φύσις

φύσις, εως, ἡ (φύω; Hom.+)

① condition or circumstance as determined by birth, natural endowment/condition, nature, esp. as inherited fr. one’s ancestors, in contrast to status or characteristics that are acquired after birth (Isocr. 4, 105 φύσει πολίτης; Isaeus 6, 28 φύσει υἱός; Pla., Menex. 245d φύσει βάρβαροι, νόμῳ Ἕλληνες; Just., A I, 1, 1 Καίσαρος φύσει υἱῷ; SIG 720, 3; OGI 472, 4; 558, 6 al.; PFay 19, 11.—Theoph. Ant. 1, 13 [p. 86, 16]) ἡμεῖς φύσει Ἰουδαῖοι Gal 2:15 (cp. Ptolemaeus, Περὶ Ἡρῴδου τ. βασιλέως: no. 199 Jac. [I A.D.] Ἰουδαῖοι … ἐξ ἀρχῆς φυσικοί; Jos., Ant. 7, 130; φύσει Λιμναίου IK XXXVII, 15, 3 of the birth daughter of L. in contrast to her adoptive relationship w. one named Arsas). ἡ ἐκ φύσεως ἀκροβυστία the uncircumcision that is so by nature (a ref. to non-Israelites, who lack the moral cultivation of those who are circumcised and yet ‘observe the upright requirements of the law’ [Ro 2:26]. Israelites who violate their responsibilities to God, despite their privileged position indicated by receipt of circumcision and special revelation, run the risk of placing themselves in the condition of the uncircumcised) Ro 2:27. ἤμεθα τέκνα φύσει ὀργῆς we were, in our natural condition (as descendants of Adam), subject to (God’s) wrath Eph 2:3 (the position of φύσει betw. the two words as Plut., Mor. 701a; DTurner, Grace Theological Journal 1, ’80, 195–219). The Christians of Tralles have a blameless disposition οὐ κατὰ χρῆσιν, ἀλλὰ κατὰ φύσιν not from habit, but by nature ITr 1:1 (here the contrast is between perfunctory virtue and spontaneous or instinctive behavior; Pindar sim. extolled the virtues of athletes who, in contrast to those w. mere acquired learning, reflected their ancestral breeding for excellence: O. 7, 90–92; P. 10, 11–14; N. 3, 40–42; 6, 8–16). οἱ κατὰ φύσιν κλάδοι the natural branches Ro 11:21, 24c. ἡ κατὰ φύσιν ἀγριέλαιος a tree which by nature is a wild olive vs. 24a; opp. παρὰ φύσιν contrary to nature vs. 24b; s. lit. s.v. ἀγριέλαιος and ἐλαία 1. On κατὰ and παρὰ φύσιν s. MPohlenz, Die Stoa I ’48, 488c.

② the natural character of an entity, natural characteristic/disposition (χρυσὸς … τὴν ἰδίαν φ. διαφυλάττει Iren. 1, 6, 2 [Harv. I 55, 2]; Hippol., Ref. 5, 8, 12) ἡ φύσις ἡ ἀνθρωπίνη human nature (Pla., Tht. 149b, Tim. 90c; Aristot. 1286b, 27; Epict. 2, 20, 18; Philo, Ebr. 166 al.; Aelian, VH 8, 11 τῶν ἀνθρώπων φύσις θνητή; TestJob 3:3 ἡ ἀνθρωπίνη φ.; Orig., C. Cels. 1, 52, 13; Just., A II, 6, 3 τῇ φύσει τῶν ἀνθρώπων) Js 3:7b (unless the sense should be humankind, s. 4 below). Euphemistically: παρθένος ἐγέννησεν, ἃ οὐ χωρεῖ ἡ φύσις αὐτῆς while remaining a virgin, a virgin has had a child or a virgin has given birth, something that does not accord w. her natural condition (as a virgin) GJs 19:3. τὸ ἀδύνατον τῆς ἡμετέρας φύσεως the weakness of our nature Dg 9:6. θείας κοινωνοὶ φύσεως sharers in the divine nature 2 Pt 1:4 (cp. ὅσοι φύσεως κοινωνοῦντες ἀνθρω[πίν]ης IReisenKN, p. 371, 46f; Jos., C. Ap. 1, 232 θείας μετεσχηκέναι φύσεως; Himerius, Or. 48 [=Or. 14], 26 of Dionysus: πρὶν εἰς θεῶν φύσιν ἐλθεῖν=before he attained to the nature of the gods; Ar. 13, 5 μία φ. τῶν θεῶν. Difft. AWolters, Calvin Theological Journal 25, ’90, 28–44 ‘partners of the Deity’).—Also specif. of sexual characteristics (Diod S 16, 26, 6 originally παρθένοι prophesied in Delphi διὰ τὸ τῆς φύσεως ἀδιάφθορον=because their sexuality was uncorrupted. φύσις of sex and its change Dicaearchus, Fgm. 37 W.; ἑρμαφροδίτου φ. Iren. 1, 11, 5 [Harv. I 108, 8]. Obviously φ. also has the concrete mng. ‘sex organ’: Nicander, Fgm. 107; Diod S 32, 10, 7 φ. ἄρρενος corresponding to φ. θηλείας following immediately; Anton. Lib. 41, 5; Phlegon: 257 Fgm. 36, 2, 1 Jac.). In the context of Mary’s virginal delivery ἐραυνήσω τὴν φύσιν αὐτῆς= I will examine whether she remains a virgin GJs 19:3b; 20:1 (where Tdf. with codd. reads ἔβαλε Σαλώμη τὸν δάκτυλον αὐτῆς εἰς τὴν φύσιν αὐτῆς [cp. J 20:25]). The hyena παρʼ ἐνιαυτὸν ἀλλάσσει τὴν φύσιν changes its nature every year, fr. male to female and vice versa B 10:7 (s. ὕαινα). Polytheists worship τοῖς φύσει μὴ οὖσιν θεοῖς beings that are by nature no gods at all Gal 4:8 (s. CLanger, Euhemeros u. die Theorie der φύσει u. θέσει θεοί: Αγγελος II 1926, 53–59; Mel., P. 8, 58 φύσει θεὸς ὢν καὶ ἄνθρωπος; Synes., Prov. 1, 9 p. 97c τοῖς φύσει θεοῖς; Diod S 3, 9, 1 differentiates between two kinds of gods: some αἰώνιον ἔχειν κ. ἄφθαρτον τὴν φύσιν, others θνητῆς φύσεως κεκοινωνηκέναι κ. διʼ ἀρετὴν … τετευχέναι τιμῶν ἀθανάτων=some ‘have an everlasting and incorruptible nature’, others ‘share mortal nature and then, because of their personal excellence, … attain immortal honors’).—ὅταν ἔθνη φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῶσιν when gentiles spontaneously (i.e. without extraneous legal instruction; cp. the prophetic ideal Jer 31:32–34) fulfill the demands of the (Mosaic) law Ro 2:14 (s. WMundle, Theol. Blätter 13, ’34, 249–56 [the gentile as Christian under direction of the πνεῦμα]; difft. s. 3 below).

③ the regular or established order of things, nature (Ar. 4, 2 κατὰ ἀπαραίτητον φύσεως ἀνάγκην=in accordance with the non-negotiable order of things; Ath. 3, 1 νόμῳ φύσεως) μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν they exchanged the natural function for one contrary to nature Ro 1:26 (Diod S 32, 11, 1 παρὰ φύσιν ὁμιλία; Appian, Bell. Civ. 1, 109 §511; Athen. 13, 605d οἱ παρὰ φύσιν τῇ Ἀφροδίτῃ χρώμενοι=those who indulge in Aphrodite contrary to nature; TestNapht 3:4; Philo, Spec. Leg. 3, 39 ὁ παιδεραστὴς τὴν παρὰ φύσιν ἡδονὴν διώκει=a lover of boys pursues unnatural pleasure; Jos., C. Ap. 2, 273; Tat. 3:4; Ath. 26, 2; on φ. as definer of order s. JKube, ΤΕΧΝΗ und ΑΡΕΤΗ ’69, esp. 44–46; on relation to κτίσι in Paul, s. OWischmeyer, ZTK 93, ’96, 352–75). ὅταν ἔθνη φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῶσιν when gentiles fulfil the law’s demands by following the natural order (of things) Ro 2:14 (cp. Ltzm., Hdb., exc. on Ro 2:14–16; but s. 2 above). ἡ φύσις διδάσκει ὑμᾶς 1 Cor 11:14 (Epict. 1, 16, 9f; Plut., Mor. 478d; Synes., Calv. [Baldhead] 14 p. 78c φύσις as well as νόμος prescribes long hair for women, short hair for men.—Ltzm., Hdb. ad loc.). τὸ ὄνομα, ὸ̔ κέκτησθε φύσει δικαίᾳ the name which you bear because of a just natural order IEph 1:1 (s. Hdb. ad loc.—τῇ φ. τὸ ἀγαθὸν ἀνώφορόν ἐστιν Did., Gen. 21, 5.—JKleist, transl. ’46, 119 n. 2 suggests ‘natural disposition’).—RGrant, Miracle and Natural Law ’52, 4–18.

④ an entity as a product of nature, natural being, creature (X., Cyr. 6, 2, 29 πᾶσα φύσις=every creature; 3 Macc 3:29.—Diod S 2, 49, 4 plants are called φύσεις καρποφοροῦσαι; 3, 6, 2 θνητὴ φ.= a mortal creature. Ps.-Callisth. 1, 10, 1 ἀνθρωπίνη φ. = a human creature. It can also mean species [X. et al.; 4 Macc 1:20; Philo] and then at times disappear in translation: Ps.-Pla, Epin. 948d ἡ τῶν ἄστρων φύσις=the stars; X., Lac. 3, 4 ἡ τῶν θηλειῶν φύσις=the women; Aristot., Part. An. 1, 5 περὶ τῆς ζῳϊκῆς φ.=on animals) πᾶσα φύσις θηρίων κτλ. Js 3:7a. Also prob. ἡ φ. ἡ ἀνθρωπίνη humankind 3:7b; s. 2 above.—Kl. Pauly IV 841–44 (lit.).—DELG s.v. φύομαι C 6. M-M. EDNT. TW. Sv.

     φύσις

    - εως, редко поэт. εος (ῠ) ἥ

    1) природные свойства, природа, характер

    

(Αἰγύπτου Her.; ἥ εὐγενές φ. Soph.; αἱ φύσεις τῶν πολιτειῶν Isocr.)

    2) природа, естество

    

ἡ τῶν πάντων φ. Xen. — вся природа, вселенная;

    3) вещество, материал

    

κλίνης φ. τὸ ξύλον, ἀνδριάντος δ΄ ὅ χαλκός Arst. — вещество ложа - дерево, а статуи - медь

    4) наружный вид, внешность

    

φύσιν τίν΄ εἶχε ; Soph. — какова была его наружность?

    5) род, природа

    

θνητέ φ. Soph. — род смертных, т.е. человеческий род;

    6) создание, творение, существо, тварь

    

φύσεις καρποφοροῦσαι Diod. — плодоносящие существа, т.е. растения;

    7) происхождение, рождение

    

ἐκ πατρὸς ταὐτοῦ φύσιν ἔκ τε μητρός Soph. — (дочь) того же отца и той же матери;

    8) (иногда описательно, для подчеркивания сущности предмета)

    

καὴ γὰρ ἂν πέτρου φύσιν σύ γ΄ ὀργάνειας Soph. — ведь и самый камень ты мог бы вывести из терпения;

φύσις [pron. full] [ῠ], ἡ, gen. φύσεως, poet. φύσεος prob. (metri gr.) in E.Tr. 886, cf. Ar.V. 1282 (lyr.), 1458 (lyr.), [dialect] Ion. φύσιος: dual φύσει (

A v.l. φύση) Pl.R. 410e, ([etym.] φύω):

I origin,

φ. οὐδενός ἐστιν ἁπάντων θνητῶν οὐδὲ.. τελευτή Emp.8.1

(cf. Plu.2.1112a);

φ. βούλονται λέγειν γένεσιν τὴν περὶ τὰ πρῶτα Pl.Lg. 892c

;

ἡ φ. ἡ λεγομένη ὡς γένεσις ὁδός ἐστιν εἰς φύσιν Arist.Ph. 193b12

;

φ. λέγεται ἡ τῶν φυομένων γένεσις Id.Metaph. 1014b16

; freq. of persons, birth,

φύσει νεώτερος S.OC 1295

, cf. Aj. 1301, etc.;

φύσι γεγονότες εὖ Hdt.7.134

; φύσει, opp. θέσει (by adoption), D.L.9.25;

φύσει Ἀμβρακιώτης, δημοποίητος δὲ Σικυώνιος Ath.4.183d

; so ὁ κατὰ φύσιν πατήρ, υἱός, ἀδελφός, Plb. 3.9.6, 3.12.3, 11.2.2; also in acc.,

ἐκ πατρὸς ταὐτοῦ φύσιν S.El. 325

; ἢ φίλων τις ἢ πρὸς αἵματος φύσιν ib. 1125, cf. Isoc.3.42.

2 growth, τριχῶν, παιδίου, Hp.Nat.Puer.20,29, cf. 27: pl.,

γενειάσεις καὶ φύσεις κεράτων Plot.4.3.13

.

II the natural form or constitution of a person or thing as the result of growth (

οἷον ἕκαστόν ἐστι τῆς γενέσεως τελεσθείσης, ταύτην φαμὲν τὴν φ. εἶναι ἑκάστου Arist.Pol. 1252b33

): hence,

1 nature, constitution, once in Hom., καί μοι φύσιν αὐτοῦ (sc. τοῦ φαρμάκου)

ἔδειξε Od.10.303

;

φ. τῆς χώρης Hdt.2.5

;

τῆς Ἀττικῆς X.Vect.1.2

, cf. Oec.16.2, D.18.146, etc.;

τῆς τριχός X.Eq.5.5

; αἵματος, ἀέρος, etc., Arist.PA 648a21, Mete. 340a36, etc.: pl.,

φύσεις ἐγγιγνομένας καρπῶν καὶ δένδρων Isoc.7.74

;

αἱ φ. καὶ δυνάμεις τῶν πολιτειῶν Id.12.134

;

ἡ τῶν ἀριθμῶν φ. Pl.R. 525c

;

ἡ τῶν πάντων φ. X.Mem.1.1.11

, etc.;

ἡ ἰδία τοῦ πράγματος φ. IG22.1099.28

(Epist.Plotinae).

2 outward form, appearance,

μέζονας ἢ κατ' ἀνθρώπων φύσιν Hdt.8.38

; ἢ νόον ἤτοι φύσιν either in mind or outward form, Pi.N.6.5;

οὐ γὰρ φ. Ὠαριωνείαν ἔλαχεν Id.I.4(3).49

(67);

μορφῆς δ' οὐχ ὁμόστολος φ. A.Supp. 496

;

τὸν δὲ Λάϊον φύσιν τίν' εἶχε φράζε S.OT 740

(read εἷρπε, taking φ. with ἔχων), cf. Tr. 379; δρακαίνης φ. ἔχουσαν ἀγρίαν prob. in E.Ba. 1358;

τὴν ἐμὴν ἰδὼν φ. Ar.V. 1071

(troch.), cf. Nu. 503;

τὴν τοῦ σώματος φ. Isoc.9.75

.

3 Medic., constitution, temperament, Hp.Aph.3.2 (pl.), al.;

ἡ φ. καὶ ἡ ἕξις Id.Acut.43

;

φ. φύσιος καὶ ἡλικία ἡλικίης διαφέρει Id.Fract.7

;

φύσιες νούσων ἰητροί Id.Epid.6.5.1

.

b natural place or position of a bone or joint, ἀποπηδᾶν ἀπὸ τῆς φ., ἐς τὴν φ. ἄγεσθαι, Id.Art.61, 62, al.;

ὀστέον μένον ἐν τῇ ἑωυτοῦ φ. Id.VC5

, al.;

φύσιες τῶν ἄρθρων Id.Nat.Puer.17

.

4 of the mind, one's nature, character,

ἦθος ἕκαστον, ὅπῃ φ. ἐστὶν ἑκάστῳ Emp.110.5

;

εὐγενὴς γὰρ ἡ φ. κἀξ εὐγενῶν.. ἡ σή S.Ph. 874

; τὴν αὑτοῦ φ. λιπεῖν, δεῖξαι, ib. 902, 1310;

φ. φρενός E.Med. 103

(anap.);

ἡ ἀνθρωπεία φ. Th.1.76

;

φ. τῆς μορφῆς καὶ τῆς ψυχῆς X.Cyr.1.2.2

;

ὀνόματι μεμπτὸν τὸ νόθον, ἡ φ. δ' ἴση E.Fr. 168

; φ. φιλόσοφος, τυραννική, etc., Pl.R. 410e, 576a, etc.;

δεξιοὶ φύσιν A.Pr. 489

;

ἀκμαῖοι φύσιν Id.Pers. 441

;

τὸ γὰρ ἀποστῆναι χαλεπὸν φύσεος, ἣν ἔχοι τις Ar.V. 1458

(lyr.), cf. 1282 (lyr.);

Σόλων.. ἦν φιλόδημος τὴν φ. Id.Nu. 1187

;

ἔνιοι ὄντες ὡς ἀληθῶς τοῦ δήμου τὴν φ. οὐ δημοτικοί εἰσι X.Ath.2.19

; φύσεως ἰσχύς force of natural powers, Th.1.138; φύσεως κακία badness of natural disposition, D.20.140;

ἀγαθοὶ.. γίγνονται διὰ τριῶν, τὰ τρία δὲ ταῦτά ἐστι φ. ἔθος λόγος Arist. Pol. 1332a40

; χρῶ τῇ φύσει, i.e. give rein to your natural propensities, Ar.Nu. 1078, cf. Isoc.7.38;

τῇ φ. χρώμενος Plu.Cor.18

;

θείας κοινωνοὶ φ. 2 Ep.Pet.1.4

: pl., Isoc.4.113, v.l. in E.Andr. 956;

οἱ ἄριστοι τὰς φ. Pl.R. 526c

, cf. 375b, al.: prov.,

ἔθος, φασί, δευτέρη φ. Jul.Mis. 353a

.

b instinct in animals, etc., Democr.278;

οὐκ ἐπιστήμῃ οὐδὲ τέχνῃ ἀλλὰ φύσει Herm.

ap. Stob.1.41.6;

ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις ἡ αἴσθησις τῇ φ. ἥνωται, ἐν δὲ ἀνθρώποις τῇ νοήσει Corp.Herm. 9.1

, cf. 12.1.

5 freq. in periphrases, καὶ γὰρ ἂν πέτρου φύσιν σύ γ' ὀργάνειας, i.e. would'st provoke a stone, S.OT 335;

χθονὸς φ. A.Ag. 633

; esp. in Pl.,

ἡ τοῦ πτεροῦ φ. Phdr. 251b

;

ἡ φ. τῶν σωμάτων Smp. 186b

; ἡ φ. τῆς ἀσθενείας its natural weakness, Phd. 87e;

ἡ τοῦ μυελοῦ φ. Ti. 84c

;

ἡ τοῦ δικαίου φ. Lg. 862d

, al.; ἡ φ., with gen. understood, Smp. 191a, Phd. 109e.

III the regular order of nature,

τύχη.. ἀβέβαιος, φ. δὲ αὐτάρκης Democr.176

;

κατὰ φύσιν Pl.R. 444d

, etc.; τρίχες κατὰ φύσιν πεφυκυῖαι growing naturally, Hdt.2.38, cf. Alex.156.7 (troch.);

κατὰ φύσιν νόμος ὁ πάντων βασιλεύς Pi.Fr. 169

(cf. Pl.Grg. 488b);

κατὰ φ. ποιεῖν Heraclit.112

; opp. παρὰ φύσιν, E.Ph. 395, Th.6.17, etc.;

παρὰ τὴν φ. Anaxipp.1.18

; προδότης ἐκ φύσεως a traitor by nature, Aeschin.2.165; πρὸ τῆς φ. ἥκειν εἰς θάνατον before the natural term, Plu.Comp.Dem.Cic.5: freq. in dat. φύσει (

ἐν φ. Hp.

Aër.14) by nature, naturally, opp. τύχῃ, τέχνῃ, Pl.Lg. 889b, cf. R. 381b;

φύσει τοιοῦτος Ar.Pl. 275

, cf. 279, al.;

ὁ ἄνθρωπος φ. πολιτικὸν ζῷόν ἐστι Arist.Pol. 1253a3

; ὁ μὴ αὑτοῦ φ. ἀλλ' ἄλλου ἄνθρωπος ὤν, οὗτος φ. δοῦλός ἐστιν ib. 1254a15;

φ. γὰρ οὐδεὶς δοῦλος ἐγενήθη ποτέ Philem.95.2

; opp. νόμῳ (by convention), Philol.9, Archelaus ap.D.L.2.16, Pl.Grg. 482e, cf. Prt. 337d, etc.;

τὰ μὲν τῶν νόμων ὁμολογηθέντα, οὐ φύντ' ἐστίν, τὰ δὲ τῆς φύσεως φύντα, οὐχ ὁμολογηθέντα Antipho Soph.44

Ai 32 (Vorsokr.5);

ἅπας ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος φύσει καὶ νόμοις διοικεῖται D.25.15

;

τοὺς τῆς φ. οὐκ ἔστι λανθάνειν νόμους Men.Mon. 492

;

οὐ σοφίᾳ, ἀλλὰ φύσει τινί Pl. Ap. 22c

;

φ. μὴ πεφυκότα τοιαῦτα φωνεῖν S.Ph.79

, cf. Pl.Phlb. 14c, etc.;

φύσει πάντα πάντες ὁμοίως πεφύκαμεν καὶ βάρβαροι καὶ Ἕλληνες εἶναι Antipho Soph.44

Bii 10 (Vorsokr.5); φύσιν ἔχει c. inf., it is natural, κῶς φύσιν ἔχει πολλὰς μυριάδας φονεῦσαι (sc. τὸν Ἡρακλέα); Hdt.2.45, cf. Pl.R. 473a; οὐκ ἔχει φύσιν it is contrary to nature, ib. 489b;

οὔτ' εὔλογον οὔτ' ἔχον ἐστὶ φύσιν D.2.26

;

τὸ τόλμημα φύσιν οὐκ ἔχει Polem.Call.36

.

IV in Philosophy:

1 nature as an originating power,

φ. λέγεται.. ὅθεν ἡ κίνησις ἡ πρώτη ἐν ἑκάστῳ τῶν φύσει ὄντων Arist.Metaph. 1014b16

;

ὁ δὲ θεὸς καὶ ἡ φ. οὐδὲν μάτην ποιοῦσιν Id.Cael. 271a33

; ἡ δὲ φ. οὐδὲν ἀλόγως οὐδὲ μάτην ποιεῖ ib. 291b13;

ἡ μὲν τέχνη ἀρχὴ ἐν ἄλλῳ, ἡ δὲ φ. ἀρχὴ ἐν αὐτῷ Id.Metaph. 1070a8

, cf. Mete. 381b5, etc.;

φ. κρύπτεσθαι φιλεῖ Heraclit.123

;

ἡ γοητεία τῆς φ. Plot.4.4.44

; φ. κοινή, the principle of growth in the universe, Cleanth.Stoic.1.126; as Stoic t.t., the inner fire which causes preservation and growth in plants and animals, defined as πῦρ τεχνικὸν ὁδῷ βαδίζον εἰς γένεσιν, Stoic.1.44, cf. 35, al., S.E.M.9.81; Nature, personified,

χάρις τῇ μακαρίᾳ Φ. Epicur.Fr. 469

;

Φ. καὶ Εἱμαρμένη καὶ Ἀνάγκη Phld. Piet.12

;

ἡ κατωφερὴς Φ. Corp.Herm.1.14

.

2 elementary substance,

κινδυνεύει ὁ λέγων ταῦτα πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γῆν καὶ ἀέρα πρῶτα ἡγεῖσθαι τῶν πάντων εἶναι καὶ τὴν φ. ὀνομάζειν αὐτὰ ταῦτα Pl.Lg. 891c

, cf. Arist.Fr.52 (defined as

τὴν πρώτην οὐσίαν.. ὑποβεβλημένην ἅπασι τοῖς γεννητοῖς καὶ φθαρτοῖς σώμασι Gal.15.3

);

τῶν φύσει ὄντων τὰ στοιχεῖά φασιν εἶναι φύσιν Arist.Metaph. 1014b33

: pl., Epicur.Ep. 1p.6U., al.;

ἄτομοι φ.

atoms,

Democr.

ap. Diog.Oen.5, Epicur.Ep. 1p.7U.;

ἄφθαρτοι φ. Phld.Piet.83

.

3 concrete, the creation, 'Nature',

ἀθανάτου.. φύσεως κόσμον ἀγήρων E.Fr. 910

(anap.);

περὶ φύσεώς τε καὶ τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ ἄττα διερωτᾶν Pl.Prt. 315c

; περὶ φύσεως, title of works by Xenophanes, Heraclitus, Gorgias, Epicurus, etc.;

[σοφία] ἣν δὴ καλοῦσι περὶ φύσεως ἱστορίαν Pl.Phd. 96a

;

περὶ φ. ἀφοριζόμενοι διεχώριζον ζῴων τε βίον δένδρων τε φύσιν λαχάνων τε γένη Epicr.11.13

(anap.); so later,

ἡ φ. τὸ ὑπὸ ψυχῆς τῆς πάσης ταχθέν Plot.2.2.1

;

τὰ στοιχεῖα τῆς φ. Corp.Herm.1.8

; αἱ δύο φ., i.e. heaven and earth, light and darkness, etc., PMag.Leid.W.6.42.

4 Pythag. name for two, Theol.Ar.12.

V as a concrete term, creature, freq. in collect. sense, θνητὴ φ. mankind, S.Fr. 590 (anap.), cf. OT 869 (lyr.); πόντου εἰναλία φ. the creatures of the sea, Id.Ant. 345 (lyr.);

ὃ πᾶσα φ. διώκειν πέφυκε Pl.R. 359c

, cf. Plt. 272c; ἡ τῶν θηλειῶν φ. woman- kind (opp. τὸ ἄρρεν φῦλον) X.Lac.3.4: also in pl., S.OT 674, Pl.R. 588c, Plt. 306e, X.Oec.13.9; in contemptuous sense, αἱ τοιαῦται φ. such creatures as these, Isoc.4.113, cf. 20.11, Aeschin.1.191.

b of plants or material substances,

φ. εὐώδεις καρποφοροῦσαι D.S.2.49

;

ὑγράν τινα φ. καπνὸν ἀποδιδοῦσαν Corp.Herm. 1.4

.

VI kind, sort, species,

ταύτην.. ἔχειν βιοτῆς.. φύσιν S.Ph. 165

(anap.);

ἐκλέγονται ἐκ τούτων χρημάτων μίαν φ. τὴν τῶν λευκῶν Pl.R. 429d

; φ. [ἀλωπεκίδων] species, X.Cyn.3.1; natural group or class of plants, Thphr.HP6.1.1 (pl.).

VII sex, θῆλυς φῦσα (prob. for οὖσα)

κοὐκ ἀνδρὸς φύσιν S.Tr. 1062

, cf. OC 445, Th.2.45, Pl.Lg. 770d, 944d: hence,

2 the characteristic of sex, = αἰδοῖον, Tab.Defix. 89a6 (iv B.C.), Nic.Fr.107, D.S.32.10, S.E.M.1.150, etc.: esp. of the female organ, Hp.Mul.2.143, Ant.Lib.41, Artem.5.63, PMag.Osl.1.83,324, Horap. 1.11: pl., τῶν δύοφ., of the testes, Sch.Ar.Lys.92, cf. PMag.Par.1.318.

φύσις, ἡ, (1) die Natur; (a) die natürliche, angeborne Beschaffenheit, die Naturanlage, das Wesen einer Person od. Sache; φύσιν προςφέρομεν ἀϑανάτοις, dem νόος entgegengesetzt, also das Äußere. Bes. die Anlagen des Geistes, Talent, Genie; γυνὴ δὲ ϑῆλυς οὖσα κοὐκ ἀνδρὸς φύσιν, nicht von der Natur eines Mannes; (b) die Naturordnung, Einrichtung der Natur; φύσει, von Natur, nach einem Naturtriebe; κατὰ φύσιν, nach der Natur, nach natürlichen Gesetzen; ὁ κατὰ φύσιν πατήρ, natürlicher od. leiblicher Vater; παρὰ φύσιν, wider die Naturordnung, naturwidrig; κῶς φύσιν ἔχει πολλὰς μυριάδας φονεῠσαι τὸν Ἡρακλέα; wie ist es natürlich od. natürlicher Weise denkbar, daß er viele Tausende getötet hat?; τοῠτο φύσιν οὐκ ἔχει, das ist gegen die Natur; φύσιν ἔχει γενέσϑαι, es liegt in der Natur, daß es so geschieht, es pflegt nach dem Gange der Natur so zu geschehen; (2) die Natur als die zeugende, schaffende Kraft, dah. Zeugung, Erschaffung, Entstehung; (3) das Erzeugte, ein Geschöpf, das Geschlecht, die Nachkommenschaft; ϑηλεῖα φ., die Weiber; auch von leblosen Gegenständen

φύσῑς, φύσις

origin: fem acc pl (epic doric ionic aeolic)

φύσις

origin: fem nom sg

5449 φύσις

5449 φύσις

вид

-εως

nature, natural condition Wis 13,1; nature, natural disposition Wis 7,20; creature 3 Mc 3,29 Cf. LARCHER 1984 473; 1985 750-751; SHIPP 1979, 560; →NIDNTT; TWNT