-
1 ναύκρᾱρος
ναύ-κρᾱρος, ὁ (ursprünglich ναύκληρος, Schiffspatron), Vorsteher einer alten Bürgergemeinschaft in Athen, wo das Volk in vier Phylen, jede Phyle in zwölf ναυκραρίαι eingeteilt war, deren jede ein Schiff stellen und ausrüsten mußte; wahrscheinlich wurde der Reichste in solcher Bürgerabteilung, der am meisten zu den Kosten hergab, der Schiffspatron und zugleich Vorsteher seiner Abteilung, der besonders die Geldbeiträge zu erheben hatte. Nach Kleisthenes' Einteilung in zehn φυλαί treten die δήμαρχοι an die Stelle der ναύκραροι, und die δῆμοι an die der ναυκραρίαι, obwohl sie für den besonderen Zweck der Schiffsausrüstung noch, fünfzig an Zahl, fortbestanden zu haben scheinen; die neun Archonten: πρυτάνις τῶν ναυκράρων -
2 πρύτανις
πρύτανις, ὁ, der Prytan, eigtl. Fürst, Herrscher, (verwandt mit πρῶτος); στεροπᾶν κεραυνῶν τε πρύτανις ist Zeus, Pind. P. 6, 24, u. πρύτανι κύριε πολλῶν ἀγυιᾶν, P. 2, 58, der König Hiero; μακάρων πρύτανις, Aesch. Prom. 169, Zeus; Κρόνιε πρύτανι, Eur. Troad. 1288; πρύτανιν καὶ ἐπιστάτην ἑλέσϑαι, Plat. Prot. 338 a. – In mehrern griechischen Freistaaten die höchste obrigkeitliche Person; in Athen im Rathe der Fünfhundert der zehnte Theil desselben, funfzig Senatoren aus einer φυλή, die nach dem Loose abwechselnd (vgl. πρυτανεία) den Vorsitz und Vortrag im Rathe und in der Volksversammlung führten, die sämmtlichen Geschäfte des Rathes leiteten und täglich im πρυτανεῖον zusammen speis'ten; πλὴν βουλῆς καὶ πρυτάνεων, Plat. Legg. VI, 766 b, u. öfter, vgl. Herm. gr. Staatsalterth. §. 127 u. s. ναύκραρος. – Bei sp. D. übh. Hauptperson, Meister, wie Herodot Ἰάδος ἀρχαίης ἱστορίης πρύτανις heißt, Ep. ad. 533 ( App. 212); Leon. Tar. 4 (VI, 205) nennt auch das Beil τέχνας ὁ πρύτανις πέλεκυς.
-
3 ναυ-κρᾱρία
ναυ-κρᾱρία, ἡ, die Gemeinschaft athenischer Bürger, an deren Spitze ein ναύκραρος stand, den späteren συμμορίαι entsprechend, Poll. 8, 108 u. Phot., nach denen zwölf auf eine Phyle gehen; Poll. sagt ν. ἑκάστη δύο ἱππέας παρεῖχε καὶ ναῠν μίαν, ἀφ' ἧς ὠνόμασται. Vgl. Böckh Staatshaush. I, 275 ff., Herm. griech. Staatsalterth. § 99, 5.
-
4 ναύ-κληρος
ναύ-κληρος, ὁ, 1) der Besitzer eines Schiffes, Schiffspatron; Her. 1, 5; Soph. Phil. 128, vgl. 543, auch adject., ναύκληρον πλάτην, frg. 387, was Hesych. ναυτικήν erkl.; neben ἔμπορος, Plat. Prot. 319 d Polit. 290 a, öfter; Xen. An. 7, 2, 12 u. Folgde; Pol. 4, 6, 1. 31, 21, 1; bei Ath. V, 209 a werden ναύκληρος, κυβερνήτης καὶ πρωρεύς als die genannt, welche auf dem Schiffe das Gericht bilden. Uebrtr., der Lenker, Regierer, Führer, Aesch. Suppl. 174 Eur. Hippol. 1224. – 2) In Athen auch ein Miethsunternehmer, der ganze Häuser pachtete, um sie an Andere im Einzelnen wieder zu vermiethen, vgl. Harpocr., der Comic. u. Hyperid. für diesen Gebrauch anführt; Hesych. ὁ συνοικίας προεστώς, σταϑμοῦχος, Hausherr, s. Böckh Staatsh. 1 p. 155. (Wohl nicht in dieser Bdtg von ναίω abzuleiten, sondern eins mit dem Vorigen, s. ναύκραρος.)
-
5 ναυκρᾱρία
ναυ-κρᾱρία, ἡ, die Gemeinschaft athenischer Bürger, an deren Spitze ein ναύκραρος stand, den späteren συμμορίαι entsprechend, von denen zwölf auf eine Phyle gehen
См. также в других словарях:
ναύκραρος — ναύκραρος, ὁ (Α) πολύ πλούσιος πολίτης ο οποίος ήταν αρχηγός τής ναυκραρίας και ασκούσε οικονομικά και διοικητικά καθήκοντα πριν από την εποχή τού Σόλωνος. [ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. ναύκληρος] … Dictionary of Greek
ναύκραρος — ναύκρᾱρος , ναύκραρος the chief official of a division masc nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ναύκλαρος — (Α) (κατά τον Ησύχ.) «ναύκραρος». [ΕΤΥΜΟΛ. < ναύκραρος, με ανομοιωτική τροπή τού πρώτου ρ σε λ ] … Dictionary of Greek
ναύκληρος — και ναύκλερος, ο (ΑΜ ναύκληρος, Α θηλ. ισσα, Μ και ναύκλερος και νάφλερος) 1. αυτός που μεταφέρει επιβάτες ή εμπορεύματα με το πλοίο του αντί χρηματικού ποσού, ο ιδιοκτήτης πλοίου, ο πλοιοκτήτης («κι οι ξένοι ναύκληροι μακριά πικραίνονται και… … Dictionary of Greek
ναυκράρια — ναυκράρια, τὰ (ΑΜ, Μ και ναυκραρεῑα) [ναύκραρος] κατάλογος, αρχείο τών ναυκράρων μσν. τόποι στους οποίους βρίσκονταν τα κτήματα από τα οποία οι ναύκραροι εισέπρατταν τα δημόσια χρήματα … Dictionary of Greek
ναυκραρία — ναυκραρία, ἡ (Α) [ναύκραρος] (στην αρχ. Αθήνα) το δωδέκατο μέρος καθεμιάς από τις φυλές τής Αττικής … Dictionary of Greek
ναυκραρικός — ναυκραρικός, ή, όν (Α) [ναύκραρος] αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στους ναυκράρους ή στη ναυκραρία … Dictionary of Greek
ναυς — η (ΑΜ ναῡς, Α ιων. και επικ. τ. νηῡς και δωρ. τ. νᾱς) πλοίο νεοελλ. μτφ. το μεσαίο κλίτος χριστιανικού ναού μσν. επιτραπέζιο σκεύος σε σχήμα πλοίου αρχ. 1. έμβλημα στον θυρεό που εικόνιζε αρχαϊκό πλοίο 2. (γενικά) πολεμικό πλοίο, τριήρης 3. μτφ.… … Dictionary of Greek
Λ, λ — (αρχ. λάβδα, μεταγενέστερα λάμβδα). Το ενδέκατο γράμμα το ελληνικού αλφαβήτου. Προέρχεται από το σημιτικό lâmedh, που γραφόταν  ή  και σήμαινε βούκεντρο. Οι αρχαίοι Έλληνες παράστησαν κατά ποικίλους τρόπους το λ:  (αρχαιότερα αλφάβητα Κρήτης,… … Dictionary of Greek
ναυκράροις — ναυκρά̱ροις , ναύκραρος the chief official of a division masc dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ναυκράρους — ναυκρά̱ρους , ναύκραρος the chief official of a division masc acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
