Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Orontes

  • 1 Orontes

    Ŏrontes, is or ae ( gen. Oronti, Verg. A. 1, 220), m., = Orontês.
    I.
    The principal river of Syria, now Nahr El-Ashy, Mel. 1, 12, 5; Plin. 5, 21, 18, § 79; Prop. 2, 23 (3, 17), 21.—Hence, Ŏrontēus, a, um, adj., of or belonging to the Orontes, Orontian; poet. for Syrian:

    Orontea myrrha,

    Prop. 1, 2, 3.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Orontes

  • 2 Orontes

    Orontēs, ae, is и ī m.
    1) главн. река Сирии Mela, Prp, V
    2) предводитель ликийцев, спутник Энея V

    Латинско-русский словарь > Orontes

  • 3 Orontes

    Orontēs, is, m. (Ορόντης), der Hauptstrom Syriens, der durch Antiochia strömte, j. Aasi od. Ahssy, Mela 1, 12, 5 (1. § 69). Prop. 2, 23, 21: Genet. auch Oronti, Verg. Aen. 1, 220 (vgl. Charis. 132, 22), u. Orontae, nach Prisc. 6, 61: Akk. auch Oronten, Verg. Aen. 1, 113. – Dav. Orontēus, a, um, orontëisch, poet. = syrisch, murra, Prop. 1, 2, 3.

    lateinisch-deutsches > Orontes

  • 4 Orontes

    Orontēs, is, m. (Ορόντης), der Hauptstrom Syriens, der durch Antiochia strömte, j. Aasi od. Ahssy, Mela 1, 12, 5 (1. § 69). Prop. 2, 23, 21: Genet. auch Oronti, Verg. Aen. 1, 220 (vgl. Charis. 132, 22), u. Orontae, nach Prisc. 6, 61: Akk. auch Oronten, Verg. Aen. 1, 113. – Dav. Orontēus, a, um, orontëisch, poet. = syrisch, murra, Prop. 1, 2, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Orontes

  • 5 Orontes

    Ὀρόντης, -ου, ὁ.

    Woodhouse English-Greek dictionary. A vocabulary of the Attic language > Orontes

  • 6 orontes

    река в Сирии (1. 1 C. Th. 10, 23).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > orontes

  • 7 Oronteus

    Ŏrontes, is or ae ( gen. Oronti, Verg. A. 1, 220), m., = Orontês.
    I.
    The principal river of Syria, now Nahr El-Ashy, Mel. 1, 12, 5; Plin. 5, 21, 18, § 79; Prop. 2, 23 (3, 17), 21.—Hence, Ŏrontēus, a, um, adj., of or belonging to the Orontes, Orontian; poet. for Syrian:

    Orontea myrrha,

    Prop. 1, 2, 3.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Oronteus

  • 8 Ἀντιόχεια

    Ἀντιόχεια, ας, ἡ (lit., ins, Joseph., SibOr) Antioch.
    A. on the Orontes, the largest city in Syria (Jos., Ant. 16, 148), capital of the Seleucid Empire, later seat of the Rom. legate. Many Jews lived there (Jos., Bell. 7, 43; Just., A I, 26, 4). Of the origin of the Christian community in A. we know only what is reported in Ac 11:19–26. Paul labored there Ac 13:1; 14:26; 15:22ff; 18:22, and had a difference of opinion w. Peter Gal 2:11. Ignatius, superintendent (bishop) of the church there, mentions the city IPhld 10:1; ISm 11:1; IPol 7:1.—OMüller, Antiquitates Antiochenae 1839; TMommsen, Röm. Gesch. V 456ff; RFörster, A. am Orontes: Jahrb. d. K. D. Arch. Inst. 12, 1897, 103–49; HLeclerq, Antioche: DAC I 2359–427; KBauer, A. in der ältesten Kirchengesch. 1919; HDieckmann, Antiochien 1920; KPieper, A. am Orontes im ap. Zeitalter: ThGl 22, 1930, 710–28; VSchultze, Antiocheia 1930; LEnfrey, Antioche 1930; CKraeling, The Jewish Commun. at Antioch: JBL 51, ’32, 130–60; MTenney, BiblSacra 107, ’50, 298–310; JKollwitz, RAC I ’50, 461–69; GDowney, A History of Antioch in Syria from Seleucus to the Arab Conquest, ’61; WMeeks/RWilcken, Jews and Christians in Antioch in the First Four Centuries of the Common Era ’78; RBrown/JMeier, Antioch and Rome ’83; Schürer index.
    Pisidian A. (Strabo 12, 8, 14; Pliny the Elder, NH 5, 94; OGI 536, 2), belonging to the province of Galatia, seat of the civil and military administration in S. Galatia. Visited several times by Paul Ac 13:14; 14:19, 21; 2 Ti 3:11.—Ramsay, Bearing 282ff; WCalder, JRS 2, 1912, 79–109; PGaechter, Petrus u. seine Zeit, ’58, 155–212; Schürer III 32.

    Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία > Ἀντιόχεια

  • 9 Antioquía

    f.
    1 Antioch, Antioch on the Orontes, Great Antioch, ancient city on the eastern side of the Orontes River. in Turkey.
    Hoy es la moderna ciudad de Antakya Today is the modern city of Antakya.
    2 Antioquia.
    * * *
    * * *
    Antioquia
    * * *
    [en Colombia] Antioquia

    Spanish-English dictionary > Antioquía

  • 10 Antiochea

    Antĭŏchēa or Antĭŏchīa (like Alexandrēa, Alexandrīa, q. v.; cf. Prisc. p. 588 P., and Ochsn. Eclog. 143), ae, f., = Antiocheia, Antioch.
    I.
    The name of several cities.
    A.
    The most distinguished is that founded by Seleucus Nicator, and named after his father Antiochus; the chief town of Syria, on the Orontes, now Antakia, Just. 15, 4; Cic. Arch. 3, 4; cf. Mann. Syr. 363.—
    B.
    A town in Caria, on the Mœander; also called IIuthopolis, Liv. 38, 13; Plin. 5, 29, 29, § 108.—
    C.
    In Mesopotamia, afterwards called Edessa, Plin. 5, 24, 21, § 86.—
    D.
    In Mygdonia (Mesopotamia), Antiocheia ê Mugdonikê, now Nisibin, Plin. 6, 13, 16, § 42.—
    E.
    In Macedonia; its inhabitants, Antiochienses, Plin. 4, 10, 17, § 35.—
    II.
    The province of Syria, in which Antiochia, on the Orontes, was situated, Plin. 5, 12, 13, § 66; Mel. 1, 11, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Antiochea

  • 11 Antiochia

    Antĭŏchēa or Antĭŏchīa (like Alexandrēa, Alexandrīa, q. v.; cf. Prisc. p. 588 P., and Ochsn. Eclog. 143), ae, f., = Antiocheia, Antioch.
    I.
    The name of several cities.
    A.
    The most distinguished is that founded by Seleucus Nicator, and named after his father Antiochus; the chief town of Syria, on the Orontes, now Antakia, Just. 15, 4; Cic. Arch. 3, 4; cf. Mann. Syr. 363.—
    B.
    A town in Caria, on the Mœander; also called IIuthopolis, Liv. 38, 13; Plin. 5, 29, 29, § 108.—
    C.
    In Mesopotamia, afterwards called Edessa, Plin. 5, 24, 21, § 86.—
    D.
    In Mygdonia (Mesopotamia), Antiocheia ê Mugdonikê, now Nisibin, Plin. 6, 13, 16, § 42.—
    E.
    In Macedonia; its inhabitants, Antiochienses, Plin. 4, 10, 17, § 35.—
    II.
    The province of Syria, in which Antiochia, on the Orontes, was situated, Plin. 5, 12, 13, § 66; Mel. 1, 11, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Antiochia

  • 12 Oronteus

    Orontēus, a, um [ Orontes 1. \]
    оронтский, поэт. сирийский ( murra Prp)

    Латинско-русский словарь > Oronteus

  • 13 Antiochia

    Antiochīa ( auch -ēa, s. Ursini Cic. ep. 2, 10), ae, f. (Ἀντιόχεια), Name mehrerer Städte, von denen am bekanntesten sind (u. außer bei Plin. u. Mela auch bei andern vorkommen): I) Antiochia Epidaphnes (ἡ επὶ Δάφνης, Plin. 5, 79), Hauptstadt Syriens am Orontes, Sitz der Seleuciden u. später der röm. Statthalter Syriens, wo Künste und Wissenschaften blühten, j. Antakia, Cic. Arch. 4. Caes. b.c. 3, 102. Tac. hist. 2, 79. Amm. 14, 7, 10. Vulg. 1. Mach. 3, 37 u.ö. – Dah. die ganze Landschaft von Syrien, die an Cilicien grenzt, Solin. 45, 2. Mart. Cap. 6. § 678. – II) Stadt in Karien am Mäander, über den hier eine schöne Brücke führte, Liv. 38, 13, 8. – III) Stadt in Margiana, am Margus, j. Merv, Mawri od. Schah Djehan, Amm. 23, 6, 54. – Dav.: a) Antiochēnsis, e, zu Antiochien (no. I) gehörig, antiochensisch, ordo, plebs, Amm.: Plur. subst., Antiochēnsēs, ium, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochenser, Caes. u. Tac. – b) Antiochēnus, a, um, zu Ant. gehörig, antiochenisch, ager A., Ven. Fort. 8, 7, 281: senex quidam A., Vulg. 2. Mach. 6, 1: advena A., Vulg. act. apost. 6, 5: Plur. subst., Antiochēnī, ōrum, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochener, Vulg. 2. Mach. 4, 9. – c) Antiochīnus, a, um, zu Ant. (no. I) gehörig, antiochinisch, bellum, Cic. Phil. 11, 17.

    lateinisch-deutsches > Antiochia

  • 14 Apamea

    Apamēa u. -īa, ae, f. (Ἀπάμεια; vgl. über die doppelte Schreibart Drak. Liv. 38, 13, 5), Name mehrerer asiatischer Städte, von denen am bekanntesten: I) Hauptstadt der syrischen Landschaft Apamene u. später von Syria Sekunda, am Orontes od. Axius, südlich von Antiochia, im Mittelalter Afamiah od. Famit, Cass. in Cic. ep. 12, 12, 3. Liv. 38, 13, 5. Plin. 5, 81. – II) Stadt in Großphrygien, in einer sehr fruchtbaren (bes. weinreichen), vom Mäander u. seinen Nebenflüssen bewässerten Gegend (Apamena regio), zur Zeit der Römerherrschaft Sitz (forum) eines conventus iuridicus, Cic. ep. 2, 17, 3 sq. – III) Stadt in Bithynien, nicht weit von Prusa am Olymp, unter dem Namen Myrlēa ( Μύρλεια) von den Kolophoniern angelegt, später von Prusias erweitert u. nach seiner Gattin benannt, j. Ruinen von Amapoli, Plin. 5, 143. Plin. ep. 10, 47 (56), 1. – Dav.: a) Apamēī, ōrum, m., die Einw. von Apamea in Bith., die Apameer, Trai. in Plin. ep. – b) Apamēnsis, e, zu Apamea (in Großphryg.) gehörig, apamensisch, civitas, Cic.: forum, Cic. – Plur. subst. Apamēnses, ium, m., die Einw. von Apamea, die Apamenser, Tac. – c) Apamēnus, a, um, apamenisch, zu od. von (aus) Apamea, u. zwar: α) in Großphryg., regio, Plin.: vinum, uvae, Plin. u. Lampr. – β) in Bith., colonia, Plin. u. ICt.

    lateinisch-deutsches > Apamea

  • 15 Seleucea

    Seleucēa u. Seleucīa, ae, f. (Σελεύκεια), Name mehrerer Städte, von denen die bekanntesten I) mit dem Beinamen Babylonia, die berühmte Stadt in der Nähe des Tigris in Babylonien an einem Kanale, der diesen Fluß mit dem Euphrat verband, erbaut von Seleukus Nikator, j. El-Madaien, Cael. in Cic. ep. 8, 14, 1. Plin. 10, 132. Flor. 3, 11, 5: Nbf. Seleucē, ēs, f., Gall. eleg. fr. 1. – II) mit dem Beinamen Pieria, große Stadt in Syrien, nicht weit vom Orontes, mit einem Hafen, jetzt Ruinen bei Kepse, Cic. ad Att. 11, 20 in. Plin. 5, 67. Amm. 14, 8, 8: wahrsch. für den Distrikt Σελευκίς, in dem Seleucia lag, Plaut. trin. 112 u. bes. 845. – III) mit dem Beinamen Trachēa (Σελεύκεια ἡ τραχεια), von Seleukus Nikator nördlich von der Mündung des Kalykadnus gegründete Stadt Ciliciens, j. Selefkieh, Plin. 5, 93. Amm. 14, 2, 14. – Dav. Seleucēnsēs, ium, m., die Einwohner von Seleucea, die Seleucenser, Tac. ann. 6, 42. / Form -ea in den Hdschrn. des Cic., Form -ia in denen des Plin. u. in Not. Tir. 74, 49. – Die Messung Sĕleucĭa b. Plaut. a. a. O. (vgl. Lachm. Lucr. p. 159); falsch Sēleucia bei Ven. Fort. carm. 8, 6 (4), 171.

    lateinisch-deutsches > Seleucea

  • 16 Antiochia

    Antiochīa ( auch -ēa, s. Ursini Cic. ep. 2, 10), ae, f. (Ἀντιόχεια), Name mehrerer Städte, von denen am bekanntesten sind (u. außer bei Plin. u. Mela auch bei andern vorkommen): I) Antiochia Epidaphnes (ἡ επὶ Δάφνης, Plin. 5, 79), Hauptstadt Syriens am Orontes, Sitz der Seleuciden u. später der röm. Statthalter Syriens, wo Künste und Wissenschaften blühten, j. Antakia, Cic. Arch. 4. Caes. b.c. 3, 102. Tac. hist. 2, 79. Amm. 14, 7, 10. Vulg. 1. Mach. 3, 37 u.ö. – Dah. die ganze Landschaft von Syrien, die an Cilicien grenzt, Solin. 45, 2. Mart. Cap. 6. § 678. – II) Stadt in Karien am Mäander, über den hier eine schöne Brücke führte, Liv. 38, 13, 8. – III) Stadt in Margiana, am Margus, j. Merv, Mawri od. Schah Djehan, Amm. 23, 6, 54. – Dav.: a) Antiochēnsis, e, zu Antiochien (no. I) gehörig, antiochensisch, ordo, plebs, Amm.: Plur. subst., Antiochēnsēs, ium, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochenser, Caes. u. Tac. – b) Antiochēnus, a, um, zu Ant. gehörig, antiochenisch, ager A., Ven. Fort. 8, 7, 281: senex quidam A., Vulg. 2. Mach. 6, 1: advena A., Vulg. act. apost. 6, 5: Plur. subst., Antiochēnī, ōrum, m., die Einw. von Ant. (no. I), die Antiochener, Vulg. 2. Mach. 4, 9. – c) Antiochīnus, a, um, zu Ant. (no. I) gehörig, antiochinisch, bellum, Cic. Phil. 11, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Antiochia

  • 17 Apamea

    Apamēa u. -īa, ae, f. (Ἀπάμεια; vgl. über die doppelte Schreibart Drak. Liv. 38, 13, 5), Name mehrerer asiatischer Städte, von denen am bekanntesten: I) Hauptstadt der syrischen Landschaft Apamene u. später von Syria Sekunda, am Orontes od. Axius, südlich von Antiochia, im Mittelalter Afamiah od. Famit, Cass. in Cic. ep. 12, 12, 3. Liv. 38, 13, 5. Plin. 5, 81. – II) Stadt in Großphrygien, in einer sehr fruchtbaren (bes. weinreichen), vom Mäander u. seinen Nebenflüssen bewässerten Gegend (Apamena regio), zur Zeit der Römerherrschaft Sitz (forum) eines conventus iuridicus, Cic. ep. 2, 17, 3 sq. – III) Stadt in Bithynien, nicht weit von Prusa am Olymp, unter dem Namen Myrlēa ( Μύρλεια) von den Kolophoniern angelegt, später von Prusias erweitert u. nach seiner Gattin benannt, j. Ruinen von Amapoli, Plin. 5, 143. Plin. ep. 10, 47 (56), 1. – Dav.: a) Apamēī, ōrum, m., die Einw. von Apamea in Bith., die Apameer, Trai. in Plin. ep. – b) Apamēnsis, e, zu Apamea (in Großphryg.) gehörig, apamensisch, civitas, Cic.: forum, Cic. – Plur. subst. Apamēnses, ium, m., die Einw. von Apamea, die Apamenser, Tac. – c) Apamēnus, a, um, apamenisch, zu od. von (aus) Apamea, u. zwar: α) in Großphryg., regio, Plin.: vinum, uvae, Plin. u. Lampr. – β) in Bith., colonia, Plin. u. ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Apamea

  • 18 Seleucea

    Seleucēa u. Seleucīa, ae, f. (Σελεύκεια), Name mehrerer Städte, von denen die bekanntesten I) mit dem Beinamen Babylonia, die berühmte Stadt in der Nähe des Tigris in Babylonien an einem Kanale, der diesen Fluß mit dem Euphrat verband, erbaut von Seleukus Nikator, j. El-Madaien, Cael. in Cic. ep. 8, 14, 1. Plin. 10, 132. Flor. 3, 11, 5: Nbf. Seleucē, ēs, f., Gall. eleg. fr. 1. – II) mit dem Beinamen Pieria, große Stadt in Syrien, nicht weit vom Orontes, mit einem Hafen, jetzt Ruinen bei Kepse, Cic. ad Att. 11, 20 in. Plin. 5, 67. Amm. 14, 8, 8: wahrsch. für den Distrikt Σελευκίς, in dem Seleucia lag, Plaut. trin. 112 u. bes. 845. – III) mit dem Beinamen Trachēa (Σελεύκεια ἡ τραχεια), von Seleukus Nikator nördlich von der Mündung des Kalykadnus gegründete Stadt Ciliciens, j. Selefkieh, Plin. 5, 93. Amm. 14, 2, 14. – Dav. Seleucēnsēs, ium, m., die Einwohner von Seleucea, die Seleucenser, Tac. ann. 6, 42. Form -ea in den Hdschrn. des Cic., Form -ia in denen des Plin. u. in Not. Tir. 74, 49. – Die Messung Sĕleucĭa b. Plaut. a. a. O. (vgl. Lachm. Lucr. p. 159); falsch Sēleucia bei Ven. Fort. carm. 8, 6 (4), 171.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Seleucea

  • 19 dē-fluō

        dē-fluō fluxī, fluxus, ere,     to flow down: (Rhenus) in plurīs defluit partīs, Cs.: Defluit saxis umor, H.: in Tiberim Orontes, Iu. — To glide down, slide, fall, descend: iam ipsae defluebant coronae: pedes vestis defluxit ad imos, V.: toga defluit male laxus, hangs carelessly, H.: secundo amni, to swim down, V.: cohors relictis Ad terram defluxit equis, dismounted, V.: in latus a dextro armo, O.—Fig., to flow, come, pass gradually: a necessariis artificiis ad elegantiora: ad levīs amicitias defluxit oratio: ne quid in terram defluat, be lost: multaque merces tibi defluat aequo Ab Iove, flow to thee in abundance, H.—To flow out, run dry: Rusticus exspectat dum defluat amnis, H.—Fig., to cease, vanish, pass away, disappear, be lost: ex novem tribunis unus defluxit, has deserted: ubi per socordiam vires defluxere, S.: nullus defluat inde color, Tb.: Defluxit numerus Saturnius, become obsolete, H.: tibi vacuo exanimo, to be forgotten, Pr.: comae, O.

    Latin-English dictionary > dē-fluō

  • 20 Apamea

    Ăpămēa or - īa, ae, f., = Apameia.
    I.
    One of the most distinguished towns in Cœle-Syria, on the Orontes, in the Middle Ages, Afamiah or Famit, now Famieh, Liv. 38, 13 (where there is an allusion to the origin of the name), Cassiod. ap. Cic. Fam. 12, 12; Plin. 5, 23, 19, § 81; cf. Mann. Syr. 360.—
    II.
    A town in Bithynia, earlier called Myrlea, now Moudania, Plin. 5, 32, 40, § 143; cf. Mann. Asia Min. 3, 560.—
    III.
    A town in Phrygia the Great, now Dineir, Cic. Att. 5, 16; id. Fam. 2, 17; Plin. 5, 29, 29, § 106; cf. Mann. Asia Min. 3, 120 and 122.—Hence,
    IV.
    Derivv.
    A.
    Ăpămēensis or Ăpă-mensis, e, adj., pertaining to Apamea (in Phrygia Major):

    forum Apamense,

    Cic. Att. 5, 21:

    civitas,

    id. Fam. 5, 20, 2.—
    B.
    Ăpă-mēnus, a, um, adj., the same:

    regio,

    Plin. 5, 29, 31, § 113:

    vinum,

    id. 14, 7, 9, § 75.—
    C.
    Ăpămēus, a, um, adj., of or belonging to Apamea (in Bithynia); hence, Ăpămēi, ōrum, m., its inhabitants, Trajan. ap. Plin. Ep. 10, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > Apamea

См. также в других словарях:

  • Orontes I — Satrap of Sophene and Matiene This is a gold coin held at the Bibliotheque Nationale, Paris, dated to 362 BC. It is therefore of Orontes the first and not the second as written on this picture …   Wikipedia

  • Orontes — ist: der antike Name des Flusses Nahr al Asi der antike Name des Bergmassivs Alvand im Iran ein persischer Männername; die Herrscher Armeniens dieses Namens werden als Orontiden bezeichnet: ein Satrap von Armenien zur Zeit Xenophons, siehe… …   Deutsch Wikipedia

  • Orontes II. — Orontes II. Orontes II. (armenisch: Երուանդ, griechisch: Ὀρόντης; † nach 317 v. Chr.) war ein persischer Provinzstatthalter (Satrap) von Armenien. Er gehörte der Dynastie der Orontiden an und war vermutlich ein Enkel des abgesetzten Statthalters… …   Deutsch Wikipedia

  • Orontes I. — Orontes I. (armenisch: Երուանդ, griechisch: Ὀρόντης) war ein persischer Feldherr des Achämenidenreichs im 4. vorchristlichen Jahrhundert. Er war ein Sohn des Artasyras, der aus Baktrien stammte. Orontes diente dem Großkönig Artaxerxes II. in …   Deutsch Wikipedia

  • Orontes IV — King of Armenia Reign 212 200 BC Coronation 212 BC Full name Orontes Died 200 BC …   Wikipedia

  • Orontes II — Satrap of Armenia Reign 336 331 BC Coronation 336 BC Died 1 October 331 BC Place of death Gaugamela …   Wikipedia

  • Orontes IV. — Orontes IV. (bei Strabon Artanes, auch Jerwant) war ein Nachkomme Orontes III. und Sohn des Mithrobuzanes. Orontes war König von Sophene, einem hellenistisch gegrägten, westarmenischen Reiches. Um 93 v. Chr. wurde er von Tigranes II. von Groß… …   Deutsch Wikipedia

  • Orontes [1] — Orontes, 1) (früher Typhon, a. Geogr.), Hauptfluß Syriens; entsprang in Kölesyrien auf dem Antilibanon, verschwand unter der Erde, floß, wieder erscheinend, nach Norden fort u. bildete einen See, berührte Antiochia, floß von da südwestlich u.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Orontes [2] — Orontes, 1) Perser, diente mit Heere des jüngeren Kyros auf seinem Zuge gegen seinen Bruder u. wurde wegen mehrmals verübter Untreue gegen seinen Herrn hingerichtet. 2) Schwiegersohn des persischen Königs Artaxerxes; commandirte auf Cypern gegen… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Oróntes — Oróntes, 1) der Hauptfluß Syriens, jetzt Nahr el Asi, entspringt am Antilibanos, nordöstlich von Baalbek, in 1140 m Höhe, verfolgt nördliche Hauptrichtung, bis er sich in seinem Unterlauf oberhalb Antiochia nach SW. zum Mittelländischen Meer… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Oróntes — Oróntes. 1) Alter Name des Flusses Nahr el Asi, des größten Flusses im nördl. Syrien, entspringt auf dem Scheitelpunkte der Talebene Cölesyrien, mündet südl. von Sueidîe, durch eine Barre versperrt. – 2) Alter Name des Berges Elwend (s.d.) …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»