(о+дороге)

Бибойы æд фос, æд рæгъау зæй фæласта; нарæг комы зæйы бын ныххерджитæ сты. – Бибо вместе со скотом, со стадом унесло лавиной; в тесном ущелье под лавиной (трупы) полегли навалом. (Гæдиаты Секъа)

Гъе, æмæ фæсте ма баззайыны тыххæй адæм гуылф кодтой, къæсæргæрон-иу ныххерджи сты æмæ дзы фæрсксæстытæ æмæ цонгсæстытæ кодтой. – И вот, чтобы не оказаться в числе отстающих, люди наваливались толпой, образуя у порога затор, в результате чего ломали себе ребра, руки. (Дзесты Куыдзæг, Зæрдæйы ностæ)

Салдæттæ сæ рæзты ацыдысты, рыгæйдзаг фæндагыл, сæ къухтæ æмхуызон, æмистгæнгæйæ. – Солдаты молча прошли мимо, мерно отбивая шаг по пыльной дороге. (Лев Толстой, Хъазахъхъ)

скифæгтæ схæрд кодтой хæхтæм цæуæг афтид фæндагыл – скифы поднялись по пустой дороге, ведущей в горы («Мах дуг», 1992, №5)

Цæй-ма, ацы хатт ацæуон, Секъайы Азау æмæ йæ уарзон Таймураз Хъудæй Урстуалтæм цы фæндæгтыл ацыдысты, ууылты. – Давай-ка я на этот раз пойду по той дороге, по которой шли секаевские (т.е. герои рассказа Сека Гадиева) Азау и её возлюбленный Таймураз, из Кудского в Урстуальское ущелье. (Дзесты К., Нæ буц хистæртæ)

Max нæ хъæуы æгъдæуттæ идеализаци кæнын. – Нам не следует идеализировать обычаи. (Джыккайты Ш. «Мах дуг», 2004, №4–5)

Се ’ппæтæн дæр сæ быцæуы сæр уыди хуыцауы уавæрыл æмæ йын цыт куыд дæттын хъæуы, ууыл. – Все спорили о сущности бога и о том, как нужно почитать его. (Л. Толстой, Суратская кофейня. Тæлмацгæнæг – Æмбалты Ц.)

Чи зоны, бафæрсай: уæдæ цы хъæуы æцæг фыссæджы? Мæ дзуапп: СÆРИБАР! – Может быть, ты спросишь: что же нужно настоящему писателю? Мой ответ: СВОБОДА! (Хъодзаты Æ., «Мах дуг»)

Max нæхимæ рацыдыстæм, фæндагыл æз мæ лымæнæн загътон, зæгъгæ, æмдзæхгæр нывтыл карст сылгоймагæй хи дæрдты ласын хъæуы. – Мы пошли домой, по дороге я сказал моему другу, что от женщины прямых линий следует держаться подальше. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Уалынмæ марды рахастой, адæм аивылдысты йæ фæстæ, уый дæр цыди семæ, марды фæстæ; сауджынтæ уыдысты сæ аргъауæн дарæсы, хур касти, дзидзидай сывæллæттæ куыдтой сæ мадæлты хъæбысты, зарыдысты хæрдмæдзог цъиутæ, сывæллæттæ афтид хæдæтты згъордтой æмæ сæхи ирхæфстой фæндагыл. – Покойницу понесли, наконец, народ повалил следом, и он пошел за нею; священники были в полном облачении, солнце светило, грудные ребенки плакали на руках матерей, жаворонки пели, дети в рубашонках бегали и резвились по дороге. (Н. Гоголь, Старосветские помещики. Тæлмацгæнæг – Саламты А.)

Стæй æхсырæй йæ цылыхъ байдзаг кодта. – А потом он наполнил бурдюк молоком. (Нарты кадджытæ)

Цом, Терчы былгæрæтты атезгъо кæнæм. Фæнды дæ? – Пошли, погуляем по набережной Терека. Хочешь? (Малиты В., Кæйдæр тетрадæй)