-
1 ὠόν
ὠόν, τό, auch ᾠόν geschrieben, s. Jac. A. P. 723 (vgl. ὠεόν u. ὤϊον), ovum, das Ei; zuerst bei Her.; Ar. Lys. 856; τίκτειν Av. 695; ὤ' ἐκκυλινδεῖν Pax 134; Plat. Conv. 190 e u. sonst; auch von Eiern der Fische u. vgl., Arist. H. A. 9, 3; – ὠὸν ἅπας γέγονεν Nicia 9 (XI, 398), glatt wie ein Ei geworden, von einem Kahlkopf; – ὠὰ ὑέλινα τὰ ἰατρικά bei Heron sind wahrscheinlich Schröpfköpfe; – bei Ath. XI, 503 f eiförmiger Becher.
-
2 ὠόν
ὠόν, τό, ovum, das Ei; auch von Eiern der Fische; ὠὸν ἅπας γέγονεν, glatt wie ein Ei geworden, von einem Kahlkopf; eiförmiger Becher -
3 ᾦον
-
4 ovum
ōvum, ī, n (v. ὠόν), das Ei, I) eig. u. übtr.: a) übh.: ova pavonis, Petron., pavonina, Varro: ova gallinacea, Varro: ova pullina, Hühnereier, Lampr.: ovi vacuati testa, Cael. Aur.: ovi putamen, Eierschale, Colum. u. Plin.: ovum parĕre od. gignere, Cic., od. facere, Varro, od. edere, Plin., od. ponere, Colum.: ovum incubanti gallinae subducere, Suet. – Sprichw., (da Eier gew. den Anfang, Obst den Beschluß der Mahlzeit machten), integram famem ad ovum affero, bis zum Ei, d.i. Anfang der Mahlzeit, Cic. ep. 9, 20, 1: ab ovo usque ad mala, von Anfang bis zu Ende, Hor sat. 1, 3, 6. – b) in bezug auf den Mythus der Leda (s. 2. Lēda), ovo prognatus eodem, v. Pollux, Hor sat. 2, 1, 26: nec gemino bellum Troianum orditur ab ovo, Hor de art. poët. 147. – c) übtr., eine der sieben eiförmigen Figuren im Zirkus (als Anspielung auf die beiden Eier, aus denen die Götter der zirzensischen Künste, Kastor u. Pollux, zur Welt gekommen waren), nach denen im Zirkus die Umläufe gezählt wurden, indem man nach jedem Umlaufe ein Ei von seinem Gestelle (fala, w. s.) abhob, ovum sublatum est, Varro r. r. 1, 2, 11: ova ad notas curriculis numerandis, Liv. 41, 27, 6. Vgl. Tert. de spect. 8. Isid. orig. 18, 19, 1. – II) meton.: A) das Maß einer Eierschale, tribus ovis, Plin. 22, 137. – B) die Eigestalt, ovale Gestalt, Calp. ecl. 7, 34.
-
5 χήνειος
-
6 κόραξ
κόραξ, ακος, ὁ, 1) der Rabe (nach E. M. von κορός, schwarz); Pind. Ol. 2, 96; Aesch. Ag. 1452 Suppl. 732; Her. 4, 15 u. Folgde. – Sehr gewöhnliche Verwünschungsformel ist ἐς κόρακας, ἄπαγ' ἐς κόρακας, βάλλ' ἐς κόρακας; auch als heftige Frage, οὐκ ἐς κόρακας; geh zum Henker! eigtl. dein Leib möge unbestattet liegen bleiben u. ein Fraß für die Raben werden; Ar. Vesp. 51. 982 Nub. 789 u. öfter; ἐς κόρακας ἔῤῥειν φασὶν ἐκ τῆς Ἀττικῆς Alexis bei Ath. XIII, 610 e; Sp.; es scheint in dieser Vrbdg nie εἰς gesagt zu sein, vgl. Reisig Conj. Aristoph. p. 252. Aehnlich πάντα τάδ' ἐν κοράκεσσι καὶ ἐν φϑόρῳ Theogn. 833. – Man schwor auch beim Raben, Ar. Av. 1611. – Sprichwörtlich κόρακα λευκὸν ἰδεῖν, Ep. ad. 60 (XI, 417) u. A.; vgl. Arist. H. A. 3, 12; denn der weiße Rabe ist eine Seltenheit; ἕως κόρακες λευκοὶ γένωνται Ath. VIII, 359 c. – Κόραξι καὶ λύκοις χαριζόμενος Luc. Tim. 8; ἐκ κακοῠ κόρακος κακὸν ᾠόν S. Emp. adv. rhet. 99. – Auch das Sternbild, der Rabe, Arat. 448. – 2) eine Fischart, wahrscheinlich nach ihrer Farbe benannt, Diphil. bei Ath. VIII, 356 a (vgl. κορακῖνος). – 3) die krumme Spitze am Schnabel des Haushahns, Hesych., u. übh. jede hakenförmige Krümmung; daher – a) ein Belagerungswerkzeug, D. Sic. 17, 44; bei Schiffen gebraucht, ein Enterhaken, Pol. 1, 22, 9; σιδηροῖ, bei Ath. V, 208 d. – b) Ein Haken zum Anziehen der Thür, der Thürk lopfer, κόραξ πυλῶσι Ep. ad. 90 (XI, 203); Posidipp. bei Poll. 7, 111, vgl. 10, 23, κόρακι κρούεται ἡ ϑύρα. – c) eine Art Halseisen, sonst κύφων, oder ein anderes Marterinstrument, κλοιὸν ἕκαστος αὐτῶν καὶ κόρακα διτάλαντον ἐπικείμενος Luc. Necyom. 11. – Das Wort scheint onomatopoetisch mit κράζω zusammenzuhangen.
-
7 κοιλαίνω
κοιλαίνω, aor. ἐκοίληνα, att. ἐκοίλᾱνα, z. B. Thuc. 4, 100, perf. pass. κεκοίλασμαι, Hippocr., aber κεκοίλαμμαι E. M. 233, 58; – hohl machen, aushöhlen; κοιλήναντα τὸ ᾠόν Her. 2, 73; κοιλάναντες τὰς χεῖρας Ath. XI, 479 a; χῶμα δέ μοι κοίλανον Theocr. 23, 43, höhle mir ein Grab aus; τάφρον Poll. 1, 161; übertr. vom Zorn, hohle Augen machen, ἐκ κραδίης σέο ϑυμὸς ὄμματα κοιλήνας ἐς χόλον ηὐτρέπισεν Ep. ad. 302 ( Plan. 142); vgl. Opp. Hal. 4, 19; leer machen, arm machen, Lycophr. 722; pass. vom Styl, hohl, matt sein, Luc. hist. conscr. 55.
-
8 δι-λέκιθον
δι-λέκιθον, ᾠόν, mit zwei Dottern, Schol. Eur. Or. 455.
-
9 μονο-λέκιθος
μονο-λέκιθος, mit einem Dotter, ᾠόν, Schol. Eur. Or. 465.
-
10 οὔρινον
-
11 οὔριος
οὔριος, auch 2 Endgn, 1) mit günstigem Winde, guten Wind habend; οὐρίῳ πλάτῃ, Soph. Phil. 355; γένοιτο δὲ πλοῦς οὔριός τε κεὐσταλής, 769 (wie Eur. I. A. 1596, πομπή 352); δρόμος, Ai. 873; übertr., ταύτην νόμιζε τὴν πόλιν χρόνῳ ποτὲ ἐξ οὐρίων δραμοῦσαν εἰς βυϑὸν πεσεῖν, 1062, wobei man ἀνέμων ergänzt, von günstigen Winden getrieben, vgl. Lob. zur Stelle; gut von Statten gehend, glücklich, πρᾶξιν οὐρίαν ϑέλων, Aesch. Ch. 801; οὔριος δρόμος ἐκ κακῶν, Eur. Herc. Fur. 95, der auch οὔριον πνεῦμα u. οὐρίας πνοάς vrbdt, Hel. 1679 Hec. 900, öfter; νεὼς οὔριον πτερόν, Hel. 146; εἶτ' ἀφήσω κατὰ κῦμ' ἐμαυτὸν οὔριον, ich lasse mich mit günstigem Winde treiben, Ar. Equ. 431; auch ἐξ ἀνϑράκων φέψαλος ἀνήλατ' ἐρεϑιζόμενος οὐρίᾳ ῥιπίδι, Ach. 641; u. adverbial, ἔτι γὰρ νῦν οὔρια ϑεῖτε, Lys. 550, laufet mit günstigem Winde; u. einzeln in Prosa, ἄνεμος Thuc. 7, 53, ἦν δὲ τὸ πνεῦμα οὔριον Xen. Hell. 1, 6, 37; οὔριος ἄνεμος Pol., 44, 3. – Auch Zeus, der günstigen Fahrwind sendet, heißt οὔριος, Aesch. Suppl. 589; Alciphr. 2, 4. – Ἡ οὐρία, der günstige Wind, wie οὖρος, Plat. Prot. 338 a; so ἐξ οὐρίας πλεῖν, Pol. 1, 47, 2. – 2) οὔριον ὠόν, = οὔρινον, w. m. s.
-
12 ἀνεμιαῖος
ἀνεμιαῖος, windig, nichtig, ᾠόν Araros B. A. 81, Windei; Ath. II, 57 e; nach Moer. die eigtl. att. Form für ὑπηνέμιον; dah. übertr. auf das Ergebniß einer Untersuchung, γόνιμον ἢ ἀν., fruchtbar od. nichtig u. leer, Plat. Theaet. 151 e; mit derselben Metapher, άνεμιαῖα, οὐκ ἄξια τροφῆς 210 b; vgl. 161 a; so Themist. 32 ἄγονα καὶ ἀν. Vgl. Mein. Men. p. 40.
-
13 ἀν-ιμάω
ἀν-ιμάω, (mit Riemen) hinauf, in die Höhe ziehen, VLL. ἀνέλκειν, bes. aus einem Brunnen; ἀνίμων ἀλλήλους τοῖς δόρασι Xen. An. 4, 2, 8. – Med., dasselbe, ἀνιμᾶται τὸ ὠόν Luc. Alex. 14; bes. fut. u. aor.
-
14 ἐκ-βόλιμος
ἐκ-βόλιμος, ausgeworfen, verworfen, Plut. de aud. 8: bes. zu früh geboren, Arist. H. A. 6, 21 Part. anim. 3, 4: ᾠόν Gener. an. 3, 2.
-
15 ἐκ-κοκκίζω
ἐκ-κοκκίζω, auskernen; kom. τὰς πόλεις Ar. Pax 63, Schol. ἐρημόω; τὸ γῆρας, τρίχας, Lys. 364. 448, ausraufen; σφυρόν, den Knöchel ausrenken, Ach. 1142; τὸ οὐσίδιον, ὥσπερ ᾠόν τις ῥοφῶν, durchbringen, Nicom. bei Ath. II, 58 a.
-
16 ὑπ-ηνέμιος
-
17 ῥοφέω
ῥοφέω, schlürfen, schlucken; ἀπὸ ζῶντος ῥοφεῖν ἐρυϑρὸν ἐκ μελέων πέλανον, Aesch. Eum. 254; Soph. sagt von dem Gifte des Gewandes der Deianira ἐκ μὲν ἐσχάτας βέβρωκε σάρκας, πνεύμονός τ' ἀρτηρίας ῥοφεῖ ξυνοικοῠν, Trach. 1055; Ar. Ach. 266 u. öfter; fut. ῥοφήσομαι, Vesp. 814 u. sp. D., wie Nic. Al. 388; ῥοφοῠντα πιεῖν ὥςπερ βοῦν, Xen. An. 4, 5, 22; ausschlürfen, ᾠόν, Ephipp. bei Ath. II, 58 a. Nebenformen sind ῥοφάω, ῥοφάνω, ῥομφάνω, auch ῥυμφάνω, verwandt ῥοιζέω.
-
18 ὠάριον
-
19 ὤϊον
-
20 ovum
ōvum, ī, n (v. ὠόν), das Ei, I) eig. u. übtr.: a) übh.: ova pavonis, Petron., pavonina, Varro: ova gallinacea, Varro: ova pullina, Hühnereier, Lampr.: ovi vacuati testa, Cael. Aur.: ovi putamen, Eierschale, Colum. u. Plin.: ovum parĕre od. gignere, Cic., od. facere, Varro, od. edere, Plin., od. ponere, Colum.: ovum incubanti gallinae subducere, Suet. – Sprichw., (da Eier gew. den Anfang, Obst den Beschluß der Mahlzeit machten), integram famem ad ovum affero, bis zum Ei, d.i. Anfang der Mahlzeit, Cic. ep. 9, 20, 1: ab ovo usque ad mala, von Anfang bis zu Ende, Hor sat. 1, 3, 6. – b) in bezug auf den Mythus der Leda (s. Leda), ovo prognatus eodem, v. Pollux, Hor sat. 2, 1, 26: nec gemino bellum Troianum orditur ab ovo, Hor de art. poët. 147. – c) übtr., eine der sieben eiförmigen Figuren im Zirkus (als Anspielung auf die beiden Eier, aus denen die Götter der zirzensischen Künste, Kastor u. Pollux, zur Welt gekommen waren), nach denen im Zirkus die Umläufe gezählt wurden, indem man nach jedem Umlaufe ein Ei von seinem Gestelle (fala, w. s.) abhob, ovum sublatum est, Varro r. r. 1, 2, 11: ova ad notas curriculis numerandis, Liv. 41, 27, 6. Vgl. Tert. de spect. 8. Isid. orig. 18, 19, 1. – II) meton.: A) das Maß einer Eierschale, tribus ovis, Plin. 22, 137. – B) die Eigestalt, ovale Gestalt, Calp. ecl. 7, 34.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
ὠόν — ᾠόν egg neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ᾠόν — egg neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ώον — τὸ, Α (στους Λακεδαιμονίους) υπερώο … Dictionary of Greek
Ὦον — Ἄον , Ἄων masc voc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὦον — ὄον , ὄον service tree neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ὃς κλέπτει τὸ ὠόν, κλέψει δὴ καὶ τὴν ὄρνιν. — ὃς κλέπτει τὸ ὠόν, κλέψει δὴ καὶ τὴν ὄρνιν. См. Докрался до кобылы … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
ὠίω — ᾦον neut nom/voc/acc dual ᾦον neut gen sg (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τετρώος — ῷον, Α το ρίξιμο τού τέσσερα στο παιχνίδι τών κύβων. [ΕΤΥΜΟΛ. < τετρ(α) * + κατάλ. ῷος (πρβλ. πατρ ῷος)] … Dictionary of Greek
ὠιά — ᾠόν egg neut nom/voc/acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὠιῷ — ᾠόν egg neut dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὠιόν — ᾠόν egg neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)