apud+bonos+c

laudo, āvi, ātum, 1, v. a. [laus], to praise, laud, commend, extol, eulogize, approve (cf.: celebro, praed co).

Lit.

In gen.: omnes mortales sese laudarier optant, Enn. ap. Aug. Trin. 13, 6 (Ann. v. 551 Vahl.):

coram in os te laudare,

to praise to one's face, Ter. Ad. 2, 4, 5; cf.:

in faciem,

Lact. 3, 14, 7:

vituperare improbos asperius, laudare bonos ornatius,

Cic. de Or. 2, [p. 1043] 9, 35:

et efferre aliquid,

id. ib. 2, 75, 304:

rationem,

id. Fam. 5, 20, 4:

sententiam alicujus,

id. Sest. 34, 74:

laudantur exquisitissimis verbis legiones,

id. Phil. 4, 3, 6:

legem ipsam,

id. Leg. 3, 1, 2:

magnifice,

id. Brut. 73, 254:

agricolam laudat juris peritus,

praises him as happy, extols his happiness, Hor. S. 1, 1, 9; so,

diversa sequentes,

id. ib. 1, 1, 3; 109: volucrem laudamus equum, praise as swift, i. e. for swiftness, Juv. 8, 57:

laudatur dis aequa potestas,

id. 4, 71.—Part. as subst.:

prava laudantium sermo,

Sen. Ep. 123, 9.— Pass. with dat.:

numquam praestantibus viris laudata est in una sententia perpetua permansio,

Cic. Fam. 1, 9, 21:

Germanicus cunctis laudatus,

by all, Tac. A. 4, 57 fin.:

herba laudata Eratostheni,

Plin. 22, 22, 43, § 86:

laudataque quondam ora Jovi,

Ov. M. 2, 480.—

Poet., with object.-gen.:

laudabat leti juvenem,

pronounced him happy on account of his death, Sil. 4, 260.—

With in and abl.:

in quo tuum consilium nemo potest non maxime laudare,

Cic. Fam. 4, 7, 2:

juvenes laudari in bonis gaudent,

Quint. 5, 12, 22:

scriptores iamborum saepe in illis laudantur,

id. 10, 1, 9.—

Pass. with inf. ( poet.):

extinxisse nefas Laudabor,

Verg. A. 2, 585.—

With quod:

quod viris fortibus honos habitus est, laudo,

Cic. Rosc. Am. 47, 137:

laudat Africanum Panaetius, quod fuerit abstinens,

id. Off. 2, 22, 76:

jamne igitur laudas, quod de sapientibus alter Ridebat, etc.,

Juv. 10, 28:

non laudans, quod non in melius, sed in deterius, convenitis,

Vulg. 1 Cor. 11, 17.—

With quoniam:

utrumque laudemus, quoniam per illos ne haec quidem genera laude caruerunt,

Cic. Brut. 30, 116.—

With cum (very rare):

te quidem, cum isto animo es, satis laudare non possum,

Cic. Mil. 36, 99:

jam id ipsum consul laudare, cum initiatam se (Hispala) non infitiaretur,

Liv. 39, 12, 7.—

With si:

consilium laudo artificis, si munere tanto Praecipuam in tabulis ceram senis abstulit orbi,

Juv. 4, 18.—

In partic.

To pronounce a funeral oration over a person:

quem cum supremo ejus die Maximus laudaret,

Cic. Mur. 36, 75; id. Q. Fr. 3, 8, 5.—

In medicine, to recommend as a remedy:

apri cerebrum contra serpentes laudatur,

Plin. 28, 10, 42, § 152; 29, 3, 12, § 54.—

To praise, compliment, i. e. dismiss with a compliment, leave, turn from ( poet.):

laudato ingentia rura, Exiguum colito,

Verg. G. 2, 412: cf.:

probitas laudatur et alget,

Juv. 1, 74 —

Transf., to adduce, name, quote, cite a person as any thing:

laudare significat priscā linguā nominare appellareque,

Gell. 2, 6, 16; cf.: laudare ponebatur apud antiquos pro nominare, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.:

id ut scias, Jovem supremum testem laudo,

Plaut. Capt. 2, 3, 66:

quem rerum Romanarum auctorem laudare possum religiosissimum,

Cic. Brut. 11, 44:

auctores,

id. de Or. 3, 18, 68; cf.:

ut auctoribus laudandis ineptiarum crimen effugiam,

id. ib. 3, 49, 187: auctore laudato, Cod. 8, 45, 7.—Hence, laudātus, a, um, P. a., extolled, praiseworthy, esteemed, excellent:

laudari a laudato viro,

Cic. Fam. 5, 12, 7; Naev. ap. Cic. Fam. 15, 6, 1:

omnium laudatarum artium procreatrix,

Cic. de Or. 1, 3, 9:

hunc ubi laudatos jactantem in sanguine vultus videt,

Ov. M. 5, 59:

olus laudatum in cibis,

Plin. 22, 22, 33, § 74.— Comp.:

saccharon et Arabia fert, sed laudatius India,

Plin. 12, 8, 17, § 32.— Sup.:

laudatissimus caseus,

Plin. 11, 42, 97, § 241:

virgo laudatissima formae dote,

Ov. M. 9, 715.—Hence, adv.: laudātē, laudably, admirably:

regias domos laudatissime ebore adornans,

Plin. 36, 6, 5, § 46 (al. lautissime).

nĕcessĭtūdo, ĭnis, f. [necesse], necessity, inevitableness, want, need, distress.

Lit. (in Cic. less freq. than necessitas; in gen. more antiquated; cf. Gell. 13, 3, 3): calamitatis necessitudine inductus, Sisenn. ap. Non. 354, 6:

puto hanc esse necessitudinem, cui nullā vi resisti potest: quae neque mutari neque leniri potest,

Cic. Inv. 2, 57, 170; cf.

the context: an necessitudine, quod alio modo agi non possit,

id. ib. 2, 20, 61;

2, 57, 171: neve eam necessitudinem imponatis, ut, etc.,

Sall. C. 33, 5:

non eadem nobis et illis necessitudo impendet,

id. ib. 58, 5:

necessitudinem alicui facere,

Tac. A. 3, 64:

miserrima,

Vell. 2, 50, 2.—

Transf., a close connection, in which one person stands to another as relative or friend, relationship, friendship, intimacy, bond, etc.:

plerique grammaticorum asseverant, necessitudinem et necessitatem longe differre, ideo, quod necessitas sit vis quaedam premens et cogens: necessitudo autem dicatur jus quoddam et vinculum religiosae conjunctionis idque unum solitarium significet,

Gell. 13, 3, 1:

nomina necessitudinum mutare,

Cic. Clu. 70, 199:

sancta necessitudinum nomina, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 2: liberorum necessitudo,

Cic. Fam. 13, 10, 1:

etiam antea Jugurthae filia Bocchi nupserat. Verum ea necessitudo apud Numidas Maurosque levis ducitur,

Sall. J. 80, 6:

in amicitiae conjunctionisque necessitudine,

Cic. Lael. 20, 71; cf.:

sunt mihi cum illo omnes amicitiae necessitudines,

id. Sest. 17, 39:

necessitudo et affinitas,

id. Quint. 4, 13:

summā necessitudine et summā conjunctione adductus,

id. Fam. 13, 27, 2:

bonos viros ad tuam necessitudinem adjungere,

id. ib. 13, 11, 2:

cum accusatore tuo satis justam causam conjungendae necessitudinis putant, quod, etc.,

id. Verr. 2, 4, 65, § 145:

necessitudinem sancte colere,

id. Fam. 13, 19, 1:

familiaritatis necessitudinisque oblitus,

id. Mur. 3, 7:

caput illud est ut Lysonem... recipias in necessitudinem tuam,

id. Fam. 13, 19, 3; cf. id. ib. 13, 12, 1; 9, 13, 3.—

Trop., a necessary connection:

numerus autem... neque habebat aliquam necessitudinem aut cognationem cum oratione,

Cic. Or. 56, 186.—

Concr.: necessitudines, persons with whom one is closely connected, relatives, connections, friends (post-Aug.):

petiit, ut sibi permitteretur revisere necessitudines,

i. e. mother and children, Suet. Tib. 11 fin.:

remisit tamen hosti judicato necessitudines amicosque omnes,

id. Aug. 17; id. Tib. 50; Tac. H. 3, 59 fin.:

crederes Alexandrum inter suas necessitudines flere,

Curt. 4, 10, 12:

relictis obsidum loco necessitudinibus suis,

Amm. 15, 5, 6.