фæсæйын

Фæлæ стырбон йæ равзæрдмæ гæсгæ цыма чырыстон дины агъоммæ дæр уыд, афтæ зыны. – По всей видимости, праздник бытовал еще до христианства (у осетин). (Цыбырты Л., Ирон адæмон бæрæгбонтæ)

Рагъыдзуары стырбоны бæгæныйæ ма йын уыд, ныккæнды йæ авджын мигæнæны нывæрдта, æмæ уый дæр систа. – С праздника святилища Раг у нее оставалось пиво – хранилось в подвале в стеклянной бутыли, его она тоже достала. (Гуыцмæзты А., Дæ уды фарн)

Сæрмагондæй мæн тыххæй никуы фыста, 1967 азы журнал «Фидиуæджы» 2-аг номыры йын «Силуэттæ», зæгъгæ, ахæм сæргондимæ цы уац фæзындис, ууыл куыннæ дзурæм, уæд. – Отдельно обо мне (он) никогда не писал, за исключением статьи под названием «Силуэты», вышедшей во 2-м номере журнала «Фидиуæг» за 1967 год. («Фидиуæг», 2005, №1)

Айсетмæ сæудæджертæ арæх цыдысты, <...> цæмæй йын йæ иунæг лæппуйы сахуыр кæной сæудæджеры куыстыл. – К Айшет часто приходили купцы, чтобы научить ее единственного сына профессии купца. (Гæдиаты Секъа)

Чиныгуадзæн «Ир»-ы пъланы куыд амынд ис, афтæмæй мæ чиныджы аргъ хъуамæ уыдаид дыууæ абазийы, æцæгæй та йын йæ аргъ скодтой туман. – Как указано в плане издательства «Ир», цена моей книги должна была быть 20 копеек, а в действительности же сделали 10 рублей. (Хъодзаты Æ., Æмæ дзырд уыди Хуыцау)

Сæрæн, хъаруджын у. Фæлæ йын нæ батайдзæн ацы тыхтона. – Ловкий он, сильный. Но это насилие ему впрок не пойдет. (Санаты У., Тугвæндаг)

Уыйхыгъд чысыл нациты æвзæгтыл уынгæджы бон акодта: уыцы æнæхайыры «общность» фæлдисынæн сæ æрмæг хъуыдис æмæ бæстæйы адæмты, æппæты фыццаг чысыл нациты, хъуамæ нывондæн æрхастаиккой. – Зато языки малых наций попали в затруднительное положение: для создания этой злополучной «общности» (т.е. «новой исторической общности – советского народа») им нужен был материал, и народы страны, прежде всего малые народы, должны были быть принесены в жертву. (Хъодзаты Æ., «Мах дуг», 2007, №1)

Уыйхыгъд хи стауын æмæ кæрæдзи æфхæрынмæ, стæй æрыгоны размæ цæлхдуртæ æвæрынмæ хорз арæхсынц дохтыртæн сæ фылдæр. – Вместо этого, большинство врачей умудряются оскорблять друг друга и ставить препоны молодым. (Цгъойты Х., «Мах дуг», 2004, №9)

Кæрæдзийы къухтæй скъæфæгау кодтам æмæ зыдæй кастыстæм æмдзæвгæты къаннæг æмбырдгонд, «Фараст барæджы», зæгъгæ, ахæм сæргондимæ, йæ автор – Хаджеты Таймураз. Авторы ном не ’ппæтæн дæр æнæзонгæ уыд, никуы йын федтам йæхи дæр, фæлæ нын уыйхыгъд йе ’мдзæвгæтæ та тырысайау систы. – Мы вырывали друг у друга из рук и жадно читали маленький сборник стихов под названием «Девять всадников», его автор – Таймураз Хаджеты. Не всем из нас было знакомо имя автора, никогда мы не видели его самого, но зато стихи поэта стали для нас чем-то вроде знамени. (Косты Л., Æрдхæрæны зарæг)

Нæ сæйраг горæты йын музыкалон-драмон театры фарсмæ иууатон фатер уыд. – В нашей столице, рядом с музыкально-драматическим театром у него была однокомнатная квартира. (Дзасохты М., Дæллаг Ир)

Æрбаластой йæ ардæм æмæ йын фехсыны тæрхон скодтой. – Привезли его сюда и приговорили к расстрелу. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)

Нæ зонын, цы фæхос Васойæн уыцы зын уавæры æфхæрæн критикæ бауромынæн. – Не знаю, что помогло Васо в той тяжелой ситуации воспрепятствовать оскорбительной критике. (Джусойты Н., Уроки Васо Абаева)

Чи зоны, æмæ йын критикон диалог чысыл фæхос уаид. – Может ему критический диалог немного помог бы. (Джусойты Н., «Мах дуг», 2007, №10)

Æрбацыд Æм хъотырджын, æрзоныгыл Йæ разы æмæ Йын загъта: «Хицау, кæд Дæ фæнды, уæд Дæ бон у, æмæ мæ ссыгъдæг кæнай». – И вот подошел прокаженный и, кланяясь Ему, сказал: Господи! если хочешь, можешь меня очистить. (Матфейы Евангели)

Æндæрæхсæв фыны мæ цæгаты уыдтæн, нæ лæг, цыма мæ фыд хъугомы сысджы карста, æз та йын куыристæ бастон. – Позапрошлой ночью во сне была я в родительском доме, супруг мой, и привиделось мне будто отец мой жал овес в поле, а я связывала снопы. (Гæлуаты А., Хæдæг æмæ Дудæг)

Max нæ хъæуы æгъдæуттæ идеализаци кæнын. – Нам не следует идеализировать обычаи. (Джыккайты Ш. «Мах дуг», 2004, №4–5)

Се ’ппæтæн дæр сæ быцæуы сæр уыди хуыцауы уавæрыл æмæ йын цыт куыд дæттын хъæуы, ууыл. – Все спорили о сущности бога и о том, как нужно почитать его. (Л. Толстой, Суратская кофейня. Тæлмацгæнæг – Æмбалты Ц.)

Чи зоны, бафæрсай: уæдæ цы хъæуы æцæг фыссæджы? Мæ дзуапп: СÆРИБАР! – Может быть, ты спросишь: что же нужно настоящему писателю? Мой ответ: СВОБОДА! (Хъодзаты Æ., «Мах дуг»)

Max нæхимæ рацыдыстæм, фæндагыл æз мæ лымæнæн загътон, зæгъгæ, æмдзæхгæр нывтыл карст сылгоймагæй хи дæрдты ласын хъæуы. – Мы пошли домой, по дороге я сказал моему другу, что от женщины прямых линий следует держаться подальше. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах)

Цалдæр мæйы рауад. Зымæджы фæзынд цыдæр дæргъæй-дæргъмæ бæмбæджджын уæлæфтауы, цыма йын ам Париж нæ, фæлæ Оренбурджы быдыртæ сты. Æмæ та йæ мангойлаг цæстыты фæлывд æнгас æмæ рагзаманты цæсгом: мæ цæстыты раз уадидæгæн сыстынц хус дзæгæрæг быдыртæ, цатыр, Чингисханы æндæрг. – Проходит несколько месяцев. Зимой он появляется в чем-то похожем на длинную ватную кофту, точно это и не Париж, а Оренбургская степь. И опять этот виляющий взгляд узких монгольских глаз и древнее лицо: я сразу вижу перед собой безводные степи, юрту, тень Чингисхана. (Гæздæнты Г., Блокнотæй. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Хæрзбон у, мæ табор, Мæ бæллиц, мæ зын, Дæ цатыртæм ахсæв Фæстаг хатт кæсын!.. – Прощай, мой табор, моя мечта, моя боль, на твои шатры я сегодня ночью в последний раз смотрю!.. (Малиты Васо, Пэя)

Ме ’мбæлттæй йын чидæр загъта, мæнæй уый фыссæг у, зæгъгæ. – Кто-то из моих приятелей сказал ему, что я писатель. (Дзесты К., Зæрдæйы ностæ)