Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

alicui+oculum+dig

  • 1 effundo

    ef-fundo (ecfundo), fūdī, fūsum, ere
    1) изливать, проливать (umorem CC; sanguinem C, QC)
    2) совершать возлияние, возливать ( dimidias potiones super ossucula alicujus Pt)
    4) перен. изливать, испускать
    e. iram in aliquem L — излить (обрушить) свой гнев на кого-л.
    effudi omnia, quae sentiebam C — я высказал всё, что чувствовал
    e. vitam O (animam V, Sil etc. и spirĭtum C, T etc.) — скончаться, умереть
    5) произносить (tales voces V; ejusmodi carmina Pt); издавать ( tuba sonum effundit Sen)
    e. risum и effundi in risum Pt — разразиться смехом, расхохотаться
    6) производить в изобилии (fruges C, H; herbas C; copiam oratorum C)
    7) распространять, ширить (late effusum incendium L); простирать, протягивать ( nudos per aĕra ramos Lcn)
    8) пускать, метать ( tela V)
    9) опускать ( habenas V); ослаблять ( frena St); распускать (sinum, sc. togae L, Tib)
    10) высыпать (nummorum saccos H; anŭlos L; tomacula cum botulis effusa Pt)
    11) во множестве выпускать, бросать, устремлять, обрушивать (equitatum L; auxilium alicui castris (abl.) V; universos in hostes QC)
    e. se или pass. effundi — во множестве бросаться, устремляться, хлынуть (se effuderunt carceribus quadrigae V)
    12) щедро раздавать ( honores C); расточать, растрачивать (patrimonia C, censum Man); лишаться по легкомыслию, упускать ( gratiam alicujus C); истощать ( aerarium C); нерасчётливо или до конца тратить (vires L, V)
    omnem curam sui e. Sen — совсем не обращать на себя внимания, не следить за собой
    15) сбрасывать, низвергать (equus effudit aliquem L; e. aliquid in flumen Dig); сваливать, опрокидывать (aliquem solo, arenā V)
    e. se или effundi — целиком отдаваться, предаваться, быть невоздержным (in libidine C и in omnes libidines T; in vinum QC; in и ad luxuriam L)
    effundi lacrimis V и in lacrimas T — обливаться (исходить) слезами. — см. тж. effusa и effusus

    Латинско-русский словарь > effundo

  • 2 excutio

    ex-cŭtĭo, cussi, cussum, 3 (archaic perf. subj. excussit, for excusserit, Plaut. Bacch. 4, 2, 16), v. a. [quatio], to shake out or off, to cast out, drive out, to send forth (class., esp. in the trop. sense).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    posse ex his (litteris) in terram excussis annales Ennii, ut deinceps legi possint, effici,

    shaken out, Cic. N. D. 2, 37, 94:

    equus excussit equitem,

    threw off, Liv. 8, 7, 10:

    excussus equo,

    Verg. A. 11, 640:

    excussus curru,

    id. ib. 10, 590; Suet. Caes. 37; Curt. 3, 11; cf.:

    lectis excussit utrumque,

    Hor. S. 2, 6, 112:

    gubernatorem in mare e puppi,

    Curt. 4, 4 med.; cf.

    also: ancora ictu ipso excussa e nave sua,

    Liv. 37, 30, 9:

    lapide clavum,

    to knock off, Plaut. Men. 1, 1, 10:

    pulvis digitis excutiendus erit,

    Ov. A. A. 1, 150:

    poculum e manibus,

    Pers. 3, 101:

    ignem de crinibus,

    to shake off, Ov. M. 12, 281:

    rem de manu alicujus,

    to strike out, Dig. 47, 2, 53, § 13:

    Pelion subjectā Ossā (Juppiter),

    Ov. M. 1, 155:

    poma venti,

    to cast down, shake down, id. ib. 14, 764 et saep.:

    ne nucifrangibula (i. e. dentes) excussit ex malis meis,

    to knock out, Plaut. Bacch. 4, 2, 16; cf.:

    cerebrum alicui,

    id. Capt. 3, 4, 69; id. Aul. 2, 1, 29:

    oculum alicui cyatho, verberibus,

    id. Pers. 5, 2, 16; Suet. Tib. 53; cf.:

    oculo excusso,

    id. Caes. 68: ipso cum domino calce omnes excutiamus, to drive out or forth, Lucil. ap. Non. 298, 33:

    Teucros vallo,

    Verg. A. 9, 68:

    hostem oppidis et regionibus,

    Flor. 2, 6, 42:

    ab obsidione Nolae urbis (with pellere a Campania),

    id. ib. 29:

    feras cubilibus,

    to scare, rouse up, Plin. Pan. 81, 1:

    si flava excutitur Chloë,

    be shaken off, cast off, Hor. C. 3, 9, 19:

    (viros) excussos patriā infesta sequi,

    Verg. A. 7, 299:

    ut me excutiam atque egrediar domo,

    take myself off, decamp, Ter. Ph. 4, 1, 20:

    quartanas,

    to drive away, Plin. 20, 6, 23, § 56 et saep.:

    (leo) gaudet comantes Excutiens cervice toros,

    shaking about, shaking, Verg. A. 12, 7; cf. Quint. 11, 3, 71:

    caesariem,

    Ov. M. 4, 492:

    pennas,

    id. ib. 6, 703:

    habenas,

    id. ib. 5, 404; cf.:

    nares inflare et movere... et pulso subito spiritu excutere, etc.,

    to blow up, dilate, Quint. 11, 3, 80:

    se (gallinae edito ovo),

    Plin. 10, 41, 57, § 116:

    tela,

    to hurl, discharge, Tac. A. 2, 20; cf. Curt. 8, 13:

    fulmen in Thebas,

    Stat. Th. 10, 69:

    excussaque brachia jacto,

    tossed, Ov. M. 5, 596; id. H. 18, 189:

    (aër) Excussit calidum flammis velocibus ignem,

    sends out, produces, Lucr. 6, 688; cf. id. 6, 161: largum imbrem (procellae), Curt. 4, 7:

    lacrimas alicui,

    Plaut. Capt. 2, 3, 59; Ter. Heaut. 1, 1, 15:

    vomitum alicui,

    Plaut. Merc. 3, 3, 15:

    sudorem,

    Nep. Eum. 5 et saep.— Transf.:

    excutior somno,

    I am roused from sleep, Verg. A. 2, 302; Ov. H. 13, 111; Hor. S. 2, 6, 112.—
    B.
    In partic., to shake out, shake.
    1.
    Esp. a garment, to free it from dust:

    vexatam solo vestem,

    Petr. 128, 4; Vulg. Act. 18, 6; cf.:

    excutere de pulvere,

    shake yourself, Vulg. Isa. 52, 2; and:

    pulverem de pedibus,

    id. Matt. 10, 14.—
    2.
    To stir, move any thing to see under it; and hence, to search, examine a person: St. Di me perdant, si ego tui quicquam abstuli. Eu. Agedum, excutedum pallium, Plaut. Aul. 4, 4, 19; so,

    culcitisque et stragulis praetentatis et excussis,

    Suet. Claud. 35.—With personal objects: excutiuntur tabellarii, Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 31, 4; cf.:

    verum (porcellum) ut subesse pallio contenderent Et excuti juberent,

    Phaedr. 5, 5, 19:

    non excutio te, si quid forte ferri habuisti: non scrutor,

    Cic. Rosc. Am. 34, 97.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to shake out or off, force away, etc.:

    omnes istorum delicias, omnes ineptias,

    to shake off, discard, Cic. Cael. 28, 67:

    noli aculeos orationis meae, qui reconditi sunt, excussos arbitrari,

    plucked out, removed, id. Sull. 16, 47:

    omnia ista nobis studia de manibus excutiuntur,

    are torn, wrested from our hands, id. Mur. 14, 30; cf.:

    hanc excutere opinionem mihimet volui radicitus,

    id. Tusc. 1, 46, 111:

    severitatem veterem,

    id. Fam. 9, 10, 2; cf.

    also: excutient tibi istam verborum jactationem,

    id. Sull. 8, 24:

    excute corde metum,

    remove, banish, Ov. M. 3, 689:

    diros amores,

    id. ib. 10, 426:

    orbem paci excutere,

    to banish peace from the world, Luc. 1, 69:

    omnis quae erat conceptae mentis intentio mora et interdum iracundia excutitur,

    Quint. 10, 3, 20:

    quem (Senecam) non equidem omnino conabar excutere,

    id. 10, 1, 126:

    aliena negotia curo, excussus propriis,

    Hor. S. 2, 3, 20:

    dummodo risum excutiat sibi,

    can raise, produce, id. ib. 1, 4, 35. —
    B.
    In partic. (acc. to I. B.), to search, examine, inspect, investigate:

    explicando excutiendoque verbo,

    Cic. Part. Or. 36, 134; cf.: pervulgata atque in manibus jactata et excussa, qs. shaken out, i. e. examined, id. Mur. 12. 26:

    illud excutiendum est, ut sciatur quid sit carere,

    id. Tusc. 1, 36, 88:

    quae fere omnia Cicero in crimine veneficii excutit,

    Quint. 5, 7, 37; 12, 8, 13:

    totum locum,

    id. 5, 7, 6:

    aut conjecturā excutiuntur, an vera sint, etc.,

    id. 5, 13, 19 et saep.— Hence, excussus, a, um, P. a., stretched out, extended, stiff (post-Aug. and rare):

    interest, utrum tela excusso lacerto torqueantur, an remissa manu effluant,

    Sen. Ben. 2, 6; so,

    lacerto,

    Ov. H. 4, 43:

    palma excussissima,

    Petr. 95.— Adv.: excussē, strongly, violently:

    mittere pilam (with rigide, opp. languidius),

    Sen. Ben. 2, 17, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > excutio

  • 3 impingo

    impingo ( inp-), pēgi, pactum, 3 (archaic inf. pres. pass. impingier, Plaut. Capt. 3, 5, 76), v. a. [in-pango], to push, strike, or drive at or into any thing; to thrust, strike, or dash against (not freq. till after the Aug. per.; cf.: incutio, infligo, illido).
    I.
    Lit.:

    pugnum in os impinge,

    Plaut. Rud. 3, 4, 5:

    mustriculam in dentes, Afran. ap. Fest. s. v. mustricula, p. 148 Müll.: a paucioribus Othonianis quo minus in vallum impingerentur,

    would have been driven to, Tac. H. 2, 41:

    impactus in carcerem,

    Dig. 48, 3, 13; so, to forge on, fix or fasten on:

    jubete huic crassas compedes impingier,

    Plaut. Capt. 3, 5, 76; id. Pers. 4, 4, 24; cf.: fustem alicui, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 9:

    lapidem Aesopo,

    Phaedr. 3, 5, 7:

    laqueum alicui, Sen. Tranq. an. 10: caput parieti,

    Plin. Ep. 3, 16, 12:

    dentes arbori,

    Plin. 8, 3, 4, § 8:

    aequor scopulis,

    Sil. 12, 187:

    agmina muris,

    Verg. A. 5, 805; Stat. Th. 7, 28:

    impinge pugnum, si muttiverit,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 2:

    pessimus gubernator, qui navem, dum portum egreditur, impegit,

    Quint. 4, 1, 61:

    clitellas ferus impingas,

    Hor. Ep. 1, 13, 8:

    nubes vehementer impactae,

    Sen. Q. N. 2, 12: impingere se in columnas, to dash one ' s self against, id. de Ira, 1, 19, 4:

    cum caede magna (hostem) in aciem altiore superstantem tumulo inpegere,

    Liv. 27, 18, 14.—

    Prov.: calcem impingere alicui rei,

    i. e. to give it a kick, to cast it aside, Petr. 46; v. calx. —
    B.
    In gen., to hand, press upon, force upon one (rare):

    huic calix mulsi impingendus est, ut plorare desinat,

    Cic. Tusc. 3, 19, 44:

    alicui epistulam,

    id. Att. 6, 1, 6; Sen. Ep. 95:

    oculum libidinose,

    to cast upon, direct to, Tert. Idol. 2.—
    II.
    Trop., to drive, throw upon, push or force to any thing:

    illum libido in contraria impinget,

    Sen. Ep. 95 med.:

    aliquem in litem ac molestiam,

    id. ib. 117: dicam tibi impingam grandem, I will direct or bring against you, Ter. Phorm. 2, 3, 92:

    naturae munus suum,

    to throw in her face, Sen. Prov. 6 fin.:

    egestas Catilinam patriae suae impegit,

    drove, incited him against, Flor. 3, 12, 12:

    quod populos scelerata impegit in arma,

    Luc. 6, 406:

    beneficium,

    Sen. Ben. 1, 1: quocumque visum est, libido se impingit, id. de Ira, 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > impingo

  • 4 inpingo

    impingo ( inp-), pēgi, pactum, 3 (archaic inf. pres. pass. impingier, Plaut. Capt. 3, 5, 76), v. a. [in-pango], to push, strike, or drive at or into any thing; to thrust, strike, or dash against (not freq. till after the Aug. per.; cf.: incutio, infligo, illido).
    I.
    Lit.:

    pugnum in os impinge,

    Plaut. Rud. 3, 4, 5:

    mustriculam in dentes, Afran. ap. Fest. s. v. mustricula, p. 148 Müll.: a paucioribus Othonianis quo minus in vallum impingerentur,

    would have been driven to, Tac. H. 2, 41:

    impactus in carcerem,

    Dig. 48, 3, 13; so, to forge on, fix or fasten on:

    jubete huic crassas compedes impingier,

    Plaut. Capt. 3, 5, 76; id. Pers. 4, 4, 24; cf.: fustem alicui, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 9:

    lapidem Aesopo,

    Phaedr. 3, 5, 7:

    laqueum alicui, Sen. Tranq. an. 10: caput parieti,

    Plin. Ep. 3, 16, 12:

    dentes arbori,

    Plin. 8, 3, 4, § 8:

    aequor scopulis,

    Sil. 12, 187:

    agmina muris,

    Verg. A. 5, 805; Stat. Th. 7, 28:

    impinge pugnum, si muttiverit,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 2:

    pessimus gubernator, qui navem, dum portum egreditur, impegit,

    Quint. 4, 1, 61:

    clitellas ferus impingas,

    Hor. Ep. 1, 13, 8:

    nubes vehementer impactae,

    Sen. Q. N. 2, 12: impingere se in columnas, to dash one ' s self against, id. de Ira, 1, 19, 4:

    cum caede magna (hostem) in aciem altiore superstantem tumulo inpegere,

    Liv. 27, 18, 14.—

    Prov.: calcem impingere alicui rei,

    i. e. to give it a kick, to cast it aside, Petr. 46; v. calx. —
    B.
    In gen., to hand, press upon, force upon one (rare):

    huic calix mulsi impingendus est, ut plorare desinat,

    Cic. Tusc. 3, 19, 44:

    alicui epistulam,

    id. Att. 6, 1, 6; Sen. Ep. 95:

    oculum libidinose,

    to cast upon, direct to, Tert. Idol. 2.—
    II.
    Trop., to drive, throw upon, push or force to any thing:

    illum libido in contraria impinget,

    Sen. Ep. 95 med.:

    aliquem in litem ac molestiam,

    id. ib. 117: dicam tibi impingam grandem, I will direct or bring against you, Ter. Phorm. 2, 3, 92:

    naturae munus suum,

    to throw in her face, Sen. Prov. 6 fin.:

    egestas Catilinam patriae suae impegit,

    drove, incited him against, Flor. 3, 12, 12:

    quod populos scelerata impegit in arma,

    Luc. 6, 406:

    beneficium,

    Sen. Ben. 1, 1: quocumque visum est, libido se impingit, id. de Ira, 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inpingo

  • 5 torqueo

    torquĕo, torsi, tortum, 2 (archaic inf. torquerier, Hor. S. 2, 8, 67), v. a. [Gr. trepô, to turn; cf. atrekês; also Sanscr. tarkus; Gr. atraktos, a spindle; and strephô, to twist], to turn, turn about or away; to twist, bend, wind (class.; syn. converto).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cervices oculosque,

    Cic. Leg. 2, 15, 39:

    oculum,

    to roll, distort, id. Ac. 2, 25, 80:

    ora,

    to twist awry, id. Off. 1, 36, 131:

    ab obscenis sermonibus aurem,

    Hor. Ep. 2, 1, 127:

    oculos ad moenia,

    Verg. A. 4, 220:

    ad sonitum vocis vestigia,

    id. ib. 3, 669:

    serpens squamosos orbes Torquet,

    Ov. M. 3, 42; cf.

    anguis,

    Verg. G. 3, 38:

    capillos ferro,

    i. e. to curl, frizzle, Ov. A. A. 1, 505:

    stamina pollice,

    id. M. 12, 475:

    remis aquas,

    id. F. 5, 644:

    spumas,

    Verg. A. 3, 208:

    taxos in arcus,

    to bend, id. G. 2, 448:

    tegumen torquens immane leonis,

    winding about him, id. A. 7, 666:

    cum terra circum axem se convertat et torqueat,

    Cic. Ac. 2, 39, 123:

    torta circum bracchia vestis,

    Tac. H. 5, 22.—
    B.
    In partic.
    1.
    To whirl around, to whirl in the act of throwing, to wield, brandish, to fling with force, to hurl (mostly poet.):

    torquet nunc lapidem, nunc ingens machina tignum,

    Hor. Ep. 2, 2, 73:

    amnis torquet sonantia saxa,

    Verg. A. 6, 551:

    stuppea torquentem Balearis verbera fundae,

    id. G. 1, 309:

    jaculum in hostem,

    id. A. 10, 585; Ov. M. 12, 323: hastam in hunc, id. ib 5, 137;

    for which: hastam alicui,

    Val. Fl. 3, 193:

    telum aurata ad tempora,

    Verg. A. 12, 536:

    tela manu,

    Ov. M. 12, 99:

    valido pila lacerto,

    id. F. 2, 11:

    glebas, ramos,

    id. M. 11, 30:

    cum fulmina torquet (Juppiter),

    Verg. A. 4, 208;

    and trop.: cum Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

    id. ib. 9, 671; cf.:

    Eurus nubes in occiduum orbem,

    Luc. 4, 63.—In prose:

    torquere amentatas hastas lacertis,

    Cic. de Or. 1, 57, 242.—
    2.
    To twist awry, misplace, turn aside, distort:

    negat sibi umquam, cum oculum torsisset, duas ex lucernā flammulas esse visas,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    ora Tristia temptantum sensu (sapor) torquebit amaro,

    Verg. G. 2, 247.—
    3.
    To wrench the limbs upon the rack, to put to the rack or to the torture, to rack, torture (class.):

    ita te nervo torquebo, itidem uti catapultae solent,

    Plaut. Curc. 5, 3, 12:

    eculeo torqueri,

    Cic. Fin. 3, 13, 42:

    aliquem servilem in modum,

    Suet. Aug. 27; cf.:

    ira torquentium,

    Tac. A. 15, 57:

    servum in caput domini,

    against his master, Dig. 48, 18, 1: vinctus tortusve, [p. 1880] Suet. Aug. 40 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to twist, wrest, distort, turn, bend, direct (a favorite expression of Cicero):

    versare suam naturam et regere ad tempus atque huc et illuc torquere ac flectere,

    Cic. Cael. 6, 13:

    torquere et flectere imbecillitatem animorum,

    id. Leg. 1, 10, 29:

    oratio ita flexibilis, ut sequatur, quocumque torqueas,

    id. Or. 16, 52:

    omnia ad suae causae commodum,

    id. Inv. 2, 14, 46:

    verbo ac litterā jus omne torqueri,

    wrested, perverted, id. Caecin. 27, 77:

    sonum,

    to inflect, Auct. Her. 3, 14, 25:

    cuncta tuo qui bella, pater, sub numine torques,

    Verg. A. 12, 180:

    versare sententias, et huc atque illuc torquere,

    Tac. H. 1, 85.—
    B.
    In partic. (acc. to A. 2.), to rack, torment, torture (syn.:

    ango, crucio): tuae libidines te torquent,

    Cic. Par. 2, 18:

    mitto aurum coronarium, quod te diutissime torsit,

    id. Pis. 37, 90: acriter nos tuae supplicationes torserunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 1:

    equidem dies noctesque torqueor,

    Cic. Att. 7, 9, 4:

    verbi controversia jam diu torquet Graeculos homines,

    id. de Or. 1, 11, 47; 3, 9, 33:

    stulti malorum memoriā torquentur,

    id. Fin. 1, 17, 57:

    sollicitudine, poenitentia, etc., torquetur mens,

    Quint. 12, 1, 7:

    invidiā vel amore vigil torquebere,

    Hor. Ep. 1, 2, 37; Ov. H. 20, 123:

    torqueor, infesto ne vir ab hoste cadat,

    id. ib. 9, 36; cf. Hor. S. 2, 8, 67:

    Aeacus torquet umbras,

    holds inquisition over, Juv. 1, 9.— Transf.: (reges) dicuntur torquere mero, quem perspexisse laborant, qs. to rack with wine, i. e. to try or test with wine, Hor. A. P. 435; so,

    vino tortus et irā,

    id. Ep. 1, 18, 38.—
    C.
    To hurl, fling (of language):

    curvum sermone rotato enthymema,

    Juv. 6, 449.—Hence, tortus, a, um, P. a., twisted, crooked, contorted, distorted.
    A.
    Lit.:

    via (labyrinthi),

    Prop. 4 (5), 4, 42:

    quercus,

    i. e. a twisted oakgarland, Verg. G. 1, 349.—Hence,
    2.
    Subst.: torta, ae, f., a twisted loaf, a twist, Vulg. 1 Par. 16, 3. —
    * B.
    Trop.:

    condiciones,

    confused, complicated, Plaut. Men. 4, 2, 25. — Adv.: tortē, awry, crookedly:

    torte penitusque remota,

    Lucr. 4, 305 (329).

    Lewis & Short latin dictionary > torqueo

  • 6 adjicio

    ad-jĭcĭo (better adicio), jēci, jectum, 3, v. a. [jacio], to throw or cast a thing to, to put or place at or near. —Constr.: aliquid alicui rei.
    I.
    In gen.:

    rogum bustumve novum vetat propius sexaginta pedes adici aedes alienas,

    to place nearer than, Cic. Leg. 2, 24:

    hordei numero ad summam tritici adjecto,

    id. Verr. 3, 188:

    adjectoque cavae supplentur sanguine venae,

    Ov. M. 7, 291; so ib. 266; 14, 276.— More freq. trop.: quo ne imprudentiam quidem oculorum adici fas fuit, to turn the eyes pryingly to, to direct the sight to, etc., Cic. Leg. 2, 14, 36:

    Parthus adjecit Armeniae manum,

    Vell. 2, 100:

    album calculum errori,

    to approve, Plin. Ep. 1, 2. —With in:

    virus in anguīs,

    Ov. A. A. 3, 7:

    telum ex locis superioribus in litus,

    to throw, to hurl, Caes. B. G. 4, 23, 3.—
    B.
    Transf. to mental objects, to turn or direct the mind, eye, etc., to, to fasten them upon something.—With dat. or ad:

    qui amabilitati animum adiceret,

    Plaut. Poen. 5, 4, 1:

    animum militi,

    id. Mil. 3, 3, 34:

    ad virginem animum adjecit,

    Ter. Eun. 1, 2, 63:

    cum ad omnia vestra pauci homines cupiditatis oculos adjecissent,

    Cic. Agr. 2, 10:

    plane videbant adjectum esse oculum hereditati,

    id. Verr. 2, 2, 15, § 37 (diff. from adicere oculos, cited above):

    adjecit animum ad consilium,

    Liv. 25, 37:

    novo etiam consilio animum adjecit,

    id. 28, 33.—
    II.
    Esp.
    A.
    To add or apply to a thing by way of increase, to increase, = prostithenai (cf. addo).— Lit. and trop.; constr. with ad or dat.:

    ad bellicam laudem ingenii gloriam,

    Cic. Off. 1, 32:

    decus alicui,

    Vell. 2, 36:

    aliquantum ea res duci famae et auctoritatis adjecit,

    Liv. 44, 33: so id. 10, 7; 24, 5; Tac. Agr. 26; Suet. Oth. 11; id. Tib. 67; id. Calig. 15; id. Caes. 38 al.:

    morem ritusque sacrorum adiciam,

    Verg. A. 12, 837:

    adjecere bonae paulo plus artis Athenac,

    Hor. Ep. 2, 2, 43; so Ov. M. 10, 656; id. P. l, 8, 56; Vulg. Matt. 6, 27 and 33; also to add a new thought to what has preceded (cf.: addo, accedo, advenio; hence, like addo, in the sing., though several persons are addressed):

    huc natas adice septem,

    Ov. M. 6, 182.—
    B.
    Of a speaker, to add to what has already been said. —Constr. with acc. and inf. (only in Vell. and in the histt. after the Aug. per.):

    adiciens numquam defuturos raprores Italicae libertatis lupos,

    Vell. 2, 27, 2; so,

    adjecerat Tiberius non id tempus censurae nec defuturum corrigendi auctorem,

    Tac. A. 2, 33:

    adjecit in domo ejus venenum esse,

    id. ib. 4, 21.—Rarely followed by orat. directa:

    cum dixisset... adjecissetque: Si quid huic acciderit, etc.,

    Vell. 2, 32, 1.—With ut and subj., Liv. 2, 27.—
    C.
    In anctions, t. t., to add to a bid, to out-bid: liciti sunt usque adeo, quoad se efficere posse arbitrabantur;

    super adjecit Aeschrio,

    bid on, Cic. Verr. 2, 3, 33, § 77 B. and K.; but cf. Zumpt ad h. l.; Dig. 18, 2, 19.—
    D.
    In gen., in the Vulg. by Hebraism (cf.), to add to do, to do further: adjecit Dominus loqui, the Lord furthermore spake, Isa. 7, 10:

    non adiciet, ut resurgat,

    ib. 24, 20:

    adiciens dixit parabolam,

    ib. Luc. 19, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > adjicio

  • 7 ecfodio

    ef-fŏdĭo, also exf- and ecf- (cf. Neue, Formenl. 2, 767, 769), fōdi, fossum, 3 ( inf. pass.:

    ecfodiri,

    Plaut. Mil. 2, 3, 44; 2, 4, 21), v. a., to dig out, dig up (class.):

    nec ferrum, aes, argentum, aurum effoderetur,

    Cic. Off. 2, 3 fin.:

    carbones e sepulcris,

    Plin. 35, 6, 25, § 41:

    lapides puteis,

    id. 36, 22, 45, § 161:

    aulam auri plenam,

    Plaut. Aul. 4, 8, 9; cf.

    thensaurum,

    id. Trin. 3, 3, 53; 4, 4, 8:

    opes,

    Ov. M. 1, 140;

    and facetiously: ex hoc sepulcro vetere (i. e. ex sene avaro) viginti minas Ecfodiam ego hodie,

    Plaut. Ps. 1, 4, 20:

    signum,

    Liv. 22, 3 fin.:

    saxum medio de limite,

    Juv. 16, 38 et saep,:

    spoliatis effossisque eorum domibus,

    ransacked, Caes. B. C. 3, 42 fin.; cf.:

    terram altius,

    Quint. 10, 3, 2:

    humum rastello,

    Suet. Ner. 19:

    montem,

    id. Claud. 25:

    tellurem, Petr. poët. 128, 6, 2: lacum,

    Suet. Dom. 4; cf.

    cavernas,

    i. e. to make by digging, id. Ner. 48:

    sepulcra,

    Verg. G. 1, 497 et saep.—In the voc. part. pass.:

    ex sterquilinio effosse,

    thou dug from a dung-hill! Plaut. Cas. 1, 26.—Esp. freq.:

    ecfodere oculos or oculum (alicui),

    to scratch out, tear out, Plaut. Aul. 1, 1, 14; id. Curc. 3, 26; id. Men. 1, 2, 46; id. Mil. 2, 3, 44; id. Trin. 2, 4, 62; * Ter. Eun. 4, 6, 2; Caes. B. G. 7, 4 fin.; Cic. Rep. 3, 17; Suet. Dom. 17; Vulg. 4 Reg. 25, 7 et saep.; cf.

    lumen,

    Verg. A. 3, 663;

    and transf.: hi duo illos oculos orae maritimae effoderunt,

    Cic. N. D. 3, 38, 91:

    effossum alterum Romani imperii lumen,

    Vell. 2, 52, 3.—So, too, vesicam, Plaut. Cas. 2, 8, 22; and poet.:

    viscera,

    i. e. to cause abortion, Ov. Am. 2, 14, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > ecfodio

  • 8 effodio

    ef-fŏdĭo, also exf- and ecf- (cf. Neue, Formenl. 2, 767, 769), fōdi, fossum, 3 ( inf. pass.:

    ecfodiri,

    Plaut. Mil. 2, 3, 44; 2, 4, 21), v. a., to dig out, dig up (class.):

    nec ferrum, aes, argentum, aurum effoderetur,

    Cic. Off. 2, 3 fin.:

    carbones e sepulcris,

    Plin. 35, 6, 25, § 41:

    lapides puteis,

    id. 36, 22, 45, § 161:

    aulam auri plenam,

    Plaut. Aul. 4, 8, 9; cf.

    thensaurum,

    id. Trin. 3, 3, 53; 4, 4, 8:

    opes,

    Ov. M. 1, 140;

    and facetiously: ex hoc sepulcro vetere (i. e. ex sene avaro) viginti minas Ecfodiam ego hodie,

    Plaut. Ps. 1, 4, 20:

    signum,

    Liv. 22, 3 fin.:

    saxum medio de limite,

    Juv. 16, 38 et saep,:

    spoliatis effossisque eorum domibus,

    ransacked, Caes. B. C. 3, 42 fin.; cf.:

    terram altius,

    Quint. 10, 3, 2:

    humum rastello,

    Suet. Ner. 19:

    montem,

    id. Claud. 25:

    tellurem, Petr. poët. 128, 6, 2: lacum,

    Suet. Dom. 4; cf.

    cavernas,

    i. e. to make by digging, id. Ner. 48:

    sepulcra,

    Verg. G. 1, 497 et saep.—In the voc. part. pass.:

    ex sterquilinio effosse,

    thou dug from a dung-hill! Plaut. Cas. 1, 26.—Esp. freq.:

    ecfodere oculos or oculum (alicui),

    to scratch out, tear out, Plaut. Aul. 1, 1, 14; id. Curc. 3, 26; id. Men. 1, 2, 46; id. Mil. 2, 3, 44; id. Trin. 2, 4, 62; * Ter. Eun. 4, 6, 2; Caes. B. G. 7, 4 fin.; Cic. Rep. 3, 17; Suet. Dom. 17; Vulg. 4 Reg. 25, 7 et saep.; cf.

    lumen,

    Verg. A. 3, 663;

    and transf.: hi duo illos oculos orae maritimae effoderunt,

    Cic. N. D. 3, 38, 91:

    effossum alterum Romani imperii lumen,

    Vell. 2, 52, 3.—So, too, vesicam, Plaut. Cas. 2, 8, 22; and poet.:

    viscera,

    i. e. to cause abortion, Ov. Am. 2, 14, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > effodio

  • 9 exfodio

    ef-fŏdĭo, also exf- and ecf- (cf. Neue, Formenl. 2, 767, 769), fōdi, fossum, 3 ( inf. pass.:

    ecfodiri,

    Plaut. Mil. 2, 3, 44; 2, 4, 21), v. a., to dig out, dig up (class.):

    nec ferrum, aes, argentum, aurum effoderetur,

    Cic. Off. 2, 3 fin.:

    carbones e sepulcris,

    Plin. 35, 6, 25, § 41:

    lapides puteis,

    id. 36, 22, 45, § 161:

    aulam auri plenam,

    Plaut. Aul. 4, 8, 9; cf.

    thensaurum,

    id. Trin. 3, 3, 53; 4, 4, 8:

    opes,

    Ov. M. 1, 140;

    and facetiously: ex hoc sepulcro vetere (i. e. ex sene avaro) viginti minas Ecfodiam ego hodie,

    Plaut. Ps. 1, 4, 20:

    signum,

    Liv. 22, 3 fin.:

    saxum medio de limite,

    Juv. 16, 38 et saep,:

    spoliatis effossisque eorum domibus,

    ransacked, Caes. B. C. 3, 42 fin.; cf.:

    terram altius,

    Quint. 10, 3, 2:

    humum rastello,

    Suet. Ner. 19:

    montem,

    id. Claud. 25:

    tellurem, Petr. poët. 128, 6, 2: lacum,

    Suet. Dom. 4; cf.

    cavernas,

    i. e. to make by digging, id. Ner. 48:

    sepulcra,

    Verg. G. 1, 497 et saep.—In the voc. part. pass.:

    ex sterquilinio effosse,

    thou dug from a dung-hill! Plaut. Cas. 1, 26.—Esp. freq.:

    ecfodere oculos or oculum (alicui),

    to scratch out, tear out, Plaut. Aul. 1, 1, 14; id. Curc. 3, 26; id. Men. 1, 2, 46; id. Mil. 2, 3, 44; id. Trin. 2, 4, 62; * Ter. Eun. 4, 6, 2; Caes. B. G. 7, 4 fin.; Cic. Rep. 3, 17; Suet. Dom. 17; Vulg. 4 Reg. 25, 7 et saep.; cf.

    lumen,

    Verg. A. 3, 663;

    and transf.: hi duo illos oculos orae maritimae effoderunt,

    Cic. N. D. 3, 38, 91:

    effossum alterum Romani imperii lumen,

    Vell. 2, 52, 3.—So, too, vesicam, Plaut. Cas. 2, 8, 22; and poet.:

    viscera,

    i. e. to cause abortion, Ov. Am. 2, 14, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > exfodio

  • 10 recido

    1.
    rĕcĭdo, reccidi (better than recidi; cf. Cic. Rep. 2, 8, 14), cāsum (recasurus, Cic. Att. 4, 16, 12; Suet. Aug. 96; Gai. Inst. 1, 127), 3 (with e long, Lucr. 1, 857; 1063; 5, 280; Prop. 4 (5), 8, 44; Ov. M. 6, 212; 10, 18; 180; id. R. Am. 611; Juv. 12, 54; Phaedr. 3, 18, 15 al.;

    prob., also,

    Plaut. Men. 3, 2, 54, and Ter. Hec. prol. alt. 39; v. the art. re), v. n., to fall back (class., and very freq., esp. in the trop. signif.; but not found in Virg. or Hor.).
    A.
    Lit.: neque posse e terris in loca caeli Recidere inferiora, Lucr. 1, 1063:

    quia et recidant omnia in terras et oriantur e terris,

    Cic. N. D. 2, 26, 66:

    ramulum adductum, ut remissus esset, in oculum suum reccidisse,

    had sprung back, recoiled, id. Div. 1, 54, 123:

    quem (discum) libratum in auras Misit... Recidit in solidam longo post tempore terram Pondus,

    Ov. M. 10, 180:

    etiam si recta recciderat (navis),

    Liv. 24, 34; Prop. 4 (5), 8, 44 et saep.:

    in collum Benjamin,

    Vulg. Gen. 45, 14.— Absol.:

    amictum recidentem,

    Quint. 11, 3, 162.—
    B.
    Trop., to fall back, return:

    in graviorem morbum recidere,

    to relapse, Liv. 24, 29;

    so alone: ab his me remediis noli in istam turbam vocare, ne recidam,

    Cic. Att. 12, 21, 5; cf.:

    (quartanae) ne recidant,

    Plin. 28, 16, 66, § 228:

    post interitum Tatii cum ad eum (sc. Romulum) potentatus omnis reccidisset,

    Cic. Rep. 2, 8, 14:

    praestat in eandem illam recidere fortunam,

    id. Sest. 69, 146; cf.:

    Syracusae in antiquam servitutem recciderunt,

    Liv. 24, 32 fin.:

    quippe celebratam Macedonum fortitudinem ad ludibrium reccidisse verebatur,

    Curt. 9, 7, 23:

    in invidiam,

    Nep. Alcib. 7, 1.—So freq. of an evil, to fall back, recoil upon any one, esp. upon the author of it: omnes in te istaec recident contumeliae, * Plaut. Men. 3, 2, 54:

    ut hujus amentiae poena in ipsum familiamque ejus recidat,

    Cic. Phil. 4, 4, 10:

    suspicionem in vosmet ipsos recidere,

    id. Rosc. Am. 29, 79: hunc casum ad ipsos recidere posse demonstrant, * Caes. B. G. 7, 1:

    quae in adversarios recidunt,

    Quint. 9, 2, 49:

    quod in ipsam recidat,

    Ov. M. 6, 212:

    consilia in ipsorum caput recidentia,

    Liv. 36, 29; cf. Curt. 9, 5, 25:

    periculosa et adversa cuncta in illos recasura,

    Suet. Aug. 96:

    in me haec omnia mala recciderunt,

    Vulg. Gen. 42, 36. —
    II.
    (With the idea of cadere predominating.) To fall somewhere, to light upon, happen, occur, = redigi; constr. with ad, in, or an adv. of direction.
    (α).
    With ad:

    ex laetitiā et voluptate ad ludum et lacrimas,

    Cic. Sull. 32, 91: ex liberatore patriae ad Aquilios se Vitelliosque reccidisse, had sunk to a level with the Aquilii and Vitellii, i. e. had come to be regarded as a traitor, Liv. 2, 7: sinere artem musicam Recidere ad paucos, to fall into the possession of a few, Ter. Hec. prol. alt. 39:

    tantum apparatum ad nihilum recidere,

    to come to naught, Cic. Phil. 7, 9, 27:

    ad nilum,

    Lucr. 1, 857; Cic. Or. 70, 233:

    ad nihil,

    id. Att. 4, 16, 12.—
    (β).
    With in, Lucr. 5, 280:

    quae (tela), si viginti quiessem dies, in aliorum vigiliam consulum reccidissent,

    Cic. Planc. 37, 90; cf. id. Att. 1, 1, 2; id. Phil. 13, 9, 19:

    rex ut in eam fortunam recideret,

    Liv. 44, 31 fin.:

    omnis impensa in cassum recidat,

    Col. 4, 3, 5:

    mundi, In quem reccidimus, quidquid mortale creamur,

    Ov. M. 10, 18.—
    (γ).
    With an adv. of direction:

    huccine tandem omnia recciderunt, ut civis Romanus... in foro virgis caederetur,

    Cic. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    eo regiae majestatis imperium,

    Liv. 4, 2:

    eo res,

    Quint. 2, 10, 3:

    illuc, ut, etc.,

    Juv. 12, 54:

    ex quantis opibus quo reccidissent Carthaginiensium res,

    Liv. 30, 42:

    pleraque, quo debuerint, reccidisse,

    id. 25, 31; cf. id. 4, 2:

    quorsum responsum recidat,

    Cic. Rosc. Com. 15, 43.
    2.
    rĕ-cīdo, di, sum, 3, v. a. [caedo], to cut away, cut down, cut off (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    vepres,

    Cato, R. R. 2, 4; cf.:

    malleolos ad imum articulum,

    Plin. 17, 21, 35, § 160:

    sceptrum imo de stirpe,

    Verg. A. 12, 208;

    for which: laurum imā stirpe,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 76 (cf. II.):

    ceras inanes,

    empty cells, Verg. G. 4, 241:

    hirsutam barbam falce,

    Ov. M. 13, 766:

    caput,

    id. ib. 9, 71:

    immedicabile vulnus Ense recidendum est,

    id. ib. 1, 191:

    pollicem alicui,

    Quint. 8, 5, 12:

    comas,

    Mart. 1, 32, 4; cf.

    capillos,

    Plin. Ep. 7, 27 fin.:

    ungues,

    Plin. 10, 35, 52, § 106:

    columnas,

    to hew out, Hor. C. 2, 18, 4:

    fustes,

    id. ib. 3, 6, 40:

    ancile ab omni parte recisum,

    Ov. F. 3, 377:

    mella,

    i. e. to take out, Pall. Jun. 7, 2.—

    Of persons: cuncti simul ense recisi,

    cut down, Luc. 2, 194.— Poet.:

    fulgorem sideribus,

    to rob the stars of their brightness, Stat. Th. 12, 310:

    gramina morsu,

    to devour, Calp. Ecl. 2, 45.—
    II.
    Trop. (borrowed from agriculture), to lop off, cut short, retrench, abridge, diminish:

    perquam multa recidam ex orationibus Ciceronis,

    Quint. 12, 10, 52; cf. id. 12, 10, 55:

    inanem loquacitatem,

    id. 10, 5, 22: ambitiosa [p. 1532] ornamenta, Hor. A. P. 447:

    omne quod ultra Perfectum traheretur,

    id. S. 1, 10, 69: nationes partim recisas, partim repressas, * Cic. Prov. Cons. 12, 31:

    mercedes scaenicorum,

    Suet. Tib. 34 init.:

    armaturas mirmillonum,

    to lessen, id. Calig. 55:

    ornandi potestatem,

    Quint. 2, 16, 4:

    facultatem aliter acquirendi,

    id. 12, 7, 10:

    impedimenta,

    to diminish, obviate, Front. Strat. 4, 1, 7; cf.

    occupationes,

    Sen. Q. N. 3 praef.:

    culpam supplicio,

    Hor. C. 3, 24, 34; cf.:

    cum magnis parva mineris Falce recisurum simili te,

    id. S. 1, 3, 123: vitia a stirpe, Claud. ap. Ruf. 1, 56; and:

    aliquid priscum ad morem,

    i. e. to reduce within the limits of ancient manners, Tac. A. 3, 53.—Hence, rĕcīsus, a, um, P.a., shortened, abridged; short, brief:

    opus,

    Vell. 2, 89, 1:

    ea recisa in unum librum coartasse,

    Plin. Ep. 1, 20, 8.— Comp.:

    tempus recisius (opp. longius),

    Dig. 47, 21, 2.— Sup. and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > recido

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»