Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

īrācundē

  • 1 īrācundē

        īrācundē adv. with comp.    [iracundus], angrily, passionately: agere cum aliquo: iracundius expostulare.

    Latin-English dictionary > īrācundē

  • 2 iracunde

    īrācundē, adv., v. iracundus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > iracunde

  • 3 rabiōsē

        rabiōsē adv.    [rabiosus], ravingly, madly, fiercely: nihil iracunde rabioseve fecerunt.
    * * *
    madly; in a frenzied manner

    Latin-English dictionary > rabiōsē

  • 4 intemperans

    in-tempĕrans, antis, adj., intemper, ate, immoderate.
    I.
    Lit.:

    intemperans atque immoderata permixtio,

    App. Dogm. Plat. 1, p. 11.— Comp., Sen. Cons. ad Helv. 6, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    That cannot govern himself, without moderation, extravagant, immoderate, intemperate:

    intemperantis esse arbitror scribere, quod occultari velit,

    Cic. Ac. 1, 1:

    fui paulo intemperantior fortasse, quam debui,

    i. e. I ought to have exhibited more moderation, id. Vatin. 1:

    intemperans sum in ejus rei cupiditate,

    id. Att. 13, 26:

    intemperans militaris in forti viro gloria,

    id. Tusc. 2, 17:

    in augendo eo non alius intemperantior est,

    Liv. 36, 38:

    avidi atque intemperantes animi,

    id. 24, 25:

    in voluptates,

    Sen. Ira, 1, 3:

    ad vescendum,

    Aur. Vict. Epit. 6.—
    B.
    Incontinent, profligate, debauched:

    inter impudicas mulieres, et intemperantes viros versari,

    Cic. Verr. 2, 3, 68, § 160:

    libidinosa et intemperans adulescentia,

    id. de Sen. 9, 29:

    impurissima atque intemperantissima pecus,

    id. Pis. 29.— Adv.: intempĕranter, immoderately, extravagantly, intemperately:

    nimis iracunde hoc quidem, et valde intemperanter,

    Cic. Phil. 1, 5: intemperanter abuti et otio et litteris, [p. 975] id. Tusc. 1, 3:

    lacerare aliquem,

    Plin. Ep. 1, 5.— Comp.:

    ne intemperantius opibus suis utatur,

    Cic. Phil. 5, 18:

    insequi,

    Liv. 31, 37:

    amare,

    Plin. Pan. 68: adesse adversus aliquem. Suet. Claud. 38.— Sup.:

    intemperantissime gloriari,

    App. Mag. p. 321, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > intemperans

  • 5 intemperanter

    in-tempĕrans, antis, adj., intemper, ate, immoderate.
    I.
    Lit.:

    intemperans atque immoderata permixtio,

    App. Dogm. Plat. 1, p. 11.— Comp., Sen. Cons. ad Helv. 6, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    That cannot govern himself, without moderation, extravagant, immoderate, intemperate:

    intemperantis esse arbitror scribere, quod occultari velit,

    Cic. Ac. 1, 1:

    fui paulo intemperantior fortasse, quam debui,

    i. e. I ought to have exhibited more moderation, id. Vatin. 1:

    intemperans sum in ejus rei cupiditate,

    id. Att. 13, 26:

    intemperans militaris in forti viro gloria,

    id. Tusc. 2, 17:

    in augendo eo non alius intemperantior est,

    Liv. 36, 38:

    avidi atque intemperantes animi,

    id. 24, 25:

    in voluptates,

    Sen. Ira, 1, 3:

    ad vescendum,

    Aur. Vict. Epit. 6.—
    B.
    Incontinent, profligate, debauched:

    inter impudicas mulieres, et intemperantes viros versari,

    Cic. Verr. 2, 3, 68, § 160:

    libidinosa et intemperans adulescentia,

    id. de Sen. 9, 29:

    impurissima atque intemperantissima pecus,

    id. Pis. 29.— Adv.: intempĕranter, immoderately, extravagantly, intemperately:

    nimis iracunde hoc quidem, et valde intemperanter,

    Cic. Phil. 1, 5: intemperanter abuti et otio et litteris, [p. 975] id. Tusc. 1, 3:

    lacerare aliquem,

    Plin. Ep. 1, 5.— Comp.:

    ne intemperantius opibus suis utatur,

    Cic. Phil. 5, 18:

    insequi,

    Liv. 31, 37:

    amare,

    Plin. Pan. 68: adesse adversus aliquem. Suet. Claud. 38.— Sup.:

    intemperantissime gloriari,

    App. Mag. p. 321, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > intemperanter

  • 6 iracundus

    īrācundus, a, um, adj. [ira], irascible, irritable, passionate, choleric, angry, ireful, easily provoked (class.):

    iratus potest non esse iracundus: iracundus non potest aliquando iratus non esse, Sen. de Ira, 1, 4, 1 (al. om. non before potest): ut non tantum iratus sit sapiens, sed iracundus,

    id. ib. 2, 6, 3:

    sunt morosi et anxii et iracundi senes,

    Cic. de Sen. 18, 65:

    iracundum esse in aliquem,

    id. Planc. 26, 63:

    adversus hostes,

    Just. 7, 6, 15:

    quemadmodum posset leniri, Sen. de Ira, 1, 1, 1: tale non est ira, sed quasi ira,

    id. ib. 1, 2, 6:

    leones,

    Ov. M. 15, 86:

    mens,

    Lucr. 3, 296.— Comp.:

    iracundior est paulo,

    Hor. S. 1, 3, 29.— Sup.: iracundissimus, Sen. de Ira, 2, 6, 4; 2, 15, 1.— Transf. ( poet.):

    neque patimur Iracunda Jovem ponere fulmina,

    easily provoked, held in readiness to fall, Hor. C. 1, 3, 40.— Adv. in two forms.
    1.
    īrācundē, angrily, passionately:

    agere cum aliquo,

    Cic. Phil. 8, 5, 16; Just. 12, 6, 6; Plin. 11, 37, 54, § 143. — Comp.:

    iracundius docere,

    Cic. Rosc. Com. 11, 31.—
    2.
    īrācundĭter, angrily, passionately: rem agere, Caecil. ap. Non. 11, 45; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > iracundus

  • 7 rabiosus

    răbĭōsus, a, um, adj. [rabies], raving, fierce, mad, rabid (rare but class.;

    syn.: furiosus, furibundus): canis,

    Hor. Ep. 2, 2, 75; Plin. 29, 5, 32, § 98:

    homo,

    Plaut. Capt. 3, 4, 15: fortitudo, * Cic. Tusc. 4, 22, 50:

    rabiosa barbaraque vox,

    Petr. 96, 5:

    stridor (anserum sacrorum),

    id. 136, 4. —
    * Adv.: răbĭōsē, ravingly, madly, fiercely, rabidly:

    nihil iracunde rabioseve fecerunt,

    Cic. Tusc. 4, 22, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > rabiosus

  • 8 rideo

    rīdĕo, si, sum, 2 ( dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), v. n. and a. [Bœot. kriddemen for krizein gelan, orig. form krid j emen].
    I.
    Neutr., to laugh (cf. cachinnor).
    A.
    In gen.:

    numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor,

    Plaut. Cas. 5, 1, 4:

    risi te hodie multum,

    id. Stich. 1, 3, 89:

    ridere convivae, cachinnare ipse Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

    M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius,

    id. Fin. 5, 30, 92:

    cum ridere voles,

    Hor. Ep. 1, 4, 16.—With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.—With a homogeneous object: ridere gelôta sardanion, Cic. Fam. 7, 25, 1:

    tempus flendi et tempus ridendi,

    Vulg. Eccl. 3, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.:

    vultu Fortuna sereno,

    Ov. Tr. 1, 5, 27:

    ridere ad patrem,

    Cat. 61, 219.—
    b.
    Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant:

    sedes quietae large diffuso lumine rident,

    Lucr. 3, 22:

    tempestas,

    id. 5, 1395:

    argentum et pulchra Sicyonia,

    id. 4, 1125:

    ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,

    Hor. C. 2, 6, 14:

    argento domus,

    id. ib. 4, 11, 6:

    florum coloribus almus ager,

    Ov. M. 15, 205:

    pavonum ridenti lepore,

    Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20. — With dat.:

    tibi rident aequora ponti,

    smile upon thee, look brightly up to thee, Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285. —
    * 2.
    To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.):

    quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli,

    Hor. C. 4, 1, 18.—
    II.
    Act., to laugh at, laugh over any thing.
    A.
    In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478):

    rideo hunc,

    Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7:

    Acrisium (Juppiter et Venus),

    Hor. C. 3, 16, 7 et saep.:

    risi nivem atram,

    Cic. Q. Fr. 2, 13, 1:

    joca tua,

    id. Att. 14, 14, 1:

    haec ego non rideo, quamvis tu rideas,

    say in jest, id. Fam. 7, 11, 13:

    nemo illic vitia ridet,

    Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633;

    for which: perjuros amantes,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 47.— Poet., with obj.-clause:

    Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus,

    Stat. Th. 10, 648. — Pass.:

    haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.:

    tum enim non sal, sed natura ridetur,

    id. ib. 2. 69, 279;

    2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu,

    Hor. S. 1, 7, 22:

    ridear,

    Ov. P. 4, 12, 16:

    neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur,

    Quint. 6, 3, 7:

    quae in mimis rideri solent,

    id. 6, 3, 29.—
    B.
    In partic.
    1.
    To smile upon one:

    quasi muti silent Neque me rident,

    Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.:

    cui non risere parentes,

    Verg. E. 4, 62.—
    2.
    To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride):

    ridet nostram amentiam,

    Cic. Quint. 17, 55:

    O rem, quam homines soluti ridere non desinant,

    id. Dom. 39, 104:

    ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus,

    id. Fam. 2, 9, 1; cf.:

    curre et quam primum haec risum veni,

    id. Cael. 8, 14, 4:

    versus Enni gravitate minores (with reprehendere),

    Hor. S. 1, 10, 54:

    risimus et merito nuper poëtam,

    Quint. 8, 3, 19:

    nostram diligentiam,

    id. 2, 11, 1:

    praesaga Verba senis (with spernere),

    Ov. M. 3, 514:

    lacrimas manus impia nostras,

    id. ib. 3, 657 al.— Pass.:

    Pyrrhi ridetur largitas a consule,

    Cic. Rep. 3, 28, 40:

    rideatur merito, qui, etc.,

    Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356:

    rideri possit eo, quod, etc.,

    id. S. 1, 3, 30:

    peccet ad extremum ridendus,

    id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > rideo

См. также в других словарях:

  • courroux — Courroux, Indignatio, Ira, Stomachus. Grands courroux, Indomitae irae. Plus grands courroux, Ampliores irae. Un vieil courroux, Odium, Tenax ira. Courroux viennent entre deux, Irae interueniunt. Courroux qui durent long temps, Plumbeae irae. Par …   Thresor de la langue françoyse

  • despit — Despit, Iracundia, Stomachus. Despit que les hommes ont d aucun, Offensio hominum. Avec despit, Iracunde. En despit de tous ses adversaires faire recevoir une loy au peuple, nonobstant l empeschement des autres magistrats, usans de main forte,… …   Thresor de la langue françoyse

  • ireusement — Ireusement, avec ire, Iracunde …   Thresor de la langue françoyse

  • maintenir — Maintenir, a Manu tenere. Inde, y tenir la main. Maintenir aucun estre de franche condition, Asserere manu aliquem. Maintenir ceux qu on a autrefois defendu, Patrocinia tueri. Garder et maintenir sa dignité, Obtinere dignitatem. Maintenir justice …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»