Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Empedoclēs

  • 1 Empedocles

    Empedoclēs, is и ī m. (acc. em, en и ea)
    Эмпедокл, греч. философ из Агригента (Сицилия) (ок. 450 г. до н. э.) Lcr, CC etc.

    Латинско-русский словарь > Empedocles

  • 2 Empedocles

    Empedoclēs, is u. ī, Akk. em u. ēn u. ea, m. (Εμπεδοκλης), ein berühmter griechischer Philosoph u. Dichter aus Agrigentum (Girgenti) auf Sizilien, Lehrer des Gorgias, Verfasser eines Gedichtes über die Natur der Dinge, Lucr. 1, 716 sq. Cic. de or. 1, 217. Hor. ep. 1, 12, 20. – Genet. -clī, Gell. 4, 11. § 9 u. 10. Apul. apol. 27: Akk. -clem, Cic. Acad. 1, 12, 44 u. de nat. deor. 1, 93. Cels. 1. praef. p. 2, 13 D.: Akk. -clēn, Cic. Acad. 2, 14: griech. Akk. -clea, Quint. 1, 4, 4 H. – Dav.

    lateinisch-deutsches > Empedocles

  • 3 Empedocles

    Empedoclēs, is u. ī, Akk. em u. ēn u. ea, m. (Εμπεδοκλης), ein berühmter griechischer Philosoph u. Dichter aus Agrigentum (Girgenti) auf Sizilien, Lehrer des Gorgias, Verfasser eines Gedichtes über die Natur der Dinge, Lucr. 1, 716 sq. Cic. de or. 1, 217. Hor. ep. 1, 12, 20. – Genet. -clī, Gell. 4, 11. § 9 u. 10. Apul. apol. 27: Akk. -clem, Cic. Acad. 1, 12, 44 u. de nat. deor. 1, 93. Cels. 1. praef. p. 2, 13 D.: Akk. -clēn, Cic. Acad. 2, 14: griech. Akk. -clea, Quint. 1, 4, 4 H. – Dav.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Empedocles

  • 4 Empedocles

    Empĕdŏcles, is ( gen. -cli, Gell. 4, 11, 9; acc. -clem, Cic. Ac. 1, 12, 44;

    -clen,

    id. ib. 2, 5, 14 al.), m., = Empedoklês, a famous natural philosopher of Agrigentum, about 460 B. C., Lucr. 1, 716 sq.; Cic. N. D. 1, 12; id. de Or. 1, 50, 217; id. Tusc. 1, 9, 19; Quint. 1, 4, 4; 3, 1, 8; Plin. 29, 1, 4, § 5; Gell. 17, 21, 14; Hor. Ep. 1, 12, 20; id. A. P. 465.—Hence,
    II.
    Empĕdoclēus, a, um, adj., Empedoclean: sanguis (acc. to his doctrine, the soul), Cic. Tusc. 1, 17 fin.— Subst.: Empĕdoclēa, ōrum, n., Empedoclean doctrines, id. Q. Fr. 2, 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Empedocles

  • 5 Empedoclea

    Empĕdŏcles, is ( gen. -cli, Gell. 4, 11, 9; acc. -clem, Cic. Ac. 1, 12, 44;

    -clen,

    id. ib. 2, 5, 14 al.), m., = Empedoklês, a famous natural philosopher of Agrigentum, about 460 B. C., Lucr. 1, 716 sq.; Cic. N. D. 1, 12; id. de Or. 1, 50, 217; id. Tusc. 1, 9, 19; Quint. 1, 4, 4; 3, 1, 8; Plin. 29, 1, 4, § 5; Gell. 17, 21, 14; Hor. Ep. 1, 12, 20; id. A. P. 465.—Hence,
    II.
    Empĕdoclēus, a, um, adj., Empedoclean: sanguis (acc. to his doctrine, the soul), Cic. Tusc. 1, 17 fin.— Subst.: Empĕdoclēa, ōrum, n., Empedoclean doctrines, id. Q. Fr. 2, 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Empedoclea

  • 6 Empedocleus

    Empĕdŏcles, is ( gen. -cli, Gell. 4, 11, 9; acc. -clem, Cic. Ac. 1, 12, 44;

    -clen,

    id. ib. 2, 5, 14 al.), m., = Empedoklês, a famous natural philosopher of Agrigentum, about 460 B. C., Lucr. 1, 716 sq.; Cic. N. D. 1, 12; id. de Or. 1, 50, 217; id. Tusc. 1, 9, 19; Quint. 1, 4, 4; 3, 1, 8; Plin. 29, 1, 4, § 5; Gell. 17, 21, 14; Hor. Ep. 1, 12, 20; id. A. P. 465.—Hence,
    II.
    Empĕdoclēus, a, um, adj., Empedoclean: sanguis (acc. to his doctrine, the soul), Cic. Tusc. 1, 17 fin.— Subst.: Empĕdoclēa, ōrum, n., Empedoclean doctrines, id. Q. Fr. 2, 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Empedocleus

  • 7 pecco

    pecco, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] commettre une erreur, commettre une faute contre qqn, faire mal, faillir, pécher. [st2]2 [-] être fautif, être défectueux.    - peccare multa: commettre beaucoup de fautes.    - Empedocles multa alia peccat, Cic. N. D. 1, 12, 29: Empédocle commet bien d'autres erreurs.    - peccare in aliquo (erga aliquem, in aliquem): avoir des torts envers qqn.    - peccare est tamquam transilire lineas, Cic. Par. 3, 1, 20: pécher, c'est pour ainsi dire franchir les bornes.    - peccare largiter, Plaut. Most. 2, 2, 8: avoir grand tort, avoir vraiment mal fait.    - in se ipsum peccare, Cic. Att. 3, 15, 4: avoir des torts envers soi-même.    - si quid peccat, mihi peccat: s'il fait des fredaines, c'est à mon détriment.    - nihil peccat, nisi quod nihil peccat, Plin. Ep. 9, 26: il n'a qu'un défaut, c'est de ne pas en avoir.    - unam peccare syllabam, Plaut. Bacch. 3, 3, 29: se tromper d'une seule syllabe.    - aeque uterque, sed ille imbecilitate, hic uiribus peccat, Plin. Ep. 1, 20: leurs fautes sont d'égale gravité, mais l'un pèche par faiblesse et l'autre par excès de violence.    - quo majorem licentiam habeant (milites) qui peccare conentur, Caes. BC. 2, 31, 7: [pour que ceux qui cherchent à manquer à leur devoir aient plus de facilité] = pour donner plus de facilité à ceux qui cherchent à manquer à leur devoir.    - quidquid peccatur: toutes les fautes que l'on fait.    - peccare in re: faillir dans une affaire.    - vina peccatura, Pall. 11, 14: vins sur le point de se gâter (sur le point de tourner).    - unus peccaverat comarum anulus, Mart. 2, 66, 1: une boucle de la chevelure s'était défaite.    - ne peccet (equus), Hor. Ep. 1, 1, 9: de peur qu'il (le cheval) ne bronche.
    * * *
    pecco, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] commettre une erreur, commettre une faute contre qqn, faire mal, faillir, pécher. [st2]2 [-] être fautif, être défectueux.    - peccare multa: commettre beaucoup de fautes.    - Empedocles multa alia peccat, Cic. N. D. 1, 12, 29: Empédocle commet bien d'autres erreurs.    - peccare in aliquo (erga aliquem, in aliquem): avoir des torts envers qqn.    - peccare est tamquam transilire lineas, Cic. Par. 3, 1, 20: pécher, c'est pour ainsi dire franchir les bornes.    - peccare largiter, Plaut. Most. 2, 2, 8: avoir grand tort, avoir vraiment mal fait.    - in se ipsum peccare, Cic. Att. 3, 15, 4: avoir des torts envers soi-même.    - si quid peccat, mihi peccat: s'il fait des fredaines, c'est à mon détriment.    - nihil peccat, nisi quod nihil peccat, Plin. Ep. 9, 26: il n'a qu'un défaut, c'est de ne pas en avoir.    - unam peccare syllabam, Plaut. Bacch. 3, 3, 29: se tromper d'une seule syllabe.    - aeque uterque, sed ille imbecilitate, hic uiribus peccat, Plin. Ep. 1, 20: leurs fautes sont d'égale gravité, mais l'un pèche par faiblesse et l'autre par excès de violence.    - quo majorem licentiam habeant (milites) qui peccare conentur, Caes. BC. 2, 31, 7: [pour que ceux qui cherchent à manquer à leur devoir aient plus de facilité] = pour donner plus de facilité à ceux qui cherchent à manquer à leur devoir.    - quidquid peccatur: toutes les fautes que l'on fait.    - peccare in re: faillir dans une affaire.    - vina peccatura, Pall. 11, 14: vins sur le point de se gâter (sur le point de tourner).    - unus peccaverat comarum anulus, Mart. 2, 66, 1: une boucle de la chevelure s'était défaite.    - ne peccet (equus), Hor. Ep. 1, 1, 9: de peur qu'il (le cheval) ne bronche.
    * * *
        Pecco, peccas, peccare. Quintil. Pecher, Faillir en quelque chose, Ne faire pas ce qu'on doibt, Faire une faulte, Forfaire.
    \
        In matrona peccare. Horat. Commettre le peché d'adultere avec une femme mariee.
    \
        Si vnam peccauisses syllabam. Plaut. Si tu eusses failli d'une syllabe.

    Dictionarium latinogallicum > pecco

  • 8 Agrigentinus

    Agrigentīnus (Acragantīnus), a, um [ Agrigentum ]
    агригентский (Empedocles Lcr; portae C)

    Латинско-русский словарь > Agrigentinus

  • 9 frigidus

    frīgidus, a, um [ frigeo ]
    1)
    а) холодный (ventus, nox H; aqua Q)
    f. annus Vhiems
    б) прохладный ( umbra V); окоченевший, омертвелый ( membra O); похолодевший (от ужаса) ( frigidior hiĕme factus nullum potui verbum emittere Pt)
    2) бросающий в холод, леденящий (sidera O; rumor H)
    f. horror Vозноб
    4) холодный, равнодушный, лишённый огня, безжизненный, вялый (accusator, orator C; litterae C)
    5) слабый ( solacia O); пустой, пошлый (calumniae C; sententiae O; jocus Su); неинтересный, ничтожный ( res parvae et frigidae AG)
    6) хладнокровный (Empedocles f. Aetnam insiluit H)

    Латинско-русский словарь > frigidus

  • 10 Agrigentum

    Agrigentum, ī, n. (bei den Griechen Ἀκράγας, dah. auch lat. Acragās, antis, Akk. anta, m., s. Mela 2, 7, 16 (2. § 118). Plin. 3, 89. Verg. Aen. 3, 703 [wo Ribb. mit cod. Med. Agragans]. Ov. fast. 4, 475), eine griech. Pflanzstadt an der Südküste von Sizilien, auf einer hohen u. breiten Terasse (dah. arduus Acragas) zwischen den Flüssen Hypsas (j. Fiume Drajo) u. Acragas (j. Fiume di S. Biago), reich durch Handel u. Getreide, Öl u. Wein usw., berühmt durch Pferdezucht (s. Verg. Aen. 3, 704), 405 v. Chr. durch die Karthager zerstört, seit 210 im bleibenden Besitz der Römer, Cic. Verr. 2, 63. Liv. 24, 35, 6 u.ö. – Dav. Agrigentīnus, a, um, agrigentinisch, sal, Plin.: taurus (s. Perillus), Amm.: Plur. subst., Agrigentīnī, ōrum, m., die Einw. von A., die »Agrigentiner«, Cic. – u. (v. Acragas) Acragantīnus (Agragantīnus), a, um (Ἀκραγαντινος vgl. Lachm. Lucr. 1, 718), akragantinisch, aus Akragas, fons, Plin.: Empedocles, Lucr.: portae Agragantinae (al. Acragianae), nach Agrigentum führende, Cic. Tusc. 5, 65: subst., Acragantīnī, ōrum, m., die »Agragantiner«, Plin.

    lateinisch-deutsches > Agrigentum

  • 11 blitum

    blitum, ī, n. (βλίτον), ein Küchengewächs, an sich geschmacklos, durch Essig, Pfeffer usw. schmackhaft gemacht (vgl. Paul. ex Fest. 34, 8. Isid. 17, 10, 15), Meier, Meieramarant, Blutkraut, Stuhr (franz. blette, span. bledo), Plaut. Pseud. 815. Plin. 20, 252. Pallad. 4, 9, 17 (wo Nbf. blitus). Oribas. 1, 15 (wo Nbf. bletus): Empedocles natos homines ex terra ait ut blitum, Varr. sat. Men. 163. – Dav. bliteus, a, um, abgeschmackt, albern, unnütz, meretrix, Plaut, truc. 854: belua, Laber. com. 92.

    lateinisch-deutsches > blitum

  • 12 Agrigentum

    Agrigentum, ī, n. (bei den Griechen Ἀκράγας, dah. auch lat. Acragās, antis, Akk. anta, m., s. Mela 2, 7, 16 (2. § 118). Plin. 3, 89. Verg. Aen. 3, 703 [wo Ribb. mit cod. Med. Agragans]. Ov. fast. 4, 475), eine griech. Pflanzstadt an der Südküste von Sizilien, auf einer hohen u. breiten Terasse (dah. arduus Acragas) zwischen den Flüssen Hypsas (j. Fiume Drajo) u. Acragas (j. Fiume di S. Biago), reich durch Handel u. Getreide, Öl u. Wein usw., berühmt durch Pferdezucht (s. Verg. Aen. 3, 704), 405 v. Chr. durch die Karthager zerstört, seit 210 im bleibenden Besitz der Römer, Cic. Verr. 2, 63. Liv. 24, 35, 6 u.ö. – Dav. Agrigentīnus, a, um, agrigentinisch, sal, Plin.: taurus (s. Perillus), Amm.: Plur. subst., Agrigentīnī, ōrum, m., die Einw. von A., die »Agrigentiner«, Cic. – u. (v. Acragas) Acragantīnus (Agragantīnus), a, um (Ἀκραγαντινος vgl. Lachm. Lucr. 1, 718), akragantinisch, aus Akragas, fons, Plin.: Empedocles, Lucr.: portae Agragantinae (al. Acragianae), nach Agrigentum führende, Cic. Tusc. 5, 65: subst., Acragantīnī, ōrum, m., die »Agragantiner«, Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Agrigentum

  • 13 blitum

    blitum, ī, n. (βλίτον), ein Küchengewächs, an sich geschmacklos, durch Essig, Pfeffer usw. schmackhaft gemacht (vgl. Paul. ex Fest. 34, 8. Isid. 17, 10, 15), Meier, Meieramarant, Blutkraut, Stuhr (franz. blette, span. bledo), Plaut. Pseud. 815. Plin. 20, 252. Pallad. 4, 9, 17 (wo Nbf. blitus). Oribas. 1, 15 (wo Nbf. bletus): Empedocles natos homines ex terra ait ut blitum, Varr. sat. Men. 163. – Dav. bliteus, a, um, abgeschmackt, albern, unnütz, meretrix, Plaut, truc. 854: belua, Laber. com. 92.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > blitum

  • 14 catharmos

    purification rites (pl.); title of poem by Empedocles

    Latin-English dictionary > catharmos

  • 15 Acragas

    1.
    Ăcrăgās, antis, m., Akragas (acc. Gr. Acraganta, Ov. F. 4, 475), a mountain on the S. W. coast of Sicily, and a city upon it; the city was also called Agrigentum, now Girgenti, Verg. A. 3, 703; Mel. 2, 7, 16; cf. Plin. 3, 8, 14, § 89 (v. Agrigentum); the birthplace of the philosopher Empedocles, who was hence called Acragantinus, Lucr. 1, 716.
    2.
    Acrăgas, antis, m., a celebrated graver (caelator), Plin. 33, 12, 55, § 154.

    Lewis & Short latin dictionary > Acragas

  • 16 acumen

    ăcūmĕn, ĭnis, n. [acuo], a point to prick or sting with; diff. fr. cacumen, which designates merely the summit or extremity of a thing, Doed. Syn. 2, 108.
    I.
    Lit.: tum clupei resonunt et ferri stridit acumen, Enn. ap. Prisc. p. 838 P. (Ann. v. 369 ed. Vahl.):

    coni,

    Lucr. 4, 431:

    nasi,

    id. 6, 1193 (i.e. the pointed contraction of the nose before death; cf. Bentl. ad Hor. S. 1, 3, 29):

    stili,

    Cic. de Or. 1, 33:

    ferrum Diana volanti abstulerat jaculo: lignum sine acumine venit,

    Ov. M. 8, 353; 3, 84.—Hence, also, the sting of an animal:

    scorpii,

    Cic. Arat. 685:—auspicium ex acuminibus, a military omen of victory, when the spears stuck in the ground suddenly begin to burn or shine at the points, Cic. Div. 2, 36, 77, and id. N. D. 2, 3; cf. Liv. 22, 1; 43, 13.—In Plin., of the taste: sharpness or pungency, 14, 20, 25.—
    II.
    Fig., of the mind, like acies.
    A.
    Acuteness, shrewdness, keenness, acumen:

    sermonis leporem, ingeniorum acumen, dicendi copiam,

    Cic. Fl. 4; so Nep. Alc. 11; Plin. 2, 27, 27, § 97.—Also without a gen.:

    ubi est acumen tuum?

    Cic. Tusc. 1, 6; so Lucr. ap. Cic. Fam. 5, 14, 2: Empedocles an Stertinium deliret acumen, Hor. Ep. 1, 12, 20.— Poet. also in plur.:

    serus Graecis admovit acumina chartis,

    Hor. Ep. 2, 1, 161.—
    B.
    Cunning, subtlety:

    argutiae et acumen Hyperidis,

    Cic. Or. 31; so id. de Or. 2, 63.—Also in plur.:

    dialectici ipsi se compungunt suis acuminibus,

    id. de Or. 2, 38:

    meretricis acumina,

    Hor. Ep. 1, 17, 55. —Hence,

    Lewis & Short latin dictionary > acumen

  • 17 Fata

    fātum, i ( masc. fatus malus meus, Petr. 42, 77), n. [for II. A.], that which is said, an utterance. —Hence,
    I.
    Prop., a prophetic declaration, oracle, prediction (rare but class.): neque me Apollo fatis fandis dementem invitam ciet, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 Vahl.):

    Lentulum sibi confirmasse ex fatis Sibyllinis haruspicumque responsis se, etc.,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    eo fatis quae Veientes scripta haberent,

    id. Div. 1, 44, 100:

    fatis, ominibus oraculisque portendere,

    Liv. 29, 10 fin. Drak. N. cr.:

    Siculisne resideret arvis Oblitus factorum,

    Verg. A. 5, 703.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., that which is ordained, desting, fate; the heimarmenê or moira of the Greeks (syn.:

    fortuna, fors, sors, casus): nec ii, qui dicunt immutabilia esse, quae futura sint nec posse verum futurum convertere in falsum, fati necessitatem confirmant, sed verborum vim interpretantur. At qui introducunt causarum seriem sempiternam, ii mentem hominis voluntate libera spoliatam necessitate fati devinciunt,

    Cic. Fat. 9, 20 sq.; hence the philosophic use of the word to denote the eternal, immutable law of nature: fieri omnia fato, ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci heimarmenên, id est ordinem seriemque causarum, cum causa causae nexa rem ex se gignat, id. Div. 1, 55, 125 sq.; cf.:

    cum vos fato fieri dicatis omnia, quod autem semper ex omni aeternitate verum fuerit, id esse fatum,

    id. N. D. 3, 6, 14; and: cum duae sententiae fuissent veterum philosophorum, una eorum, qui censerent omnia ita fato fieri, ut id fatum vim necessitatis afferret;

    in qua sententia Democritus, Heraclitus, Empedocles, Aristoteles fuit: altera eorum, quibus viderentur sine ullo fato esse animorum motus voluntarii,

    id. Fat. 17, 39; cf.

    also: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur,

    id. Top. 15, 59; and:

    anile sane et plenum superstitionis fati nomen ipsum,

    id. Div. 2, 7, 19:

    si Daphitae fatum fuit ex equo cadere,

    id. Fat. 3, 5; cf. id. ib. 12, 28: cf.:

    neque si fatum fuerat, effugisset,

    id. Div. 2, 8, 20:

    ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset,

    id. ib. 1, 1, 2;

    quonam meo fato fieri dicam, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 1, 1: qua quidem in re singulari sum fato, I experience a remarkable fate, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    si quid mihi humanitus accidisset multa autem impendere videntur praeter naturam etiam praeterque fatum,

    i. e. beyond the natural and appointed course of events, id. Phil. 1, 4, 10:

    quasi debita sibi fato dominatione,

    Suet. Aug. 19:

    persuasio, cuncta fato agi,

    id. Tib. 69:

    nisi dii immortales omni ratione placati suo numine prope fata ipsa flexissent,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    orte Saturno, tibi cura magni Caesaris fatis data,

    Hor. C. 1, 12, 51:

    quo (Caesare) nihil majus meliusve terris Fata donavere bonique divi,

    id. ib. 4, 2, 38; id. Carm. Sec. 28:

    ut caneret fera Nereus Fata,

    id. C. 1, 15, 5; so,

    acerba,

    id. Epod. 7, 17:

    triste,

    id. S. 1, 9, 29:

    caeca,

    id. C. 2, 13, 16:

    plebeium in circo positum est fatum,

    the fate of the vulgar, Juv. 6, 588:

    fata regunt homines,

    id. 9, 32; 12, 63.—With ut:

    qui hoc fato natus est, ut, etc.,

    Cic. Mil. 11, 30:

    fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut, etc.,

    id. Balb. 26, 58.—With ne: eo [p. 730] fato se in iis terris collocatam esse arbitratur, ne, etc., Cic. Font. 16, 35.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of the will or determination of the gods:

    heu stirpem invisam et fatis contraria nostris Fata Phrygum,

    Verg. A. 7, 293; 7, 50; cf. Non. 455, 25.—And also of that which determines the fate of a person or thing: Ilio tria fuisse audivi fata, quae illi forent exitio: signum ex arce si perisset;

    alterum, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 29; so,

    Herculis sagittae, quae fatum Trojae fuere,

    Just. 20, 1 fin. —Prov.:

    fata viam invenient,

    Verg. A. 3, 395; 10, 113.— Fāta, ōrum, n., personified as deities, the Fates, Prop. 4, 7, 51; Stat. Th. 8, 26; id. S. 5, 1, 259; Inscr. Orell. 1771 sq.—
    2.
    a.. Bad fortune, ill fate, calamity, mishap:

    dictum facete et contumeliose in Metellos antiquum Naevii est: Fato Metelli Romae fiunt consules,

    Pseudo Ascon. ad Cic. Verr. 1, 10, 29 (p. 140 ed. Orell.);

    and, alluding to this verse: hoc Verrem dicere aiebant, te (sc. Metellum) non fato, ut ceteros ex vestra familia, sed opera sua consulem factum,

    id. ib. 10, 29:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod et poenas jamdiu improbitati, nequitiae... debitas instare,

    Cic. Cat. 2, 5, 11:

    exitii ac fati dies,

    id. ib. 3, 7, 17:

    abditi in tabernaculis aut suum fatum querebantur aut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf. Caes. B. C. 2, 6, 1:

    quod si jam (quod dii omen avertant) fatum extremum rei publicae venit,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    in illo paene fato rei publicae,

    id. Dom. 57, 145.— So,
    b.
    Esp. freq. of death:

    sic Hortensii vox exstincta fato suo est, nostra publico,

    id. Brut. 96, 328; cf.:

    nolite hunc maturius exstingui vulnere vestro quam suo fato,

    id. Cael. 32, 79; cf.:

    omen fati,

    id. Phil. 9, 4, 6; and:

    quia nec fato merita nec morte peribat,

    Verg. A. 4, 696: ferro, non fato moerus Argivum (i. e. Achilles) occidit, Poët. ap. Quint. 8, 6, 10 Spald.:

    perfunctos jam fato = mortuos,

    Liv. 9, 1, 6;

    qui fato sunt functi,

    Quint. 3, 7, 10:

    fato cedere,

    Liv. 26, 13: fato concessit, Pl. Pan. 11, 3; for which: concedere in fatum, Modestin. Dig. 34, 3, 20:

    fato obiit,

    died a natural death, Tac. A. 6, 10:

    fato fungi,

    id. ib. 14, 12 fin.:

    ille (uxorem) functam fato respondet,

    id. ib. 11, 3:

    si me praeceperit fatum,

    Curt. 9, 6; Quint. 6, 2, 33.—In this sense sometimes in the plur.:

    jamdudum peccas, si mea fata petis,

    Ov. H. 19, 118;

    Minotauri,

    Mel. 2, 7:

    mea fata,

    my ashes, Prop. 1, 17, 11:

    sentiet vivus eam, quae post fata praestari magis solet, venerationem,

    Quint. 12, 17, 7:

    si me fata intercepissent,

    id. 6 praef. 1; cf.: (mater) acerbissimis rapta fatis, id. § 4; cf. the shades or spirits of the dead:

    cum fato jacentis,

    Mel. 2, 2.—
    3.
    Concr., one who brings calamity, a plague:

    duo illa rei publicae paene fata, Gabinium et Pisonem,

    Cic. Sest. 43, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > Fata

  • 18 fatum

    fātum, i ( masc. fatus malus meus, Petr. 42, 77), n. [for II. A.], that which is said, an utterance. —Hence,
    I.
    Prop., a prophetic declaration, oracle, prediction (rare but class.): neque me Apollo fatis fandis dementem invitam ciet, Pac. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 80 Vahl.):

    Lentulum sibi confirmasse ex fatis Sibyllinis haruspicumque responsis se, etc.,

    Cic. Cat. 3, 4, 9:

    eo fatis quae Veientes scripta haberent,

    id. Div. 1, 44, 100:

    fatis, ominibus oraculisque portendere,

    Liv. 29, 10 fin. Drak. N. cr.:

    Siculisne resideret arvis Oblitus factorum,

    Verg. A. 5, 703.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., that which is ordained, desting, fate; the heimarmenê or moira of the Greeks (syn.:

    fortuna, fors, sors, casus): nec ii, qui dicunt immutabilia esse, quae futura sint nec posse verum futurum convertere in falsum, fati necessitatem confirmant, sed verborum vim interpretantur. At qui introducunt causarum seriem sempiternam, ii mentem hominis voluntate libera spoliatam necessitate fati devinciunt,

    Cic. Fat. 9, 20 sq.; hence the philosophic use of the word to denote the eternal, immutable law of nature: fieri omnia fato, ratio cogit fateri. Fatum autem id appello, quod Graeci heimarmenên, id est ordinem seriemque causarum, cum causa causae nexa rem ex se gignat, id. Div. 1, 55, 125 sq.; cf.:

    cum vos fato fieri dicatis omnia, quod autem semper ex omni aeternitate verum fuerit, id esse fatum,

    id. N. D. 3, 6, 14; and: cum duae sententiae fuissent veterum philosophorum, una eorum, qui censerent omnia ita fato fieri, ut id fatum vim necessitatis afferret;

    in qua sententia Democritus, Heraclitus, Empedocles, Aristoteles fuit: altera eorum, quibus viderentur sine ullo fato esse animorum motus voluntarii,

    id. Fat. 17, 39; cf.

    also: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur,

    id. Top. 15, 59; and:

    anile sane et plenum superstitionis fati nomen ipsum,

    id. Div. 2, 7, 19:

    si Daphitae fatum fuit ex equo cadere,

    id. Fat. 3, 5; cf. id. ib. 12, 28: cf.:

    neque si fatum fuerat, effugisset,

    id. Div. 2, 8, 20:

    ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset,

    id. ib. 1, 1, 2;

    quonam meo fato fieri dicam, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 1, 1: qua quidem in re singulari sum fato, I experience a remarkable fate, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    si quid mihi humanitus accidisset multa autem impendere videntur praeter naturam etiam praeterque fatum,

    i. e. beyond the natural and appointed course of events, id. Phil. 1, 4, 10:

    quasi debita sibi fato dominatione,

    Suet. Aug. 19:

    persuasio, cuncta fato agi,

    id. Tib. 69:

    nisi dii immortales omni ratione placati suo numine prope fata ipsa flexissent,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    orte Saturno, tibi cura magni Caesaris fatis data,

    Hor. C. 1, 12, 51:

    quo (Caesare) nihil majus meliusve terris Fata donavere bonique divi,

    id. ib. 4, 2, 38; id. Carm. Sec. 28:

    ut caneret fera Nereus Fata,

    id. C. 1, 15, 5; so,

    acerba,

    id. Epod. 7, 17:

    triste,

    id. S. 1, 9, 29:

    caeca,

    id. C. 2, 13, 16:

    plebeium in circo positum est fatum,

    the fate of the vulgar, Juv. 6, 588:

    fata regunt homines,

    id. 9, 32; 12, 63.—With ut:

    qui hoc fato natus est, ut, etc.,

    Cic. Mil. 11, 30:

    fuit hoc sive meum sive rei publicae fatum, ut, etc.,

    id. Balb. 26, 58.—With ne: eo [p. 730] fato se in iis terris collocatam esse arbitratur, ne, etc., Cic. Font. 16, 35.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of the will or determination of the gods:

    heu stirpem invisam et fatis contraria nostris Fata Phrygum,

    Verg. A. 7, 293; 7, 50; cf. Non. 455, 25.—And also of that which determines the fate of a person or thing: Ilio tria fuisse audivi fata, quae illi forent exitio: signum ex arce si perisset;

    alterum, etc.,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 29; so,

    Herculis sagittae, quae fatum Trojae fuere,

    Just. 20, 1 fin. —Prov.:

    fata viam invenient,

    Verg. A. 3, 395; 10, 113.— Fāta, ōrum, n., personified as deities, the Fates, Prop. 4, 7, 51; Stat. Th. 8, 26; id. S. 5, 1, 259; Inscr. Orell. 1771 sq.—
    2.
    a.. Bad fortune, ill fate, calamity, mishap:

    dictum facete et contumeliose in Metellos antiquum Naevii est: Fato Metelli Romae fiunt consules,

    Pseudo Ascon. ad Cic. Verr. 1, 10, 29 (p. 140 ed. Orell.);

    and, alluding to this verse: hoc Verrem dicere aiebant, te (sc. Metellum) non fato, ut ceteros ex vestra familia, sed opera sua consulem factum,

    id. ib. 10, 29:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod et poenas jamdiu improbitati, nequitiae... debitas instare,

    Cic. Cat. 2, 5, 11:

    exitii ac fati dies,

    id. ib. 3, 7, 17:

    abditi in tabernaculis aut suum fatum querebantur aut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf. Caes. B. C. 2, 6, 1:

    quod si jam (quod dii omen avertant) fatum extremum rei publicae venit,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    in illo paene fato rei publicae,

    id. Dom. 57, 145.— So,
    b.
    Esp. freq. of death:

    sic Hortensii vox exstincta fato suo est, nostra publico,

    id. Brut. 96, 328; cf.:

    nolite hunc maturius exstingui vulnere vestro quam suo fato,

    id. Cael. 32, 79; cf.:

    omen fati,

    id. Phil. 9, 4, 6; and:

    quia nec fato merita nec morte peribat,

    Verg. A. 4, 696: ferro, non fato moerus Argivum (i. e. Achilles) occidit, Poët. ap. Quint. 8, 6, 10 Spald.:

    perfunctos jam fato = mortuos,

    Liv. 9, 1, 6;

    qui fato sunt functi,

    Quint. 3, 7, 10:

    fato cedere,

    Liv. 26, 13: fato concessit, Pl. Pan. 11, 3; for which: concedere in fatum, Modestin. Dig. 34, 3, 20:

    fato obiit,

    died a natural death, Tac. A. 6, 10:

    fato fungi,

    id. ib. 14, 12 fin.:

    ille (uxorem) functam fato respondet,

    id. ib. 11, 3:

    si me praeceperit fatum,

    Curt. 9, 6; Quint. 6, 2, 33.—In this sense sometimes in the plur.:

    jamdudum peccas, si mea fata petis,

    Ov. H. 19, 118;

    Minotauri,

    Mel. 2, 7:

    mea fata,

    my ashes, Prop. 1, 17, 11:

    sentiet vivus eam, quae post fata praestari magis solet, venerationem,

    Quint. 12, 17, 7:

    si me fata intercepissent,

    id. 6 praef. 1; cf.: (mater) acerbissimis rapta fatis, id. § 4; cf. the shades or spirits of the dead:

    cum fato jacentis,

    Mel. 2, 2.—
    3.
    Concr., one who brings calamity, a plague:

    duo illa rei publicae paene fata, Gabinium et Pisonem,

    Cic. Sest. 43, 93.

    Lewis & Short latin dictionary > fatum

  • 19 frigidum

    frīgĭdus, a, um, adj. [frigeo], cold, cool, chill, chilling (opp. calidus; syn.: gelidus, algidus, glacialis; corresp. in most of its senses to the Gr. psuchros).
    I.
    Lit.:

    calida et frigida, et amara et dulcia,

    Cic. Rep. 3, 8 fin.:

    fons luce diurnā Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 849:

    fons,

    id. ib. 6, 873; 879; cf.:

    frigidior umor,

    id. 6, 840; 844:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    ut nec frigidior Thracam ambiat Hebrus,

    Hor. Ep. 1, 16, 13:

    loca frigidissima,

    Caes. B. G. 4, 1 fin.:

    rura,

    Hor. Ep. 1, 15, 9:

    Praeneste,

    id. C. 3, 4, 22:

    Tempe,

    Verg. G. 2, 469:

    aquilo,

    id. ib. 2, 404:

    aura,

    Ov. Am. 2, 16, 36; cf.:

    manet sub Jove frigido Venator,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    umbra noctis,

    Verg. E. 8, 14:

    caelum est hieme frigidum et gelidum,

    cold and frosty, Plin. Ep. 5, 6, 4:

    frigidus aëra vesper Temperat,

    Verg. G. 3, 336:

    frigidus latet anguis in herba,

    id. E. 3, 93:

    anguis,

    id. ib. 8, 71 (cf. psuchron ophin, Theogn. 602;

    Theocr. 15, 58): pellis duraque,

    Lucr. 6, 1194:

    febris,

    an ague, Plin. 26, 11, 71, § 289; so,

    quartana,

    Hor. S. 2, 3, 290:

    fomenta,

    id. Ep. 1, 3, 26.— Poet.:

    ille frigidas Noctes non sine multis Insomnis lacrimis agit,

    i. e. without a bedfellow, lonely, Hor. C. 3, 7, 6:

    frigidus annus,

    winter, Verg. A. 6, 311; Tib. 4, 8, 4 Huschke (al. amnis).—Prov.: aquam frigidam suffundere, to pour cold water over for to slander, Plaut. Cist. 1, 1, 37; v. suffundo.—
    2.
    As subst.
    a.
    frīgĭdum, i, n., the cold: obaequalitas ferventis ac frigidi, Apul. Dog. Plat. 1, p. 11, 24.— Plur.:

    frigida (opp. calida),

    Ov. M. 1, 19.—
    b.
    frī-gĭda, ae, f. (sc. aqua), cold water (like calida or calda, ae, warm water):

    frigida lavare lubenter,

    Plaut. Most. 1, 3, 1:

    frigidam bibere,

    Cels. 1, 5:

    frigidam aegro dare,

    Suet. Claud. 40:

    frigidā lavari,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    noxia ut frigidam febri,

    Quint. 5, 11, 31.—
    c.
    In a contracted form: FRIDVM, i, n.: DA FRIDVM PVSILLVM, i. e. a little ice-water, Inscr. Pompej. in Mus. Borbon. IV. p. 5 (cf.:

    solve nives,

    Mart. 5, 64).—
    B.
    In partic., cold, chilled, of a dead person, or one stiffened with fright (for the latter cf.:

    est et frigida multa, comes formidinis aura,

    Lucr. 3, 290; poet.):

    illa (Eurydice) Stygiā nabat jam frigida cymbā,

    Verg. G. 4, 506; Ov. M. 7, 136; also,

    transf.: Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, Ah, miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat,

    Verg. G. 4, 525:

    membra nati,

    Ov. M. 14, 743:

    mors,

    Verg. A. 4, 385; Val. Fl. 5, 26; cf.:

    pausa vitaï,

    Lucr. 3, 930:

    stricto Aesonides stans frigidus ense,

    stiffened with fright, Val. Fl. 7, 530:

    miles nec frigidus aspicit hostem,

    i. e. fearless, Sil. 9, 49; cf.:

    formidine turpi Frigida corda tremunt,

    id. 2, 339:

    frigida mens criminibus,

    Juv. 1, 166:

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29.
    II.
    Trop.
    A.
    Without ardor or encrgy, cold, frigid, indifferent, inactive, remiss, indolent, feeble:

    nimis lentus in dicendo et paene frigidus,

    Cic. Brut. 48, 178:

    accusatoribus frigidissimis utitur,

    lukewarm, indolent, id. Q. Fr. 3, 3, 3:

    non frigida virgo,

    i. e. glowing with love, Ov. Am. 2, 1, 5; cf.:

    frigidus aevo Laomedontiades,

    Juv. 6, 325: (equus) Frigidus in Venerem senior, Verg. [p. 782] G. 3, 97:

    (Empedocles) ardentem Frigidus Aetnam Insiluit,

    in cold blood, Hor. A. P. 465:

    in re frigidissima cales, in ferventissima friges,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    frigidae litterae,

    cold, frigid, Cic. Fam. 10, 16, 1:

    solacia,

    Ov. P. 4, 2, 45; cf.

    cura,

    Lucr. 4, 1060 (with which cf.:

    curarum frigus,

    Ov. P. 3, 9, 25):

    frigida bello Dextera,

    feeble, Verg. A. 11, 338:

    ensis,

    inactive, idle, Luc. 5, 245; 7, 502:

    (apes) Contemnuntque favos et frigida tecta relinquunt,

    i. e. not animated by labor, Verg. G. 4, 104 (cf. opp. fervet opus, id. ib. 169).—
    B.
    Without force or point, flat, insipid, dull, trivial, frigid, vain (syn.: jejunus, inanis;

    opp. salsus, facetus, esp. in post-Aug. prose): cave in ista tam frigida, tam jejuna calumnia delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61; cf.:

    haec aut frigida sunt, aut tum salsa, cum aliud est exspectatum,

    id. de Or. 2, 64, 260:

    (sententias) dicere leves, frigidas ineptas,

    Quint. 8, 5, 30:

    verba frigidiora vitare,

    Cic. de Or. 2, 63, 256; cf. id. Or. 26, 89:

    frigidi et arcessiti joci,

    Suet. Claud. 21; cf. Quint. 9, 3, 69:

    illud frigidum et inane,

    id. 10, 2, 17:

    illud apud Euripidem frigidum sane, quod, etc.,

    id. 5, 10, 31:

    frigida et puerilis affectatio,

    id. 4, 1, 77:

    frigida et inanis affectatio,

    id. 7, 3, 74:

    genus acuminis in reprehendendis verbis, nonnumquam frigidum, interdum etiam facetum,

    Cic. Brut. 67, 236:

    in salibus aliquando frigidus,

    Quint. 12, 10, 12:

    dies frigidis rebus absumere,

    Plin. Ep. 1, 9, 3:

    negotia,

    id. ib. 9, 2, 1; cf.:

    omnia ista frigida et inania videntur,

    id. ib. 4, 17, 4; Sen. de Ira, 2, 11.— With a subject-clause:

    leve ac frigidum sit his addere, quo propinquos amicosque pacto tractaverit,

    Suet. Calig. 26.—
    * C.
    With active meaning, causing cold or fright, frightening:

    frigidus a rostris manat per compita rumor,

    Hor. S. 2, 6, 50.—Hence, adv.: frīgĭde (only acc. to II. and very rare; not in Cic.).
    1.
    Inactively, slowly, feebly: quae cupiunt, tamen ita frigide agunt, ut nolle existimentur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3.—
    2.
    Flatly, trivially, insipidly, frigidly:

    verbis inepte et frigide uti,

    Gell. 13, 24, 7;

    so with inaniter,

    id. 7, 3, 43;

    with exigue, opp. graviter,

    id. 19, 3, 1; cf.

    also: quae sunt dicta frigidius,

    Quint. 6, 3, 4:

    transire in diversa subsellia, parum verecundum est... Et si aliquando concitate itur, numquam non frigide reditur,

    i. e. in a silly, ridiculous manner, id. 11, 3, 133:

    tum ille infantem suam frigidissime reportavit,

    id. 6, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > frigidum

  • 20 frigidus

    frīgĭdus, a, um, adj. [frigeo], cold, cool, chill, chilling (opp. calidus; syn.: gelidus, algidus, glacialis; corresp. in most of its senses to the Gr. psuchros).
    I.
    Lit.:

    calida et frigida, et amara et dulcia,

    Cic. Rep. 3, 8 fin.:

    fons luce diurnā Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 849:

    fons,

    id. ib. 6, 873; 879; cf.:

    frigidior umor,

    id. 6, 840; 844:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    ut nec frigidior Thracam ambiat Hebrus,

    Hor. Ep. 1, 16, 13:

    loca frigidissima,

    Caes. B. G. 4, 1 fin.:

    rura,

    Hor. Ep. 1, 15, 9:

    Praeneste,

    id. C. 3, 4, 22:

    Tempe,

    Verg. G. 2, 469:

    aquilo,

    id. ib. 2, 404:

    aura,

    Ov. Am. 2, 16, 36; cf.:

    manet sub Jove frigido Venator,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    umbra noctis,

    Verg. E. 8, 14:

    caelum est hieme frigidum et gelidum,

    cold and frosty, Plin. Ep. 5, 6, 4:

    frigidus aëra vesper Temperat,

    Verg. G. 3, 336:

    frigidus latet anguis in herba,

    id. E. 3, 93:

    anguis,

    id. ib. 8, 71 (cf. psuchron ophin, Theogn. 602;

    Theocr. 15, 58): pellis duraque,

    Lucr. 6, 1194:

    febris,

    an ague, Plin. 26, 11, 71, § 289; so,

    quartana,

    Hor. S. 2, 3, 290:

    fomenta,

    id. Ep. 1, 3, 26.— Poet.:

    ille frigidas Noctes non sine multis Insomnis lacrimis agit,

    i. e. without a bedfellow, lonely, Hor. C. 3, 7, 6:

    frigidus annus,

    winter, Verg. A. 6, 311; Tib. 4, 8, 4 Huschke (al. amnis).—Prov.: aquam frigidam suffundere, to pour cold water over for to slander, Plaut. Cist. 1, 1, 37; v. suffundo.—
    2.
    As subst.
    a.
    frīgĭdum, i, n., the cold: obaequalitas ferventis ac frigidi, Apul. Dog. Plat. 1, p. 11, 24.— Plur.:

    frigida (opp. calida),

    Ov. M. 1, 19.—
    b.
    frī-gĭda, ae, f. (sc. aqua), cold water (like calida or calda, ae, warm water):

    frigida lavare lubenter,

    Plaut. Most. 1, 3, 1:

    frigidam bibere,

    Cels. 1, 5:

    frigidam aegro dare,

    Suet. Claud. 40:

    frigidā lavari,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    noxia ut frigidam febri,

    Quint. 5, 11, 31.—
    c.
    In a contracted form: FRIDVM, i, n.: DA FRIDVM PVSILLVM, i. e. a little ice-water, Inscr. Pompej. in Mus. Borbon. IV. p. 5 (cf.:

    solve nives,

    Mart. 5, 64).—
    B.
    In partic., cold, chilled, of a dead person, or one stiffened with fright (for the latter cf.:

    est et frigida multa, comes formidinis aura,

    Lucr. 3, 290; poet.):

    illa (Eurydice) Stygiā nabat jam frigida cymbā,

    Verg. G. 4, 506; Ov. M. 7, 136; also,

    transf.: Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, Ah, miseram Eurydicen! anima fugiente vocabat,

    Verg. G. 4, 525:

    membra nati,

    Ov. M. 14, 743:

    mors,

    Verg. A. 4, 385; Val. Fl. 5, 26; cf.:

    pausa vitaï,

    Lucr. 3, 930:

    stricto Aesonides stans frigidus ense,

    stiffened with fright, Val. Fl. 7, 530:

    miles nec frigidus aspicit hostem,

    i. e. fearless, Sil. 9, 49; cf.:

    formidine turpi Frigida corda tremunt,

    id. 2, 339:

    frigida mens criminibus,

    Juv. 1, 166:

    mihi frigidus horror Membra quatit,

    Verg. A. 3, 29.
    II.
    Trop.
    A.
    Without ardor or encrgy, cold, frigid, indifferent, inactive, remiss, indolent, feeble:

    nimis lentus in dicendo et paene frigidus,

    Cic. Brut. 48, 178:

    accusatoribus frigidissimis utitur,

    lukewarm, indolent, id. Q. Fr. 3, 3, 3:

    non frigida virgo,

    i. e. glowing with love, Ov. Am. 2, 1, 5; cf.:

    frigidus aevo Laomedontiades,

    Juv. 6, 325: (equus) Frigidus in Venerem senior, Verg. [p. 782] G. 3, 97:

    (Empedocles) ardentem Frigidus Aetnam Insiluit,

    in cold blood, Hor. A. P. 465:

    in re frigidissima cales, in ferventissima friges,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    frigidae litterae,

    cold, frigid, Cic. Fam. 10, 16, 1:

    solacia,

    Ov. P. 4, 2, 45; cf.

    cura,

    Lucr. 4, 1060 (with which cf.:

    curarum frigus,

    Ov. P. 3, 9, 25):

    frigida bello Dextera,

    feeble, Verg. A. 11, 338:

    ensis,

    inactive, idle, Luc. 5, 245; 7, 502:

    (apes) Contemnuntque favos et frigida tecta relinquunt,

    i. e. not animated by labor, Verg. G. 4, 104 (cf. opp. fervet opus, id. ib. 169).—
    B.
    Without force or point, flat, insipid, dull, trivial, frigid, vain (syn.: jejunus, inanis;

    opp. salsus, facetus, esp. in post-Aug. prose): cave in ista tam frigida, tam jejuna calumnia delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61; cf.:

    haec aut frigida sunt, aut tum salsa, cum aliud est exspectatum,

    id. de Or. 2, 64, 260:

    (sententias) dicere leves, frigidas ineptas,

    Quint. 8, 5, 30:

    verba frigidiora vitare,

    Cic. de Or. 2, 63, 256; cf. id. Or. 26, 89:

    frigidi et arcessiti joci,

    Suet. Claud. 21; cf. Quint. 9, 3, 69:

    illud frigidum et inane,

    id. 10, 2, 17:

    illud apud Euripidem frigidum sane, quod, etc.,

    id. 5, 10, 31:

    frigida et puerilis affectatio,

    id. 4, 1, 77:

    frigida et inanis affectatio,

    id. 7, 3, 74:

    genus acuminis in reprehendendis verbis, nonnumquam frigidum, interdum etiam facetum,

    Cic. Brut. 67, 236:

    in salibus aliquando frigidus,

    Quint. 12, 10, 12:

    dies frigidis rebus absumere,

    Plin. Ep. 1, 9, 3:

    negotia,

    id. ib. 9, 2, 1; cf.:

    omnia ista frigida et inania videntur,

    id. ib. 4, 17, 4; Sen. de Ira, 2, 11.— With a subject-clause:

    leve ac frigidum sit his addere, quo propinquos amicosque pacto tractaverit,

    Suet. Calig. 26.—
    * C.
    With active meaning, causing cold or fright, frightening:

    frigidus a rostris manat per compita rumor,

    Hor. S. 2, 6, 50.—Hence, adv.: frīgĭde (only acc. to II. and very rare; not in Cic.).
    1.
    Inactively, slowly, feebly: quae cupiunt, tamen ita frigide agunt, ut nolle existimentur, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3.—
    2.
    Flatly, trivially, insipidly, frigidly:

    verbis inepte et frigide uti,

    Gell. 13, 24, 7;

    so with inaniter,

    id. 7, 3, 43;

    with exigue, opp. graviter,

    id. 19, 3, 1; cf.

    also: quae sunt dicta frigidius,

    Quint. 6, 3, 4:

    transire in diversa subsellia, parum verecundum est... Et si aliquando concitate itur, numquam non frigide reditur,

    i. e. in a silly, ridiculous manner, id. 11, 3, 133:

    tum ille infantem suam frigidissime reportavit,

    id. 6, 1, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > frigidus

См. также в других словарях:

  • Empedocles — M.R.Wright INTRODUCTION Empedocles was a native of Acragas (Agrigento) in Sicily, a Doric colony founded on the south coast of the island in the sixth century BC, which soon grew to rival Syracuse in its prosperity. A line of temples, many of… …   History of philosophy

  • Empédocles — Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase Empédocles (desambiguación). Empédocles (Έμπεδοκλής) Grabado de Empédocles …   Wikipedia Español

  • EMPEDOCLES° — (fifth century B.C.E.), Greek poet, prophet, and natural philosopher who set forth the doctrine of the four elements, which dominated Arabic, Hebrew, and Latin thought in the Middle Ages. Empedocles is known in medieval Jewish circles through… …   Encyclopedia of Judaism

  • EMPEDOCLES — Philosophus, Histor. et Poeta Agrigentinus, circa Olymp. 84. qui de rerum natura versibus scripsit, ut apud Romanos Lucret. qui de eo l. 1. de rer. nat v. 714. Quorum Agrigentinus cum primis Empedocles est. Discipulus Telaugis, cuius praec.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Empedocles — steht für Empedocles (Vulkan), Unterwasservulkan in der Straße von Sizilien Empedokles, Philosoph, Arzt, Politiker, Sühnepriester und Dichter im antiken Griechenland Porto Empedocle, eine Gemeinde auf Sizilien Diese Se …   Deutsch Wikipedia

  • Empédocles — de Agrigento (en griego Εμπεδοκλής) (Agrigento, 495 adC 435 adC), fue un filósofo y político democrático griego. Cuando perdió las elecciones fue desterrado y se dedicó a ser sabio. Empédocles propuso que el mundo esta compuesto por cuatro… …   Enciclopedia Universal

  • Empedocles — of Acragas …   Philosophy dictionary

  • Empedocles — [em ped′ə klēz΄] 495? 435? B.C.; Gr. philosopher & poet …   English World dictionary

  • Empedocles — *cite book|last=Inwood|first=Brad|title=The Poem of Empedocles|year=2001|edition=rev. ed.|publisher=University of Toronto Press|location=Toronto|id=ISBN 0 8020 4820 X *cite book|last=Kingsley|first=Peter|authorlink=Peter Kingsley… …   Wikipedia

  • Empedocles — /em ped euh kleez /, n. c490 c430 B.C., Greek philosopher and statesman. * * * born с 490, Acragas, Sicily died 430 BC, the Peloponnese Greek philosopher, statesman, poet, and physiologist. All that remains of his writings are 500 lines from two… …   Universalium

  • Empédocles (desambiguación) — Saltar a navegación, búsqueda Empédocles puede referirse a: Empédocles, filósofo griego. Empédocles, volcán siciliano (Italia). La Muerte de Empédocles, obra de teatro de Fiedrich Hölderlin. Obtenido de Emp%C3%A9docles (desambiguaci%C3%B3n)… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»