Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ag-grĕdĭor

  • 1 circum-gredior

        circum-gredior gressus, ī, dep.,    to go about, surround: exercitum, S.: terga, Ta.

    Latin-English dictionary > circum-gredior

  • 2 adgredior

    ag-grĕdĭor ( adg-), gressus, 3, v. dep. [gradior] ( second pers. pres. adgredire, Plaut. As. 3, 3, 124; inf. adgrediri, id. Truc. 2, 5, 7:

    adgredirier,

    id. Merc. 2, 1, 24, and id. Rud. 3, 1, 9; part. perf. adgretus, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. Müll.), to go to or approach a person or thing (coinciding, both in signif. and constr., with adire; Horace never uses adgredi; Cic. and the histt. very freq.); constr. with ad or acc. (cf. Zumpt, § 387).
    I.
    In gen.:

    ad hunc Philenium adgredimur?

    Plaut. As. 3, 3, 90:

    adgredior hominem,

    id. Curc. 2, 3, 59.—With loc. adv.:

    non enim repelletur inde, quo adgredi cupiet,

    Cic. de Or. 3, 17, 63.—
    II.
    Esp.
    A.
    Aliquem, to go to or approach, for the purpose of conversing or advising with, asking counsel of, entreating or soliciting something of; to apply to, address, solicit, etc.:

    quin ego hunc adgredior de illā?

    Plaut. Merc. 2, 3, 50:

    Locustam ego Romae adgrediar atque, ut arbitror, commovebo,

    apply to, Cic. Q. Fr. 3, 1:

    Damasippum velim adgrediare,

    to solicit, id. Att. 12, 33:

    legatos adgreditur,

    Sall. J. 46, 4:

    adgredi aliquem pecuniā,

    i. e. to attempt to bribe, to tamper with, id. ib. 28, 1:

    reliquos legatos eādem viā (i. e. pecuniā) adgressus,

    id. ib. 16, 4:

    aliquem dictis,

    to accost, Verg. A. 4, 92:

    aliquem precibus,

    to pray one, Tac. A. 13, 37:

    animos largitione,

    id. H. 1, 78:

    acrius alicujus modestiam,

    id. A. 2, 26:

    crudelitatem Principis,

    spur on, stir up, id. ib. 16, 18.—
    B.
    To go to or against one in a hostile manner, to fall on, attack, assault (prop. of an open, direct attack, while adorior denotes a secret, unexpected approach):

    quis audeat bene comitatum adgredi?

    Cic. Phil. 12, 10:

    milites palantes inermes adgredi,

    Sall. J. 66, 3:

    adgressus eum interfecit,

    Vulg. 3 Reg. 2, 34:

    aliquem vi,

    Sall. C. 43, 2:

    unus adgressurus est Hannibalem,

    Liv. 23, 9:

    regionem,

    Vell. 2, 109:

    somno gravatum ferro,

    Ov. M. 5, 659; so id. ib. 12, 482;

    13, 333: senatum,

    Suet. Aug. 19; so id. ib. 10; id. Calig. 12; id. Oth. 6; id. Dom. 17:

    inopinantes adgressus,

    Just. 2, 8.—
    C.
    To go to or set about an act or employment, to undertake, begin (so esp. often in Cic.); constr. with inf., ad, or acc. —With inf.: adgretus fari, Enn. ap. Fest. p. 6 Müll.:

    quā de re disserere adgredior,

    Lucr. 6, 941; so id. 6, 981:

    quā prius adgrediar quam de re fundere fata,

    id. 5, 111:

    quidquam gerere,

    id. 5, 168; once in Cic. with inf.: de quibus dicere adgrediar, Off. 2, 1. —With ad:

    si adgredior ad hanc disputationem,

    Cic. N. D. 3, 3:

    ad dicendum,

    id. Brut. 37:

    ad crimen,

    id. Clu. 3:

    ad petitionem consulatūs,

    id. Mur. 7:

    ad faciendam injuriam,

    id. Off. 1, 7 fin. —With acc.:

    cum adgredior ancipitem causam,

    Cic. de Or. 2, 44, 186:

    magnum quid,

    id. Att. 2, 14:

    in omnibus negotiis priusquam adgrediare (sc. ea),

    id. Off. 1, 21, 73:

    adgrediar igitur (sc. causam), si, etc.,

    id. Ac. 2, 20, 64:

    aliam rem adgreditur,

    Sall. J. 92, 4:

    adgrediturque inde ad pacis longe maximum opus,

    Liv. 1, 42:

    opus adgredior opimum casibus,

    Tac. H. 1, 2:

    multa magnis ducibus non adgredienda,

    Liv. 24, 19:

    ad rem publicam,

    Vell. 2, 33.— Poet.:

    magnos honores,

    enter upon, Verg. E. 4, 48:

    fatale adgressi avellere Palladium,

    id. A. 2, 165:

    Jugurtham beneficiis vincere adgressus est,

    Sall. J. 9, 3; so id. ib. 21, 3;

    75, 2: Caesarem pellere adgressi sunt,

    Tac. Or 17: isthmum perfodere adgressus, Suet. Ner. 19; id. Calig. 13; id. Claud. 41.

    Lewis & Short latin dictionary > adgredior

  • 3 aggredior

    ag-grĕdĭor ( adg-), gressus, 3, v. dep. [gradior] ( second pers. pres. adgredire, Plaut. As. 3, 3, 124; inf. adgrediri, id. Truc. 2, 5, 7:

    adgredirier,

    id. Merc. 2, 1, 24, and id. Rud. 3, 1, 9; part. perf. adgretus, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. Müll.), to go to or approach a person or thing (coinciding, both in signif. and constr., with adire; Horace never uses adgredi; Cic. and the histt. very freq.); constr. with ad or acc. (cf. Zumpt, § 387).
    I.
    In gen.:

    ad hunc Philenium adgredimur?

    Plaut. As. 3, 3, 90:

    adgredior hominem,

    id. Curc. 2, 3, 59.—With loc. adv.:

    non enim repelletur inde, quo adgredi cupiet,

    Cic. de Or. 3, 17, 63.—
    II.
    Esp.
    A.
    Aliquem, to go to or approach, for the purpose of conversing or advising with, asking counsel of, entreating or soliciting something of; to apply to, address, solicit, etc.:

    quin ego hunc adgredior de illā?

    Plaut. Merc. 2, 3, 50:

    Locustam ego Romae adgrediar atque, ut arbitror, commovebo,

    apply to, Cic. Q. Fr. 3, 1:

    Damasippum velim adgrediare,

    to solicit, id. Att. 12, 33:

    legatos adgreditur,

    Sall. J. 46, 4:

    adgredi aliquem pecuniā,

    i. e. to attempt to bribe, to tamper with, id. ib. 28, 1:

    reliquos legatos eādem viā (i. e. pecuniā) adgressus,

    id. ib. 16, 4:

    aliquem dictis,

    to accost, Verg. A. 4, 92:

    aliquem precibus,

    to pray one, Tac. A. 13, 37:

    animos largitione,

    id. H. 1, 78:

    acrius alicujus modestiam,

    id. A. 2, 26:

    crudelitatem Principis,

    spur on, stir up, id. ib. 16, 18.—
    B.
    To go to or against one in a hostile manner, to fall on, attack, assault (prop. of an open, direct attack, while adorior denotes a secret, unexpected approach):

    quis audeat bene comitatum adgredi?

    Cic. Phil. 12, 10:

    milites palantes inermes adgredi,

    Sall. J. 66, 3:

    adgressus eum interfecit,

    Vulg. 3 Reg. 2, 34:

    aliquem vi,

    Sall. C. 43, 2:

    unus adgressurus est Hannibalem,

    Liv. 23, 9:

    regionem,

    Vell. 2, 109:

    somno gravatum ferro,

    Ov. M. 5, 659; so id. ib. 12, 482;

    13, 333: senatum,

    Suet. Aug. 19; so id. ib. 10; id. Calig. 12; id. Oth. 6; id. Dom. 17:

    inopinantes adgressus,

    Just. 2, 8.—
    C.
    To go to or set about an act or employment, to undertake, begin (so esp. often in Cic.); constr. with inf., ad, or acc. —With inf.: adgretus fari, Enn. ap. Fest. p. 6 Müll.:

    quā de re disserere adgredior,

    Lucr. 6, 941; so id. 6, 981:

    quā prius adgrediar quam de re fundere fata,

    id. 5, 111:

    quidquam gerere,

    id. 5, 168; once in Cic. with inf.: de quibus dicere adgrediar, Off. 2, 1. —With ad:

    si adgredior ad hanc disputationem,

    Cic. N. D. 3, 3:

    ad dicendum,

    id. Brut. 37:

    ad crimen,

    id. Clu. 3:

    ad petitionem consulatūs,

    id. Mur. 7:

    ad faciendam injuriam,

    id. Off. 1, 7 fin. —With acc.:

    cum adgredior ancipitem causam,

    Cic. de Or. 2, 44, 186:

    magnum quid,

    id. Att. 2, 14:

    in omnibus negotiis priusquam adgrediare (sc. ea),

    id. Off. 1, 21, 73:

    adgrediar igitur (sc. causam), si, etc.,

    id. Ac. 2, 20, 64:

    aliam rem adgreditur,

    Sall. J. 92, 4:

    adgrediturque inde ad pacis longe maximum opus,

    Liv. 1, 42:

    opus adgredior opimum casibus,

    Tac. H. 1, 2:

    multa magnis ducibus non adgredienda,

    Liv. 24, 19:

    ad rem publicam,

    Vell. 2, 33.— Poet.:

    magnos honores,

    enter upon, Verg. E. 4, 48:

    fatale adgressi avellere Palladium,

    id. A. 2, 165:

    Jugurtham beneficiis vincere adgressus est,

    Sall. J. 9, 3; so id. ib. 21, 3;

    75, 2: Caesarem pellere adgressi sunt,

    Tac. Or 17: isthmum perfodere adgressus, Suet. Ner. 19; id. Calig. 13; id. Claud. 41.

    Lewis & Short latin dictionary > aggredior

  • 4 antegredior

    antĕ-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. [-gradior], to go before, to precede (perh. only in Cic.):

    stella Veneris cum antegreditur solem,

    Cic. N. D. 2, 20, 53:

    quicquid est quod deceat, id tum adparet, cum antegressa est honestas,

    id. Off. 1, 27, 94; id. Fat. 10; id. Div. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > antegredior

  • 5 circumgredior

    circum-grĕdĭor, gressus, grĕdi, v dep [gradior], to go or walk around, travel about (esp. in a hostile manner; post-Aug., several times in Tac, elsewhere rare).
    (α).
    Absol., Tac. A. 1, 64, 2, 17; 12, 28.—
    (β).
    With acc.: exercitum, * Sall. H. 4, 61, 21 Dietsch:

    terga,

    Tac. A. 2, 25 ' Syriam, Aur Vict. Caes. 21' lacunam, Amm. 16, 12, 59.

    Lewis & Short latin dictionary > circumgredior

  • 6 congredior

    con-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. [gradior], to go, come, or meet with one, esp. with the access. idea of intention, in a friendly or hostile sense (class. in prose and poetry); constr. with cum ( contra, etc.), the acc., dat., or absol.
    I.
    In a friendly sense, to visit, accost, address, meet with.
    (α).
    With cum:

    insinuatus in familiaritatem adulescentis et cum eo saepe congressus,

    Cic. Att. 2, 24, 2:

    luna tum congrediens cum sole, tum digrediens,

    id. N. D. 2, 40, 103:

    perquirere ubi sit congressus cum servis Caelius,

    id. Cael. 22, 53:

    qui cum Caesare in itinere congressi... orabant,

    Caes. B. G. 4, 11.—
    (β).
    With acc.:

    hunc,

    Plaut. Most. 3, 2, 96; id. Ep. 4. 1, 19.—
    (γ).
    Absol., Plaut. Ep. 4, 1, 16; id. Curc. 2, 1, 19 al.; Ter. Phorm. 5, 6, 12; Cic. Pis. 25, 59; id. Att. 8, 15, 3; Sall. J. 109, 2; Nep. Dat. 11, 2:

    in eo loco ut congrederentur convenit,

    Liv. 32, 39, 16; 38, 25, 6; 35, 15, 2: in Macedoniā congrediemur, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 6, 1:

    congressa primordia rerum,

    Lucr. 1, 761; 5, 192; 5, 427.—
    II.
    In a hostile sense, to fight, contend, engage. etc. (most freq. in the historians).
    (α).
    With cum:

    cum hostibus,

    Plaut. Ps. 2, 1, 6:

    saepenumero cum his,

    Caes. B. G. 1, 39; 1, 40; 7, 65; Nep. Eum. 11, 5; id. Hann. 1, 2; Liv. 21, 16, 3.—
    * (β).
    With contra:

    contra ipsum Caesarem est congressus armatus,

    Cic. Lig. 3, 9.—
    * (γ).
    With adversus, Aur. Vict. Epit. 40.—
    * (δ).
    With inter se, Aur. Vict. Caes. 42.—
    (ε).
    With dat. ( poet. or in post-Aug. prose):

    infelix puer atque impar congressus Achilli,

    Verg. A. 1, 475; Ov. M. 12, 76; Sen. Agam. 747:

    quippe armato congredi nudum dementia videbatur,

    Curt. 9, 7, 21; Aur. Vict. Caes. 39.—
    (ζ).
    Absol.:

    locus ad insidias ille, ubi congressi sunt, utri fuerit aptior,

    Cic. Mil. 20, 53:

    Aedui quoniam armis congressi ac superati essent,

    Caes. B. G. 1, 36; so id. ib. fin.; Nep. Dat. 8, 1; id. Ages. 3 fin.; Liv. 7, 22, 4; 8, 24, 9; Tac. A. 2, 11; 12, 54; Quint. 8, 3, 63; Verg. A. 12, 465; Curt. 9, 5, 14:

    totis viribus,

    id. 6, 1, 10:

    in congrediendis hostibus,

    Gell. 1, 11, 2 (cf. id. § 9: in congressibus proeliorum).—
    B.
    Transf., of contention in words, specif. of judic. strife (almost confined to Cic. and Quint.):

    tecum luctari et congredi,

    Cic. Sull. 16, 47; so id. Mur. 32, 67:

    cum Academico et eodem rhetore,

    id. N. D. 2, 1, 1; Dig. 38, 9, 1 pr.; Cod. 7, 56, 3.—
    (β).
    With abstract subjects:

    quasi ad repugnandum congressa defensio,

    Cic. Top. 25, 93; cf. Quint. 3, 6, 13:

    oratio aequo congressa campo,

    id. 12, 9, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > congredior

  • 7 degredior

    dē-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. [gradior], to go down, march down, descend (never, to go away, depart, like digredior—

    freq. only after the Aug. period, esp. in Liv. and Tac.): de via in semitam,

    Plaut. Cas. 3, 5, 40 (dub.):

    degressus ex arce,

    Liv. 5, 52:

    templo,

    id. 8, 35:

    monte,

    Sall. J. 49, 4:

    colle,

    id. ib. 50, 1:

    jugis,

    Tac. H. 1, 61:

    Alpibus,

    id. ib. 2, 66 fin.:

    palatio,

    id. ib. 3, 67 al.— Absol.:

    degrediente eo magnā prosequentium multitudine,

    Tac. A. 13, 14; 13, 54; id. H. 2, 51; id. Agr. 37; Plin. 8, 16, 21, § 58:

    in campum,

    Liv. 7, 24; 44, 5 fin.:

    in specum,

    Tac. A. 2, 54 fin.:

    in aequum,

    id. Agr. 18:

    ad pedes,

    to alight, dismount, Liv. 3, 62 fin.; 29, 2. (In Cic. de Or. 2, 19, 80, the true reading is digredi.)

    Lewis & Short latin dictionary > degredior

  • 8 digredior

    dī-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. n. [gradior], to go apart or asunder, to separate, part; to go away, depart, = discedere (class.).
    I.
    Lit.:

    luna tum congrediens cum sole, tum digrediens,

    Cic. N. D. 2, 40, 103; cf.:

    digredimur paulum rursumque ad bella coimus,

    Ov. M. 9, 42:

    ita utrique digrediuntur,

    Sall. J. 22 fin.; cf.:

    digredimur flentes,

    Ov. H. 18, 117:

    ubi digressi,

    Verg. A. 4, 80.—With term. a quo:

    numquam est a me digressus,

    Cic. Sull. 12:

    ab aliquo,

    id. Fam. 4, 12; 12, 18; id. Att. 3, 9; Caes. B. C. 1, 57, 4; Sall. J. 18, 11; Liv. 22, 7 al.; cf.:

    a marito,

    to abandon, Suet. Caes. 43:

    a colloquio Caninii,

    Caes. B. C. 1, 26, 4; Liv. 39, 35:

    a Corcyra,

    id. 42, 37:

    ex eo loco,

    Caes. B. C. 1, 72, 4; cf.:

    ex colloquio,

    Liv. 35, 38:

    domo,

    Sall. J. 79, 7:

    triclinio,

    Suet. Ner. 43; cf. id. Aug. 74:

    inde,

    id. Tib. 6 al. — Absol.:

    hos ego digrediens lacrimis affabar obortis,

    Verg. A. 3, 492; cf. id. 5, 650; Tac. A. 1, 27; id. H. 3, 69 al.:

    dein statim digrediens,

    stepping aside, Sall. J. 94, 2 Kritz. —With term. ad quem:

    ambo in sua castra digressi,

    Sall. J. 109, 3; Tac. A. 4, 74; 6, 1; cf.:

    in urbem ad capessendos magistratus,

    id. Agr. 6:

    ad sua tutanda,

    id. A. 4, 73; Front. Strat. 1, 4, 3:

    Seleuciam,

    Tac. A. 2, 69:

    domum,

    id. ib. 2, 30:

    digredientem eum cum Caesare circumsistunt,

    id. ib. 1, 27.
    II.
    Trop., to go aside, deviate, depart. —With term. a quo: nos nostro officio nihil digressos esse.
    * Ter.
    Ph. 4, 5, 10.—
    B.
    Esp., in speaking or writing, to digress (but de-gredi, which is sometimes found in edd. in this sense is incorrect, v. h. v.):

    digredi ab eo, quod proposueris,

    Cic. de Or. 2, 77, 311:

    parumper a causa,

    id. Brut. 93 [p. 579] fin.:

    de causa,

    id. Inv. 1, 51 fin.:

    ex eo et regredi in id,

    Quint. 10, 6, 5.— Absol.:

    saepe datur ad commovendos animos digrediendi locus,

    Cic. de Or. 2, 77, 312; so ib. 2, 19, 80; Quint. 3, 11, 26; 4, 3, 17:

    verum huc longius, quam voluntas fuit, ab epistola Timarchidi digressa est oratio mea,

    Cic. Verr. 2, 3, 69 fin.:

    sed eo jam, unde huc digressi sumus, revertamur,

    id. N. D. 3, 23 fin.; cf. id. Brut. 87 fin.; Quint. 2, 4, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > digredior

  • 9 egredior

    ē-grĕdĭor, gressus, 3 ( inf. egredier, Plaut. Poen. 3, 4, 32), v. dep. n. and a.
    I.
    Neutr., to go or come out, come forth (class.).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen., with e or ex:

    foras e fano,

    Plaut. Rud. 2, 3, 4; cf.:

    e fano huc,

    id. ib. 3, 2, 49:

    e cubiculo,

    Cic. Rep. 1, 12:

    ex oppido,

    Caes. B. G. 2, 13, 2; 7, 11, 7:

    ex suis finibus,

    id. ib. 6, 31, 4:

    ex castris,

    id. ib. 6, 36, 2:

    e curia,

    Liv. 2, 48; 7, 31 et saep.—With a or ab:

    ab sese,

    Plaut. Truc. 4, 3, 78; id. Epid. 3, 2, 44; Ter. And. 1, 3, 21; id. Ph. 5, 1, 5; Suet. Claud. 23; cf.:

    a nobis foras,

    Ter. Heaut. 3, 2, 50. —With simple abl.:

    domo,

    Plaut. Aul. 1, 2, 1:

    portă,

    Cic. Tusc. 1, 7; Caes. B. G. 7, 28, 3; Liv. 9, 16:

    Romă,

    Cic. Quint. 6, 24; Hor. S. 1, 5, 1; cf. Suet. Aug. 53; id. Tib. 40:

    tabernaculo,

    id. Aug. 91:

    triclinio,

    id. Calig. 36 et saep.; cf.:

    domo foras,

    Plaut. Merc. 4, 6, 5.—With adv.:

    hinc,

    Plaut. Men. 2, 2, 74:

    intus,

    id. Pers. 2, 4, 30:

    unde,

    Caes. B. G. 5, 37, 4 et saep.— Absol.:

    placide egredere,

    Plaut. Curc. 1, 3, 1; so id. Cas. 3, 2, 6; id. Mil. 2, 6, 59; id. Poen. 3, 2, 36 sq. et saep.:

    foras,

    Plaut. Am. 5, 1, 27; id. Curc. 4, 1, 5; id. Cas. 2, 1, 15; id. Mil. 4, 1, 40; 4, 5, 16 et saep.:

    obviam,

    Liv. 9, 16:

    per medias hostium stationes,

    id. 5, 46; cf. poet.:

    per Veneris res,

    Lucr. 2, 437:

    extra munitiones,

    Caes. B. G. 6, 35, 9; 6, 36, 1; id. B. C. 3, 65, 4:

    extra fines, terminos, cancellos,

    Cic. Quint. 10, 35 sq.:

    extra portam,

    Liv. 3, 68; cf.: ad portam, i. e. out to the gate. id. [p. 634] 33, 47 fin.:

    in vadum,

    id. 8, 24 et saep.—
    b.
    In an upward direction, to go up, climb, mount, ascend:

    scalis egressi,

    Sall. J. 60, 6 Kritz.; cf.:

    ad summum montis,

    id. ib. 93, 2:

    in tumulum,

    Liv. 26, 44:

    in altitudinem,

    id. 40, 22:

    in vallum,

    Tac. H. 3, 29:

    in tectum,

    id. ib. 3, 71:

    in moenia,

    id. ib. 4, 29:

    in sublime (liquor),

    Plin. 2, 42, 42, § 111:

    altius,

    Ov. M. 2, 136.—
    2.
    In partic.
    a.
    Milit. t. t.
    (α).
    To step out, leave:

    ne quispiam ordine egrederetur,

    Sall. J. 45, 2.—
    (β).
    To move out, march out:

    e castris,

    Caes. B. G. 7, 36, 7; 7, 58, 2 al.:

    castris,

    id. ib. 2, 11, 1; Sall. J. 91, 3.— Absol., Caes. B. C. 3, 77, 1; Sall. J. 91, 2; 106, 4; cf.

    also: in pacata,

    Liv. 10, 32:

    ad proelium,

    Caes. B. C. 2, 35, 5:

    ad oppugnandum,

    Sall. J. 59, 1.—
    b.
    Naut. t. t.
    (α).
    (Ex) navi or absol., to disembark from a vessel, to land:

    ex navi,

    Cic. Vatin. 5, 12; Caes. B. G. 4, 26, 2; id. B. C. 3, 106, 4:

    navi,

    id. B. G. 4, 21, 9; Liv. 45, 13; cf.

    ratibus,

    Ov. M. 8, 153; and absol., Caes. B. G. 4, 23, 4; Liv. 1, 1; Ov. H. 21, 91; cf.:

    in terram,

    Cic. Verr. 2, 5, 51; Front. Strat. 2, 5, 44:

    in litus,

    id. ib. 1, 5, 7.—
    (β).
    E portu, or absol., to set sail, Cic. Att. 6, 8, 4; Quint. 10, 7, 23; Ov. Tr. 1, 10, 6.—
    B.
    Trop. in speaking, to digress, depart, deviate, wander (rarely):

    a proposito ornandi causa,

    Cic. Brut. 21, 82; cf.:

    ex quibus,

    Quint. 3, 9, 4.— Absol., Quint. 4, 3, 15:

    extra praescriptum,

    id. 1, 1, 27.
    II.
    Act., to go beyond, to pass out of, to leave (freq. in the historians, partic. since the Aug. per.; not ante-class., nor in Cic.).
    A.
    Lit.:

    fines,

    Caes. B. G. 1, 44, 7:

    munitiones nostras,

    id. B. C. 3, 52 fin.:

    flumen Mulucham,

    Sall. J. 110 fin.:

    urbem,

    Liv. 1, 29 fin.; 3, 57 fin.; 22, 55 fin. al.:

    tecta,

    Plin. Ep. 6, 20, 8:

    tentoria,

    Tac. A. 1, 30; Luc. 5, 510 et saep.:

    navem,

    Front. Strat. 1, 12, 1 Oud. N. cr.:

    portum (navis),

    Quint. 4, 1, 61. —
    B.
    Trop., to overstep, surpass, exceed:

    per omnia fortunam hominis egressus,

    Vell. 2, 40, 2; so,

    vetus familia neque tamen praeturam egressa,

    yet had attained no higher honor than, Tac. A. 3, 30:

    quintum annum,

    Quint. 6 prooem. §

    6: modum,

    id. 8, 6, 16; 9, 4, 146; Tac. A. 13, 2:

    sexum,

    id. ib. 16, 10 fin.:

    clementiam majorum suasque leges,

    id. ib. 3, 24:

    relationem,

    id. ib. 2, 38:

    medios metus,

    Val. Fl. 2, 277 et saep.:

    tecta altitudinem moenium egressa,

    Tac. H. 3, 30 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > egredior

  • 10 indugredior

    indu-gredior, v. ingredior and in init.

    Lewis & Short latin dictionary > indugredior

  • 11 ingredior

    in-grĕdĭor, essus 3, (in tmesi:

    ut velit ire inque gredi,

    Lucr. 4, 888), v. dep. n. and a. [1. in-gradior]
    I.
    Prop., to go into, to enter (class.; syn. intro, introeo).
    1.
    With in and acc.:

    in stadium,

    Cic. de Or. 1, 32, 147:

    in templum,

    id. Phil. 14, 5, 12:

    in navem,

    id. Verr. 2, 5, 62, § 160:

    cum in antiquum fundum ingredi vellet, frequentes armati obstiterunt,

    id. Caecin. 8, 21; 11, 31:

    in castra,

    Liv. 38, 27, 5:

    in urbem,

    id. 9, 7, 10.—
    2.
    With acc.:

    iter pedibus,

    Cic. Sen. 10, 34:

    domum,

    id. Phil. 2, 27, 68:

    pontem Mulvium,

    id. Cat. 3, 2, 6:

    via, quam nobis quoque ingrediendum sit,

    id. Sen. 2, 6:

    hoc mare,

    Quint. 12 prooem. §

    4: mare,

    Sall. H. 3, 77:

    regnum,

    id. ib. 2, 45:

    curiam,

    Liv. 44, 19, 7; 40, 8, 1; Curt. 4, 7, 6; 9, 10, 1 al.—
    3.
    With intra:

    ingrediens intra finem ejus loci,

    Cic. Caecin. 8, 22:

    ingredi intra munitiones,

    Caes. B. G. 5, 9, 6:

    intra fines,

    id. ib. 2, 4, 2.—
    4.
    With dat.:

    castris ingressus Etruscis,

    Verg. A. 10, 148. —
    5.
    With ad:

    ad quos (sc. deos penates) paulo ante ingressus hospitaliter fecerat,

    Just. 8, 3, 4.—
    B. 1.
    With in and acc. (so most freq.):

    in vitam paulo serius, tanquam in viam, ingressus,

    Cic. Brut. 96, 330:

    jam ingrediar in disputationem,

    id. Rep. 1, 24, 38: in eam rationem, id. de Or. 2, 53, 213:

    in spem libertatis,

    id. Fam. 12, 25:

    in orationem,

    id. Phil. 7, 3:

    in bellum,

    id. Cat. 2, 6:

    in causam,

    id. Div. in Caecin. 12, 40; id. Fam. 6, 1, 4; id. Planc. 3, 8:

    in sermonem,

    Caes. B. C. 3, 18:

    in rem publicam,

    to engage in public affairs, Hirt. B. Afr. 22.—
    2.
    With simple acc.:

    quam quisque viam vivendi sit ingressurus,

    Cic. Off. 1, 32, 118:

    disputationem mecum,

    id. Caecin. 28, 79:

    vitam,

    id. Off. 3, 2, 6; id. Ac. 2, 36, 114:

    magistratum,

    Sall. J. 43, 2:

    consulatum,

    Quint. 6, 1, 35:

    eadem pericula,

    Cic. Mur. 2, 4:

    hanc partem,

    Quint. 4, 3, 1:

    studia,

    id. 1, 10, 2:

    hunc video mihi principem ad ingrediendam rationem horum studiorum exstitisse,

    Cic. Arch. 1, 1:

    eloquendi rationem,

    Quint. 12 prooem. § 3.—
    3.
    With ad:

    ad discendum,

    Cic. de Or. 1, 21, 94.—
    C.
    To enter upon, begin, commence an action, speech, etc.
    1.
    With inf.:

    posteaquam sum ingressus eas res mandare monumentis,

    Cic. Ac. 1, 1, 3:

    dicere,

    id. Att. 15, 11, 2:

    describere aliquid,

    id. de Sen. 14, 49:

    scribere,

    id. Div. 2, 1, 3; Quint. 1, 3, 18:

    versare dolos,

    Verg. A. 11, 704.—
    2.
    Absol.: sic contra est ingressa Venus, thus began Venus (to speak), Verg. A. 4, 107:

    Anchises lacrimis ingressus obortis,

    id. ib. 6, 867.—
    3.
    With acc.:

    quam orationem cum ingressus essem,

    Cic. Att. 15, 11, 1:

    tibi res antiquae laudis et artis Ingredior,

    Verg. G. 2, 175:

    longinquam profectionem,

    Suet. Aug. 92.—
    4.
    With in and acc.:

    quem ingressum in sermonem Pompeius interpellavit,

    at the beginning of his speech, Caes. B. C. 3, 18, 3; cf. 1, 2, 2.—
    D.
    Of time, to enter upon, begin, commence:

    Caesar decimum nonum annum ingressus,

    Vell. 2, 61, 1: ingresso vere, when spring has begun or arrived, Luc. 10, 224.—
    II.
    Transf., = incedo.— Prop., to go along, advance, proceed, march.
    1.
    Absol.: si stas, ingredere;

    si ingrederis, curre,

    Cic. Att. 2, 23, 3.—
    2.
    With per:

    rex pedes per nivem et glaciem ingredi coepit,

    Curt. 5, 7, 8.—
    3.
    With adv.:

    tardius,

    Cic. Tusc. 1, 31, 75:

    quacumque,

    Ov. F. 4, 481:

    elephanti gregatim ingrediuntur,

    Plin. 8, 5, 5, § 11.—
    4.
    With abl.:

    campo,

    Verg. A. 10, 763:

    solo,

    id. ib. 4, 177; 10, 767.—
    B.
    Fig., to walk, go.
    1.
    With abl.:

    vestigiis patris,

    Cic. Rep. 6, 24, 26; for which,
    2.
    With acc.:

    vestigia patris,

    to follow, walk in, Liv. 37, 53, 11.—
    3.
    With per:

    per titulos ingredimurque tuos,

    Ov. F. 2, 16.—
    4.
    Absol.:

    sublimia debent ingredi, lenia duci, acria currere, delicata fluere,

    to march majestically, Quint. 9, 4, 139:

    nec tragoedia socco ingreditur,

    id. 10, 2, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > ingredior

  • 12 introgredior

    intrō-grĕdĭor, essus sum, 3, v. dep. [gradior], to step or go in, to enter ( poet.):

    introgressi,

    Verg. A. 1, 520; 11, 248.

    Lewis & Short latin dictionary > introgredior

  • 13 praegredior

    prae-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. n. and a. [gradior] (class.; syn.: praeeo, antecedo).
    I.
    Lit., to go before or in advance, to precede.
    (α).
    With dat.:

    gregi praegreditur equus,

    Varr. R. R. 2, 7, 6.—
    (β).
    With acc.:

    praegredi aliquem pedibus,

    Suet. Tib. 7:

    non solum nuntios, sed etiam famam adventūs sui,

    Liv. 28, 1, 6:

    agmen,

    id. 36, 31, 7; 37, 6, 4:

    virum,

    Just. 24, 3, 4.—
    (γ).
    Absol.:

    alios praegredientes,

    Cic. Phil. 13, 2, 4.—
    B.
    To pass by, go past, pass; with acc.:

    castra,

    Liv. 35, 30, 11:

    fines,

    Tac. A. 14, 23.—
    II.
    Trop., to surpass, excel:

    aliquem,

    Sall. Or. ad Caes. 1, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > praegredior

  • 14 praetergredior

    praeter-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. n. and a. [gradior], to walk or march by, to go or pass by (class.).
    I.
    Lit.: qui praetergrediebantur. Sall. ap. Non. 556, 19:

    ut rapiat praetergredientes,

    Ambros. Abrah. 1, 5, 32.—With acc.:

    castra,

    to pass the camp, Cic. Fam. 3, 7, 4:

    fines,

    to march by, Tac. A. 14, 23:

    primos suos,

    Sall. J. 50, 3:

    eum,

    id. 52, 5.—
    II.
    Trop., to surpass, excel:

    in te maxume, qui tantum alios praetergressus es, uti, etc.,

    Sall. Or. ad Caes. 1. [p. 1435]

    Lewis & Short latin dictionary > praetergredior

  • 15 progredior

    prō-grĕdĭor, gressus, 3 (collat. form, acc. to the fourth conj., inf. progrediri, Plaut. Cas. 5, 1, 9; imp. progredimino, id. Ps. 3, 2, 70; act. collat. form, v. infra fin.), v. dep. a. [gradior], to come or go forth, to go or march forward, go on, advance, proceed (class.; syn.: prodeo, proficiscor).
    I.
    Lit.:

    ut regredi quam progredi mallent,

    Cic. Off. 1, 10, 33:

    si quo hic gradietur, pariter progrediminor,

    Plaut. Ps. 3, 2, 70:

    foras,

    id. Men. 1, 1, 33; id. Bacch. 4, 2, 29:

    pedetemptim,

    Lucr. 5, 533:

    ex domo,

    Cic. Cael. 24, 60:

    longius a castris,

    Caes. B. G. 7, 14:

    in locum iniquum,

    id. B. C. 1, 45:

    tridui viam progressi,

    id. B. G. 4, 4; 5, 47; 7, 61: ad Inalpinos cum exercitu, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 4, 1:

    ante signa,

    Liv. 7, 41:

    obviam alicui,

    id. 7, 10 fin.
    II.
    Trop.:

    nunc ad reliqua progrediar,

    will proceed, Cic. de Or. 3, 30, 119:

    procedere et progredi in virtute,

    id. Fin. 4, 23, 64: cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita ut progredi possit longius, id. [p. 1461] ib. 5, 15, 43; so,

    longius progredi,

    to go on, id. Phil. 2, 4, 9:

    quoad progredi potuerit feri hominis amentia,

    id. ib. 11, 3, 6:

    videamus, quatenus amor in amicitiā progredi debeat,

    id. Lael. 11, 36:

    divinatio conjecturā nititur, ultra quam progredi non potest,

    id. Div. 1, 14, 24:

    progredientibus aetatibus,

    id. Fin. 5, 15, 41:

    paulum aetate progressus,

    advanced in age, become older, id. Sen. 10, 33:

    in adulationem progressus,

    Tac. A. 3, 47:

    quo amentiae progressi sunt,

    Liv. 28, 27:

    paulum aliquid ultra primas litteras progressi,

    Quint. 1, 1, 8; cf.:

    incipientibus aut paulum progressis,

    id. 11, 3, 149.—Hence, prōgressus, a, um, P. a., advanced:

    progressā aetate,

    Suet. Claud. 2.— Comp.:

    ut progressior reverteretur anima,

    Tert. Anim. 31:

    progressioris aetatis sum,

    Vulg. Josh. 23, 2.— Act. collat. form, prōgrĕdĭo, īre, to go forward, etc. (ante-class.): age, move te, in navem primus progredi, Nov. ap. Non. 473, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > progredior

  • 16 regredior

    rĕ-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. n. [gradior], to go or come back; to turn back, return (class.; syn.: revertor, redeo).
    I.
    Lit.:

    ut regredi quam progredi mallent,

    Cic. Off. 1, 10, 33:

    illuc regredere ab ostio,

    Plaut. Aul. 1, 1, 7:

    ex itinere in castra regressi,

    Liv. 24, 18 (with redituros):

    regressus Tarraconem,

    id. 34, 16, 10:

    eādem regreditur,

    Sall. J. 93, 5:

    ad Hiberum,

    Liv. 34, 19, 11; 38, 25, 3; 25, 22, 16:

    a Germaniā in Urbem regressus,

    Suet. Tib. 20:

    regressus in insulam,

    id. ib. 41:

    regressus domum,

    id. ib. 11:

    retro (opp. ultro progredi), Auct. B. Afr. 50, 3: inde regressus Cretam,

    Just. 22, 4, 4:

    propius,

    Tac. A. 2, 70; 15, 54; id. H. 3, 77. —
    B.
    In milit. lang., to march back, withdraw, retire, retreat:

    illi autem hoc acrius instabant neque regredi nostros patiebantur,

    Caes. B. C. 3, 45; id. B. G. 2, 23; 5, 44:

    statim in collis regredi,

    Sall. J. 55, 8; Front. Strat. 3, 11, 1, and 2.—
    II.
    Trop.
    1.
    In gen.:

    an in eum annum progredi nemo potuerit edicto, quo praetor alius futurus est: in illum, quo alius praetor fuit, regredietur?

    Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109:

    regredi infinite,

    id. Fat. 15, 35:

    a quo incepto studioque me ambitio mala detinuerat, eodem regressus, etc.,

    Sall. C. 4, 2; cf.:

    ut et digredi ex eo et regredi in id facile possimus,

    Quint. 10, 6, 5:

    ad formandos animos, id. prooem. § 14: in memoriam regredior audisse me (with redeo),

    Plaut. Capt. 5, 4, 26:

    in reorum potestatem regredi,

    Dig. 48, 5, 27.—
    2.
    Law t. t., to have recourse:

    ad venditorem,

    Dig. 21, 2, 21, § 3.
    Act. form regrĕdo: gradum regredere, Enn. ap. Non. 166, 23 (Trag. v. 13 Vahl.).

    Lewis & Short latin dictionary > regredior

  • 17 segredior

    sē-grĕdĭor, grĕdi, 3, v. n. [gradior], to withdraw, go aside:

    ab oculis et auribus,

    Tert. Anim. 18.

    Lewis & Short latin dictionary > segredior

  • 18 subgredior

    sug-grĕdĭor ( subg-), gressus, 3, v. dep. n. and a. [gradior], to go or come up to, to approach (Tacitean).
    I.
    Neutr.:

    caesis qui barbarorum propius suggrediebantur,

    Tac. A. 15, 11:

    suggressi propius speculatores,

    id. ib. 2, 12; so,

    propius,

    id. ib. 13, 57; 14, 37.—
    II.
    Act., to attack:

    quos dux Romanus acie suggressus,

    Tac. A. 4, 47; Sall. H. Fragm. 4, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > subgredior

  • 19 suggredior

    sug-grĕdĭor ( subg-), gressus, 3, v. dep. n. and a. [gradior], to go or come up to, to approach (Tacitean).
    I.
    Neutr.:

    caesis qui barbarorum propius suggrediebantur,

    Tac. A. 15, 11:

    suggressi propius speculatores,

    id. ib. 2, 12; so,

    propius,

    id. ib. 13, 57; 14, 37.—
    II.
    Act., to attack:

    quos dux Romanus acie suggressus,

    Tac. A. 4, 47; Sall. H. Fragm. 4, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > suggredior

  • 20 supergredior

    sŭper-grĕdĭor ( sŭpergrădĭor, Plin. 27, 12, 68, § 110), gressus, 3, v. dep. a. and n. [gradior], to step, walk, or go over (post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    limen,

    Col. 7, 9, 13; Plin. 32, 10, 46, § 133:

    capram alteram decubuisse atque ita alteram proculcatae supergressam,

    Plin. 8, 50, 76, § 201.—
    II.
    Trop., to pass over, get over, surmount; to surpass, exceed, excel:

    aetatis suae feminas pulchritudine,

    Tac. A. 13, 45:

    omnem laudem supergressa,

    Quint. 6, prooem. §

    8: claritatem parentum animi magnitudine,

    Just. 42, 2, 3:

    alicujus res gestas,

    id. 44, 5:

    crudele praeceptum, supergressum omnia diritatis exempla,

    Amm. 28, 1, 25. —
    B.
    To live through, survive a period of time:

    sexagin ta annos,

    Sen. Suas. 6, 6.—
    C.
    To be superior to, elevated above:

    necessitates,

    Sen. Ep. 32, 5.
    ► * a.
    Act. collat. form sŭpergrĕ-dĭo, dĕre, to go over, pass:

    duodecimum aetatis annum supergresserat,

    App. M. 10, p. 238, 34 (dub.).—
    * b.
    sŭpergressus, a, um, in pass. signif., Pall. Nov. 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > supergredior

См. также в других словарях:

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • progress — 1. (prog′res)An advance; the course of a disease. 2. (pro gres′)To advance; to go forward; said of a disease, especially, when unqualified, of one taking an unfavorable course. [L. pro gredior, pp. gressus, to go forth, fr. gradior, to step, go,… …   Medical dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»