Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

a+severe

  • 101 comiter

    cōmiter, Adv. (comis), aufgeräumt, munter, mit heiterer Laune, mit Frohsinn, und in bezug auf andere = freundlich, nett, und in diesem Sinne = menschenfreundlich, human (Ggstz. graviter, severe), Cic. u.a. – / Plaut. mil. 941 Ritschl u. Lorenz comptissime, Brix mit Hertz (zu Prisc. vol. 2. p. 59) compsissume.

    lateinisch-deutsches > comiter

  • 102 continenter

    continenter, Adv. (continens), I) zusammenhängend, a) im Raume, in ununterbrochener Reihe, c. sedetis insulsi, Catull. 37, 6: montes c. et quasi de industria per ordinem expositi, Mela 1, 5, 5 (1. § 29). – b) in der Zeit, in einem fort, unablässig, ohne Unterlaß, c. ferri, Cic.: uno spiritu c. multa dicere, Cornif. rhet.: totā nocte c. ire, Caes.: cum iam amplius horis sex c. pugnaretur, Caes.: in Albano monte biduum c. lapidibus pluit, Liv.: ante rem gestam quae facta sint, c. us que ad ipsum negotium, Cic. – II) an sich haltend = enthaltsam, mäßig in Genüssen, parce, continenter, severe, sobrie vivere (Ggstz. diffluere et delicate ac molliter vivere), Cic. de off. 1, 106. – Superl., continentissime vivere, Augustin. conf. 6, 12 u. ep. 262, 3.

    lateinisch-deutsches > continenter

  • 103 deceo

    deceo, uī, ēre (zu decor, decus), zieren, ziemen, I) eig., a) v. Lebl., äußerlich zieren, kleiden, wohl od. gutstehen, wohl od. gutlassen (Ggstz. dedecere; vgl. Fronto de oratt. p. 159, 13 N.: nam convenire et decere et aptum esse et congruere Graeci ἡρμόσθαι appellant), m. Ang. wen (wem)? im Acc., quin me aspice et contempla, ut haec (vestis) me deceat, Plaut.: quem decet muliebris ornatus, quem incessus psaltriae, Cic.: neminem decet intertexta pluribus notis vestis, Quint.: te toga picta decet, Prop.: quem tenues decuere togae nitidique capilli, Hor.: habitus triumphalis feminas non decet, Quint.: forma viros neglecta decet, Ov.: neglecta decet multas (virgines) coma, Ov.: decet alba quidem pudor ora, Ov.: alba (weiße Tracht) decent Cererem; vestes Cerealibus albas sumite, Ov.: hic illum mire pudor decuit, Sen. – ohne Ang. wen (wem)? rarus in publicum egressus idque velatā parte oris, ne satiaret aspectum, vel quia sic decebat (weil es ihr so gut stand), Tac. ann. 13, 45. – b) v. Pers., prangen, Macrobii praecipuā decent pulchritudine, Solin. 30, 10. – II) übtr., den Verhältnissen nach zieren = stehen, wohl anstehen, wohlanständig sein, sich ziemen od. geziemen, sich schicken, schicklich sein, in der Ordnung sein (Ggstz. dedecere), wobei zu bemerken, daß decet oft durch es würde sich geziemen, decebat u. decuit durch es hätte sich ge ziemt, würde sich geziemt haben, übersetzt werden muß, α) m. Subjekts-Nom., teils m. Ang. wen (wem)? im Acc., arta decet sanum comitem toga, Hor.: illa ornamenta decere me et convenire eis rebus, quas gesseram, non putabam, Cic.: non velle experiri quam se aliena deceant; id enim maxime quemque decet, quod est cuiusque maxime suum, Cic. – teils (archaist.) m. Ang. wen (wem)? für wen? im Dat., istuc facinus nostro generi non decet, Plaut. Amph. 820 (vgl. unten no. β u. γ). – teils ohne Ang. wen? servare id, quod deceat (v. Dichter), Cic.: et quod decet honestum est et quod honestum est decet, Cic.: ita fere officia reperientur, cum quaeretur, quid deceat et quid aptum sit personis, temporibus, aetatibus, Cic. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., ut in vita, sic in oratione nihil est difficilius quam quid deceat videre, Cic. – m. Ang. bei wem? durch apud m. Akk., u. wobei? durch Abl., neque eadem in voce, gestu, incessu apud principem, senatum, populum, magistratus, privato publico iudicio, postulatione, actione decent, Quint. 11, 3, 150. – β) m. Subjekts-Infin., u. zwar teils m. Acc. u. Infin. Act. u. Pass., oratorem irasci minime decet, simulare non dedecet, Cic.: omnes hommes ab odio, amicitia, ira atque misericordia vacuos esse decet, Sall.: omnes bonos rei publicae subvenire decebat, Sall.: non quidquid patrum plebisque est, consules, tribunos, deos, hominesque omnes armatos opem ferre, in Capitolium currere decuit? Liv.: m. Acc. u. Infin. Pass. (s. Klotz Nachtr. zu Cic. Tusc. p. 21. Wopkens Lectt. Tull. p. 71), atque in eo disputant, contaminari non decere fabulas, Ter.: num dubitas, quin specimen naturae capi deceat ex optima quaque natura? Cic.: sicut aut sola aut prima pensari decet... tanto regi (= a tanto rege), Liv. 34, 58, 8. – teils (archaist.) m. Dat. u. Infin., ita uti liberali esse ingenio decuit, Ter. Hec. 164: decet tantae maiestati eas servare leges, quibus etc., Paul. dig. 32, 1, 23: certa est enim ratio, quā deceat philosopho ob decretam sibi publice statuam gratias agere, Apul. flor. 16. p. 23, 4 Kr. – teils m. bl. Infin., iniusta impetrare non decet, Plaut.: exemplis grandioribus decuit uti, Cic. – m. vorhergeh. allgem. Pronom.-Nom., nihil est quod tam deceat, quam in omni re gerenda consilioque servare constantiam, Cic. – γ) ohne Subjekt, teils m. Ang. wen (wem)? durch Acc., facis, ut te decet, Ter.: ita uti fortes decet milites, Ter.: illum decet, Quint. – teils (archaist.) m. Ang. wem? od. für wen? durch Dat. (s. Ussing Plaut. Amph. 813. Hildebr. Apul. de mund. 1. p. 336), ut decet lenonis familiae, Plaut.: ita nobis decet, Ter.: haec primum ut fiant, deos quaeso, ut vobis decet, Ter.: locum editiorem, quam victoribus decebat, capit, Sall. hist. fr. 1, 98 (100). – teils (archaist.) m. Ang. wem? od. für wen? im Abl., ut meque teque maxume atque ingenio nostro decuit (= dignum erat), Plaut. asin. 577. – teils ganz absol., fecisti ut decuerat, Ter.: perge, decet, Verg.: res... paulo ante confecta est; minus quidem illa severe quam decuit, non tamen omnino dissolute, Cic.: quo maiorem spem habeo nihil fore aliter ac deceat, Cic.: cuius a rne corpus crematum est, quod contra decuit ab illo meum (sc. cremari), wogegen es sich geschickt hätte, daß der meinige von jenem verbrannt würde, Cic.

    lateinisch-deutsches > deceo

  • 104 dissolute

    dissolūtē, Adv. (dissolutus), aufgelöst, I) ohne Bindewörter, Cic. or. 135. – II) übtr.: a) ohne Energie, dah. auch fahrlässig, leichtsinnig, minus severe (res confecta est) quam decuit, non tamen omnino dissolute, Cic.: si quid est factum clementer, ut dissolute factum criminer, Cic.: d. decumas vendidisti (verpachtet), Cic. – b) ausgelassen, diss. hilaris, Augustin. conf. 8, 11. § 26.

    lateinisch-deutsches > dissolute

  • 105 exsequor

    ex-sequor, (exequor), secūtus sum, sequī, I) nachfolgen, einer Leiche das Geleit geben, funus, an einem Leichenbegängnis teilnehmen, Massur. Sabin. bei Gell. 10, 15, 25: uxorem, Plaut. Epid. 174 G.: hunc omni laude et laetitiā, Cic. poët. Tusc. 1, 115. – II) übtr.: A) im allg.: einer Sache nachgehen, etw. verfolgen, alcis aspectum, sich nach jmds. Anblick sehnen, Plaut.: suam quisque spem, sua consilia, communibus deploratis, exsequentes, indem jeder ging, wohin ihn seine eigene Hoffnung und seine persönlichen Entschlüsse führten, da es mit den gemeinsamen vorbei war, Liv. – B) insbes.: 1) einer Partei, Sekte folgen, anhängen, sectam meam exsecutae comites, Catull. 63, 15. – 2) etwas verfolgen = vollziehen, vollstrecken, a) übh. = ausführen, durchsetzen, aliquid (irgend ein Geschäft), Cic.: imperium, Ter.: imperium celeriter, Sil.: mandatum, Curt.: mandata vestra, Cic.: propositum, Val. Max.: non ducis magis quam militis munia, Curt.: officia, Cic.: scelus, Curt.: cum alqo neque in via neque in foro ullum sermonem, sich in ein Gespräch einlassen, Plaut.: aeternitatem, die ewige Idee ins Werk richten, Cic.: absol., fuisse eum in consultando temerarium, in exsequendo virum, Vell. 2, 24, 5. – b) etw. geltend machen, ius suum, ICt., ius suum armis, Caes. – insbes., gerichtl. verfolgen, geltend machen, formulam iuris exsequendi constituere, Liv. – litem, causam, ICt. – crimen, iniurias, ICt. – c) ein richterl. Urteil vollstrecken, sententiam, rem iudicatam, ICt.: decretum suum, ICt. – 3) rächend verfolgen, etwas rächen, strafen, ahnden, über etwas eine Strafe verhängen, iura violata, dolorem, Liv.: delicta, Suet. – gerichtl., rem tam atrocem, Liv.: iniurias hospitum accusationibius voluntariis, Plin. ep.: rem severe, acriter, ICt. – absol., caesus est; exsequar, er ist getötet worden, so will ich ihn rächen, Sen. de ira 1, 12, 2. Vgl. Walch Tac. Agr. 19. p. 291. – 4) etwas mit Worten (mündlich od. schriftlich) ausführen, ausführlich berichten, -beschreiben, auseinandersetzen, erörtern, durchgehen, näher besprechen, ea vix verbis exsequi posse, Cic.: haec pluribus, Phaedr.: ea in libro primo, Quint.: verum (aber) hoc exsequi mitto, Quint.: ne exsequar singula, Suet.: viam consilii scelerati, Liv.: aërii mellis caelestia dona, Verg.: alcis od. alcis rei laudes, sich verbreiten über jmds. od. einer Sache Lob, Liv. epit. u. Plin.: singillatim crudeliter facta eius, Suet.: pardos latius, Solin.: subtiliter numerum, die Zahl genau angeben, Liv. – m. folg. Relativ- od. indir. Fragesatz, exsequebatur inde, quae sollemnis derivatio esset, Liv.: non possum exsequi, singuli quae passi sumus, Liv.: mihi quoque exsequendum reor, quae tunc Romana copia in armis sit, Tac.: diligentissime est exsecutus, quid cuique rei et quid cuique homini soleret accĭdere, Quint. – absol., perge exsequi, Plaut. Amph. 801: in exsequendo suas vires adhibere, Quint. 5, 1, 3. – 5) etwas verfolgen = etwas fortsetzen, in etw. fortfahren, alqd usque ad extremum, Cic.: incepta, Liv.: m. folg. Infin., Plaut. asin. 160 u. merc. 911. – 6) etwas durch fortgesetztes Fragen, Forschen od. eigenes Nachdenken ermitteln od. zu ermitteln suchen, a) durch Fragen, gew. mit quaerendo, inquirendo, sciscitando, fort und fort etwas od. nach etwas fragen, Erkundigungen einziehen, Nachforschungen anstellen, oft b. Liv. (s. Fabri Liv. 22, 3, 2). – bl. exs. m. folg. indir. Fragesatz, Liv. 35, 28, 4. – b) durch Nachdenken, si vis veram rationem exsequi, Ter.: exs. si quidem omnia humanus animus queat, erforschen, Plin.: quem locum ipse capturus esset, cogitando aut quaerendo exsequebatur, suchte er durch eigenes Nachdenken oder durch Nachfragen bei andern zu ermitteln, Liv. – 7) einem Übel sich unterziehen, es über sich ergehen lassen, hinnehmen, erdulden, hanc aerumnam, Plaut.: lucri causā probrum, Plaut.: sororis causā egestatem, Plaut.: fatum alcis, Cic. ep.: cladem illam fugamque, sich jener unheilvollen Flucht unterziehen, Cic.: mortem, an sich vollziehen, Plaut. u. Tac. – / Passiv, an prioris iudicis sententia exsequi possit, geltend gemacht werden, Ulp. dig. 2, 1, 19: exsecuto regis imperio, vollzogen, Iustin. 7, 3, 2: u. so perraro intra statutum tempus sententiae exsequentur, Ulp. dig. 42, 1, 2. – Aktiver Infin. exsequere, Gregor. Turon. hist. Franc. 2, 34 in.

    lateinisch-deutsches > exsequor

  • 106 festiviter

    fēstīviter, Adv. (festivus), I) anmutig, niedlich, Nov. com. 40. – II) in der Rede = witzig, launig, Gell. 1, 2, 7 (Ggstz. severe); 1, 22, 6; 18, 8, 2.

    lateinisch-deutsches > festiviter

  • 107 imperiose

    imperiōsē, Adv. (imperiosus), gebieterisch, herrisch, tyrannisch, non severe neque imp. praecipere, Gell. 2, 29, 1: ›imperabiliter‹ pro nimis imperiose, Charis. 202, 11: alqm propter perfidiam interimere paene imperiosius quam humanius, Varro bei Non. 287, 20.

    lateinisch-deutsches > imperiose

  • 108 potestas

    potestās, ātis, f. (possum), das Vermögen, I) im allg., die Kraft, Wirkung, der Wert, die Geltung, Bedeutung, plumbi, Lucr.: potestates herbarum, Verg. u. Plin.: potestates colorum, Vitr.: pecuniarum, ICt. – v. Abstr., utraque actio eiusdem potestatis, ICt.: quarum actionum vis et p. (Wirkung) haec est, ut etc., ICt.: u. so v. der Geltung, dem Umfang, der Bedeutung eines Wortes, Cornif. rhet. 4, 67. Sen. de ben. 2, 34, 5. Gell. 10, 29, 1. – meton. als t. t. der Mathematik = δύναμις, die Quadratwurzel, Mart. Cap. 2. § 106 (u. dazu Kopp). – II) prägn., die Macht, etw. zu tun, die Gewalt zu od. über etw., die Obmacht, A) subjektiv: 1) im allg.: qui habeam tantam potestatem astutiae, solche List ausdenken kann, Ter.: habere potestatem vitae necisque in alqm, Cic. u. Caes., in alqo, Cic. de dom. 77: magnas vitae et necis habere potestates, Firm.: pari potestate, mit gleicher Gewalt, Liv.: esse in sua potestate, sein eigener Herr sein, Nep.: mihi est potestas od. est in mea potestate, es steht in meiner Macht, ich kann, Cic.: quasi non ea potestas sit tua (es nicht in deiner Macht stehe), quo velis in tempore ut te exsolvas, Ter. heaut. 720: u. so tamen, ne qua deductio fieret, magna ex parte tua potestas erat, Cic. div. in Caecil. 32: non esse in nostra potestate, quin illa eveniant, Cic. de fato 45: in tua potestate est, an gaudeamus, Plin. pan. 73, 3: quotiescumque ei locus dicendi ac potestas fuit, die Gelegenheit u. die Freiheit, sich auszusprechen, Cic.: u. est alci potestas m. Infin., soli cui tanta potestas divorumque hominumque meis occurrere telis impune, Stat. Theb. 3, 296: iam istam volucrum fore potestatem, werde bei den Vögeln stehen, Suet.: esse in potestate senatus, sich der Verfügung des Senates unterwerfen, Cic. u. Liv.: habere familiam in sua potestate, die Sklaven in seiner Macht behalten, nicht freilassen, Liv.: in potestate mentis esse, seines Verstandes mächtig sein, Cic.: exisse ex od. de potestate (sc. mentis), seines Verstandes nicht mächtig sein, Cic. – 2) insbes.: a) die politische Macht, Gewalt, Herrschaft, Obmacht, alqm (ein Land, Volk) redigere in potestatem alcis od. suam, Nep. u. Liv., u. sub potestatem alcis, Nep.: in potestatem alcis venire, Eutr.: esse in alcis dicione ac potestate, Cic.: tenere alqm in sua potestate ac dicione, Cic. – b) die obrigkeitl. Gewalt, Gewalthaberstelle, das obrigkeitl. Amt, α) eig.: praetoria, Cic.: dare alci potestatem legati, Cic.: severe praefuit ei potestati, Nep.: censores potestatem gererent, Cic.: potestates magistratuum, Cic.: dissimilitudo potestatum, Cic. – β) meton., die Person, die dieses Amt verwaltet, der Gewalthaber (Machthaber), die Behörde, a magistratu aut ab aliqua potestate... evocatus, Cic.: inconsultā superiore potestate, Amm.: dah. hominum divûmque potestas (von Jupiter), Machthaber, König, Verg. – Plur. (wie ἀρχαί), Machthaber, höhere Staatsbeamte, Plin. 9, 26 u. 29, 66. Suet. Claud. 23, 1: summae potestates, die höchsten Machthaber, Suet. Ner. 36, 1: imperia et potestates, Militär- u. Zivilbehörden, Cic. Phil. 2, 53 u. de legg. 3, 9. – B) objektiv = die Macht, Erlaubnis, Gelegenheit, Möglichkeit, data est potestas augendae dignitatis, Cic.: quoties mihi certorum hominum potestas erit, Gelegenheit, zuverlässige Leute zu haben (finden), um einen Brief mitzugeben, Cic.: liberius vivendi fuit ei potestas, er durfte, konnte freier leben, Ter.: hominis aspiciendi potestatem eripere, Cic. – dare alci potestatem, Acc. fr. u. Cic.: alci potestatem dare inquirendi sui parentis, Pacuv. fr.: equis datā respirandi potestate, Iustin.: eorum opprimendorum incredibilem rei publicae potestatem et fortunam (günstigen Augenblick) dare, Cic. – facere sui potestatem alci, α) sich beikommen lassen, sich in ein Gefecht einlassen, Caes. u. Nep. β) mit sich reden lassen, andere vor sich lassen, Cic.: so auch sui conveniendi, Cic. – potestatem sui non habuissent, mit ihm nicht hätten reden können, Suet.: ebenso potestatem sui praebere, Audienz geben, Cic. – facere alci potestatem interpellandi, Macht, Erlaubnis geben, Cic.: senatus populi potestatem fecit, stellte es in die Gewalt des Volkes, Liv.: fit mihi potestas tabularum, ich darf Gebrauch machen von usw., Cic. – potestas est (es ist möglich, es ist vergönnt) m. Infin., non fugis hinc praeceps, dum praecipitare potestas? Verg. Aen. 4, 565; u. so Verg. Aen. 9, 739. Lucan. 2, 40: u. alci potestas fit (es wird jmdm. Gelegenheit gegeben) m. Infin., tempus, quod saepe optastis, venit, quo vobis potestas fieret virtutem vestram ostendendi, Liv. 34, 13, 5: ebenso datur potestas m. Infin., ubi nulla datur dextrā affectare potestas, keine günstige Gelegenheit sich findet, an die Fliehenden zu gelangen, Verg. Aen. 3, 670. – / Genet. Plur. gew. potestatum; doch auch potestatium, Sen. ep. 115, 7. Plin. 28, 59 u. 29, 67. Corp. inscr. Lat. 6, 632.

    lateinisch-deutsches > potestas

  • 109 pudeo

    pudeo, uī, itum, ēre, I) sich schämen, ita nunc pudeo, ita nunc paveo, Plaut.: simul me piget parum pudere te, zu wenig Ehrgefühl hast, Plaut.: induci ad pudendum, Cic.: non pudendo (dadurch, daß man sich schämt), sed non faciendo id, quod non decet, impudentiae nomen effugere debemus, Cic. – m. Genet., pudet exacti iam temporis, odit praeteritos foedis cum religionibus annos, Prud. c. Symm. 1, 512. – Partiz. subst., pudentes, Leute von Ehrgefühl, Caes. b. c. 2, 31, 4. – II) in Scham versetzen, mit Scham erfüllen, A) pers.: me autem quid pudeat, qui etc., Cic.: idne pudet te, quia etc., Plaut. – non te haec pudent? Ter.: semper metuet, quem saeva pudebunt, Lucan. – B) impers., deutsch persönl., ich schäme mich einer Sache od. vor jmd., wobei im Latein. die Pers., die sich schämt, im Acc. steht, quid, homo nihili, non pudet te? Plaut.: ecquid te pudet? Plaut. u. Ter.: ceteros pudeat, si etc., Cic.: cum puderet vivos tamquam puditurum esset exstinctos, Plin. 36, 108. – der Ggstnd. aber, dessen man sich schämt, od. die Pers. od. personif. Sache, vor der man sich schämt, α) im Genet., miseret te aliorum, tui te nec miseret nec pudet, Plaut.: homines, quos infamiae suae neque pudeat neque taedeat, Cic.: pudet me tui, ich schäme mich vor dir, Ter.: pudere iam sui, schon schäme man sich vor sich selbst, Curt.: so auch te municipiorum pudebat, Cic.: nonne te huius templi, non urbis pudet? Cic. – m. bl. Genet., pudet cicatricum et sceleris, Hor.: non pudet patriae, Curt.: pudet Philumenae, Ter.: pudet deorum hominumque, es ist eine Schande vor G. u. M., Liv. – m. dopp. Genet., patris mei meûm factûm pudet, ich schäme mich vor m. V. meiner Handlungen, Enn. fr. scen. 59. – β) im Infin. (s. Dräger Histor. Synt. Bd. 2. S. 343. 2. Aufl.), hoc me aetatis sycophantari pudet, Plaut.: puduit sine fratre reverti, Stat.: quem enim Romanorum pudet uxorem ducere in convivium? Nep.: post Carthaginem vinci neminem puduit, Flor.: uti pudeat pigeatque memorare huiusmodi quemquam, Aur. Vict.: pudet dicere, Ter., Cic. u. Sen. rhet.: quae non puduit ferre, tulisse pudet, Ov.: te id facere puduit, Ter. – γ) im Acc. u. Infin., Ecquid te pudet? Ba. Ten amatorem esse inventum inanem quasi cassam nucem? darüber, daß du usw., Plaut. Pseud. 371: pudebat Macedones tam praeclaram urbem a comissabundo rege deletam esse, Curt. 5, 7 (23), 10; u. so 8, 2 (9), 28 u. 8, 4 (16), 30. Vgl. unten puditum est. – δ) m. 2. Supin., pudet dictu (als Parenthese), Tac. Agr. 32.

    / Depon.: non est, quod illum pudeatur, Petron. 47, 4. – Perf. puditum est ohne u. mit alqm u. m. Acc. od. Genet. der Sache (= er schämt sich), pudet quod prius non puditum umquam est, Plaut.: neque mei neque tu ted intus puditum est factis quae facis, Plaut.: Apollinem tam humilis victoriae puditum est, Apul.: puditum est mit Infin., enim non pigebit me commemorare quod illum non puditum est ostentare, Apul. flor. 9. p. 11, 9 Kr. (u. so Apul. apol. 25 in. Arnob. 5, 29): m. folg. Acc. u. Infin., nonne esset puditum (hätten sie sich nicht schämen müssen), si hanc causam agerent severe, non modo legatum, sed Trallianum omnino dici Maeandrium? Cic. Flacc. 52.

    / Partic. pudendus, a, um, weswegen man sich schämen muß, schimpflich, schändlich, häßlich, A) adi.: fuga, Tragic. inc. fr.: vita, Ov.: vulnera, Verg.: parentes, Suet.: inopia, Tac.: praesidentium rapinae, Claud. Mam.: pars p., Schamteile, Ov.: membra, Ser. Samm.: m. Infin., ut pudendum sit esse etc., Cic.: m. 2. Sup., pudendum dictu, si, Quint.: quod pudendum dictu sit, Lampr. – B) subst., pudenda, ōrum, n., 1) im allg.: pudenda dictu spectantur, Quint. 1, 2, 8. – 2) insbes.: a) die Schamteile, -glieder, Sen. ad Marc. 22, 3. Lampr. Heliog. 5, 4 u. Spät. – b) der Hintere, p. corporis, Min. Fel. 28, 9.

    lateinisch-deutsches > pudeo

  • 110 remisse

    remissē, Adv. (remissus), a) lose, in freier Weise, orationem non astricte (in gebundener Weise), sed remissius numerosam esse oportere, Cic. de or. 3, 184. – b) gelassen, sanft, gelinde (Ggstz. concitate, severe), Cic. u.a.: remissius disputare, Cic. – u. zu gelinde, nachlässig, Colum. 1, 8, 20. – c) heiter, scherzhaft, Suet. Claud. 30 (wo Ggstz. serio).

    lateinisch-deutsches > remisse

  • 111 severiter

    sevēriter, Adv. = severe, Titin. com. 67. Apul. met. 2, 27.

    lateinisch-deutsches > severiter

  • 112 vehementer

    vehementer, Adv. (vehemens), I) heftig, hitzig (Ggstz. leniter), agere, Cic.: ingemuisse vehementius, Cic.: se vehementissime exercere in alqa re, Caes. – II) übtr., gewaltig, gar sehr, höchst, bei Verben, hoc te veh. etiam atque etiam rogo, Cic.: veh. delectari, Cic.: vehementer gratulari de alqa re, Cic.: vehementissime displicet, Cic. – bei Adjj., veh. irata, Plaut.: veh. castus, Cornif. rhet.: veh. carus, Sall.: veh. utilis, Cic.: veh. moderatus, Cic.: veh. vitiosus, Cic.: veh. saucius, Auct. b. Hisp.: vehementissime necessarius, Cic.: erit mihi vehementissime gratum, Cic. – bei Advv., veh. adhuc agit severe, Cic. ad Att. 1, 13, 3.

    lateinisch-deutsches > vehementer

  • 113 vindico

    vindico, āvī, ātum, āre (= vim dico, eig. Gewalt androhen; dah.) I) einen Ggstd. gerichtlich in Anspruch nehmen, vindizieren *(vgl. vindiciae a.A.), A) eig.: sponsam in libertatem, Liv.: puellam in posterum diem, ihr die Freiheit v., Liv.: vindicatur Verginia spondentibus propinquis, Liv.: profecti (die Parteien) simul in agrum, de quo litigabatur, terrae aliquid ex eo, uti unam glebam, in ius in urbem ad praetorem deferrent, et in ea gleba, tamquam in toto agro, vindicarent, Gell.

    B) übtr., etw. in Anspruch nehmen, 1) von der Vindizierung bei Eigentumsklagen, etw. als sein Eigentum in Anspruch nehmen, auf etw. Anspruch machen, als mir gehörig-, zustehend fordern, etw. sich zueignen, sich zuschreiben, a) bl. vind.: ortus nostri partem vindicat patria, Cic.: nonnulla ab imperatore miles, plurima vero fortuna vindicat, Nep.: omnia pro suis, Cic.: videor id meo iure quodam modo vindicare, Cic.: Chii suum (Homerum) vindicant, Cic.: alqm caelo (Dat.), in den Himmel versetzen, Plin. pan. 10, 4: v. antiquam faciem, wieder annehmen, Ov. – poet. m. Infin., vindicat hoc Pharius dextrā gestare satelles, Lucan. 8, 675. – b) vind. aa se: decus belli ad se, Liv.: victoriae maiorem partem ad se, Liv. – c) vind. sibi: ceterarum rerum, quae sunt in oratore, partem aliquam sibi quisque vindicat, Cic. or. 69: constantiae eximiam sibi laudem, Val. Max.: nihil sibi nisi dispensandi potestatem, Sen.: sibi nomen, Quint.: sibi prospera, Tac.: sibi regnum, Iustin.: ubi minimum virium veneris pecuniaeque cupido sibi vindicaverit, Val. Max.; vgl. Krebs-Schmalz Antib.7 Bd. 2. S. 741.

    2) von der Vindizierung in Freiheitsklagen, a) den, der unfrei ist, als frei in Anspruch nehmen, jmd. aus dem Zustande der Sklaverei u. dgl. in Freiheit setzen, befreien, retten, α) m. in libertatem: vind. in libertatem et a regum et a patrum dominatione, Cic.: v. rem populi in libertatem, Cic.: ex dominatu Ti. Gracchi in libertatem rem publicam, Cic.: rem publicam afflictam et oppressam in veterem dignitatem ac libertatem, Cic. – β) ohne in lib.: te ab eo vindico et libero, Cic.: dura ad saxa revinctam, Ov. – se ad alqm, seine Verbindlichkeiten gegen jmd. erfüllen, ut se aliquando ad suos vindicaret, Cic. Rab. Post. 25. – b) was noch frei, unangetastet, unversehrt ist, in Schutz nehmen, schützen, sicherstellen, bewahren, libertatem, Caes.: rusticis magnam partem cibariorum per hiemem, erhalten, Colum. – gew. m. ab (gegen od. vor) u. Abl., v. alqm a verberibus, ab unco, a crucis terrore, Cic.: alqm a miseriis morte, Cic.: a molestia, a labore, Cic.: domum suam ab solitudine, Cic.: u. so loca a solitudine, Liv.: laudem summorum oratorum ab oblivione hominum atque a silentio, Cic. – m. bl. Abl., alqm scelerum suorum suppliciis, vor der Str. bewahren, von der Str. befreien, Iustin. 7, 5, 7: exercitum fame, Curt. 9, 10 (41), 18. – v. Schutzmitteln, capillum a canitie, Plin.: ebur a carie (v. altem Öl), Plin.: corpora a putrescendo (v. Salz), Plin. – u. vind. se ex alqa re, sich gegen etwas sicherstellen, se non modo ex suspicione tanti sceleris, verum etiam ex omni hominum sermone non armis, sed patrimonio suo vindicavit, Cic. Sull. 59.

    II) einem Vergehen durch Inanspruchnahme von Sühne, durch Androhung od. Vollziehung von Strafe steuern, gegen etwas od. jmd. verbietend od. strafend einschreiten, A) eig.: a) v. alqd = einem Vergehen usw. steuern, es verbieten, ein begangenes ahnden, bestrafen, iste dolus malus et legibus erat vindicatus, ut tutela duodecim tabulis, circumscriptio adulescentium lege Plaetoriā; et sine lege iudiciis, in quibus additur EX FIDE BONA, Cic.: facinus nemini lege concessum, sed fortasse adhuc in nullo vindicatum, Cic.: acerrime maleficia, Cic.: peccata, Liv.: quidquid peccatur maiestatis actione vindicandum est, Sen. rhet. – b) v. in alqm, gegen jmd. einschreiten, ahndend verfahren, jmd. bestrafen, fateor non modo in socios, sed etiam in cives militesque nostros persaepe esse severe ac vehementer vindicatum, Cic.: vindicandum in eos non manu neque vi, verum quaestionibus, Sall.: in quos eo gravius Caesar vindicandum statuit, Caes. – c) absol. = einschreiten, strafen, nisi vos vindicatis, Cic.: populum hortari ad vindicandum, Sall.

    B) übtr.: a) alqd, einer Sache steuern, etw. ahnden, bestrafen, rächen, fortuita non civium tantummodo, sed urbium damna principis munificentia vindicat, steuert (= ersetzt), Vell. 2, 126, 4. – Ti. Gracchi conatus perditos, Cic.: sociorum (gegen die B.) iniurias, Liv.: iniurias suas manu (durch Mord, Gewalttat), Sall.: offensas ense, Ov.: necem Crassi, Ov. – zugl. m. in u. Abl. der Pers. = etwas an jmd. rügen (tadeln), omnia, quae vindicaris in altero, tibi ipsi vehementer fugienda sunt, Cic. Verr. 3, 4. – b) alqm, α) bl. alqm, Romana tandem se vindicat ira, Claud. 24, 84. – β) alqm ab oder de alqo, an jmd. rächen, se a Pyrrho, Vell. 1, 1, 3: se ab illo, Sen. de ben. 6, 5, 3: se de fortuna praefationibus, Plin. ep. 4, 11, 14: u. passiv, quantā saevitiā opus erat, ut Sulla de Mario vindicaretur, Flor. 3, 21, 19 (aber Cic. Deiot. 21 Halm se de absente indicare). – / vulg. vendico, Iul. Val. 3, 47. p. 156, 9 K. – Nbf. nach der 3. Konj., vindicit, XII tabb. III, 3 Schoell ( bei Gell. 20, 1, 45).

    lateinisch-deutsches > vindico

  • 114 adhibeo

    ădhĭbĕo, ēre, hĭbŭi, hĭbĭtum [ad + habeo], tr. [st1]1 [-] mettre auprès, approcher, appliquer, offrir, présenter.    - adhibere vincula captis, Ov.: enchaîner des captifs.    - adhibere vultus ad aliquem, Ov.: tourner ses regards vers qqn.    - adhibere se ad rationem, Lucr.: s'appliquer à la raison.    - adhibere motum judici, Cic.: faire passer un sentiment dans le coeur du juge.    - adhibere odores ad deos, Cic.: offrir de l'encens aux dieux.    - adhibere cultus diis immortalibus, Cic. N. D. 1, 2: adresser un culte aux dieux immortels.    - medicinam alicui adhibere: appliquer un remède à qqn.    - judicium aliqua re acrius adhibere, Quint. 12, 10, 76: soumettre qqch au jugement de personnes plus sévères.    - adhibere alicui calcaria, Cic. Brut. 56: appliquer l'éperon à qqn, employer l'éperon avec qqn. [st1]2 [-] ajouter, joindre.    - nihil ad panem adhibere: ne rien ajouter à son pain.    - adhibere ad panem nasturtium, Cic.: manger du cresson avec son pain.    - adhibere heredem fratri, Dig.: donner un cohéritier à son frère. [st1]3 [-] employer, mettre en oeuvre.    - adhibere manus medicas ad vulnera, Virg. G. 3: *employer les mains du médecin pour sa blessure* = avoir recours aux mains du médecin pour sa blessure.    - adhibete aurîs (s.-ent. ad ea) quae ego loquor, Plaut. Ps.: tendez l'oreille à ce que je vous dis.    - in aliqua re curam et diligentiam adhibere: consacrer ses soins attentifs à qqch.    - adhibere numerum iambicum in fabulis, Cic.: faire usage de l'iambe dans ses pièces.    - adhibere machinas ad... Cic.: faire jouer des ressorts pour...    - adhibere patientiam, Liv.: faire preuve de patience.    - sic se adhibere ut... Cic.: se conduire de manière que. [st1]4 [-] faire venir près de soi, mander, consulter, faire appel à, appeler, invoquer, avoir recours à, produire (des témoins).    - oratorem adhibere: faire appel à un orateur, recourir à un orateur.    - adhibere testes: produire des témoins.    - adhibere in auxilium: appeler à son secours.    - adhibere medicum, Cic.: faire venir un médecin.    - adhibere aliquem in partem periculi, Ov. M. 11, 447: associer qqn à ses périls.    - auspicia adhibere: prendre les auspices.    - convivio (cenae) aliquem adhibere: inviter qqn à sa table.    - me Regulus non adhibuerat, Plin. Ep. 1, 5, 4: Régulus ne m'avait pas invité. [st1]5 [-] accueillir, traiter.    - aliquem adhibere + adv. de manière: traiter qqn (de telle ou telle manière).    - bene aliquem adhibere: bien traiter qqn.    - severius aliquem adhibere: traiter qqn assez (trop) sévèrement.    - adhibere aliquem liberaliter, Cic.: traiter qqn dignement.
    * * *
    ădhĭbĕo, ēre, hĭbŭi, hĭbĭtum [ad + habeo], tr. [st1]1 [-] mettre auprès, approcher, appliquer, offrir, présenter.    - adhibere vincula captis, Ov.: enchaîner des captifs.    - adhibere vultus ad aliquem, Ov.: tourner ses regards vers qqn.    - adhibere se ad rationem, Lucr.: s'appliquer à la raison.    - adhibere motum judici, Cic.: faire passer un sentiment dans le coeur du juge.    - adhibere odores ad deos, Cic.: offrir de l'encens aux dieux.    - adhibere cultus diis immortalibus, Cic. N. D. 1, 2: adresser un culte aux dieux immortels.    - medicinam alicui adhibere: appliquer un remède à qqn.    - judicium aliqua re acrius adhibere, Quint. 12, 10, 76: soumettre qqch au jugement de personnes plus sévères.    - adhibere alicui calcaria, Cic. Brut. 56: appliquer l'éperon à qqn, employer l'éperon avec qqn. [st1]2 [-] ajouter, joindre.    - nihil ad panem adhibere: ne rien ajouter à son pain.    - adhibere ad panem nasturtium, Cic.: manger du cresson avec son pain.    - adhibere heredem fratri, Dig.: donner un cohéritier à son frère. [st1]3 [-] employer, mettre en oeuvre.    - adhibere manus medicas ad vulnera, Virg. G. 3: *employer les mains du médecin pour sa blessure* = avoir recours aux mains du médecin pour sa blessure.    - adhibete aurîs (s.-ent. ad ea) quae ego loquor, Plaut. Ps.: tendez l'oreille à ce que je vous dis.    - in aliqua re curam et diligentiam adhibere: consacrer ses soins attentifs à qqch.    - adhibere numerum iambicum in fabulis, Cic.: faire usage de l'iambe dans ses pièces.    - adhibere machinas ad... Cic.: faire jouer des ressorts pour...    - adhibere patientiam, Liv.: faire preuve de patience.    - sic se adhibere ut... Cic.: se conduire de manière que. [st1]4 [-] faire venir près de soi, mander, consulter, faire appel à, appeler, invoquer, avoir recours à, produire (des témoins).    - oratorem adhibere: faire appel à un orateur, recourir à un orateur.    - adhibere testes: produire des témoins.    - adhibere in auxilium: appeler à son secours.    - adhibere medicum, Cic.: faire venir un médecin.    - adhibere aliquem in partem periculi, Ov. M. 11, 447: associer qqn à ses périls.    - auspicia adhibere: prendre les auspices.    - convivio (cenae) aliquem adhibere: inviter qqn à sa table.    - me Regulus non adhibuerat, Plin. Ep. 1, 5, 4: Régulus ne m'avait pas invité. [st1]5 [-] accueillir, traiter.    - aliquem adhibere + adv. de manière: traiter qqn (de telle ou telle manière).    - bene aliquem adhibere: bien traiter qqn.    - severius aliquem adhibere: traiter qqn assez (trop) sévèrement.    - adhibere aliquem liberaliter, Cic.: traiter qqn dignement.
    * * *
        Adhibeo, adhibes, pe. cor. adhibui, adhibitum, pen. corr. adhibere, Ex ad, et habeo. Tenir une chose pres, Joindre une chose à une autre, Appliquer, Approcher quelque chose.
    \
        Ad maiores causas Hortensius adhiberi coeptus est. Cic. On commencea de l'appeler, et de s'en aider, ou servir aux proces de grande importance.
    \
        Ad ornatum corporis adhibetur vestis. Cic. On en use, ou s'en sert pour, etc.
    \
        Ad deliberationes eas, quas habebat domi de Repub. principes ciuitatis adhibebat. Cic. Il appeloit et faisoit venir, ou Amettoit et laissoit venir.
    \
        Ad panem aliquid adhibere. Cic. Adjouster, ou mettre quelque chose avec le pain, Manger avec le pain quelque autre chose.
    \
        Ad partus adhibetur Iuno Lucina. Cic. On l'invoque aux enfantements.
    \
        Adhibere coenae aliquem. Quintil. Recevoir à sa table, Quand un grand personnage fait venir à sa table un homme de moindre estat.
    \
        Adhibere animum. Cic. Estre attentif.
    \
        Arbitrum. Cic. Prendre pour arbitre.
    \
        Artem. Cic. User d'artifice, S'aider de ruse.
    \
        Audaciam. Caes. User de hardiesse, S'enhardir, S'adventurer.
    \
        Aures. Cic. Escouter attentivement, ou diligemment.
    \
        Authoritatem ad monendum. Cic. Oultre la parolle, avoir en soy authorité, ou gravité et bonne majesté, par laquelle celuy que nous admonnestons nous ait en reverence.
    \
        Auxilium. Celsus. User d'aide, ou de remede.
    \
        Blanditias. Ouid. User de flatteries, Flatter.
    \
        Calcaria equo adhibere. Cic. Picquer des esperons, Bailler ou donner des esperons à un cheval.
    \
        Cautionem. Cic. User de prudence, Se donner de garde, Se guetter, Se conduire sagement, Y tenir l'oeil.
    \
        Celeritatem. Cic. Se haster, ou Diligenter, Faire diligence.
    \
        Cibum et potum. Cic. Boire et manger.
    \
        Collegium Praetorum. Cic. Appeler, Faire venir, Faire assembler.
    \
        Conscientiam alicuius. Tacit. Faire quelque chose en sceu d'un autre, Se deceler à quelcun de ce qu'on veult faire, Luy dire son secret.
    \
        Consilium in suffragium. Cic. User de conseil et meure deliberation pour donner les voix en l'election.
    \
        Adhibere sibi aliquem ad vel in consilium. Cic. Consulter avec un autre, Luy demander conseil.
    \
        Te adhibe in consilium. Cic. Conseille toy par toymesme.
    \
        Consolationem alicui. Cic. Consoler, User de consolation envers aucun.
    \
        Consuetudinem. Cic. S'accoustumer, Prendre accoustumance.
    \
        Contentionem. Cic. S'efforcer, Mettre peine.
    \
        Correctionem. Cic. Corriger.
    \
        Crudelitatem in aliquem. Cic. User de cruaulté envers quelcun.
    \
        Adhibere curationem. Cic. Grauioribus morbis periculosas curationes et ancipites adhibere coguntur. User de cures et traictements, Curer.
    \
        Curam. Cic. Prendre soing de quelque chose, En soigner.
    \
        Delectum adhibere. Cic. Discerner entre une chose et autre, Mettre difference.
    \
        Deos. Ouid. Appeler, ou Invoquer à nostre aide.
    \
        Diligentiam. Cic. Mettre, ou Faire diligence, User de diligence.
    \
        Diligentiam in amicitiis comparandis. Cic. Estre diligent à acquerir des amities.
    \
        Diligentiam in se. Cic. Estre soigneux de soy, Estre diligent à penser de soy.
    \
        Doctrinam. Cic. User de doctrine.
    \
        Dolorem animi. Cic. Se trister et ennuyer, Prendre tristesse et ennuy.
    \
        Dolum, fraudem, calumniam. Cic. User de cautelle, de finesse, etc.
    \
        Festinationem. Colum. Se haster, Faire bonne diligence.
    \
        Fidem alicui. Cic. Croire et adjouster foy à aucun.
    \
        Fidem in amicorum periculis. Cic. Se monstrer vray et feal ami au besoing et au danger ou necessité de ses amis.
    \
        Fletum in funeribus. Cic. Plourer à l'enterrement des morts.
    \
        Flores adhibet orator in causis. Cic. Frictionem. Cels. Frotter.
    \
        Genus victus adhibere. Celsus. User de maniere de nourriture, ou de vivre.
    \
        Grauitatem in dolore. Cic. Se monstrer grave et constant en son adversité, User de constance, etc.
    \
        Ignes. Cic. Mettre le feu en quelque lieu.
    \
        Iudicium. Cic. User de jugement.
    \
        Iudicium suum adhibere. Cic. Interposer son jugement.
    \
        Laudatorem. Cic. Exhiber, Alleguer quelcun qui en die bien.
    \
        Lectionem ad aliquid. Cic. Lire quelque chose.
    \
        Ludos. Cic. Apporter et bailler passetemps, comme farces, et autres choses. \ Lumen. Cic. Donner, ou bailler lumiere.
    \
        Machinas omnes adhibere ad tenendum adolescentem. Cic. User de touts moyens pour retenir un adolescent.
    \
        Magnificentiam et despicientiam rerum humanarum. Ci. Estre magnifique, et mespriser les choses humaines.
    \
        Magnitudinem animi. Cic. Estre ferme et constant.
    \
        Manus genibus. Ouid. Mettre les mains aux genouls.
    \
        Manus medicas ad vulnera. Virg. Medeciner les playes.
    \
        Manus pomis. Senec. Mettre les mains sur les pommes.
    \
        Manus vectigalibus. Ci. Mettre les mains dessus le revenu du peuple.
    \
        Medicum. Cic. Faire venir le medecin, User du medecin, Se faire medeciner. \ Medicinam. Cic. User de medecine, Medeciner.
    \
        Memoriam. Cic. His rebus adhibeat tanquam lumen aliquod, memoriam. Adjouster.
    \
        Misericordiam. Cic. User de pitié, Avoir pitié.
    \
        Moderationem. Cic. User de modestie, Estre modeste.
    \
        Modum. Cic. User de mesure, Tenir moyen.
    \
        Sumptibus adhibere modum. Plin. iunior. Despendre par raison, Ne point despendre excessivement.
    \
        Motus iudici. Cic. Esmouvoir le juge.
    \
        Munditiem. Cic. User de netteté, ou d'honnesteté.
    \
        Necessitatem. Cic. Contraindre.
    \
        Neruos. Cic. S'efforcer, S'employer.
    \
        Officium adhibere erga aliquem. Cic. Luy faire plaisir.
    \
        Orationem ad aliquem. Cic. Cum adhibemus ad eos orationem huiusmodi. Quand nous parlons à euls en ceste maniere, Quand nous usons de tels propos.
    \
        Odores ad deos. Cic. User de bonnes senteurs en leurs sacrifices.
    \
        Odorem rebus. Lucret. Bailler, Donner.
    \
        Ornamenta ad rem aliquam. Cic. Bailler.
    \
        Parsimoniam. Plaut. Espargner, Estre de bon gouvernement.
    \
        Patronum. Cic. S'aider d'un advocat, Prendre quelcun pour son advocat.
    \
        Plagas. Celsus. Battre, Frapper.
    \
        Praeparationem in rebus agendis. Cic. Faire ses preparatifs, User de, etc. \ Preces diis. Cic. Prier, User de prieres.
    \
        Prudentiam ad omnes res. Cic. User de prudence et discretion.
    \
        Querelas. Tibul. Se complaindre.
    \
        Rationem. Cic. User de raison.
    \
        Adhibe te ad veram rationem. Lucretius. Sois attentif à entendre la vraye raison.
    \
        Adhibere nobis religionem. Cic. Faire conscience.
    \
        Remedium. Cic. Mettre remede, Appliquer un remede à une playe.
    \
        Reuerentiam aduersus homines. Cic. Avoir crainte, ou honte d'offenser les gents.
    \
        Saeuitiam in aliquem. Cic. User de cruaulté envers aucun, Luy estre cruel. \ Sapientiam. Cic. User de sapience.
    \
        Adhibere se ita, etc. Cic. Se gouverner tellement que, etc.
    \
        Sermonem. Cic. His sermo quum adhibetur. Quand on parle à euls.
    \
        Seueritatem in filio. Cic. Tenir rudesse à son fils, user de rudesse envers son filz.
    \
        Quintum filium seuerius adhibebo. Cic. Je monstreray visage rude et severe à ton filz Quintus.
    \
        Hos castris adhibe socios. Virg. Pren les pour compaignons, Associe les avec toy.
    \
        Solatia. Plin. iunior. Consoler, Donner consolation.
    \
        Solertiam. Caesar. Mettre cueur et peine, L'esprit et diligence.
    \
        Speciem in dicendo. Cic. Donner couleur ou lustre à son parler, Farder son langage.
    \
        Stimulos. Lucret. Poindre, Picquer, Aguillonner, Stimuler.
    \
        Studium ad aliquid. Cic. Mettre son estude à quelque chose.
    \
        Supplicium. Cic. Punir, Affliger, Tormenter.
    \
        Tempus adhibere ad considerandas res. Cic. Mettre et employer du temps.
    \
        Testes. Cic. Amener, ou produire tesmoings, Prendre à tesmoings.
    \
        Deum testem. Cic. Jurer Dieu, Prendre ou Appeler Dieu à tesmoing.
    \
        Titulum humatis. Liuius. Mettre un epitaphe sur les trespassez au lieu où ils sont enterrez.
    \
        Tormentum. Cic. Employer engins, User de, etc.
    \
        Tympanum. Plaut. Jouer du tabourin.
    \
        Vanitatem orationis. Cic. Mentir à son escient.
    \
        Vim. Cic. Faire force, Forcer, Contraindre.
    \
        Adhibere vim veritati. Cic. Forcer verité par faulx tesmoings, ou autrement.
    \
        Vires in re aliqua. Quintil. S'efforcer, S'employer, Mettre son povoir.
    \
        Virtutem. Cic. Se monstrer vertueux, Se porter vertueusement.
    \
        Vsum. Cic. S'accoustumer.
    \
        Vincula alicui. Ouid. Le lier.
    \
        Vinum aegrotis. Cic. Bailler du vin à boire aux malades.
    \
        Huc adhibe vultus. Ouid. Tourne ton visage deca, Regarde nous.

    Dictionarium latinogallicum > adhibeo

  • 115 ambitiose

    ambĭtĭosē, adv. [st2]1 [-] par sollicitation, par brigue, par intrigue. [st2]2 [-] avec désir de plaire, par flatterie, par complaisance, dans un but intéressé. [st2]3 [-] par ostentation, avec faste, avec affectation.
    * * *
    ambĭtĭosē, adv. [st2]1 [-] par sollicitation, par brigue, par intrigue. [st2]2 [-] avec désir de plaire, par flatterie, par complaisance, dans un but intéressé. [st2]3 [-] par ostentation, avec faste, avec affectation.
    * * *
        Ambitiose, pen. prod. Aduerbium. Liu. Petisse ambitiose regnum. Par brigues et pourchaz.
    \
        Ambitiose agere. Cic. D'affection, Affectueusement.
    \
        Ambitiose corrigere orationem alicuius. Cic. Sobrement, ne y changeant gueres de choses, de paour de l'offenser et perdre sa bonne grace.
    \
        Ambitiosius facere aliquid. Cic. Plus affectueusement, qu'il ne fault.
    \
        Ambitiose tristis. Martial. Par trop triste et severe, et prenant peine à se monstrer tel.

    Dictionarium latinogallicum > ambitiose

  • 116 censor

    censŏr, ōris, m. [st2]1 [-] censeur (le haut magistrat chargé d’évaluer la fortune des citoyens et gardien de la moralité publique. Il inflige un blâme public - nota censoria - à ceux qui le méritent). [st2]2 [-] censeur, critique.    - voir: Censeurs.
    * * *
    censŏr, ōris, m. [st2]1 [-] censeur (le haut magistrat chargé d’évaluer la fortune des citoyens et gardien de la moralité publique. Il inflige un blâme public - nota censoria - à ceux qui le méritent). [st2]2 [-] censeur, critique.    - voir: Censeurs.
    * * *
        Censor, censoris, a censendo dictus est. Varro. Un reformateur de meurs, et de la police, Censeur.
    \
        Rigidus Censor. Iuuenal. Severe, Austere.

    Dictionarium latinogallicum > censor

  • 117 gaudium

    gaudĭum, ĭi, n.    - Lebaigue P. 538 et P. 539. [st1]1 [-] contentement, satisfaction, aise, plaisir, joie.    - [plus retenue que laetitia].    - cum ratione animus movetur placide atque constanter, tum illud gaudium dicitur, Cic. Tusc. 4, 13: quand c'est un mouvement de satisfaction raisonnable, calme et durable, nous l'appelons gaudium.    - voluptas dicitur etiam in animo, non dicitur laetitia nec gaudium in corpore, Cic. Fin 2, 13: volupté se dit même quand il s'agit de l'âme, on ne dit ni allégresse ni joie quand il s'agit du corps.    - gaudio exultare: bondir de joie.    - gaudiis exsultare: être transporté de joie.    - nimio gaudio paene desipere, Cic. Fam. 2, 9, 2: être presque fou de joie.    - aliquem gaudio afficere: combler qqn de joie.    - lacrimare gaudio: pleurer de joie.    - effundere gaudio lacrimas: verser des larmes de joie, pleurer de joie    - gaudio compleri, Cic. Fin. 5, 69: être comblé de joie.    - gaudio efferri, Cic. Fam. 10, 12, 2: être transporté de joie.    - aliquem gaudio afficere, Cic. Fin. 5, 69: combler qqn de joie.    - missa legatio, quae gaudio fungeretur, Tac. H. 2, 55: députation envoyée pour être l'interprète de la joie publique.    - gaudia principium nostri sunt doloris, Ov. M. 7, 796: ma joie est à l'origine de ma douleur.    - fig. gaudia annorum, Plin. 16, 95: la riante saison de l'année.    - flos est gaudium arborum, Plin. 16, 95: la fleur est la joie des arbres.    - gaudium saltus superati, Liv. 42, 55, 4: joie d'avoir franchi le défilé. --- cf. Liv. 39, 50, 9.    - au plur. gaudia: joies. --- Cic. Cat. 1, 26; Tusc. 5, 67. [st1]2 [-] plaisir des sens, volupté.    - Lucr. 4, 1205 ; 5, 854, etc.    - dediti corporis gaudiis, Sall. J. 2, 4: livrés aux plaisirs sensuels.
    * * *
    gaudĭum, ĭi, n.    - Lebaigue P. 538 et P. 539. [st1]1 [-] contentement, satisfaction, aise, plaisir, joie.    - [plus retenue que laetitia].    - cum ratione animus movetur placide atque constanter, tum illud gaudium dicitur, Cic. Tusc. 4, 13: quand c'est un mouvement de satisfaction raisonnable, calme et durable, nous l'appelons gaudium.    - voluptas dicitur etiam in animo, non dicitur laetitia nec gaudium in corpore, Cic. Fin 2, 13: volupté se dit même quand il s'agit de l'âme, on ne dit ni allégresse ni joie quand il s'agit du corps.    - gaudio exultare: bondir de joie.    - gaudiis exsultare: être transporté de joie.    - nimio gaudio paene desipere, Cic. Fam. 2, 9, 2: être presque fou de joie.    - aliquem gaudio afficere: combler qqn de joie.    - lacrimare gaudio: pleurer de joie.    - effundere gaudio lacrimas: verser des larmes de joie, pleurer de joie    - gaudio compleri, Cic. Fin. 5, 69: être comblé de joie.    - gaudio efferri, Cic. Fam. 10, 12, 2: être transporté de joie.    - aliquem gaudio afficere, Cic. Fin. 5, 69: combler qqn de joie.    - missa legatio, quae gaudio fungeretur, Tac. H. 2, 55: députation envoyée pour être l'interprète de la joie publique.    - gaudia principium nostri sunt doloris, Ov. M. 7, 796: ma joie est à l'origine de ma douleur.    - fig. gaudia annorum, Plin. 16, 95: la riante saison de l'année.    - flos est gaudium arborum, Plin. 16, 95: la fleur est la joie des arbres.    - gaudium saltus superati, Liv. 42, 55, 4: joie d'avoir franchi le défilé. --- cf. Liv. 39, 50, 9.    - au plur. gaudia: joies. --- Cic. Cat. 1, 26; Tusc. 5, 67. [st1]2 [-] plaisir des sens, volupté.    - Lucr. 4, 1205 ; 5, 854, etc.    - dediti corporis gaudiis, Sall. J. 2, 4: livrés aux plaisirs sensuels.
    * * *
        Gaudium, gaudii. Cic. Joye. Picardis Goye.
    \
        Admisit gaudia duro vultu. Lucan. A receu joye soubs visage severe, S'est esjouy sans le donner à congnoistre, et sans en faire semblant.
    \
        Aduocari gaudiis. Horat. Estre appelé aux joyes, pour se resjouir.

    Dictionarium latinogallicum > gaudium

  • 118 mollis

    mollis, molle [st2]1 [-] mou, souple, flexible, lâche. [st2]2 [-] mou (au toucher), tendre, délicat; relâché, laxatif (t. de médecine.). [st2]3 [-] au fig.: qui cède aisément, impressionnable (en b. et m. part), sensible, faible, timide; modeste. [st2]4 [-] mou, efféminé, faible, sans énergie, amolli, énervé, voluptueux, obscène. [st2]5 [-] doux, agréable (aux sens ou au coeur); tendre, touchant, indulgent. [st2]6 [-] en pente douce, uni. [st2]7 [-] docile, maniable, doux, calme, tranquille, facile, commode. [st2]8 [-] propice, heureux, favorable (au pr. et au fig.).    - mollis juncus, Virg.: jonc flexible.    - molles artus, Cic.: articulations souples.    - mollia colla, Virg.: cou docile (des chevaux).    - mollis arcus, Ov.: arc détendu.    - molle fretum, Ov.: mer calme.    - molles anni, Ov.: l'âge tendre, l'adolescence.    - mollis alvus, Cels. 3, 12: ventre relâché.    - mollem orationem reddere, Cic.: donner de la souplesse au style, rendre le style agréable.    - mollis materies, Plin.: bois tendre.    - mollia (n. plur.) panis, Plin.: mie de pain.    - mollia (s.-ent. animalia), Plin.: mollusques.    - mollibus annis, Ov.: dans l'âge tendre.    - molle cor, Ov.: coeur sensible.    - mollis via, Quint. 1, 6, 22: chemin uni.
    * * *
    mollis, molle [st2]1 [-] mou, souple, flexible, lâche. [st2]2 [-] mou (au toucher), tendre, délicat; relâché, laxatif (t. de médecine.). [st2]3 [-] au fig.: qui cède aisément, impressionnable (en b. et m. part), sensible, faible, timide; modeste. [st2]4 [-] mou, efféminé, faible, sans énergie, amolli, énervé, voluptueux, obscène. [st2]5 [-] doux, agréable (aux sens ou au coeur); tendre, touchant, indulgent. [st2]6 [-] en pente douce, uni. [st2]7 [-] docile, maniable, doux, calme, tranquille, facile, commode. [st2]8 [-] propice, heureux, favorable (au pr. et au fig.).    - mollis juncus, Virg.: jonc flexible.    - molles artus, Cic.: articulations souples.    - mollia colla, Virg.: cou docile (des chevaux).    - mollis arcus, Ov.: arc détendu.    - molle fretum, Ov.: mer calme.    - molles anni, Ov.: l'âge tendre, l'adolescence.    - mollis alvus, Cels. 3, 12: ventre relâché.    - mollem orationem reddere, Cic.: donner de la souplesse au style, rendre le style agréable.    - mollis materies, Plin.: bois tendre.    - mollia (n. plur.) panis, Plin.: mie de pain.    - mollia (s.-ent. animalia), Plin.: mollusques.    - mollibus annis, Ov.: dans l'âge tendre.    - molle cor, Ov.: coeur sensible.    - mollis via, Quint. 1, 6, 22: chemin uni.
    * * *
        Mollis, et hoc molle. Mol, Souple.
    \
        Aditus molles. Virgil. Facile entree, Facile accez, Quand il est aisé de parler à aucun.
    \
        AEstas mollior. Virgil. Doulx esté.
    \
        Amplexus mollis. Virgil. Doulx et amoureux.
    \
        Mollis animus et ad accipiendam, et ad deponendam offensionem. Cic. Aisé à courroucer et à rappaiser.
    \
        Anni molles. Ouid. L'enfance.
    \
        Ascensus mollior. Liu. Qui n'est point fort droict ne roide, Aidé à monter.
    \
        Mollior aura. Ouid. Vent doulx et gratieux.
    \
        Castaneae molles. Virgil. Nouvelles, ou Meures.
    \
        Cliuus mollis. Virg. Aisé à monter et descendre, Qui n'est point trop droict.
    \
        Cogitationibus mollissimis effoeminamur. Cic. Qui ne sont pas viriles.
    \
        Colla mollia. Virg. Dontez.
    \
        Columba mollis. Horat. Tendre.
    \
        Cultus mollissimus. Cic. Accoustrement delicat.
    \
        Disciplina mollis. Cic. Doulce et gratieuse, Qui n'est point severe ne austere.
    \
        Flamma mollis. Virgil. Amour.
    \
        Hyems mollis. Stat. Doulx yver.
    \
        Ingenium molle. Ouid. Delicat, Douillet.
    \
        Iter molle. Ouid. Chemin aisé.
    \
        Iussa mollia. Virgil. Legiers, et desquels on doibt tenir peu de compte.
    \
        Lex mollis. Cic. Doulce.
    \
        Mollibus est oculis. Ouid. Elle pleure facilement.
    \
        Odor mollissimus. Plin. Odeur delicat, et qui n'est pas trop fort.
    \
        Oratio mollis et liberalis. Cic. Doulce parolle, Doulx parler.
    \
        Mollia securae peragebant otia gentes. Ouid. Le monde vivoit doulcement et amiablement, sans soulci, et sans travail.
    \
        Pabula mollia. Ouid. Tendres, Delicats.
    \
        Pecus. Virgil. Brebis delicates, et de petite complexion.
    \
        Pisces molles. Plin. Poissons qui ont la chair molle, comme sont seiches et semblables.
    \
        Quies mollis. Lucret. Doulx repos.
    \
        Sententiae molles. Cic. Opinions trop doulces, et qui ne sont point assez rigoreuses.
    \
        Somnos molles carpere. Virgil. Doulx et aggreables.
    \
        Stabula mollia. Virg. Où il y a bonne lictiere.
    \
        Tempora mollissima fandi. Virg. Temps tresopportun de parler.
    \
        Versus molles. Ouid. D'amours.
    \
        Volo id quam mollissima via consequi. Liu. Par un moyen le plus aisé.
    \
        Non est ad astra mollis e terris via. Seneca. Facile.
    \
        Vinum molle. Virg. Qui n'est point aspre ne rude.
    \
        Homo mollis, Delicat, Effeminé, Qui n'est point robuste. Plin. Vetant dari senibus et pueris, item mollibus ac foeminei corporis. De petite complexion, ou tendres.

    Dictionarium latinogallicum > mollis

  • 119 parens

    [st1]1 [-] părens, entis, m. f. [pario]: - [abcl][b]a - le père, la mère. - [abcl]b - père, mère (des animaux). - [abcl]c - grand-père, grand-mère, aïeul. - [abcl]d - père, inventeur, auteur, fondateur; au fig. souche. - [abcl]e - père (titre honorifique). - [abcl]f - parent, proche.[/b]    - gén. plur. - um; qqf. -ium.    - parens tuus, Torquate, consul, Cic.: Torquatus, ton père, qui était consul.    - per speciem honorandae parentis, Liv. 8, 22: sous prétexte d'honorer sa mère.    - quo nos cumque feret melior fortuna parente, ibimus, Hor. O. 1, 7, 25: où que nous mène la Fortune plus clémente que mon père, nous irons.    - parens Idaea deum, Virg. En. 10, 252: Ida, mère des dieux.    - au plur. parentes: - [abcl]a - le père et la mère, les parents. - [abcl]b - les proches. - [abcl]c - les ascendants, les aïeux, les ancêtres. [st1]2 [-] pārens, entis: part. présent de pareo; qui obéit, obéissant.    - pārentes, ĭum: les sujets, les peuples soumis.    - parentes abunde habemus, Sall. J. 102, 7: nous avons des sujets en grand nombre.
    * * *
    [st1]1 [-] părens, entis, m. f. [pario]: - [abcl][b]a - le père, la mère. - [abcl]b - père, mère (des animaux). - [abcl]c - grand-père, grand-mère, aïeul. - [abcl]d - père, inventeur, auteur, fondateur; au fig. souche. - [abcl]e - père (titre honorifique). - [abcl]f - parent, proche.[/b]    - gén. plur. - um; qqf. -ium.    - parens tuus, Torquate, consul, Cic.: Torquatus, ton père, qui était consul.    - per speciem honorandae parentis, Liv. 8, 22: sous prétexte d'honorer sa mère.    - quo nos cumque feret melior fortuna parente, ibimus, Hor. O. 1, 7, 25: où que nous mène la Fortune plus clémente que mon père, nous irons.    - parens Idaea deum, Virg. En. 10, 252: Ida, mère des dieux.    - au plur. parentes: - [abcl]a - le père et la mère, les parents. - [abcl]b - les proches. - [abcl]c - les ascendants, les aïeux, les ancêtres. [st1]2 [-] pārens, entis: part. présent de pareo; qui obéit, obéissant.    - pārentes, ĭum: les sujets, les peuples soumis.    - parentes abunde habemus, Sall. J. 102, 7: nous avons des sujets en grand nombre.
    * * *
    I.
        Parens, parentis, priore correpta, com. gen. a Pario fit. Paulus. Le pere ou la mere.
    \
        Parentes. Caius. Pere et mere, et autres personnes en montant en ligne directe jusques au bisayeul de nostre bisayeul.
    \
        Rigidus parens. Ouid. Severe, Rude.
    \
        Facere parentem pulchra prole. Virg. Faire un homme pere, Luy enfanter de beaulx enfants.
    \
        Parens cunctorum, terra. Pli. La mere et nourrice de touts.
    \
        Parens eloquentiae. Colum. Le pere d'eloquence.
    \
        Lyrae parens, Mercurius. Horat. Inventeur de, etc.
    \
        Parens vrbis, Romulus. Liu. Le premier fondateur de Rome.
    II.
        Parens, Particip. siue Nomen ex participio. Cic. Parentiores habuerunt exercitus. Plus obeissants.

    Dictionarium latinogallicum > parens

  • 120 perseuerus

        Perseuerus, pen. prod. Adiectiuum: vt Imperium perseuerum. Tacit. Fort severe et rude.

    Dictionarium latinogallicum > perseuerus

См. также в других словарях:

  • sévère — [ sevɛr ] adj. • fin XIIe; lat. severus 1 ♦ (Personnes) Qui n admet pas qu on manque à la règle; prompt à punir ou à blâmer. ⇒ dur, exigeant, strict, fam. vache. Des parents sévères. Le juge s est montré très sévère. ⇒ impitoyable. « elle était… …   Encyclopédie Universelle

  • Severe weather — is any destructive weather phenomenon. The term is usually used to refer to severe thunderstorms and related phenomena, such as tornados, hail, and downbursts. [ [http://amsglossary.allenpress.com/glossary/search?p=1 query=severe+weather… …   Wikipedia

  • Sévère Sebôkht — Sévère Sebokht, évêque et savant syrien, né à Nisibe (Syrie) vers 575, décédé à Qinnasrin (aussi appelé Kennesrin ou Qenneshrê), en Syrie, en 667. Sommaire 1 Biographie 2 Œuvre 2.1 Astronomie …   Wikipédia en Français

  • Severe — Sévère (chanteuse) Sévère est une rappeuse française d origine congolaise, née le 10 février 1982 à Strasbourg. Sommaire 1 Son d la rue Meufia 2 Parcours 3 Notes …   Wikipédia en Français

  • Severe (chanteuse) — Sévère (chanteuse) Sévère est une rappeuse française d origine congolaise, née le 10 février 1982 à Strasbourg. Sommaire 1 Son d la rue Meufia 2 Parcours 3 Notes …   Wikipédia en Français

  • Severe Tire Damage (band) — Severe Tire Damage is a rock and roll garage band from Palo Alto, California.The band members worked for a number of high tech companies in the Silicon Valley and rehearsed in the basement of one of them.UniquenessSevere Tire Damage would be an… …   Wikipedia

  • severe — severe, stern, austere, ascetic can all mean given to or characterized by strict discipline and firm restraint. Severe is applicable to persons and their looks, acts, thoughts, and utterances or to things (as laws, penalties, judgments, and… …   New Dictionary of Synonyms

  • Severe — Se*vere , a. [Compar. {Severer}; superl. {Severest}.] [L. severus; perhaps akin to Gr. ??? awe, ??? revered, holy, solemn, Goth. swikns innocent, chaste: cf. F. s[ e]v[ e]re. Cf. {Asseverate}, {Persevere}.] 1. Serious in feeling or manner;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • SÉVÈRE ALEXANDRE — MARCUS AURELIUS (208 235) empereur romain (222 235) Par sa mère, Julia Mamea, Sévère Alexandre appartient à la dynastie des Sévères. Il est choisi en 221 par son cousin germain Élagabal comme césar, ce qui lui donne droit à la succession… …   Encyclopédie Universelle

  • Severe storms in Australia — refers to the storms including cyclones which have caused severe damage in Australia.The first storm recorded in Australia was a shipwreck in 1622.Australian Capital TerritoryOn 31 December 2006 a huge thunderstorm caused havoc in the southern… …   Wikipedia

  • Severe Alexandre — Sévère Alexandre Sévère Alexandre Empereur romain …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»