-
101 Αὐλώνων
-
102 αυλώνα
-
103 αὐλῶνα
-
104 αυλώνας
-
105 αὐλῶνας
-
106 αυλώνες
-
107 αὐλῶνες
-
108 αυλώνι
-
109 αὐλῶνι
-
110 αυλώνος
-
111 αὐλῶνος
-
112 αυλώσι
-
113 αὐλῶσι
-
114 αυλώσιν
-
115 αὐλῶσιν
-
116 αυλώνων
-
117 αὐλώνων
-
118 alvus
1. alvus, ī, f. (v. griech. αυλός, Rohrflöte, längliche Rundung; vgl. αυλών, Schlucht, litauisch anlэs), eine Wölbung, Höhlung; d.h. I) der untere Teil der Leibeshöhlung mit dem Hauptdarm, durch den die Exkremente abgeführt werden, nachdem die nahrhafteren Bestandteile sich abgesondert haben, der Unterleib, Bauch, Leib und der Darmkanal, A) eig.: purgatio alvi, Cic.: crebra alvi ductio, häufige Klystiere, Cels.: alvum purgare, Sall. fr. u. Cels.: alvum exonerare, inanire, solvere, ciere, movere, ducere, Cels. u. Plin.: alvi profusio, profluvium, alvus fluens, liquida, fusa, cita, soluta, offener Leib, Durchfall, Diarrhöe, Cels., Col. u. Plin.: so auch bl. alvus, Col. 6, 7, 2. – dagegen alvum astringere, cohibere, comprimere, supprimere, firmare, sistere, inhibere, Cels. u. Plin. – meton., a) der offene Leib, die Ausleerung, der Stuhlgang, M. Caes. bei Fronto ad Marc. Caes. 5, 55 (70). p. 91, 30 N. – b) der Unrat, die Exkremente, alvus nigra, pallida, rufa etc., Cels.: alvum deicere, abführen, Cato r.r.: alvum superiorem deicere, vomieren, Cato r.r.: alvus non descendit, er hat keinen Stuhlgang, Cels. – B) übtr.: 1) der Leib der Schwangern, die Bauchhöhle, in der der uterus (die Gebärmutter) liegt, der Mutterleib, Plaut, Cic. u.a. – 2) der Magen u. die Verdauungswerkzeuge übh., Cic. de nat. deor. 2, 136. Ov. met. 6, 651. – II)————der Bauch, Rumpf des Schiffes, Tac. hist. 3, 47. – III) der Bienenkorb, Bienenstock, Varr., Col. u. Plin. – IV) das Gehäuse des Granatapfels usw., quaedam (poma) alvo continentur, ut granata, Plin. 15, 115. – ⇒ alvus gen. masc., Acc. ann. fr. II. M. ( bei Non. 193, 26). Plaut. Pseud. 823 (u.a. Altlateiner b. Charis. 80 sq. u. Prisc. 6, 84). Iul. Obsequ. 40 (100).————————2. alvus, a, um, s. albus ⇒. -
119 flamen
1. flāmen, minis, m. ( aus *flād(s)men zu gotisch blotan, verehren), der Priester einer bestimmten einzelnen Gottheit, der Eigenpriester, der Flamen. Es gab flamines maiores u. fl. minores, von denen die ersten aus patrizischem, die zweiten aus plebejischem Geschlechte gewählt wurden. Zur erstern Klasse gehörten der fl. Dialis (des Jupiter), Martialis (des Mars) u. Quirinalis (des Romulus); der flamines minores gab es gew. zwölf in Rom (fl. Vulcani, Florae, Carmentae, Pomonae usw.). Der vornehmste aller flamines war der flamen Dialis, der viele Vorrechte genoß (Begleitung eines Liktors, sella curulis, toga praetexta), aber sich auch viele Einschränkungen gefallen lassen mußte (er durfte kein Pferd besteigen, keinen mit Edelsteinen gefaßten Ring tragen, keinen Eid ablegen, nicht über Nacht aus der Stadt bleiben). Von seiner Gattin (der flaminica, w. s.) durfte er sich nicht trennen; starb sie, so mußte er sein Amt niederlegen. Vgl. übh. Gell. 10, 15. – flaminem capere, Liv., prodere, Cic.: flaminem inaugurare, Liv.: Papicio flamen propter mortem flaminicae flamonio abiit, Trogi fr. – ⇒ Die Alten glaubten, flamen sei synkopiertes filamen von filum (weil diese Priester einen wollenen Faden um die Priestermütze oder um das Haupt tragen mußten), s. Varro LL. 5, 84. Prisc. 4, 17. Paul. ex Fest. 87, 15. Serv. Verg.————Aen. 8, 664.————————2. flāmen, minis, n. (flo) = πνεῦμα, I) das Blasen, Wehen des Windes, fl. sudum, Varro fr.: flamina venti, Lucr.: Borea, surdas flamine tunde fores, Ov. – II) meton.: A) der Wind, hibernum, Acc. fr.: ingens, Ov.: ferunt sua flamina classem, Verg. – B) (wie πνεύματα αυλῶν) flamina tibiae, die auf der Flöte hervorgebrachten Hauche, die Flötentöne, Hor. carm. 3, 19, 19. – m. subj. Genet., dissona flamina Mopsi, Calp. ecl. 8, 15. -
120 pythaules
pȳthaulēs, ae, m. (πυθαύλης = ὁ τὰ Πύθια αυλων), I) der auf der Flöte den Kampf des pythischen Apollo mit dem Drachen Python spielt, Hyg. fab. 273. – dah. II) übtr., der in der Tragödie den Solovortrag (canticum) mit der Flöte begleitet, od. der Lobgesänge auf die Götter auf der Flöte vorträgt (vgl. Diom. 492, 1). Varro sat. Men. 561. Sen. ep. 76, 4. Vopisc. Carin. 19, 2. – Dav. pȳthaulicus, a, um, pythaulisch, des Pythaules, tibiae, Diom. 492, 12.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pythaules
См. также в других словарях:
Αὐλών — hollow masc nom/voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αὐλών — hollow masc nom/voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Αὐλῶν' — Αὐλῶνα , Αὐλών hollow masc acc sg Αὐλῶνι , Αὐλών hollow masc dat sg Αὐλῶνε , Αὐλών hollow masc nom/voc/acc dual … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αὐλῶν' — αὐλῶνα , αὐλών hollow masc acc sg αὐλῶνι , αὐλών hollow masc dat sg αὐλῶνε , αὐλών hollow masc nom/voc/acc dual … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Αυλών — Ονομασία τριών οικισμών. 1. Ορεινός οικισμός (υψόμ. 570 μ., 302 κάτ.) στην πρώην επαρχία Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας. Βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τον νομό Ηλείας. Υπάγεται διοικητικά στον δήμο Αυλώνας. Ο Α. είναι παλαιό χωριό και οι κάτοικοί… … Dictionary of Greek
αὐλῶν — αὐλέω play on the flute pres part act masc nom sg (attic epic doric) αὐλή open court fem gen pl αὐλός pipe masc gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἀύλων — ἄυλος immaterial masc/fem/neut gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Αυλώνας και Αυλών — (αλβαν. Vlore). Πόλη (147.267 κάτ. το 2001) και λιμάνι της Ν Αλβανίας. Είναι χτισμένη γύρω στο ενάμισι μίλι μακριά από την παραλία όπου βρίσκεται το λιμάνι της, το καλύτερο και ασφαλέστερο λιμάνι της χώρας. Η πόλη παρουσιάζει γραφικότητα, χάρη… … Dictionary of Greek
Αὐλῶνα — Αὐλών hollow masc acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αὐλῶνα — αὐλών hollow masc acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Αὐλῶνας — Αὐλών hollow masc acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)