Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Ismène

  • 1 Ismene

    Ismēnē, ēs, f., = Ismênê, daughter of Œdipus, Stat. Th. 8, 623.

    Lewis & Short latin dictionary > Ismene

  • 2 Ismene

    Ismēnē, ēs f.
    Исмена, дочь Эдипа, сестра Антигоны St

    Латинско-русский словарь > Ismene

  • 3 Ismene

    Ismēne, ēs, f., Akk. em u. ēn, Tochter des Ödipus, Schwester der Antigone, Stat. Theb. 8, 622 u. ö.

    lateinisch-deutsches > Ismene

  • 4 Ismene

    Ismēne, ēs, f., Akk. em u. ēn, Tochter des Ödipus, Schwester der Antigone, Stat. Theb. 8, 622 u. ö.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Ismene

  • 5 Ismene

    Ἰσμήνη, ἡ.

    Woodhouse English-Greek dictionary. A vocabulary of the Attic language > Ismene

  • 6 корзиночный гименокаллис

    Русско-английский сельскохозяйственный словарь > корзиночный гименокаллис

  • 7 inchoo

    inchŏo (incŏho), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] commencer, se mettre à faire, entreprendre.    - quod mihi inchoavisti de oratoribus, Cic. Br. 20: l'exposé que tu as commencé pour moi sur les orateurs.    - referamus nos ad eum quem volumus inchoandum, Cic.: remettons-nous à entreprendre le portrait de notre orateur idéal.    - post longa silentia rursus incohat Ismene, Stat. Th. 8, 623: après un long silence Ismène reprend la parole.    - plures reges inchoare, Plin.: désigner d'avance plusieurs rois.    - aras nocturnas inchoare, Virg.: commencer à offrir un sacrifice nocturne.    - inchoatus: - [abcl]a - commencé, entrepris. - [abcl]b - incomplet, imparfait, inachevé, ébauché.    - inchoata cognitio, Cic.: connaissance incomplète.    - inchoata, orum, n.: Cic. ébauches.
    * * *
    inchŏo (incŏho), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] commencer, se mettre à faire, entreprendre.    - quod mihi inchoavisti de oratoribus, Cic. Br. 20: l'exposé que tu as commencé pour moi sur les orateurs.    - referamus nos ad eum quem volumus inchoandum, Cic.: remettons-nous à entreprendre le portrait de notre orateur idéal.    - post longa silentia rursus incohat Ismene, Stat. Th. 8, 623: après un long silence Ismène reprend la parole.    - plures reges inchoare, Plin.: désigner d'avance plusieurs rois.    - aras nocturnas inchoare, Virg.: commencer à offrir un sacrifice nocturne.    - inchoatus: - [abcl]a - commencé, entrepris. - [abcl]b - incomplet, imparfait, inachevé, ébauché.    - inchoata cognitio, Cic.: connaissance incomplète.    - inchoata, orum, n.: Cic. ébauches.
    * * *
        Inchoo, inchoas, inchoare. Virgil. Commencer, Encommencer.
    \
        Inchoata atque rudia pueris exciderunt. Cic. Imparfaicts.
    \
        Mancum atque inchoatum. Cic. Imparfaict.

    Dictionarium latinogallicum > inchoo

  • 8 inchoo

    inchoo (in den besten Hdschrn. auch incoho), āvī, ātum, āre, etw. anlegen, anfangen, beginnen, antreten, einleiten, worauf nachher fortgebaut, fortgearbeitet, was nachher fortgesetzt werden kann (Ggstz. perficere, peragere, ad exitum perducere, absolvere, consummare), I) tr.: A) im allg.: α) m. Acc.: a principiis mundum, Cic.: novum delubrum, Cic.: templum inchoatum pro magnitudine dei, dessen Anlage der Gr. des G. entspricht, Liv.: signum, Cic.: hominem (v. der Natur), Cic.: res, quas (communis intellegentia) in animis nostris inchoavit, wozu sie den Grund gelegt hat, Cic.: scherzh., exaedificare inchoatam ignaviam, den Anfang des Lasters fortbauen, Plaut. – cum aut inchoatur luna aut impletur, Tac.: Favonius ver inchoans, Plin.: inch. vindemiam, Plin.: inch. annum, antreten, Tac.: u. so sextum officii annum, Tac. – inch. sermonem, Sen. u. Quint.: pulcherrimum facinus ab alqo, Curt.: inchoata initia (belli) a Philippo, der Krieg wurde eingeleitet durch Ph., Liv.: inch. mentionem affinitatis, vorläufig zur Sprache bringen (Ggstz. rem consummare), Liv.: plures reges, im voraus bestimmen, Plin.: aras nocturnas, auf n. A. zu opfern beginnen, Verg. – β) m. folg. Infin., Lucr. 3, 183. Lucan. 10, 173. Pallad. 13, 2. – γ) Partic. Perf. subst., ab inchoato (von Grund aus) exstruere domum, Colum., scholam, Inscr. – B) insbes.: 1) durch eine Darstellung etw. zu begründen suchen, etw. zu beschreiben-, darzustellen-, zu schildern versuchen, etw. einleiten, philosophiam (das Studium der Ph.) multis locis, Cic.: res attingere versibus his atque inchoare, Cic.: quod mihi inchoasti de oratoribus, Cic.: quod hic liber inchoat, Quint. – 2) im Senate den Antrag stellen, es zur Sprache bringen, inchoante Caesare de etc., Tac.: inchoantibus primoribus, Tac. – 3) beginnen, prägn. = zu reden anfangen, rursus inchoat Ismene, Stat. Theb. 8, 623. – 4) Partic. Perf. inchoātus, a, um, prägn. nur angefangen = unvollendet, unvollkommen, mangelhaft (Ggstz. perfectus), cognitio, officium, Cic.: inauditiunculae rudes inchoataeque, Gell.: verba inchoata et incondita, Gell. – neutr. Plur. subst., perfecta anteponuntur inchoatis, Cic. – II) intr. beginnen, anfangen, den Anfang nehmen, inchoante mense, Pallad.: ut munus inchoet ab etc., Sidon. – / Über die Formen inchoo u. incoho s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 344.

    lateinisch-deutsches > inchoo

  • 9 Oedipus

    Oedipūs, podis u. pī, Akk. podem u. pum, Abl. pode u. pō, Akk. Plur. podas, m. (Οἰδίπους, ποδος, Akk. ποδα u. πουν), König in Theben, Sohn des Lajus u. der Jokaste, löste das Rätsel der Sphinx, tötete seinen Vater und heiratete, ohne es zu wissen, seine Mutter, mit der er den Eteokles u. Polynices, die Ismene u. Antigone zeugte, Varro sat. Men. 347. Cic. de fato 30: Genet. podis, Cic. de fin. 5, 3. Lact. 6, 20, 23: Genet. pi, Hieron. epist. 52, 3: Akk. podem, Suet. Nero 21, 3 u. 46, 3, pum, Cic. de fato 30. Mythogr. Lat. 1, 204 u. 2, 230. Oros. 1, 12, 9. Vok. Oedipus, Sen. Phoen. 178: Abl. pode, Cic. de fato 33: Abl. Oedipo (nach dem epischen Οἰδίπους, που), Plaut. Poen. 443: Akk. Plur. podas, Ov. trist. 1, 1, 114. Mart. 9, 25, 10. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 471. – sprichwörtl., Davus sum, non Oedipus, ich bin kein Ödipus, der alle Rätsel lösen könnte, Ter. Andr. 194: Oedipo opus coniectore est, Plaut. Poen. 443. – Stoff einer Tragödie des Sophokles, Cic. de sen. 22 (Akk. -pum). Val. Max. 8, 7. ext. 12 (Abl. -pode): u. einer Tragödie Cäsars, Suet. Caes. 56, 7. – Dav.: A) Oedipodēs, ae, m. (Οἰδιπόδης) = Oedipus, Claud. u.a.: Abl. -podā, Sen. poët. – B) Oedipodīonidēs, ae, m., Sohn des Ödipus, d.i. Polynices, Stat.: Oedipodionidae, Eteokles u. Polynices, Stat. u. Auson. – C) Oedipodīonius, a, um, zu Ödi pus gehörig, ödipodionisch, Thebae, Ov. met. 15, 429 u. Lucan. 8, 407: ales, von der Sphinx, Stat. Theb. 2, 305.

    lateinisch-deutsches > Oedipus

  • 10 mais qu'est-ce que cela fait?

    Ismène. - Moi, tu sais, je ne suis pas très courageuse. Antigone (doucement). - Moi non plus. Mais qu'est-ce que cela fait? (J. Anouilh, Antigone.) — Исмена. - Ты знаешь, я не очень-то храбрая. Антигона ( тихо). Я тоже. Но что из того?

    Dictionnaire français-russe des idiomes > mais qu'est-ce que cela fait?

  • 11 inchoo

    inchoo (in den besten Hdschrn. auch incoho), āvī, ātum, āre, etw. anlegen, anfangen, beginnen, antreten, einleiten, worauf nachher fortgebaut, fortgearbeitet, was nachher fortgesetzt werden kann (Ggstz. perficere, peragere, ad exitum perducere, absolvere, consummare), I) tr.: A) im allg.: α) m. Acc.: a principiis mundum, Cic.: novum delubrum, Cic.: templum inchoatum pro magnitudine dei, dessen Anlage der Gr. des G. entspricht, Liv.: signum, Cic.: hominem (v. der Natur), Cic.: res, quas (communis intellegentia) in animis nostris inchoavit, wozu sie den Grund gelegt hat, Cic.: scherzh., exaedificare inchoatam ignaviam, den Anfang des Lasters fortbauen, Plaut. – cum aut inchoatur luna aut impletur, Tac.: Favonius ver inchoans, Plin.: inch. vindemiam, Plin.: inch. annum, antreten, Tac.: u. so sextum officii annum, Tac. – inch. sermonem, Sen. u. Quint.: pulcherrimum facinus ab alqo, Curt.: inchoata initia (belli) a Philippo, der Krieg wurde eingeleitet durch Ph., Liv.: inch. mentionem affinitatis, vorläufig zur Sprache bringen (Ggstz. rem consummare), Liv.: plures reges, im voraus bestimmen, Plin.: aras nocturnas, auf n. A. zu opfern beginnen, Verg. – β) m. folg. Infin., Lucr. 3, 183. Lucan. 10, 173. Pallad. 13, 2. – γ) Partic. Perf. subst., ab inchoato (von Grund aus) exstruere domum, Colum., scholam, Inscr. – B) insbes.: 1)
    ————
    durch eine Darstellung etw. zu begründen suchen, etw. zu beschreiben-, darzustellen-, zu schildern versuchen, etw. einleiten, philosophiam (das Studium der Ph.) multis locis, Cic.: res attingere versibus his atque inchoare, Cic.: quod mihi inchoasti de oratoribus, Cic.: quod hic liber inchoat, Quint. – 2) im Senate den Antrag stellen, es zur Sprache bringen, inchoante Caesare de etc., Tac.: inchoantibus primoribus, Tac. – 3) beginnen, prägn. = zu reden anfangen, rursus inchoat Ismene, Stat. Theb. 8, 623. – 4) Partic. Perf. inchoātus, a, um, prägn. nur angefangen = unvollendet, unvollkommen, mangelhaft (Ggstz. perfectus), cognitio, officium, Cic.: inauditiunculae rudes inchoataeque, Gell.: verba inchoata et incondita, Gell. – neutr. Plur. subst., perfecta anteponuntur inchoatis, Cic. – II) intr. beginnen, anfangen, den Anfang nehmen, inchoante mense, Pallad.: ut munus inchoet ab etc., Sidon. – Über die Formen inchoo u. incoho s. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 344.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inchoo

  • 12 Oedipus

    Oedipūs, podis u. pī, Akk. podem u. pum, Abl. pode u. pō, Akk. Plur. podas, m. (Οἰδίπους, ποδος, Akk. ποδα u. πουν), König in Theben, Sohn des Lajus u. der Jokaste, löste das Rätsel der Sphinx, tötete seinen Vater und heiratete, ohne es zu wissen, seine Mutter, mit der er den Eteokles u. Polynices, die Ismene u. Antigone zeugte, Varro sat. Men. 347. Cic. de fato 30: Genet. podis, Cic. de fin. 5, 3. Lact. 6, 20, 23: Genet. pi, Hieron. epist. 52, 3: Akk. podem, Suet. Nero 21, 3 u. 46, 3, pum, Cic. de fato 30. Mythogr. Lat. 1, 204 u. 2, 230. Oros. 1, 12, 9. Vok. Oedipus, Sen. Phoen. 178: Abl. pode, Cic. de fato 33: Abl. Oedipo (nach dem epischen Οἰδίπους, που), Plaut. Poen. 443: Akk. Plur. podas, Ov. trist. 1, 1, 114. Mart. 9, 25, 10. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 471. – sprichwörtl., Davus sum, non Oedipus, ich bin kein Ödipus, der alle Rätsel lösen könnte, Ter. Andr. 194: Oedipo opus coniectore est, Plaut. Poen. 443. – Stoff einer Tragödie des Sophokles, Cic. de sen. 22 (Akk. -pum). Val. Max. 8, 7. ext. 12 (Abl. -pode): u. einer Tragödie Cäsars, Suet. Caes. 56, 7. – Dav.: A) Oedipodēs, ae, m. (Οἰδιπόδης) = Oedipus, Claud. u.a.: Abl. -podā, Sen. poët. – B) Oedipodīonidēs, ae, m., Sohn des Ödipus, d.i. Polynices, Stat.: Oedipodionidae, Eteokles u. Polynices, Stat. u. Auson. – C) Oedipodīonius, a, um, zu Ödi-
    ————
    pus gehörig, ödipodionisch, Thebae, Ov. met. 15, 429 u. Lucan. 8, 407: ales, von der Sphinx, Stat. Theb. 2, 305.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Oedipus

  • 13 incohate

    incoho (better than inchŏo, Plaut. Trin. 1, 2, 95; cf. Corss. Ausspr. 1, 109; Cic. Rep. 1, 35 Mai.; 3, 2; Front. p. 154 Rom.; Marin. Fratr. Arv. p. 363; Bramb. p. 291 sq.), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [for in-coco; from in and Sanscr. root kuk-, to take, grasp].
    I.
    Act., to lay the foundation of a thing, to begin, commence (syn. incipere; opp. absolvere, perficere; class.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With acc.:

    ut Phidias potest a primo instituere signum idque perficere, potest ab alio incohatum accipere et absolvere,

    Cic. Fin. 4, 13, 34; cf.:

    ut nemo pictor esset inventus, qui Coae Veneris eam partem, quam Apelles incohatam reliquisset, absolveret,

    id. Off. 3, 2, 9; 3, 7, 33:

    statuam,

    Quint. 2, 1, 12:

    res in animis nostris,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    quas res nos in consulatu nostro gessimus, attigit hic versibus atque incohavit,

    id. Arch. 11, 28:

    philosophiam multis locis incohasti,

    id. Ac. 1, 3, 9:

    quod mihi nuper in Tusculano incohasti de oratoribus,

    id. Brut. 5, 20:

    quod hic liber incohat,

    Quint. 3, 1, 2:

    hanc materiam,

    id. 4 praef. §

    5: abrupto, quem incohaverat, sermone,

    id. 4, 3, 13:

    esse videatur octonarium incohat,

    id. 9, 4, 73:

    referamus nos igitur ad eum, quem volumus incohandum et eloquentia informandum,

    Cic. Or. 9, 33:

    Favonius ver incohans,

    Plin. 16, 25, 39, § 94:

    incohandae vindemiae dies,

    id. 11, 14, 14, § 35:

    pulcherrimum facinus,

    Curt. 6, 7:

    tum Stygio regi nocturnas incohat aras,

    i. e. begins to sacrifice, Verg. A. 6, 252:

    reges plures incohantur, ne desint,

    are chosen, Plin. 11, 16, 16, § 51.—
    (β).
    With inf.:

    quam si mens fieri proponit et incohat ipsa,

    Lucr. 3, 183; Luc. 10, 174; Pall. Dec. 2.—
    B.
    In partic., pregn. in the part. perf.: incŏhātus, a, um, only begun (opp. to finished, completed), unfinished, incomplete, imperfect (mostly Ciceron.):

    ne hanc incohatam transigam comoediam,

    Plaut. Am. 3, 1, 8:

    qui exaedificaret suam incohatam ignaviam,

    id. Trin. 1, 2, 95:

    quae adulescentulis nobis ex commentariolis nostris incohata ac rudia exciderunt,

    Cic. de Or. 1, 2, 5:

    cognitio manca atque incohata,

    id. Off. 1, 43, 153:

    incohatum quiddam et confusum,

    id. Rep. 3, 2:

    rem tam praeclaram incohatam relinquere,

    id. N. D. 1, 20, 56; cf. id. Rep. 1, 35:

    perfecta anteponuntur incohatis,

    id. Top. 18, 69; cf.:

    hoc incohati cujusdam officii est, non perfecti,

    id. Fin. 4, 6, 15.—
    II.
    Neutr., to begin, commence, take a beginning.
    A.
    In gen. (post-class.):

    moris est, ut munus hujusmodi a proficiscentibus incohat,

    Symm. Ep. 7, 75:

    incohante mense,

    Pall. Febr. 25, 20 and 33.—
    * B.
    In partic., like infit, to begin to speak:

    post longa silentia rursus Incohat Ismene,

    Stat. Th. 8, 623. — Hence, incōhātē, adv., incipiently, incompletely, Aug. Gen. ad Lit. 6, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > incohate

  • 14 incohatus

    incoho (better than inchŏo, Plaut. Trin. 1, 2, 95; cf. Corss. Ausspr. 1, 109; Cic. Rep. 1, 35 Mai.; 3, 2; Front. p. 154 Rom.; Marin. Fratr. Arv. p. 363; Bramb. p. 291 sq.), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [for in-coco; from in and Sanscr. root kuk-, to take, grasp].
    I.
    Act., to lay the foundation of a thing, to begin, commence (syn. incipere; opp. absolvere, perficere; class.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With acc.:

    ut Phidias potest a primo instituere signum idque perficere, potest ab alio incohatum accipere et absolvere,

    Cic. Fin. 4, 13, 34; cf.:

    ut nemo pictor esset inventus, qui Coae Veneris eam partem, quam Apelles incohatam reliquisset, absolveret,

    id. Off. 3, 2, 9; 3, 7, 33:

    statuam,

    Quint. 2, 1, 12:

    res in animis nostris,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    quas res nos in consulatu nostro gessimus, attigit hic versibus atque incohavit,

    id. Arch. 11, 28:

    philosophiam multis locis incohasti,

    id. Ac. 1, 3, 9:

    quod mihi nuper in Tusculano incohasti de oratoribus,

    id. Brut. 5, 20:

    quod hic liber incohat,

    Quint. 3, 1, 2:

    hanc materiam,

    id. 4 praef. §

    5: abrupto, quem incohaverat, sermone,

    id. 4, 3, 13:

    esse videatur octonarium incohat,

    id. 9, 4, 73:

    referamus nos igitur ad eum, quem volumus incohandum et eloquentia informandum,

    Cic. Or. 9, 33:

    Favonius ver incohans,

    Plin. 16, 25, 39, § 94:

    incohandae vindemiae dies,

    id. 11, 14, 14, § 35:

    pulcherrimum facinus,

    Curt. 6, 7:

    tum Stygio regi nocturnas incohat aras,

    i. e. begins to sacrifice, Verg. A. 6, 252:

    reges plures incohantur, ne desint,

    are chosen, Plin. 11, 16, 16, § 51.—
    (β).
    With inf.:

    quam si mens fieri proponit et incohat ipsa,

    Lucr. 3, 183; Luc. 10, 174; Pall. Dec. 2.—
    B.
    In partic., pregn. in the part. perf.: incŏhātus, a, um, only begun (opp. to finished, completed), unfinished, incomplete, imperfect (mostly Ciceron.):

    ne hanc incohatam transigam comoediam,

    Plaut. Am. 3, 1, 8:

    qui exaedificaret suam incohatam ignaviam,

    id. Trin. 1, 2, 95:

    quae adulescentulis nobis ex commentariolis nostris incohata ac rudia exciderunt,

    Cic. de Or. 1, 2, 5:

    cognitio manca atque incohata,

    id. Off. 1, 43, 153:

    incohatum quiddam et confusum,

    id. Rep. 3, 2:

    rem tam praeclaram incohatam relinquere,

    id. N. D. 1, 20, 56; cf. id. Rep. 1, 35:

    perfecta anteponuntur incohatis,

    id. Top. 18, 69; cf.:

    hoc incohati cujusdam officii est, non perfecti,

    id. Fin. 4, 6, 15.—
    II.
    Neutr., to begin, commence, take a beginning.
    A.
    In gen. (post-class.):

    moris est, ut munus hujusmodi a proficiscentibus incohat,

    Symm. Ep. 7, 75:

    incohante mense,

    Pall. Febr. 25, 20 and 33.—
    * B.
    In partic., like infit, to begin to speak:

    post longa silentia rursus Incohat Ismene,

    Stat. Th. 8, 623. — Hence, incōhātē, adv., incipiently, incompletely, Aug. Gen. ad Lit. 6, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > incohatus

  • 15 incoho

    incoho (better than inchŏo, Plaut. Trin. 1, 2, 95; cf. Corss. Ausspr. 1, 109; Cic. Rep. 1, 35 Mai.; 3, 2; Front. p. 154 Rom.; Marin. Fratr. Arv. p. 363; Bramb. p. 291 sq.), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [for in-coco; from in and Sanscr. root kuk-, to take, grasp].
    I.
    Act., to lay the foundation of a thing, to begin, commence (syn. incipere; opp. absolvere, perficere; class.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With acc.:

    ut Phidias potest a primo instituere signum idque perficere, potest ab alio incohatum accipere et absolvere,

    Cic. Fin. 4, 13, 34; cf.:

    ut nemo pictor esset inventus, qui Coae Veneris eam partem, quam Apelles incohatam reliquisset, absolveret,

    id. Off. 3, 2, 9; 3, 7, 33:

    statuam,

    Quint. 2, 1, 12:

    res in animis nostris,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    quas res nos in consulatu nostro gessimus, attigit hic versibus atque incohavit,

    id. Arch. 11, 28:

    philosophiam multis locis incohasti,

    id. Ac. 1, 3, 9:

    quod mihi nuper in Tusculano incohasti de oratoribus,

    id. Brut. 5, 20:

    quod hic liber incohat,

    Quint. 3, 1, 2:

    hanc materiam,

    id. 4 praef. §

    5: abrupto, quem incohaverat, sermone,

    id. 4, 3, 13:

    esse videatur octonarium incohat,

    id. 9, 4, 73:

    referamus nos igitur ad eum, quem volumus incohandum et eloquentia informandum,

    Cic. Or. 9, 33:

    Favonius ver incohans,

    Plin. 16, 25, 39, § 94:

    incohandae vindemiae dies,

    id. 11, 14, 14, § 35:

    pulcherrimum facinus,

    Curt. 6, 7:

    tum Stygio regi nocturnas incohat aras,

    i. e. begins to sacrifice, Verg. A. 6, 252:

    reges plures incohantur, ne desint,

    are chosen, Plin. 11, 16, 16, § 51.—
    (β).
    With inf.:

    quam si mens fieri proponit et incohat ipsa,

    Lucr. 3, 183; Luc. 10, 174; Pall. Dec. 2.—
    B.
    In partic., pregn. in the part. perf.: incŏhātus, a, um, only begun (opp. to finished, completed), unfinished, incomplete, imperfect (mostly Ciceron.):

    ne hanc incohatam transigam comoediam,

    Plaut. Am. 3, 1, 8:

    qui exaedificaret suam incohatam ignaviam,

    id. Trin. 1, 2, 95:

    quae adulescentulis nobis ex commentariolis nostris incohata ac rudia exciderunt,

    Cic. de Or. 1, 2, 5:

    cognitio manca atque incohata,

    id. Off. 1, 43, 153:

    incohatum quiddam et confusum,

    id. Rep. 3, 2:

    rem tam praeclaram incohatam relinquere,

    id. N. D. 1, 20, 56; cf. id. Rep. 1, 35:

    perfecta anteponuntur incohatis,

    id. Top. 18, 69; cf.:

    hoc incohati cujusdam officii est, non perfecti,

    id. Fin. 4, 6, 15.—
    II.
    Neutr., to begin, commence, take a beginning.
    A.
    In gen. (post-class.):

    moris est, ut munus hujusmodi a proficiscentibus incohat,

    Symm. Ep. 7, 75:

    incohante mense,

    Pall. Febr. 25, 20 and 33.—
    * B.
    In partic., like infit, to begin to speak:

    post longa silentia rursus Incohat Ismene,

    Stat. Th. 8, 623. — Hence, incōhātē, adv., incipiently, incompletely, Aug. Gen. ad Lit. 6, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > incoho

  • 16 Oedipodes

    Oedĭpus, ŏdis and i ( gen. Oedipŏdis, Cic. Fin. 5, 1, 3; acc. Oedipum, id. Sen. 7, 22; id. Fat. 13, 30; abl. Oedipŏde, id. ib. 14, 33; Stat. Th. 7, 513:

    Oedipo,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34; plur. acc. Oedipodas, Mart. 9, 26, 10), m., = Oidipous.
    I.
    A king of Thebes, the son of Laius and Jocasta. He unwittingly killed his father; he solved the riddle of the Sphinx, and unknowingly married his own mother, who had by him Eteocles, Polyneices, Ismene, and Antigone;

    when the incest was discovered, he put out his own eyes, and wandered forth to Athens, where a temple was afterwards dedicated to him,

    Hyg. Fab. 66; 67; 242; Serv. Verg. A. 4, 470; 6, 609; Sen. Oedip.; Cic. Fat. 13, sq.; Varr. Sat. Men. 62, 1.—Prov. for a solver of enigmas:

    isti orationi Oedipo Opus conjectore est, qui Sphingi interpres fuit,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34: Davus sum, non Oedipus, I am no Œdipus (that can solve all riddles), Ter. And. 1, 2, 23.—Hence,
    A.
    Oedĭpŏdes, ae, m., = Oidipodês, a collat. form for Oedipus, Claud. ap. Eutr. 1, 289:

    impii Oedipodae nuptiales faces,

    Sen. Herc. Fur. 496; Stat. Th. 1, 48; 163; abl. Oedipoda, Sen. Oedip. 942.—
    B.
    Oedĭpŏdĭa, ae, f., = Oidipodia, a fountain in Bœotia, named after Œdipus, Plin. 4, 7, 12, § 25.—
    C.
    Oedĭpŏdīŏnĭdes, ae, m., the son of Œdipus; of Polyneices, Stat. Th. 1, 313:

    Oedipodionidae fratres,

    i. e. Eteocles and Polyneices, Aus. Epigr. 139; cf. Stat. Th. 7, 216.—
    D.
    Oedĭpŏdīŏnĭus, a, um, adj., = Oidipodionios, of or belonging to Œdipus, Thebœ, Ov M. 15, 429; Luc. 8, 407 (where others read Oedipodionidas, from Oedipodionis, idis, f.):

    ales,

    i. e. Sphinx, Stat. Th. 2, 505:

    fratres,

    id. ib. 10, 801.—
    II.
    Oedipus Colonēus, the title of a tragedy of Sophocles, Gr. Oidipous epi Kolônôi, Cic. Sen. 7, 22; Val. Max. 8, 7, ext. 12; and of a tragedy of Cœsar, Suet. Caes. 56 ext.

    Lewis & Short latin dictionary > Oedipodes

  • 17 Oedipodia

    Oedĭpus, ŏdis and i ( gen. Oedipŏdis, Cic. Fin. 5, 1, 3; acc. Oedipum, id. Sen. 7, 22; id. Fat. 13, 30; abl. Oedipŏde, id. ib. 14, 33; Stat. Th. 7, 513:

    Oedipo,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34; plur. acc. Oedipodas, Mart. 9, 26, 10), m., = Oidipous.
    I.
    A king of Thebes, the son of Laius and Jocasta. He unwittingly killed his father; he solved the riddle of the Sphinx, and unknowingly married his own mother, who had by him Eteocles, Polyneices, Ismene, and Antigone;

    when the incest was discovered, he put out his own eyes, and wandered forth to Athens, where a temple was afterwards dedicated to him,

    Hyg. Fab. 66; 67; 242; Serv. Verg. A. 4, 470; 6, 609; Sen. Oedip.; Cic. Fat. 13, sq.; Varr. Sat. Men. 62, 1.—Prov. for a solver of enigmas:

    isti orationi Oedipo Opus conjectore est, qui Sphingi interpres fuit,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34: Davus sum, non Oedipus, I am no Œdipus (that can solve all riddles), Ter. And. 1, 2, 23.—Hence,
    A.
    Oedĭpŏdes, ae, m., = Oidipodês, a collat. form for Oedipus, Claud. ap. Eutr. 1, 289:

    impii Oedipodae nuptiales faces,

    Sen. Herc. Fur. 496; Stat. Th. 1, 48; 163; abl. Oedipoda, Sen. Oedip. 942.—
    B.
    Oedĭpŏdĭa, ae, f., = Oidipodia, a fountain in Bœotia, named after Œdipus, Plin. 4, 7, 12, § 25.—
    C.
    Oedĭpŏdīŏnĭdes, ae, m., the son of Œdipus; of Polyneices, Stat. Th. 1, 313:

    Oedipodionidae fratres,

    i. e. Eteocles and Polyneices, Aus. Epigr. 139; cf. Stat. Th. 7, 216.—
    D.
    Oedĭpŏdīŏnĭus, a, um, adj., = Oidipodionios, of or belonging to Œdipus, Thebœ, Ov M. 15, 429; Luc. 8, 407 (where others read Oedipodionidas, from Oedipodionis, idis, f.):

    ales,

    i. e. Sphinx, Stat. Th. 2, 505:

    fratres,

    id. ib. 10, 801.—
    II.
    Oedipus Colonēus, the title of a tragedy of Sophocles, Gr. Oidipous epi Kolônôi, Cic. Sen. 7, 22; Val. Max. 8, 7, ext. 12; and of a tragedy of Cœsar, Suet. Caes. 56 ext.

    Lewis & Short latin dictionary > Oedipodia

  • 18 Oedipodionides

    Oedĭpus, ŏdis and i ( gen. Oedipŏdis, Cic. Fin. 5, 1, 3; acc. Oedipum, id. Sen. 7, 22; id. Fat. 13, 30; abl. Oedipŏde, id. ib. 14, 33; Stat. Th. 7, 513:

    Oedipo,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34; plur. acc. Oedipodas, Mart. 9, 26, 10), m., = Oidipous.
    I.
    A king of Thebes, the son of Laius and Jocasta. He unwittingly killed his father; he solved the riddle of the Sphinx, and unknowingly married his own mother, who had by him Eteocles, Polyneices, Ismene, and Antigone;

    when the incest was discovered, he put out his own eyes, and wandered forth to Athens, where a temple was afterwards dedicated to him,

    Hyg. Fab. 66; 67; 242; Serv. Verg. A. 4, 470; 6, 609; Sen. Oedip.; Cic. Fat. 13, sq.; Varr. Sat. Men. 62, 1.—Prov. for a solver of enigmas:

    isti orationi Oedipo Opus conjectore est, qui Sphingi interpres fuit,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34: Davus sum, non Oedipus, I am no Œdipus (that can solve all riddles), Ter. And. 1, 2, 23.—Hence,
    A.
    Oedĭpŏdes, ae, m., = Oidipodês, a collat. form for Oedipus, Claud. ap. Eutr. 1, 289:

    impii Oedipodae nuptiales faces,

    Sen. Herc. Fur. 496; Stat. Th. 1, 48; 163; abl. Oedipoda, Sen. Oedip. 942.—
    B.
    Oedĭpŏdĭa, ae, f., = Oidipodia, a fountain in Bœotia, named after Œdipus, Plin. 4, 7, 12, § 25.—
    C.
    Oedĭpŏdīŏnĭdes, ae, m., the son of Œdipus; of Polyneices, Stat. Th. 1, 313:

    Oedipodionidae fratres,

    i. e. Eteocles and Polyneices, Aus. Epigr. 139; cf. Stat. Th. 7, 216.—
    D.
    Oedĭpŏdīŏnĭus, a, um, adj., = Oidipodionios, of or belonging to Œdipus, Thebœ, Ov M. 15, 429; Luc. 8, 407 (where others read Oedipodionidas, from Oedipodionis, idis, f.):

    ales,

    i. e. Sphinx, Stat. Th. 2, 505:

    fratres,

    id. ib. 10, 801.—
    II.
    Oedipus Colonēus, the title of a tragedy of Sophocles, Gr. Oidipous epi Kolônôi, Cic. Sen. 7, 22; Val. Max. 8, 7, ext. 12; and of a tragedy of Cœsar, Suet. Caes. 56 ext.

    Lewis & Short latin dictionary > Oedipodionides

  • 19 Oedipodionius

    Oedĭpus, ŏdis and i ( gen. Oedipŏdis, Cic. Fin. 5, 1, 3; acc. Oedipum, id. Sen. 7, 22; id. Fat. 13, 30; abl. Oedipŏde, id. ib. 14, 33; Stat. Th. 7, 513:

    Oedipo,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34; plur. acc. Oedipodas, Mart. 9, 26, 10), m., = Oidipous.
    I.
    A king of Thebes, the son of Laius and Jocasta. He unwittingly killed his father; he solved the riddle of the Sphinx, and unknowingly married his own mother, who had by him Eteocles, Polyneices, Ismene, and Antigone;

    when the incest was discovered, he put out his own eyes, and wandered forth to Athens, where a temple was afterwards dedicated to him,

    Hyg. Fab. 66; 67; 242; Serv. Verg. A. 4, 470; 6, 609; Sen. Oedip.; Cic. Fat. 13, sq.; Varr. Sat. Men. 62, 1.—Prov. for a solver of enigmas:

    isti orationi Oedipo Opus conjectore est, qui Sphingi interpres fuit,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34: Davus sum, non Oedipus, I am no Œdipus (that can solve all riddles), Ter. And. 1, 2, 23.—Hence,
    A.
    Oedĭpŏdes, ae, m., = Oidipodês, a collat. form for Oedipus, Claud. ap. Eutr. 1, 289:

    impii Oedipodae nuptiales faces,

    Sen. Herc. Fur. 496; Stat. Th. 1, 48; 163; abl. Oedipoda, Sen. Oedip. 942.—
    B.
    Oedĭpŏdĭa, ae, f., = Oidipodia, a fountain in Bœotia, named after Œdipus, Plin. 4, 7, 12, § 25.—
    C.
    Oedĭpŏdīŏnĭdes, ae, m., the son of Œdipus; of Polyneices, Stat. Th. 1, 313:

    Oedipodionidae fratres,

    i. e. Eteocles and Polyneices, Aus. Epigr. 139; cf. Stat. Th. 7, 216.—
    D.
    Oedĭpŏdīŏnĭus, a, um, adj., = Oidipodionios, of or belonging to Œdipus, Thebœ, Ov M. 15, 429; Luc. 8, 407 (where others read Oedipodionidas, from Oedipodionis, idis, f.):

    ales,

    i. e. Sphinx, Stat. Th. 2, 505:

    fratres,

    id. ib. 10, 801.—
    II.
    Oedipus Colonēus, the title of a tragedy of Sophocles, Gr. Oidipous epi Kolônôi, Cic. Sen. 7, 22; Val. Max. 8, 7, ext. 12; and of a tragedy of Cœsar, Suet. Caes. 56 ext.

    Lewis & Short latin dictionary > Oedipodionius

  • 20 Oedipus

    Oedĭpus, ŏdis and i ( gen. Oedipŏdis, Cic. Fin. 5, 1, 3; acc. Oedipum, id. Sen. 7, 22; id. Fat. 13, 30; abl. Oedipŏde, id. ib. 14, 33; Stat. Th. 7, 513:

    Oedipo,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34; plur. acc. Oedipodas, Mart. 9, 26, 10), m., = Oidipous.
    I.
    A king of Thebes, the son of Laius and Jocasta. He unwittingly killed his father; he solved the riddle of the Sphinx, and unknowingly married his own mother, who had by him Eteocles, Polyneices, Ismene, and Antigone;

    when the incest was discovered, he put out his own eyes, and wandered forth to Athens, where a temple was afterwards dedicated to him,

    Hyg. Fab. 66; 67; 242; Serv. Verg. A. 4, 470; 6, 609; Sen. Oedip.; Cic. Fat. 13, sq.; Varr. Sat. Men. 62, 1.—Prov. for a solver of enigmas:

    isti orationi Oedipo Opus conjectore est, qui Sphingi interpres fuit,

    Plaut. Poen. 1, 3, 34: Davus sum, non Oedipus, I am no Œdipus (that can solve all riddles), Ter. And. 1, 2, 23.—Hence,
    A.
    Oedĭpŏdes, ae, m., = Oidipodês, a collat. form for Oedipus, Claud. ap. Eutr. 1, 289:

    impii Oedipodae nuptiales faces,

    Sen. Herc. Fur. 496; Stat. Th. 1, 48; 163; abl. Oedipoda, Sen. Oedip. 942.—
    B.
    Oedĭpŏdĭa, ae, f., = Oidipodia, a fountain in Bœotia, named after Œdipus, Plin. 4, 7, 12, § 25.—
    C.
    Oedĭpŏdīŏnĭdes, ae, m., the son of Œdipus; of Polyneices, Stat. Th. 1, 313:

    Oedipodionidae fratres,

    i. e. Eteocles and Polyneices, Aus. Epigr. 139; cf. Stat. Th. 7, 216.—
    D.
    Oedĭpŏdīŏnĭus, a, um, adj., = Oidipodionios, of or belonging to Œdipus, Thebœ, Ov M. 15, 429; Luc. 8, 407 (where others read Oedipodionidas, from Oedipodionis, idis, f.):

    ales,

    i. e. Sphinx, Stat. Th. 2, 505:

    fratres,

    id. ib. 10, 801.—
    II.
    Oedipus Colonēus, the title of a tragedy of Sophocles, Gr. Oidipous epi Kolônôi, Cic. Sen. 7, 22; Val. Max. 8, 7, ext. 12; and of a tragedy of Cœsar, Suet. Caes. 56 ext.

    Lewis & Short latin dictionary > Oedipus

См. также в других словарях:

  • Ismene — Ismène Pour les articles homonymes, voir Ismène (homonymie). Tydée et Ismène, amphore corinthienne à figures no …   Wikipédia en Français

  • Ismene — o Ismena puede referirse a: (190) Ismena, asteroide. Ismene, nombre de varios personajes de la mitología griega. Ismene, río de Grecia. Ismena, obra de teatro del dramaturgo Agustín García Calvo. Ismene género de planta de la familia… …   Wikipedia Español

  • Ismene — o Ismena puede referirse a: ● (190) Ismena es un asteroide. ● Ismene es el nombre de varios personajes de la mitología griega. ● Ismene es un río de Grecia. ● Ismena es una obra de teatro del dramaturgo Agustín García Calvo …   Enciclopedia Universal

  • Ismene — f Name borne in classical mythology by a daughter of Oedipus. Like the names of her mother Jocasta and her sister Antigone, it has been used occasionally in modern times by parents looking for an unusual name, in spite of the grim fate of the… …   First names dictionary

  • Ismēne [1] — Ismēne, 1) Tochter des Flußgottes Asopos, durch Argos Mutter von Jasos; 2) Tochter der Jokaste u. des Ödipus, Schwester der Antigone …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ismēne [2] — Ismēne (I. Salisb., Herb.), Gattung aus der Familie Narcisseae Amaryllideae; Arten in Südamerika …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ismēne — Ismēne, in der griech. Sage Tochter des Ödipus (s. d.) und Schwester der Antigone …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Ismene — Ismēne, Tochter des Oidipus, Schwester der Antigone …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Ismene — ISMĔNE, es, Gr. Ἰσμένη, ης, (⇒ Tab. XXIV.) des Asopus Tochter und Gemahlinn des Priasus, mit welcher dieser, nach einiger Vorgeben die Io zeugete. Apollod. l. II. c. 1. §. 3 …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Ismene — Ismene,   griechischer Mythos: eine Tochter des Ödipus und der Iokaste; bei Sophokles erscheint sie in »Ödipus auf Kolonos« und in »Antigone« als mildere und schwächere Schwester der Antigone.   …   Universal-Lexikon

  • ISMENE — Oedipi, Cyrrhei cuiusdam iuvenis sponsa, qui antenuptias a Tydeo occisus est. Stat. Theb. l. 7. v. 479. 535. et l. 8. v. 555. Item Boeotiae vicus. Steph …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»