śmiałość

См. также в других словарях:

• śmiałość — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. śmiałośćści, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} pewność siebie, odwaga; brak obaw, kompleksów itp. : {{/stl 7}}{{stl 10}}Duża śmiałość. Mieć śmiałość (zrobić coś) . Zdobyć… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• śmiałość — ż V, DCMs. śmiałośćści, blm rzecz. od śmiały a) w zn. 1: Wielka, zbytnia śmiałość. Zdobyć się na śmiałość. Coś odbiera komuś śmiałość. Coś dodaje komuś śmiałości. Nabierać śmiałości. Komuś brakuje śmiałości …   Słownik języka polskiego

• rękawica — 1. książk. Podjąć, podnieść (rzuconą) rękawicę a) «przyjąć wyzwanie na pojedynek» b) «zdecydować się na polemikę z kimś wrogo lub krytycznie nastawionym»: Jakiś zazdrośnik (...) zarzucił mu, że nie stać go na taki dowód odwagi jak wagary. –… …   Słownik frazeologiczny

• dusza — ż II, DCMs. duszaszy; lm D. dusz 1. «ogół właściwości, dyspozycji psychicznych człowieka, władze duchowe człowieka; psychika, świadomość» Hart, moc, wielkość duszy. Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną do tych pagórków leśnych, do tych łąk… …   Słownik języka polskiego

• kuraż — m II, D. u, blm daw. «śmiałość, odwaga, fantazja» dziś tylko w wyrażeniu: Dla kurażu. ‹fr.› …   Słownik języka polskiego

• odwaga — ż III, CMs. odwagawadze, blm «śmiała, świadoma postawa wobec niebezpieczeństwa, zdolność do takiej postawy; męstwo, śmiałość, nieustraszoność; siła moralna» Bezprzykładna, niesłychana, szalona odwaga. Poczuć przypływ odwagi. Komuś nie brakuje… …   Słownik języka polskiego

• pewność — ż V, DCMs. pewnośćści, blm 1. «niezachwiane przekonanie o istnieniu czegoś lub o tym, że rzecz się ma w określony sposób; ufność co do czegoś, bycie całkowicie pewnym czegoś» Absolutna, niezachwiana, niezłomna pewność. Mówić, stwierdzać, wiedzieć …   Słownik języka polskiego

• rezon — m IV, D. u, Ms. rezonnie, blm «pewność siebie, swoboda; śmiałość, rezolutność» Mieć, stracić rezon. Nabrać rezonu. Nie tracić rezonu. ‹z fr.› …   Słownik języka polskiego

• rozmach — m III, D. u zwykle blm 1. «siła, moc, impet, zamach, z jakim zostaje wykonany jakiś ruch (zwykle ręki lub ramienia); ruch wykonany zamaszyście, energicznie, z nagła, z impetem» Rzucić piłkę z rozmachem. Z rozmachem uderzył siekierą. Rozmach… …   Słownik języka polskiego

• serce — n I; lm D. serc 1. «mięśniowy narząd, którego praca warunkuje krążenie krwi w układzie naczyniowym; u człowieka, ssaków i ptaków ma kształt spłaszczonego stożka, zwróconego podstawą ku górze, i składa się z dwóch, całkowicie oddzielonych od… …   Słownik języka polskiego

• stchórzyć — dk VIb, stchórzyćrzę, stchórzyćrzysz, stchórz, stchórzyćrzył «stracić odwagę, śmiałość, przestraszyć się; cofnąć się przed czymś pod wpływem strachu» Stchórzyć w obliczu niebezpieczeństwa. Stchórzył przed ostateczną decyzją. Nie poszedł na… …   Słownik języka polskiego