Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Căpĭtōlīni

  • 1 Capitolini

    Căpĭtōlīnus, a, um, adj. [Capitolium], of or pertaining to the Capitol, Capitoline:

    clivus,

    Cic. Rab. Perd. 11, 31:

    sedes,

    id. Div. 1, 12, 19; 2, 20, 45:

    collis,

    Mart. 12, 21:

    area,

    Suet. Calig. 22; 34; Gell. 2, 10, 2.—Of Jupiter, Auct. Dom. 57, 144; Suet. Caes. 84; id. Aug. 30; 91; 94; id. Tib. 53; id. Dom. 4:

    dapes,

    that was given to Jupiter, Mart. 12, 48:

    Venus,

    Suet. Calig. 7:

    amphora, q. v.: ludi,

    Liv. 5, 50, 4:

    certamen,

    Suet. Dom. 13; cf. id. ib. 4:

    quercus,

    a crown of oak given to victors in the Capitoline games, Juv. 6, 387. —
    B.
    Subst.
    1.
    Căpĭtōlīnus, i, m., the Capitoline Hill, Auct. Her. 4, 32, 43.—
    2.
    Căpĭtōlīni, ōrum, m., persons who had the charge of these games, Cic. Q. Fr. 2, 5, 2.— In sing., a cognomen of M. Manlius, on account of his rescue of the Capitol, Aur. Vict. Vir. Ill. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Capitolini

  • 2 adscribo

    a-scrībo ( ads-, Baiter, Halm, Weissenb., K. and H.; as-, Kayser), psi, ptum, 3, v. a., to annex by writing, to add to a writing (syn.: annumero, addo, insero, attribuo, tribuo).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. absol. or with dat., in with acc. or abl.
    a.
    Absol.:

    non solum illud perscribunt, quod tum prohibiti sunt, sed etiam causam ascribunt cur etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 35:

    illud minime auguris, quod adscripsit, ob eam causam, etc.,

    id. Div. 1, 16, 29.—
    b.
    With dat.:

    Terentia salutem tibi plurimam adscribit,

    Cic. Att. 1, 5 fin.:

    coheredem sibi libertum ejus adscriptum,

    Suet. Vit. 14.—
    c.
    With in with acc. or abl.: hoc tibi respondeo: ascripsisse eundem Sullam in eandem legem: si quid, etc.: nam nisi esset, hoc in omnibus legibus non ascriberetur, Cic. Caecin. 33, 95 (B. and K., in eādem lege):

    antiquior dies in tuis adscripta litteris,

    id. ad Q. Fr. 3, 1, 3:

    in alterā epistulā diem non adscribis,

    do not add the date, id. Att. 3, 23:

    nomen suum in albo profitentium citharoedorum jussit adscribi,

    Suet. Ner. 21; id. Tib. 51 al.—Esp. freq. of superscriptions and inscriptions:

    Recita epistulam. TIMARCHIDES VERRIS ACCENSVS APRONIO. Jam hoc quidem non reprehendo, quod ascribit ACCENSVS,

    Cic. Verr. 2, 3, 66:

    non credo ascripturum esse magno,

    id. Agr. 2, 20:

    novo si marmori adscripserunt Praxitelem suo,

    Phaedr. 5, prol. 6:

    tumulo publice exstructo adscripserant, pro libertate eos occubuisse,

    Suet. Aug. 12 fin.:

    ut qui statuarum titulis pronepotem se Q. Catuli Capitolini semper adscripserit,

    id. Galb. 2; id. Ner. 45; id. Aug. 70.—
    B.
    Trop.
    1.
    To impute, ascribe, attribute to one the cause of something:

    hoc incommodum Scipioni ascribendum videtur,

    Cic. Inv. 1, 49:

    panaces diis inventoribus adscriptum,

    Plin. 25, 4, 11, § 30; Claud. Laud. Stil. 2, 81;

    and (per hypallagen, cf. Rudd. II. p. 393): cur autem ascribimus illum his lacrimis (instead of illi has lacrimas),

    id. Rapt. Pros. 3, 419; cf. id. Idyll. 6, 81:

    nomini meo adscribatur victoria,

    Vulg. 2 Reg. 12, 28.—
    2.
    To place to one's credit, i. e. to settle, fix, designate, appoint:

    eidem (servo) adscripsisse legatum,

    bequeathed to him, Plin. Ep. 4, 10.— Poet.:

    culpam lues, olim cum adscriptus venerit poenae dies,

    Phaedr. 4, 11, 8.—
    3.
    Adscribere sibi aliquid, to apply, refer something to one's self:

    qui facere quae non possunt, verbis elevant, Adscribere hoc debebunt exemplum sibi,

    Phaedr. 4, 3, 6.—
    II.
    A.. Esp., t. t., to enroll, enter in a list ( as citizen, soldier, colonist, etc.):

    ascribi se in eam civitatem voluit,

    to be entered, received as a citizen, Cic. Arch. 4:

    si qui foederatis civitatibus ascripti fuissent,

    id. ib.:

    urbanae militiae adscribebatur,

    Tac. H. 2, 94:

    adscribantur ex Judaeis in exercitu regis ad triginta milia virorum,

    Vulg. 1 Macc. 10, 36: adscripti dicebantur qui in colonias nomina dedissent, ut essent coloni, Paul. ex Fest. p. 13 Müll.:

    colonos Venusiam adscripserunt,

    Liv. 31, 49; so id. 32, 7; 33, 24; 34, 42;

    35, 9 al.: coloniam deduxit adscriptis veteranis,

    Suet. Ner. 9;

    so also of ambassadors,

    Phaedr. 4, 17, 16.—
    B.
    Trop.
    1.
    To reckon or number in a class, include among:

    adscripsit Liber Satyris poëtas,

    Hor. Ep. 1, 19, 4 (cf. id. ib. 1, 9, 13:

    scribe tui gregis hunc): aliquem ordinibus deorum,

    id. C. 3, 3, 35:

    nationes Germanis an Sarmatis adscribam, dubito,

    Tac. G. 46:

    aliquem antiquis temporibus,

    id. Or. 17.—
    2.
    To add or join to:

    ad hoc genus ascribamus etiam narrationes apologorum,

    Cic. de Or. 2, 66, 264:

    admiratus eorum fidem tyrannus petivit, ut se ad amicitiam tertium adscriberent,

    id. Off. 3, 10, 45; so id. Tusc. 5, 22, 63; id. ad Q. Fr. 1, 1, 5:

    tu vero ascribe me in talem numerum,

    id. Phil. 2, 13:

    suae alicujus sententiam,

    id. Opt. Gen. 6:

    unus A. Gabinius belli maritimi Cn. Pompeio socius ascribitur, i. e. additur,

    id. Imp. Pomp. 19 fin. —Hence also of attributes of a deity:

    Jovi aquila adscribitur,

    is ascribed, Plin. 10, 5, 6, § 18.

    Lewis & Short latin dictionary > adscribo

  • 3 ascribo

    a-scrībo ( ads-, Baiter, Halm, Weissenb., K. and H.; as-, Kayser), psi, ptum, 3, v. a., to annex by writing, to add to a writing (syn.: annumero, addo, insero, attribuo, tribuo).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. absol. or with dat., in with acc. or abl.
    a.
    Absol.:

    non solum illud perscribunt, quod tum prohibiti sunt, sed etiam causam ascribunt cur etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 35:

    illud minime auguris, quod adscripsit, ob eam causam, etc.,

    id. Div. 1, 16, 29.—
    b.
    With dat.:

    Terentia salutem tibi plurimam adscribit,

    Cic. Att. 1, 5 fin.:

    coheredem sibi libertum ejus adscriptum,

    Suet. Vit. 14.—
    c.
    With in with acc. or abl.: hoc tibi respondeo: ascripsisse eundem Sullam in eandem legem: si quid, etc.: nam nisi esset, hoc in omnibus legibus non ascriberetur, Cic. Caecin. 33, 95 (B. and K., in eādem lege):

    antiquior dies in tuis adscripta litteris,

    id. ad Q. Fr. 3, 1, 3:

    in alterā epistulā diem non adscribis,

    do not add the date, id. Att. 3, 23:

    nomen suum in albo profitentium citharoedorum jussit adscribi,

    Suet. Ner. 21; id. Tib. 51 al.—Esp. freq. of superscriptions and inscriptions:

    Recita epistulam. TIMARCHIDES VERRIS ACCENSVS APRONIO. Jam hoc quidem non reprehendo, quod ascribit ACCENSVS,

    Cic. Verr. 2, 3, 66:

    non credo ascripturum esse magno,

    id. Agr. 2, 20:

    novo si marmori adscripserunt Praxitelem suo,

    Phaedr. 5, prol. 6:

    tumulo publice exstructo adscripserant, pro libertate eos occubuisse,

    Suet. Aug. 12 fin.:

    ut qui statuarum titulis pronepotem se Q. Catuli Capitolini semper adscripserit,

    id. Galb. 2; id. Ner. 45; id. Aug. 70.—
    B.
    Trop.
    1.
    To impute, ascribe, attribute to one the cause of something:

    hoc incommodum Scipioni ascribendum videtur,

    Cic. Inv. 1, 49:

    panaces diis inventoribus adscriptum,

    Plin. 25, 4, 11, § 30; Claud. Laud. Stil. 2, 81;

    and (per hypallagen, cf. Rudd. II. p. 393): cur autem ascribimus illum his lacrimis (instead of illi has lacrimas),

    id. Rapt. Pros. 3, 419; cf. id. Idyll. 6, 81:

    nomini meo adscribatur victoria,

    Vulg. 2 Reg. 12, 28.—
    2.
    To place to one's credit, i. e. to settle, fix, designate, appoint:

    eidem (servo) adscripsisse legatum,

    bequeathed to him, Plin. Ep. 4, 10.— Poet.:

    culpam lues, olim cum adscriptus venerit poenae dies,

    Phaedr. 4, 11, 8.—
    3.
    Adscribere sibi aliquid, to apply, refer something to one's self:

    qui facere quae non possunt, verbis elevant, Adscribere hoc debebunt exemplum sibi,

    Phaedr. 4, 3, 6.—
    II.
    A.. Esp., t. t., to enroll, enter in a list ( as citizen, soldier, colonist, etc.):

    ascribi se in eam civitatem voluit,

    to be entered, received as a citizen, Cic. Arch. 4:

    si qui foederatis civitatibus ascripti fuissent,

    id. ib.:

    urbanae militiae adscribebatur,

    Tac. H. 2, 94:

    adscribantur ex Judaeis in exercitu regis ad triginta milia virorum,

    Vulg. 1 Macc. 10, 36: adscripti dicebantur qui in colonias nomina dedissent, ut essent coloni, Paul. ex Fest. p. 13 Müll.:

    colonos Venusiam adscripserunt,

    Liv. 31, 49; so id. 32, 7; 33, 24; 34, 42;

    35, 9 al.: coloniam deduxit adscriptis veteranis,

    Suet. Ner. 9;

    so also of ambassadors,

    Phaedr. 4, 17, 16.—
    B.
    Trop.
    1.
    To reckon or number in a class, include among:

    adscripsit Liber Satyris poëtas,

    Hor. Ep. 1, 19, 4 (cf. id. ib. 1, 9, 13:

    scribe tui gregis hunc): aliquem ordinibus deorum,

    id. C. 3, 3, 35:

    nationes Germanis an Sarmatis adscribam, dubito,

    Tac. G. 46:

    aliquem antiquis temporibus,

    id. Or. 17.—
    2.
    To add or join to:

    ad hoc genus ascribamus etiam narrationes apologorum,

    Cic. de Or. 2, 66, 264:

    admiratus eorum fidem tyrannus petivit, ut se ad amicitiam tertium adscriberent,

    id. Off. 3, 10, 45; so id. Tusc. 5, 22, 63; id. ad Q. Fr. 1, 1, 5:

    tu vero ascribe me in talem numerum,

    id. Phil. 2, 13:

    suae alicujus sententiam,

    id. Opt. Gen. 6:

    unus A. Gabinius belli maritimi Cn. Pompeio socius ascribitur, i. e. additur,

    id. Imp. Pomp. 19 fin. —Hence also of attributes of a deity:

    Jovi aquila adscribitur,

    is ascribed, Plin. 10, 5, 6, § 18.

    Lewis & Short latin dictionary > ascribo

  • 4 Augurinus

    Augŭrīnus, i, m., a surname of the Minucii in the Fasti Capitolini.

    Lewis & Short latin dictionary > Augurinus

  • 5 Capitolinus

    Căpĭtōlīnus, a, um, adj. [Capitolium], of or pertaining to the Capitol, Capitoline:

    clivus,

    Cic. Rab. Perd. 11, 31:

    sedes,

    id. Div. 1, 12, 19; 2, 20, 45:

    collis,

    Mart. 12, 21:

    area,

    Suet. Calig. 22; 34; Gell. 2, 10, 2.—Of Jupiter, Auct. Dom. 57, 144; Suet. Caes. 84; id. Aug. 30; 91; 94; id. Tib. 53; id. Dom. 4:

    dapes,

    that was given to Jupiter, Mart. 12, 48:

    Venus,

    Suet. Calig. 7:

    amphora, q. v.: ludi,

    Liv. 5, 50, 4:

    certamen,

    Suet. Dom. 13; cf. id. ib. 4:

    quercus,

    a crown of oak given to victors in the Capitoline games, Juv. 6, 387. —
    B.
    Subst.
    1.
    Căpĭtōlīnus, i, m., the Capitoline Hill, Auct. Her. 4, 32, 43.—
    2.
    Căpĭtōlīni, ōrum, m., persons who had the charge of these games, Cic. Q. Fr. 2, 5, 2.— In sing., a cognomen of M. Manlius, on account of his rescue of the Capitol, Aur. Vict. Vir. Ill. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Capitolinus

  • 6 lacuo

    1.
    lăquĕo, āvi, ātum, 1, v. a. [laqueus], to noose, ensnare, entangle ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    extentis laqueare profundum Retibus,

    Manil. 5, 659:

    cassem Per senos circum usque sinus laqueabis,

    i. e. to plait, Grat. Cyn. 40:

    corpus laqueatum et distentum,

    Col. 6, 19, 3:

    laqueatis resistentium membris,

    Amm. 31, 2, 9:

    laqueatis cruribus (elephantorum),

    entangled, Sol. 20, 11.—
    II.
    Trop., to ensnare, etc.:

    si te forte oculi dextri laqueaverit error,

    Juvenc. 1, 537.
    2.
    lăquĕo (or lăcŭo), āvi, ātum, 1, v. a. [laquear], to adorn with a panelled or fretted ceiling (perh. only in the part.): tectis caelatis lacuatis, panelled, fretted, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 35, 85 (Trag. v. 121 Vahl.); Serv. Verg. A. 1, 726:

    tecta,

    Hor. C. 2, 16, 11:

    Jovis Capitolini templum, non laqueatum auro tantum, sed parietibus totis lammina inauratum,

    Liv. 41, 20, 9; cf.:

    considerat templum, videt undique tectum pulcherrime laqueatum,

    Cic. Verr. 2, 1, 51, § 133:

    laqueata tecta,

    id. Leg. 2, 1, 2:

    cenationes laqueatae,

    panelled dining - rooms, Suet. Ner. 31.

    Lewis & Short latin dictionary > lacuo

  • 7 laqueo

    1.
    lăquĕo, āvi, ātum, 1, v. a. [laqueus], to noose, ensnare, entangle ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    extentis laqueare profundum Retibus,

    Manil. 5, 659:

    cassem Per senos circum usque sinus laqueabis,

    i. e. to plait, Grat. Cyn. 40:

    corpus laqueatum et distentum,

    Col. 6, 19, 3:

    laqueatis resistentium membris,

    Amm. 31, 2, 9:

    laqueatis cruribus (elephantorum),

    entangled, Sol. 20, 11.—
    II.
    Trop., to ensnare, etc.:

    si te forte oculi dextri laqueaverit error,

    Juvenc. 1, 537.
    2.
    lăquĕo (or lăcŭo), āvi, ātum, 1, v. a. [laquear], to adorn with a panelled or fretted ceiling (perh. only in the part.): tectis caelatis lacuatis, panelled, fretted, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 35, 85 (Trag. v. 121 Vahl.); Serv. Verg. A. 1, 726:

    tecta,

    Hor. C. 2, 16, 11:

    Jovis Capitolini templum, non laqueatum auro tantum, sed parietibus totis lammina inauratum,

    Liv. 41, 20, 9; cf.:

    considerat templum, videt undique tectum pulcherrime laqueatum,

    Cic. Verr. 2, 1, 51, § 133:

    laqueata tecta,

    id. Leg. 2, 1, 2:

    cenationes laqueatae,

    panelled dining - rooms, Suet. Ner. 31.

    Lewis & Short latin dictionary > laqueo

  • 8 lustrum

    1.
    lustrum, i, n. [1. luo, lavo; cf.: monstrum, moneo], a slough, bog, morass, puddle.
    I.
    Lit.:

    prodigunt in lutosos limites ac lustra, ut volutentur in luto,

    Varr. R. R. 2, 4, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    A haunt or den of wild beasts:

    lustra ferarum,

    Verg. G. 2, 471; id. A. 3, 647:

    lustra horrida monstris,

    Val. Fl. 4, 370.—
    2.
    A wood, forest:

    postquam altos ventum in montes atque invia lustra,

    Verg. A. 4, 151:

    inter horrentia lustra,

    id. ib. 11, 570.—
    B.
    A house of ill-repute: ubi in lustra jacuisti? St. Egone in lustra? Plaut. Cas. 2, 3, 26:

    quod dem scortis, quodque in lustris comedim,

    id. Bacch. 4, 4, 91; id. Curc. 4, 2, 22: in lustris latet, Turp. ap. Non. 333, 15:

    in lustris, popinis, alea, vino tempus aetatis omne consumpsisses,

    Cic. Phil. 13, 11, 24:

    homo emersus ex diuturnis tenebris lustrorum,

    id. Sest. 9, 20.—
    2.
    Debauchery; cf.: lustra significant lacunas lutosas, quae sunt in silvis aprorum cubilia. A quā similitudine, hi, qui in locis abditis et sorditis ventri et gulae operam dant, dicuntur in lustris vitam agere, Paul. ex Fest. p. 120:

    domus, in qua lustra, libidines, luxuries, omnia denique inaudita vitia, versentur,

    Cic. Cael. 23, 57:

    studere lustris,

    Plaut. As. 5, 2, 17:

    lustris perire,

    Lucr. 4, 1136:

    vino lustrisque confectus,

    Cic. Phil. 2, 3, 6:

    qui pugnent, marcere Campana luxuria, vino et scortis omnibusque lustris per totam hiemem confectos,

    Liv. 23, 45, 3.
    2.
    lustrum, i, n. [2. luo], a purificatory sacrifice, expiatory offering, lustration, made by the censors for the whole people once in five years, after completing the census, and in which a swine, a sheep, and a bull were offered (suovetaurilia): lustrum condere, to make the lustral sacrifice:

    lustrum condidit et taurum immolavit,

    Cic. de Or. 2, 66, 268:

    censu perfecto edixit, ut omnes cives Romani in campo primā luce adessent. Ibi exercitum omnem suovetaurilibus lustravit: idque conditum lustrum appellatum, quia is censendo finis factus est,

    Liv. 1, 44; 3, 24; cf. id. 35, 9; 38, 36; 42, 10. The census could also be taken without being followed by a lustrum, Liv. 3, 22, 1; 24, 43, 4: sub lustrum censeri, at the close of the census, when the lustrum should begin:

    sub lustrum censeri, germani negotiatoris est (because these were usually not in Rome, and were included in the census last of all),

    Cic. Att. 1, 18, 8.—Being a religious ceremonial, the lustrum was sometimes omitted, when circumstances seemed to forbid it:

    census actus eo anno: lustrum propter Capitolium captum, consulem occisum, condi religiosum fuit,

    Liv. 3, 22, 1. Hence in part, doubtless, must be explained the small number of lustra actually celebrated; thus, A. U. C. 296:

    census perficitur, idque lustrum ab origine urbis decimum conditum ferunt,

    Liv. 3, 24, 10.—
    II.
    Transf.
    A.
    A propitiatory offering:

    quinto die Delphis Apollini pro me exercitibusque et classibus lustra sacrificavi,

    Liv. 45, 41, 3.—
    B.
    A period of five years, a lustrum (because every five years a lustrum was performed).
    1.
    In gen.:

    cujus octavum trepidavit aetas Claudere lustrum,

    Hor. C. 2, 4, 24; Ov. Tr. 4, 10, 78; Mart. 10, 38, 9.—
    2.
    As the period of taxation, in reference to the imposition of duties, Varr, L. L. 6, 2, 11:

    hoc ipso lustro,

    Cic. Att. 6, 2, 5:

    superioris lustri reliqua,

    id. Fam. 2, 13, 3.—
    C.
    In gen., a period of several years; of four years (of the Julian calendar), Ov. F. 3, 163; cf. Plin. 2, 47, 47, § 122: ingens lustrum, the grand lustrum, a hundred years, at the end of which the ludi saeculares were celebrated, Mart. 4, 1, 7.—
    D.
    From the time of Domitian, the Capitoline games, recurring every fifth year, Suet. Dom. 4; Censor. de Die Nat. 18; cf. Stat. S. 4, 2, 60:

    certamine Jovis Capitolini lustro sexto,

    Inscr. Grut. 332, 3;

    called lustri certamen,

    Aur. Vict. Caes. 27, 7.—
    E.
    Hectoris Lustra (not Lytra), title of a tragedy of Ennius; v. Trag. Rel. p. 28 sq. Rib.; Vahl. Enn. p. 113 sq.—
    F.
    The term of a lease:

    priore lustro,

    Plin. Ep. 9, 37, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > lustrum

  • 9 penetrale

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetrale

  • 10 penetralia

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetralia

  • 11 penetralis

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetralis

  • 12 penetraliter

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetraliter

  • 13 praesideo

    prae-sĭdĕo, sēdi (praesīdi in best MSS., Tac. A. 1, 76), ēre, v. n. and a. [sedeo], to sit before or in front of.
    I.
    Lit. (mostly postclass. and rare):

    pro aede Capitolini Jovis praesidere,

    Suet. Aug. 26.—
    B.
    Transf., in time, to sit beforehand:

    in cujus (Mutini) sinu nubentes praesident, ut, etc.,

    Lact. 1, 20 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    To guard, watch, protect, defend.
    (α).
    With dat.:

    ego hic tibi praesidebo,

    Plaut. Most. 5, 1, 47:

    ego hic restitrix praesidebo,

    id. Truc. 4, 2, 5; id. Rud. 4, 4, 7:

    urbi,

    Cic. Phil. 13, 9, 20; Liv. 22, 11, 9; cf. id. 10, 17; 23, 32 init.; 24, 40 init.; 36, 5, 5;

    38, 51, 8: Gallia, quae semper praesidet atque praesedit huic imperio libertatique communi,

    Cic. Phil. 5, 13, 37:

    huic urbi, atque huic imperio,

    id. Sull. 31, 86.—
    (β).
    With acc.:

    socios,

    Sall. H. 2, 28 Dietsch:

    agros suos,

    id. ib. 3, 66:

    proximum Galliae litus,

    Tac. A. 4, 5:

    civium manus litora oceani praesidebat,

    id. ib. 4, 72.—
    B. (α).
    With dat.:

    ut idem ad portas urbanis praesideat rebus,

    Caes. B. C. 1, 85:

    Mars...praesidet armis,

    Ov. F. 3, 85:

    Actiacis ludis,

    Suet. Tib. 6:

    spectaculis,

    id. Claud. 7.—
    (β).
    With acc.:

    P. Atellio, qui Pannoniam praesidebat,

    who commanded in Pannonia, Tac. A. 12, 29:

    exercitum,

    to command, id. ib. 3, 39.—
    (γ).
    With in and abl.:

    Metellus in agro Piceno praesidebat,

    Sall. C. 57, 2.—
    (δ).
    Absol.:

    (in senatu) princeps praesidebat,

    presided, Plin. Ep. 2, 11, 10.—Hence, praesĭdens, entis, P. a.; as subst.: a president, director, ruler (post-Aug. for praeses):

    superbia praesidentium,

    governors, Tac. A. 3, 40: praesidentium apparitores, Cod. Th. 8, 7, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > praesideo

См. также в других словарях:

  • CAPITOLINI Agnones — instituti a Domitiano Imperatote sigulis quinque annis celbrabantur, ad exemplum ludorum Olympicorum; In iis omne genus artisicum cettabant. Citharoedi apud Iuvenal. Sat. 6. v. 387. An Capitolinam speraret Pollio quercum. Histtiones, in vet. Mscr …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CAPITOLINI Ludi — dicti, quod in honorem Iovis Capitoltni, pro servato Capitolio, ab hostibus Gallis Senonibus instituti essent, a Camillo, Liv. l. 5. c. 30. In his praeconis voce Sardianos venales proclamari et senem quendam ludibril gratiâ produci solitum,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Fasti Capitolini — Fasti Capitolini, Muzei Capitoloni Als Fasti Capitolini wird eine in Rom gefundene Inschrift mit einer Liste römischer Konsuln und Feldherren bezeichnet. Diese Liste (lat. fasti) stellt, obwohl sie nur in Fragmenten erhalten ist, eine der… …   Deutsch Wikipedia

  • AGONES Capitolini — a Domitiano Imperatore primum instituti sunt, die 22. eius et Sergii Cornelii Dolabellae Consulatu, exemplô ludorum Olympicorum. Celebrabantur proin similiter quintô semper annô, certabantque in iis omne genus Artificum. In illis et Statius Post… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Musei Capitolini — Saal, in dem 1957 die Römischen Verträge unterzeichnet wurden (Foto 2004) Die Kapitolinischen Museen bestehen aus mehreren Kunstgalerien. Die bedeutendsten befinden sich auf dem Kapitolshügel in Rom, oberhalb des Forum Romanum. Hier sind… …   Deutsch Wikipedia

  • Fasti — For the poem by Ovid, see Fasti (poem). Fasti Antiates Maiores, an inscription preserving a Roman calendar that predates the Julian reform, with July and August named as Quintilis and Sextilis, and allowing for the insertion of an intercalary… …   Wikipedia

  • Liste des empereurs romains — Monarchie romaine 753 – 509 av. J. C. République romaine 509 – 27 av. J. C. Empire romain 27 av. J. C. – 476 Empire byzantin …   Wikipédia en Français

  • Gaius Iunius Bubulcus Brutus — entstammte dem römischen Geschlecht der Junier und war in den letzten beiden Jahrzehnten des 4. Jahrhunderts v. Chr. als dreimaliger Konsul (317, 313, 311 v. Chr.), Zensor (307 v. Chr.) und Diktator (302 v. Chr.) einer der führenden Vertreter der …   Deutsch Wikipedia

  • Lucius Postumius Albinus (Konsul 234 v. Chr.) — Lucius Postumius Albinus († Herbst 216 v. Chr.) entstammte der römischen patrizischen Adelsfamilie der Postumier und war 234 sowie 229 v. Chr. Konsul. Als designierter Konsul für 215 v. Chr. fand er in einem Hinterhalt der Boier den Tod. Leben… …   Deutsch Wikipedia

  • Список римских императоров — Статуя императора Августа в Ватиканском музее Первым императором (в современном смысле) Рима стал Октавиан Август: после победы над Марком Антонием и возвращением из …   Википедия

  • Manlia (gens) — For other uses of this name, see Manlius (disambiguation). The gens Manlia was one of the oldest and noblest patrician houses at Rome, from the earliest days of the Republic until imperial times. The first of the gens to obtain the consulship was …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»