(zwalczać)

См. также в других словарях:

• zwalczać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zwalczaćam, zwalczaća, zwalczaćają, zwalczaćany {{/stl 8}}– zwalczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, zwalczaćczę, zwalczaćczy, zwalczaćczony {{/stl 8}}{{stl 7}} walcząc, dążyć do unicestwienia, zniszczenia,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zwalczać — ndk I, zwalczaćam, zwalczaćasz, zwalczaćają, zwalczaćaj, zwalczaćał, zwalczaćany zwalczyć dk VIb, zwalczaćczę, zwalczaćczysz, zwalcz, zwalczaćczył, zwalczaćczony «walcząc występować przeciw komuś, czemuś; dążyć do pokonania, przezwyciężenia,… …   Słownik języka polskiego

• zwalczać się — {{/stl 13}}{{stl 7}} występować jeden przeciw drugiemu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zwalczające się nawzajem stronnictwa, partie. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… …   Słownik języka polskiego

• tępić — ndk VIa, tępićpię, tępićpisz, tęp, tępićpił, tępićpiony 1. «prowadzić akcję zmierzającą do zgładzenia, wytrzebienia, zniszczenia czegoś; niszczyć, trzebić; prześladować, zwalczać coś, występować przeciw komuś, czemuś» Tępić chwasty, muchy,… …   Słownik języka polskiego

• pokonywać – pokonać [i in.] — {{/stl 13}}{{stl 8}}{kogoś} {czyjąś} {{/stl 8}}własną bronią {{/stl 13}}{{stl 7}} pokonywać, zwalczać kogoś, używając przeciw niemu metod, argumentów itp. podobnych do tych, którymi on sam się posługuje : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ktoś pokonuje… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• antybroń — ż V, DCMs. antybrońoni, blm «broń, za pomocą której można zwalczać inną broń» …   Słownik języka polskiego

• bałaganiarstwo — n III, Ms. bałaganiarstwowie, blm «brak dbałości o porządek, skłonność do robienia bałaganu; brak porządku» Zwalczać bałaganiarstwo u dzieci …   Słownik języka polskiego

• bumelant — m IV, DB. a, Ms. bumelantncie; lm M. bumelantnci, DB. ów pot. «człowiek bumelujący, zaniedbujący się w pracy przez niestawienie się do niej lub marnowanie czasu przeznaczonego na pracę» Zwalczać, karać bumelantów …   Słownik języka polskiego

• choroba — ż IV, CMs. chorobabie; lm D. chorobarób 1. «proces patologiczny objawiający się zaburzeniem czynności organizmu» Lekka, ciężka, obłożna, przewlekła, chroniczna, długotrwała, nieuleczalna, śmiertelna choroba. Choroba dziedziczna, nabyta,… …   Słownik języka polskiego

• iść — ndk, idę, idziesz, idź, szedł, szła, szli 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, posuwać się stawiając kroki; stąpać, kroczyć; w pochodzie: maszerować» Iść pieszo, piechotą, na piechotę. Iść na palcach. Iść ostrożnie, pewnie, śmiało. Iść na… …   Słownik języka polskiego