-
1 absolutivus
absolūtīvus, a, um (absolutus), absolut, bestimmt, Diom. 337, 13; Ggstz. relativus, Serv. Verg. Aen. 10, 18.
-
2 absŏlūtīvus
absŏlūtīvus, a, um absolu [opp. à relativus]. --- Serv. En. 10, 18. -
3 absolutivus
absolūtīvus, a, um (absolutus), absolut, bestimmt, Diom. 337, 13; Ggstz. relativus, Serv. Verg. Aen. 10, 18.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > absolutivus
-
4 absolutivus
абсолютный падеж -
5 absolutive
absolūtīvē, Adv. (absolutivus), absolut = bestimmt, sermonem efferri, Charis. 263, 8. Diom. 388, 20. – od. = im Positiv (Ggstz. comparative, superlative), has partiones declinare, Charis. 114, 33.
-
6 absolutive
absolūtīvē, Adv. (absolutivus), absolut = bestimmt, sermonem efferri, Charis. 263, 8. Diom. 388, 20. – od. = im Positiv (Ggstz. comparative, superlative), has partiones declinare, Charis. 114, 33.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > absolutive
См. также в других словарях:
absolutif — ⇒ABSOLUTIF, IVE, adj. LING. [En parlant d un mot ou d un groupe de mots] En construction absolue; qui a un statut syntaxique autonome par rapport au syntagme dont il fait partie au point de vue du sens : cet homme, je l ai rencontré quelque part… … Encyclopédie Universelle
Absolutiv — Ab|so|lu|tiv der; s, e <aus gleichbed. nlat. (casus) absolutivus; vgl. ↑...iv>: 1. Kasus im Grönländischen u. in typologisch ähnlichen Sprachen, in dem das ↑Subjekt bei intransitiver u. das ↑Objekt bei transitiver Satzkonstruktion erscheint … Das große Fremdwörterbuch