-
1 οἴκημα
οἴκημα, τό, das Bewohnte, der Wohnsitz; ἱερὸν ἔσχον οἴκημα ποταμοῦ, Pind. Ol. 2, 10; ἐν αἰχμαλώτοις Τρωϊκοῖς οἰκήμασιν ναίουσιν, Aesch. Ag. 325; in Prosa überall, ϑεῶν τὰ ἀγάλματα καὶ οἰκήματα ἐμπεπρησμένα, Her. 8, 144; auch das einzelne Zimmer, οἰκήματα τὰ μὲν ὑπόγαια, τὰ δὲ μετέωρα, 2, 148; Schlafzimmer, 1, 9. 2, 100; auch für Thiere, Behälter, um sie darin zu mästen, 7, 119; bes. Hurenhaus, 2, 121. 126; so ἐν οἰκήματι καϑῆστο Is. 6, 19; gew. ἐπ' οἰκήματι καϑῆσϑαι, Plat. Charm. 163 b Aesch. 1, 74; ἐπ' οἰκήματος παιδίσκην ἔστησεν, Din. 1, 23. – Gefängniß, Dem. or. 24, oft; καταϑησόμενος ἡμᾶς εἰς τὸ οἴκημα, Dem. 56, 4, uns ins Gefängniß werfen zu lassen; Plut. Agis 19. – Vorrathskammer, Dem. 42, 8. 19.
См. также в других словарях:
οίκημα — το (ΑΜ οἴκημα) [οικώ] χώρος στεγασμένος ο οποίος χρησιμεύει ως τόπος διαμονής, σπίτι, κατοικία («ἐν αἰχμαλώτοις Τρωϊκοῑς οἰκήμασι ναίουσιν», Αισχύλ.) αρχ. 1. κατοικημένος τόπος («ἱερὸν ἔσχον οἴκημα ποταμοῡ», Πίνδ.) 2. δωμάτιο, θάλαμος 3. δωμάτιο… … Dictionary of Greek
