Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Servilius

  • 1 Servilius

    I.
    Masc.
    A.
    C. Servilius Ahala, Liv. 4, 13 sq.; v. Ahala.—
    B.
    Cn. and Q. Servilius Caepio, consuls, the former A.U.C. 613, the latter the following year, Cic. Font. 11, 23; cf. id. Brut. 25, 97; 25, 43; 25, 161; id. Att. 12, 5, 3 al.—
    C.
    Another Cn. Servilius Caepio, Cic. Att. 12, 20, 2.—
    D.
    Q. Servilius Caepio, consul A.U.C. 648, Vell. 2, 1, 3; cf. Cic. Brut. 35, 135; id. de Or. 2, 28, 124; id. Inv. 1, 49, 92.—
    E.
    Q. Servilius Caepio, quœstor A.U.C. 654, Auct. Her. 1, 12, 21; 2, 12, 17; Cic. Fragm. Scaur. 1, 2, 45 B. and K. al.—Others of the same name are mentioned, Cic. Fin. 3, 2, 8; id. Fam. 3, 10, 2; 3, 11, 1; id. Q. Fr. 1, 3, 7.—
    F.
    C. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27.—
    G.
    P. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27; id. Ep. ad Brut. 1, 17, 1; id. Att. 16, 15, 3 al. —
    H.
    C. Servilius Glaucia, prœtor, slain by Marius A.U.C. 654, Cic. Brut. 62, 224; id. Cat. 3, 6, 15.—
    K.
    C. Servilius Isauricus, a successful general, a friend of Cicero, Cic. Att. 12, 21, 1; id. Prov. Cons. 9, 22 et saep. —
    L.
    Another P. Servilius Isauricus, proconsul in Asia A.U.C. 708, to whom are addressed the letters, Cic. Fam. 13, 66-72; cf. id. Q. Fr. 2, 3, 2; 3, 4, 6.—
    II.
    Fem. Servilia, Cic. Att. 14, 21, 3; 15, 11, 1; 15, 12, 1 al.— Hence,
    A.
    Servīlĭus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; familia, Plin. 34, 13, 38, § 137:

    lex, scilicet judiciaria, introduced by Q. Servilius Caepio,

    Cic. de Or. 2, 55, 223; id. Clu. 51, 140, id. Brut. 43, 161; Tac. A. 12, 60:

    de pecuniis repetundis, by C. Servilius Glaucia,

    id. Rab. Post. 4, 9; id. Balb. 24, 54; id. Scaur. 1, 2; Ascon. ap. Scaur. p. 21; single fragments of which, still extant, are collected and explained in C. A. Klenze, Fragmenta legis Serviliae, Berol. 1825: agraria, proposed by P. Servilius Rullus, but defeated through the opposition of Cicero (Oratt. de lege Agr. III.);

    Servilius lacus,

    a place in Rome, in the eighth region, Cic. Rosc. Am. 32, 89; Sen. Prov 3, 7; cf. Fest. pp. 238 and 139.—
    B.
    Servīlĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; horti, Suet. Ner. 47; Tac. A. 15, 55; id. H. 3, 38; cf. Plin. 36, 5, 4, § 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Servilius

  • 2 Servilius

    Servīlius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten C. Servilius Ahala, der als magister equitum den unruhigen Mälius tötete, Liv. 4, 13 sq. Cic. Cat. 1, 3. – P. Servilius Rullus, Verf. der lex Servilia über den Verkauf der italischen usw. Äcker, gegen den Cicero die orationes agrarias hielt, Cic. de lege agr. 2, 53. – Servilius Nonianus, ein römischer Geschichtschreiber zur Zeit des Persius, Quint. 10, 1, 102. – Servilia, die Mutter des Brutus, Geliebte Cäsars, Suet. Caes. 50, 2. – Adi. servilisch, lex, Cic. u.a.: lacus, ein von einem Servilius angelegtes Becken am Forum nach der Seite des Kapitoliums hin (vgl. Fest. 290 [b], 20), wo die Köpfe der ermordeten Geächteten aufgesteckt wurden, Cic. u.a.; s. Osenbr. Cic. Rosc. Am. 89. p. 125. – Dav. Servīliānus, a, um, servilianisch, des Servilius, horti, Suet.

    lateinisch-deutsches > Servilius

  • 3 Servilius

    Servīlius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten C. Servilius Ahala, der als magister equitum den unruhigen Mälius tötete, Liv. 4, 13 sq. Cic. Cat. 1, 3. – P. Servilius Rullus, Verf. der lex Servilia über den Verkauf der italischen usw. Äcker, gegen den Cicero die orationes agrarias hielt, Cic. de lege agr. 2, 53. – Servilius Nonianus, ein römischer Geschichtschreiber zur Zeit des Persius, Quint. 10, 1, 102. – Servilia, die Mutter des Brutus, Geliebte Cäsars, Suet. Caes. 50, 2. – Adi. servilisch, lex, Cic. u.a.: lacus, ein von einem Servilius angelegtes Becken am Forum nach der Seite des Kapitoliums hin (vgl. Fest. 290 , 20), wo die Köpfe der ermordeten Geächteten aufgesteckt wurden, Cic. u.a.; s. Osenbr. Cic. Rosc. Am. 89. p. 125. – Dav. [b]Servīliānus, a, um, servilianisch, des Servilius, horti, Suet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Servilius

  • 4 Servilius

    I Servīlius, a, um
    Сервилий, римск. nomen; наиболее известны
    1) C. S. Ahala, будучи magister equitum диктатора Л. Квинкция Цинцинната, убил в 439 г. до н. э. Спурия Мелия L
    2) Q. S. Caepio, в 105 г. до н. э. потерпел поражение от кимбров в Gallia Narbonensis, a в 95 г. до н. э. подвергся изгнанию C, Sl, VP, VM
    3) Q. S. Caepio, quaestor urbonus в 100 г. до н. э., выступал против lex frumentaria Сатурнина; погиб в 90 г. до н. э. во время Союзнической войны C
    4) P. S. Vatia, получивший прозвище Isauricus( за успешные военные действия против исавров в Ликаонии в 7876 гг. до н. э.), друг Цицерона, умер в 44 г. до н. э. C
    5) P. S. Casca, народный трибун в 43 г. до н. э., участник заговора против Цезаря Su
    6) C. S. Glaucia, претор в 100 г. до н. э., сторонник Мария, убит вместе с Сатурнином 100 г. до н. э. C
    7) P. S. Rullus, народный трибун в 63 г. до н. э., автор аграрного законопроекта, против которого Цицерон выступил со своими тремя «Orationes de lege agrariā» C
    II Servīlius lacus
    Сервилиев водоём, у которого выставлялись головы убитых во время проскрипционного террора 81 г. до н. э. C

    Латинско-русский словарь > Servilius

  • 5 Servilia

    I.
    Masc.
    A.
    C. Servilius Ahala, Liv. 4, 13 sq.; v. Ahala.—
    B.
    Cn. and Q. Servilius Caepio, consuls, the former A.U.C. 613, the latter the following year, Cic. Font. 11, 23; cf. id. Brut. 25, 97; 25, 43; 25, 161; id. Att. 12, 5, 3 al.—
    C.
    Another Cn. Servilius Caepio, Cic. Att. 12, 20, 2.—
    D.
    Q. Servilius Caepio, consul A.U.C. 648, Vell. 2, 1, 3; cf. Cic. Brut. 35, 135; id. de Or. 2, 28, 124; id. Inv. 1, 49, 92.—
    E.
    Q. Servilius Caepio, quœstor A.U.C. 654, Auct. Her. 1, 12, 21; 2, 12, 17; Cic. Fragm. Scaur. 1, 2, 45 B. and K. al.—Others of the same name are mentioned, Cic. Fin. 3, 2, 8; id. Fam. 3, 10, 2; 3, 11, 1; id. Q. Fr. 1, 3, 7.—
    F.
    C. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27.—
    G.
    P. Servilius Casca, an assassin of Cœsar, Cic. Phil. 2, 11, 27; id. Ep. ad Brut. 1, 17, 1; id. Att. 16, 15, 3 al. —
    H.
    C. Servilius Glaucia, prœtor, slain by Marius A.U.C. 654, Cic. Brut. 62, 224; id. Cat. 3, 6, 15.—
    K.
    C. Servilius Isauricus, a successful general, a friend of Cicero, Cic. Att. 12, 21, 1; id. Prov. Cons. 9, 22 et saep. —
    L.
    Another P. Servilius Isauricus, proconsul in Asia A.U.C. 708, to whom are addressed the letters, Cic. Fam. 13, 66-72; cf. id. Q. Fr. 2, 3, 2; 3, 4, 6.—
    II.
    Fem. Servilia, Cic. Att. 14, 21, 3; 15, 11, 1; 15, 12, 1 al.— Hence,
    A.
    Servīlĭus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; familia, Plin. 34, 13, 38, § 137:

    lex, scilicet judiciaria, introduced by Q. Servilius Caepio,

    Cic. de Or. 2, 55, 223; id. Clu. 51, 140, id. Brut. 43, 161; Tac. A. 12, 60:

    de pecuniis repetundis, by C. Servilius Glaucia,

    id. Rab. Post. 4, 9; id. Balb. 24, 54; id. Scaur. 1, 2; Ascon. ap. Scaur. p. 21; single fragments of which, still extant, are collected and explained in C. A. Klenze, Fragmenta legis Serviliae, Berol. 1825: agraria, proposed by P. Servilius Rullus, but defeated through the opposition of Cicero (Oratt. de lege Agr. III.);

    Servilius lacus,

    a place in Rome, in the eighth region, Cic. Rosc. Am. 32, 89; Sen. Prov 3, 7; cf. Fest. pp. 238 and 139.—
    B.
    Servīlĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Servilius, Servilian; horti, Suet. Ner. 47; Tac. A. 15, 55; id. H. 3, 38; cf. Plin. 36, 5, 4, § 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Servilia

  • 6 lacus

    lacus, ūs, m. (zu Λαιστρυγόνες, lacuna, Lache), urspr. jede trogartige Vertiefung; dah. I) See, der Ab- u. Zufluß hat, Cic. u. Liv.: lacus Avernus, s. 2. Avernus: Curtius lacus, s. Curtius: lacus Iuturnae, s. Iūturna: supra lacum, überm See (eine Örtlichkeit bei Rom), Plaut. Curc. 477. – bei Dichtern übh. statt Wasser, Gewässer, es sei Fluß, Quelle usw., Verg. u. Ov. – II) Röhrtrog, Brunnentrog, Wasserbecken, Hor., Vitr. u. Plin.: lacus Servilius, s. Servīlius: lacus balinearius, im Bade, Corp. inscr. Lat. 1, 1166: lacus sternendos lapide locare, Liv. 39, 44, 5: sprichw., lacus siccus, ein trockener Brunnentrog, v. etwas Unnützem, Prop. 2, 14, 12. – dah. der Löschtrog, Kühltrog der Schmiede, Verg. georg. 4, 173 u. Aen. 8, 451. – III) jedes größere Gefäß für Flüssigkeiten, Kübel, Zuber, Wanne usw., bes. die Kufe, in die der gepreßte Wein und das gepreßte Öl fließt, Quint., Scriptt. r. r. u.a.: übtr., nova ista quasi de musto ac lacu fervida oratio, Cic. Brut. 288. – IV) Grube, Eccl. (s. Rönsch Itala p. 315 sq.): lacus leonum, Löwengrube, Eccl. – insbes., a) Grube zur Aufbewahrung der Hülfenfrüchte, Colum. 1, 6, 14. – b) Kalkgrube, Kalkloch zum Wässern des Kalkes, Vitr. 7, 2, 2. – V) = lacunar, die Felderdecke, das Feld, Lucil. b. Serv. Verg. 1, 726; vgl. Isid. orig. 19, 12. – / Genet. laci, Corp. inscr. Lat. 1, 584 u. 6, 975. Vulg. Dan. 6, 17 u. 6, 24; Ierem. 37, 15. Cassiod. var. 11, 14, 1: Abl. Sing. laco, Itala num. 20, 17: Nom. Plur. laci, Gromat. vet. 296, 8: Akk. Plur. lacos, ibid. 401, 21: Dat. u. Abl. Plur. lacis, Anthol. Lat. 394, 12 (1037, 12); vgl. Dederich Frontin. aqu. 3. p. 145. – Dat. u. Abl. Plur. gew. lacubus (zB. Varro r. r. 1, 7, 7. Ov. met. 12, 278), selten lacibus (Plin. 23, 33. Frontin. aqu. 3 u.a.); vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 553 u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 376.

    lateinisch-deutsches > lacus

  • 7 geminus

    [st1]1 [-] gĕmĭnus, a, um: a - jumeau, jumelle.    - C. et L. Fabricii gemini fuerunt ex municipio Aletrinati, Cic. Clu. 46: C. et L. Fabricius étaient deux frères jumeaux du municipe d'Aletrium.    - soror gemina, Plaut. Mil. 383: soeur jumelle.    - ac geminissumus, Plaut. Pers. 830: et vraiment jumeau !    - geminus Castor, Ov. A. A. 1, 746 ; geminus Pollux, Hor. O. 3, 29, 64: Castor et Pollux.    - fig. memoria est gemina litteraturae, Cic. Part. 26: la mémoire est soeur jumelle de l'écriture. b - double, qui fait le couple (la paire).    - geminum lucernae lumen, Cic. Div. 2, 120: double lumière d'une lampe.    - vos, geminae voragines scopulique rei publicae, Cic. Pis. 41: vous, les deux gouffres, les deux écueils de l'Etat.    - gemini pedes, Ov. F. 2, 154: les deux pieds.    - huc geminas nunc flecte acies, Virg. En. 6, 788: ici maintenant, tourne tes deux yeux.    - stupuit gemina nece conjugis Orpheus, Ov. M. 10, 65: Orphée resta interdit [à cause de la double mort de son épouse] = en voyant son épouse mourir pour la seconde fois. c - qui réunit deux natures [comme un Centaure].    - gemini Chironis antrum, Ov. M. 2, 630: l'antre de Chiron au double corps [moitié homme, moitié cheval]. d - semblable, qui va de pair avec.    - consors in furtis geminus, Cic. Verr. 3, 155: complice bien assorti de tes rapines.    - geminum in scelere par, Cic. Phil. 11, 2: couple bien assorti de scélérats. --- cf. Amer. 118; Pis. 7, 16; Sil. 4, 99. [st1]2 [-] Gĕmĭnus, i, m.: surnom des Servilius. --- Liv. 21, 57.
    * * *
    [st1]1 [-] gĕmĭnus, a, um: a - jumeau, jumelle.    - C. et L. Fabricii gemini fuerunt ex municipio Aletrinati, Cic. Clu. 46: C. et L. Fabricius étaient deux frères jumeaux du municipe d'Aletrium.    - soror gemina, Plaut. Mil. 383: soeur jumelle.    - ac geminissumus, Plaut. Pers. 830: et vraiment jumeau !    - geminus Castor, Ov. A. A. 1, 746 ; geminus Pollux, Hor. O. 3, 29, 64: Castor et Pollux.    - fig. memoria est gemina litteraturae, Cic. Part. 26: la mémoire est soeur jumelle de l'écriture. b - double, qui fait le couple (la paire).    - geminum lucernae lumen, Cic. Div. 2, 120: double lumière d'une lampe.    - vos, geminae voragines scopulique rei publicae, Cic. Pis. 41: vous, les deux gouffres, les deux écueils de l'Etat.    - gemini pedes, Ov. F. 2, 154: les deux pieds.    - huc geminas nunc flecte acies, Virg. En. 6, 788: ici maintenant, tourne tes deux yeux.    - stupuit gemina nece conjugis Orpheus, Ov. M. 10, 65: Orphée resta interdit [à cause de la double mort de son épouse] = en voyant son épouse mourir pour la seconde fois. c - qui réunit deux natures [comme un Centaure].    - gemini Chironis antrum, Ov. M. 2, 630: l'antre de Chiron au double corps [moitié homme, moitié cheval]. d - semblable, qui va de pair avec.    - consors in furtis geminus, Cic. Verr. 3, 155: complice bien assorti de tes rapines.    - geminum in scelere par, Cic. Phil. 11, 2: couple bien assorti de scélérats. --- cf. Amer. 118; Pis. 7, 16; Sil. 4, 99. [st1]2 [-] Gĕmĭnus, i, m.: surnom des Servilius. --- Liv. 21, 57.
    * * *
        Geminus, pen. corr. Adiectiuum. Plaut. Double.
    \
        Acies geminae. Virgil. Les deux yeux.
    \
        Geminus ictus. Plin. Un coup double, Deux coups.
    \
        Pennis geminis aera secare. Cic. Voler en l'air.
    \
        Gemini. Virgil. Gemeaux, Nez d'une ventree, Bessons.
    \
        Gemina eius soror. Plaut. Sa seur bessonne, Sa seur tout d'une ventree.
    \
        Par est auaritia, similis improbitas, eadem impudentia, gemina audacia. Cic. Toute semblable.

    Dictionarium latinogallicum > geminus

  • 8 lacus

    lacus, ūs, m. (zu Λαιστρυγόνες, lacuna, Lache), urspr. jede trogartige Vertiefung; dah. I) See, der Ab- u. Zufluß hat, Cic. u. Liv.: lacus Avernus, s. 2. Avernus: Curtius lacus, s. Curtius: lacus Iuturnae, s. Iuturna: supra lacum, überm See (eine Örtlichkeit bei Rom), Plaut. Curc. 477. – bei Dichtern übh. statt Wasser, Gewässer, es sei Fluß, Quelle usw., Verg. u. Ov. – II) Röhrtrog, Brunnentrog, Wasserbecken, Hor., Vitr. u. Plin.: lacus Servilius, s. Servilius: lacus balinearius, im Bade, Corp. inscr. Lat. 1, 1166: lacus sternendos lapide locare, Liv. 39, 44, 5: sprichw., lacus siccus, ein trockener Brunnentrog, v. etwas Unnützem, Prop. 2, 14, 12. – dah. der Löschtrog, Kühltrog der Schmiede, Verg. georg. 4, 173 u. Aen. 8, 451. – III) jedes größere Gefäß für Flüssigkeiten, Kübel, Zuber, Wanne usw., bes. die Kufe, in die der gepreßte Wein und das gepreßte Öl fließt, Quint., Scriptt. r. r. u.a.: übtr., nova ista quasi de musto ac lacu fervida oratio, Cic. Brut. 288. – IV) Grube, Eccl. (s. Rönsch Itala p. 315 sq.): lacus leonum, Löwengrube, Eccl. – insbes., a) Grube zur Aufbewahrung der Hülfenfrüchte, Colum. 1, 6, 14. – b) Kalkgrube, Kalkloch zum Wässern des Kalkes, Vitr. 7, 2, 2. – V) = lacunar, die Felderdecke, das Feld, Lucil. b. Serv. Verg. 1, 726; vgl. Isid. orig. 19, 12. – Genet. laci, Corp. inscr. Lat. 1, 584 u. 6, 975. Vulg.
    ————
    Dan. 6, 17 u. 6, 24; Ierem. 37, 15. Cassiod. var. 11, 14, 1: Abl. Sing. laco, Itala num. 20, 17: Nom. Plur. laci, Gromat. vet. 296, 8: Akk. Plur. lacos, ibid. 401, 21: Dat. u. Abl. Plur. lacis, Anthol. Lat. 394, 12 (1037, 12); vgl. Dederich Frontin. aqu. 3. p. 145. – Dat. u. Abl. Plur. gew. lacubus (zB. Varro r. r. 1, 7, 7. Ov. met. 12, 278), selten lacibus (Plin. 23, 33. Frontin. aqu. 3 u.a.); vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 553 u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 376.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lacus

  • 9 Ahala

    Ahāla, ae m.
    C. Servilius A., magister equitum, в 439 г. до н. э. убивший Спурия Мелия по подозрению в революционных замыслах L, C

    Латинско-русский словарь > Ahala

  • 10 Rullus

    ī m.
    Рулл, cognomen в роде Сервилиев; наиболее известен P. Servilius R., народный трибун в год консульства Цицерона, против которого последний произнес три речи «De lege agraria» C

    Латинско-русский словарь > Rullus

  • 11 Servilianus

    Servīliānus, a, um [ Servilius ]

    Латинско-русский словарь > Servilianus

  • 12 Ahala

    Ahala, ae, m., ein Beiname der Servilier. Bes. bekannt ist C. Servilius Ahala, der als magister equitum den Volksfreund Mälius i.J. 439 v. Chr. tötete, Liv. 4, 13 sqq. Cic. de sen. 56; Cat. 1, 3: Plur., Cic. Sest. 143.

    lateinisch-deutsches > Ahala

  • 13 Isauri

    Isaurī, ōrum, m. (Ἴσαυροι), die rohen u. räuberischen Bewohner von Isaurien, die Isaurier, Mela 1, 2, 5 (1. § 13). Amm. 14, 2, 1. Treb. Poll. trig. tyr. 26. § 2 u.a.: meton. = die Hauptstadt der Isaurier, Flor. 3, 6, 5. – Dav.: A) Isauria, ae, f. (Ἰσαυρία), eine kleine, wenig bekannte, in Gebirgen versteckte Landschaft Kleinasiens, die im Osten an Lykaonien, im Norden an das südöstl. Phrygien, im Westen an Pisidien, im Süden an das rauhe Cilicien grenzte, Amm. 14, 8, 1. Treb. Poll. trig. tyr. 26. § 2 u.a.: deren Hauptstadt Isaura, ae, f., Amm. 14, 8, 2 (od. Isaurī, ōrum, m., Flor. 3, 6, 5, s. oben). – B) Isauricus, a, um (Ἰσαυρικός), isaurisch, forum, Cic.: gens, Plin. – u. Isauricus, der Isauriker, Beiname des P. Servilius Vatia als Besiegers der Isaurier, Liv. epit. 93. Flor. 3, 6, 5. – C) Isaurus, a, um, isaurisch, opes, Ov. fast. 1, 593.

    lateinisch-deutsches > Isauri

  • 14 Laetorius

    Laetōrius, a, um, Name einer röm. plebej. gens, aus der bes. bekannt M. Laetorius, ein centurio primi pili, der im J. 495 v. Chr. zur Beschimpfung der Konsuln Appius Klaudius u. P. Servilius den Auftrag erhielt, den Tempel des Merkur einzuweihen, Liv. 2, 27. Val. Max. 9, 3, 6. – ein Geizhals Laetorius b. Mart. 12, 26, 13: subst., Laetōria, ae, f. (sc. lex), das lätorische Gesetz, Suet. fr. bei Prisc. 8, 21.

    lateinisch-deutsches > Laetorius

  • 15 occupo [1]

    1. occupo, āvī, ātum, āre (ob u. capio), einnehmen, I) eig.: 1) einen Ort od. einen Ggstd. einnehmen, besetzen, sich seiner bemächtigen, ihn in Beschlag nehmen, überrumpeln, Italiam praesidiis, Cic.: locum, Cic.: possessiones, Cic.: urbem, Liv.: regnum, Cic.: tyrannidem, Cic.: tempus occupandi res (die Staatsgewalt), Liv.: aditum, hineingehen, Verg.: currum, besteigen, Ov.: alqm amplexu, umarmen, Ov.: familiam optimam, in Beschlag nehmen, Plaut.: so auch Sextius noster eum occupavit, nahm ihn in Beschlag (er mußte durchaus Wohnung bei ihm nehmen), Cic. – 2) einen Ort od. Gegenstand besetzen, a) sich an etw. ansetzen, crustae occupant intus vasa omnia, in quis aquae fervent, Plin. 20, 95. – b) mit etw. besetzen = mit etwas anfüllen, urbem (sc. aedificiis), Liv.: polum nube, Hor.: aream fundamentis, Liv.: navem frumento, Auct. b. Afr. – c) v. Örtlichk. = einnehmen, urbs oram freti occupat, Mela: superna litora Padus occupat, Mela: Hercynia silva iter sexaginta dierum occupat, Mela. – II) übtr.: 1) überfallen, überraschen, a) femdl.: alqm, Liv. u. Curt.: alqm gladio, Verg., saxo, Ov.: mors ipsam occupat, ereilt sie, Ter.: sopor occupat artus, Verg.: si occupasset (nos) artior casus, wenn wir ins Gedränge kämen, Amm. – b) selten im freundlichen Sinne = überraschen, alqm, Hor. ep. 1, 7, 66. – 2) zuvor kommen, rates, Ov.: ortum solis, Curt.: Servilius Ahala Sp. Maelium regnum appetentem occupatum (indem er ihm in der Ausführung seines Vorhabens zuvorkam) interemit, Cic.: u. absol., albati equo Corace occupavere, kamen zuvor, gewannen den Vorsprung (beim Wettrennen), Plin. 8,160: dah. = zuerst etwas tun, iuvenem occupat, redet zuerst ihn an, Val. Flacc.: num quid vis? occupo, willst du etwas? rede ich ihn zuerst an, frage ich zuerst, Hor. – m. folg. Infin. (s. Dräger Hist. Synt.2 2, 320. M. Müller Liv. 1, 14, 4. Weißenb. Liv. 4, 30, 3. Fabri Liv. 21, 39, 10), castris castra conferre occupant, Enn. fr.: occupabo adire, will zuerst auf ihn zugehen, Plaut.: interdum rapere occupat, Hor.: occupant bellum facere, Liv.: occupavit Padum traicere, Liv.: occupat eventum telo temptare priorem, Sil. – 3) in Besitz nehmen, einnehmen, sich bemächtigen, v. Pers.: proximum quodque verbum, aufgreifen, Quint.: multum est primo aspectu oculos occupasse, gefesselt zu haben, Sen.: carnificis manum, dem Sch. ins Handwerk greifen, Curt.: falsis criminibus aures occupare, Curt.: animos eorum, qui audiunt, magnitudine rei, Cic.: validioris gratiam, zu gewinnen suchen, Curt.: admirationem, erzwingen, Sen.: proximos illi tamen occupavit Pallas honores, hat inne, Hor.: occ. nomen beati, beanspruchen, Hor.: occupandi temporis causa, um Zeit zu gewinnen, Sen. – v. Gemütszuständen usw., timor occupavit exercitum, Caes.: pavor occupat animos, Liv.: mentes Siculorum occupat superstitio, Cic.: occupati metu, Curt. – opinio vetus falsa occupavit et convaluit (hat Platz gegriffen und Wurzel gefaßt) m. folg. Acc. u. Infin., Gell. 4, 11, 1. – 4) in Beschlag nehmen, a) eine gewisse Zeit od. Zahl in Beschlag nehmen, wegnehmen, haec causa primos menses occupabit, Cael. in Cic. ep. 8, 10, 3: cum in mentem venit tres et sexaginta annos aeque multa volumina occupasse mihi, Liv. 31, 1, 3. – b) in Anspruch nehmen, beschäftigen, animum in funambulo, Ter.: homines occupatos hāc re, Plaut.: occupat res cogitatioaes hominum, Liv.: in apparando acerrime esse occupatum, Nep.: in patria funditus delenda occupatum et esse et fuisse, Cic.: occupati aliarum rerum curā, Liv.: occupatus variis cogitationibus iudex, Quint. Vgl. occupatus. – c) hindern, profluvium sanguinis occupat secantes, Curt.: ministeria aestu occupantur, Curt. – d) occupatum esse in alqa re, nur in etw. begriffen, auf etw. beschränkt sein, res enim sunt parvae, prope in singulis litteris atque interpunctionibus occupatae, Cic. Mur. 25. – 5) Geld irgendwo anlegen, pecuniam in pecore, Colum.: pecuniam grandi fenore, gegen hohe Zinsen anlegen, Cic.: pecunias apud alqm, Cic. – 6) beschleunigen, rasch ausführen, facinus, Iustin.: transitum, Iustin.: mortem manu, Flor.: preces, Sen. poët. – mit folg. Acc. u. Infin., sich beeilen, id nos priores facere occupabimus, Cato origg. 5. fr. 3. – / Archaist. Coni. Perf. occupassis, Plaut. most. 1097: occupassit, Plaut. asin. 818.

    lateinisch-deutsches > occupo [1]

  • 16 Rullus [2]

    2. Rullus, ī, m., röm. Beiname, unter dem am bekanntesten war der Volkstribun P. Servilius Rullus, gegen den Cicero die drei agrarischen Reden hielt. – Plur. Rulli, Cic. Phil. 5, 48.

    lateinisch-deutsches > Rullus [2]

  • 17 Servilianus

    Servīliānus, a, um, s. Servīlius.

    lateinisch-deutsches > Servilianus

  • 18 Soranus [3]

    3. Sōrānus, ī, m., vollst. Servilius Barea Soranus, cos. suff. 52 n. Chr. unter Klaudius, gleichzeitig mit Thrasea angeklagt u. zum Tode getrieben, Tac. ann. 16, 32. Schol. Iuven, 1. 33: bl. Barea, Iuven. 3, 116: Plur. Sorani, Männer wie Soranus, Boëth. cons. phil. 1, 3. p. 6, 18 Obb.

    lateinisch-deutsches > Soranus [3]

  • 19 Tolosa

    Tolōsa, ae, f., eine reiche Handelsstadt im Lande der Tektosagen (im narbon. Gallien), am östl. Ufer der Garumno, später mit dem Beinamen Palladia, j. Toulouse, Mela 2, 5, 2 (2. § 75). Caes. b.G. 3, 20, 2. Cic. Font. 9. Mart. 9, 99, 3. Auson. parent. 3, 11. Sidon. carm. 7, 437. – Dav.: A) Tolōsānus, a, um, tolosanisch, aurum, vom Konsul O. Servilius Cäpio aus Tolosa geraubt, Cic. – Plur. subst., Tolōsānī, ōrum, m., die Einw. von Tolosa, die Tolosaner, Plin. – B) Tolōsās, ātis, tolosatisch, Mart. – Plur. subst., Tolōsātēs, ium, m., die Einw. von Tolosa, die Tolosaten, Caes. – C) Tolōsēnsis, e, tolosensisch, Iustin.

    lateinisch-deutsches > Tolosa

  • 20 apage

    ăpăgĕ, interj. éloigne, loin d'ici.    - [gr]gr. ἄπαγε.    - apage te a me, Plaut. Am. 2, 1, 32: éloigne-toi de moi.    - apage istius modi salutem, Plaut.: foin d'un remède de ce genre.    - apage sis: va-t-en, de grâce.
    * * *
    ăpăgĕ, interj. éloigne, loin d'ici.    - [gr]gr. ἄπαγε.    - apage te a me, Plaut. Am. 2, 1, 32: éloigne-toi de moi.    - apage istius modi salutem, Plaut.: foin d'un remède de ce genre.    - apage sis: va-t-en, de grâce.
    * * *
        Apage, non placet me hoc noctis esse. Plaut. Arriere de là.
    \
        Apage te. Terent. Oste toy.
    \
        Apage te a dorso meo. Plaut. Oste toy.
    \
        Apage te cum nostro Sexto Seruilio. Vatinius ad Ciceronem. Ostez-vous de là, toy et Servilius, n'avez vous point de honte de me prier de ce?
    \
        Apage istiusmodi salutem cum cruciatu quae aduenit. Plaut. Ostez moy ces saluz qui, etc.
    \
        Apagesis, ego formidolosus? Terent. Va t'en d'ici: dis tu que j'ay paour?
    \
        De exercitatione, et consuetudine, et commentatione dixi. Apagesis, nunc de ratione videamus. Cic. Ostez moy cela, C'est assez dit, Il suffit.

    Dictionarium latinogallicum > apage

См. также в других словарях:

  • Servilius — is the name of an illustrious Roman family. The most famous of the early Servilii was Gaius Servilius Ahala who was famous for saving Rome from tyranny by killing Spurius Maelius in 439 BCE.In the later republic, the Servilii were an important… …   Wikipedia

  • Servilĭus — Servilĭus. Die Servilia gens stammte aus Alba, zog nach der Zerstörung von Alba unter Tullus Hostilius nach Rom u. wurde daselbst unter die patricischen Geschlechter aufgenommen. Erst später zweigte sich ein plebejisches Geschlecht davon ab. Zu… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Servilĭus — Servilĭus, römisches, ursprünglich patrizisches, sodann auch plebejisches Geschlecht, dessen namhafteste Glieder sind: 1) Quintus S. Cäpio, erlitt 105 als Prokonsul mit dem Konsul Cn. Manlius von den Cimbern an der Rhone eine schwere Niederlage,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Servilius — (24. Mai), ein Martyrer in Syrien. S. S. Zoelus. (V. 282.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • SERVILIUS — I. SERVILIUS Historicus Latinus,, Tacito l. 14. Annal. c. 19. laudatus. Item Consul. peste obiit cum Coll. Aebutio, An. 290. Urb. Cond. II. SERVILIUS accusator mamerci Scauri, Tacit. l. 6. Annal. c. 29. Dein, quia pecuniam a Vario Ligure… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SERVILIUS (P.) — P. SERVILIUS Ciliciâ a praedonibus liberatâ, Isauri urbe captâ, Isaurici cognomen reportavit …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SERVILIUS Isauricus — victoriis inclitus. Servilius Priscus; Dictator, Fidenatium urbem evertit, An. Urb. Cond. 319. Aequisque varia loca eripuit Liv. l. 4 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SERVILIUS Asta — Cons. an Urb. Cond. 866 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SERVILIUS Caepio — cuius praecipuâ operâ Caesar Bibulum inpugnavit, eique filia Iuliam despondit: sed repudiatus paulo post, collocatâ Cn. Pompeio filiâ. Vide et Cneus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SERVILIUS Fidenas — vide Quintus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SERVILIUS Geminus — vide Cneus. It. Marcus …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»