öxl

* * *

(gen. axlar, pl. axlir), f.

1) shoulder-joint, shoulder (hendr blóðgar upp til axla); hann hafði øxi um öxl, he carried an axe over his shoulder; sat Þorkell upp við öxl, TH. sat half up, leaning on his arm; líta um öxl, to look over one’s shoulder;

2) fig. the shoulder of a mountain (en er þeir kömu inn fyrir öxlina);

3) axel = öxull.

* * *

f., gen. axlar, pl. axlir; [Goth. amsa; A. S. eaxl; Engl. axle; Dan. axel; Germ. achsel; Fr. aisselle; all from Lat. axilla, Grimm’s Dict. i. 163]:—the shoulder-joint, so called from being the ‘axis’ on which the arm moves (the general word is herðar, q. v.): lerka at öxl, Fms. vi. 440; þeir þrifu í axlirnar ok toguðusk um, viii. 383; hendr blóðgar upp til axla, Þiðr.; féll hann ok lesti öxl sína, Þorf. Karl. 390, v. l.; dvergar á öxlum, Rm.; hann hafði öxi um öxl, across the shoulder, Ld. 276; á öxl, Gullþ. 64; engi maðr tók betr enn í öxl honum, Fms. v. 67; meðal axlar ok ölboga, Bs. i. 640; hann slær sverðinu á öxl Grimi ok klýfr hann í herðar niðr, Finnb. 288; sat Þorkell upp við öxl, Th. sat half up leaning on his arm, Vápn. 29; at þú of öxl skjótir því er per atalt þykkir, cp. to turn the cold shoulder to, Gg.; lita, sja um oxl, to look over one’s shoulder at, look askance at, Orkn. (in a verse), Fbr. 38, 82 new Ed.

2. metaph. the shoulder of a mountain; en er þeir kómu inn fyrir öxlina … undir öxlinni suðr frá Knerri, Eb. 76, 77 new Ed.; fjalls-öxl, Fas. i, 53.

3. as a local name, Öxl, Landn.: Skegg-öxl, a mountain in western Iceland.

4. the ‘shoulder’ of a knife, where blade and haft meet; var holdit hlaupit upp yfir knífs-axlirnar, Bs. i. 385.

5. öxull; hvel þat er veltr um úróar axlir, Sks. 76 new Ed.

COMPDS: axlarbein, axlarbyrðr, axlarliðr, axlabönd.

f. the shoulder of a fell, Stj. 529, Fas. i. 53.

(-dda, -ddr), v.

1) to cary on horseback; hverr reiddi yðr yfir Markarfljót, who put you across M.?;

2) reiða e-t um (of) öxl, to carry a thing (poised) on one’s shoulder (heinn hafði hann fyrir vápn ok reiddi of öxl);

3) to make one rock, shake, push (reiðit hana af baki, svá at hún falli í lœkinn ofan);

4) to toss, of wind and waves (bátinn undir honum reiddi vindr ok straumr norðr með landi); impers. to be tossed about (reiddi þá ymsa vega); tók þá at r. saman skipin, the ships began to drive against one another; e-u reiðir e-n veg af, it ends (turns out) in a certain way (vóru þá margir hræddir um, hversu af mundi r.);

5) to carry about, spread abroad (kann vera, at þeir menn reiði orð mín úvitrlig fyrir alþýðu);

6) to brandish, swing, raise in the air (hann greip øxina ok reiddi upp);

7) to weigh in a balance (r. silfr, fé);

8) to pay (r. fé af hendi, r. verð fyrir e-t).

1) attendance, service (vist ok öll r.); vinna e-m reiðu, to serve, attend;

2) accomodation (á þeim skógi var svá hörð reiðan þeirra, at ekki var at eta, nema börk af viði);

3) vera til reiðu, to be ready at hand (til reiðu er yðr hér vetrvist); konungr lét þat þegar til reiðu, the king granted that at once;

4) henda reiður á e-u, to notice, heed (jarl spurði, hvert hann fœri þaðan; þeir kváðust eigi reiður hafa á hent).

* * *

d, a causal to riða—to make to ride, carry; hverr reiddi yðr yfir Markar-fljót? Nj. 142; Þórðr reiddi hann at baki sér, Eg. 188; eigi skal þá reiða yfir vötn eða ferja, K. Þ. K. 82; r. andvirki, hey, to carry hay, 102; r. heim ok bera inn hey, K. Á. 176; reiða á völl, to cart dung on a field; reiða e-t um öxl, to carry on one’s shoulders, Pr. 414, Finnb. 306.

II. to make to rock, shake; reiðit hana af baki svá at hón falli í lækinn ofan, Ísl. ii. 339; Björn reiddi sik til falls í strenginum, Fms. i. 181; brott reknir ok af reiddir samkundu, Stj. 53; þú mun hans ok af reiða þínum hálsi, 168; þeir reiddu ( pushed) hann aptr ok fram eptir vellinum, Lv. 81.

2. to toss, of wind and waves; en skip þat reiddi vindr til Róma-borgar, Pr. 442; bátinn undir honum reiddi vindr ok straumr norðr með landi, Fms. i. 294; flóð reiddi skipið, Leiðarv. 16:—impers. to ride, be tossed about; örkina reiddi um haf innan, Ver. 8; reiddi þá ymsa vega, Fas. i. 383; ok lætr hann reiðask þangat sem fáir menn vóru milli, Sturl. i. 31; lögðu þeir í rétt ok létu reiða fyrir nokkurar nætr, they rode before the wind, Eg. 372; tók þá at reiða saman skipin, the ships began to drift, Nj. 273; þeir létu reiða yfir um sumarit, they roamed about, Fbr. 21; sem hann reiðir í bylgjum þessarar áhyggju, Mar.; í slíkum hvirfil-vindum reiddi þann blezaðan biskup, Bs. ii. 5, 48, Fb. iii. 409:—the impers. phrase, e-u reiðir vel, ílla af, to end well, ill; vóru þá margir hræddir um hversu af mundi reiða, Fms. vii. 156; kann þá enn vera at vel reiði af, vi. 10.

3. to carry about; kann vera at þeir menn reiði orð mín úvitrlig fyrir alþýðu, Fms. vi. 208: ef maðr reiðir auknefni til háðungar honum, Grág ii. 146; þeim er reiðir þann verka ok nemr, 148; hann kallask lostið hafa Ref tvau högg ok reiðir þetta víða, Krók.

4. to brandish; hann greip öxina ok reiddi upp, Eg. 717, Fms. i. 180; Þjóstólfr gékk með öxi reidda, Nj. 25, Fms. i. 181; greip hann til hamarsins ok bregðr á lopt, en er hann skal fram reiða, Edda 34; ef maðr reiðir fram þann vígvöl, er …, Grág. ii. 7, passim.

5. to weigh in a balance; reiða silfr, Ld. 30; síðan vóru teknar skálir ok met, var þá reitt í sundr fétt, ok skipt ölln með vágum, Fms. vi. 183; nú reiðir hann rangar vættir eða mælir rangar álnar, Grág. i. 499.

6. to pay, discharge; reiða kaup, to pay wages, Grág. i. 153; r. fé af hendi, 199; r. verð fyrir e-t, Fms. x. 227; skal hann reiða sína aura fyrir landit, Grág. ii. 239; Ásgrímr setti spjóts-odd fyrir brjóst jarli, ok bað hann reiða föður-gjöld, Landn. 216; ef hann reiðir eigi biskupi reiðu eða prest-reiðu, N. G. L. i. 13.

adv. compar.,

1) better;

betr þœtti mér, I would rather;

vánu betr, better than expected;

hafa betr, to get the better of it;

2) more;

leggit fram betr hit mikla skipit, bring further forward;

þrjú hundruð ok þrír tigir ok sex betr, to boot;

ef hann orkar (or má) betr, if he can do more;

ekki máttu sumir inenn betr en fá staðizt, they were just able to keep up against him;

svá hár, at engi annarra tók betr en í öxl honum, reached higher than to his shoulder.

* * *

adv., compar. to vel; and BEZT, elder form bazt, superl., better, best:

1. compar., er betr er, luckily, happily, Fms. ix. 409, Ld. 22; b. þætti mér, I would rather, Nj. 17; vánu betr, Lat. spe melius, Fms. ii. 101; b. úgört, better not to do, Ld. 59; hafa b., to get the better of it, Fb. i. 174: adding gen., þess b., er …, so much the better …, Sks. 426: denoting quantity, more, leggit fram b. hit mikla skipit, advance it farther, better on, Fms. ii. 307; engi maðr tók b. en í öxl honum, v. 67; b. en tuttugu menn, ix. 339; þrjú hundruð ok þrír tigir ok sex b., to boot, Rb. 88; ekki máttu sumir menn b. en fá staðist, i. e. they could do no more, were just able to keep up against him, Fms. xi. 136; ef hann orkar b., if he can do more, Grág. (Kb.) ch. 128; nú má hann b., but if he is able to do more…, id. 2. superl., bazt búið, best equipped, Fas. ii. 523; with a gen., bezt allra manna, Eg. 34; manna bezt, Nj. 147; kvenna bezt hærð, Landn. 151; bazt at báðir væri, cp. Germ. am besten, am liebsten, soonest, Eg. 256.

(-dda, -ddr), v.

1) to cary on horseback; hverr reiddi yðr yfir Markarfljót, who put you across M.?;

2) reiða e-t um (of) öxl, to carry a thing (poised) on one’s shoulder (heinn hafði hann fyrir vápn ok reiddi of öxl);

3) to make one rock, shake, push (reiðit hana af baki, svá at hún falli í lœkinn ofan);

4) to toss, of wind and waves (bátinn undir honum reiddi vindr ok straumr norðr með landi); impers. to be tossed about (reiddi þá ymsa vega); tók þá at r. saman skipin, the ships began to drive against one another; e-u reiðir e-n veg af, it ends (turns out) in a certain way (vóru þá margir hræddir um, hversu af mundi r.);

5) to carry about, spread abroad (kann vera, at þeir menn reiði orð mín úvitrlig fyrir alþýðu);

6) to brandish, swing, raise in the air (hann greip øxina ok reiddi upp);

7) to weigh in a balance (r. silfr, fé);

8) to pay (r. fé af hendi, r. verð fyrir e-t).

1) attendance, service (vist ok öll r.); vinna e-m reiðu, to serve, attend;

2) accomodation (á þeim skógi var svá hörð reiðan þeirra, at ekki var at eta, nema börk af viði);

3) vera til reiðu, to be ready at hand (til reiðu er yðr hér vetrvist); konungr lét þat þegar til reiðu, the king granted that at once;

4) henda reiður á e-u, to notice, heed (jarl spurði, hvert hann fœri þaðan; þeir kváðust eigi reiður hafa á hent).

* * *

u, f. implements, an outfit; kveðja matar ok allrar reiðu er hann skal hafa á þingi, Grág. i. 133, ii. 54, 55; hafi hann þá reiðu með sér, er barn megi skúa, K. Þ. K. 6; Eyjarskeggjar fengu skipverjum þá reiðu sem þeir þurftu at hafa til brautferðar, Post. 656 C. 23; var svá hörð reiðan þeirra, at ekki var at eta nema börkr af viði ok safi. Fms. viii. 32; vistin ok reiðan, 440, v. l.; skip-r., berserkja-r., Hornklofi: allit., róð ok reiðu, rudder and rigging, of a ship; hence, rá ok reiði, Fms. ix. 36.

2. attendance, service; vist ok öll reiða, Edda 69; vinna e-m reiðu, to serve, attend, Blas. 54; hón reis upp ór rekkju ok vann at nekkverju til reiðu sér, Bs. i. 353; hann lá þrjár nætr í sárum, ok fékk alla reiðu (= þjónustu), ok andaðisk, Sturl. i. 140.

3. wages; þá hefir prestr fyrir-farit reiðu sinni þá tólf mánaðr, N. G. L. i. 135; krefja reiðu biskups, 7, 13 (prest-reiða).

4. the phrase, til reiðu, ready on hand; konungr lét þat þegar til reiðu, the king gave it (paid it, had it ready) at once, Fms. i. 98, Stj. 131; þeir sögðu at þat var allt til reiðu með þeim sem hón þurfti at hafa. Fms. x. 103.

5. affairs; sú (kona) er hann hefir engar reiður við áttar, Grág. i. 332.

6. the phrase, henda reiður á e-u, to notice, heed; jarl spurði hvert hann færi þaðan, þeir kváðusk eigi reiður hafa á hent, Nj. 133, Fms. iii. 530; það er ekki að henda reiður á því, ‘tis untrustworthy, mere gossip.

COMPDS: reiðubúinn, reiðugipt, reiðuliga, reiðuligr, reiðumaðr, reiðupenningar, reiðustóll.

(pl. -ir), f.

1) prong (tók hann birkirapt ok reiddi um öxl, svá at hann hélt um skálmirnar);

2) beanpod (bauna-skálmir);

3) short sword.

* * *

f. a short sword, Hom. 14, Gkv. 2. 19, Fas. ii. 229, Ld. 214, Hkr. iii. 150, Fb. i. 259, ii. 138, Fas. i. 56 sqq., Fms. vi. 402, Grett. 140, Band, (in a verse); ryð-skálm.

II. one part of a cloven thing; hann tók upp birki-rapt mikinn, ok reiddi um öxl svá at hann hélt um skálmirnar, … raptrinn gékk í sundr í skálmunum, Eb. 324; skálma-tré, a cleft tree, Pr. 421; buxna-skálm, one leg of a pair of breeches.

III. [cp. skálpr; old Swed. skafl], a bean-pod; bauna-skálmir, Barl. 46.

IV. a pr. name of a mare, Landn.

V. the word occurs in the local names, Skálmar-dalr, -fjörðr, -nes, Landn.; but may not such names be derived from the cloven shape of the firths or the fells?

* * *

(skýt; skaut, skutum; skotinn), v.

1) to shoot with a weapon, with dat. (skjóta öru, spjóti, kólfi);

vera skotinn spjóti í gegnum, to be shot through with a spear;

skjóta af boga, to shoot with a bow;

with the object shot at in acc. (skjóta dýr, mann, sel, fugl);

skjóta at e-m, til e-s, to shoot at one;

skjóta til hœfis, to shoot at a mark;

2) to shoot push or shove quickly;

skjóta brú af, to draw the bridge off or away;

skjóta skildi fyrir sik, to put a shield before one;

skjóta loku fyrir, to shoot the bolt, lock the door;

skjóta frá lokum, to unlock;

skjóta e-u fyrir borð, to ‘shoot’ overboard;

skjóta skipum á vatn, to launch ships;

skjóta báti, to launch a boat from the shore;

skjóta útan báti, to shove out a boat;

skjóta hesti uridir e-n, to put a horse under one, to mount him;

var mér hér skotit á land, I was put ashore here;

skjóta e-u niðr, to thrust it down (hann skaut svá fast niðr skildinum, at);

skjóta e-m brott or undan, to let one escape;

skjóta undan peningum, to abstract, embezzle money;

skjóta e-u í hug e-m to suggest to one (þá skaut guð því ráði í hug þeim);

skjóta upp hvítum skildi, to hoist a white shield;

skjóta upp vita, skjóta eldi í vita, to light up a beacon;

skjóta land-tjaldi, to pitch a tent;

skjóta á fylking, to draw up in battle array;

skjóta á husþingi, to call a meeting together;

skjóta á eyrendi, to make a speech;

skjóta fótum undir sik, to take to one’s heels, to run;

barnit skaut öndu upp, the child began to breathe;

skjóta e-u of öxl, to throw off one’s shoulder;

3) to transfer a case to another;

vér tólf dómendr, er málum þessum er t il skotit, to whom these suits are handed over;

skýt ek því til gúðs ok góðra manna, at, I call God and all good men to witness, that;

4) to pay (hann skaut einn fyrir sveitunga sína alla);

5) impers., e-u skýtr upp, it shoots up, emerges, comes forth;

upp skýtr jörðunni þá ór sænum, then the earth rises from the sea;

skaut upp jörðu dag frá degi, the earth appeared day by day (as the snow melted);

þó at þér skyti því í hug, though it shot into thy mind, occurred to thee;

þeim skaut skelk í bringu, they were panic-stricken;

sem kólfi skyti, swift as a dart;

6) refl., skjótast.

* * *

skýt, pret. skaut, skauzt (skauztu rhyming with laust, Fms. vi. in a verse), skaut, pl. skutu; subj. skyti; imperat. skjót, skjóttú; part. skotinn: [A. S. sceôtan, scyttan; Engl. shoot and shut; Dan. skyde; Germ. schiessen.]

A. To shoot with a weapon, the weapon being in dat.; skjóta öru (örum), spjóti, fleini, skutli, kesju, kólfi …, Fms. i. 44, x. 308, 362, Eg. 380; þeir þykkjask eigi hafa skotið betra skot, Fms. vii. 211; vera skotinn spjóti í gögnum, shot through with a spear, Nj. 274: the object shot at in acc., skjóta dýr, fugla, sela, Edda 16, Nj. 95, Ld. 56, Fms. x. 356, 362, and passim: also, s. til e-s, to shoot at; s. til fugls, Orkn. 346; s. til hæfis, to shoot at a mark, Fms. ii. 268; s. kesju at e-m, Eg. 380; allir skutu at Baldri, Edda 37.

II. to shoot, to push or shove quickly; skjóta loku fyrir (or frá) hurðu (dyrum), to shoot the bolt, lock the door; s. frá lokum, to unlock, Lv. 60; hann lagðisk niðr ok skaut fyrir loku, Eg. 601; skaut hann þá frá lokum, Fms. vi. 189; þeir lögðu hann í kistu ok skutu síðan fyrir borð, and shot the chest overboard, Eg. 127; skaut Egill yfir brúnni, E. shot the bridge over the ditch, 531; s. brú af, to draw the bridge off or away, Fms. xi. 370; s. skipum á vatn, to launch the ships into water, ix. 501; s. báti, to launch a boat from the shore, Nj. 133; s. útan báti, to shove out a boat, 272; brauð þat er hón hafði í ofninn skotið, Hom. 114; menn er í ofn vóru skotnir, 117; var þeim skotið í eld brennanda, Eg. 232; then in all kinds of relations, s. hesti uudir e-n, to put a horse under one, mount him, Eg. 397, 602, Fms. vii. 21; var mér hér skotið á land, I was put ashore here, Nj. 45; s. e-m upp á land, id., Fms. i. 131; s. barni heim af fóstri, to send back a bairn from the fóstr, Grág. i. 276; s. e-m brott, to let one escape, Fms. ix. 420; s. e-m undan, id., vi. 116, vii. 250; s. niðr úmaga, to leave a pauper behind, place him there, Grág. i. 296, 297; s. fé á brott (undan), to abstract, embezzle money, 334; þetta líkar Þórdísi ílla ok skýtr undan peningunum, Korm. 150; skjóttú diametro sólarinnar í tvá staði, divide it into two, Rb. 462; þá skaut Guð því ráði í hug þeim, put this rede into their mind, 655. 3; s. upp hvítum skildi, to hoist a white shield, Fms. x. 347; s. upp vita, to light up the beacon, Hkr. i. 148; þá varð engum vita upp skotið, Orkn. 266; vita-karlinn skaut eldi í vitann, lighted up the beacon, Fms. viii. 188; s. land-tjaldi, to pitch a tent, Nj. 157; var skotið um hann skjaldborg, 274; s. á skjaldborg, to draw up a s., Fms. vii. 70; s. á fylking, to draw up in battle array, Ó. H. 209; s. á húsþingi, to call a meeting together, Eg. 357; s. á eyrendi, to make a speech, Fms. i. 215; skýtr or skýtsk mjök í tvau horn um e-t, see horn B.I. 2; s. fótum undir sik, to take to one’s heels, to run, Fms. viii. 358; hann skaut sér út hjá þeim, shot out, escaped, vi. 189; harm hljóp upp á altarit, ok skaut á knjám sínum, ix. 462; barnit skaut öndu upp, the bairn began to breathe, Hkr. ii. 199; s. skildi fyrir sik, to put a shield before one, Eg. 378, Nj. 156; s. skjóli yfir e-n, to protect (see skjól); Máriusúðin skaut lykkjunum, she (the ship) shivered, Fms. viii. 199; þá segisk, at hann skyti í fyrstu þessu orði, eldisk árgalinn nú, he is said to have let this word slip, to have said, vi. 251; s. e-u of öxl, to throw it off one’s shoulder, Gg. 6; s. e-u á frest, to put off, delay: skjóta augum, to look askance, Eg. (in a verse), from which the mod. gjóta augum is a corruption.

III. metaph. to shift or transfer a case to another, appeal; skutu þau til ráða Ólafs, Ld. 74; s. þrætu til ór skurðar e-s, Fms. vii. 203; því skýt ek til Guðs, i. 3; s. sínu máli á Guðs vald, x. 103; s. þessu máli til Frosta-þings …, þeir skutu þangat sínu máli, i. 32; vér tólf dómendr, er málum þessum er til skotið, Nj. 188; s. máli á fylkis-þing, N. G. L. i. 21; skýt ek því til Guðs ok góðra manna, Nj. 176; menn þá er hann skaut ráðum undir, whom he took as his counsel, Fms. vii. 308.

IV. [A. S. scot; Engl. shot, scot, see skot, I and II]:—to pay; rétt er at fimm búar virði gripinn, ok skal hann þá skjóta í móti slíku, er þeir virða gripinn dýrra enn hans skuld var fyrir öndverðu, Grág. i. 412; skjóta fé saman, to club money together, make a collection, Mar.; þeir skutu saman fjár-hlutum sínum hverr eptir efnum, Hom, 123 (samskot); hann skaut einn fyrir sveitunga sína alla ( he paid their scot) þá er þeir sátu í skytningum, Ld. 312 (see skytningr).

V. impers., e-u skýtr upp, it shoots up, emerges, comes forth; upp skýtr jörðunni þá ór sænum, Edda 44; skaut upp jörðu dag frá degi, the earth appeared day by day (as the snow melted), Fms. ii. 228; þó at þér skyti því í hug, though it shot into thy mind, occurred to thee, Band. 37 new Ed.; þeim skaut skelk í bringu, they were panic-stricken, Ld. 78, Eg. 49, Fb. i. 418 (see skelkr); mjök skýtr mornar vakri, she is much tossed, Hallfred; sveita skaut á skjaldrim, the shield-rim was blood-shot, blood-stained, Orkn. (in a verse); sem kólfi skyti, swift as a dart, Fms. ii. 183.

B. Reflex. to shoot, start, move, slip away; Skíði frá ek at skauzt á fætr, S. started to his feet, Skíða R. 52; Björn skauzk aptr síðan at baki Kára, B. shot or slipped behind Kári’s back, Nj. 262; at menn hans skytisk eigi frá honum, lest they should slip away, abscond, Fms. vii. 49; vildi ljósta Gretti, en hann skautzk undan, started away from the blow, Grett. 91 A; þeir fálmauðu af hræðslu, ok skutusk hingað ok þingat undan geislum hans, Niðr. 5; þó at fé hans skjótisk fyrir garðsenda, to slip through by the end of the fence, Grág. ii. 263; nú skýzk maðr undan tali (evades,) N. G. L. i. 97; kemr í hug, at hann mun skotisk hafa undan, ok vilja eigi fara, Ísl. ii. 334: skjótask yfir (impers.), to skip, slip over; mér hefir skotisk yfir að telja hann, þeim hafði yfir skotisk um þetta, they had made a false calculation, Ld. 100; þá skjótumk ek mjök yfir, then I am much mistaken, Skálda (Thorodd); skýzt þeim mörgum vísdómrinn sem betri ván er at, Grett. 25 new Ed.: skjótask e-m, to fail; margir skutusk honum, many forsook him, Fms. i. 22; skutusk þá margir við Þórð í trúnaðinum, many proved false to Thord, Sturl. iii. 75 C; vildi dýrið ljósta þeim hramminum seni heill var, ok skauzk á stúfinn, and stumbled, reeled on the stump of the other leg, Grett. 101 A; hann var nokkut við aldr, ok skauzk á fótum ( and tottered on his legs), ok þó hinn karlmannligsti, Háv. 45: also in the law phrase, hafa e-u fyrir skotið, to have a case forfeited, N. G. L. i. 52, 53; ef hann stefnir eigi … þá er þeim váttum fyrir skotið, then the witnesses are valueless, 54 (cp. Dan. for-skyde).

2. reflex., in the mod. skjótask, to go on a short errand, pay a short visit; viltu ekki skjótast með bréfið að tarna? eg ætla að skjútast inn sem snöggvast, bíddu meðan eg skýzt inn, and the like.

II. recipr., skjótask á, to exchange shots, Fms. i. 93, vii. 54.

III. part., of corn, to shoot; rúgakr al-skotinn, Þiðr. 180.

(-sta, -str), v.

1) to thrust, press (þá tók H. konungr á öxl honum hendinni ok þrýsti); B. þrýstir at Eyjúlfi fast, B. thrust E. hard; hann þrýsti knénu við steininn, he pressed his knee against the stone;

2) to force, compel (þrýsta e-m til e-s).

* * *

t, [Engl. thrust], to thrust, press; hann setti öxar-hyrnuna fyrir brjóst Þrándi ok kvazk mundu þ. svá at hann kenndi útæpiliga, Fær. 126; hann gékk at honum, þrýstandi sinni hendi á hans síðu, Mar.; þá tók Hrærekr konungr á öxl honum hendinni ok þrýsti, Ó. H. 73.

2. to compress, strain heavily; þröngva gröf ok alla vega þrýst at þér moldin, Barl. 41; steinninn þrýstir fast at, Mar.; ven fót þinn at þrýsta fast í-stöðum, to thrust the foot firmly into the stirrups, Sks. 372; með þrýstandum lærleggjum, legs firmly pressed, on horseback, id.: þ. eyrum sínum í jarðligar girndir, 673. 48; hann þrýsti knénu við steininn, Fms. v. 224.

II. to force, compel; þrýsta þeim ok þröngva, Stj. 264; þá á biskup at þ. þeim til, K. Á. 72; hann setti lög ok gætti sjálfr, ok þrýsti öllum til at gæta, Hkr. i. 72; Börkr þrýstir at Eyjúlfi fast, B. thrust E. hard, Gísl. 42.

v. öxl, shoulder.

(gen. dals, dat. dal or dali, pl. dalar or dalir), m. dale, valley (djúpir dalir).

* * *

s, m., old pl. dalar, acc. dala, Vsp. 19, 42, Hkv. i. 46; the Sturl. C still uses the phrase, vestr í Dala; the mod. form (but also used in old writers) is dalir, acc. dali, Hkv. Hjörv. 28; old dat. sing. dali, Hallr í Haukadali, Íb. 14, 17; í Þjórsárdali, í Örnólfsdali, 8, Hbl. 17; mod. dal; dali became obsolete even in old writers, except the earliest, as Ari: [Ulf. dals = φάραγξ, Luke iii. 10, and βόθυνον, vi. 39; A. S. dæl; Engl. dale; Germ. tal ( thal); cp. also Goth. dalaþ = κάτω, and dala above; up og dal, up hill and down dale, is an old Dan. phrase]:—a dale; allit. phrase, djúpir dalir, deep dales, Hbl. l. c.; dali döggótta, bedewed dales, Hkv. l. c.; the proverbial saying, láta dal mæta hóli, let dale meet hill, ‘diamond cut diamond,’ Ld. 134, Fms. iv. 225: dalr is used of a dent or hole in a skull, dalr er í hnakka, Fas. iii. l. c. (in a verse): the word is much used in local names, Fagri-dalr, Fair-dale; Breið-dalr, Broad-dale; Djúpi-dalr, Deep-dale; Þver-dalr, Cross-dale; Langi-dalr, Lang-dale; Jökul-dalr, Glacier-dale, (cp. Langdale, Borrodale. Wensleydale, etc. in North. E.); ‘Dale’ is a freq. name of dale counties, Breiðatjarðar-dalir, or Dalir simply, Landn.: Icel. speak of Dala-menn, ‘Dales-men’ (as in Engl. lake district); dala-fífl, a dale-fool, one brought up in a mean or despised dale, Fas. iii. 1 sqq.: the parts of a dale are distinguished, dals-botn, the bottom of a dale, ii. 19; dals-öxl, the shoulder of a dale; dals-brún, the brow, edge of a dale; dals-hlíðar, the sides, slopes of a dale; dala-drög, n. pl. the head of a dale; dals-mynni, the mouth of a dale, Fms. viii. 57; dals-barmr, the ‘dale-rim,’ = dals-brún; dals-eyrar, the gravel beds spread by a stream over a dale, etc.:—in poetry, snakes are called dale-fishes, dal-reyðr, dal-fiskr, dal-ginna, etc., Lex. Poët. [It is interesting to notice that patronymic words derived from ‘dale’ are not formed with an e (vowel change of a), but an œ, æ (vowel change of ó), Lax-dœlir, Vatns-dœlir, Hauk-dœlir, Hit-dœlir, Sýr-dœll, Svarf-dœlir …, the men from Lax(ár)dalr, Vatnsdal, Haukadal, Hitardal, etc.; cp. the mod. Norse Dölen = man from a dale; this points to an obsolete root word analogous to ala, ól, bati, bót; vide the glossaries of names to the Sagas, esp. that to the Landn.]

II. a dollar (mod.) = Germ. Joachims-thaler, Joachims-thal being the place where the first dollars were coined.

* * *

(fæ; fekk, fengum; fenginn), v.

1) to grasp with the hands, get hold of;

hón hefir fengit einn stein, she has taken a stone;

2) to take, capture (fengu þeir Gunnar);

3) to get, gain, win;

sá fær er frjár, he that woos wins;

fá fljóðs ást to win a woman’s love;

hann bað konunnar ok fekk heitit hennar, he asked the woman in marriage and got the promise of her hand;

fá sitt eyrindi, to accomplish one’s errand;

fá haærra hlut, to get the better of it;

fá góðar viðtökur, to get a good reception;

fá skilning á e-u, to get knowledge of;

4) to suffer endure;

fá úsigr, to be defeated;

fá skaða, to suffer harm;

fá úvit, to fall senseless, to faint;

fá líflát, to fall lifeless;

fá bana, to come by one’s death;

5) to get, procure;

hann fekk sér gott kvánfang, he got a good wife;

6) to give, deliver to one, put into one’s hands;

fá mér (give me) leppa tvá ór hári þinu;

fáit nú konungi festu (give the king bail) þá er honum líki;

fá e-m sök, to charge one;

var sá sveinn fenginn í hendr okkr, delivered into our hands;

fá e-m e-t at geyma, to give a thing into one’s charge (= fá e-m e-t til geymslu);

7) with pp. following, to be able to;

fá e-n veiddan, to be able to catch one;

hon fœr með engu móti vakit þá, she could by no means awaken them;

þeir munu mik aldri fá sótt, they will never be able to overcome me;

fengu þeir honum ekki nát, they could not catch him: skaltu hvergi fá undan hokat, thou shall have no chance of sneaking away;

hann fekk þó eigi víss orðit, he could not make out for certain;

8) with gen., to get, take, gain, win;

þeir fengu fjár mikils, they took a rich booty;

vel er þess fengit, it is well earned, well done;

hann var eigi skáld, ok hann hafði ei þeirrar listar fengit, he had not received that gift: fá verðar, to take a meal;

hann tekk sér sveitar (he raised a band) ok gørðist illvirki;

fá konu, to get a wife, marry (hon var átján vetra, er þorsteinn fekk hennar);

9) to conceive, of sheep and cattle (fá burðar, lambs);

10) to touch, affect;

þat fekk mikils hinum hertekna manni, it touched the captive deeply, þá fær þorbirni svá. mjök (Th. was so much moved), at hann grætr;

11) impers., one can get or find;

vápn svá góð, at eigi fær önnur slík, that the like are not to be got;

at varla fái vitrara mann, that a wiser man is hardly to be found;

also, one may or can (do something);

þat skip fær vel varit eldi, that ship can well be guarded against fire;

12) with preps.:

fá af sér (with infin.) to bring oneself to;

þeir fengu af verra, they got the worse of it;

fá at veizlu, brúkaupi, blóti, to get provisions for a feast (hann fekk at blóti miklu);

sá dagr er at jólum skal fá, the day when preparations are to be made for Yule (cf. atfangadagr);

fá á e-u, to get hold of, grasp with the hand;

faðir Móða fekk á þremi, the father of M. caught hold of the brim;

fá e-n, to touch, affect one, move (opt fá á horskan lostfagrir, litir);

láta e-t á sik fá, to be (deeply) affected by, take it to heart;

drykkr fær á e-n, the drink intoxicates one (er drykkr fekk á Hákon jarl);

fá í e-t, to take hold of, grasp with the hand (= fá á e-u);

forðuðu fingrum, fengu í snœri, they took hold of the strings;

fá e-t or e-s til, to get, procure (var kirkja gör ok kennimanna til fengit);

fá e-n til at gøra e-t, to get one to do a thing;

þeir fengu menn til at ryðja skip sitt, they got men to clear their ship fá til e-s, to lay hold of;

þar var fjöld fjár, fengu til margir, there was wealth of money, and many took a share of it;

13) refl., fást í e-u, to be busy, exert oneself, engage in a matter (dróttningin mátti þar ekki í fást);

Helgi leitaði þá, ef Sigurðr vildi í fást við Þorvald, if S. would try with Th.;

segir hann ljúga ok fást í rógi, and deal in slander;

fást við e-t = f. í e-u;

f. við e-n, to have to do with, to contend with one (H. segist þá vilja … fást eigi við fjánda þenna);

to wrestle (grapple) with one (skaltu fást við blámann várn).

(fá, fáða, fáðr), v. to draw, paint;

fá rúnar, to draw runes or magic characters;

vér höfum fáða unga brúði á vegg, we have painted the young bride on the wall;

gulli fáðr, gilded.

* * *

pret. sing. fékk, sometimes spelt feck or fieck, pl. fengu; pres. fæ, 2nd pers. fær, mod. færð, pl. fám, mod. fáum; pret. subj. fengja, mod. fengi; pres. fá, mod. fái; imperat. fá; sup. fengit; part. fenginn: the forms fingit, finginn, and pret. fingu (cp. Germ. fingen) are obsolete, but occur in some MSS. (e. g. Arna-Magn. 132 and 122 A): the poets rhyme— Erlingr var þar finginn; with the neg. suff., fær-at, fékk-at, Lex. Poët.: [Goth. fahan and gafahan = πιάζειν, καταλαμβάνειν; A. S. fón; Hel. fâhan; Germ. fahen, whence fahig = capax; in the Germ., however, the nasal form fangen prevailed, but in the Scandin., Swed., and Dan. få or faae; the Dan. fange is mod. and borrowed from Germ.; Icel. fanga is rare and unclass. and only used in the sense to capture, whereas fá is a standing word; the ng reappears in pl. pret. and part. pass. fengu, fengit, vide above; cp. Old Engl. fet, mod. fetch]:—to fetch, get, etc.

1. to fetch, catch, seize; fengu þeir Gunnar, they fetched, caught G., Akv. 18; Hildibrandr gat fengit kirkju-stoðina, Sturl. i. 169; hón hefir fengit einn stein, she has fetched a stone, Ísl. ii. 394; fá á e-u, to get hold of, grasp with the hand, faðir Móða fékk á þremi, Hým. 34.

β. also, fá í e-t, to grasp; fengu í snæri, they grasped the bow-strings, bent the bow, Am. 42; hann fékk í öxl konungi, he seized the king’s shoulder, Fms. viii. 75.

γ. to take, capture, but rare except in part.; hafði greifi Heinrekr fengit Valdimar, Fms. ix. 324; verða fanginn, to be taken, Germ. gefangen werden, i. 258, Stj. 396.

2. to get, gain, win, with acc. of the thing; sá fær er frjár, he who wooes will win (a proverb), Hm. 91; hann skal fá af Svart-álfum, he shall get, obtain from S., Edda 69; fá brauð, mat, drykk, Fms. x. 18; þat fékk hann eigi af föður sínum, xi. 14; bað konunnar ok fékk heitið hennar, he wooed the woman and got her hand, Edda 23; fá sitt eyrindi, to get one’s errand done, Fms. i. 75; fa fljóðs ást, to win a woman’s love, Hm. 91; fá hærra hlut, to get the better, 40; ek ætla at fá at vera yðvarr farþegi, Ld. 112; hence fá, or fá leyfi, to get leave to do a thing: eg fæ það, fékk það ekki, fá að fara, etc.: Icel. also say, eg fæ það ekki af mér, I cannot bring myself to do it.

β. to suffer, endure; fá úsigr, to get the worst of it, Fms. iv. 218; sumir fengu þetta ( were befallen) hvern sjaunda vetr, Sks. 113; fá skaða, to suffer a loss, Hkr. ii. 177; fá úvit, to fall senseless, Nj. 195; fá líflát, to fall lifeless, Grág. i. 190; fá bana, to come by one’s death, Nj. 110.

γ. fá góðar viðtökur, to get a good reception, Eg. 460, 478, Fms. iv. 219; sá mun sæll er þann átrúnað fær, blessed is he that gets hold of that faith, Nj. 156; hann hafði fingit úgrynni fjár, Fms. xi. 40; fá skilning á e-u, to get the knowledge of a thing, i. 97.

3. to get, procure; þá fékk konungr sveitar-höfðingja þá er honum sýndisk, Eg. 272; ek skal fá mann til at biðja hennar, Fs. 88; þeir fengu menn til at ryðja skip, they got men to clear the ship, Nj. 163; mun ek fá til annann mann at göra þetta, I will get another man to do it, 53; fá sér bjargkvið, Grág. i. 252; hann fékk sér gott kván-fang, Fms. i. 11; fám oss ölteiti nökkura, let us get some sport, vii. 119; fá sér (e-m) fari, to take a passage, vide far; fengu þeir ekki af mönnum, they could fetch no men, ix. 473; þeir hugðusk hafa fengit ( reached) megin-land, vii. 113.

4. fá at veizlu, blóti, to get provisions for a feast, etc.; hann fékk at blóti miklu, Landn. 28; lét Þorri fá at blóti, Orkn. 3; Þórólfr Mostrar-skegg fékk at blóti miklu, Eb. 8; er fengit at mikilli veizlu, Fas. i. 242; var síðan at samkundu fingit, a meeting was brought about, 623. 52; sá dagr er at Jólum skal fá, the day when preparations are to be made for Yule, K. Þ. K. 110, hence atfanga-dagr, the day before a feast, q. v.; þá var fengit at seið, Hkr. Yngl. S. ch. 17.

II. to give, deliver to one, put into one’s hands; hér er eitt sverð, er ek vil fá þér, Ísl. ii. 44; fá mér (fetch me, give me) leppa tvá ór hári þínu, Nj. 116; þá er keisarinn hafði fingit honum til föru-neytis, Fms. xi. 40; konungr fær honum veizlur, Eg. 27; horn þat er Bárðr hafði fingit Ölvi, 207; fáit nú konungi festu ( give the king bail) þá er honum líki, Fms. iv. 268; fá e-m sök, to charge one, Sks. 708; var sá sveinn fenginn í hendr okkr, delivered into our hands, Fms. i. 113; fékk hann búit í hendr Valgerði, iii. 24, Nj. 4; honum fékk hverr maðr penning til, Íb. 5; hon fékk biskupinum tuttugu mánaða mataból, B. K. 125; fá e-m e-t at geyma, to give a thing into one’s charge, Stj. 177; fá þá sonum þínum í hendr til geymslu, id.

III. metaph. with a following pass. part. or sup. to be able to do; hón fær með engu móti vakit þá, she could by no means awaken them, Fms. i. 9; þú fékkt ekki leikit þat er mjúkleikr var í, vii. 119; þeir munu mik aldri fá sótt, they will never be able to overcome me, Nj. 116; ok fáit þér hann eigi veiddan, if you cannot catch him, 102; hann fékk engi knút leyst, Edda 29; fengu þeir honum ekki náð, they could not catch him, Fagrsk. 167; at Vagn mun fá yfir-kominn Sigvalda, that V. will overcome S., Fms. xi. 96: skulu vér þá freista at vér fáim drepit þá, i. 9; skaltú hvergi fá undan hokat, thou shalt have no chance of sneaking away, xi. 61; fá gaum gefinn at e-u, to take heed to a thing. Fas. ii. 517; menn fingu hvergi rétt hann né hafit, Eg. 396; at þeir mundu komit fá til lands hvalnum, Grág. ii. 381; en fékk þó eigi víss orðit …, but he could not make out for certain …, Fms. x. 170.

β. to grow, get, become; Hjörleif rak vestr fyrir land, ok fékk hann vatnfátt, he became short of water, Landn. 34: of travellers, to fall in with, etc., þar fengu þeir keldur blautar mjök, they got into bogs, Eb. 266; þeir fengu hvergi blautt um Valbjarnar-völlu, Sturl. ii. 50; fengu þeir veðr stór, they met with foul weather, Eg. 160.

IV. with gen.,

1. to take, gain, earn, win; renna þeir á land upp, ok fá mikils fjár, Fms. v. 164; þeir fengu fjár mikils, they took a rich booty, Nj. 137; gáðu þeir eigi fyrir veiðum at fá heyjanna, ok dó allt kvikfé þeirra um vetrinu, Landn. 30; vel er þess fengit, it is well earned, well done, 7; nú mun ek fara þessa ferð ef þú vill; hann segir, vel er þess fengit, well done, said he, Fas. ii. 517; hann var eigi skáld, ok hann hafði eigi þeirrar listar fengit, he had not got that gift, Fb. i. 214; at þá mundi þykkja fengit betr, people would think that it suited better, Nj. 75; fá verðar, to take a meal, Hm. 33; hann fékk sér sveitar ( raised a band) ok görðisk illvirki, 623. 15: but chiefly in the phrase, fá konu, to get a wife, marry; Haraldr fékk þeirrar konu, Fms. i. 4; at ek munda fá þín, that I should get thy hand, Nj. 24; betr er þá séð fyrir kosti systur minnar at þú fáir hennar (gen., i. e. that thou marry her), en víkingar fái hana (acc., i. e. to fetch, capture her) at herfangi, Fs. 8; hón var átján vetra er Þorsteinn fékk hennar, Ísl. ii. 191.

2. to conceive, of sheep, cattle; fá burðar, Stj. 97; er hann (sauðrinn) fær lambs, Skálda 162: absol., við þeim hafði hón (the mare) fengit, Landn. 195; at eigi fái ær við, Grág. i. 418, (cp. fang, fetus.)

3. denoting to affect, touch, etc.; þat fékk mikils hinum hertekna menni, it touched much the captive, Orkn. 368: svá fékk honum mikils, at hans augu vóru full af tárum, Fms. i. 139; henni fékk þetta mikillar áhyggju, it caused her great care, iv. 181; fær honum þat mikillar áhyggju ok reiði. Nj. 174; nú fær mér ekka (gen.) orð þat þú mælir, Skv. 1. 20; fá e-m hlægis, to make one a laughing-stock, Hm. 19: even with acc. or an adv., þá fær Þorbirni svá mjök (Th. was so much moved) at hann grætr, Hrafn. 13.

β. fá á e-n, to affect, chiefly of intoxicating liquors; er drykkr fékk á Hákon jarl, when the drink told on earl Hacon, Magn. 508; fær á þá mjök drykkrinn, Fms. xi. 108; aldregi drakk ek vín eðr annan drykk svá at á mik megi fá, Stj. 428; en er á leið daginn ok drykkr fékk á menn, Fms. vii. 154; drykkr hefir fengit yðr í höfuð, Fas. i. 318; á-fengr or á-fenginn, q. v.

γ. opt fá á ( entice) horskan, er á heimskan né fá, lostfagrir lítir, Hm. 92.

V. impers. to be got, to be had, cp. Germ. es giebt; vápn svá góð, at eigi fær önnur slík (acc.), so good, that the like are not to be got, Nj. 44; at varla fái vitrara mann, a wiser man is hardly to be found, Sks. 13; eigi fær þat ritað, it cannot be recorded, viz. being so voluminous, Fms. viii. 406; þat skip fær vel varit eldi, that ship can well be guarded against fire, ix. 368; svá mikill herr at varla fékk talit, a host so great that it could hardly be numbered, xi. 261 (Ed. fékst wrongly).

VI. reflex. in the phrase, fásk í e-u, to be busy, exert oneself in a matter; drottningin mátti þar ekki í fásk, Fms. x. 102; Helgi leitaði þá ef Sigurðr vildi í fásk við Þorvald, if S. would try with Th., Fb. i. 379; vildir þú fásk í því sem þér er ekki lánat, 215; segir hana ljúga ok fásk í rógi, ( and deal in slander) fyrir höfðingjum, Karl. 552.

β. fásk við e-n, to struggle against; ef nokkut væri þat er hann mætti við fásk, which he could try, Grett. 74 new Ed.: to wrestle with, skaltú fásk við blámann várn, Ísl. ii. 444; um fangit er þú fékksk við Elli, when thou strugglest against Elli, Edda 34; at Þorleikr ætti lítt við elli at fásk, Ld. 160; fámsk vér eigi við skrafkarl þenna, let us have naught to do with this landlouper, Háv. 52; ok fásk eigi við fjánda þenna lengr, Ísl. ii. 45; fást um e-t, to make a fuss about a thing: the passage, Hrólfi fékksk hugr, Fas. iii. 203, is prob. an error for Hrólfi gékksk hugr, H. was moved: the phrase, fásk þú at virði vel, take thou a good meal, Hm. 117.

2. as a pass., esp. in the sense to be gotten; sumt lausa-féit hafði fengisk ( had been gotten) í hernaði, Fms. i. 25; at honum fengisk engi fararbeini, that no means of conveyance could be got, Grág. i. 298; eigu þeir þat allt er á (aðilðunum) fæsk, all the fines that accrue from the aðilð, 281; fékksk þat, it was obtained, Jb. 17; er hljóð fékksk, when silence was obtained, so that he could speak, Fms. i. 34: ef þeir fásk eigi, if they cannot be taken, Odd. 12 (very rare); sem úviða muni þinn jafningi fásk, thy match is not easily to be got, Nj. 46.

VII. part. fenginn as adj. given to, fit to; ok er hann vel til þess fenginn, Fms. vi. 389; Jón var mjök fenginn ( given) fyrir kvenna ást, Bs. i. 282; fæsk eigi því níta, it cannot be denied, Am. 32.

2. again, fanginn denotes captured, hence taken by passion; fanginn í ílsku, Fb. i. 280.

ð, part. fát, fáð or fáið, cp. fáinn or fánn; a contracted verb = fága:—to draw, paint, Fms. v. 345; gulli fáðr, gilded, Gísl. 21; fá rúnar, to draw runes, magic characters, Hm. 143; vér höfum fáða unga brúði á vegg, we have painted the young bride on the wall, Landn. 248 (from a verse about the middle of the 10th century): of precious stuffs, fáð ript, Skv. 3. 63.

f. pl. shoulders, the upper part of the back.

* * *

f. pl. the shoulders, the upper part of the back, distinguished from öxl = shoulder in a special sense, Nj. 185, Eg. 289, Fms. vii. 55, Sks. 166, Fb. i. 396, Þiðr. 9, passim, cp. Matth. xxiii. 4, Luke xv. 5: so in the phrase, hafa hofuð og herðar yfir e-n, to be higher than another from the shoulders and upwards, cp. 1 Sam. ix. 2, x. 23.

COMPDS: (old form herði-, mod. herða-): herða-drengr, m. a hump on the back, a pun, Fms. viii. 404. herða-kambr, m. the withers, of a horse. herða-kistill, m. a hump. herða-klettr, m., poët. the ‘shoulder-knoll,’ the head, Skm. herða-lítill, adj. narrow-shouldered, Grett. 165. herða-munr, m. the difference from the shoulders and upwards, metaph. of one who is no match for another, Fms. xi. 442. herða-sár, n. a shoulder sore or wound, Sturl. i. 85. herða-toppr, m. a shoulder tuft, the part of a horse’s mane next the saddle, Sturl. i. 152, Bær. 16. herðar-blað, n. the shoulder blade, Nj. 70, Sturl. i. 152. herði-breiðr, adj. broad-shouldered, Fms. x. 151, Finnb. 324, Sturl. iii. 122, Fbr. 80 new Ed. herði-lútr, adj. with stooping or round shoulders, Barl. 15, Bs. i. 312. herði-mikill, adj. broad-shouldered, Sturl. iii. 122, Eg. 305, Ísl. ii. 203. herði-þykkr, adj. thick-shouldered, Ld. 298, Fbr. 40 new Ed.

m. a ‘door-beam;’ hurðás or hurðásar were the roof-rafters nearest the door, where things (weapons, fish, meat) were hung up, almost answering to the rót or dyra-lopt in mod. Icel. dwellings, cp. Eg. 182, 183, Bs. i. 209, N. G. L. i. 349, 397: the phrase, reisa sér hurðarás um öxl, to carry the door-beam on one’s shoulder, to undertake a thing one is not equal to.

1) which (of the two) in pl. of two parties, hvárir sigrast, which of both (hosts) will gain the day;

2) each (of the two); h. við annan, each to the other; sinn veg h., each his own way;

3) at hváru, yet, nevertheless, however.

* * *

pron. interrog. and indef., contr. from hvaðarr, which is obsolete, but occurs thrice in poets of the 10th century, Kormak, Fas. i. 297 (in a verse), Hkr. i. 205 (in a verse): mod. form hvorr, still so proncd. in the south of Icel.: [Goth. hwaþar; A. S. hwæðer, cp. Engl. whether; Hel. hweðar, cp. Germ. weder]:

I. interrog. direct and indirect, whether, which of two, Lat. uter, in a dual sense, distinguished from hverr in plur.: in plur., like Lat. utri, of two parties, hvárir sigrask, either, which of both (hosts) will gain the day, Nj. 198, Fms. x. 199; hvárir ná máli annarra, Nj. 8: in sing., hvárr þeirra, each of them, both, Grág. i. 120: with a possess. pron., hvárr okkar, Nj. 202: hvárr—annarr, one—another, either … the other; hvárr sem ( either) annars frændkonu á, Grág. i. 29; hvárr við annan, Fms. ii. 366; hvárr okkarr við annan, one to another, Fær. 174; annarr hvarr (q. v.), either.

II. indef., each of two; hvárir við aðra, Fms. x. 299, Grág. i. 70; hvarir til annarra, Eg. 126; selja grið hvárir öðrum, Grág. ii. 20; tveggja (gen.) hvárr, either of the twain, 623. 24, Blas. 40, Fms. vii. 157; hvárt … eða, either … or; hvárt er þú vill, láta okkr lifa eðr deyja, Fms. i. 205; á hvára hlið, Rm.; sextigu barna, jafnmart hvárt, syni ok dætr, Stj. 408; hætt er þeirra hvárt, Hm. 87; sinn dag hvárir, Fbr.; sinn veg hvárr, Róm. 347; á sínum stól hvárr þeirra, Stj. 602; mánaðar mat hvars, N. G. L. i. 67, 98, 99; hann kastaði á öxl sér hvárum tveimr, two on each shoulder, Grett. 134 A.

2. adverbial, at hváru, yet, nevertheless, however, often spelt at-vóru, Hom. 116, 119, cp. Hkr. iii. 288; att varu, Al. 30, 137, Hom. 158; sár mun gramr at hváru, but however that may be …, Hallfred; þó at hváru, yet, N. G. L. i. 48; þá á hinn þó at hváru at skuldfesta hann, Grág. i. 233; en hinn selr þó at hváru, yet nevertheless, ii. 253; þót hváru (= þó at h.), 313; þá freistum attvóru, Al. 137, this phrase is now obsolete, and is rare even in old writers.

B. Neut. hvárt, interrog. adverb, whether, direct and indirect; commonly in the first of two correlative clauses, hvárt …, eða or eðr …, whether …, or …, Lat. utrum …, an …, Nj. 205, etc., passim; hvat? … hvárt mægð eðr frændsemi, what? … whether is it affinity or kin? Fb. i. 328; hvárt (better hvat) segi þér til? hvárt skal ek fara eðr eigi, whether shall I go or not? Stj. 602; fæ ek nú varliga séð, hvárt Hrærekr mun fá nauðgat mik til eða eigi at ek láta drepa hann? Ó. H. 74:—but the latter of the two clauses is often dropped; hvárt grætr þú, whether dost thou weep (or not)? what! art thou weeping? Nj. 202; hvárt er rétt, bóndi, whether is it true (or not)? 79; eld kveyki þér nú sveinar, eða hvárt skal nú búa til seyðis? 199; hvárt er Flosi svá nær, at hann megi heyra mál mitt? 200; hvárt er nú engi kona sú er þér er eigandi? Stj. 411, 602; hvat sagðir þú? hvárt eigi þetta? Þiðr. 59; hann vildi vita hvárt hann var í brynju, Ó. H. 74.

2. with adv. er (es, sem), either … or; hvártz sem (sic) maðr verðr sekr at sátt eða á várþingi, Grág. i. 121; hvárt er Hákon Gamli vill eðr eigi, Fms. i. 74; hvárt sem þat er at lögbergi eða í lögréttu, whether it be at the bill of laws or in the legislative chamber? Grág. i. II; hvárt sem þat var í löndum eða í lausa-aurum? Íb. 16; hvárt er friðr er betri eða verri? Ó. H. 208, Fms. iv. 79; hvárt sem þat er heldr í þessarri eðr annarri bók, Stj.

(að), v. to lace tight (hosur lerkaðar at beini); fig., lerkaðr, bruised, contused (l. af höggum).

* * *

að, [Scot. lerk], to lace tight; var höttrinn lerkaðr um hálsinn, Landn. 147; lerka ermar at öxl … drambhostir lerkaðar at beini, Fms. vi. 440: metaph. to chastise [cp. North. E. to lace], lerkandi sína sál, Mar.; hann lerkaði sinn líkam með föstum, Thom.:—part. lerkaðr, bruised, contused; blár ok lerkaðr af stórum höggum, Fas. iii. 357: in mod. usage feeling as if sore all over the body.

1) light, bright; l. dagr, a bright day; verða ljóst, to grow light, dawn;

2) bright, shining (hann hafði exi ljósa um öxl);

3) light-coloured, fair; l. á hár, light-haired, = ljóshárr; ljós vara, ermine;

4) clear, evident, plain (hitt er ljóst, at þeir muni vilja vera úvinir mínir); vil ek ljósan gera mik, I will speak out plainly, make a clean breast.

* * *

adj., compar. ljósari, superl. ljósastr; gen. fem. sing. ljóssar, Vkv. 5, mod. ljósrar; dat. fem. sing. ljóssi, Korm. (in a verse), mod. ljósri; gen. pl. ljóssa, mod. ljósra:—light, bright, shining; ljóss ok fagr, Edda 7; ljóss dagr, a bright day, Sól. 12; ganga ljósum logum (allit.), with ‘light lowes,’ bright lights; um morguninn eptir er ljóst var, Hkr. i. 61; gera ljóst, to dawn, Anal. 228; verða ljóst, to grow light, dawn, Fms. ix. 21, Eg. 219: of metals, ljósa exi, a bright shining axe, Ld. 276; ljósan lé, a bright scythe, Fsm.; ljósir aurar, the bright gold, Sól. 34: of a light-coloured horse, ljóss hestr and Lýsingr, but the ancients said hvítr hestr: of hue, ljóss í andliti, Fms. ix. 535; líki ens ljósa mans, Hm. 91; þat ljósa lík, Sól. 12; löttu ávalt ljósar, the ‘bright,’ fair ones, i. e. the ladies, Am. 29; sinnar ljóssar kvánar, Vkv. 5: ljós vara, light ‘ware,’ ermine, Eg. 69: also of food, milk, and the like, whence ljósa-verk, n. dairy work, Nj. 185; cp. hvítr matr.

II. metaph. clear, evident, plain; ljóst er boðorð Drottins, Hom. 96; en hitt er ljóst, at …, Eg. 64; Egill segir í fám orðum it ljósasta um ferð sína, 409; hann kvaðsk hafa spurt af et ljósasta um hans erendi, Ld. 176; mæli ek því þetta svá ljóst, at ek veit …, Nj. 102; kallaði hann þá ljóst um málefni, Fms. vii. 141:—ljóss em ek í því, ek vil at …, I am clear in that matter …, Ísl. ii. 406; því vil ek ljósan gera mik, make a clean breast, Bs. i. 720: clear, easy to see, understand, and the like. Ljósa-vatn, n. Light-water, Bright-water, a local name, whence Ljós-vetningar, m. pl. the men from L., Nj., Landn.