-
1 alieno
aliēno, āvī, ātum, āre [ alienus ]1) изменять2) отчуждать, уступать, передавать или продавать (domum, vectigalia C)3) удалять, устранять ( oves rejiculae alienandae Vr)4) отнимать ( urbs alienata Sl)5) прятать, скрыватьvelut occisos a. Just — скрывать как будто (т. е. выдавая за) убитыхanimis alienatis a memoria periculi L — когда они забыли об опасности6)а) отталкивать, отпугивать, отклонять, отвращать, враждебно настраивать (aliquem alicui L; animum, mentem alicujus L, VP etc.)voluntates a. suorum C — оттолкнуть от себя, т. е. лишиться расположения своих друзейalienato erga aliquem animo T — недружелюбно настроенный по отношению к кому-л.a. a se bonos C — оттолкнуть от себя честных людейб) pass. alienari отпасть, выйти из состава ( a senatu C)insulae alienatae ab aliquo Nep — острова, отложившиеся (отпавшие) от кого-л.7)а) (тж. a. mentem) лишать чувств, оглушать или сводить с ума, приводить в состояние безумия ( odor sulphuris alienat Sen)alienata mens Cs, Su — безумие, помешательствоб) pass.8) pass. alienari отмирать, становиться нечувствительным ( corpus alienatum Sen) -
2 alieno
aliēno, āvī, ātum, āre (alienus), gegen sich od. andere fremd machen, entfremden, I) eig.: 1) im allg., weggeben, wegschaffen, entfernen, verstoßen, verdrängen, in fremde Hände od. Gewalt geben od. bringen (im Passiv = in fremde Hände od. Gewalt geraten), mulier alienata est abs te, ist dir genommen, für dich verloren, Plaut.: usus fructus... iam mihi harum aedium... alienatus est, ist mir entrissen, Plaut.: reiculae sunt alienandae, Varr.: me falsā suspicione alienatum, verstoßen, zurückgesetzt, Sall.: urbs alienata, Sall.: u. so pars insulae prodita atque alienata, Liv.: sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur, wird verfälscht, Plin. – dah. cum velut occisos alienasset, entfernt (verborgen) hatte, Iustin. 18, 3, 9.
2) insbes.: a) als gerichtl. t.t., eine Sache (durch iuris cessio) einem andern abtreten, veräußern (u. zwar im streng. jurist. Sinne [nach Paul. dig. 50, 16, 67] so, daß wirkliche Übergabe der Sache in fremden Besitz stattfindet, was bei vendo nicht notwendig der Fall ist dah. verb. vendere atque alienare, nicht umgekehrt), vectigalia, Varr. u. Cic.: si res fuerint usucaptae ab eo, cui alienatae sint, ICt. – b) ein Kind, einen Sklaven gleichs. sich u. seiner Familie fremd machen, aus der Familie verstoßen, in fremde Gewalt geben (Ggstz. alqm suum facere, als Sohn annehmen; vgl. Ruhnken Ter. heaut. 5, 2, 26, die Auslgg. zu Liv. 41, 8, 12), ita nos alienavit, Ter.: ne quis quem civitatis mutandae causā suum faceret neve alienaret, Liv.: an pro non natis sint habendi, qui a familia sunt alienati? Quint.: dah. scherzh., tu me alienabis numquam quin noster siem (sagt Sofia zu Merkur, der sich für Sofia ausgibt), d.i. du sollst mich gewiß nie zum Fremden machen in unserem Haus, Plaut. Amph. 399. – c) (als mediz. t.t.) alienari, v. Körper u. dessen Teilen = absterben, intestina, Cels.: corpus, Sen.: u. Partic. subst., alienata, ōrum, n. pl., abgestorbene Glieder, Plin. – d) alcis mentem, jmds. Verstand od. Sinne betäuben = jmd. um seinen Verstand od. von Sinnen bringen, wahnsinnig od. verrückt machen, erat opinio, post censuram minus compotem fuisse sui (nicht völlig bei Verstande gewesen sei); vulgo Iunonis iram ob spoliatum templum alienasse mentem (ihn verrückt gemacht habe) ferebant, Liv. 42, 28, 12: u. so absol., odor sulphuris saepius haustus alienat, bringt von Sinnen, macht verrückt, Sen. nat. qu. 2, 53, 2 (vgl. § 1 dementes facit). – Öfter im Passiv, quorum alienatur mens, die von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin.: alienatas discordiā mentes hominum (ganz verblendeten G.) eo piaculo compotes sui fecisse, Liv.: signum alienatae mentis, von Geistesabwesenheit, Suet. – dah. vom Menschen selbst: alienari mente, von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin. u. Cael. Aur. – u. bes. alienatā mente, von Sinnen, vom Verstande gekommen, verrückt, wahnsinnig, Caes. u.a.: u. dafür auch alienatus mente, Plin.: u. velut alienatus sensibus, wie besinnungslos, wie von Sinnen, Liv.: alienatus in febri, phantasierend, Capitol.: alienatus ad libidinem animo, außer sich vor wilder Begier, Liv.; s. viele Belege bei Drak. Liv. 3, 48, 1.
II) übtr.: 1) im allg., den Geist, Sinn von etw. entfernen, abziehen, gegen etw. fremd od. gleichgültig machen, alienatis a memoria periculi animis, indem sie alle Gefahr vergaßen, Liv.: velut alienato ab sensu animo, jedem Schmerzgefühl fremd, gegen jedes Sch. gleichgültig, Liv.
2) insbes.: a) jmd. der Gesinnung nach sich od. einem andern entfremden = abstoßen, mit jmd. od. sich veruneinigen, jmd. abgeneigt-, abspenstig-, abtrünnig machen, gegen sich aufbringen u. dgl., im Passiv (bes. im Partic. Perf.) sich lossagen, aufhören Freund zu sein, feind od. abtrünnig werden, abfallen (Ggstz. conciliare, reconciliare, allicere), omnes a se bonos, Cic.: alcis voluntatem ab alqo, Cic.: omnium suorum voluntates (sc. a se), Caes.: regem socium alci, Liv. 30, 14, 10: sibi alqm, Liv. 44, 27, 8, od. sibi alcis animum, Vell. 2, 112, 7: plane alienari a senatu, Cic.: voluntate alienati, Sall.: alienatus ab senatu Aemilius, Liv.: alienati Romanis (Dat.), Liv. 35, 31, 4: alienatae discordiā (durch Zw.) mentes hominum, Liv.: insulas alienatas (abtrünnigen) ad officium redire coëgit, Nep.: alienato erga Vespasianum animo, Tac.: non vultu alienatus, keine Spur von Entfremdung (Ungnade) im Gesicht, Tac. – b) alienari ab alqa re, sich von etwas entfernt halten, d.i. einen natürlichen Widerwillen gegen etw. haben, es vermeiden, a falsa assensione u. ab interitu, Cic. de fin. 3, 16 u. 18.
-
3 alieno
aliēno, āvī, ātum, āre (alienus), gegen sich od. andere fremd machen, entfremden, I) eig.: 1) im allg., weggeben, wegschaffen, entfernen, verstoßen, verdrängen, in fremde Hände od. Gewalt geben od. bringen (im Passiv = in fremde Hände od. Gewalt geraten), mulier alienata est abs te, ist dir genommen, für dich verloren, Plaut.: usus fructus... iam mihi harum aedium... alienatus est, ist mir entrissen, Plaut.: reiculae sunt alienandae, Varr.: me falsā suspicione alienatum, verstoßen, zurückgesetzt, Sall.: urbs alienata, Sall.: u. so pars insulae prodita atque alienata, Liv.: sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur, wird verfälscht, Plin. – dah. cum velut occisos alienasset, entfernt (verborgen) hatte, Iustin. 18, 3, 9.2) insbes.: a) als gerichtl. t.t., eine Sache (durch iuris cessio) einem andern abtreten, veräußern (u. zwar im streng. jurist. Sinne [nach Paul. dig. 50, 16, 67] so, daß wirkliche Übergabe der Sache in fremden Besitz stattfindet, was bei vendo nicht notwendig der Fall ist dah. verb. vendere atque alienare, nicht umgekehrt), vectigalia, Varr. u. Cic.: si res fuerint usucaptae ab eo, cui alienatae sint, ICt. – b) ein Kind, einen Sklaven gleichs. sich u. seiner Familie fremd machen, aus der Familie verstoßen, in fremde Gewalt geben (Ggstz. alqm suum facere, als Sohn an-————nehmen; vgl. Ruhnken Ter. heaut. 5, 2, 26, die Auslgg. zu Liv. 41, 8, 12), ita nos alienavit, Ter.: ne quis quem civitatis mutandae causā suum faceret neve alienaret, Liv.: an pro non natis sint habendi, qui a familia sunt alienati? Quint.: dah. scherzh., tu me alienabis numquam quin noster siem (sagt Sofia zu Merkur, der sich für Sofia ausgibt), d.i. du sollst mich gewiß nie zum Fremden machen in unserem Haus, Plaut. Amph. 399. – c) (als mediz. t.t.) alienari, v. Körper u. dessen Teilen = absterben, intestina, Cels.: corpus, Sen.: u. Partic. subst., alienata, ōrum, n. pl., abgestorbene Glieder, Plin. – d) alcis mentem, jmds. Verstand od. Sinne betäuben = jmd. um seinen Verstand od. von Sinnen bringen, wahnsinnig od. verrückt machen, erat opinio, post censuram minus compotem fuisse sui (nicht völlig bei Verstande gewesen sei); vulgo Iunonis iram ob spoliatum templum alienasse mentem (ihn verrückt gemacht habe) ferebant, Liv. 42, 28, 12: u. so absol., odor sulphuris saepius haustus alienat, bringt von Sinnen, macht verrückt, Sen. nat. qu. 2, 53, 2 (vgl. § 1 dementes facit). – Öfter im Passiv, quorum alienatur mens, die von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin.: alienatas discordiā mentes hominum (ganz verblendeten G.) eo piaculo compotes sui fecisse, Liv.: signum alienatae mentis, von Geistesabwesenheit, Suet. – dah. vom Menschen selbst: alienari mente,————von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin. u. Cael. Aur. – u. bes. alienatā mente, von Sinnen, vom Verstande gekommen, verrückt, wahnsinnig, Caes. u.a.: u. dafür auch alienatus mente, Plin.: u. velut alienatus sensibus, wie besinnungslos, wie von Sinnen, Liv.: alienatus in febri, phantasierend, Capitol.: alienatus ad libidinem animo, außer sich vor wilder Begier, Liv.; s. viele Belege bei Drak. Liv. 3, 48, 1.II) übtr.: 1) im allg., den Geist, Sinn von etw. entfernen, abziehen, gegen etw. fremd od. gleichgültig machen, alienatis a memoria periculi animis, indem sie alle Gefahr vergaßen, Liv.: velut alienato ab sensu animo, jedem Schmerzgefühl fremd, gegen jedes Sch. gleichgültig, Liv.2) insbes.: a) jmd. der Gesinnung nach sich od. einem andern entfremden = abstoßen, mit jmd. od. sich veruneinigen, jmd. abgeneigt-, abspenstig-, abtrünnig machen, gegen sich aufbringen u. dgl., im Passiv (bes. im Partic. Perf.) sich lossagen, aufhören Freund zu sein, feind od. abtrünnig werden, abfallen (Ggstz. conciliare, reconciliare, allicere), omnes a se bonos, Cic.: alcis voluntatem ab alqo, Cic.: omnium suorum voluntates (sc. a se), Caes.: regem socium alci, Liv. 30, 14, 10: sibi alqm, Liv. 44, 27, 8, od. sibi alcis animum, Vell. 2, 112, 7: plane alienari a senatu, Cic.: voluntate alienati, Sall.: alienatus ab senatu Aemilius, Liv.: alienati Romanis————(Dat.), Liv. 35, 31, 4: alienatae discordiā (durch Zw.) mentes hominum, Liv.: insulas alienatas (abtrünnigen) ad officium redire coëgit, Nep.: alienato erga Vespasianum animo, Tac.: non vultu alienatus, keine Spur von Entfremdung (Ungnade) im Gesicht, Tac. – b) alienari ab alqa re, sich von etwas entfernt halten, d.i. einen natürlichen Widerwillen gegen etw. haben, es vermeiden, a falsa assensione u. ab interitu, Cic. de fin. 3, 16 u. 18. -
4 offendo
1.offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).I.Lit.:B.offendere caput ad fornicem,
Quint. 6, 3, 67:latus vehementer,
Cic. Clu. 62, 175:coxam,
to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720:solido,
against something solid, Hor. S. 2, 1, 78:in scopulis offendit puppis,
strikes on, Ov. P. 4, 14, 22:in redeundo offenderunt,
ran aground, Caes. B. C. 3, 8:in cornua,
Sol. 40:ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu,
Plaut. Curc. 2, 3, 2:visco,
id. Poen. 2, 37.—Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1:II.haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata,
Plaut. Ps. 1, 2, 30:paululum si cessassem, Domi non offendissem,
Ter. Eun. 4, 4, 5:si te in plateā offendero hac post umquam, periisti,
id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31:imparatum te offendam,
will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3:eundem bonorum sensum,
id. ib. 1, 9, 17:nondum perfectum templum offendere,
id. Verr. 2, 4, 28, § 64:omnia aliter ac jusserat offendit,
id. Rep. 1, 38, 59.—Trop.A.In gen., to suffer damage, receive an injury:B.quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?
Cic. Fam. 9, 2, 2:in causis,
id. de Or. 2, 74, 301:ad fortunam,
Phaedr. 4, 14, 6.—In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.:C.pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,
Cic. Clu. 36, 98:sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit,
id. Fam. 2, 18, 3:offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant,
gave offence to, id. Sest. 49, 105:se apud plebem offendisse de aerario,
id. Att. 10, 4, 8:neque in eo solum offenderat, quod,
Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.—Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin:in multis enim offendimus omnes,
Vulg. Jac. 3, 2.— Of things, to be offensive:cum nihil aliud offenderit,
Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.—To find fault with, be displeased with, take offence at any thing:D.at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis,
Caes. B. C. 2, 32:si in me aliquid offendistis,
have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.—To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success:E.apud judices offendere, opp. causam iis probare,
Cic. Clu. 23, 63:cum multi viri fortes offenderint,
id. Verr. 2, 5, 50, § 131:tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit,
i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.— Impers. pass.:sin aliquid esset offensum,
Cic. Fam. 1, 7:quoties culpā ducis esset offensum,
might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.:nullum ejusmodi casum exspectans, quo... in milibus passuum tribus offendi posset,
id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.:at si valetudo ejus offendissit,
failed, Gell. 4, 2, 10.—To shock, offend, mortify, vex, displease one:A.me exquisisse aliquid, in quo te offenderem,
Cic. Fam. 3, 8, 4:tuam existimationem,
id. ib. 3, 8, 7:neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit,
id. Balb. 26, 59:offensus nemo contumeliā,
id. Att. 6, 3, 3:ne offendam patrem,
id. ib. 6, 3, 9:ut eos splendor offendat,
id. Fam. 1, 7, 7:extinctum lumen recens offendit nares,
Lucr. 6, 791:offendere tot caligas, tot Milia clavorum,
provoke, Juv. 16, 24:polypodion offendit stomachum,
disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58:ne colorum claritas aciem oculorum offenderet,
id. 35, 10, 36, § 97.— Pass., to be displeased, feel hurt:multis rebus meus offendebatur animus,
Cic. Fam. 1, 9, 10.— With inf.:ut non offendar subripi (ista munera),
so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin. —Hence, of-fensus, a, um, P. a.Offensive, odious (cf.:B.invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium!
Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145:offensum et invisum esse alicui,
id. Sest. 58, 125.—As subst.: offensum, i, n., the offence:offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit,
Cic. Inv. 1, 49, 92.—Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered:2.offensus et alienatus animus,
Cic. Att. 1, 17, 7:aliena et offensa populi voluntas,
id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere [p. 1259] deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.— Comp.:quem cum esse offensiorem arbitrarer,
Cic. Att. 1, 5, 2:quem sibi offensiorem sciebat esse,
id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.). -
5 offensum
1.offendo, di, sum, 3, v. a. and n. [obfendo]. to hit, thrust, strike, or dash against something (syn.: illido, impingo; class.).I.Lit.:B.offendere caput ad fornicem,
Quint. 6, 3, 67:latus vehementer,
Cic. Clu. 62, 175:coxam,
to hurt himself in the haunch, Col. 5, 9, 1: pedem, Auct. B. Hisp. 23; Ov. F. 2, 720:solido,
against something solid, Hor. S. 2, 1, 78:in scopulis offendit puppis,
strikes on, Ov. P. 4, 14, 22:in redeundo offenderunt,
ran aground, Caes. B. C. 3, 8:in cornua,
Sol. 40:ne quem in cursu capite, aut cubito, aut pectore offendam, aut genu,
Plaut. Curc. 2, 3, 2:visco,
id. Poen. 2, 37.—Transf., to hit upon, light upon a person or thing, i. e. to come upon, meet with, find (syn.: deprehendo, invenio): si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 301 Vahl.); cf. Cic. Att. 7, 26, 1:II.haec, cum ego a foro revortar, facite ut offendam parata,
Plaut. Ps. 1, 2, 30:paululum si cessassem, Domi non offendissem,
Ter. Eun. 4, 4, 5:si te in plateā offendero hac post umquam, periisti,
id. ib. 5, 8, 34; id. Phorm. 5, 1, 31:imparatum te offendam,
will come upon you unawares, will surprise you, Cic. Fam. 2, 3:eundem bonorum sensum,
id. ib. 1, 9, 17:nondum perfectum templum offendere,
id. Verr. 2, 4, 28, § 64:omnia aliter ac jusserat offendit,
id. Rep. 1, 38, 59.—Trop.A.In gen., to suffer damage, receive an injury:B.quis est tam Lynceus, qui in tantis tenebris nihil offendat, nusquam incurrat?
Cic. Fam. 9, 2, 2:in causis,
id. de Or. 2, 74, 301:ad fortunam,
Phaedr. 4, 14, 6.—In partic., to stumble, blunder, make a mistake, commit a fault; to commit an offence, to be offensive (syn.:C.pecco, delinquo): in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,
Cic. Clu. 36, 98:sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit,
id. Fam. 2, 18, 3:offendebant illi quidem apud gravīs et honestos homines, sed populi judiciis florebant,
gave offence to, id. Sest. 49, 105:se apud plebem offendisse de aerario,
id. Att. 10, 4, 8:neque in eo solum offenderat, quod,
Nep. Phoc. 2, 2: legi, to offend against or violate the law, Dig. 22, 1, 1.—Hence (eccl. Lat.), to offend, commit a sin:in multis enim offendimus omnes,
Vulg. Jac. 3, 2.— Of things, to be offensive:cum nihil aliud offenderit,
Liv. 2, 2, 2; cf. id. 4, 42, 2.—To find fault with, be displeased with, take offence at any thing:D.at credo, in Caesarem probatis, in me offenditis,
Caes. B. C. 2, 32:si in me aliquid offendistis,
have taken any offence at me, Cic. Mil. 36, 99.—To fail in any thing, i. e. to have a misfortune, to be unfortunate, meet with ill success:E.apud judices offendere, opp. causam iis probare,
Cic. Clu. 23, 63:cum multi viri fortes offenderint,
id. Verr. 2, 5, 50, § 131:tamquam M. Atilius primo accessu ad Africam offenderit,
i. e. met with a calamity, Liv. 28, 43, 17; cf. I. A. supra.— Impers. pass.:sin aliquid esset offensum,
Cic. Fam. 1, 7:quoties culpā ducis esset offensum,
might have met with a defeat, Caes. B. C. 3, 72; cf.:nullum ejusmodi casum exspectans, quo... in milibus passuum tribus offendi posset,
id. B. G. 6, 36 Kraner ad loc.:at si valetudo ejus offendissit,
failed, Gell. 4, 2, 10.—To shock, offend, mortify, vex, displease one:A.me exquisisse aliquid, in quo te offenderem,
Cic. Fam. 3, 8, 4:tuam existimationem,
id. ib. 3, 8, 7:neminem umquam non re, non verbo, non vultu denique offendit,
id. Balb. 26, 59:offensus nemo contumeliā,
id. Att. 6, 3, 3:ne offendam patrem,
id. ib. 6, 3, 9:ut eos splendor offendat,
id. Fam. 1, 7, 7:extinctum lumen recens offendit nares,
Lucr. 6, 791:offendere tot caligas, tot Milia clavorum,
provoke, Juv. 16, 24:polypodion offendit stomachum,
disagrees with, Plin. 26, 8, 37, § 58:ne colorum claritas aciem oculorum offenderet,
id. 35, 10, 36, § 97.— Pass., to be displeased, feel hurt:multis rebus meus offendebatur animus,
Cic. Fam. 1, 9, 10.— With inf.:ut non offendar subripi (ista munera),
so that I am not offended at their being taken from me, Phaedr. 4, 11, 6: componi aliquid de se, offendebatur, he took it ill, if, etc., Suet. Aug. 8, 9 fin. —Hence, of-fensus, a, um, P. a.Offensive, odious (cf.:B.invisus, odiosus, infensus): miserum atque invidiosum offensumque ordinem senatorium!
Cic. Verr. 2, 3, 62, § 145:offensum et invisum esse alicui,
id. Sest. 58, 125.—As subst.: offensum, i, n., the offence:offensum est quod eorum, qui audiunt, voluntatem laedit,
Cic. Inv. 1, 49, 92.—Offended, displeased, vexed, incensed, imbittered:2.offensus et alienatus animus,
Cic. Att. 1, 17, 7:aliena et offensa populi voluntas,
id. Tusc. 5, 37, 106: offensos merere [p. 1259] deos, Ov. H. 21, 48: offensi animi regum, Auct. B. Alex. 32.— Comp.:quem cum esse offensiorem arbitrarer,
Cic. Att. 1, 5, 2:quem sibi offensiorem sciebat esse,
id. Clu. 62, 172; id. Att. 1, 5, 5.offendo, ĭnis, f. [1. offendo], an offence, Afran. ap. Non. 146, 32 (offendo, offensio, Non.).
Перевод: с латинского на все языки
со всех языков на латинский- Со всех языков на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский