-
21 ἀναγκαστός
Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ἀναγκαστός
-
22 ἀναγκαστῶς
ἀναγκαστῶς (s. ἀναγκάζω; Ps.-Pla., Axioch. 366a) adv. fr. ἀναγκαστός (Hdt. et al.; Jos., Ant. 18, 37) by compulsion (opp. ἑκουσίως) ποιμαίνειν 1 Pt 5:2 (the model of the volunteering civic-minded pers. underlies the line of thought).—M-M. -
23 ἁμαρτάνω
ἁμαρτάνω fut. ἁμαρτήσω Mt 18:21, cp. Hm 4, 1, 1f (W-S. §13, 8; Mlt-H. 227); 2 aor. (Theognis, Pind. et al.) ἥμαρτον, subj. ἁμάρτω Lk 17:3; 1 aor. (H. Gk.) ἡμάρτησα, subj. ἁμαρτήσω Mt 18:15; Lk 17:4; Ro 6:15, ptc. ἁμαρτήσας Ro 5:14 (cp. ἐπί, 6ac) 16; Hb 3:17; 2 Pt 2:4; pf. ἡμάρτηκα LXX, 1 pl. ἡμαρτήκαμεν 1J 1:10; pf. pass. ptc. neut. ἡμαρτημένα (Just.; Ath., R. 76, 10; s. B-D-F §75; 77; Mlt-H. 214; on the LXX forms s. Thackeray 259) to commit a wrong, to sin (in the sense ‘transgress’ against divinity, custom, or law since Hom., esp. LXX, also pseudepigr., Philo, Joseph., Herm. Wr., Just., Ath.; in gen. sense ‘miss the mark, err, do wrong’ Hom. et al.; also Diogenes 37, 7 p. 158, 11 Malherbe; cp. Papias [2:15] of Mark’s compilation).ⓐ abs. (Menand., Fgm. 499 K. ἄνθρωπος ὢν ἥμαρτον; Herodas 5, 27; Diogenes 15 p. 108, 17 Malherbe; Orig., C. Cels. 1, 7, 7; Hippol., Ref. 9, 15, 6) Mt 18:15; Lk 17:3; J 5:14; 8:11; 9:2f (cp. Hdt. 1, 138 for related line of thought); Ro 3:23; 5:12 (s. the lit. on ἁμαρτία 3b); 1 Cor 7:28, 36; 15:34; Eph 4:26 (Ps 4:5); 1 Ti 5:20; Tit 3:11; 1 Pt 2:20; 1J 1:10; 2:1; 3:6, 9; 5:18; 1 Cl 4:4 (Gen 4:7); 56:13 (Job 5:24); 2 Cl 1:2; B 10:10; Hv 3, 5, 5; m 4, 1, 4f; 8; 4, 2, 2 al. Of sinning angels (En 106:14; cp. 7:5; 20:6) 2 Pt 2:4. Of the devil 1J 3:8.ⓑ w. fuller indication of that in which the mistake or moral failure consists, by means of a supplementary ptc. (B-D-F §414, 5; cp. Hipponax [VI B.C.] 70 Diehl οὐχ ἁμαρτάνω κόπτων=I don’t miss when I strike; Jos., Ant. 3, 174; cp. Papias [2:15] cited above) ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον I have committed a sin by handing over innocent blood Mt 27:4.ⓒ w. indication of the manner of sinning (μέχρι ἐννοίας καὶ λόγου ἁ. Iren. 1, 6, 4 [Harv. I 56, 15]) ἀνόμως ἁ. Ro 2:12; opp. ἐν νόμῳ ἁ. ibid.; ἑκουσίως ἁ. (cp. Job 31:33) Hb 10:26. Opp. εἴ τι ἄκοντες ἡμάρτετε 1 Cl 2:3 (s. ἄκων). Also w. acc. (epigr. in Demosth. 18, 289 μηδὲν ἁμαρτεῖν ἐστι θεῶν) ἁ. ἁμαρτίαν (=חָטָא חֲטָאָה; Ex 32:30f al.; cp. Soph., Phil. 1249; Pla., Phd. 113e) commit a sin 1J 5:16a; ἁμαρτίας ἁ. Hv 2, 2, 4; also τοσαῦτα Hm 9:1 (Cornutus 10 τοιαῦτα ἁ.).—ὑπὸ χεῖρα ἁ. sin repeatedly Hm 4, 3, 6 (B-D-F §232, 1).ⓓ w. indication of the one against whom the sin is committedα. in the dat. (M. Ant. 4, 26; 9, 4 ἑαυτῷ ἁμαρτάνει; Ps 77:17; Bar 1:13; 2:5; ApcSed 15:8) σοὶ μόνῳ ἥμαρτον against you only 1 Cl 18:4 (Ps 50:6).β. other constructions: ἁ. εἴς τινα (Hdt. 1, 138 εἰς τὸν ἥλιον; Soph., Fgm. 21 εἰς θεούς; likew. X., Hell. 1, 7, 19; Pla., Phdr. 242c εἰς τὸ θεῖον; Jdth 5:20; 11:10; Sir 7:7; EpJer 12; ApcMos 32; Jos., Ant. 7, 320 εἰς τ. θεόν) Mt 18:21; Lk 17:4. εἰς Χριστόν 1 Cor 8:12. εἰς τοὺς ἀδελφούς ibid. (cp. Heraclitus 3 p. 188, 28 Malherbe). εἰς τὸ ἴδιον σῶμα 1 Cor 6:18 (cp. Aeschin. 1, 22).—εἰς τὸν οὐρανόν against God Lk 15:18, 21. ἁ. εἴς τινά τι (M. Ant. 7, 26; BGU 1141, 14ff [13 B.C.] ἡμάρτηκά τι εἰς σέ) Ac 25:8.γ. ἁ. ἐνώπιόν τινος (1 Km 7:6; 20:1; Tob 3:3; TestJob 15:6; JosAs 7:5; B-D-F §214, 6): ἐνώπιόν σου Lk 15:18, 21.ⓔ w. indication of the result ἁ. μὴ πρὸς θάνατον commit a sin that does not lead to death (like חֵטְא לָמוּת Num 18:22 λαβεῖν ἁμαρτίαν θανατηφόρον; Dt 22:26 ἁμάρτημα θανάτου) 1J 5:16b (RSeeberg, LIhmels Festschr. 1928, 19–31; OBauernfeind, VSchultze Festschr. ’31, 43–54).—EBurton, ICC Gal., 436–43; OHey, Ἁμαρτία: Philol. 83, 1928, 1–17; 137–63; FSteinleitner, D. Beicht 1913; KLatte, Schuld u. Sünde in d. griech. Rel.: ARW 20, 1921, 254–98.—DELG. M-M. TW. Sv.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
ἑκουσίως — ἑκούσιος voluntary adverbial ἑκούσιος voluntary masc acc pl (doric) ἑκούσιος voluntary adverbial ἑκούσιος voluntary masc/fem acc pl (doric) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
волѧ — ВОЛ|Ѧ (1161), Ѣ ( Ѧ) с. 1.Воля, как психическая способность, выражающаяся в действиях, поступках: прѣдаж тѣло своѥ наготу. волю на попьраниѥ. оутробоу на постъ. Изб 1076, 35; акы халевъ iс(с)ви. вьсю свою ѡ(т)сѣкъ волю. и боудеши акы ч(с)тыи… … Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.)
προαιρετικός — ή, ό / προαιρετικός, ή, όν, ΝΜΑ [προαιροῡμαι] νεοελλ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην προαίρεση, αυτός που γίνεται κατά προαίρεση, σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση κάποιου, εκούσιος, θεληματικός («προαιρετική εισφορά») αρχ. 1. αυτός που έχει… … Dictionary of Greek
волею — @font face {font family: ChurchArial ; src: url( /fonts/ARIAL Church 02.ttf );} span {font size:17px;font weight:normal !important; font family: ChurchArial ,Arial,Serif;} (ἑκουσίως) произвольно, добровольно … Словарь церковнославянского языка
вольныи — (178) пр. 1.Действующий по собственной воле: и почаша Володимерци молвити. мы ѥсмы волна˫а кнѩзѩ при˫али к собѣ. и кр(с)тъ цѣловали на всемь. а си ˫ако не свою волость творита. ЛЛ 1377, 126 об. (1176); то же ЛИ ок. 1425, 24 (1175); что ѥсть жена … Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.)
εκοντήν — ἐκοντήν (AM) επίρρ. εκουσίως … Dictionary of Greek
εκοντί — ἑκοντί (Α) επίρρ. εκουσίως … Dictionary of Greek
εκόντως — ἑκόντως (AM) επίρρ. εκουσίως … Dictionary of Greek
ευεπίφορος — εὐεπίφορος, ον (ΑΜ) 1. αυτός που εύκολα κλίνει προς κάτι ή παρασύρεται σε κάτι («εὐεπίφορος πρὸς τὴν ἀσέλγειαν») 2. αυτός που οδηγεί κάπου με ευκολία («εὐεπίφορος ὁδὸς ἐπὶ τινα», Διον. Αλ.). επίρρ... εὐεπιφόρως 1. με ευχαρίστηση, με ευκολία… … Dictionary of Greek
θέλω — (AM θέλω και ἐθέλω) 1. έχω την επιθυμία ή την ανάγκη ή την πρόθεση να κάνω κάτι ή να πω κάτι, επιθυμώ (α. «θέλω να φάω» β. «εἰ σύ γε σῷ θυμῷ ἐθέλεις», Ομ. Ιλ.) 2. επιθυμώ πολύ, επιζητώ (α. «θέλει να προκόψει» β. «πάντ ἐθέλω δόμεναι», Ομ. Ιλ.) 3.… … Dictionary of Greek
θελητός — θελητός, ή, όν (AM) [θέλω] επιθυμητός μσν. το ουδ. ως ουσ. τό θελητόν η επιθυμία, το θέλημα. επίρρ... θελητῶς (Α) εκουσίως, θεληματικά … Dictionary of Greek
