum, Cs.: ad credendum, N.: adduci, ut capite operto sit: hoc nondum adducor ut faciam: quibus rebus adductus ad causam accesserim demonstravi: necessitate adductus, Cs.: adducti iudices sunt... potuisse, etc., were led to believe that, etc. -
127 aesculētum
aesculētum ī. n [aesculus], a forest of oaks, H.* * *forest of durmast or Hungarian or Italian oak; district of Rome -
128 aeternus
aeternus adj. [for * aeviternus], of an age, lasting, enduring, permanent, endless: inter nos gratia, T.: hostes, L.: sollicitudo, S.: vincula: audaciae monumentum: ignis, the vestal fire.—Of all time, everlasting, eternal, perpetual, immortal: deus: rerum Potestas, V.: mentes: supplicia: ignes, i. e. the heavenly bodies, V.: puer, Bacchus, O.: Te ex aeterno patientem mortis efficere, from immortal make mortal, O.: urbs, i. e. Rome, Tb. — Neut. as subst, perpetuity: urbs in aeternum condita, L. — Adverb.: aeternum salve, forever, V.: vivere, O.: latrans, perpetually, V.: servire, H.: aeterno, O.* * *aeterna -um, aeternior -or -us, aeternissimus -a -um ADJeternal/everlasting/imperishable; perpetual, w/out start/end
См. также в других словарях:
Rome, Georgia — The Worst Place in the World City City of Rome … Wikipedia
Rome (antiquité) — Rome antique Monarchie romaine 753 – 509 av. J. C. République romaine 509 – 27 av. J. C. Empire romain 27 av. J. C. – 476 Empire byzantin 395 – 1453 … Wikipédia en Français
Rome Antique — Monarchie romaine 753 – 509 av. J. C. République romaine 509 – 27 av. J. C. Empire romain 27 av. J. C. – 476 Empire byzantin 395 – 1453 … Wikipédia en Français
Rome (Italy) — Hotels: Acropoli Hotel Rome (Termini Station Area) Albani Hotel Rome (City Centre: Villa Borghese) Aldobrandeschi Hotel Rome (City: Aurelio) Aldrovandi Palace Hotel Rome (City Centre: Villa Borghese) … International hotels
Rome (ville) — Rome Wikipédia … Wikipédia en Français
Rome — • The significance of Rome lies primarily in the fact that it is the city of the pope Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Rome Rome † … Catholic encyclopedia
ROME ET EMPIRE ROMAIN - Le Haut-Empire — Pendant plusieurs siècles, l’Empire romain a assuré la paix et l’unité du monde méditerranéen et façonné dans ses provinces la majeure partie de l’Europe. Les Romains n’avaient certes pas que des qualités et leur domination résulte partout de… … Encyclopédie Universelle
ROME — ROME, capital of Italy. The Classical Period THE MIDDLE AND LATE REPUBLIC The earliest record of contact between Jews and the Roman Republic is the embassy sent by judah the Maccabee to Rome, headed by Eupolemos ben Joḥanan, and Jason ben Eleazar … Encyclopedia of Judaism
ROME ET EMPIRE ROMAIN - La République — La République romaine a duré pendant près de cinq siècles, de 509 à 29 avant J. C. Elle a connu tour à tour la mise en place d’institutions qui ont subsisté jusqu’au principat d’Auguste, la conquête de l’Italie, puis du bassin méditerranéen,… … Encyclopédie Universelle
ROME ET EMPIRE ROMAIN - Les origines — Le départ dans l’histoire d’une ville ou bien d’un peuple destiné à un haut avenir est, le plus souvent, entouré d’un halo qui le dérobe à un examen et à une vision précise. On comprend aisément pourquoi. L’historien est mal armé pour l’étude… … Encyclopédie Universelle
ROME — Jusqu’au XIXe siècle, Rome fut un des principaux foyers d’art de l’Europe (pour la Rome antique, cf. ROME ET EMPIRE ROMAIN L’art). En instituant, en 1666, l’Académie de France à Rome, Colbert ne fit que sanctionner au profit des «pensionnaires»… … Encyclopédie Universelle