Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ăcerbo

  • 1 acerbō

        acerbō —, āre    [acerbus], to aggravate, make worse (rare): formidine crimen, V.
    * * *
    acerbare, acerbavi, acerbatus V TRANS
    embitter; aggravate; make disagreeable; make worse

    Latin-English dictionary > acerbō

  • 2 acerbo

    ăcerbo, āvi, ātum, 1, v. a. [id.] (vox Vergil.).
    I.
    To make harsh or bitter, to embitter; lit. and trop. (very rare):

    gaudia,

    Stat. Th. 12, 75:

    mortem,

    Val. Fl. 6, 655.— Hence in an extended sense,
    II.
    To augment or aggravate any thing disagreeable (cf. acuo):

    formidine crimen acerbat,

    Verg. A. 11, 407:

    nefas Eteoclis,

    Stat. Th. 3, 214.

    Lewis & Short latin dictionary > acerbo

  • 3 ex-acerbō

        ex-acerbō āvī, ātus, āre,    to exasperate, irritate, provoke: ut irā exacerbarentur animi, L.: contumeliis hostes, L.

    Latin-English dictionary > ex-acerbō

  • 4 concutiō

        concutiō cussī, cussus, ere    [com- + quatio], to strike together: frameas, Ta.—To shake violently, shake, agitate, smite, shock: templa sonitu, T.: terra ingenti motu concussa, L.: oneratos messibus agros, O.: moenia, O.: caput, O.: manum, to wave, O.: manu arma, to brandish, O.: lora, V.: ea frena furenti concutit, with such a bit drives her in her frenzy, V.: maiore cachinno Concutitur, Iu.—P. perf.: mugitibus aether, V.: coma, O.: quercus, V.: patuere fores, O.—Fig., to shake out, search, ransack, examine: te ipsum, num, etc., H.: fecundum pectus, i. e. exhaust your ingenuity, V. — To shake, shatter, cause to waver, impair, disturb, shock, distract: rem p.: regnum, L.: opes, N.: concusso iam et paene fracto Hannibale, L. — To shake, agitate, excite, terrify, alarm, trouble: quod factum primo popularīs coniurationis concusserat, S.: casu concussus acerbo, V.: se concussere ambae, spurred themselves, Iu.: casu animum concussus amici, V.: Quone malo mentem concussa? H.
    * * *
    concutere, concussi, concussus V TRANS
    shake/vibrate/agitate violently; wave, brandish; (sound) strike (the ear); strike together/to damage; weaken/shake/shatter; harass/intimidate; rouse

    Latin-English dictionary > concutiō

  • 5 mergō

        mergō mersī, mersus, ere    [MERG-], to dip, dip in, immerse, plunge, sink, bury: se in mari: putealibus undis, O.: mersa navis, Cu.: te sub aequore, V.: Ter matutino Tiberi mergetur, bathe, Iu. — To engulf, swallow up, overwhelm: te mersurae aquae, O.: mersā rate, Iu.— To plunge, thrust, drive, bury: mersisque in corpore rostris, O.— To cover, bury, hide: suos in cortice voltūs, O.—Fig., to plunge, sink, overwhelm, cover, bury, immerse, ruin: quae forma viros fortunave mersit, V.: quem funere mersit acerbo, brought to a painful death, V.: se in voluptates, L.: Quosdam mergit longa honorum Pagina, drags down, Iu.: mersus secundis rebus, overwhelmed with prosperity, L.: vino somnoque mersi, buried in drunken sleep, L.: rebus mersis in ventrem, swallowed up, Iu.: mergentibus sortem usuris, sinking his capital, L.: mersis fer opem rebus, to utter distress, O.
    * * *
    mergere, mersi, mersus V
    dip, plunge, immerse; sink, drown, bury; overwhelm

    Latin-English dictionary > mergō

  • 6 adorno

    ăd-orno, āvi, ātum, 1, v. a., to prepare a thing for some definite object, to get ready, to furnish, provide, fit out, equip, kosmeô.
    I.
    In gen. (class.;

    esp. freq. in Plaut. and Cic.): quin tu mihi adornas ad fugam viaticum,

    Plaut. Ep. 5, 1, 9:

    nuptias,

    id. Cas. 2, 6, 67; so also id. Aul. 2, 1, 35:

    fugam,

    Ter. Eun. 4, 4, 6 (cf.:

    fugam aut furtum parat,

    id. Phorm. 1, 4, 14):

    maria classibus et praesidiis,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 35:

    forum comitiumque adornatum, ad speciem magnifico ornatu, ad sensum cogitationemque acerbo et lugubri,

    id. Verr. 2, 1, 22:

    ut accusationem et petitionem consulatus adornet atque instruat,

    prepare, id. Mur. 22, 46:

    testium copiam,

    to produce, id. Clu. 6:

    invenire et adornare comparationem criminis,

    id. ib. 67:

    contra haec Pompeius naves magnas onerarias adornabat,

    Caes. B. C. 1, 26:

    omni opulentiā insignium armorum bellum adornaverant,

    Liv. 10, 38.—Anteclass. constr. with inf.:

    tragulam in te inicere adornat,

    Plaut. Ep. 5, 2, 25.—And absol.:

    adorna, ut rem divinam faciam,

    Plaut. Rud. 4, 6, 2; Ter. Eun. 3, 5, 34.—
    II.
    To put an ornament upon one; hence, to decorate, adorn, embellish with something (mostly in the Aug. per.; esp. in the histt.): aliquem aliqua re:

    (Numa) flaminem insigni veste et curuli regiā sellā adornavit,

    Liv. 1, 20:

    triumphum,

    Vell. 2, 122; so Suet. Aug. 29; id. Tib. 43; id. Calig. 45; id. Ner. 12; 38: [p. 45] Curt. 3, 3, 13; 17 al.— Trop.:

    tantis adornatus virtutibus,

    Vell. 2, 2:

    praecipuis donis,

    id. 2, 121:

    bene facta suis verbis,

    Plin. Ep. 1, 8, 15:

    adornata verbis,

    Tac. A. 1, 52:

    legem leviter (sc. verbis) adornabit, ut justam,

    Quint. 7, 1, 47.—Hence, * ădornātē, adv.: declamabat splendide atque adornate, brilliantly and elegantly (opp. circumcise ac sordide), Suet. Rhet. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > adorno

  • 7 concutio

    con-cŭtĭo, cussi, cussum, 3, v. a. [quatio, as cur = quāre].
    I.
    To strike one upon another, to strike together (rare): utrum cavae manus concutiantur, an planae, Sen. Q. N. 2, 28, 1:

    concussā manu dare signa,

    Ov. M. 11, 465:

    frameas,

    Tac. G. 11.—
    II.
    To shake violently, to shake, agitate (freq. and class. in prose and poetry).
    A.
    Lit. (mostly poet.): concutit ungula terram, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 419 Vahl.): tonitru concussa aequora caeli, Att. ap. Non. p. 505, 8 (Trag. Rel. v. 224 Rib.); cf.:

    templa caeli summa sonitu (in a parodying of pathos),

    Ter. Eun. 3, 5, 42; cf.:

    serena caeli sonitu,

    Lucr. 2, 1101; 6, 358:

    grandi tonitru concussa repente Terra,

    id. 5, 551; cf. id. 6, 544:

    terra ingenti motu concussa est,

    Liv. 3, 10, 6; Ov. M. 8, 781:

    concussae cadunt urbes,

    Lucr. 5, 1236: concusso terrae motu theatro, * Suet. Ner. 20:

    moenia,

    Ov. M. 13, 175:

    freta,

    id. ib. 6, 691;

    7, 201: undas,

    id. ib. 8, 605:

    artus,

    Lucr. 5, 1076; 6, 595; cf. id. 2, 949:

    corpora risu,

    id. 1, 918; 2, 976; cf. Juv. 3, 101; Quint. 6, 3, 9:

    caput,

    Ov. M. 2, 50:

    caesariem,

    id. ib. 1, 179; cf.

    comam,

    id. F. 2, 846:

    tempora,

    id. M. 13, 644:

    manum,

    id. ib. 11, 465:

    pectus,

    id. ib. 2, 755:

    arma manu,

    to hurl, id. ib. 1, 143; 7, 130; cf.:

    tela lacertis,

    id. ib. 12, 79:

    te certo arcu,

    to hit surely, Prop. 1, 7, 15:

    inmissis aurigae undantia lora Concussere jugis,

    Verg. A. 5, 147:

    in calicibus concussis,

    Plin. 35, 16, 55, § 193 Sillig N. cr.:

    munimenta arietibus admotis,

    Curt. 8, 2, 22:

    aures Caesaris concutit fragor,

    Luc. 6, 163:

    corpus concutit gestatio,

    Sen. Ep. 15, 6:

    pectora planctu,

    Stat. S. 5, 1, 179.— Pass.:

    quorum (ignium) ictu concuti aera verum est,

    Plin. 2, 43, 43, § 112:

    corpus concutitur gestatione,

    Cels. 3, 21:

    majore cachinno Concutitur,

    Juv. 3, 100:

    concutitur sanguis,

    Lucr. 3, 249.—Esp. in part. perf.:

    mugitibus aether,

    Verg. G. 3, 151:

    risu tremulo (ora),

    Lucr. 1, 919; 2, 976:

    rates,

    shattered, Ov. P. 2, 3, 59:

    coma,

    id. F. 2, 846:

    corpus vulnere,

    Stat. S. 3, 4, 70:

    fores,

    Ov. Am. 1, 6, 50:

    ilex,

    Verg. G. 4, 81:

    quercus,

    id. ib. 1, 159:

    materies per artus,

    Lucr. 2, 949:

    Lyrnesia moenia dextrā,

    Ov. M. 13, 175:

    mons,

    Prop. 3, 13 (4, 12), 53:

    paries,

    Dig. 39, 2, 18, § 11:

    remo concusso tollere ratem,

    Val. Fl. 1, 340.— With Gr. acc.:

    pectus concussa crebris verberibus,

    Luc. 2, 335.—
    2.
    Se, to examine by shaking one's self; the figure taken from the searching of a thief, etc., by shaking his garments; hence, trop. equiv. to search, examine (cf. excutio):

    te ipsum Concute, num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura,

    Hor. S. 1, 3, 35 Orell. ad loc. and cf. B. 3. infra.—
    B.
    Trop.
    1.
    To shake the power of, shake to its foundation, to shatter, cause to waver, to impair, disturb, distract:

    rem publicam,

    Cic. Phil. 2, 42, 109; Plin. Pan. 6, 3:

    provincias magnis momentis,

    Vell. 2, 78:

    regnum,

    Liv. 33, 19, 1:

    orbem,

    Tac. H. 1, 16:

    opes Lacedaemoniorum,

    Nep. Epam. 6, 4:

    provincias magnis molimentis,

    Vell. 2, 78, 1:

    concusso jam et paene fracto Hannibale,

    Liv. 28, 44, 11:

    domum,

    Tac. H. 3, 45:

    concussā Transrhenanorum fide,

    id. ib. 5, 25:

    nondum concusso senatusconsulto,

    id. A. 14, 43:

    imperium Persarum,

    Curt. 4, 14, 20; cf. Plin. Ep. 10, 114 (115), 3:

    concussa fides,

    Luc. 1, 182.—
    2.
    To shake in feeling, to agitate violently.
    a.
    Usually, to put in fear, terror, or anxiety, to terrify, alarm, trouble:

    terrorem metum concutientem definiunt,

    Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    consules declarantur M. Tullius et C. Antonius, quod factum primo populares conjurationis concusserat,

    Sall. C. 24, 1:

    populum Romanum terrore Numantini belli,

    Vell. 2, 90, 3; Quint. 4, 2, 37:

    urbem,

    Verg. A. 4, 666:

    totam Asiam,

    Curt. 4, 1, 20:

    ingens barbaros pavor concusserat,

    id. 8, 2, 24:

    casu concussus acerbo,

    Verg. A. 5, 700; Tac. H. 2, 99 fin.:

    extemplo turbati animi concussaque vulgi Pectora,

    Verg. A. 11, 451. — Poet. in a Greek constr.:

    casu animum concussus amici,

    Verg. A. 5, 869:

    hoc concussa metu mentem Juturna virago,

    id. ib. 12, 468; so Hor. S. 2, 3, 295.—
    (β).
    In the jurists: aliquem, to terrify one by threats, etc., in order to extort money from him, Dig. 1, 18, 6, § 3; Paul. Sent. 5, 25, 12; Cod. Th. 9, 27, 6; cf. concussio, II., concussor, and concussura.—
    b.
    In gen., of any excitement of the passions: magnum et summum est deoque vicinum, non concuti. Hanc stabilem animi sedem Graeci euthumian vocant... ego tranquillitatem voco, Sen. Tranq. 2, 3:

    hoc agite: Poenas petite violatae Stygis: Concutite pectus,

    Sen. Herc. Fur. 105.—
    3.
    To urge, excite, rouse to activity, = excitare, commovere (rare and not ante-Aug.):

    fecundum concute pectus,

    Verg. A. 7, 338:

    tu concute plebem,

    Petr. Poet. 124, 288:

    se concussere ambae,

    Juv. 10, 328:

    non leviter se Numidia concussit,

    Flor. 3, 1, 2.—Hence, * concussus, a, um, P. a., stirred up, restless:

    Pallas aliquanto concussior,

    Mart. Cap. 4, § 332.

    Lewis & Short latin dictionary > concutio

  • 8 exacerbo

    ex-ăcerbo, āvi, ātum, 1, v. a. (not anteAug.).
    I.
    To exasperate, irritate, provoke, make angry; to grieve, afflict:

    ut recenti aliqua ira exacerbarentur animi,

    Liv. 2, 35 fin.; 46; 6, 18; 8, 33; Suet. Tib. 62; 75; Plin. Ep. 8, 5, 2; Vulg. Psa. 9, 24 al.—
    II.
    In jurid. Lat., to aggravate, increase a punishment:

    supplicia,

    Dig. 48, 19, 16 fin.; cf.:

    crimen verbis impiis,

    Paul. Sent. 5, 29, 1; pass. impers.:

    crimine majestatis facto maxime exacerbatur in milites,

    ib. 48, 4, 7, § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > exacerbo

  • 9 funus

    fūnus, ĕris, n. [Sanscr. dhū-mas, smoke; v. fumus], a funeral procession, funeral rites, burial, funeral, usually with reference to the burning of the body; cf.: funus est jam ardens cadaver; quod dum portatur, exsequias dicimus; crematum, reliquias;

    conditum jam, sepulcrum,

    Serv. ad Verg. A. 2, 539 (freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    funus, quo amici conveniunt ad exsequias cohonestandas,

    Cic. Quint. 15, 50; cf.:

    mater exsequias illius funeris prosecuta,

    id. Clu. 71, 201:

    funus innumeris exsequiis celebratum,

    Plin. 10, 43, 60, § 122:

    mercedem funeris ac sepulturae constituere,

    Cic. Verr. 2, 5, 51, § 134:

    maeror funeris,

    id. Lael. 3, 11:

    cui acerbissimum funus ducitur,

    id. Quint. 15, 50; cf.:

    funus triumphali portā ducendum,

    Suet. Aug. 100:

    facere filio,

    Cic. Clu. 9, 28:

    celebrare,

    Liv. 8, 10, 10:

    ornare,

    Cic. Rep. 6, 2; Suet. Aug. 100:

    paterno funeri omnia justa solvere,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    funeri operam dare,

    id. Att. 15, 1, B, 1:

    venire in funus,

    id. ib.: pro ea copia quae Athenis erat, funus ei (Marcello) satis amplum faciendum curavi, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 3:

    funus militare alicui facere,

    Liv. 3, 43, 7; cf.:

    prodire (alicui) in funus,

    Ter. And. 1, 1, 88; Varr. R. R. 1, 69, 2:

    funere efferri,

    Cic. de Or. 2, 55, 225; Suet. Ner. 9; 30; 33:

    praetereunte funere,

    id. Tib. 57:

    corpus crematum publico funere,

    id. ib. 75:

    nec te in tua funera mater Produxi (= funus tuum duxi),

    Verg. A. 9, 486:

    funus imagines Ducant triumphales tuum,

    i. e. be borne at the head of the procession, Hor. Epod. 8, 11:

    sub ipsum funus,

    id. C. 2, 18, 18:

    statim a funere,

    Suet. Caes. 85.—Comically: fecisti funus med absente prandio: Cur ausu's facere, quoi ego adaeque heres eram? have buried, i. e. devoured it, Plaut. Men. 3, 2, 27.—In plur.:

    funera agitant, exsequia ititant,

    Naev. 3, 9: nemo me lacrumis decoret, nec funera fletu Faxit, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 15, 34, and de Sen. 20, 73 (Epigr. 3, p. 162 Vahl.);

    poetically imitated by Cicero: linquamus amicis Maerorem, ut celebrent funera cum gemitu, Cic. poët. Tusc. 1, 49, 117: cum senatus auctoritatem suam in virorum fortium funeribus ornamentisque ostenderit,

    id. Phil. 9, 7, 16:

    edictum, quod de funeribus habeant (aediles curules),

    id. ib. §

    17: tristia,

    Hor. Ep. 2, 2, 74:

    tria si concurrant foro,

    id. S. 1, 6, 43:

    justa reddere alicui,

    Plin. 10, 2, 2, § 4; Sil. 2, 184.—
    B.
    Transf.
    1.
    A dead body, corpse, =cadaver ( poet.):

    haeccine parva meum funus arena teget?

    Prop. 1, 17, 8:

    lacerum,

    Verg. A. 9, 491.—In plur., of a corpse, Val. Fl. 3, 298:

    mixta senum ac juvenum densentur funera,

    Hor. C. 1, 28, 19; of the manes of the departed:

    cum semel infernas intrarunt funera leges,

    Prop. 4 (5), 11, 3.—
    2.
    Death, esp. violent death, murder (mostly poet.):

    maturo propior... funeri,

    Hor. C. 3, 15, 4:

    vicinum funus ut aegros Exanimat,

    id. S. 1, 4, 126:

    exstinctum Nymphae crudeli funere Daphnin Flebant,

    Verg. E. 5, 20:

    (quos) Abstulit atra dies, et funere mersit acerbo,

    id. A. 6, 429:

    qui patrios foedasti funere vultus,

    with murder, id. ib. 2, 539.—Freq. in plur.:

    quae funera Turnus Ediderit,

    Verg. A. 9, 526; cf. id. ib. 10, 602; Hor. C. 1, 15, 10; 4, 14, 49; once in Cic., acc. to Nonius: ut vix hominum acerbis funeribus satietur, Cic. Fragm. ap. Non. 300, 26 (id. Rep. 2, 41 Mos.).—
    II.
    Trop., destruction, ruin, fall (rare but class.):

    vir summā eloquentiā dixit graviter, casum illum meum funus esse rei publicae, sed funus justum et indictum,

    Cic. Prov. Cons. 19, 45:

    dum Capitolio Regina (Cleopatra) dementes ruinas Funus et imperio parabat,

    Hor. C. 1, 37, 8. —In plur.:

    sub lacrimosa Trojae Funera,

    Hor. C. 1, 8, 15:

    pro dira pudoris funera,

    Luc. 4, 231.—Also concr. of persons plotting destruction:

    Gabinium et Pisonem, duo rei publicae portenta ac paene funera,

    Cic. Prov. Cons. 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > funus

  • 10 inacerbo

    ĭn-acerbo deinopoiô, Gloss. Philox.

    Lewis & Short latin dictionary > inacerbo

  • 11 mergo

    mergo, si, sum, 3, v. a. [cf. Sanscr. madsh-, majan, to dip; Zend, masga, marrow; Germ. Mark; Engl. marrow], to dip, dip in, immerse; absol. also to plunge into water, to sink.
    I.
    Lit. (class.):

    eos (pullos) mergi in aquam jussit,

    Cic. N. D. 2, 3, 7:

    aves, quae se in mari mergunt,

    id. ib. 2, 49, 124:

    putealibus undis,

    Ov. Ib. 391:

    Stygia undā,

    id. M. 10, 697:

    prodigia indomitis merge sub aequoribus,

    Tib. 2, 5, 80:

    ab hoc (the sword-fish) perfossas naves mergi,

    Plin. 32, 2, 6, § 15:

    mersa navis omnes destituit,

    Curt. 4, 8, 8:

    mersa carina,

    Luc. 3, 632:

    cum coepisset mergi,

    Vulg. Matt. 14, 30:

    in immensam altitudinem mergi, ac sine ulla respirandi vice perpeti maria,

    Sen. Dial. 4, 12, 4:

    naves,

    Eutr. 2, 20:

    partem classis,

    Vell. 2, 42, 2:

    pars maxima classis mergitur,

    Luc. 3, 753 sq.:

    nec me deus aequore mersit,

    Verg. A. 6, 348:

    sub aequora,

    Ov. M. 13, 948; Luc. 3, 753:

    ter matutino Tiberi mergetur,

    bathe, Juv. 6, 523.— Poet., of overwhelming waters, to engulf, swallow up, overwhelm, etc.:

    sic te mersuras adjuvet ignis aquas,

    Ov. Ib. 340:

    mersa rate,

    Juv. 14, 302.—
    B.
    Transf.
    1.
    To sink down, sink in, to plunge, thrust, or drive in, to fix in, etc. ( poet. and post-Aug. prose):

    palmitem per jugum mergere, et alligare,

    to thrust, push, Plin. 17, 22, 35, § 180:

    aliquem ad Styga,

    Sen. Thyest. 1007:

    manum in ora (ursae),

    to thrust into, Mart. 3, 19, 4:

    mersisque in corpore rostris Dilacerant (canes) falsi dominum sub imagine cervi,

    Ov. M. 3, 249: fluvius in Euphratem mergitur, runs or empties into, Plin. 6, 27, 31, § 128: visceribus ferrum. to thrust into, Claud. ap. Eutr. 1, 447.—Of heavenly bodies, etc.:

    Bootes, Qui vix sero alto mergitur Oceano,

    sinks into, Cat. 66, 68.—
    2.
    In partic., to hide, conceal:

    mersitque suos in cortice vultus,

    Ov. M. 10, 498:

    vultum,

    Sen. Herc. Oet. 1348:

    diem or lucem, of the setting of the sun,

    id. Thyest. 771:

    terra caelum mergens, i. e. occidentalis, because there the sky seems to sink into the sea,

    Luc. 4, 54. —Of those on board a vessel: mergere Pelion et templum, i. e. to sail away from until they sink below the horizon:

    condere,

    Val. Fl. 2, 6.—
    II.
    Trop., to plunge into, sink, overwhelm, cover, bury, immerse, drown:

    aliquem malis,

    Verg. A. 6, 512:

    funere acerbo,

    to bring to a painful death, id. ib. 11, 28:

    mergi in voluptates,

    to plunge into, yield one's self up to sensual delights, Curt. 10, 3, 9:

    se in voluptates,

    Liv. 23, 18:

    mergit longa atque insignis honorum pagina,

    Juv. 10, 57.—Esp. in part. pass.:

    Alexander mersus secundis rebus,

    overwhelmed with prosperity, Liv. 9, 18:

    vino somnoque mersi jacent,

    dead drunk and buried in sleep, id. 41, 3; Luc. 1, 159; cf.:

    lumina somno,

    Val. Fl. 8, 66:

    cum mergeretur somno,

    Vulg. Act. 20, 9.—Esp. of those whose fortune is swallowed up in debts or debauchery: mersus foro, bankrupt, Plaut [p. 1137] Ep. 1, 2, 13:

    aere paterno Ac rebus mersis in ventrem,

    Juv. 11, 39:

    censum domini,

    Plin. 9, 17, 31, § 67:

    mergentibus sortem usuris,

    sinking, destroying his capital, Liv. 6, 14:

    ut mergantur pupilli,

    be robbed of their fortune, ruined, Dig. 27, 4, 3:

    mersis fer opem rebus,

    bring aid to utter distress, Ov. M. 1, 380.—Of drinking to excess:

    potatio quae mergit,

    Sen. Ep. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > mergo

  • 12 prosequor

    prō-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. a., to follow (in a friendly or hostile manner), to accompany, attend; to follow after, pursue (class.; cf.: comitor, stipo).
    I.
    Lit.:

    novum maritum volo rus prosequi,

    Plaut. Cas. 4, 2, 3:

    eum milites electi circiter CXX. sunt prosecuti,

    Caes. B. C. 3, 91:

    Dianam ture odoribusque incensis prosecutae sunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77; id. Att. 6, 3, 6:

    unum omnes illum prosequebantur,

    Nep. Alc. 6, 3:

    aliquem in domum,

    Gell. 18, 1, 16:

    exsequias,

    to attend a funeral, Ov. Tr. 1, 8, 14; so,

    defunctum in conditorium,

    Petr. 111; cf.:

    Bassus noster videtur mihi prosequi se,

    to attend his own funeral, Sen. Ep. 30, 5:

    lacrimis ad saevas prosequor usque fores,

    Ov. Am. 1, 4, 62; Cic. Planc. 10, 26:

    Aeneas Prosequitur lacrimans longe,

    Verg. A. 6, 476; 12, 72.—In a hostile sense, to follow after, pursue:

    fugientes prosequi,

    Caes. B. C. 2, 41:

    hostem,

    id. ib. 2, 8:

    novissimos multa millia passuum prosecuti,

    id. B. G. 2, 11; 5, 9:

    iste iratus hominem verbis vehementioribus prosequitur,

    i. e. assailed, attacked, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 73:

    aliquem contumeliosis vocibus,

    Caes. B. C. 1, 69:

    speculatores, qui prosequerentur agmen, missi,

    Liv. 27, 15; 30, 29:

    armati qui eos prosequebantur,

    Curt. 3, 13, 9:

    aliquem lapidibus,

    Petr. 90.—Of animals:

    eādem cane anxie prosequente,

    Just. 1, 4, 11; Sil. 4, 615.—With abl., of following with the eyes:

    oculis abeuntem prosequor udis,

    Ov. H. 12, 55; 5, 55:

    aliquos visu,

    Stat. Th. 5, 483.—
    B.
    Transf., of inanim. and abstr. subjects, to follow, pursue; to accompany, attend:

    prosequitur surgens a puppi ventus euntes,

    Verg. A. 3, 130:

    naves mitterent quae se prosequerentur,

    Liv. 30, 25; cf.

    exercitus,

    id. 7, 33; Curt. 3, 3, 24:

    datae duae triremes ad prosequendum,

    Tac. H. 2, 9:

    Cattos suos saltus Hercynius prosequitur simul atque deponit,

    goes as far as their territory extends, and then ceases, id. G. 30:

    eadem (existimatio Quintum) usque ad rogum prosequatur,

    Cic. Quint. 31, 99; cf.:

    (amici) mortui vivunt: tantus eos honos prosequitur amicorum,

    id. Lael. 7, 23.—
    II.
    Trop.
    A.
    To honor, adorn, or present one with a thing, to bestow any thing upon one; constr. with abl., rarely with cum and abl.:

    benevolentiā, aut misericordiā prosequi aliquem,

    Cic. Brut. 1, 4:

    aliquem honorificis verbis,

    id. Tusc. 2, 25, 61:

    virtutem alicujus gratā memoriā,

    id. Phil. 14, 11, 30:

    nomen alicujus grato animo,

    id. ib. 4, 1, 3:

    memoriam cujuspiam clamore et plausu,

    id. ib. 10, 4, 8:

    aliquem laudibus,

    Liv. 9, 8:

    aliquem beneficiis ac liberalitate,

    Cic. Verr. 2, 3, 41, § 94:

    cum me in illo tristi et acerbo luctu atque discessu non lacrimis solum tuis, sed animo, corpore, copiis prosecutus esses,

    id. Planc. 30, 73; cf.:

    reliquum est ut tuam profectionem amore prosequar, reditum spe exspectem,

    id. Fam. 15, 21, 5:

    delictum veniā,

    Tac. A. 13, 35:

    Maximum libenter apud te testimonio prosequar,

    Plin. Ep. 10, 85 (17):

    prosecuti cum donis legatos sunt,

    Liv. 39, 55, 4:

    decedentem domum cum favore ac laudibus prosecuti sunt,

    id. 2, 31, 11:

    Senatus gratias egit Caesari, quod et ipse cum summo honore mentionem ejus prosecutus esset,

    Plin. Ep. 8, 6, 5; cf.:

    aliquem uberrimo congiario,

    Suet. Caes. 27:

    milites,

    id. Aug. 49.—
    B.
    To pursue, continue, follow up, to go on or proceed with an idea or theme:

    si (rem) non ad extremum, sed usque eo, quo opus erit, prosequemur,

    Auct. Her. 1, 9, 14:

    non prosequar longius,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83:

    illius vero mortis opportunitatem benevolentiā prosequamur,

    id. Brut. 1, 4:

    pascua versu,

    to describe at length, Verg. G. 3, 340:

    stilo munificentiae rationem,

    Plin. Ep. 1, 8, 8:

    ut latius, quae cujusque adfectus natura sit, prosequamur,

    Quint. 5, 8, 2; 2, 6, 1: uno libello carissimam mihi memoriam prosequi, Plin. Ep. 3, 10, 3: ex ordine domesticos motus, to pursue, go through with, describe in order, Flor 3, 12, 14:

    similitudinem,

    to follow up, Sen. Ep. 13, 3.— Absol., to proceed with one's speaking ( poet.):

    prosequitur pavitans, et ficto pectore fatur,

    Verg. A. 2, 107.

    Lewis & Short latin dictionary > prosequor

  • 13 questus

    1.
    questus, a, um, Part., from queror.
    2.
    questus, ūs, m. [queror], a complaining, complaint, plaint (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., Cic. Quint. 30, 94:

    caelum questibus implet,

    Verg. A. 9, 480:

    tantos illa suo rumpebat pectore questus,

    id. ib. 4, 553:

    tales effundit in aëra questus,

    Ov. M. 9, 370:

    edere questus,

    id. ib. 4, 587:

    in questus effundi,

    Tac. A. 1, 11:

    creber,

    id. ib. 3, 7:

    quaestu vano clamitare,

    Phaedr. 1, 9, 7.—
    B.
    In partic., a complaint, accusation ( poet.):

    questuque Jovem testatur acerbo,

    Val. Fl. 5, 624; 1, 113; Luc. 1, 247; 9, 880.—
    II.
    Transf., of the soft, plaintive note of the nightingale:

    maestis late loca questibus implet,

    Verg. G. 4, 515.

    Lewis & Short latin dictionary > questus

  • 14 Siren

    Sīrēn, ēnis, f., = Seirên, a Siren.
    I.
    Lit., usu. plur.: Sīrēnes, um, = Seirênes, the Sirens, who, according to the myth, were birds with the faces of virgins. They dwelt on the southern coast of Italy, where, with their sweet voices, they enticed ashore those who were sailing by, and then killed them, Ov. M. 5, 555; Hyg. Fab. 125; 141; Serv. Verg. A. 5, 864; Cic. Fin. 5, 18, 49; Prop. 3, 12 (4, 11), 34; Hor. Ep. 1, 2, 23; Mart. 3, 64, 1; Ov. R. Am. 789; Plin. 10, 49, 70, § 136 al.— Sing.:

    Siren,

    Sil. 14, 473; cf. infra, 2.: scopuli Sirenum, three small islands of rock on the south-west coast of Campania, between Surrentum and Capreœ; in Gr. Seirênousai, now Galli, Verg. A. 5, 864 Heyne; Ov. M. 14, 88;

    also called Sirenum petrae,

    Mel. 2, 4, 9.—Hence, strange birds: Sirenes in delubris voluptatum, owls or ostriches, Vulg. lsa. 13, 22.—
    2.
    Transf.
    (α).
    Of the drones in a hive:

    fuei (vocantur) sirenes aut cephenes,

    Plin. 11, 16, 16, § 48. —
    (β).
    Poet.: Cato Grammaticus, Latina Siren, the Latin Siren (as master of song), Poët. ap. Suet. Gram. 11:

    qui gaudet acerbo Plagarum strepitu et nullam Sirena flagellis Comparat,

    i. e. thinks no Siren's song equal to the sound of the whip, Juv. 14, 19:

    vitanda est improba Siren Desidia,

    allurer, seducer, Hor. S. 2, 3, 14.—Hence,
    A.
    Sīrē-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the Sirens, Siren-:

    scopuli, i. q. Sirenum scopuli (v. supra, I.),

    Gell. 16, 8, 17; Amm. 29, 2, 14. —
    B.
    Sīrēnaeus, a, um, adj., Siren-:

    cantus,

    Siren-song, Hier. Ep. 82, 5.—
    C.
    Sī-rēnis, ĭdis, adj. f., of the Sirens, Prisc. Perieg. 354.—
    II.
    A kind of drones, Plin. 11, 16, 16, § 48.

    Lewis & Short latin dictionary > Siren

  • 15 Sirenes

    Sīrēn, ēnis, f., = Seirên, a Siren.
    I.
    Lit., usu. plur.: Sīrēnes, um, = Seirênes, the Sirens, who, according to the myth, were birds with the faces of virgins. They dwelt on the southern coast of Italy, where, with their sweet voices, they enticed ashore those who were sailing by, and then killed them, Ov. M. 5, 555; Hyg. Fab. 125; 141; Serv. Verg. A. 5, 864; Cic. Fin. 5, 18, 49; Prop. 3, 12 (4, 11), 34; Hor. Ep. 1, 2, 23; Mart. 3, 64, 1; Ov. R. Am. 789; Plin. 10, 49, 70, § 136 al.— Sing.:

    Siren,

    Sil. 14, 473; cf. infra, 2.: scopuli Sirenum, three small islands of rock on the south-west coast of Campania, between Surrentum and Capreœ; in Gr. Seirênousai, now Galli, Verg. A. 5, 864 Heyne; Ov. M. 14, 88;

    also called Sirenum petrae,

    Mel. 2, 4, 9.—Hence, strange birds: Sirenes in delubris voluptatum, owls or ostriches, Vulg. lsa. 13, 22.—
    2.
    Transf.
    (α).
    Of the drones in a hive:

    fuei (vocantur) sirenes aut cephenes,

    Plin. 11, 16, 16, § 48. —
    (β).
    Poet.: Cato Grammaticus, Latina Siren, the Latin Siren (as master of song), Poët. ap. Suet. Gram. 11:

    qui gaudet acerbo Plagarum strepitu et nullam Sirena flagellis Comparat,

    i. e. thinks no Siren's song equal to the sound of the whip, Juv. 14, 19:

    vitanda est improba Siren Desidia,

    allurer, seducer, Hor. S. 2, 3, 14.—Hence,
    A.
    Sīrē-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the Sirens, Siren-:

    scopuli, i. q. Sirenum scopuli (v. supra, I.),

    Gell. 16, 8, 17; Amm. 29, 2, 14. —
    B.
    Sīrēnaeus, a, um, adj., Siren-:

    cantus,

    Siren-song, Hier. Ep. 82, 5.—
    C.
    Sī-rēnis, ĭdis, adj. f., of the Sirens, Prisc. Perieg. 354.—
    II.
    A kind of drones, Plin. 11, 16, 16, § 48.

    Lewis & Short latin dictionary > Sirenes

  • 16 Sirenis

    Sīrēn, ēnis, f., = Seirên, a Siren.
    I.
    Lit., usu. plur.: Sīrēnes, um, = Seirênes, the Sirens, who, according to the myth, were birds with the faces of virgins. They dwelt on the southern coast of Italy, where, with their sweet voices, they enticed ashore those who were sailing by, and then killed them, Ov. M. 5, 555; Hyg. Fab. 125; 141; Serv. Verg. A. 5, 864; Cic. Fin. 5, 18, 49; Prop. 3, 12 (4, 11), 34; Hor. Ep. 1, 2, 23; Mart. 3, 64, 1; Ov. R. Am. 789; Plin. 10, 49, 70, § 136 al.— Sing.:

    Siren,

    Sil. 14, 473; cf. infra, 2.: scopuli Sirenum, three small islands of rock on the south-west coast of Campania, between Surrentum and Capreœ; in Gr. Seirênousai, now Galli, Verg. A. 5, 864 Heyne; Ov. M. 14, 88;

    also called Sirenum petrae,

    Mel. 2, 4, 9.—Hence, strange birds: Sirenes in delubris voluptatum, owls or ostriches, Vulg. lsa. 13, 22.—
    2.
    Transf.
    (α).
    Of the drones in a hive:

    fuei (vocantur) sirenes aut cephenes,

    Plin. 11, 16, 16, § 48. —
    (β).
    Poet.: Cato Grammaticus, Latina Siren, the Latin Siren (as master of song), Poët. ap. Suet. Gram. 11:

    qui gaudet acerbo Plagarum strepitu et nullam Sirena flagellis Comparat,

    i. e. thinks no Siren's song equal to the sound of the whip, Juv. 14, 19:

    vitanda est improba Siren Desidia,

    allurer, seducer, Hor. S. 2, 3, 14.—Hence,
    A.
    Sīrē-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the Sirens, Siren-:

    scopuli, i. q. Sirenum scopuli (v. supra, I.),

    Gell. 16, 8, 17; Amm. 29, 2, 14. —
    B.
    Sīrēnaeus, a, um, adj., Siren-:

    cantus,

    Siren-song, Hier. Ep. 82, 5.—
    C.
    Sī-rēnis, ĭdis, adj. f., of the Sirens, Prisc. Perieg. 354.—
    II.
    A kind of drones, Plin. 11, 16, 16, § 48.

    Lewis & Short latin dictionary > Sirenis

  • 17 Sirenius

    Sīrēn, ēnis, f., = Seirên, a Siren.
    I.
    Lit., usu. plur.: Sīrēnes, um, = Seirênes, the Sirens, who, according to the myth, were birds with the faces of virgins. They dwelt on the southern coast of Italy, where, with their sweet voices, they enticed ashore those who were sailing by, and then killed them, Ov. M. 5, 555; Hyg. Fab. 125; 141; Serv. Verg. A. 5, 864; Cic. Fin. 5, 18, 49; Prop. 3, 12 (4, 11), 34; Hor. Ep. 1, 2, 23; Mart. 3, 64, 1; Ov. R. Am. 789; Plin. 10, 49, 70, § 136 al.— Sing.:

    Siren,

    Sil. 14, 473; cf. infra, 2.: scopuli Sirenum, three small islands of rock on the south-west coast of Campania, between Surrentum and Capreœ; in Gr. Seirênousai, now Galli, Verg. A. 5, 864 Heyne; Ov. M. 14, 88;

    also called Sirenum petrae,

    Mel. 2, 4, 9.—Hence, strange birds: Sirenes in delubris voluptatum, owls or ostriches, Vulg. lsa. 13, 22.—
    2.
    Transf.
    (α).
    Of the drones in a hive:

    fuei (vocantur) sirenes aut cephenes,

    Plin. 11, 16, 16, § 48. —
    (β).
    Poet.: Cato Grammaticus, Latina Siren, the Latin Siren (as master of song), Poët. ap. Suet. Gram. 11:

    qui gaudet acerbo Plagarum strepitu et nullam Sirena flagellis Comparat,

    i. e. thinks no Siren's song equal to the sound of the whip, Juv. 14, 19:

    vitanda est improba Siren Desidia,

    allurer, seducer, Hor. S. 2, 3, 14.—Hence,
    A.
    Sīrē-nĭus, a, um, adj., of or belonging to the Sirens, Siren-:

    scopuli, i. q. Sirenum scopuli (v. supra, I.),

    Gell. 16, 8, 17; Amm. 29, 2, 14. —
    B.
    Sīrēnaeus, a, um, adj., Siren-:

    cantus,

    Siren-song, Hier. Ep. 82, 5.—
    C.
    Sī-rēnis, ĭdis, adj. f., of the Sirens, Prisc. Perieg. 354.—
    II.
    A kind of drones, Plin. 11, 16, 16, § 48.

    Lewis & Short latin dictionary > Sirenius

См. также в других словарях:

  • acerbo — acerbo, ba ‘Áspero o agrio’: «Sus ropas despedían un olor acerbo» (Mendoza Ciudad [Esp. 1986]); «Se desahogaron con críticas acerbas contra la dirección actual del partido» (Rumbo [R. Dom.] 1.9.97). No debe confundirse la forma masculina de este… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • acerbo — acerbo, ba (diferente de acervo) adjetivo 1. Uso/registro: elevado. Que es áspero o amargo al gusto: Es una medicina muy acerba. 2. (antepuesto / pospuesto) Uso/registro: elevado. Que es muy intenso o cruel …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • acerbo — sabor entre amargo y ácido como el producido por la fruta sin madurar. Aspero al tacto. Se aplica a un dolor cruel muy intenso Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010 …   Diccionario médico

  • acerbo — /a tʃɛrbo/ agg. [dal lat. acerbus ]. 1. a. [non giunto a maturazione] ▶◀ immaturo. ◀▶ (fam.) fatto, maturo. b. (fig.) [che non ha esperienza: uno scrittore a. ] ▶◀ immaturo, inesperto. ↑ infantile, puerile. ◀▶ abile …   Enciclopedia Italiana

  • acerbo — acerbo, ba adjetivo 1) áspero. 2) desapacible*, cruel, riguroso, doloroso. * * * Sinónimos: ■ áspero, astringente, picante …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • acerbo — |é| adj. 1. Azedo e irritante ao paladar; não maduro. 2.  [Figurado] Áspero e rigoroso. 3. Excessivamente molesto …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • acerbo — acerbo, ba (Del lat. acerbus). 1. adj. Áspero al gusto. 2. Cruel, riguroso, desapacible …   Diccionario de la lengua española

  • Acerbo — Giacomo Acerbo (* 25. Juli 1888 in Loreto Aprutino, Provinz Pescara; † 9. Januar 1969 in Rom) war ein italienischer Agrarwissenschaftler und ein faschistischer Politiker. Er konzipierte das „Acerbo Gesetz“, eine Wahlrechtsänderung, die der… …   Deutsch Wikipedia

  • acerbo — (Del lat. acerbus, áspero y agrio.) ► adjetivo 1 culto De sabor áspero: ■ les dio a beber un acerbo licor de tonalidades verdosas. SINÓNIMO acre 2 Se aplica al sufrimiento que es muy intenso, cruel, amargo: ■ le oprimía un acerbo dolor. SINÓNIMO …   Enciclopedia Universal

  • acerbo — a·cèr·bo agg. 1a. AD non ancora maturo: frutto acerbo | CO fig., molto giovane e immaturo: ragazzo acerbo, personalità acerba; precoce: morte acerba Sinonimi: verde | immaturo. Contrari: maturo. 1b. AD che ha il sapore della frutta non matura;… …   Dizionario italiano

  • acerbo — Evítese la confusión gráfica entre el adjetivo acerbo, cruel o amargo, y el nombre acervo, montón o haber que pertenece en común a varias personas: dolor acerbo ; el acervo de conocimientos …   Diccionario español de neologismos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»