которую

Хъазахъхъæй иу, фыдхуыз æмæ хурæй сыгъд сау цæсгомимæ, фыдрасыгæй, йæ сæр, йæ фат нал æмбæрста, афтæмæй уæлгоммæ хуыссыд хæдзары къулы цур, чысыл раздæр аууон кæм уыд, ныр та фæрсæрдыгæй комкоммæ хуры судзаг тынтæ кæдæм кастысты, уым. – Один из казаков с худым и черно-загорелым лицом, видимо мертвецки пьяный, лежал навзничь у одной из стен избы, часа два тому назад бывшей в тени, но на которую теперь прямо падали жгучие косые лучи. (Лев Тостой, Хъазахъхъ)

Ныртæккæ рацыд бригадæй. Цæуы сындæггай. Кæсы бынмæ йæ аууонмæ. – Он (Габил) только что вышел из бригады. Идет не торопясь. Глядит вниз, на свою тень. (Мамсыраты Д., Аууон)

Æхсæвы тары тыххæй æвзæрста Сафиат цавæрдæр лæджы аууон – В ночной мгле Сафиат едва различала силуэт какого-то мужчины (Гæдиаты С., Сафиат)

Чысыл фалдæр хибарæй мæсыджы аууон бады зæронд Баймæт. – Чуть поодаль, в уединении, в тени башни сидит старый Баймат. (Беджызаты Ч., Мæсгуытæ дзурынц)

И я вспомнил, что m-lle Tito когда-то училась в русской прогимназии, – которую она называла прегимназией, – и что дальше этого скромного учебного заведения ее образование не пошло. – Æмæ уæд мæ зæрдыл æрбалæууыд, кæддæр m-lle Tito уырыссаг прогимназы – йæхæдæг та йæ прегимназ хуыдта, – кæй ахуыр кодта, уый, фæлæ уыцы бонзонгæ ахуырдонæй дарддæр нæ ахæццæ йæ ахуырад. (Гæздæнты Г., Доны ахæстон. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Стæй мæм, æппынфæстагмæ, йæ къухфыст равдыста, цæмæй йын æй арæстытæ кæнон; гæххæттытæ мæ уæрджытыл æрæвæргæйæ, æз æвæстиатæй мæ куыстмæ бавнæлдтон. – Затем, наконец, она показала мне свою рукопись, которую я должен был исправлять; разло-жив бумагу на коленях, я тотчас принялся за работу. (Гæздæнты Г., Водяная тюрьма. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Уæртæ йæм адæмы æхсæнæй фæзындис Аттойы дыууадæсаздзыд чызг Буцинæ, Годах йæхи хъæбысы кæй схаста æмæ «Зæрватыкк» кæй хуыдта йæ рæууонг æмæ ныхасгæнаджы тыххæй, уый. – Вон среди людей показалась и двенадцатилетняя дочка Атто Буцина, которую он вынянчил своими руками и прозвал за резвость и болтливость «Ласточкой». (Мамсыраты Д., Годахы мæлæт)

Хистæртæн зæрдæбын арфæтæ фæкодта, æмæ, уæдæй нырмæ йæ комыдæттæ кæмæ уадысты, уыцы бæгæныйы хъалац лæугæйæ йæ тæккæ бынтæй ныссæрфта. – Сердечно поблагодарил он старейшин и стоя опрокинул ту самую чашу с пивом, которую он все это время так алкал. (Хъайтыхъты А., Ермолы дур)

Уый фæстæ Бесс æндæр хъалац райста æмæ йæ уыциу нызт акодта. – После этого Бесс взял другой кубок и залпом осушил его. («Мах дуг», 1992, №7)