-
1 ῥέω
ῥέω, fut. ῥεύσομαι Theogn. 448, ῥεύσω Ev. Ioh. 7, 38; aor. ἔῤῥευσα, Sp., z. B. Polemo 2 (V, 32); bei den Attikern ist aber gebräuchlich ῥυήσομαι u. aor. ἐῤῥύην, ῥυῆναι, ῥυείς, der schon bei Hom. vorkommt, der außer ihm nur praes. u. imperf. gebraucht (vgl. Lob. Phryn. 7391; perf. ἐῤῥύηκα; – 1) fließen, fluthen, strömen, nicht bloß vom Wasser, Hom. u. Folgde, sondern auch vom Blut, von Thränen, vom Schweiß u. dgl.; πηγὴ ῥέει ὕδατι, die Quelle strömt von Wasser, Il. 22, 149, vgl. Od. 5, 70; auch ῥέεν αἵματι γαῖα, die Erde rann, triefte von Blut, Il. 8, 65, u. sonst, wie Eur. ῥεῖ γάλακτι πέδον, ῥεῖ δ' οἴνῳ, Bacch. 142; u. im Orak. bei Her. 7, 140, ἱδρῶτι ῥεούμενοι, welche Form sich sonst nicht findet u. einige Analogie mit μαχεούμενοι hat; αἵματι, ἱδρῶτι ῥεόμενος, Luc. D. Mort. 14, 5 salt. 71; Plut. Cor. 3; ῥέω ἱδρῶτι Ep. ad. 292 ( Plan. 105); aber ποταμῷ οἶνον ῥέοντι Luc. V. H. 1, 7, vgl. ep. sat. 20 u. Theocr. 5, 124, – κῦμα ῥέον, Pind. Ol. 11, 10; εὐρὺ ῥέων, 5, 18; ἀφρὸς βρότειος ἐῤῥύη κατὰ στόμα, Aesch. frg. bei Schol. Ar. Lys. 1259; vom Gerüchte, das sich verbreitet, δόξης ἢ κληδόνος καλῆς μάτην ῥεούσης, Soph. O. C. 259; ἄνω ἂν ῥέοι τὰ πράγμαϑ' οὕτως, Eur. Suppl. 520; in Prosa überall; auch übertr. von andern Dingen als Wasser, τὸ λόγων νᾶμα ἔξω ῥέον, Plat. Tim. 75 e; ὡς ἰόντων ἁπάντων καὶ ἀεὶ ῥεόντων, in stetem Flusse sein, Crat. 439 c; ῥεῖν καὶ φέρεσϑαι τὰ πράγματα, 411 c; er nennt sogar die Philoso phen, welche annehmen, daß die Dinge in steter Bewegung, in stetem Flusse seien, οἱ ῥέοντες, Theaet. 181 a, = οἱ τὸ πᾶν κινοῦντες, Ggstz οἱ τοῠ ὅλου στασιῶται; S. Emp. adv. log. 1, 99 στιγμῆς ῥυείσης γραμμὴν φαντασιούμεϑα. – Andere Vrbdg ῥυῆναι διὰ τοῠ ὀρόφου, Luc. Mar. D. 12, 1, durchfließen; von feuerspeienden Bergen, Ael. V. H. bei Stob. Floril. 79, 38. Auch vom Winde, Plut. Sert. 17. – Πολὺς ῥεῖ, von einem starken, voll fließenden Strome, Her. 8, 134; auch ὁ Ἀσωπὸς ποταμὸς μέγας ἐῤῥύη, Dem. 59, 99; u. übertr. von gewaltigem Redestrom, Πύϑωνι ϑρασυνομένῳ καὶ πολλῷ ῥέοντι καϑ' ὑμῶν, 18, 136; ὁρμὴ ῥυεῖσα πολλὴ καὶ ἄτακτος, Plut. de virt. moral. 5. Uebh. – 2) übtr., sich in reicher Fülle ergießen, wie unser strömen, z. B. vom ungehemmten, vollen Fluß der Nede, ἀπὸ γλώσσης μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή, Il. 1, 249; Hes. Th. 39. 97; ἔπε' ἐκ στόματος ῥεῖ μείλιχα, 84; u. in Prosa, πάντες ὅσοι περὶ πορνείας ἐῤῥύησαν λόγοι, Dem. 19, 287; auch ἐκ χειρῶν βέλεα ῥέον, Pfeile strömten, d. h. flogen in Menge aus ihren Händen, Il. 12, 159; u. von reisen oder wurmstichigen Früchten, von Haaren, in Menge abfallen, ausfallen, Od. 10, 393; Hes. frg. 5; Theocr. 2, 89; ῥεῖ ὁ καρπός, Pol. 12, 4, 14; στάχυς, Babr. 88, 14; von einer großen Menschenmenge, ῥεῖ πολὺς ὅδε λεώς, Aesch. Spt. 80; auch οὐκ ἐάσει γλῶσσαν ἐργμάτων ἄτερ ἔσω πυλῶν ῥέουσαν ἀλδαίνειν κακά, 539, daß thatenlos Geschwätz einströme; Θρῄκιος ῥέων στρατός, Eur. Rhes. 290; auch πόλιν χρυσῷ ῥέουσαν, Troad. 995; Ar. Equ. 527 vrbdt ὃς πολλῷ ῥεύσας ποτ' ἐπαίνῳ διὰ τῶν ἀφελῶν πεδίων ἔῤῥει, vom Kratinus, den er, wie auch das Folgende zeigt, τῆς στάσεως παρασύρων ἐφόρει τὰς δρῦς καὶ τοὺς ἐχϑροὺς προϑελύμνους, mit einem Strome vergleicht. – Aber auch zerfließen, sich auflösen, εἰ ῥέοι τὸ σῶμα καὶ ἀπολλύοιτο ἔτι ζῶντος τοῦ ἀνϑρώπου, Plat. Phaed. 87 d. – Bei Sp. oft für »sich auf Etwas stürzen, sich wohin neigen«, ὅλος ἐῤῥύη πρὸς αὐτόν, Plut. Alcib. 21; ἐπὶ τὸ πρᾳότερον ῥ υῆναι, Cat. min. 23; ἐπὶ ποιητικήν, Cic. 2, u. oft. – 3) in trans. Bdtg fließen lassen, selten, wohin man das oben angeführte οἱ ῥέοντες aus Plato ziehen kann; ἐῤῥει χειρὶ παῖς Ἀχιλλέως πατρί, Eur. Hec. 532; Archil. frg. 17; vgl. Ruhnk. ep. crit. 264; Dem. Lpt. 273. – Etwas Anderes ist λέγεται τούτῳ τὸν Πακτωλὸν χρυσὸν ῥεῠσαι, Schol. Ar. Plut. 287, wie Ἱμέρα ἀνϑ' ὕδατος ῥείτω γάλα, Theocr. 5, 124, vgl. 126. – 4) Sp. auch pass., ἡ γὰρ Ὁμήρου σειρὴν ὑμετέρων ῥεῖται ἀπὸ στομάτων, Ep. ad. 451 (IX, 522); ἐῤῥεῖτο führt Phryn. 220 an; s. auch das oben aus Her. angeführte ῥεο ύμενοι. – Ueber die Contraction vgl. Lob. zu Phryn. 221. – Bei Ath. XI, 495 d sind τὰ ῥέοντα eine Art Becher, wofür er ein Beispiel aus Astydamas anführt. Vgl. ῥυσίς u. ῥυτόν.
-
2 περιῤ-ῥέω
περιῤ-ῥέω (s. ῥέω), 1) rings umfließen, umströmen; c. acc., τὸν δ' (μοχλόν) αἷμα περίῤῥεε, Od. 9, 388; Her. 2, 29; Thuc. 4, 102; pass., Xen. An. 1, 5, 4; ἃς περιῤῥεῖν τὸν ἀέρα, Plat. Phaed. 111 a; u. übertr., οἱ ἐν τῇ παλαίστρᾳ ἅπαντες περιέῤῥεον ἡμᾶς κύκλῳ κομιδῇ, Charm. 155 d; λέγεται κύκλῳ τὸν τόπον περιῤῥεῠσαι τὸ πῦρ, Lycurg. 96; pass. ἱδρῶτι περιῤῥεόμενοι, S. Emp. pyrrh. 1, 238, wie αἵματι, von Blut triefend, Plut. Aem. P. 26. – 2) intrans., herumfließen, von allen Seiten herunterfließen od. -gleiten, z. B. von Fesseln, Xen. An. 4, 3, 8; vgl. Thuc. 4, 12; Luc. D. D. 4, 1. 19, 1; ἐλέφαντος περιῤῥυῆναι, hinunterfallen, Plut. Alex. 60, vgl. Artax. 15. – Uebertr., σοὶ δὲ πλουσία τράπεζα κείσϑω καὶ περιῤῥείτω βίος, Soph. El. 354, dir ströme das Leben, der Lebensbedarf über, du magst im Ueberfluß leben; οὐδενὸς περιῤῥέοντος, Nichts war überflüssig, Plut. Per. 16.
-
3 καταῤ-ῥέω
καταῤ-ῥέω (s. ῥέω), herab-, herunterfließen; αἷμα καταῤῥέον ἐξ ὠτειλῆς Il. 4, 149; öfter in tmesi, wie κατὰ δὲ νότιος ῥέεν ἱδρὼς ὤμων καὶ κεφαλῆς 11, 811; κατεῤῥύη Pind. frg. 157; γλώσσης μελίσσης τῷ κατεῤῥυηκότι Soph. frg. 167; φόνῳ καταῤῥεῖ ἀγάλματα Eur. Troad. 16; von Flüssen, Xen. Hell. 7, 4, 29 u. A.; von feuerspeienden Bergen, Pol. 34, 11, 12; von anderen Dingen, herabfallen, bes. von vertrockneten Blumen u. Laub, nach Hermogen.; τὸν καρπὸν ἀσυγκόμιστον καταῤῥεῖν εἰς τὴν γῆν Xen. Cyr. 1, 5, 19; τὰ φύλλα u. ä., Sp.; τὰ κυήματα Arist. H. A. 5, 30; auch von Menschen, herunterfallen, καταῤῥυείς Ar. Pax 71; ἐραστὴν διὰ τοῦ τέγους καταῤῥέοντα Luc. Tim. 41; ähnl. καταῤῥεῖν ταῖς ἀνοδίαις εἰς τοὺς ὁμαλοὺς τόπους Pol. 8, 16, 6, hinabeilen. – Uebertr., περὶ αὑτὰ καταῤῥεῖ, fällt in sich zusammen, Dem. 2, 10; vgl. Arist. bei Ath. XII, 523 f; – εἴς τινα, Einem zu Theil werden, Theocr. 1, 5; Bion. 1, 55. – Sp. brauchen auch das pass., λόγχην καταῤῥεομένην αἵματι Plut. Galb. 27; Luc. Nigr. 35 ἱδρῶτι κατεῤῥεόμην, ich wurde mit Schweiß überströmt, übergossen.
-
4 διαῤ-ῥέω
διαῤ-ῥέω (s. ῥέω), 1) durchfließen, διὰ μέσου Her. 7, 108, wie ὕδωρ διὰ τῶν δακτύλων διαῤῥυέν Luc. D. mort. 17, 1; χώραν, durch ein Land, Isocr, 11, 14; Pol. 3, 110, 8; von einem Schiffe, leck sein, Luc. D. Mort. 10, 1; entschlüpfen, ἐκ τῆς στρατοπεδείας Pol. 1, 74, 10; τῶν χειρῶν Luc. gymn. 28; vgl. Ael. V. H. 3, 1. – 2) zerfließen; ἱδρῶτι διεῤῥεῖτο, er zerfloß vor Schweiß, Hel. 10, 13; dah. = verschwinden, ἡ χάρις Soph. Ai. 1267; τὸ ἀργύριον Dem. 37, 54; bes. ὑπὸ μαλακίας, ὑπὸ ϑρύψεως, Plut. Ages. 14: Luc. D. Mort. 11, 4 u. sonst; auch διαῤῥεῖν τῷ βίῳ, ein lockeres Leben führen, Ael. V. H. 9, 24; – durch Krankheit hinschwinden, Ar. Vesp. 1156; ὑπὸ νόσου, D. L. 2, 14; – χείλεσι διεῤῥυηκόσι, mit aufgesperrtem Munde, Ar. Nubb. 863.
-
5 διαῤῥέω
διαῤ-ῥέω (s. ῥέω), (1) durchfließen; χώραν, durch ein Land; von einem Schiffe: leck sein; entschlüpfen. (2) zerfließen; ἱδρῶτι διεῤῥεῖτο, er zerfloss vor Schweiß; dah. = verschwinden; auch διαῤῥεῖν τῷ βίῳ, ein lockeres Leben führen; durch Krankheit hinschwinden; χείλεσι διεῤῥυηκόσι, mit aufgesperrtem Munde -
6 καταῤῥέω
καταῤ-ῥέω, herab-, herunterfließen; von Flüssen; von feuerspeienden Bergen; von anderen Dingen: herabfallen, bes. von vertrockneten Blumen u. Laub; auch von Menschen: herunterfallen; καταῤῥεῖν ταῖς ἀνοδίαις εἰς τοὺς ὁμαλοὺς τόπους, hinabeilen. Übertr., περὶ αὑτὰ καταῤῥεῖ, fällt in sich zusammen; εἴς τινα, einem zu Teil werden; pass., ἱδρῶτι κατεῤῥεόμην, ich wurde mit Schweiß überströmt, übergossen -
7 περιῤῥέω
περιῤ-ῥέω, (1) rings umfließen, umströmen; pass. ἱδρῶτι περιῤῥεόμενοι, wie αἵματι, von Blut triefend; (2) intrans., herumfließen, von allen Seiten herunterfließen od. -gleiten, z. B. von Fesseln; ἐλέφαντος περιῤῥυῆναι, hinunterfallen. Übertr., σοὶ δὲ πλουσία τράπεζα κείσϑω καὶ περιῤῥείτω βίος, dir ströme das Leben, der Lebensbedarf über, du magst im Überfluß leben; οὐδενὸς περιῤῥέοντος, nichts war überflüssig
См. также в других словарях:
πλαδαρός — ή, ό / πλαδαρός, ά, όν, ΝΜΑ (ιδίως για τα σαρκώδη μέλη τού σώματος) χαλαρός, μαλακός, άτονος (α. «πλαδαροί μαστοί» β. «πλαδαραὶ σάρκες», Ιπποκρ.) νεοελλ. 1. (κυρίως για ύφος λόγου) ο στερούμενος εσωτερικής συνοχής και λογικής αλληλουχίας 2.… … Dictionary of Greek