Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

Psalm

  • 1 complaceo

    com-placeo, cuī u. citus sum, ēre, zugleich gefallen, auch gefallen, auch angenehm sein, bes. in älterer Prosa alci complacuisse, Plaut. rud. 727. Col. 9, 16, 2. Vulg. 2. regg. 22, 20 u. ö.; od. alci complacitum esse, Plaut. Amph. prol. 106; rud. 187. Ter. Andr. 645; heaut. 773 u.a. Gell. 18, 3, 4: später auch andere Formen, complacet, Vulg. prov. 3, 12: complaceat, Vulg. psalm. 39, 14: complacebam, Vulg. psalm. 34, 14: complacebat, Gell. 17, 9, 4: complacebit, Vulg. levit. 26, 43: complacebunt, Vulg. psalm. 48, 14: Partiz. complacitus, gefallend, gefällig, Apul. met. 4, 32; apol. 15. Nemes. cyn. 14: Compar. complacitior, Vulg. psalm. 76, 8. – Vgl. Hagen, sprachliche Erörterungen zur Vulgata S. 69.

    lateinisch-deutsches > complaceo

  • 2 odi

    ōdī, ōdisse, Partiz. Fut. ōsūrus (vom alten odio, odīvī od. ōdī, ōsum, īre, einen Haß gegen jmd. fassen; also im Perf. = einen Haß gefaßt haben, d.i.) I) hassen (Ggstz. amare, diligere, alci favere et cupere), a) v. Pers.: odi (sc. Romanos) odioque sum Romanis, ich hasse die Römer u. werde von den R. gehaßt, Liv.: odisse tribunos, seinen Haß auslassen an den Tr., Liv.: alqm multo peius quam illum ipsum Clodium, Cic.: celebritatem, Cic.: quosdam minus aut magis osos (esse) veritatem, Sen. rhet.: m. folg. Infin., inimicos semper osa sum optuerier, Plaut.: servire et pati contumelias peius odero malis omnibus aliis, Brut. in Cic. ep.: oderunt peccare boni virtutis amore, Hor.: falli odit anima, Augustin. – absol., Ggstz. amare, Cic., Ggstz. favere, Cic., Ggstz. timere, Tac. u.a.: oderint, dum metuant! Suet. – b) v. Lebl.: aeque (cucurbitae) hiemem odere, amant rigua et fimum, Plin. 19, 69: ruta odit hiemem et umorem ac fimum, Plin. 19, 156: m. folg. Acc. u. Infin., ferro laedi vitalia odit (balsamum), Plin. 12, 115. – II) übtr., es nicht gern sehen, verdrießlich sein, odi, cum late splendida cera vacat, Ov. am. 1, 11, 20. – / a) Praes. odio, Fest. 201 (a), 18: odis, Ambros. in psalm. 118, 17; Coniunctiv odiant, Arnob. in psalm. 37: Imperf. odiebant, ibid. 73; Coniunctiv odirem u. Infin. odire, Charis. 257, 16 u. 21 (ohne Beleg); Fut. odies, odiet, Tert. adv. Marc. 4, 35. Hieron. epist. 22, 31, odibunt, Vulg. Itala prov. 1, 22: Imperat. odito, Vulg. Sirach 17, 23, odite, Vulg. psalm. 96, 10: Gerund. odiendi, Ps. Apul. de Plat. 3 in.: Partic. Praes. odientes, Tert. adv. Marc. 4, 16. Vulg. deut. 7, 10, odientium, Vulg. Sirach 25, 20: Partic. Fut. oditurus, Tert. ad nat. 1, 1: Praes. Pass. oditur, Tert. apol. 3. Hieron. epist. 43, 2. Vulg. Sirach 20, 8: Infin. Praes. Pass. odiri ab omnibus populis, Cassiod. hist. eccl. 6, 2. – b) Ungew. Perf. odivi, Vulg. psalm. 118, 104: odivit, Anton, bei Cic. Phil. 13, 42. – c) Perf. depon. osus sum, ich bin verhaßt u. Partic. osus, C. Gracch. b. Fest. 201, 18. Plaut. Amph. 900. Sen. suas. 1, 5. Gell. 4, 8, 3. – d) Fut. periphr. si osurus esset, hassen würde, Civ. de arme. 59: Partic. Fut. osurus, Gell. 1, 3, 30. Vgl. übh. Charis. 257, 12 sqq.

    lateinisch-deutsches > odi

  • 3 complaceo

    com-placeo, cuī u. citus sum, ēre, zugleich gefallen, auch gefallen, auch angenehm sein, bes. in älterer Prosa alci complacuisse, Plaut. rud. 727. Col. 9, 16, 2. Vulg. 2. regg. 22, 20 u. ö.; od. alci complacitum esse, Plaut. Amph. prol. 106; rud. 187. Ter. Andr. 645; heaut. 773 u.a. Gell. 18, 3, 4: später auch andere Formen, complacet, Vulg. prov. 3, 12: complaceat, Vulg. psalm. 39, 14: complacebam, Vulg. psalm. 34, 14: complacebat, Gell. 17, 9, 4: complacebit, Vulg. levit. 26, 43: complacebunt, Vulg. psalm. 48, 14: Partiz. complacitus, gefallend, gefällig, Apul. met. 4, 32; apol. 15. Nemes. cyn. 14: Compar. complacitior, Vulg. psalm. 76, 8. – Vgl. Hagen, sprachliche Erörterungen zur Vulgata S. 69.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > complaceo

  • 4 odi

    ōdī, ōdisse, Partiz. Fut. ōsūrus (vom alten odio, odīvī od. ōdī, ōsum, īre, einen Haß gegen jmd. fassen; also im Perf. = einen Haß gefaßt haben, d.i.) I) hassen (Ggstz. amare, diligere, alci favere et cupere), a) v. Pers.: odi (sc. Romanos) odioque sum Romanis, ich hasse die Römer u. werde von den R. gehaßt, Liv.: odisse tribunos, seinen Haß auslassen an den Tr., Liv.: alqm multo peius quam illum ipsum Clodium, Cic.: celebritatem, Cic.: quosdam minus aut magis osos (esse) veritatem, Sen. rhet.: m. folg. Infin., inimicos semper osa sum optuerier, Plaut.: servire et pati contumelias peius odero malis omnibus aliis, Brut. in Cic. ep.: oderunt peccare boni virtutis amore, Hor.: falli odit anima, Augustin. – absol., Ggstz. amare, Cic., Ggstz. favere, Cic., Ggstz. timere, Tac. u.a.: oderint, dum metuant! Suet. – b) v. Lebl.: aeque (cucurbitae) hiemem odere, amant rigua et fimum, Plin. 19, 69: ruta odit hiemem et umorem ac fimum, Plin. 19, 156: m. folg. Acc. u. Infin., ferro laedi vitalia odit (balsamum), Plin. 12, 115. – II) übtr., es nicht gern sehen, verdrießlich sein, odi, cum late splendida cera vacat, Ov. am. 1, 11, 20. – a) Praes. odio, Fest. 201 (a), 18: odis, Ambros. in psalm. 118, 17; Coniunctiv odiant, Arnob. in psalm. 37: Imperf. odiebant, ibid. 73; Coniunctiv odirem u. Infin. odire, Charis. 257, 16 u. 21 (ohne Beleg); Fut.
    ————
    odies, odiet, Tert. adv. Marc. 4, 35. Hieron. epist. 22, 31, odibunt, Vulg. Itala prov. 1, 22: Imperat. odito, Vulg. Sirach 17, 23, odite, Vulg. psalm. 96, 10: Gerund. odiendi, Ps. Apul. de Plat. 3 in.: Partic. Praes. odientes, Tert. adv. Marc. 4, 16. Vulg. deut. 7, 10, odientium, Vulg. Sirach 25, 20: Partic. Fut. oditurus, Tert. ad nat. 1, 1: Praes. Pass. oditur, Tert. apol. 3. Hieron. epist. 43, 2. Vulg. Sirach 20, 8: Infin. Praes. Pass. odiri ab omnibus populis, Cassiod. hist. eccl. 6, 2. – b) Ungew. Perf. odivi, Vulg. psalm. 118, 104: odivit, Anton, bei Cic. Phil. 13, 42. – c) Perf. depon. osus sum, ich bin verhaßt u. Partic. osus, C. Gracch. b. Fest. 201, 18. Plaut. Amph. 900. Sen. suas. 1, 5. Gell. 4, 8, 3. – d) Fut. periphr. si osurus esset, hassen würde, Civ. de arme. 59: Partic. Fut. osurus, Gell. 1, 3, 30. Vgl. übh. Charis. 257, 12 sqq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > odi

  • 5 iubilo

    iūbilo, āvī, āre (iubilum), I) intr.: a) ein wildes Geschrei erheben, laut und wild lärmen, Varro LL. 6, 68: dah. v. Vögeln, kreischen, iubilat milvus cum vocem dat, Gloss. IV, 102, 30. – b) jauchzen, jodeln, frohlocken (bes. v. Landleuten, Jägern usw.), M. Aurel. bei Fronto ad M. Caes. 4, 6. p. 69, 20 N. Vulg. Iob 38, 7 u. psalm. 97, 6. Augustin. in psalm. 93, 3 u. 94, 3: m. Dat., deo, Vulg. psalm. 46, 2; 65, 1 u.a. – II) tr.: a) jmd. anschreien, quis me iubilat? Apriss. com. 1. p. 273 R.2 (bei Varro LL. 6, 68); vgl. Paul. ex Fest. 104, 9. – b) jauchzend (frohlockend) erschallen lassen, laudem, Vulg. Isai. 49, 13.

    lateinisch-deutsches > iubilo

  • 6 maligno

    malīgno, āvī, āre (malignus), boshaft bei etw. verfahren, venena, boshaft mischen, Amm. 22, 15, 26: consilium super populum tuum, boshafte Anschläge machen gegen usw., Vulg. psalm. 83 (82), 4. – Depon. malīgnor, ātus sum, ārī, boshaft handeln (verfahren), Vulg. 1. chron. (paral.) 16, 22; psalm. 36, 8 sq. u.a.: Partiz. subst., malignantēs, ium, m., die Boshaften, Vulg. psalm. 21, 17 u.a.

    lateinisch-deutsches > maligno

  • 7 oppilo [1]

    1. oppīlo, āvī, ātum, āre (ob u. 2. pilo), verstopfen, verrammen, verschließen, Cato r. r. 100. Varro LL. 5, 135: ostia, Lucr. 6, 725: scalas tabernae librariae, Cic. Phil. 2, 21: portas, Vulg. 2. Esdr. 7, 3: loca occulta, Vulg. 1. Mach. 2, 36: übtr., opp. aurem, Augustin. in psalm. 57, 10: et omnis iniquitas oppilabit os suum, Vulg. psalm. 106, 42: oppilatum est os loquentium iniqua, Augustin. in psalm. 62, 20: ora contradicentium multis et magnis ac manifestis sanctarum scripturarum testimoniis opp., zum Schweigen bringen, Augustin. c. epist. Parmen. 1.

    lateinisch-deutsches > oppilo [1]

  • 8 pascuus

    pāscuus, a, um (pasco), zur Weide dienlich, ager, Plaut. u. Cic.: silva, ICt. – subst., a) pāscuum, ī, n., die Weide, Scriptt. r. r. u.a.: paucorum iugerûm pascuum, Sen. – ebenso Plur. pāscua, ōrum, n., Cic. u.a.: pascua aestiva, hiberna, Sen. – b) pāscua, ae, f., die Weide, das Futter, Tert. apol. 22. Vulg. psalm. 78, 13. Augustin. serm. 47, 1 u. 13; in psalm. 129, 4. Arnob. iun. in psalm. 78. Cael. Aur. de morb. chron. 4, 3, 55: übtr., Speise, Apul. met. 2, 7; Ps. Apul. Ascl. 8.

    lateinisch-deutsches > pascuus

  • 9 iubilo

    iūbilo, āvī, āre (iubilum), I) intr.: a) ein wildes Geschrei erheben, laut und wild lärmen, Varro LL. 6, 68: dah. v. Vögeln, kreischen, iubilat milvus cum vocem dat, Gloss. IV, 102, 30. – b) jauchzen, jodeln, frohlocken (bes. v. Landleuten, Jägern usw.), M. Aurel. bei Fronto ad M. Caes. 4, 6. p. 69, 20 N. Vulg. Iob 38, 7 u. psalm. 97, 6. Augustin. in psalm. 93, 3 u. 94, 3: m. Dat., deo, Vulg. psalm. 46, 2; 65, 1 u.a. – II) tr.: a) jmd. anschreien, quis me iubilat? Apriss. com. 1. p. 273 R.2 (bei Varro LL. 6, 68); vgl. Paul. ex Fest. 104, 9. – b) jauchzend (frohlockend) erschallen lassen, laudem, Vulg. Isai. 49, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iubilo

  • 10 maligno

    malīgno, āvī, āre (malignus), boshaft bei etw. verfahren, venena, boshaft mischen, Amm. 22, 15, 26: consilium super populum tuum, boshafte Anschläge machen gegen usw., Vulg. psalm. 83 (82), 4. – Depon. malīgnor, ātus sum, ārī, boshaft handeln (verfahren), Vulg. 1. chron. (paral.) 16, 22; psalm. 36, 8 sq. u.a.: Partiz. subst., malignantēs, ium, m., die Boshaften, Vulg. psalm. 21, 17 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > maligno

  • 11 oppilo

    1. oppīlo, āvī, ātum, āre (ob u. 2. pilo), verstopfen, verrammen, verschließen, Cato r. r. 100. Varro LL. 5, 135: ostia, Lucr. 6, 725: scalas tabernae librariae, Cic. Phil. 2, 21: portas, Vulg. 2. Esdr. 7, 3: loca occulta, Vulg. 1. Mach. 2, 36: übtr., opp. aurem, Augustin. in psalm. 57, 10: et omnis iniquitas oppilabit os suum, Vulg. psalm. 106, 42: oppilatum est os loquentium iniqua, Augustin. in psalm. 62, 20: ora contradicentium multis et magnis ac manifestis sanctarum scripturarum testimoniis opp., zum Schweigen bringen, Augustin. c. epist. Parmen. 1.
    ————————
    2. oppilo, āre, rupfen, ausraufen = τίλλω. Gloss. II, 455, 34.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oppilo

  • 12 pascuus

    pāscuus, a, um (pasco), zur Weide dienlich, ager, Plaut. u. Cic.: silva, ICt. – subst., a) pāscuum, ī, n., die Weide, Scriptt. r. r. u.a.: paucorum iugerûm pascuum, Sen. – ebenso Plur. pāscua, ōrum, n., Cic. u.a.: pascua aestiva, hiberna, Sen. – b) pāscua, ae, f., die Weide, das Futter, Tert. apol. 22. Vulg. psalm. 78, 13. Augustin. serm. 47, 1 u. 13; in psalm. 129, 4. Arnob. iun. in psalm. 78. Cael. Aur. de morb. chron. 4, 3, 55: übtr., Speise, Apul. met. 2, 7; Ps. Apul. Ascl. 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pascuus

  • 13 ünicornis

    ünicornis, e (unus u. cornu) = μονοκέρατος, μονόκερως, einhörnig (Ggstz. bicornis), bos, Plin. u. Solin.: rhinoceros, Tert. – subst., ūnicornis, is, m. = μονόκερως, das Einhorn (v. Rhinozeros), Tert. adv. Marc. 3, 18; adv. Iud. 10. Vulg. psalm. 21, 22 u.a.: filius unicornium, Vulg. psalm. 28, 6. – Nbf. ūnicornuus, ī, m., Ambros. de off. ministr. 2, 16, 85.

    lateinisch-deutsches > ünicornis

  • 14 aggravatio

    aggravātio, ōnis, f. (aggravo), die Beschwerung, Belästigung, der Druck, ventris, Arnob. in psalm. 44. – übtr., manus tuae, Augustin. enarr. in psalm. 31 serm. 2. § 15: animae, Augustin. de music. 6, 14, 43: Ggstz. relevatio, Salv. de gub. dei 5, 8. § 34. p. 176 ed. Rittersh.

    lateinisch-deutsches > aggravatio

  • 15 anxior

    anxior, ātus sum, ārī (anxius), sich ängstigen, sich Kummer machen, Apul. met. 4, 27. Vulg. psalm. 60, 3 u. 142, 4: super alqo, Arnob. in psalm. 80: alqā re, Tert. de paenit. 10.

    lateinisch-deutsches > anxior

  • 16 auxiliatio

    auxiliātio, ōnis, f. (auxilior), die Hilfeleistung, Hilfe, Ambros. in psalm. 61, 17. Cassiod. in psalm. 26, 4. Non. 385, 5.

    lateinisch-deutsches > auxiliatio

  • 17 avolatio

    āvolātio, ōnis, f. (avolo), das Wegfliegen, der Ausflug, Augustin. in psalm. 54. § 8 u. 13. Plur., Augustin. in psalm. 85, 7.

    lateinisch-deutsches > avolatio

  • 18 candidatio

    candidātio, ōnis, f. (candido), das Weiß (als Stoff), nomen ipsum (Libani) interpretatur candidatio, der weiße Berg, Schneeberg, Augustin. in psalm. 71, 18; vgl. Cassiod. in psalm. 103, 16.

    lateinisch-deutsches > candidatio

  • 19 captio

    captio, ōnis, f. (capio), I) das Fassen, Ergreifen, pignoris, Gaius inst. 4, 12 u.a.; vgl. Gell. 7, 10, 3. – II) das Fangen, 1) eig., das Fangen, a) eines Tieres, Vulg. 2. Petr. 2, 12: fovea captionis, die Fanggrube, Greg. in Iob 9. § 85. – meton., das Netz, Vulg. psalm. 34, 8. – b) eines Menschen, die Gefangennehmung, Verhaftung, Vulg. psalm. 123, 6; ad Rom. 11, 9: domini, Ambros. de ebitu Valent. § 35. – 2) übtr.: a) das Täuschen, die Täuschung, der Betrug (vgl. Lorenz Plaut. most. 910), istaec captio est, Plaut.: in parvula re captionis aliquid vereri, Cic.: in captionem incidere, Quint.: Plur., captiones metuis, Plaut. asin. 790. – meton., der Schaden, Nachteil, ne quid captioni mihi sit, Plaut. most. 922: mea captio est, si etc., Cic. ad Att. 5, 4, 4: saepe cum magna captione a rebus nostris revocamur, Gaius dig. 29, 3, 7: nihil sine captione investigari potest, Iavol. dig. 50, 17, 200. – b) das Verfängliche in Worten, quanta esset in verbis captio, si etc., Cic. Brut. 198: in qua parte quoque in verbo captio foret, Gell. 18, 13, 6: eam sententiam nihil habere aut captionis aut vitii, Cic. part. or. 133. – meton. = σόφισμα (s. Sen. ep. 45, 8. Gell. 18, 13, 2), der Fangschluß, Trugschluß, das Sophisma, c. dialectica, Cic.: captio soluta aut parum intellecta, Gell.: captionis sophisticae solutio, Gell.: captiones discutere, explicare, refellere, Cic.: induere se in captiones, Cic.: occurrunt captiones, Cic.: erant autem captiones ad hoc fere exemplum, Gell.

    lateinisch-deutsches > captio

  • 20 captiose

    captiōsē, Adv. (captiosus), verfänglich, c. interrogare, Cic. Acad. 2, 94: sermonem c. quaerere, Cassiod. in psalm. 57, 1 (vgl. in psalm. 93, 21).

    lateinisch-deutsches > captiose

См. также в других словарях:

  • Psalm 23 — in der Schafstallkirche St. Martin (Munster) Der 23. Psalm (nach Masoretischer Text, in Septuaginta und Vulgata Psalm 22), auch als Hirtenpsalm oder Psalm vom guten Hirten bezeichnet, gehört zu den bekanntesten Bibeltexten. Seine Bilder wurzeln… …   Deutsch Wikipedia

  • Psalm 1 — ist Teil des (jüdischen) Tanach bzw. des (christlichen) Alten Testamentes und der erste von insgesamt 150 Psalmen des Psalmenbuches. Antiphon und Psalm Melodie im IV. Ton zu Psalm 1,1 aus dem röm. kath. Gotteslob Inhaltsverzeichnis …   Deutsch Wikipedia

  • Psalm 91 — (Greek numbering: Psalm 90), referred to by its Latin title Qui habitat (after its first line, Whoso dwelleth under the defence of the Most High ), is known as the Psalm of Protection. As a religious song, this Psalm is commonly invoked in times… …   Wikipedia

  • Psalm 2 — bildet zusammen mit Psalm 1 den Rahmen des Buches der Psalmen. Inhaltsverzeichnis 1 Der Text von Psalm 2 2 Struktur 3 Inhalt und Interpretation 4 Einzelnachweis …   Deutsch Wikipedia

  • Psalm 3 — zählt zu den Gebeten Davids. Der 3. Psalm ist ein Psalm Davids und gehört in die Reihe der Klagelieder eines Einzelnen. Gliederung Der Alttestamentler Hermann Gunkel gliedert den Psalm auf folgende Art …   Deutsch Wikipedia

  • Psalm — [psalm], der; [e]s, en: (im Alten Testament enthaltenes) religiöses Lied des jüdischen Volkes: wir lesen aus dem 23. Psalm die Verse 1 bis 6. Zus.: Bußpsalm, Dankpsalm, Lobpsalm. * * * Psạlm 〈m. 23〉 geistl. Lied aus dem Psalter [<ahd.… …   Universal-Lexikon

  • Psalm 89 — (Greek numbering: Psalm 88) is in the Book of Psalms, part of the Hebrew Bible.The superscription of this Psalm claims that it was written by Ethan, the Ezrahite. Ethan the Ezrahite, along with Heman the Ezrahite (the author of the preceding… …   Wikipedia

  • Psalm 83 — is the last of the Psalms of Asaph, which include Psalms 50 and 73 83. It is also the last of the so called Elohist collection, Psalms 42 83, in which the name of God Elohim is mainly used.cite book last = Dunn first = James D.G. authorlink =… …   Wikipedia

  • psalm — psalm·ic; psalm·ist; psalm·is·ter; psalm·ist·ry; psalm·less; psalm; Psalm; …   English syllables

  • Psalm 30 — (Greek numbering: Psalm 29), a psalm of thanksgiving, was written by King David upon the occasion of the dedication of his temple. [cite book last=Henry first=Matthew authorlink=Matthew Henry title=Matthew Henry s Commentary on the Whole Bible… …   Wikipedia

  • Psalm 92 — (Greek numbering: Psalm 91), known as Mizmor Shir L yom HaShabbat , is a psalm ostensibly dedicated to the Shabbat day. Though it is permissible to recite it any day, it is generally reserved for Shabbat and is also recited during the morning… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»