Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

assent

  • 1 concedo

    con-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. and a. (a strengthened cedo, and corresp. with it in most of its signiff.); lit., to go, walk; hence,
    I.
    Neutr., with reference to the terminus a quo, to go or walk away from a place, to depart, retire, withdraw, remove from (in lit. signif. rare but class.).
    A.
    In gen.:

    concedite atque abscedite omnes, de viā decedite,

    Plaut. Am. 3, 4, 1; so absol., Ter. Eun. 1, 2, 102; id. Hec. 4, 2, 21; cf.:

    ipsae concedite silvae,

    farewell, Verg. E. 10, 63.—With prep.:

    a foribus,

    Plaut. Most. 2, 1, 82:

    abs te,

    id. Pers. 1, 1, 51:

    ab oculis alicujus,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    superis ab oris,

    Verg. A. 2, 91:

    ex aedibus,

    Ter. Hec. 4, 4, 57.—With abl. only:

    oculis,

    Plaut. Ep. 5, 2, 16:

    caelo,

    Verg. A. 10, 215:

    solio,

    Sil. 3, 628.—With adv.:

    hinc,

    Plaut. Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126; id. Heaut. 3, 3, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    Pregn. ( = cedo, II. A. 2.), to pass away, disappear, vanish, in Tac. (with and without vitā), to depart from life, die:

    tumor et irae Concessere deūm,

    Verg. A. 8, 41:

    vitā,

    to die, Tac. A. 1, 3; 3, 30; 6, 39; 12, 39; 14, 51; and absol.: quandoque concessero, id. ib. 4, 38; 13, 30;

    the same: concessit superis ab oris,

    Verg. A. 2, 91; cf.:

    vitā per auras concessit ad Manes,

    id. ib. 10, 820. —
    2.
    With dat. or absol., prop. qs. to go out of the way for one (on account of his wishes, or his superior power or excellence), i. e. to yield to, submit, give way to, adapt one's self to.
    a.
    To yield or submit to power or compulsion:

    ut magnitudini medicinae doloris magnitudo concederet,

    Cic. Tusc. 4, 29, 63:

    certum est, concedere homini nato nemini,

    Plaut. Cas. 2, 4, 15:

    neque nox quoquam concedit die (i. e. diei),

    id. Am. 1, 1, 120 (cf. id. ib. 1, 3, 48): cedant arma togae, concedat laurea linguae, Cic. Poët. Off. 1, 22, 77 (cf. id. Pis. 30, 74, and Quint. 11, 1, 24):

    bellum ac tumultum paci atque otio concessurum,

    id. Pis. 30, 73:

    voluptatem concessuram dignitati,

    id. Fin. 3, 1, 1:

    injuriae,

    Sall. J. 14, 24:

    obsidioni,

    i. e. permit, Tac. A. 13, 40:

    operi meo concedite,

    Ov. M. 8, 393; id. F. 1, 222:

    naturae,

    i. e. to die, Sall. J. 14, 15; so,

    fato,

    Plin. Pan. 11, 3:

    fatis magnis,

    Val. Fl. 1, 554:

    apparebat aut hostibus aut civibus de victoriā concedendum esse,

    Liv. 4, 6, 6; cf. so impers.:

    postquam concessum propemodum de victoriā credebant,

    id. 3, 60, 4.—
    b.
    To give place to in excellence, dignity, rank, etc., to yield to, to give precedence:

    me amantissimum tui, nemini concedentem,

    Cic. Fam. 10, 3, 2; so id. ib. 4, 3, 1;

    4, 3, 4: etsi de cupiditate nemini concedam,

    id. Att. 12, 47, 2:

    sese unis Suebis concedere,

    Caes. B. G. 4, 7:

    majestati ejus viri concedere,

    Liv. 6, 6, 7:

    aetati,

    Sall. J. 11, 4; id. H. Fragm. 1, 17; cf. so impers.:

    Sulla, cujus facundiae, non aetati a Manlio concessum,

    id. J. 102, 4:

    vigenti Silio,

    Tac. A. 3, 43:

    seniori Sentio,

    id. ib. 2, 74:

    ut vix Apronio illi de familiaritate concedere videatur,

    Cic. Verr. 2, 2, 44, § 108:

    Antario Varoque de gloriā,

    Tac. H. 3, 64:

    nemini in illa causā studio et cupiditate concedere,

    Cic. Deiot. 10, 28:

    nec amore in hanc patriam nobis concedunt,

    Tac. A. 11, 24:

    nec, si muneribus certes, concedat Iollas,

    Verg. E. 2, 57.—With acc. of quantity (cf. 3. infra):

    magistro tantulum de arte,

    Cic. Rosc. Am. 40, 118:

    alicui quicquam in desperatione,

    id. Att. 14, 18, 3. —
    c.
    To yield, submit to one's will, comply with one's wishes:

    ut tibi concedam, neque tuae libidini advorsabor,

    Ter. Hec. 2, 2, 3:

    matri meae,

    id. ib. 3, 5, 28:

    concessit senatus postulationi tuae,

    Cic. Mur. 23, 47:

    jurisconsultis concedi,

    id. Caecin. 24, 67.— Impers.:

    Caesar... concedendum non putabat,

    Caes. B. G. 1, 7.—
    d.
    Like sunchôrein tini, to assent to, concede to:

    nunquamne hodie concedes mihi Neque intelleges, etc.,

    Ter. Phorm. 5, 3, 22 (credes, consenties, Ruhnk.):

    stultum me fateor, liceat concedere veris,

    Hor. S. 2, 3, 305 (cf. in Gr. sunchôrein têi alêtheiai).—
    e.
    To assent to, grant, pardon, allow, etc.:

    quos (judices) alienis peccatis concessuros putes, quo facilius ipsis peccare liceat,

    Cic. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    poëtae non ignoscit, nobis concedit,

    id. de Or. 3, 51, 198:

    dicto concedi,

    id. Rosc. Am. 1, 3:

    cui (vitio) si concedere nolis,

    Hor. S. 1, 4, 140; cf. id. ib. 1, 3, 85.—Hence (cf. cedo, II. A. 3. fin.),
    3.
    Act., with acc. (and dat.) aliquid alicui.
    a.
    To grant, concede, allow; to consign something over to, to resign, yield, vouchsafe, confirm to, etc. (very freq. in all perr. and species of composition):

    illum mihi aequius est quam me illi quae volo concedere,

    Plaut. Cas. 2, 3, 47:

    si nunc de tuo jure concessisses paululum,

    Ter. Ad. 2, 2, 9:

    partem octavam pretii,

    Plin. Ep. 8, 2, 3:

    date hoc et concedite pudori meo, ut, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 12, § 32; cf. Ter. Hec. 2, 2, 16:

    alicui primas in dicendo partis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 49:

    amicis quicquid velint,

    id. Lael. 11, 38:

    neque quicquam illius audaciae,

    id. Caecin. 35, 103:

    doctrinam alicui,

    Quint. 11, 1, 89; cf.:

    artes tibi,

    Cic. Quint. 30, 93:

    intellegentiam, prudentiam,

    Quint. 12, 1, 3:

    principatum imperii maritimi Atheniensibus,

    Nep. Timoth. 2, 2; cf. id. Dion, 6, 3; Suet. Aug. 66; id. Tib. 4; Prop. 2 (3), 15, 37; cf.:

    tempus quieti, aut luxuriae,

    Sall. J. 61, 3:

    tempestivum pueris ludum,

    Hor. Ep. 2, 2, 142:

    libertatem his,

    Caes. B. G. 4, 15 fin.:

    vitam alicui,

    Suet. Caes. 68; id. Aug. 13; 16: crimen gratiae, i. e. to accuse or inform against for the sake of favor, Cic. Rosc. Com. 6, 19:

    peccata alicui,

    to pardon him, id. Verr. 2, 1, 49, § 128:

    delicta,

    Suet. Ner. 29.— Pass.: Siciliam nimis celeri desperatione rerum concessam, [p. 397] had been ceded, given up, Liv. 21, 1, 5:

    Scaevolae concessa est facundiae virtus,

    Quint. 12, 3, 9; 10, 1, 100 et saep.:

    acrius... Ulcisci, quam nunc concessum est legibus aequis,

    Lucr. 5, 1148; cf. Nep. Them. 10 fin.; Suet. Tib. 18.— Poet., with in and acc.:

    concessit in iras Ipse... genitor Calydona Dianae,

    gave over to be punished, Verg. A. 7, 305.—
    (β).
    With dat. and inf.:

    nec nostrā dicere linguā Concedit nobis patrii sermonis egestas,

    Lucr. 1, 831; so,

    ducere neptem,

    Cat. 64, 29:

    esse poëtis,

    Hor. A. P. 373; Suet. Aug. 44 et saep.— Impers. pass.:

    de re publicā nisi per concilium loqui non conceditur,

    Caes. B. G. 6, 20 fin.:

    quo mihi fortunam, si non conceditur uti,

    Hor. Ep. 1, 5, 12; Quint. 12, 1, 37; 12, 1, 42; 8, 6, 76; Suet. Ner. 12:

    servis quoque pueros hujus aetatis verberare concedimus,

    Curt. 8, 8, 3:

    concedunt plangere matri,

    Stat. Th. 6, 134:

    cum accusare etiam palam concessum sit,

    Quint. 6, 3, 28; 2, 17, 27; 11, 3, 150: 8, 3, 30; 12, 3, 8 al.— Poet.:

    fatis numquam concessa moveri Camarina,

    not allowed. forbidden to be removed, Verg. A. 3, 700; cf.

    also personally: haec ubi conceduntur esse facta, for conceditur haec esse facta,

    Cic. Caecin. 15, 44.—
    (γ).
    With acc. and inf.:

    non omnia corpora vocem Mittere concedis,

    you grant, Lucr. 2, 835:

    oculos falli,

    id. 4, 380; Quint. 2, 5, 25:

    culpam inesse concedam,

    Cic. Rosc. Am. 28, 76:

    poëtas legendos oratori futuro,

    Quint. 1, 10, 29.— Pass. impers.:

    concedatur profecto verum esse, ut, etc.,

    Cic. Lael. 14, 50. —
    (δ).
    With ut or ne:

    nec vero histrionibus oratoribusque concedendum est, ut iis haec apta sint, nobis dissoluta,

    Cic. Off. 1, 35, 129:

    verum concedo tibi ut ea praetereas, quae, etc.,

    id. Rosc. Am. 19, 54:

    concedant ut viri boni fuerint,

    id. Lael. 5, 18; id. de Or. 1, 13, 57; Lucr. 2, 658:

    non concedo, ut sola sint,

    Quint. 6, 2, 11 al.: cui concedi potest, ut? etc., Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 21:

    ut concedatur ne in conspectum veniat,

    Hirt. B. G. 8, 48.—
    (ε).
    With a simple subj.:

    concedo sit dives,

    Cat. 114, 5; Ov. A. A. 1, 523. —
    (ζ).
    Absol.:

    beatos esse deos sumpsisti: concedimus,

    Cic. N. D. 1, 31, 89; id. Verr. 2, 2, 32, § 78; cf. Quint. 1, 1, 2:

    consules neque concedebant neque valde repugnabant,

    Cic. Fam. 1, 2, 2; Caes. B. G. 1, 44.—
    b.
    = condono, to grant or yield something to one as a favor or from regard, to desist from, forbear, give up; forgive, pardon:

    inimicitias rei publicae,

    to give up for the sake of the State, Cic. Prov. Cons. 18, 44:

    petitionem alicui,

    from regard to, id. Phil. 2, 2, 4:

    peccata liberum parentum misericordiae,

    id. Clu. 69, 195:

    cum Marcellum senatui reique publicae concessisti,

    id. Marcell. 1, 3:

    ut concessisti illum (sc. Marcellum) senatui, sic da hunc (sc. Ligarium) populo,

    as you have pardoned him in deference to the Senate, id. Lig. 12, 37; cf. Nep. Att. 7 fin.; Tac. A. 2, 55; 4, 31:

    Montanus patri concessus est,

    id. ib. 16, 33 fin.
    II.
    Neutr., in respect to the terminus ad quem, to go, walk, betake one's self somewhere, to retire, withdraw to, etc.; with ad, in, or adv.:

    tantisper hic ego ad januam concessero,

    Plaut. Aul. 4, 5, 6 Wagn.; cf.:

    ad Manes,

    i. e. to die, Verg. A. 10, 820:

    ad victorem,

    Tac. H. 2, 51:

    ad dexteram,

    Ter. And. 4, 4, 12:

    caeli distributio docet unde fulmen venerit, quo concesserit,

    Cic. Div. 2, 20, 45; so Lucr. 1, 380:

    huc,

    Plaut. Capt. 2, 1, 19; id. Bacch. 4, 2, 28; id. Trin. 2, 4, 116; Ter. Heaut. 1, 1, 122; Caecil. ap. Non. p. 270, 8:

    istuc,

    Plaut. As. 3, 3, 56; Ter. Eun. 4, 4, 39:

    vis animae in altum,

    Lucr. 4, 919:

    in delubrum,

    Liv. 30, 20, 6:

    in hiberna,

    id. 26, 20, 6; cf.:

    Carthaginem Novam in hiberna,

    id. 21, 15, 3:

    Argos habitatum,

    Nep. Them. 8, 1:

    Cythnum,

    Tac. A. 3, 69:

    Neapolin,

    id. ib. 14, 10:

    Patavium,

    id. H. 3, 11:

    in insulam,

    id. ib. 5, 19:

    in turbam,

    Hor. S. 1, 4, 143:

    trans Rhenum,

    Tac. H. 5, 23:

    concede huc a foribus,

    Plaut. Men. 1, 2, 48:

    hinc intro,

    id. Ps. 1, 5, 158; Ter. Eun. 1, 2, 126:

    hinc aliquo ab ore eorum,

    id. Heaut. 3, 3, 11; cf.:

    aliquo ab eorum oculis,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    hinc rus,

    Ter. Hec. 4, 4, 7.—
    B.
    Trop.: in aliquid, of entering into an alliance, yielding to, etc., to agree or consent to, to assent, to submit, yield, or resign one's self, to acquiesce in, to go or pass over to any thing (freq. in the histt.):

    mulier, conjuncta viro, concessit in unum Conubium,

    Lucr. 5, 1010; cf.:

    in matrimonium,

    Just. 24, 2, 10: victi omnes in gentem nomenque imperantium concessere, were merged in, passed over into, Sall. J. 18, 12; so,

    in paucorum potentium jus atque dicionem,

    id. C. 20, 7; cf.:

    in dicionem,

    Liv. 38, 16, 9:

    in dominationem,

    Sall. H. Fragm. 3, 22 Gerl.:

    in deditionem,

    Liv. 28, 7, 9; 39, 2, 4; 42, 53, 7:

    in Tyrias leges,

    Sil. 15, 6:

    in condiciones,

    Liv. 2, 33, 1:

    in sententiam,

    id. 32, 23, 12; 32, 36, 8; Tac. A. 1, 79 fin.; cf.: in illos, assent to, yield to them, Cic. Fragm. ap. Aug. contr. Avid. 3, 7:

    in partes,

    Tac. H. 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > concedo

  • 2 adnuo

    an-nŭo (better adn-), ŭi (ūvi, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.), ūtum, 3, v. n. [-nuo, whence nutum; Gr. neuô; cf. abnuo], to nod to, to nod.
    I.
    In gen.:

    ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat,

    Plaut. As. 4, 1, 39:

    adnuerunt sociis,

    Vulg. Luc. 5, 7:

    simul ac adnuisset,

    at the first nod, Cic. Quint. 5:

    adnuentibus ac vocantibus suis evadit,

    Liv. 1, 12:

    adnuit, et totum nutu tremefecit Olympum,

    Verg. A. 9, 106; to ask by a wink or nod (opp. renuo), Tac. A. 15, 58.—
    II.
    Esp.
    A.
    To give assent or approval by nodding, to nod assent to, to approve, favor, allow, grant. promise to do (constr. with dat. of person, or with acc. of thing and dat. of person; opp. abnuo, to dissent, refuse):

    daturine estis an non? adnuunt,

    Plaut. Truc. prol. 4: adnuo Terram intuens modeste, * Ter. Eun. 3, 5, 32:

    id quoque toto capite adnuit,

    Cic. de Or. 2, 70, 285; id. Phil. 13, 3:

    non adversata petenti Adnuit,

    Verg. A. 4, 128:

    audacibus adnue coeptis,

    be favorable to, smile on our undertakings, id. G. 1, 40; id. A. 9, 625; Plin. Ep. 1, 22 fin.:

    amicitiis adnuere,

    Vulg. 2 Macc. 14, 20:

    Adnuit precibus Lysiae,

    ib. ib. 11, 15:

    Omnia omnibus adnuit,

    Cat. 61, 159.—With acc. of thing:

    quod cum rex adnuisset,

    Vulg. 2 Macc. 4, 10.—With acc. and inf.: adnuvit sese mecum decernere ferro, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.:

    ego autem venturum adnuo,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 9; Liv. 28, 17; Verg. A. 11, 20.—
    B.
    Adnuere alicui aliquid; poet., to promise or grant something to one:

    caeli quibus adnuis arcem,

    Verg. A. 1, 250:

    sin nostrum adnuerit nobis Victoria Martem,

    shall grant us a successful engagement, id. ib. 12, 187:

    ni divūm pater adnuisset rebus Aeneae potiore ductos alite muros,

    Hor. C. 4, 6, 22: adnuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, give your assent, etc., Liv. 7, 30.—
    C. (α).
    By a nod:

    quos iste adnuerat,

    Cic. Verr. 2, 1, 61.—
    (β).
    By a wink:

    quae adnuit oculo,

    Vulg. Prov. 10, 10; so absol.:

    adnuunt oculis,

    they make signs with their eyes, ib. Psa. 34, 19; ib. Prov. 6, 13; ib. Eccli. 27, 25.—
    (γ).
    By the hand:

    adnuens eis manu, ut tacerent,

    Vulg. Act. 12, 17:

    adnuit manu ad plebem,

    ib. ib. 21, 40. —Hence, in gen., to indicate, declare:

    falsa adnuere,

    Tac. A. 14, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > adnuo

  • 3 adsensus

    1.
    assensus ( ads-), a, um, Part. of assentior.
    2.
    assensus ( ads-), ūs, m. [assentior], an agreement, assent, approval, approbation.
    I.
    In gen.:

    adsensu omnium dicere,

    Cic. N. D. 2, 2, 4:

    volgi adsensu et populari approbatione,

    id. Brut. 49, 185:

    omnium adsensu,

    Liv. 5, 9; 8, 5; 8, 4 fin.; cf. id. 3, 72:

    adsensu senatūs,

    Plin. Pan. 71:

    adsensum consequi agendo,

    id. Ep. 7, 6, 13; so Tac. A. 14, 12; 15, 22; Suet. Aug. 68; id. Tib. 45 et saep.—In the plur.: dicta Jovis pars voce probant;

    alii partes assensibus implent,

    Ov. M. 1, 245; 8, 604:

    hinc ingentes exciri adsensus,

    Tac. Or. 10 fin. —Also joyful, loud assent:

    exposuit cum ingenti adsensu,

    Liv. 27, 51.—
    II.
    Esp.
    A.
    In philos. lang., like assensio, an assent to the reality of sensible appearances:

    concedam illum ipsum sapientem... retenturum adsensum, nec umquam ulli viso adsensurum, nisi, etc.,

    Cic. Ac. 2, 18, 57:

    tollendus adsensus est,

    id. ib. 2, 18, 59; 2, 18, 33 fin.; id. Fin. 3, 9, 31 al.—
    B.
    Poet., an echo:

    Et vox adsensu nemorum ingeminata remugit,

    Verg. G. 3, 45:

    Aereaque adsensu conspirant cornua rauco,

    id. A. 7, 615; Claud. VI. Cons. Hon. 615.

    Lewis & Short latin dictionary > adsensus

  • 4 annuo

    an-nŭo (better adn-), ŭi (ūvi, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.), ūtum, 3, v. n. [-nuo, whence nutum; Gr. neuô; cf. abnuo], to nod to, to nod.
    I.
    In gen.:

    ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat,

    Plaut. As. 4, 1, 39:

    adnuerunt sociis,

    Vulg. Luc. 5, 7:

    simul ac adnuisset,

    at the first nod, Cic. Quint. 5:

    adnuentibus ac vocantibus suis evadit,

    Liv. 1, 12:

    adnuit, et totum nutu tremefecit Olympum,

    Verg. A. 9, 106; to ask by a wink or nod (opp. renuo), Tac. A. 15, 58.—
    II.
    Esp.
    A.
    To give assent or approval by nodding, to nod assent to, to approve, favor, allow, grant. promise to do (constr. with dat. of person, or with acc. of thing and dat. of person; opp. abnuo, to dissent, refuse):

    daturine estis an non? adnuunt,

    Plaut. Truc. prol. 4: adnuo Terram intuens modeste, * Ter. Eun. 3, 5, 32:

    id quoque toto capite adnuit,

    Cic. de Or. 2, 70, 285; id. Phil. 13, 3:

    non adversata petenti Adnuit,

    Verg. A. 4, 128:

    audacibus adnue coeptis,

    be favorable to, smile on our undertakings, id. G. 1, 40; id. A. 9, 625; Plin. Ep. 1, 22 fin.:

    amicitiis adnuere,

    Vulg. 2 Macc. 14, 20:

    Adnuit precibus Lysiae,

    ib. ib. 11, 15:

    Omnia omnibus adnuit,

    Cat. 61, 159.—With acc. of thing:

    quod cum rex adnuisset,

    Vulg. 2 Macc. 4, 10.—With acc. and inf.: adnuvit sese mecum decernere ferro, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.:

    ego autem venturum adnuo,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 9; Liv. 28, 17; Verg. A. 11, 20.—
    B.
    Adnuere alicui aliquid; poet., to promise or grant something to one:

    caeli quibus adnuis arcem,

    Verg. A. 1, 250:

    sin nostrum adnuerit nobis Victoria Martem,

    shall grant us a successful engagement, id. ib. 12, 187:

    ni divūm pater adnuisset rebus Aeneae potiore ductos alite muros,

    Hor. C. 4, 6, 22: adnuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, give your assent, etc., Liv. 7, 30.—
    C. (α).
    By a nod:

    quos iste adnuerat,

    Cic. Verr. 2, 1, 61.—
    (β).
    By a wink:

    quae adnuit oculo,

    Vulg. Prov. 10, 10; so absol.:

    adnuunt oculis,

    they make signs with their eyes, ib. Psa. 34, 19; ib. Prov. 6, 13; ib. Eccli. 27, 25.—
    (γ).
    By the hand:

    adnuens eis manu, ut tacerent,

    Vulg. Act. 12, 17:

    adnuit manu ad plebem,

    ib. ib. 21, 40. —Hence, in gen., to indicate, declare:

    falsa adnuere,

    Tac. A. 14, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > annuo

  • 5 assensus

    1.
    assensus ( ads-), a, um, Part. of assentior.
    2.
    assensus ( ads-), ūs, m. [assentior], an agreement, assent, approval, approbation.
    I.
    In gen.:

    adsensu omnium dicere,

    Cic. N. D. 2, 2, 4:

    volgi adsensu et populari approbatione,

    id. Brut. 49, 185:

    omnium adsensu,

    Liv. 5, 9; 8, 5; 8, 4 fin.; cf. id. 3, 72:

    adsensu senatūs,

    Plin. Pan. 71:

    adsensum consequi agendo,

    id. Ep. 7, 6, 13; so Tac. A. 14, 12; 15, 22; Suet. Aug. 68; id. Tib. 45 et saep.—In the plur.: dicta Jovis pars voce probant;

    alii partes assensibus implent,

    Ov. M. 1, 245; 8, 604:

    hinc ingentes exciri adsensus,

    Tac. Or. 10 fin. —Also joyful, loud assent:

    exposuit cum ingenti adsensu,

    Liv. 27, 51.—
    II.
    Esp.
    A.
    In philos. lang., like assensio, an assent to the reality of sensible appearances:

    concedam illum ipsum sapientem... retenturum adsensum, nec umquam ulli viso adsensurum, nisi, etc.,

    Cic. Ac. 2, 18, 57:

    tollendus adsensus est,

    id. ib. 2, 18, 59; 2, 18, 33 fin.; id. Fin. 3, 9, 31 al.—
    B.
    Poet., an echo:

    Et vox adsensu nemorum ingeminata remugit,

    Verg. G. 3, 45:

    Aereaque adsensu conspirant cornua rauco,

    id. A. 7, 615; Claud. VI. Cons. Hon. 615.

    Lewis & Short latin dictionary > assensus

  • 6 adsēnsus (ass-)

        adsēnsus (ass-) ūs, m    [adsentio], an agreement, assent, approval, approbation: omnium adsensu iudicare: partīs adsensibus implent, fulfil their duty by assent, O.— An acceptance as real, C.—Poet., an echo: nemorum, V.

    Latin-English dictionary > adsēnsus (ass-)

  • 7 audiō

        audiō īvī or iī, ītus, īre    [2 AV-], to hear: quae vera audivi, taceo, T.: verbum ex te, T.: de te ex te, your account of yourself: ista de maioribus: ab ipso, H.: eum querentem, N.: hoc maiores natu dicere: a maioribus natu mirari solitum, etc.: Audiet civīs acuisse ferrum, H.: Bibulus nondum audiebatur esse in Syria: Cur ita crediderim audi, H.: audi Quid ferat, H.: id ex eo audivi, cum diceret, etc.: de Psaltriā hac audivit, T.: illos de quibus audivi: quin tu hoc audi, listen, T.: audin' (for audisne?), do you hear? T.—Supin. acc.: vocat (me) hic auditum scripta, H.—Supin. abl.: O rem auditu crudelem.—P. pass.: cui non sunt auditae Demosthenis vigiliae: non uni militi sed universis audiuntur, L.: Audita arboribus fides, H.: auditi advertitis cursum, already known by report, V. — Subst: nihil habeo praeter auditum, hearsay: refert audita, what he had heard, O.—To listen to, give attention to: etsi a vobis sic audior, ut, etc.: audi, Iuppiter, et tu, Iane, L.—To hear, be taught by, learn from: te annum iam audientem Cratippum: audiendum sibi de ambitu, i. e. must examine the charge: de pace audisse, entertained proposals, L.: dolos, investigate, V. — To listen to, lend an ear, regard, hear, grant: di meas preces audiverunt: neque preces audiri intellegit, Cs.: si sensisset auditas preces, L.: Audiit et genitor Intonuit, V.: puellas Ter vocata audis, H.—To hear with assent, accept, agree with, approve, yield to, grant, allow: fabulas: tum id audirem, si, etc., I would assent to it, if, etc.: audio, nunc dicis aliquid, granted: non audio, I do not admit it.—To obey, heed: sapientiam: me, L.: te tellus audit Hiberiae, H.: neque audit currus habenas, V.— In the phrase, dicto audiens esse, to obey: sunt illi quidem dicto audientes: dicto audientes in tantā re: dicto audiens esse huic ordini: Tullio iubere populum dicto audientem esse, L.: dicto audiens fuit iussis, N.—To be called, be named, reported, regarded: si curas esse quod audis, H.: Id audire, to bear that name, V.: bene audire velle, to be praised: bene a parentibus: male audies, you will be in bad repute, T.: insuetus male audiendi, N.: minus commode audire, i. e. to be injured in reputation.
    * * *
    audire, audivi, auditus V
    hear, listen, accept, agree with; obey; harken, pay attention; be able to hear

    Latin-English dictionary > audiō

  • 8 con-cēdō

        con-cēdō cessī, cessus, ere.    I. Intrans, to go away, pass, give way, depart, retire, withdraw, remove: biduom, T.: tempus est concedere, T.: superis ab oris, V.: ad Manes, V.: huc, T.: istuc, T.: aliquo ab eorum oculis: rus hinc, T.: Carthaginem in hiberna, L.: Argos habitatum, N.: in hanc turbam, to join, H.: tumor et irae Concessere, are gone, V.: ipsae concedite silvae (i. e. valete), V. — Fig., to yield, submit, give way, succumb: ut magnitudini medicinae doloris magnitudo concederet: iniuriae, S.: operi meo, O.: naturae, i. e. to die, S.: hostibus de victoriā concedendum esse, L.: concessum de victoriā credebant, L.—To give place, be inferior, give precedence, yield, defer: concedat laurea laudi: dignitati eorum: unis Suebis, Cs.: maiestati viri, L.: aetati, S.: magistro tantulum de arte: Nec, si muneribus certes, concedat Iollas, V.—To submit, comply, accede: Ut tibi concedam, T.: concessit senatus postulationi tuae: Caesar... concedendum non putabat, Cs. — To assent, concede: mihi, T.: liceat concedere veris, H.—To grant, give allowance, pardon, allow: alienis peccatis: cui (vitio), H.—To agree, consent, assent, acquiesce, go over to: in gentem nomenque imperantium, to be merged in, S.: in paucorum potentium ius, S.: in deditionem, L. —    II. Trans, to grant, concede, allow, consign, resign, yield, vouchsafe, confirm: de tuo iure paululum, T.: civitati maximos agros: hoc pudori meo, ut, etc.: amicis quicquid velint: nihil mihi, O.: me consortem sepulchro, let me share, V.: his libertatem, Cs.: crimen gratiae concedebas, accused for the sake of favor: peccata alcui, to pardon him: naturae formam illi, acknowledge that it possesses, O.: concessit in iras Ipse... genitor Calydona Dianae, gave over, V.: mediocribus esse poëtis, H.: huic ne perire quidem tacite conceditur: ut ipsi concedi non oporteret, si, etc., no concession should be made, Cs.: Quo mihi fortunam, si non conceditur uti? H.: fatis numquam concessa moveri Camarina, forbidden to be removed, V.: illa concedis levia esse: culpam inesse concedam: concedatur profecto verum esse, ut, etc.: concedo tibi ut ea praetereas: beatos esse deos sumpsisti, concedimus: valuit plus is, concedo, granted: quoniam legibus non concederetur, permitted by law, N. — To grant as a favor, forbear, give up, forgive, pardon: petitionem alicui, from regard to: peccata liberum misericordiae: huic filium, N.: quod (peccatum) nisi concedas, H.

    Latin-English dictionary > con-cēdō

  • 9 cōnsurrēctiō

        cōnsurrēctiō ōnis, f    [consurgo], a standing up (to express assent): iudicum: omnium.
    * * *
    rising, action of standing up; (as sign of assent in public meeting L+S)

    Latin-English dictionary > cōnsurrēctiō

  • 10 scīscō

        scīscō scīvī, scītus, ere, inch.    [scio].—Of the people, to accept, approve, assent to, enact, decree, ordain: (maiores) quae scisceret plebes... iuberi vetarique voluerunt: consules populum iure rogaverunt populusque iure scivit: rogationem de Liguribus: nec sollemne quidquam ad sciscendum plebi fieri, at the adoption of a plebiscitum, L.: de aliquo cive, ut sit, etc.: multa perniciose sciscuntur in populis: scivere gentis suae more, ne, etc., Cu. — To approve, assent to, vote for, ordain: quod primus scivit legem de publicanis, etc.
    * * *
    sciscere, scivi, scitus V TRANS
    investigate, inquire; (political) vote; ordain

    Latin-English dictionary > scīscō

  • 11 acquiesco

    I
    acquiescere, acquiei, acquietus V INTRANS
    lie with (w/cum), rest/relax; repose (death); acquiesce/assent/submit; subside
    II
    acquiescere, acquievi, acquietus V INTRANS
    lie with (w/cum), rest/relax; repose (death); acquiesce/assent/submit; subside

    Latin-English dictionary > acquiesco

  • 12 adquiesco

    I
    adquiescere, adquiei, adquietus V INTRANS
    lie with (w/cum), rest, relax; repose (in death); acquiesce, assent; subside
    II
    adquiescere, adquievi, adquietus V INTRANS
    lie with (w/cum), rest, relax; repose (in death); acquiesce, assent; subside

    Latin-English dictionary > adquiesco

  • 13 accedo

    ac-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. ( perf. sync., accēstis, Verg. A. 1, 201), to go or come to or near, to approach (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., constr. with ad, in, the local adverbs, the acc., dat., infin., or absol.
    (α).
    With ad:

    accedam ad hominem,

    Plaut. Mil. 2, 6, 14; so,

    ad aedīs,

    id. Amph. 1, 1, 108:

    ad flammam,

    Ter. Andr. 1, 1, 103:

    omnīs ad aras,

    to beset every altar, Lucr. 5, 1199:

    ad oppidum,

    Caes. B. G. 2, 13:

    ad ludos,

    Cic. Pis. 27, 65:

    ad Caesarem supplex,

    id. Fam. 4, 4, 3: ad manum, to come to their hands (of fishes), id. Att. 2, 1, 7:

    ad Aquinum,

    id. Phil. 2, 41, 106; so,

    ad Heracleam,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129.— Impers.:

    ad eas (oleas) cum accederetur,

    Cic. Caecin. 8, 22.—
    (β).
    With in:

    ne in aedīs accederes,

    Cic. Caecin. 13, 36:

    in senatum,

    id. Att. 7, 4, 1:

    in Macedoniam,

    id. Phil. 10, 6:

    in funus aliorum,

    to join a funeral procession, id. Leg. 2, 26, 66 al. —
    (γ).
    With local adv.:

    eodem pacto, quo huc accessi, abscessero,

    Plaut. Trin. 3, 2, 84:

    illo,

    Cic. Caecin. 16, 46:

    quo,

    Sall. J. 14, 17.—
    (δ).
    With acc. (so, except the names of localities, only in poets and historians, but not in Caesar and Livy):

    juvat integros accedere fontīs atque haurire,

    Lucr. 1, 927, and 4, 2:

    Scyllaeam rabiem scopulosque,

    Verg. A. 1, 201:

    Sicanios portus,

    Sil. 14, 3; cf. id. 6, 604:

    Africam,

    Nep. Hann. 8:

    aliquem,

    Sall. J. 18, 9; 62, 1; Tac. H. 3, 24:

    classis Ostia cum magno commeatu accessit,

    Liv. 22, 37, 1:

    Carthaginem,

    Plin. Ep. 7, 27, 3.—
    (ε).
    With dat. ( poet.):

    delubris,

    Ov. M. 15, 745:

    silvis,

    id. ib. 5, 674: caelo (i. e. to become a god), id. ib. 15, 818, and 870.—
    * (ζ).
    With inf.:

    dum constanter accedo decerpere (rosas),

    App. M. 4, p. 143 med.
    (η).
    Absol.:

    accedam atque hanc appellabo,

    Plaut. Am. 1, 3, 17:

    deici nullo modo potuisse qui non accesserit,

    Cic. Caecin. 13, 36:

    accessit propius,

    ib. 8, 22:

    quoties voluit blandis accedere dictis,

    Ov. M. 3, 375 al. — Impers.: non potis accedi, Enn. ap. Cic. Tusc. 2, 16, 38 (Trag. v. 17 ed. Vahl.):

    quod eā proxime accedi poterat,

    Cic. Caecin. 8, 21.
    B.
    In partic.
    1.
    To approach a thing in a hostilemanner (like aggredior, adorior), to attack:

    acie instructa usque ad castra hostium accessit,

    Caes. B. G. 1, 51:

    sese propediem cum magno exercitu ad urbem accessurum,

    Sall. C. 32 fin.:

    ad manum,

    to fight hand to hand, to engage in close combat, Nep. Eum. 5, 2; Liv. 2, 30, 12:

    ad corpus alicujus,

    Cic. Q. Fr. 3, 2, 2: Atque accedit muros Romana juventus, Enn. ap. Gell. 10, 29 (Ann. v. 527 ed. Vahl.): hostīs accedere ventis navibus velivolis, id. ap. Macr. S. 6, 5 (Ann. v. 380 ib.);

    and, in malam part.,

    Ter. Heaut. 3, 3, 22.—
    2.
    Mercant. t. t.:

    accedere ad hastam,

    to attend an auction, Nep. Att. 6, 3; Liv. 43, 16, 2.—
    3.
    In late Lat.: ad manus (different from ad manum, B. 1), to be admitted to kiss hands, Capit. Maxim. 5.
    II.
    Fig.
    A.
    In gen., to come near to, to approach:

    haud invito ad aurīs sermo mi accessit,

    Ter. Hec. 3, 5, 32; so,

    clemens quidam sonus aurīs ejus accedit,

    App. M. 5, p. 160:

    si somnus non accessit,

    Cels. 3, 18; cf.:

    febris accedit,

    id. 3, 3 sq.:

    ubi accedent anni,

    Hor. S. 2, 2, 85; cf.:

    accedente senectā,

    id. Ep. 2, 2, 211.
    B.
    In partic.
    1.
    To come to or upon one, to happen to, to befall (a meaning in which it approaches so near to accĭdo that in many passages it has been proposed to change it to the latter; cf. Ruhnk. Rut. Lup. 1, p. 3; 2, p. 96; Dictat. in Ter. p. 222 and 225); constr. with ad or (more usually) with dat.:

    voluntas vostra si ad poëtam accesserit,

    Ter. Phorm. prol. 29:

    num tibi stultitia accessit?

    have you become a fool? Plaut. Am. 2, 2, 77:

    paulum vobis accessit pecuniae,

    Ter. Hec. 3, 5, 56:

    dolor accessit bonis viris, virtus non est imminuta,

    Cic. Att. 1, 16, 9:

    quo plus sibi aetatis accederet,

    id. de Or. 1, 60, 254 al.
    2.
    With the accessory idea of increase, to be added = addi; constr. with ad or dat.: primum facie (i. e. faciei) quod honestas accedit, Lucil. ap. Gell. 1, 14; so ap. Non. 35, 20:

    ad virtutis summam accedere nihil potest,

    Cic. Fin. 4, 24:

    Cassio animus accessit,

    id. Att. 5, 20; 7, 3; id. Clu. 60 al.:

    pretium agris,

    the price increases, advances, Plin. Ep. 6, 19, 1.— Absol.:

    plura accedere debent,

    Lucr. 2, 1129:

    accedit mors,

    Cic. Fin. 1, 18, 60; id. de Or. 2, 17, 73:

    quae jacerent in tenebris omnia, nisi litterarum lumen accederet,

    id. Arch. 6, 14 (so, not accenderet, is to be read).—If a new thought is to be added, it is expressed by accedit with quod ( add to this, that, etc.) when it implies a logical reason, but with ut ( beside this, it happens that, or it occurs that) when it implies an historical fact (cf. Zumpt, §

    621 and 626): accedit enim, quod patrem amo,

    Cic. Att. 13, 21: so Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2; Cic. Rosc. Am. 8, 22; id. Att. 1, 92 al.; Caes. B. G. 3, 2; 4, 16; Sall. C. 11, 5;

    on the other hand: huc accedit uti, etc.,

    Lucr. 1, 192, 215, 265 al.:

    ad App. Claudii senectutem accedebat etiam ut caecus esset,

    Cic. de Sen. 6, 16; so id. Tusc. 1, 19, 43; id. Rosc. Am. 31, 86; id. Deiot. 1, 2; Caes. B. G. 3, 13; 5, 16 al. When several new ideas are added, they are introduced by res in the plur.: cum ad has suspiciones certissimae res accederent: quod per fines Sequanorum Helvetios transduxisset; quod obsides inter eos dandos curāsset;

    quod ea omnia, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19. Sometimes the historical idea follows accedit, without ut:

    ad haec mala hoc mihi accedit etiam: haec Andria... gravida e Pamphilo est,

    Ter. Andr. 1, 3, 11:

    accedit illud: si maneo... cadendum est in unius potestatem,

    Cic. Att. 8, 3, 1.
    3.
    To give assent to, accede to, assent to, to agree with, to approve of; constr. with ad or dat. (with persons only, with dat.):

    accessit animus ad meam sententiam,

    Plaut. Aul. 2, 7, 13; so Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69; Nep. Milt. 3, 5:

    Galba speciosiora suadentibus accessit,

    Tac. H. 1, 34; so Quint. 9, 4, 2 al.
    4.
    To come near to in resemblance, to resemble, be like; with ad or dat. (the latter most freq., esp. after Cic.):

    homines ad Deos nulla re propius accedunt quam salutem hominibus dando,

    Cic. Lig. 12:

    Antonio Philippus proximus accedebat,

    id. Brut. 147; cf. id. Verr. 2, 2, 3; id. de Or. 1, 62, 263; id. Ac. 2, 11, 36 al.
    5.
    To enter upon, to undertake; constr. with ad or in:

    in eandem infamiam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 84:

    ad bellorum pericula,

    Cic. Balb. 10:

    ad poenam,

    to undertake the infliction of punishment, id. Off. 1, 25, 89:

    ad amicitiam Caesaris,

    Caes. B. C. 1, 48:

    ad vectiǵalia,

    to undertake their collection as contractor, Cic. Verr. 2, 3, 42:

    ad causam,

    the direction of a lawsuit, id. ib. 2, 2, 38; id. de Or. 1, 38, 175 al. But esp.:

    ad rem publicam,

    to enter upon the service of the state, Cic. Off. 1, 9, 28; id. Rosc. Am. 1 al.,‡

    Lewis & Short latin dictionary > accedo

  • 14 acquiesco

    ac-quĭesco ( adqu.), ēvi, ētum, 3, v. n., lit., to become physically quiet, to come to physical repose; hence, in gen., to repose or rest (freq. in Cic.).
    I.
    Lit.: sine respirem, quaeso. Pe. Immo adquiesce, Plaut. Ep. 2, 2, 20; id. As. 2, 2, 60:

    vitandi caloris causā Lanuvii trīs horas acquieveram,

    Cic. Att. 13, 34:

    a lassitudine,

    Nep. Dat. 11, 3:

    somno,

    Curt. 9, 5, 16; cf.:

    gravi sopore,

    id. 6, 10, 6, and absol. of sleep, id. 8, 6, 3:

    cum aures extremum semper exspectent in eoque acquiescant,

    Cic. Or. 59.—By euphemism (as in all languages), to die (esp. after a wearisome life):

    sic vir fortissimus multis variisque perfunctus laboribus, anno acquievit septuagesimo,

    Nep. Hann. 13, 1; cf.

    morte,

    Tac. A. 14, 64;

    and in many epitaphs: HIC ADQVIESCIT, etc.,

    Inscr. Orell. 2313; 4084; 4491 al.; so, quiesco, q. v.
    II.
    Fig.
    A.
    To come to a state of repose in relation to one's wishes, desires, etc.; to repose in; to find rest, pleasure, etc., in; to rejoice in; in Cic. mostly with in, and of things: in the historians and later writers, with dat. or abl., and also of persons:

    quae delectet, in qua acquiescam,

    Cic. Att. 4, 16:

    senes in adulescentium caritate acquiescimus,

    id. Lael. 27; id. Fin. 3, 2, 6:

    qui jam aetate provecti in nostris libris acquiescunt,

    id. Div. 2, 2, 5. Examples in Cic. of a person:

    tecum ut quasi loquerer, in quo uno acquiesco,

    Att. 9, 10, and with abl.:

    qui maxime P. Clodii morte acquierunt,

    id. Mil. 37, 102:

    cui velut oraculo acquiescebat,

    Suet. Vit. 14:

    uno solatio acquiescens,

    id. Cal. 51; id. Tib. 56:

    amicos elegit, quibus etiam post eum principes acquieverunt,

    id. Tit. 7.—
    B.
    To be satisfied with, to acquiesce in or give assent to: tu, cum es commotus, acquiescis, assentiris, approbas (where the climax of the ideas should be noticed, you accede to them, i. e. you cease to oppose them; you assent to them, i. e. you make known your approbation by words), Cic. Ac. 2, 46, 141; so Suet. Vit. 14; Dig. 24, 3, 22, § 6; 38, 1, 7 al.

    Lewis & Short latin dictionary > acquiesco

  • 15 adsensio

    as-sensĭo ( ads-), ōnis, f. [assentior], an assent, agreement, approbation, applause (esp. in rhetor. and philos. lang.;

    beyond this sphere assensus is more usu.): orationis genus exile nec satis populari adsensioni accommodatum,

    Cic. Brut. 30, 114; id. Inv. 1, 31, 51:

    crebrae adsensiones, multae admirationes,

    id. ib. 84, 290; id. Mil. 5:

    plurium,

    Sen. Ep. 7:

    simulata,

    Quint. 6, 3, 73; so Plin. Ep. 3, 4, 4; 4, 12, 6 al.—In philos. lang., an assent to the reality of sensible appearances: nunc de adsensione atque adprobatione, quam Graeci sunkatathesin vocant, pauca dicemus, Cic. Ac. 2, 12, 37:

    non sunt neque adsensiones neque actiones in nostrā potestate,

    id. Fat. 17 (v. the context, and id. ib. 19).

    Lewis & Short latin dictionary > adsensio

  • 16 adsentatio

    assentātĭo ( ads-), ōnis, f. [assentor].
    I.
    A flattering assent, flattery, adulation:

    istaec illum perdidit adsentatio,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 7:

    nullam in amicitiis pestem esse majorem quam adulationem, blanditiam, adsentationem,

    Cic. Lael. 25, 94:

    adsentationes, blanditiae et pejor odio amoris simulatio,

    Plin. Pan. 85:

    Graeci diuturnā servitute ad nimiam adsentationem eruditi,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 5:

    se blanditiis et adsentationibus in Asinii consuetudinem penitus immersit,

    id. Clu. 13:

    inflatus adsentationibus,

    Liv. 24, 6 al. —
    II.
    Rarely in a good sense, approbation, assent, Vell. 2, 128:

    ad neutram partem adsentationem flectere,

    Petr. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > adsentatio

  • 17 adsentior

    as-sentĭor ( ads-, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Merk.), sensus, 4, v. dep. [sentio] (the act. form assentio, īre, was out of use even in the time of Varro, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 9; cf. Spald. ad Quint. 1, 5, 55. The middle use of the word corresponds far better with its signif. than the active; for while adsentio prop. signif. only sentiendo accedere ad aliquem or aliquid, to make known one's inclination or feeling toward any object, whether in favor of or against it; the middle, assentior, = sentiendo se applicare, designates a friendly joining of one's self to any one. The act. form, adsentio, is found in Plaut. Am. 2, 2, 192; id. Rud. 4, 3, 36; Att. and Pompon. ap. Non. p. 469, 16 sq.; Verg. A. 2, 130; in Cic. only three times in epist. style (which is worthy of notice; cf. absque), Fam. 5, 2, 9; Att. 9, 9; and ad Q. Fr. 2, 1, 2; cf. Diom. p. 377 P.;

    but after the time of the poets of the Aug. per. it is often found, particularly in the post-Aug. histt., together with the class. mid. form, used in like manner: assensit precibus Rhamnusia justis,

    Ov. M. 3, 406; 9, 259; 14, 592 al.:

    cum de aliis rebus adsentire se veteribus Gabinis diceret,

    Liv. 1, 54:

    Adsensere atque etc.,

    Tac. H. 5, 3; id. A. 3, 51; 3, 23; Suet. Vesp. 6; Curt. 4, 13, 4; Gell. 6, 5, 5 al.), lit., to join one in opinion, to agree with; hence, to assent to, give assent, to approve, give approval; with dat. or absol.: adsensus sum homini, Lucil. ap. Prisc. p. 801:

    Adsentio,

    Plaut. Rud. 4, 3, 36:

    adsensi sunt omnes,

    Vulg. Gen. 34, 24:

    cum saepissime tibi senatus maximis sit de rebus adsensus,

    Cic. de Or. 1, 49, 214; id. Balb. 27:

    si ulli rei sapiens adsentietur,

    id. Ac. 2, 21, 67:

    cui (sententiae) sunt adsensi ad unum,

    id. Fam. 10, 16:

    quibus (verbis) adsensi sunt in conspectu meo,

    Vulg. Jer. 34, 24; ib. 2 Macc. 14, 26: in quibus adsentior sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, Cic. Rep. Fragm. ap. Prisc. p. 801 P.:

    sapientem, si adsensurus esset, etiam opinaturum, etc.,

    id. Ac. 2, 21, 67:

    verbo adsentiri,

    Sall. C. 52, 1:

    omnes adsensi sunt partibus dividundis,

    Liv. 25, 30; 41, 24 al.:

    cui non adsentior,

    Quint. 9, 3, 49 Spald.:

    ne adsentiri necesse esset,

    Suet. Caes. 80 et saep.—So of conduct, to yield:

    quam ob rem adsentire nobis,

    Vulg. Dan. 13, 20.— With neutr. acc. aliquid, cetera, etc.:

    non habeo autem quid tibi adsentiar,

    Cic. N. D. 3, 25, 64:

    vitiosum est adsentiri quidquam falsum,

    id. Ac. 2, 21, 68:

    cetera adsentior Crasso,

    id. de Or. 1, 9, 35:

    Mihi quoque adsunt testes, qui illut quod ego dicam adsentiant,

    Plaut. Am. 2, 2, 192:

    illud quod a te dictum est, valde tibi adsentior,

    Cic. de Or. 1, 28, 126; so id. ib. 3, 48, 182.
    Pass.: is (sapiens) multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri, nor assented to as perceived by sense (cf. assensio and assensus), Cic. Ac. 2, 31, 99.—And impers.:

    Bibulo adsensum est,

    Cic. Fam. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > adsentior

  • 18 adssentio

    as-sentĭor ( ads-, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Merk.), sensus, 4, v. dep. [sentio] (the act. form assentio, īre, was out of use even in the time of Varro, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 9; cf. Spald. ad Quint. 1, 5, 55. The middle use of the word corresponds far better with its signif. than the active; for while adsentio prop. signif. only sentiendo accedere ad aliquem or aliquid, to make known one's inclination or feeling toward any object, whether in favor of or against it; the middle, assentior, = sentiendo se applicare, designates a friendly joining of one's self to any one. The act. form, adsentio, is found in Plaut. Am. 2, 2, 192; id. Rud. 4, 3, 36; Att. and Pompon. ap. Non. p. 469, 16 sq.; Verg. A. 2, 130; in Cic. only three times in epist. style (which is worthy of notice; cf. absque), Fam. 5, 2, 9; Att. 9, 9; and ad Q. Fr. 2, 1, 2; cf. Diom. p. 377 P.;

    but after the time of the poets of the Aug. per. it is often found, particularly in the post-Aug. histt., together with the class. mid. form, used in like manner: assensit precibus Rhamnusia justis,

    Ov. M. 3, 406; 9, 259; 14, 592 al.:

    cum de aliis rebus adsentire se veteribus Gabinis diceret,

    Liv. 1, 54:

    Adsensere atque etc.,

    Tac. H. 5, 3; id. A. 3, 51; 3, 23; Suet. Vesp. 6; Curt. 4, 13, 4; Gell. 6, 5, 5 al.), lit., to join one in opinion, to agree with; hence, to assent to, give assent, to approve, give approval; with dat. or absol.: adsensus sum homini, Lucil. ap. Prisc. p. 801:

    Adsentio,

    Plaut. Rud. 4, 3, 36:

    adsensi sunt omnes,

    Vulg. Gen. 34, 24:

    cum saepissime tibi senatus maximis sit de rebus adsensus,

    Cic. de Or. 1, 49, 214; id. Balb. 27:

    si ulli rei sapiens adsentietur,

    id. Ac. 2, 21, 67:

    cui (sententiae) sunt adsensi ad unum,

    id. Fam. 10, 16:

    quibus (verbis) adsensi sunt in conspectu meo,

    Vulg. Jer. 34, 24; ib. 2 Macc. 14, 26: in quibus adsentior sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, Cic. Rep. Fragm. ap. Prisc. p. 801 P.:

    sapientem, si adsensurus esset, etiam opinaturum, etc.,

    id. Ac. 2, 21, 67:

    verbo adsentiri,

    Sall. C. 52, 1:

    omnes adsensi sunt partibus dividundis,

    Liv. 25, 30; 41, 24 al.:

    cui non adsentior,

    Quint. 9, 3, 49 Spald.:

    ne adsentiri necesse esset,

    Suet. Caes. 80 et saep.—So of conduct, to yield:

    quam ob rem adsentire nobis,

    Vulg. Dan. 13, 20.— With neutr. acc. aliquid, cetera, etc.:

    non habeo autem quid tibi adsentiar,

    Cic. N. D. 3, 25, 64:

    vitiosum est adsentiri quidquam falsum,

    id. Ac. 2, 21, 68:

    cetera adsentior Crasso,

    id. de Or. 1, 9, 35:

    Mihi quoque adsunt testes, qui illut quod ego dicam adsentiant,

    Plaut. Am. 2, 2, 192:

    illud quod a te dictum est, valde tibi adsentior,

    Cic. de Or. 1, 28, 126; so id. ib. 3, 48, 182.
    Pass.: is (sapiens) multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri, nor assented to as perceived by sense (cf. assensio and assensus), Cic. Ac. 2, 31, 99.—And impers.:

    Bibulo adsensum est,

    Cic. Fam. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > adssentio

  • 19 assensio

    as-sensĭo ( ads-), ōnis, f. [assentior], an assent, agreement, approbation, applause (esp. in rhetor. and philos. lang.;

    beyond this sphere assensus is more usu.): orationis genus exile nec satis populari adsensioni accommodatum,

    Cic. Brut. 30, 114; id. Inv. 1, 31, 51:

    crebrae adsensiones, multae admirationes,

    id. ib. 84, 290; id. Mil. 5:

    plurium,

    Sen. Ep. 7:

    simulata,

    Quint. 6, 3, 73; so Plin. Ep. 3, 4, 4; 4, 12, 6 al.—In philos. lang., an assent to the reality of sensible appearances: nunc de adsensione atque adprobatione, quam Graeci sunkatathesin vocant, pauca dicemus, Cic. Ac. 2, 12, 37:

    non sunt neque adsensiones neque actiones in nostrā potestate,

    id. Fat. 17 (v. the context, and id. ib. 19).

    Lewis & Short latin dictionary > assensio

  • 20 assentatio

    assentātĭo ( ads-), ōnis, f. [assentor].
    I.
    A flattering assent, flattery, adulation:

    istaec illum perdidit adsentatio,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 7:

    nullam in amicitiis pestem esse majorem quam adulationem, blanditiam, adsentationem,

    Cic. Lael. 25, 94:

    adsentationes, blanditiae et pejor odio amoris simulatio,

    Plin. Pan. 85:

    Graeci diuturnā servitute ad nimiam adsentationem eruditi,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 5:

    se blanditiis et adsentationibus in Asinii consuetudinem penitus immersit,

    id. Clu. 13:

    inflatus adsentationibus,

    Liv. 24, 6 al. —
    II.
    Rarely in a good sense, approbation, assent, Vell. 2, 128:

    ad neutram partem adsentationem flectere,

    Petr. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > assentatio

См. также в других словарях:

  • assent — as·sent 1 /ə sent/ vi: to agree to something esp. freely and with understanding: give one s assent assent 2 n: agreement to a matter under consideration esp. based on freedom of choice and a reasonable knowledge of the matter their mutual assent… …   Law dictionary

  • Assent — As*sent , n. [OE. assent, fr. assentir. See {Assent}, v.] The act of assenting; the act of the mind in admitting or agreeing to anything; concurrence with approval; consent; agreement; acquiescence. [1913 Webster] Faith is the assent to any… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • assent — as‧sent [əˈsent] noun LAW 1. [uncountable] formal agreement by someone: • Any such decision would require the assent of two thirds of shareholders. 2. [countable] a document that legally makes someone the new owner of a dead person s property * * …   Financial and business terms

  • assent — vb Assent, consent, accede, acquiesce, agree, subscribe and their corresponding nouns express in common the idea of concurrence with what someone else has stated or proposed. Assent implies primarily an act of the understanding and applies to… …   New Dictionary of Synonyms

  • Assent — Assent …   Wikipédia en Français

  • assent — [asɑ̃] n. m. ÉTYM. Attesté XXe; transcription de la prononciation méridionale de accent. ❖ ♦ Accent du Midi de la France, en français. || Avé (avec) l assent. Plus rarement, en parlant du Sud Ouest. 0 De Bordeaux natif ! Avec l assent et le goût… …   Encyclopédie Universelle

  • assent — ► NOUN ▪ the expression of approval or agreement. ► VERB (usu. assent to) ▪ express assent. DERIVATIVES assenter (also assentor) noun. ORIGIN from Latin assentire, from sentire feel, think …   English terms dictionary

  • Assent — can refer to: * A Belgian village between Bekkevoort and Diest. * Offer and acceptance * Royal Assent …   Wikipedia

  • assent — [n] agreement acceptance, accession, accord, acknowledgment, acquiescence, admission, affirmation, approval, authorization, compliance, concurrence, consent, nod, permission, sanction; concepts 8,684 Ant. disagreement, dissent, rejection assent… …   New thesaurus

  • Assent — As*sent , v. t. [imp. & p. p. {Assented}; p. pr. & vb. n. {Assenting}.] [F. assentir, L. assentire, assentiri; ad + sentire to feel, think. See {Sense}.] To admit a thing as true; to express one s agreement, acquiescence, concurrence, or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • assent to — index approve, authorize, certify (approve), comply, concur (agree), countenance, indorse …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»