Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

veteranos+t

  • 1 circum-eo or circueo

        circum-eo or circueo īvī or iī, circumitus or circuitus, īre,    to go around, travel around, march around: flagrantīs aras, O.: fores, N.: urbem, L.: manibus trunci modum, to surround, O.: circumitis hostium castris, Cs.: unum, surround, O.: oleis pacalibus oras, encircles, O.: quā re circumirent, make a circuit, N.—To go around, visit, inspect: praedia: sancios, Ta.: vigilias, S. — In war, to surround, encircle, enclose, encompass: urbem muro circumiri, Cs.: multitudine circumiri, N.: ab iisdem acies a sinistrā parte erat circumita, Cs. —To go around, canvass: aciem, solicit, Cs.: ordines, Cs.: senatum, L.: veteranos, ut, etc.: circumibat docebatque, L. — Fig., to surround, encompass, encircle, enclose: totius belli fluctibus circumiri: ne superante numero circumiretur, Ta. —To deceive, impose upon, cheat, circumvent: Sic circumiri, T.

    Latin-English dictionary > circum-eo or circueo

  • 2 in-tueor

        in-tueor itus, ērī, dep.,    to look upon, look closely at, gaze at: imagines, S.: capite demisso terram, Cs.: solem: ornamenta rei p.: huc atque illuc: ora omnium atque oculos: me, H.: faciem alicuius, N.: nutum illius diligenter, watch: in te intuens.—Fig., to regard, observe, contemplate, consider, give attention to: totā mente Crassum: voluntatem eorum: potius, quid se facere par esset, intuebatur, quam, etc., had more regard for, N.: tempestatem impendentem: quo intuens: tu in ea intuens te continebis: ad finiendum bellum, L.— Pass: non tam veteranos intuendos nobis.— To regard with admiration, admire, wonder at: te: sicut aliquem de caelo delapsum.

    Latin-English dictionary > in-tueor

  • 3 per-dūcō

        per-dūcō dūxī, ductus, ere,    to lead through, lead, bring, conduct, guide: filium illuc, T.: dum ad te legiones perducantur: legionem in Allobroges, Cs.: bovem ad stabula, V.—To bring, carry, lead, conduct: a lacu ad montem murum perducit, Cs.: porticum, L.—To spread over, bedaub, besmear: corpus odore ambrosiae, V.—Fig., to draw out, lengthen, prolong, continue, bring, carry, guide: res disputatione ad mediam noctem perducitur, Cs.: in noctem orationibus perductis, L.: ad tempus tuum: noctes, to spend, Pr.: (agri colendi studia) ad centesimum annum: eo rem perduxit, ut, etc., brought the matter so far, that, etc., N. —To bring over, win over, lead, persuade, induce: veteranos ad suam sententiam: eos ad se magnis pollicitationibus, gain over, Cs.: hominem ad HS LXXX, induce to pay: Perduci poterit tam frugi? be seduced, H.

    Latin-English dictionary > per-dūcō

  • 4 prēnsō

        prēnsō āvī, ātus, āre, freq.    [prehendo], to grasp, seize, catch, lay hold of: manu bracchia, H.: forcipe ferrum, V.: prensantes effugit umbra manūs, O.— To take hold of, catch, hold, check, detain, stop: prensantes veteranos cicatrices numerabant, L.— To sue for office, canvass: prensat Galba, is a candidate: patres, solicit, L.
    * * *
    prensare, prensavi, prensatus V TRANS
    grasp/clutch at/constantly; lay hold of; accost/buttonhole; canvass, solicit

    Latin-English dictionary > prēnsō

  • 5 circumeo

    circŭm-ĕo or circŭĕŏ (v. circum, III.; Neue, Formenl. 2, p. 736 sq.), īvi or ii, circuĭtum, īre ( inf. pass. circumirier, Plaut. Curc. 3, 81), v. n. and a.
    I.
    Prop., to go around, travel or march around, etc. (class.): sparsis Medea capillis Bacchantum ritu flagrantes circuit aras, Ov. M. 7, 258:

    per hortum circuit,

    makes a circuit, Plaut. As. 3, 3, 152; cf. Nep. Eum. 9, 2:

    si rectum limitem rupti torrentibus pontes inciderint, circumire cogemur,

    Quint. 2, 13, 16: an quasi mare omnes circumimus insulas? i. e. from one to another (cf. circum, II. C.), Plaut. Men. 2, 1, 6:

    alvearia,

    Col. 9, 9:

    fines equis,

    id. 1, 3:

    praedia,

    Cic. Caecin. 32, 94:

    haec una opera circuit per familias,

    Plaut. Truc. 2, 4, 53:

    qui imperavit ei, ut omnes fores aedificii circumiret,

    Nep. Hann. 12, 4:

    urbem,

    Liv. 23, 25, 2:

    Marcio et Atilio Epirus, Aetolia et Thessalia circumeundae assignantur... Lentuli circumeuntes Peloponnesi oppida, etc.,

    id. 42, 37, 3 and 7:

    haud ignarus erat circuitam ab Romanis eam (Hispaniam) legatis,

    id. 21, 22, 1:

    Civilis avia Belgarum circumibat,

    Tac. H. 4, 70:

    manibus nexis trunci modum,

    to surround, Ov. M. 8, 748:

    non potuere uno anno circumirier,

    Plaut. Curc. 3, 81:

    proximis insulis circuitis,

    Suet. Aug. 98:

    equites circumitis hostium castris Crasso renuntiaverunt,

    Caes. B. G. 3, 25:

    circuitis templis,

    Suet. Ner. 19 al.:

    at pater omnipotens ingentia moenia caeli Circuit,

    Ov. M. 2, 402:

    circueunt unum Phineus et mille secuti Phinea,

    surround, id. ib. 5, 157 (cf. circum, II. E.): Leucada continuam veteres habuere coloni;

    nunc freta circumeunt,

    flow around it, id. ib. 15, 290:

    more lupi oves,

    id. P. 1, 2, 20:

    metam ferventi rotā,

    avoids, id. A. A. 3, 396.—
    B.
    Esp.
    1. (α).
    Esp. in milit. lang.:

    totam urbem muro turribusque circumiri posse,

    Caes. B. C. 2, 16:

    aciem, sinistrum cornu,

    id. ib. 3, 93 sq.:

    multitudine circumiri,

    Nep. Them. 3, 2; id. Dat. 7, 3; Liv. 41, 26, 4; Gall. ap. Cic. Fam. 10, 30, 4:

    ab iisdem acies Pompeiana a sinistrā parte erat circumita,

    Caes. B. C. 3, 94.—
    (β).
    In gen., absol.:

    quae circumibit linea, ejusdem spatii erit, cujus ea quae centum continet,

    Quint. 1, 10, 44.—With acc.:

    extremas oleis pacalibus oras (Pallas),

    Ov. M. 6, 101:

    cujus non hederae circumiere caput,

    Prop. 2 (3), 5, 26.—
    2.
    To go from one to another, soliciting, canvassing, admonishing, etc., qs. to go the rounds (stronger than ambire, which signif. to go to this one and that; most freq. after the Aug. per.;

    in Cic. perh. only once, in his epistt.): itaque prenso amicos, supplico, ambio domos stationesque circumeo,

    Plin. Ep. 2, 9, 5:

    (Antonium) circumire veteranos, ut acta Caesaris sancirent,

    Cic. Att. 14, 21, 2; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 2:

    Quinctilius circumire aciem Curionis atque obsecrare milites coepit,

    Caes. B. C. 2, 28:

    sed ipse Romulus circumibat docebatque,

    Liv. 1, 9, 14; 1, 47, 7; 3, 47, 2:

    ille Persarum tabernacula circumire, hortari,

    Curt. 5, 9, 17; Tac. A. 2, 29; Plin. Pan. 69, 2; Suet. Aug. 56; id. Tib. 11:

    rex agmen circuibat pedes,

    Curt. 7, 3, 17; cf.:

    cui orbem terrarum circumire non erit longum meā causā,

    Plin. Ep. 7, 16, 4; 2, 9, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    To surround, enclose:

    totius belli fluctibus circumiri,

    Cic. Phil. 18, 9, 20:

    ne superante numero et peritiā locorum circumiretur,

    Tac. Agr. 25 fin.; Stat. S. 4, 4, 26.—
    B.
    Like our circumvent, to deceive, impose upon, cheat, Plaut. Ps. 3, 2, 109:

    facinus indignum, Sic circumiri,

    Ter. Phorm. 4, 3, 9:

    puerum arte dolosā,

    Mart. 8, 59, 14.—
    C.
    Of discourse, to express by circumlocution (postAug.):

    res plurimae carent appellationibus, ut eas necesse sit transferre aut circumire,

    Quint. 12, 10, 34; 8, prooem. § 24 Spald.;

    8, 2, 17: Vespasiani nomen suspensi et vitabundi circumibant,

    went around, avoided mentioning it, Tac. H. 3, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > circumeo

  • 6 divido

    dī-vĭdo, vīsi, vīsum, 3 ( perf. sync. divisse, Hor. S. 2, 3, 169), v. a. [root vidh-, to part, split; Sanscr. vidhyati, to penetrate, whence vidhava; Lat. vidua].
    I.
    To force asunder, part, separate, divide (very freq. and class.; cf.: distribuo, dispertio; findo, scindo, dirimo, divello, separo, sejungo, segrego, secerno).
    A.
    Lit.: Europam Libyamque rapax ubi dividit unda, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 20; and id. N. D. 3, 10:

    discludere mundum membraque dividere,

    Lucr. 5, 440; cf.:

    si omne animal secari ac dividi potest, nullum est eorum individuum,

    Cic. N. D. 3, 12:

    crassum aërem,

    id. Tusc. 1, 19 fin. (with perrumpere); cf.

    nubila,

    Hor. C. 1, 34, 6:

    muros,

    to break through, Verg. A. 2, 234:

    marmor cuneis,

    to split, Plin. 36, 5, 4, § 14; cf.:

    hunc medium securi,

    Hor. S. 1, 1, 100:

    mediam frontem ferro,

    Verg. A. 9, 751; also simply, insulam, for to divide into two parts, Liv. 24, 6.— Poet.:

    vagam caelo volucrem,

    i. e. to cleave, to shoot, Sil. 2, 90:

    sol... in partes non aequas dividit orbem,

    Lucr. 5, 683;

    so Galliam in partes tres,

    Caes. B. G. 1, 1:

    vicum in duas partes flumine,

    id. ib. 3, 1, 6:

    civitatem Helvetiam in quatuor pagos,

    id. ib. 1, 12, 4:

    populum unum in duas partes,

    Cic. Rep. 1, 19; cf. Caes. B. G. 7, 32, 5; id. B. C. 1, 35, 3:

    divisi in factiones,

    Suet. Ner. 20 et saep.—
    2.
    Transf.
    a.
    For distribuere, to divide among several, to distribute, apportion:

    praedam,

    Plaut. Rud. 4, 3, 72:

    argentum,

    id. Aul. 2, 2, 3:

    pecudes et agros,

    Lucr. 5, 1109; cf.

    agros,

    Cic. Rep. 2, 18:

    agrum viritim,

    id. Brut. 14, 57; cf.:

    bona viritim,

    id. Tusc. 3, 20, 48:

    munera, vestem, aurum, etc.,

    Suet. Aug. 7 et saep.:

    nummos in viros,

    Plaut. Aul. 1, 2, 30:

    Thracia in Rhoemetalcen inque liberos Cotyis dividitur,

    Tac. A. 2, 67; cf. id. ib. 3, 38. So of distributing troops in any place:

    equitatum in omnes partes,

    Caes. B. G. 6, 43, 4:

    exercitum omnem passim in civitates,

    Liv. 28, 2; cf. id. 6, 3 fin.:

    Romanos in custodiam civitatium,

    id. 43, 19; cf. id. 37, 45 fin.; cf.

    also: conjuratos municipatim,

    Suet. Caes. 14:

    agros viritim civibus,

    Cic. Rep. 2, 14; so with dat. (most freq.):

    agrum sordidissimo cuique,

    Liv. 1, 47; cf. id. 34, 32; Suet. Caes. 20 et saep.:

    tabellas toti Italiae,

    Cic. Sull. 15:

    praedam militibus,

    Sall. J. 91, 6:

    loca praefectis,

    Liv. 25, 30:

    duo praedia natis duobus,

    Hor. S. 2, 3, 169:

    oscula nulli,

    id. C. 1, 36, 6 et saep.; cf.

    in double construction: divisit in singulos milites trecenos aeris, duplex centurionibus, triplex equiti,

    Liv. 40, 59:

    inter participes praedam,

    Plaut. Pers. 5, 1, 5; so,

    inter se,

    id. Poen. 3, 5, 30; Nep. Thras. 1 fin.:

    per populum fumantia (liba),

    Ov. F. 3, 672; so,

    agros per veteranos,

    Suet. Dom. 9:

    dimidiam partem cum aliquo,

    Plaut. Aul. 4, 10, 37; so id. Am. 5, 1, 73; id. Stich. 5, 4, 15:

    praemia mecum,

    Ov. F. 4, 887.— Absol.:

    non divides (with dispertire),

    Plaut. Aul. 2, 4, 4; so Liv. 44, 45; Ov. M. 13, 102 al.—
    b.
    In mercant. lang. like distrahere and divendere, to sell piecemeal, in parcels, to retail, Suet. Caes. 54; id. Ner. 26.—
    c.
    In mal. part., Plaut. Aul. 2, 4, 4 Wagner; 7; cf. Petr. 11 Büch.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.:

    bona tripartito,

    Cic. Tusc. 5, 13 fin.:

    annum ex aequo,

    Ov. M. 5, 565:

    horas (bucina),

    Luc. 2, 689:

    tempora curarum remissionumque,

    Tac. Agr. 9:

    dignitatem ordinum,

    id. A. 13, 27:

    et explanare ambigua,

    Cic. Or. 32 fin.:

    idem genus universum in species certas partietur et dividet,

    id. ib. 33, 117; cf.

    of logical or rhet. division,

    id. Fin. 2, 9, 28; Quint. 3, 6, 37 et saep.: verba, to divide at the end of the line, Suet. Aug. 87:

    nos alio mentes, alio divisimus aures,

    Cat. 62, 15; cf.:

    animum nunc huc celerem, nunc dividit illuc,

    Verg. A. 4, 285.—
    2.
    In partic.
    a.
    Sententiam, polit. t. t., to divide the question, i. e. to take the vote separately upon the several parts of a motion or proposition:

    divisa sententia est postulante nescio quo,

    Cic. Mil. 6, 14; id. Fam. 1, 2; Plin. Ep. 8, 14, 15; Sen. Ep. 21; id. Vit. Beat. 3. The expression used in requiring this was DIVIDE, Ascon. Cic. Mil. 6, 14.—
    b.
    (Acc. to A. 2. a.) To distribute, apportion:

    sic belli rationem esse divisam, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 17, 3:

    haec temporibus,

    Ter. And. 3, 1, 18;

    Just. Praef. § 3: ea (negotia) divisa hoc modo dicebantur, etc.,

    Sall. C. 43, 2.—
    c.
    Pregn., to break up, dissolve, destroy = dissolvere:

    nostrum concentum,

    Hor. Ep. 1, 14, 31:

    ira fuit capitalis ut ultima divideret mors,

    id. S. 1, 7, 13:

    dividitur ferro regnum,

    Luc. 1, 109; cf.:

    dividimus muros, et moenia pandimus urbis,

    Verg. A. 2, 234.—
    d.
    To accompany, i. e. to share upon an instrument a song sung by a voice:

    grata feminis Imbelli cithara carmina divides,

    Hor. C. 1, 15, 15.
    II.
    To divide, separate, part from; to remove from (class.).
    A.
    Lit.:

    flumen Rhenus agrum Helvetium a Germanis dividit... flumen Rhodanus provinciam nostram ab Helvetiis dividit,

    Caes. B. G. 1, 2, 3; 1, 8, 1; 5, 11, 9:

    Macedoniam a Thessalia,

    id. B. C. 3, 36, 3:

    Gallos ab Aquitanis,

    id. B. G. 1, 1, 2 al.:

    tota cervice desecta, divisa a corpore capita,

    Liv. 31, 34, 4:

    populum distribuit in quinque classes, senioresque a junioribus divisit,

    Cic. Rep. 2, 22:

    tam multa illa meo divisast milia lecto, Quantum, etc.,

    Prop. 1, 12, 3; cf.:

    dextras miseris complexibus,

    Stat. Th. 3, 166:

    tuis toto dividor orbe rogis,

    Ov. Pont. 1, 9, 48:

    dividor (sc.: ab uxore) haud aliter, quam si mea membra relinquam,

    Ov. Tr. 1, 3, 73; cf. Prop. 1, 12, 10:

    (Italiam) Longa procul longis via dividit invia terris,

    separates, keeps distant, Verg. A. 3, 383; cf. id. ib. 12, 45:

    discedite a contactu ac dividite turbidos,

    Tac. A. 1, 43 fin.
    B.
    Trop., to separate, distinguish:

    legem bonam a mala,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    defensionem (opp. se comitem exitii promittebat),

    Tac. A. 3, 15. —
    2.
    Transf., for distinguere (II.), to distinguish, decorate, adorn (very rare):

    qualis gemma micat, fulvum quae dividit aurum,

    Verg. A. 10, 134:

    scutulis dividere,

    Plin. 8, 48, 74, § 196.—Hence, dīvīsus, a, um, P. a., divided, separated:

    divisior,

    Lucr. 4, 962.— Adv.
    (α).
    dīvīse, distinctly, separately, Gell. 1, 22, 16; 7, 2 fin.; Tert. Carn. Chr. 13.—
    (β).
    dīvīsim, separately, Hier. Ep. 100, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > divido

  • 7 impetro

    impĕtro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. impetrarier, Plaut. Rud. 3, 3, 40; inf. fut. act. impetrassere, id. Aul. 4, 7, 6; id. Cas. 2, 3, 53; id. Mil. 4, 3, 35; id. Stich. 1, 2, 23), v. a. [in-patro], to accomplish, effect, bring to pass; to get, obtain, procure, esp. by exertion, request, entreaty (class.; cf.: obtineo, adipiscor, consequor).
    I.
    In gen., constr. with acc., ut, ne, the simple subj., or absol.
    (α).
    With acc.:

    quod volui, ut volo, impetravi per amicitiam et gratiam a Philocomasio,

    Plaut. Mil. 4, 5, 1:

    istuc confido a fratre me impetrassere,

    id. Aul. 4, 7, 6:

    a me istam exceptionem numquam impetrabunt,

    Cic. Ac. 2, 30, 97:

    ei Dolabella rogatu meo civitatem a Caesare impetravit,

    id. Fam. 13, 36, 1:

    decet abs te id impetrarier,

    Plaut. Rud. 3, 3, 40:

    in omni re considerandum est et quid postules ab amico et quid patiare a te impetrari,

    Cic. Lael. 20, 76; cf. id. ib. 11, 38:

    dum id impetrant,

    Plaut. Capt. 2, 1, 37; 1, 2, 17:

    cum istuc, quod postulo, impetro cum gratia,

    Ter. And. 2, 5, 11; id. Ad. 3, 4, 44:

    uti ea, quae vellent, impetrarent,

    Caes. B. G. 1, 31, 2:

    (chorus) Impetrat et pacem et locupletem frugibus annum,

    Hor. Ep. 2, 1, 137:

    restitutionem patris,

    Quint. 7, 1, 42; 11, 3, 4:

    provinciam,

    id. 6, 3, 68: post impetratam studiis meis [p. 903] quietem, id. Prooem. §

    1: impetrato Fortis Augusti reditu,

    Hor. C. 4, 2, 42.—
    (β).
    With ut, ne, or the simple subj.: Cl. Quid, si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea Ut eam illi permittat? St. Quid si ego ab armigero impetro, Eam illi permittat? atque hoc, credo, impetrassere, Plaut. Cas. 2, 3, 51 sq.:

    impetrabis igitur a Caesare, ut, etc.,

    Cic. Att. 9, 2, A, 1; Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26:

    a Sequanis impetrat, ut per fines suos ire Helvetios patiantur,

    Caes. B. G. 1, 9 fin.:

    verbisne istis, ut pugnent, te impetraturum credis,

    Liv. 2, 46, 6:

    postremo impetravi, ut ne quid ei succenseat,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 4:

    suadeo, a te impetres, ne sis nugax,

    Petr. 52:

    tandem impetravi abiret,

    Plaut. Trin. 2, 4, 190.— Pass. impers.: aegre ab iis impetratum est summa tribunorum plebis contentione, ut in senatu recitarentur (litterae);

    ut vero ex litteris ad senatum referretur, impetrari non potuit,

    Caes. B. C. 1, 1, 1; Plin. 16, 32, 59, § 136.—In abl. of the part. perf.:

    impetrato, ut manerent,

    Liv. 9, 30, 10; Vell. 2, 107, 2.—
    (γ). * With acc.
    and inf.:

    Agrippina in oppidum Ubiorum veteranos coloniamque deduci impetrat,

    Tac. A. 12, 27.—
    (δ).
    Absol.:

    incipere multo est quam impetrare facilius,

    Plaut. Poen. 5, 2, 14:

    hilarus exit, impetravit,

    id. Mil. 4, 4, 62; id. As. 3, 3, 131: Ca. Jus hic orat. Ly. Impetrabit te advocato atque arbitro, id. Trin. 5, 2, 37:

    quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse, cum, etc.?

    Cic. Lael. 11, 39:

    si id ita fecisset... si non impetraret, etc.,

    Caes. B. G. 1, 35, 4:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    id. ib. 6, 2, 2:

    simul, ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

    id. ib. 4, 13, 5; id. B. C. 1, 22 fin.; cf.:

    sperare, ab eo de sua ac militum salute impetrare posse,

    id. B. G. 5, 36, 3; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2.—Esp.: impetras, you have your request, i. e. I will do as you desire, nolo ames. Pae. Facile impetras, Plaut. Pers. 2, 2, 63: adpropera! age, amabo! Mu. Impetras, abeo, id. Cas. 2, 2, 39; cf. id. Ep. 2, 2, 119; id. Cas. 2, 3, 17.—
    II.
    Esp.
    A.
    Like impetrio:

    exstat annalium memoria, sacris quibusdam et precationibus vel cogi fulmina vel impetrari, etc.,

    Plin. 2, 53, 54, § 140.—
    B.
    In mal. part., to obtain, get possession of:

    ut superior sis mihi quam quisquam qui impetrant,

    Plaut. Men. 1, 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > impetro

  • 8 inpetro

    impĕtro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. impetrarier, Plaut. Rud. 3, 3, 40; inf. fut. act. impetrassere, id. Aul. 4, 7, 6; id. Cas. 2, 3, 53; id. Mil. 4, 3, 35; id. Stich. 1, 2, 23), v. a. [in-patro], to accomplish, effect, bring to pass; to get, obtain, procure, esp. by exertion, request, entreaty (class.; cf.: obtineo, adipiscor, consequor).
    I.
    In gen., constr. with acc., ut, ne, the simple subj., or absol.
    (α).
    With acc.:

    quod volui, ut volo, impetravi per amicitiam et gratiam a Philocomasio,

    Plaut. Mil. 4, 5, 1:

    istuc confido a fratre me impetrassere,

    id. Aul. 4, 7, 6:

    a me istam exceptionem numquam impetrabunt,

    Cic. Ac. 2, 30, 97:

    ei Dolabella rogatu meo civitatem a Caesare impetravit,

    id. Fam. 13, 36, 1:

    decet abs te id impetrarier,

    Plaut. Rud. 3, 3, 40:

    in omni re considerandum est et quid postules ab amico et quid patiare a te impetrari,

    Cic. Lael. 20, 76; cf. id. ib. 11, 38:

    dum id impetrant,

    Plaut. Capt. 2, 1, 37; 1, 2, 17:

    cum istuc, quod postulo, impetro cum gratia,

    Ter. And. 2, 5, 11; id. Ad. 3, 4, 44:

    uti ea, quae vellent, impetrarent,

    Caes. B. G. 1, 31, 2:

    (chorus) Impetrat et pacem et locupletem frugibus annum,

    Hor. Ep. 2, 1, 137:

    restitutionem patris,

    Quint. 7, 1, 42; 11, 3, 4:

    provinciam,

    id. 6, 3, 68: post impetratam studiis meis [p. 903] quietem, id. Prooem. §

    1: impetrato Fortis Augusti reditu,

    Hor. C. 4, 2, 42.—
    (β).
    With ut, ne, or the simple subj.: Cl. Quid, si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea Ut eam illi permittat? St. Quid si ego ab armigero impetro, Eam illi permittat? atque hoc, credo, impetrassere, Plaut. Cas. 2, 3, 51 sq.:

    impetrabis igitur a Caesare, ut, etc.,

    Cic. Att. 9, 2, A, 1; Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26:

    a Sequanis impetrat, ut per fines suos ire Helvetios patiantur,

    Caes. B. G. 1, 9 fin.:

    verbisne istis, ut pugnent, te impetraturum credis,

    Liv. 2, 46, 6:

    postremo impetravi, ut ne quid ei succenseat,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 4:

    suadeo, a te impetres, ne sis nugax,

    Petr. 52:

    tandem impetravi abiret,

    Plaut. Trin. 2, 4, 190.— Pass. impers.: aegre ab iis impetratum est summa tribunorum plebis contentione, ut in senatu recitarentur (litterae);

    ut vero ex litteris ad senatum referretur, impetrari non potuit,

    Caes. B. C. 1, 1, 1; Plin. 16, 32, 59, § 136.—In abl. of the part. perf.:

    impetrato, ut manerent,

    Liv. 9, 30, 10; Vell. 2, 107, 2.—
    (γ). * With acc.
    and inf.:

    Agrippina in oppidum Ubiorum veteranos coloniamque deduci impetrat,

    Tac. A. 12, 27.—
    (δ).
    Absol.:

    incipere multo est quam impetrare facilius,

    Plaut. Poen. 5, 2, 14:

    hilarus exit, impetravit,

    id. Mil. 4, 4, 62; id. As. 3, 3, 131: Ca. Jus hic orat. Ly. Impetrabit te advocato atque arbitro, id. Trin. 5, 2, 37:

    quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse, cum, etc.?

    Cic. Lael. 11, 39:

    si id ita fecisset... si non impetraret, etc.,

    Caes. B. G. 1, 35, 4:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    id. ib. 6, 2, 2:

    simul, ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

    id. ib. 4, 13, 5; id. B. C. 1, 22 fin.; cf.:

    sperare, ab eo de sua ac militum salute impetrare posse,

    id. B. G. 5, 36, 3; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2.—Esp.: impetras, you have your request, i. e. I will do as you desire, nolo ames. Pae. Facile impetras, Plaut. Pers. 2, 2, 63: adpropera! age, amabo! Mu. Impetras, abeo, id. Cas. 2, 2, 39; cf. id. Ep. 2, 2, 119; id. Cas. 2, 3, 17.—
    II.
    Esp.
    A.
    Like impetrio:

    exstat annalium memoria, sacris quibusdam et precationibus vel cogi fulmina vel impetrari, etc.,

    Plin. 2, 53, 54, § 140.—
    B.
    In mal. part., to obtain, get possession of:

    ut superior sis mihi quam quisquam qui impetrant,

    Plaut. Men. 1, 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > inpetro

  • 9 intueor

    in-tŭĕor, ĭtus, 2, v. dep. (in tmesi:

    inque tueri,

    Lucr. 4, 713; archaic form indo tuetur, Enn. ap. Non. 378, 18 = Ann. 73 Vahl.;

    and intuor,

    Plaut. Most. 3, 2, 150; Ter. Heaut. 2, 4, 23; Turp. ap. Non. 470, 30; Sen. Hippol. 898, and in the act. form intŭo, ĕre, Commod. 31, 1; 39, 5), to look at, upon, or towards (syn.: adspicio, contemplor, specto).
    I.
    Lit., constr. with simple acc., or in and acc.
    (α).
    With simple acc.:

    terram intuens modeste,

    Ter. Eun. 3, 5, 32:

    solem,

    Cic. Rep. 6, 18, 19; id. Tusc. 1, 30, 73:

    aliquid oculis,

    id. Fam. 5, 17, 4:

    ornamenta rei publicae,

    id. Prov. Cons. 9, 22:

    cum intueor et contemplor unumquemque vestrum,

    id. Planc. 1:

    huc atque illuc,

    id. de Or. 1, 40: lasciviam piscium, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    terram,

    Cic. Cat. 3, 5, 13:

    me omnes intueri,

    id. Ac. 2, 19, 63:

    ora omnium atque oculos,

    id. Mil. 16, 42:

    quid, ut noverca, me intueris?

    Hor. Epod. 5, 9:

    faciem alicujus,

    Nep. Ages. 8, 1:

    caelum,

    Suet. Aug. 17:

    nutum illius diligenter,

    to watch, Cic. Tusc. 5, 21, 61.—

    Of situation: cubiculum montes intuentur,

    Plin. Ep. 5, 6, 28.—
    (β).
    With in and acc.:

    in speciem rerum intuens,

    Cic. Univ. 10:

    in te intuens,

    id. Brut. 97, 331.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, to regard, observe, contemplate, consider, give attention to.
    (α).
    With acc. (so most freq.):

    ut tota mente Crassum atque omni animo intueretur,

    Cic. de Or. 2, 21, 89; cf.:

    intentis oculis omnes rei publicae partes,

    id. Agr. 2, 28:

    voluntatem eorum qui audiunt,

    id. Or. 8, 24:

    mentis acies seipsam intuens,

    id. Tusc. 1, 30:

    oratores,

    id. de Or. 1, 34, 156: potius, quid se facere par esset, intuebatur, quam quid alii laudaturi forent. he regarded more, had more respect for, Nep. Att. 9, 5; cf. id. Them. 7, 6:

    rationem,

    Quint. 3, 6, 83; 3, 8, 35 al.:

    tempestatem impendentem,

    Cic. Sest. 9:

    id ille intuens,

    Nep. Alcib. 4, 1. — In pass. part.:

    intuendum quid affectet quisque,

    Quint. 5, 10, 28:

    non tam veteranos intuendos nobis,

    Cic. Phil. 11, 15, 39.—
    (β).
    With adv.:

    quo intuens,

    Cic. de Or. 1, 34, 145.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in summos homines,

    Cic. de Or. 1, 2, 6:

    tu in tuā mtuens te continebis,

    id. Tusc. 2, 13, 31:

    in aliquod majus malum,

    id. ib. 3, 13, 28; id. Univ. 10 init.; Plin. Pan. 58, 8.—
    (δ).
    With ad (rare):

    ad finiendum bellum,

    Liv. 36, 45.—
    B.
    Esp., to regard with admiration, admire, wonder at:

    Graeci sic te intuebuntur, ut quendam ex annalium memoria esse delapsum putent,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 2, § 7:

    sicut aliquem de caelo delapsum,

    id. de Imp. Pomp. 14, 41.
    intueri, in pass.
    sense, Amm. 23, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > intueor

  • 10 intuo

    in-tŭĕor, ĭtus, 2, v. dep. (in tmesi:

    inque tueri,

    Lucr. 4, 713; archaic form indo tuetur, Enn. ap. Non. 378, 18 = Ann. 73 Vahl.;

    and intuor,

    Plaut. Most. 3, 2, 150; Ter. Heaut. 2, 4, 23; Turp. ap. Non. 470, 30; Sen. Hippol. 898, and in the act. form intŭo, ĕre, Commod. 31, 1; 39, 5), to look at, upon, or towards (syn.: adspicio, contemplor, specto).
    I.
    Lit., constr. with simple acc., or in and acc.
    (α).
    With simple acc.:

    terram intuens modeste,

    Ter. Eun. 3, 5, 32:

    solem,

    Cic. Rep. 6, 18, 19; id. Tusc. 1, 30, 73:

    aliquid oculis,

    id. Fam. 5, 17, 4:

    ornamenta rei publicae,

    id. Prov. Cons. 9, 22:

    cum intueor et contemplor unumquemque vestrum,

    id. Planc. 1:

    huc atque illuc,

    id. de Or. 1, 40: lasciviam piscium, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    terram,

    Cic. Cat. 3, 5, 13:

    me omnes intueri,

    id. Ac. 2, 19, 63:

    ora omnium atque oculos,

    id. Mil. 16, 42:

    quid, ut noverca, me intueris?

    Hor. Epod. 5, 9:

    faciem alicujus,

    Nep. Ages. 8, 1:

    caelum,

    Suet. Aug. 17:

    nutum illius diligenter,

    to watch, Cic. Tusc. 5, 21, 61.—

    Of situation: cubiculum montes intuentur,

    Plin. Ep. 5, 6, 28.—
    (β).
    With in and acc.:

    in speciem rerum intuens,

    Cic. Univ. 10:

    in te intuens,

    id. Brut. 97, 331.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, to regard, observe, contemplate, consider, give attention to.
    (α).
    With acc. (so most freq.):

    ut tota mente Crassum atque omni animo intueretur,

    Cic. de Or. 2, 21, 89; cf.:

    intentis oculis omnes rei publicae partes,

    id. Agr. 2, 28:

    voluntatem eorum qui audiunt,

    id. Or. 8, 24:

    mentis acies seipsam intuens,

    id. Tusc. 1, 30:

    oratores,

    id. de Or. 1, 34, 156: potius, quid se facere par esset, intuebatur, quam quid alii laudaturi forent. he regarded more, had more respect for, Nep. Att. 9, 5; cf. id. Them. 7, 6:

    rationem,

    Quint. 3, 6, 83; 3, 8, 35 al.:

    tempestatem impendentem,

    Cic. Sest. 9:

    id ille intuens,

    Nep. Alcib. 4, 1. — In pass. part.:

    intuendum quid affectet quisque,

    Quint. 5, 10, 28:

    non tam veteranos intuendos nobis,

    Cic. Phil. 11, 15, 39.—
    (β).
    With adv.:

    quo intuens,

    Cic. de Or. 1, 34, 145.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in summos homines,

    Cic. de Or. 1, 2, 6:

    tu in tuā mtuens te continebis,

    id. Tusc. 2, 13, 31:

    in aliquod majus malum,

    id. ib. 3, 13, 28; id. Univ. 10 init.; Plin. Pan. 58, 8.—
    (δ).
    With ad (rare):

    ad finiendum bellum,

    Liv. 36, 45.—
    B.
    Esp., to regard with admiration, admire, wonder at:

    Graeci sic te intuebuntur, ut quendam ex annalium memoria esse delapsum putent,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 2, § 7:

    sicut aliquem de caelo delapsum,

    id. de Imp. Pomp. 14, 41.
    intueri, in pass.
    sense, Amm. 23, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > intuo

  • 11 revoco

    rĕ-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To call back, recall (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    quotiens foras ire volo, me retines, revocas,

    Plaut. Men. 1, 2, 5; cf. Suet. Claud. 15 fin.:

    de meo cursu rei publicae sum voce revocatus,

    Cic. Fam. 10, 1, 1:

    aliquem ex itinere,

    id. Div. 2, 8, 20; Suet. Aug. 98; id. Tib. 21:

    revocatus de exsilio Camillus,

    Liv. 5, 46:

    revocatum ex provinciā,

    Suet. Claud. 1:

    Caesar in Italiam revocabatur,

    Caes. B. C. 2, 18 fin.:

    spes Campanae defectionis Samnites rursus ad Caudium revocavit,

    Liv. 9, 27:

    quid me intro revocas?

    Plaut. Rud. 5, 2, 12.— Absol.:

    heus abiit: quin revocas?

    Plaut. Ps. 1, 3, 12; id. Ep. 2, 2, 17; id. Truc. 1, 2, 19: exclusit; revocat;

    redeam?

    Ter. Eun. 1, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 264; Ter. Ad. 3, 2, 22; Liv. 30, 20: abeo;

    et revocas nono post mense,

    Hor. S. 1, 6, 61; Ov. M. 1, 503.—
    b.
    Transf., of things, to draw or fetch back, to withdraw, turn back, etc.:

    lumina revocata,

    Ov. M. 7, 789:

    oculos meos,

    id. H. 16, 232:

    cupidas manus,

    id. A. A. 1, 452:

    pedem ab alto,

    Verg. A. 9, 125; cf.

    gradum,

    id. ib. 6, 128:

    deficientem capillum a vertice,

    to stroke back, Suet. Caes. 45:

    habenas,

    Sil. 16, 344:

    manus post terga,

    to bind, Sen. Thyest. 685:

    proscissam terram in liram,

    to bring back, restore, Col. 2, 10, 5; cf.:

    in vitibus revocantur ea, quae, etc.,

    are pruned, Cic. de Or. 2, 21, 88; v. infra, B. 1. — Poet.:

    gelidos artus in vivum calorem,

    Ov. M. 4, 248.—
    2.
    In partic.
    a.
    Milit. t. t.
    (α).
    To call back, recall; to call off, withdraw soldiers from a march or from any enterprise:

    his rebus cognitis Caesar legiones equitatumque revocari atque itinere desistere jubet,

    Caes. B. G. 5, 11:

    insequentes nostros, ne longius prosequerentur, Sulla revocavit,

    id. B. C. 3, 51; Liv. 25, 14:

    quae receptui canunt, ut eos etiam revocent,

    Cic. Rep. 1, 2, 3:

    tardius revocati proelio excesserant,

    Sall. C. 9, 4; cf. Verg. A. 5, 167:

    equites,

    Caes. B. C. 1, 80:

    reliquas copias,

    id. B. G. 7, 35:

    naves omnes,

    id. B. C. 3, 14:

    hos certo signo,

    id. ib. 1, 27 fin.;

    1, 28: milites ab opere,

    id. B. G. 2, 20:

    legiones ab opere,

    id. B. C. 1, 82:

    aestus crescens revocaverat fatigatos,

    Amm. 24, 4, 17.—
    (β).
    To recall to duty soldiers from a furlough:

    milites,

    Cic. Verr. 2, 5, 31, § 89:

    veteranos,

    Tac. H. 2, 82:

    inter ceteros conveteranos suos revocatus,

    Inscr. Orell. 3580.—
    (γ).
    In gen., to call back, recall:

    (Neptunus Tritona) jubet fluctus et flumina signo Jam revocare dato,

    Ov. M. 1, 335.—
    b.
    A theatrical t. t., to call for the repetition of a speech, a vocal performance, etc., to call back a player; to encore:

    Livius (Andronicus), cum saepius revocatus vocem obtudisset, etc.,

    Liv. 7, 2:

    Diphilus tragoedus revocatus aliquoties a populo,

    Val. Max. 6, 2, 9:

    quoties ego hunc (sc. Archiam) vidi magnum numerum versuum dicere ex tempore! quoties revocatum eandem rem dicere commutatis verbis atque sententiis,

    Cic. Arch. 8, 18:

    revocatus praeco, iterum pronunciavit eadem,

    Liv. 33, 32.—Also with an inanim. object:

    cum Orestem fabulam doceret Euripides, primos tres versus revocasse dicitur Socrates,

    to have encored, Cic. Tusc. 4, 29, 63. — Absol.:

    revocasse et repeti coëgisse,

    Plin. Ep. 3, 5, 12.— Impers. pass.:

    nominatim sum appellatus in Bruto Tullius qui libertatem civibus stabiliverat. Milies revocatum est,

    Cic. Sest. 58, 123.—
    c.
    To recall from death, bring back to life:

    quā servetis revocatum a morte Dareta,

    Verg. A. 5, 476; cf.:

    Paeoniis revocatum herbis et amore Dianae,

    id. ib. 7, 769:

    dysentericos a morte revocari,

    Plin. 23, 6, 60, § 113.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to call back, recall, resume; to withdraw, retire; to regain, recover; to draw back, draw off or away; to withhold, restrain, etc.:

    facilius sicut in vitibus revocantur ea, quae sese nimium profuderunt,

    are checked, pruned, Cic. de Or. 2, 21, 88: et vires et corpus amisi: sed si morbum depulero, facile illa revocabo, will regain, recover, id. Fam. 7, 26, 2:

    quae (studia) remissa temporibus, longo intervallo intermissa revocavi,

    id. Tusc. 1, 1, 1; cf.:

    quod, utcunque praetermissum, revocari non posset,

    Liv. 44, 40:

    praetermissa,

    Plin. 18, 6, 8, § 44:

    quae (philosophia) nunc prope dimissa revocatur,

    Cic. Ac. 2, 4, 11:

    veteres artes,

    Hor. C. 4, 15, 12:

    priscos mores,

    Liv. 39, 41:

    antiquam duramque militiam,

    Tac. A. 1, 20 fin.:

    quaedam exoleta,

    Suet. Claud. 22:

    omissa,

    id. Vesp. 16; id. Dom. 4 et saep.:

    nonnumquam animum incitatum revoco ipse et reflecto,

    Cic. Sull. 16, 46; cf. id. Att. 13, 1:

    vinolenti dubitant, haesitant, revocant se interdum,

    recover themselves, bethink themselves, id. Ac. 2, 17, 52:

    ut quaedam contra naturam depravata restituerentur et corrigerentur ab naturā, cum se ipsa revocasset aut arte atque medicinā,

    had recovered herself, id. Div. 2, 46, 96:

    revocare se non poterat familiaritate implicatus,

    could not withdraw, id. Pis. 29, 70:

    primae revocabo exordia pugnae,

    Verg. A. 7, 40; cf. Sen. Ben. 7, 25, 2 al.:

    revocari in memoriam somnii,

    Just. 1, 5, 3; 7, 1, 8.— Poet., with inf.: nec tamen illa suae revocatur parcere famae, nor can she be induced, persuaded, etc., Prop. 1, 16, 11:

    memoriam ad referendam gratiam admonitione revocare,

    to bring, induce, Sen. Ben. 5, 25, 6: scalam nobis in memoriam revocare, Aug. Civ. Dei, 16, 38, 2; id. Serm. 280, 1:

    in memoriam rursus revocatus,

    Petr. 10:

    revocat tua forma parentem (with recordor),

    Sil. 16, 193:

    magni est ingenii revocare mentem a sensibus,

    Cic. Tusc. 1, 16, 38; cf.:

    eos ab illā consuetudine,

    id. Rep. 2, 13, 25:

    quos (homines) spes praedandi studiumque bellandi ab agriculturā et cottidiano labore revocabat,

    Caes. B. G. 3, 17:

    aliquam a cupiditate,

    Cic. Clu. 5, 12:

    aliquem a turpissimo consilio,

    id. Att. 3, 15, 4:

    aliquem a tanto scelere,

    id. Cat. 3, 5, 10; cf. id. ib. 1, 9, 22:

    animum ab irā,

    Ov. Tr. 2, 557:

    jam lapsos ab errore,

    Quint. 2, 6, 2:

    perterritos animos a metu,

    id. 2, 16, 8 et saep.:

    ab errore ad rectiorem viam,

    Lact. 1, 1, 21: cum ex saevis et perditis rebus ad meliorem statum fortuna revocatur, Cic. ap. Amm. 15, 5, 23:

    disceptationem ab rege ad Romanos revocabant,

    Liv. 41, 20:

    rebus institutis ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    Cic. Rep. 2, 14, 27:

    ad quam eos quasi formulam dicendi revocent,

    id. Opt. Gen. 5, 15:

    ad quae me exempla revocas,

    id. Verr. 2, 3, 90, § 210; Quint. 10, 7, 32:

    rem paene ad manus,

    Cic. Clu. 49, 136:

    me ad pristina studia revocavi,

    id. Brut. 3, 11:

    me ad meum munus pensumque revocabo,

    id. de Or. 3, 30, 119:

    se ad industriam,

    id. Brut. 94, 323:

    se rursus ad moestitiam,

    id. Tusc. 3, 27, 64:

    se ad se,

    id. Ac. 2, 16, 51:

    vilicum ad rationem,

    compel to an account, Cato, R. R. 2, 2:

    libertinos ingratos revocavit in servitutem,

    Suet. Claud. 25:

    fortunae possessionesque omnium in dubium incertumque revocabuntur,

    Cic. Caecin. 27, 76:

    ad spem consulatūs in partem revocandam aspirare non auderet,

    to bring over to his side, Liv. 4, 35:

    quod temporis hortorum aut villarum curae seponitur, in animum revocabo,

    will transfer to my mind, Tac. A. 14, 54:

    abi, Quo blandae juvenum te revocant preces (= a me ad se vocant, Orell.),

    Hor. C. 4, 1, 7.—
    2.
    In partic.
    a.
    Pregn.: ad aliquid, to apply, reduce, refer a thing to something as a standard (syn. referre) (Ciceron.):

    impuri cujusdam et ambitiosi et omnia ad suam potentiam revocantis esse sententiam,

    Cic. Lael. 16, 59:

    misericordiā movetur, si is, qui audit, adduci potest, ut illa, quae de altero deplorentur, ad suas res revocet,

    id. de Or. 2, 52, 211:

    omnia ad artem et ad praecepta,

    id. ib. 2, 11, 44:

    omnia ad scientiam,

    id. Fin. 2, 13, 43:

    illa de urbis situ ad rationem,

    id. Rep. 2, 11, 22:

    rationem ad veritatem,

    id. Off. 3, 21, 84:

    rem ad illam rationem conjecturamque,

    id. Dom. 6, 15.—
    b.
    To recall, revoke, retract, cancel (not so till after the Aug. per.): si facta mihi revocare liceret. Ov. M. 9, 617:

    promissum suum,

    Sen. Ben. 4, 39, 2:

    sententiam suam,

    Dig. 48, 18, 1 fin.:

    libertatem (shortly after: in servitutem retrahi),

    Tac. A. 13, 26:

    litteras,

    Suet. Vesp. 8:

    legatum ad quingenta,

    id. Galb. 5.—
    c.
    As law t. t.: domum, domum suam revocare, to appeal to a judge of one ' s own country or city: (legatis) revocandi domum suam jus datur, Dig. 5, 1, 2, §§ 3, 4, and 5.—
    II.
    To ask back again, to invite in return: mutuo vocare, Non. (rare): domum suam istum non fere quisquam vocabat. Nec mirum;

    qui neque in urbe viveret neque revocaturus esset,

    Cic. Rosc. Am. 18, 52; Varr. ap. Non. 167, 14:

    cum vulpem revocasset,

    Phaedr. 1, 25, 7; Lact. 6, 12, 3.—Hence, transf.:

    tribuni plebis quoniam adhuc praesens certamen contentionemque fugerunt: nunc in meam contionem prodeant, et, quo provocati ad me venire noluerunt, revocati saltem revertantur,

    i. e. now that they are invited to come back, Cic. Agr. 3, 1, 1.—
    III.
    To call again, summon anew (rare):

    itaque hominem populus revocat, et retrahatur necesse est,

    i. e. to answer a renewed accusation, Cic. Q. Fr. 2, 4 (6), 6:

    tribuni de integro agere coeperunt revocaturosque se easdem tribus renuntiarunt,

    Liv. 45, 36 fin.; cf. id. 40, 46:

    refectum est convivium et rursus Quartilla ad bibendum revocavit,

    challenged us again, Petr. 23:

    convivam in diem posterum,

    Suet. Claud. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > revoco

  • 12 subcisivus

    subsĭcīvus, less correctly subsĕcī-vus (also transp. subcĭsīvus or suc-cĭsīvus), a, um, adj. [sub-seco).
    I.
    Lit., as t. t. of the agrimensores, that is cut off and left remaining, in surveying lands.— Subst.: subsĭcīvum, i, n., a remainder or small patch of land, etc.:

    subsiciva, quae divisis per veteranos agris carptim superfuerunt, etc.,

    Suet. Dom. 9 fin.; Auct. Rei Agr. ap. Goes. p. 17; 23;

    39: mensores nonnumquam dicunt in subsicivum esse unciam agri, etc.,

    Varr. R. R. 1, 10, 2.—
    II.
    Transf., of time, that remains over and above the principal occupation, etc.; over-, odd, extra (class.):

    subsiciva quaedam tempora incurrunt, quae ego perire non patior,

    spare time, leisure hours, odd hours, Cic. Leg. 1, 3, 9; cf. Plin. H. N. praef. § 18 Sillig: aliquid subsicivi temporis, Plin. Ep. 3, 15, 1:

    tempora (with subsecundaria), Gell. N. A. praef. § 23: tempus,

    id. 18, 10, 8:

    haec temporum velut subsiciva,

    Quint. 1, 12, 13. —
    B.
    Of that which is done in extra time, etc., accessory work, over-work: opera, Lucil. ap. Non. 175, 22; so in plur.:

    subsicivis operis, ut aiunt,

    Cic. de Or. 2, 89, 364:

    operae,

    id. Phil. 2, 8, 20:

    (philosophia) non est res subsiciva, ordinaria est,

    i. e. a thing to be attended to at odd times, Sen. Ep. 53, 10. —
    C.
    In gen., remaining over, occasional, incidental:

    una tantum subsiciva solicitudo nobis relicta est,

    App. M. 3, p. 132, 41; 8, p. 212, 9:

    quam (Italiam) subsicivam Graeciam fecit,

    id. Mag. p. 294, 23: succisiva proles, Lact. Opif. Dei, 12, 15 Bünem.; Arn. 5, 30:

    vivacitas illic aeterna est, hic caduca et subsiciva,

    App. de Deo Socr. 4, p. 44, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > subcisivus

  • 13 subsicivum

    subsĭcīvus, less correctly subsĕcī-vus (also transp. subcĭsīvus or suc-cĭsīvus), a, um, adj. [sub-seco).
    I.
    Lit., as t. t. of the agrimensores, that is cut off and left remaining, in surveying lands.— Subst.: subsĭcīvum, i, n., a remainder or small patch of land, etc.:

    subsiciva, quae divisis per veteranos agris carptim superfuerunt, etc.,

    Suet. Dom. 9 fin.; Auct. Rei Agr. ap. Goes. p. 17; 23;

    39: mensores nonnumquam dicunt in subsicivum esse unciam agri, etc.,

    Varr. R. R. 1, 10, 2.—
    II.
    Transf., of time, that remains over and above the principal occupation, etc.; over-, odd, extra (class.):

    subsiciva quaedam tempora incurrunt, quae ego perire non patior,

    spare time, leisure hours, odd hours, Cic. Leg. 1, 3, 9; cf. Plin. H. N. praef. § 18 Sillig: aliquid subsicivi temporis, Plin. Ep. 3, 15, 1:

    tempora (with subsecundaria), Gell. N. A. praef. § 23: tempus,

    id. 18, 10, 8:

    haec temporum velut subsiciva,

    Quint. 1, 12, 13. —
    B.
    Of that which is done in extra time, etc., accessory work, over-work: opera, Lucil. ap. Non. 175, 22; so in plur.:

    subsicivis operis, ut aiunt,

    Cic. de Or. 2, 89, 364:

    operae,

    id. Phil. 2, 8, 20:

    (philosophia) non est res subsiciva, ordinaria est,

    i. e. a thing to be attended to at odd times, Sen. Ep. 53, 10. —
    C.
    In gen., remaining over, occasional, incidental:

    una tantum subsiciva solicitudo nobis relicta est,

    App. M. 3, p. 132, 41; 8, p. 212, 9:

    quam (Italiam) subsicivam Graeciam fecit,

    id. Mag. p. 294, 23: succisiva proles, Lact. Opif. Dei, 12, 15 Bünem.; Arn. 5, 30:

    vivacitas illic aeterna est, hic caduca et subsiciva,

    App. de Deo Socr. 4, p. 44, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > subsicivum

  • 14 subsicivus

    subsĭcīvus, less correctly subsĕcī-vus (also transp. subcĭsīvus or suc-cĭsīvus), a, um, adj. [sub-seco).
    I.
    Lit., as t. t. of the agrimensores, that is cut off and left remaining, in surveying lands.— Subst.: subsĭcīvum, i, n., a remainder or small patch of land, etc.:

    subsiciva, quae divisis per veteranos agris carptim superfuerunt, etc.,

    Suet. Dom. 9 fin.; Auct. Rei Agr. ap. Goes. p. 17; 23;

    39: mensores nonnumquam dicunt in subsicivum esse unciam agri, etc.,

    Varr. R. R. 1, 10, 2.—
    II.
    Transf., of time, that remains over and above the principal occupation, etc.; over-, odd, extra (class.):

    subsiciva quaedam tempora incurrunt, quae ego perire non patior,

    spare time, leisure hours, odd hours, Cic. Leg. 1, 3, 9; cf. Plin. H. N. praef. § 18 Sillig: aliquid subsicivi temporis, Plin. Ep. 3, 15, 1:

    tempora (with subsecundaria), Gell. N. A. praef. § 23: tempus,

    id. 18, 10, 8:

    haec temporum velut subsiciva,

    Quint. 1, 12, 13. —
    B.
    Of that which is done in extra time, etc., accessory work, over-work: opera, Lucil. ap. Non. 175, 22; so in plur.:

    subsicivis operis, ut aiunt,

    Cic. de Or. 2, 89, 364:

    operae,

    id. Phil. 2, 8, 20:

    (philosophia) non est res subsiciva, ordinaria est,

    i. e. a thing to be attended to at odd times, Sen. Ep. 53, 10. —
    C.
    In gen., remaining over, occasional, incidental:

    una tantum subsiciva solicitudo nobis relicta est,

    App. M. 3, p. 132, 41; 8, p. 212, 9:

    quam (Italiam) subsicivam Graeciam fecit,

    id. Mag. p. 294, 23: succisiva proles, Lact. Opif. Dei, 12, 15 Bünem.; Arn. 5, 30:

    vivacitas illic aeterna est, hic caduca et subsiciva,

    App. de Deo Socr. 4, p. 44, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > subsicivus

  • 15 verenda

    vĕrĕor, ĭtus ( part. pres. verens; rare in histt.; not in Cæs., Liv., Sall., or Curt., veritus being used instead; but freq. in Cic., Nep., and Just.; cf. Krebs, Antibarb. p. 1192), 2, v. dep. a. and n. [Greek root or-, Wor; ouros, epiouros, guardian; horaô, to see; O. H. Germ. warten, to see; Engl. ward], to feel awe of, to reverence, revere, respect; to fear, be afraid of any thing (good or bad); to fear or be afraid to do a thing, etc. (not so strong as metuo, v. Cic. Quint. 1, 1 infra; cf. also timeo); constr. with acc., with an inf., the gen., a foll. ne, ut, a rel.-clause, or absol.
    (α).
    With acc.:

    vereri aliquem,

    Plaut. Am. prol. 23; so,

    vereri et metuere Junonem,

    id. ib. 2, 2, 202: contra nos ambae faciunt, summa gratia et eloquentia;

    quarum alteram vereor, alteram metuo,

    Cic. Quint. 1, 1:

    metuebant eum servi, verebantur liberi,

    id. Sen. 11, 37; cf.:

    quid? veteranos non veremur? nam timeri se ne ipsi quidem volunt,

    id. Phil. 12, 12, 29:

    veremur vos, Romani, et, si ita vultis, etiam timemus,

    Liv. 39, 37, 17:

    ut majorem fratrem vereri,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 3:

    quem discipuli et amant et verentur,

    Quint. 2, 2, 8 Spald. N. cr.:

    non se hostem vereri, sed angustias itineris et magnitudinem silvarum,

    Caes. B. G. 1, 39:

    patris conspectum,

    Ter. Phorm. 2, 2, 1:

    reprehensionem doctorum atque prudentium,

    Cic. Or. 1, 1:

    Gallica bella,

    id. Att. 14, 4, 1:

    periculum,

    Caes. B. G. 5, 48; id. B. C. 3, 21; Hirt. B. G. 8, 39:

    desidiam in hoc,

    Quint. 1, 3, 7:

    opinionem jactantiae,

    id. 9, 2, 74:

    pauperiem,

    Hor. Ep. 1, 10, 39:

    majus,

    id. S. 2, 8, 57:

    supplicium ab aliquo,

    Auct. Her. 2, 19, 28:

    hoc verens in hanc tarditatem incidi,

    Cic. Att. 10, 8, 5:

    quae verens Epicurus... commentus est, etc.,

    id. N. D. 2, 23, 59:

    invidiam verens,

    Nep. Eum. 7, 1.—
    (β).
    With inf.:

    vereri introire in alienam domum,

    Plaut. Mil. 4, 4, 32:

    vereor dicere,

    Ter. And. 2, 1, 23:

    vereor committere, ut, etc.,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    quos interficere,

    Caes. B. G. 5, 6:

    insanos qui inter vereare insanus haberi,

    Hor. S. 2, 3, 40:

    verear magis, Me amoris causā hoc ornatu incedere,

    Plaut. Mil. 4, 7, 2:

    judex verebar non omnes causam vincere posse suam,

    Ov. H. 16, 75 sq. — Impers.:

    Cyrenaici, quos non est veritum in voluptate summum bonum ponere,

    Cic. Fin. 2, 13, 39.—
    (γ).
    With gen. (mostly ante-class.): uxor, quae non vereatur viri, Afran. ap. Non. 496, 29:

    tui progenitoris,

    Att. ib. 497, 2:

    feminae primariae,

    Ter. Phorm. 5, 7, 78:

    tui testimonii,

    Cic. Att. 8, 4, 1.— Impers.: nihilne te populi veretur, Pac. ap. Non. 497, 2.—
    (δ).
    With dat. (very rare):

    eo minus veritus navibus, quod, etc.,

    for the ships, Caes. B. G. 5, 9.—
    (ε).
    With ne, lest or that:

    sed vereor, ne videatur oratio mea, etc.,

    Cic. Rep. 1, 46, 70; 3, 5, 70; id. de Or. 1, 55, 234; id. Sull. 23, 66; Caes. B. G. 1, 19; 1, 42; 2, 1; Sall. J. 14, 20; Hor. S. 1, 2, 127; id. Ep. 1, 16, 19:

    veritus, ne licentia invidiam adcenderet,

    Sall. J. 15, 3:

    agebamus verentes ne quid accideret,

    Cic. Fam. 13, 19, 2:

    tum me inquit collegi, verens ne... noceret,

    id. Att. 15, 21, 1; id. Fam. 9, 16, 1; id. de Or 2, 3, 14; 3, 9, 33; Nep. Dion, 4, 1; 8, 5; id. Them. 5, 1.—To introduce an expression of opinion, like dubito an:

    si, ut Graeci dicunt, omnes aut Graios esse aut barbaros, vereor ne barbarorum rex fuerit (Romulus),

    then I am afraid that, I suspect that, Cic. Rep. 1, 37, 58:

    non vereor, ne assentatiunculā quādam aucupari tuam gratiam videar,

    id. Fam. 5, 12, 6; Plaut. Capt. 2, 2, 58; id. Mil. 3, 3, 68; Cic. Fam. 2, 7, 1; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 8.—
    (ζ).
    With ne... non:

    accepi tuas litteras, quibus intellexi te vereri ne superiores mihi redditae non essent,

    Cic. Fam. 14, 5, 1.—So usu. after non vereor, ne non is used instead of ut (cf. ê, infra):

    non vereor ne hoc officium meum P. Servilio non probem,

    Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82; 2, 2, 47, § 118:

    non vereor, ne non scribendo te expleam,

    id. Fam. 2, 1, 1; 2, 5, 2; 2, 6, 2; 11, 28, 8; Cels. 5, 28, 12.—

    So after questions implying a negative: quid est cur verear ne ad eam non possim accommodare Torquatos nostros?

    Cic. Fin. 1, 10, 34;

    and in ironical concessions or assumptions: si meis horis in accusando uti voluissem, vererer ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31; id. ap. Quint. 9, 3, 19.—
    (η).
    With ut, that not:

    veritus ut hostium impetum sustinere posset,

    Caes. B. G. 5, 47:

    illa duo, Crasse, vereor, ut tibi possim concedere,

    Cic. de Or. 1, 9, 35; id. Fam. 14, 14, 1; id. Agr. 2, 22, 58; Auct. Her. 3, 6, 11:

    ut ferulā caedas meritum majora subire Verbera non vereor,

    Hor. S. 1, 3, 121.—
    (θ).
    With a rel.-clause, to await with fear, to fear, dread:

    heri semper lenitas verebar quorsum evaderet,

    Ter. And. 1, 2, 5:

    Pomptinum quod scribis in urbem introisse, vereor, quid sit,

    Cic. Att. 7, 7, 3: hoc quomodo acciperent homines, vereor etiam nunc, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1:

    vereor, num hic aliud sit dicendum,

    Dig. 20, 4, 11.—
    (ι).
    With de and abl. (very rare):

    de quā (Carthagine) vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero,

    Cic. Sen. 6, 18.—
    (κ).
    Absol.:

    hic vereri perdidit,

    i. e. he has lost all sense of shame, Plaut. Bacch. 1, 2, 50:

    ne vereamini, Quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    id. Capt. prol. 58: ne vereare;

    meo periculo hujus ego experiar fidem,

    id. ib. 2, 2, 99.—Hence,
    A.
    vĕrenter, adv., with reverence, reverently, Sedul. 1, 8.—
    B.
    vĕrendus, a, um, P. a., that is to be feared or reverenced, awful, venerable; fearful, terrible ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Adj.:

    majestas,

    Ov. M. 4, 540:

    patres,

    id. P. 3, 1, 143; cf. id. Tr. 5, 6, 31:

    ossa (viri),

    id. H. 3, 104:

    Alexander Partho verendus,

    Luc. 10, 46:

    fluctus classibus,

    id. 5, 502.—
    2.
    Subst.: vĕrenda, ōrum, m., the private parts, Plin. 28, 15, 60, § 213; 32, 9, 34, § 107; 36, 21, 42, § 156; Plin. Ep. 3, 18, 14;

    called also partes verendae,

    Veg. Vet. 1, 7.
    In a pass.
    signif.: ubi malunt metui quam vereri se ab suis, Afran. ap. Gell. 15, 13, 3; cf. also the impersonal use above, b and g.

    Lewis & Short latin dictionary > verenda

  • 16 vereor

    vĕrĕor, ĭtus ( part. pres. verens; rare in histt.; not in Cæs., Liv., Sall., or Curt., veritus being used instead; but freq. in Cic., Nep., and Just.; cf. Krebs, Antibarb. p. 1192), 2, v. dep. a. and n. [Greek root or-, Wor; ouros, epiouros, guardian; horaô, to see; O. H. Germ. warten, to see; Engl. ward], to feel awe of, to reverence, revere, respect; to fear, be afraid of any thing (good or bad); to fear or be afraid to do a thing, etc. (not so strong as metuo, v. Cic. Quint. 1, 1 infra; cf. also timeo); constr. with acc., with an inf., the gen., a foll. ne, ut, a rel.-clause, or absol.
    (α).
    With acc.:

    vereri aliquem,

    Plaut. Am. prol. 23; so,

    vereri et metuere Junonem,

    id. ib. 2, 2, 202: contra nos ambae faciunt, summa gratia et eloquentia;

    quarum alteram vereor, alteram metuo,

    Cic. Quint. 1, 1:

    metuebant eum servi, verebantur liberi,

    id. Sen. 11, 37; cf.:

    quid? veteranos non veremur? nam timeri se ne ipsi quidem volunt,

    id. Phil. 12, 12, 29:

    veremur vos, Romani, et, si ita vultis, etiam timemus,

    Liv. 39, 37, 17:

    ut majorem fratrem vereri,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 3:

    quem discipuli et amant et verentur,

    Quint. 2, 2, 8 Spald. N. cr.:

    non se hostem vereri, sed angustias itineris et magnitudinem silvarum,

    Caes. B. G. 1, 39:

    patris conspectum,

    Ter. Phorm. 2, 2, 1:

    reprehensionem doctorum atque prudentium,

    Cic. Or. 1, 1:

    Gallica bella,

    id. Att. 14, 4, 1:

    periculum,

    Caes. B. G. 5, 48; id. B. C. 3, 21; Hirt. B. G. 8, 39:

    desidiam in hoc,

    Quint. 1, 3, 7:

    opinionem jactantiae,

    id. 9, 2, 74:

    pauperiem,

    Hor. Ep. 1, 10, 39:

    majus,

    id. S. 2, 8, 57:

    supplicium ab aliquo,

    Auct. Her. 2, 19, 28:

    hoc verens in hanc tarditatem incidi,

    Cic. Att. 10, 8, 5:

    quae verens Epicurus... commentus est, etc.,

    id. N. D. 2, 23, 59:

    invidiam verens,

    Nep. Eum. 7, 1.—
    (β).
    With inf.:

    vereri introire in alienam domum,

    Plaut. Mil. 4, 4, 32:

    vereor dicere,

    Ter. And. 2, 1, 23:

    vereor committere, ut, etc.,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    quos interficere,

    Caes. B. G. 5, 6:

    insanos qui inter vereare insanus haberi,

    Hor. S. 2, 3, 40:

    verear magis, Me amoris causā hoc ornatu incedere,

    Plaut. Mil. 4, 7, 2:

    judex verebar non omnes causam vincere posse suam,

    Ov. H. 16, 75 sq. — Impers.:

    Cyrenaici, quos non est veritum in voluptate summum bonum ponere,

    Cic. Fin. 2, 13, 39.—
    (γ).
    With gen. (mostly ante-class.): uxor, quae non vereatur viri, Afran. ap. Non. 496, 29:

    tui progenitoris,

    Att. ib. 497, 2:

    feminae primariae,

    Ter. Phorm. 5, 7, 78:

    tui testimonii,

    Cic. Att. 8, 4, 1.— Impers.: nihilne te populi veretur, Pac. ap. Non. 497, 2.—
    (δ).
    With dat. (very rare):

    eo minus veritus navibus, quod, etc.,

    for the ships, Caes. B. G. 5, 9.—
    (ε).
    With ne, lest or that:

    sed vereor, ne videatur oratio mea, etc.,

    Cic. Rep. 1, 46, 70; 3, 5, 70; id. de Or. 1, 55, 234; id. Sull. 23, 66; Caes. B. G. 1, 19; 1, 42; 2, 1; Sall. J. 14, 20; Hor. S. 1, 2, 127; id. Ep. 1, 16, 19:

    veritus, ne licentia invidiam adcenderet,

    Sall. J. 15, 3:

    agebamus verentes ne quid accideret,

    Cic. Fam. 13, 19, 2:

    tum me inquit collegi, verens ne... noceret,

    id. Att. 15, 21, 1; id. Fam. 9, 16, 1; id. de Or 2, 3, 14; 3, 9, 33; Nep. Dion, 4, 1; 8, 5; id. Them. 5, 1.—To introduce an expression of opinion, like dubito an:

    si, ut Graeci dicunt, omnes aut Graios esse aut barbaros, vereor ne barbarorum rex fuerit (Romulus),

    then I am afraid that, I suspect that, Cic. Rep. 1, 37, 58:

    non vereor, ne assentatiunculā quādam aucupari tuam gratiam videar,

    id. Fam. 5, 12, 6; Plaut. Capt. 2, 2, 58; id. Mil. 3, 3, 68; Cic. Fam. 2, 7, 1; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 8.—
    (ζ).
    With ne... non:

    accepi tuas litteras, quibus intellexi te vereri ne superiores mihi redditae non essent,

    Cic. Fam. 14, 5, 1.—So usu. after non vereor, ne non is used instead of ut (cf. ê, infra):

    non vereor ne hoc officium meum P. Servilio non probem,

    Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82; 2, 2, 47, § 118:

    non vereor, ne non scribendo te expleam,

    id. Fam. 2, 1, 1; 2, 5, 2; 2, 6, 2; 11, 28, 8; Cels. 5, 28, 12.—

    So after questions implying a negative: quid est cur verear ne ad eam non possim accommodare Torquatos nostros?

    Cic. Fin. 1, 10, 34;

    and in ironical concessions or assumptions: si meis horis in accusando uti voluissem, vererer ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31; id. ap. Quint. 9, 3, 19.—
    (η).
    With ut, that not:

    veritus ut hostium impetum sustinere posset,

    Caes. B. G. 5, 47:

    illa duo, Crasse, vereor, ut tibi possim concedere,

    Cic. de Or. 1, 9, 35; id. Fam. 14, 14, 1; id. Agr. 2, 22, 58; Auct. Her. 3, 6, 11:

    ut ferulā caedas meritum majora subire Verbera non vereor,

    Hor. S. 1, 3, 121.—
    (θ).
    With a rel.-clause, to await with fear, to fear, dread:

    heri semper lenitas verebar quorsum evaderet,

    Ter. And. 1, 2, 5:

    Pomptinum quod scribis in urbem introisse, vereor, quid sit,

    Cic. Att. 7, 7, 3: hoc quomodo acciperent homines, vereor etiam nunc, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1:

    vereor, num hic aliud sit dicendum,

    Dig. 20, 4, 11.—
    (ι).
    With de and abl. (very rare):

    de quā (Carthagine) vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero,

    Cic. Sen. 6, 18.—
    (κ).
    Absol.:

    hic vereri perdidit,

    i. e. he has lost all sense of shame, Plaut. Bacch. 1, 2, 50:

    ne vereamini, Quia bellum Aetolis esse dixi cum Aliis,

    id. Capt. prol. 58: ne vereare;

    meo periculo hujus ego experiar fidem,

    id. ib. 2, 2, 99.—Hence,
    A.
    vĕrenter, adv., with reverence, reverently, Sedul. 1, 8.—
    B.
    vĕrendus, a, um, P. a., that is to be feared or reverenced, awful, venerable; fearful, terrible ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Adj.:

    majestas,

    Ov. M. 4, 540:

    patres,

    id. P. 3, 1, 143; cf. id. Tr. 5, 6, 31:

    ossa (viri),

    id. H. 3, 104:

    Alexander Partho verendus,

    Luc. 10, 46:

    fluctus classibus,

    id. 5, 502.—
    2.
    Subst.: vĕrenda, ōrum, m., the private parts, Plin. 28, 15, 60, § 213; 32, 9, 34, § 107; 36, 21, 42, § 156; Plin. Ep. 3, 18, 14;

    called also partes verendae,

    Veg. Vet. 1, 7.
    In a pass.
    signif.: ubi malunt metui quam vereri se ab suis, Afran. ap. Gell. 15, 13, 3; cf. also the impersonal use above, b and g.

    Lewis & Short latin dictionary > vereor

См. также в других словарях:

  • Veteranos — are Filipino soldiers who fought in the Philippines in World War II under the command of the United States military against the Japanese. The US enlisted the service of over 250,000 Filipinos during the war in the Pacific …   Wikipedia

  • veteranos — (as used in expressions) Día de los veteranos veteranos, protesta de los Vietnam, monumento a los veteranos de …   Enciclopedia Universal

  • veteranos, protesta de los — Veteranos de la primera guerra mundial que se reunieron en Washington, D.C., en el verano de 1932, para exigir el pago de las bonificaciones prometidas. Más de 12.000 veteranos y sus familias acamparon en carpas y casuchas cerca del Capitolio,… …   Enciclopedia Universal

  • Veteranos de la I Guerra Mundial — Anexo:Veteranos de la I Guerra Mundial Saltar a navegación, búsqueda La siguiente es una lista de los veteranos sobrevivientes, muertos y desaparecidos de la I Guerra Mundial (28 de julio de 1914 11 de noviembre de 1918). El número total de… …   Wikipedia Español

  • Veteranos en Irlanda — Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada, como revistas especializadas, monografías, prensa diaria o páginas de Internet fidedignas. Puedes añadirlas así o avisar …   Wikipedia Español

  • Anexo:Veteranos de la I Guerra Mundial — Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada, como revistas especializadas, monografías, prensa diaria o páginas de Internet fidedignas. Puedes añadirlas así o avisar …   Wikipedia Español

  • Los Veteranos I — Lugar designado por el censo de los Estados Unidos …   Wikipedia Español

  • Los Veteranos II — Lugar designado por el censo de los Estados Unidos …   Wikipedia Español

  • Memorial a los Veteranos de la Guerra de Corea — Saltar a navegación, búsqueda Memorial a los Veteranos de la Guerra de Corea (Korean War Veterans Memorial) Registro Nacional de Lugares Históricos (EE. UU.) Memorial Nacional …   Wikipedia Español

  • Memorial a los Veteranos del Vietnam — Monumento a los Veteranos de Vietnam (Vietnam Veterans Memorial) Registro Nacional de Lugares Históricos (EE. UU.) Memorial Nacional …   Wikipedia Español

  • Monumento Conmemorativo a los Veteranos de la Guerra de Corea — Memorial a los Veteranos de la Guerra de Corea (Korean War Veterans Memorial) Registro Nacional de Lugares Históricos (EE. UU.) Memorial Nacional Ubicación Washington, D.C. Coordenadas …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»