-
1 acclamatio
acclāmātio, ōnis, f. (acclamo), I) das Zurufen, Zuschreien, Cornif. rhet. u.a. – II) insbes.: der Zuruf, als laute Äußerung des Mißfallens, mit u. ohne adversa, Cic. ep. u.a. – od. des Beifalls, das Zujauchzen (Ggstz. plausus, das Beifallklatschen), Cic. de inv. 1, 25. Liv. 31, 15, 2 (Plur.). Plin. ep. 1, 8, 17 (wo assentatio vulgi acclamatioque) u.a. – est enim epiphonema rei narratae vel probatae summa accl., Ausruf über usw., Quint. 8, 5, 11.
-
2 acclamatio
acclāmātio, ōnis, f. (acclamo), I) das Zurufen, Zuschreien, Cornif. rhet. u.a. – II) insbes.: der Zuruf, als laute Äußerung des Mißfallens, mit u. ohne adversa, Cic. ep. u.a. – od. des Beifalls, das Zujauchzen (Ggstz. plausus, das Beifallklatschen), Cic. de inv. 1, 25. Liv. 31, 15, 2 (Plur.). Plin. ep. 1, 8, 17 (wo assentatio vulgi acclamatioque) u.a. – est enim epiphonema rei narratae vel probatae summa accl., Ausruf über usw., Quint. 8, 5, 11.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > acclamatio
-
3 attenuatus
attenuātus (adtenuātus), a, um, PAdi. m. Superl. (v. attenuo), abgeschwächt, a) übh. = geschwächt, vermindert, fortunae familiares attenuatissimae, Cornif. rhet. 4, 53. – b) insbes.: α) v. der Stimme usw., ins Feine-, in den Diskant übergehend, übergehalten, fein, vox paululum attenuata, Cornif. rhet.: acuta atque attenuata nimis acclamatio, Cornif. rhet. – β) v. der Rede, gleichs. dünngesponnen, d.i. schlicht, einfach, nüchtern, im üblen Sinne mager, matt, oratio (Ggstz. gravis oratio), Cornif. rhet.: genus orationis, Cornif. rhet.: constructio verborum, Cornif. rhet.: ipsa illa pro Roscio iuvenilis abundantia multa habet attenuata, Cic.: eius oratio nimiā religione attenuata, Cic. – / Compar. attenuatior, Augustin. de anim. quant. 22, 38.
-
4 attenuatus
attenuātus (adtenuātus), a, um, PAdi. m. Superl. (v. attenuo), abgeschwächt, a) übh. = geschwächt, vermindert, fortunae familiares attenuatissimae, Cornif. rhet. 4, 53. – b) insbes.: α) v. der Stimme usw., ins Feine-, in den Diskant übergehend, übergehalten, fein, vox paululum attenuata, Cornif. rhet.: acuta atque attenuata nimis acclamatio, Cornif. rhet. – β) v. der Rede, gleichs. dünngesponnen, d.i. schlicht, einfach, nüchtern, im üblen Sinne mager, matt, oratio (Ggstz. gravis oratio), Cornif. rhet.: genus orationis, Cornif. rhet.: constructio verborum, Cornif. rhet.: ipsa illa pro Roscio iuvenilis abundantia multa habet attenuata, Cic.: eius oratio nimiā religione attenuata, Cic. – ⇒ Compar. attenuatior, Augustin. de anim. quant. 22, 38.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > attenuatus
См. также в других словарях:
ACCLAMATIO — applausus sestâ vociferatione a Populo repetitus, occurrit l. 1. C. de Quaestor. et Magistr. officior. Qui Quaesturae honore viguerunt, acclamatione solitâ excipiantur. Item l. 3. in br. C. de offic. Rect. provinc. Similiter iustissimos et… … Hofmann J. Lexicon universale
Acclamatio — Die Acclamatio waren bei den antiken Griechen und Römern Zurufe, die in der Art eines Sprechchores oder rhythmisch eingebracht wurden. Sie konnte Lob, Beifall, Freude, aber auch Kritik, Ablehnung oder Misstrauen ausdrücken. Zunächst war die… … Deutsch Wikipedia
Acclamatio — In Ancient Roman tradition, acclamatio was the public expression of approbation or disapprobation, pleasure or displeasure, etc, by loud acclamations. On many occasions, there appear to have been certain forms of acclamations always used by the… … Wikipedia
АККЛАМАЦИЯ — • Acclamatio, возглас, особенно одобрения, благожелания и радости, обыкновенно соединенный с рукоплесканиями (plausus) и различными восклицаниями; напр. при бракосочетаниях: Talassio (Liv. 1, 9) или io hymen hymenaee, при триумфальных … Реальный словарь классических древностей
acclamation — [ aklamasjɔ̃ ] n. f. • 1504; lat. acclamatio, de acclamare 1 ♦ (Surtout au plur.) Cri collectif d enthousiasme pour saluer qqn ou approuver qqch. « La salle tremblait encore d acclamations » (Hugo). Son retour fut salué par des acclamations. ⇒… … Encyclopédie Universelle
АККЛАМАЦИЯ — (лат.). Восклицание, выражающее согласие на избрание кого либо. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. АККЛАМАЦИЯ [лат. acclamatio крик, восклицание] принятие/отклонение собранием какого л. предложения без … Словарь иностранных слов русского языка
aclamaţie — ACLAMÁŢIE, aclamaţii, s.f. (Mai ales la pl.) Manifestare a aprobării sau a entuziasmului faţă de cineva sau de ceva, prin urale sau prin aplauze; ovaţie, aclamare. – Din fr. acclamation, lat. acclamatio. Trimis de ana zecheru, 31.07.2002. Sursa:… … Dicționar Român
аккламация — и; ж. [от лат. acclamatio крик, восклицание]. Принятие или отклонение собранием какого л. устного предложения без голосования. * * * аккламация (лат. acclamatio крик, восклицание), 1) принятие или отклонение собранием кем либо решения без… … Энциклопедический словарь
Akklamation — Fanatismus; Übereifer * * * Ak|kla|ma|ti|on 〈f. 20; geh.〉 1. bestimmender Zuruf 2. Beifall ● jmdn. durch Akklamation wählen jmdn. durch Zuruf wählen [<lat. acclamatio „Zuruf“] * * * Ak|kla|ma|ti|on, die; , en [lat. acclamatio, zu: acclamare, ↑ … Universal-Lexikon
аккламация — (лат. acclamatio) используемый в международных организациях и на конференциях метод принятия решений аплодисментами (без голосования). * * * (от лат. acclamatio крик, восклицание; англ. acclamation) принятие или отклонение собранием какого либо… … Большой юридический словарь
OSANNA — acclamatum DOMINO nostro Hierosolymam adventanti, Ω᾿σαννὰ τῷ ὑιῷ Δαβὶδ, Osanna, filio David, ex Hebraeo Hoschahana, compendiô sermonis dici, apud Hebraeos, consuevit, in acclamationibus, pro Hoschiah na, Ναὶ σῶσον, Serva obsecro. Id enim moris in … Hofmann J. Lexicon universale