-
1 λάσθη
λάσθη, ἡ, Lästerung, Schmähung, Spott, ἐπὶ γέλωτί τε καὶ λάσϑῃ εἰρώτα τὸν Δημάρητον Her. 6, 67; χλεύην τε ποιεῦ καὶ γέλωτα καὶ λάσϑην Aeschrio ep. (VII, 345); Schande, Aeschrio bei Ath. VIII, 335 e.
-
2 παιπάλημα
παιπάλημα, τό, = παιπάλη, gew. übtr., σόφισμα, κύρμα, τρίμμα, παιπ., Ar. Av. 430; λόγων τι παιπ. καὶ κακὴ γλῶσσα, Aeschrio bei Ath. VIII, 335 d (Anth. VII, 645); Aeschin. 2, 40 sagt ὅ τι μὲν ἦν ποϑ' ὁ κέρκωψ ἢ τὸ καλούμενον παιπάλημα ἢ τὸ παλίμβολον, οὐκ ᾔδειν πρότερον, u. bezeichnet dann den Demosthenes als einen solchen; καὶ κίναδος, Luc. Pseudol. 32; vgl. VLL.
-
3 χλεύη
χλεύη, ἡ, Scherz, im plur., H. h. Cer. 202. Gew. Spott, Hohn, schnöde, übermüthige Behandlung; χλεύην ποιεῖν oder ποιεῖσϑαί τινα, Einen zum Gespött machen, Aeschrio 4 (VII, 345); οὐ ϑαύματος, ἀλλὰ χλεύης καὶ γέλωτος ἄξια Hdn. 7, 8,5; πρᾶγμα χλεύης ἄξιον Luc. Paras. 40. – Nach Valck. von χέλυς, = χεῖλος, vorgezogene Lippen, als Ausdruck des Spottes u. Hohns (?). Vgl. χελυνάζω.
-
4 γλῶσσα
γλῶσσα, ἡ, att. γλῶττα (cf. das vor., eigtl. die Spitze), 1) die Zunge, von Hom. an überall von Menschen u. Thieren; γλώσσας τάμνειν Odyss. 3, 332, ἐν πυρὶ βάλλειν vs. 341, Zungen der Opferthiere, geschah zum Schluß der Abendmahlzeit, vgl. Nitzsch; – γλώσσης χάριν, nur um zu reden, od. um Einem nach dem Munde zu reden, Hes. O. 707; vgl. Aesch. Ch. 264; ἀπὸ γλώσσης, mündlich, ἐφϑέγξατο Pind. Ol. 6, 13; vgl. P. 3, 2; φράσω Cratin. B. A. 436; εἰπεῖν Her. 1, 123; Thuc. 7, 10; im Ggstz des schriftlichen. Bei Aesch. Ag. 787 δίκας γὰρ οὐκ ἀπὸ γλώσσης ϑεοὶ κλύοντες nicht bloß die Worte hörend, sondern nach der Wahrheit; Luc. pro laps. 18 οὐ τὴν γλῶτταν, ἀλλὰ τὴν γνώμην ἐξετάζειν; Eur. Hipp. 612 ἡ γλῶσσ' ὀμώμοχ', ἡ δὲ φρὴν ἀνώμοτος; – ὅ, τι κεν ἐπὶ γλῶτταν ἔλϑῃ εἰπεῖν, sagen, was Einem in den Mund kommt, Luc. Qu. hist. 32; γλῶσσα δέδεται Merc. cond. 5; τὴν γλῶτταν πεπεδημένη Bis acc. 15; ἐκ φόβου τὴν γλῶτταν ἐγκλείσας ἔχει Soph. Ant. 180; vgl. βαίνω, – Geradezu: Sprache, von Hom. an geläufig; bes. Mundart, Dialekt; Il. 2, 804. 4, 438 Od. 19, 175; γλῶσσαν ἱέναι, eine Sprache reden, Her. 1, 57 u. öfter; Thuc. 3, 112; τὴν αὐτὴν γλῶσσαν νομίζουσι, gebrauchen, Her. 1, 142. 4, 183; χρῆσϑαι 4, 109. Auch = Provinzialismus, ein Wort, das nicht im allgemeinen Gebrauch ist, ein veralte tes; Arist. poet. 42 rhet. 3, 2; κατὰ γλῶσσαν γράφειν, in ungewöhnlichen, veralteten Ausdrücken schreiben, Luc. Lexiph. 25 ff.; oft Gramm. – Sprachvermögen, Redegabe; πᾶσαν γλῶτταν βασάνιζε Ar. Vesp. 547; Cratin. nannte den Perikles μεγίστη γλῶττα τῶν Ἑλληνίδων, was Aristid. or. 45 (II. p. 23) nachahmt, vgl. Aeschrio Ath. VIII, 335 d. – 2) das Mundstück der Flöte, αὐλῶν B. A. 32; vgl. Aesch. 3, 229; σάλπιγγος Poll. 4, 85; – ein zungenförmiger Schuhriemen, B. A. 32; vgl. Plat. com. Ath. XV, 677 a; s. Lob. zu Phryn. 229 u. γλωσσίς.
-
5 δημ-ώδης
δημ-ώδης, ες, 1) volksmäßig, gewöhnlich; μουσική, Plat. Phaed. 61 a; σωφροσύνη, Legg. IV, 710 a u. Sp.; von Personen, zum Volke gehörig, Sp.; auch = gemein, in sittlicher Beziehung, von einer Frau, Aeschrio (VII, 345); vgl. Heliod. 3, 3. – 2) allgemein bekannt, Plut. Sol. 8; στιχίδια, neben περιβόητος, Pericl. 30; u. a. Sp.
-
6 μάχλος
μάχλος, ον, geil, unkeusch, buhlerisch, bes. von Weibern gebraucht, wie λάγνος von Männern, vgl. Lob. zu Phryn. p. 184; μαχλόταται γυναῖκες, Hes. O. 588; εἰς ἄνδρας, Aeschrio (VII, 345); Luc. Calumn. 26 Salt. 2; von dem weibischen Alexander, Alex. 11. – Uebertr., wild, Ἄρης, Aesch. Suppl. 628, der auch ἄμπελος μ. sagt, der üppig rankende, frg. 378.
-
7 ἐπι-βόητος
ἐπι-βόητος, ausgeschrieen, verrufen, Thuc. 6, 16; ἡ πιβόητος Νικώ Asclpds. 14 (V, 150); Sp., wie D. Cass. Auch ἐπιβόητος ἀνϑρώποις, Aeschrio bei Ath. VIII, 335 c. – Adv., Poll. 1, 160.
См. также в других словарях:
ЭСХРИОН, АЙСХРИОН — •Aeschrio, Αίσχρίων см. Iambici … Реальный словарь классических древностей
Эсхрион — • Aeschrio, Αίσχρίων см. Iambici, Ямбографы … Реальный словарь классических древностей