Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ubera+praebere

  • 1 uber

    1. ūber, eris, n. (altind. ūdhar, griech. οὖθαρ, ahd. ūtar), I) das Euter, die Zite, die säugende Brust, Cic., Verg., Plin. u.a.; uber exserere (entblößen), Val. Max.: ubera dare, Ov.: ubera dare expositis fera (v. der Wölfin), Ov.: ubera praebere, Ov., od. admovere, Verg.: ubera ducere, saugen, Ov.: raptus ab ubere, entwöhnt, abgesetzt, Ov.: im Bilde, distenta musto ubera, Colum. 3, 21, 3: putria maturi solvantur ut ubera campi, Colum. poët. 10, 90. – Sprichw., ubi uber, ibi tuber, keine Rosen ohne Dornen, Apul. flor. 18. p. 29, 7 Kr. – II) übtr.: A) der traubenförmige Klumpen, den die schwärmenden Bienen bilden, wenn sie sich an einen Baum hängen, Pallad. 7, 7, 6. – B) meton.: a) die Fruchtbarkeit, Reichlichkeit, Fülle, sowohl des Bodens als der Gewächse, divitis agri, Verg.: fe tilis ubere ager, Verg.: uber agri, Tac.: vitem ubere suo gravatam levare, Colum. – b) poet., das fruchtbare Feld, der Acker selbst, Verg. georg. 2, 234 u. 275.
    ————————
    2. ūber, Genet. ūberis, c., an etw. ergiebig, reich, reichhaltig, fruchtbar, I) eig.: a) übh.: seges spicis uberibus, Cic.: solum, Curt.: ager, Lir.: agri laeti atque uberes, Cic.: laetae segetes et uberes agri, Hieron.: uber rivus, reichlich sich ergießend, Hor.: bellum, reiche Beute versprechender, beutereicher, Iustin. – uberior solito, wasserreicher (v. einem Flusse), Ov.: nec uberior illa aetas, üppiger im Wachstum, Ov.: agro culto nihil potest esse nec usu uberius nec specie ornatius, für den Nutzen ergiebiger u. für den Anblick reizender, Cic.: is quaestus nunc est uberrimus, am einträglichsten, Ter. – m. Abl., a bor niveis uberrima pomis, Ov. met. 4, 89: Sulmo gelidis uberrimus undis, Ov. trist. 4, 10, 3. – mit Genet., lactis uberes rivi, Hor. carm. 2, 19, 10: regio aeris ac plumbi uberrima, Iustin. 44, 3, 4. – m. Dat. Gerundiv., uberrimum gignendis uvis solum est, Curt. 6, 4 (13), 21. – neutr. pl. subst., uberrima, die fruchtbarsten Gegenden, Val. Flacc. 1, 511: mit Genet., Locrorum late vi idia et frugum ubera, Acc. tr. 49. – b) wohlgenährt, dick, eques, Masur. Sab. bei Gell. 4, 20, 11: so auch onus, stark, groß, Plaut. Pseud. 198. – c) reichlich, reichhaltig, in Fülle, feuges, Hor.: aquae, Ov.: guttae, Lucr.: fletus, Sen. poet.: congia ium uberius, Suet.: uberrimi laetissimique fructus, Cic. – d) inhaltreich, uberiores litterae, Cic.
    ————
    ad Att. 13, 50, 1: uberrimae litterae, Cic. ad Att. 4, 16, 13 (4, 16, 7); 9, 7, 1. – II) übtr.: materies tam copiosa et uber, Lact.: a quo censet eum uberem et fecundum (oratorem) fuisse, Cic.: motus animi, qui ad explicandum ornandumque sint uberes, Cic. – nullus feracior in ea (philosophia) locus est nec uberior quam de officiis, Cic.: quis uberior in dicendo Platone? Cic.: haec pleniora etiam atque uberiora Romam ad suos perscribebant, Caes.: tuas ingenio laudes uberiore canunt, Ov. – ingenia uberrima, Cic. u. Fronto: uberrimae artes, Cic.: oratorum eā aetate uberrimus erat, Tac.: doctrinae uberrimus ac plenissimus fons, Lact.: uberrima praemia victoriae, Curt. – m. Abl., illa uberrima supplicationibus triumphisque provincia, Cic. Pis. 97. – Abl. Sing. gew. uberī; Abl. ubere, Colum. 6, 27, 1. Sil. 3, 404.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > uber

  • 2 uber [1]

    1. ūber, eris, n. (altind. ūdhar, griech. οὖθαρ, ahd. ūtar), I) das Euter, die Zite, die säugende Brust, Cic., Verg., Plin. u.a.; uber exserere (entblößen), Val. Max.: ubera dare, Ov.: ubera dare expositis fera (v. der Wölfin), Ov.: ubera praebere, Ov., od. admovere, Verg.: ubera ducere, saugen, Ov.: raptus ab ubere, entwöhnt, abgesetzt, Ov.: im Bilde, distenta musto ubera, Colum. 3, 21, 3: putria maturi solvantur ut ubera campi, Colum. poët. 10, 90. – Sprichw., ubi uber, ibi tuber, keine Rosen ohne Dornen, Apul. flor. 18. p. 29, 7 Kr. – II) übtr.: A) der traubenförmige Klumpen, den die schwärmenden Bienen bilden, wenn sie sich an einen Baum hängen, Pallad. 7, 7, 6. – B) meton.: a) die Fruchtbarkeit, Reichlichkeit, Fülle, sowohl des Bodens als der Gewächse, divitis agri, Verg.: fe tilis ubere ager, Verg.: uber agri, Tac.: vitem ubere suo gravatam levare, Colum. – b) poet., das fruchtbare Feld, der Acker selbst, Verg. georg. 2, 234 u. 275.

    lateinisch-deutsches > uber [1]

  • 3 uber

    I ūber, eris n.
    1) вымя, сосец
    ubera praebere O (admovere V) — кормить грудью
    ubi u., ibi tuber погов.см. tuber
    3) плодородие, изобилие ( agri V)
    II ūber, eris adj.
    1) плодородный, тучный (solum QC; ager C); плодоносный, богатый ( arbor uberrima pomis O); полный, крупный ( spica C); округлый, цветущий ( mālae Ap); многоводный ( rivus H)
    2) многообещающий, сулящий богатую добычу ( bellum Just); обильный (fructūs C; alimentum VM); доходный, прибыльный ( quaestus uberrimus Ter)
    u. aliquā re Prp , QC, O или alicujus rei Just — изобилующий чем-л.
    u. ad aliquid или alicui rei — плодородный (плодотворный) в отношении чего-л. ( solum gignendis uvis uberrimum QC)
    3) пространный или содержательный ( littĕrae C); глубокомысленный или даровитый ( ingenium C)
    4) дородный, полный (eques u. et habitissimus AG)

    Латинско-русский словарь > uber

  • 4 praebeo

    praebĕo, ŭi, ĭtum (old inf. praeberier, Plaut. Poen. 1, 1, 49; id. Am. 4, 2, 7), 2, v. a. [contr. from praehibeo, q. v. from prae-habeo], to hold forth, reach out, proffer, offer (class., esp. in the trop. signif.; syn.: ministro, suppedito, suggero).
    I.
    Lit.:

    canis parvulo praebens ubera,

    Just. 1, 4:

    cibum de manu,

    Col. 9, 1, 6: collum cultris, Juv [p. 1411] 10, 269:

    praebenda gladio cervix,

    id. 10, 345:

    jugulum,

    Sen. Agam. 973:

    cervicem,

    Petr. 97:

    os ad contumeliam,

    Liv. 4, 35:

    verberibus manus,

    Ov. A. A. 1, 16:

    aures,

    to give ear, listen, attend, Liv. 38, 52; Vulg.Sap. 6, 3: aurem, id. Job, 6, 28.—
    II.
    Transf., in gen., to give, grant, furnish, supply:

    aurum, vestem, purpuram Bene praebeo, nec quicquam eges,

    Plaut. Men. 1, 2, 11:

    panem,

    Nep. Them. 10, 3:

    sumptum,

    Just. 31, 4, 1:

    spectaculum,

    Sall. J. 14, 23:

    sponsalia,

    Cic. Q. Fr. 2, 6, 1: vicem, to supply the place of:

    vicem postium,

    to supply the place of posts, serve as posts, Plin. 8, 10, 10, § 31:

    eundem usum,

    id. 28, 11, 49, § 179.—
    B.
    Trop., to give, grant, furnish, render, cause, make, occasion; to show, exhibit, represent; and with se, to show, approve, behave one's self in a certain manner:

    operam reipublicae,

    Liv. 5, 4:

    materiam seditionis,

    id. 3, 46:

    honorem alicui,

    Plin. 15, 4, 5, § 19 (al. perhibuit):

    fidem alicui in periculis,

    Nep. Att. 4, 4.—Esp. with se and acc. of adj.:

    se talem alicui, qualem, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 4, 11:

    in re misericordem et in testimonio religiosum se praebuit,

    id. Caecin. 10, 26:

    Pompeius se auctorem meae salutis praebuit,

    id. Sest. 50, 107:

    in eo vehementer se moderatum praebere,

    id. Off. 2, 21, 73:

    se in malis hominem praebuit,

    id. Fam. 15, 17, 3:

    se dignum suis majoribus,

    id. ib. 2, 18, 3:

    in eos, qui ea perficere voluerunt, me severum vehementemque praebeo,

    id. Cat. 4, 6, 12:

    me similem in utroque praebui,

    towards both, id. Sull. 8, 16.—With nom. of adj. (very rare):

    ut vobis videtur, praebebit se periculis fortis,

    Sen. Ep. 85, 26.—With abl.:

    pari se virtute praebuit,

    Nep. Dat. 2, 1:

    in eo magistratu pari diligentiā se Hannibal praebuit,

    id. Hann. 7, 5.—So, also, without se:

    Phormio in hac re ut aliis strenuum hominem praebuit,

    Ter. Phorm. 3, 1, 12; so, too, in neutr. signif. of a woman, to surrender herself to her lover:

    odi quae praebet, quia sit praebere necesse,

    Ov. A. A. 2, 685:

    praebere se legibus,

    i. e. to resign one's self to, submit to, Sen. Ep. 70, 9:

    praebere causam tollendi indutias,

    to give, Liv. 30, 4:

    suspicionem insidiarum,

    Nep. Dat. 10, 3:

    spem impunitatis aut locum peccandi,

    Col. 11, 1:

    gaudium et metum,

    Liv. 25, 27:

    tumultum,

    id. 28, 1:

    opinionem timoris,

    Caes. B. G. 3, 17:

    sonitum,

    Liv. 7, 36:

    caput argutae historiae,

    matter for an entertaining story, Prop. 3 (4), 20, 28:

    ludos,

    to furnish sport, Ter. Eun. 5, 6, 9.—With an obj.-clause, to permit, allow, let a thing be done ( poet.):

    quae toties rapta est, praebuit ipsa rapi,

    suffered herself to be carried off, Ov. H. 5, 132.—Hence, praebĭta, ōrum, n., what is furnished for support, allowance (postAug.):

    annua,

    Col. 1, 8, 17:

    praebitis annuis privavit,

    Suet. Tib. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > praebeo

  • 5 mamma

    Латинско-русский словарь > mamma

  • 6 mamma

    mamma, ae, f., = ma:mma, a breast, pap, esp. of females, rarely of males; also, a teat, dug of animals.
    I.
    Lit.:

    puero isti date mammam,

    give him the breast, suckle him, Plaut. Truc. 2, 5, 1; id. Trin. 5, 1, 16:

    puer in gremio matris sedens, mammam appetens,

    Cic. Div. 2, 41, 85:

    ubera mammarum,

    Lucr. 5, 885.—Of a man:

    mammas homo solus e maribus habet,

    Plin. 11, 39, 95, § 232; Cic. Fin. 3, 5, 18; Just. 12, 9 fin. —Of animals, Cic. N. D. 2, 51, 18:

    mammam sugere,

    Varr. R. R. 2, 1, 20:

    mammas praebere,

    Plin. 11, 40, 95, § 234:

    mamma sterilescit,

    dries up, id. ib. —
    II.
    Transf.
    A.
    A protuberance on the bark of a tree, Plin. 17, 16, 26, § 118.—
    B.
    In the language of children, mother, mamma: cum cibum ac potionem buas ac papas vocent, matrem mammam, patrem tatam, Varr. ap. Non. 81, 4; Mart. 1, 101, 1. —In inscrr., for mother, Inscr. Orell. 2769; 2813; for grandmother, Inscr. Mur. 1134, 3; for nurse, Inscr. Visc. Mus. Pio-Clem. t. 2, p. 82.

    Lewis & Short latin dictionary > mamma

  • 7 subigo

    sŭbĭgo, ēgi, actum, 3 (sūbĭgĭt, scanned with u long, Cic. poët. Div. 1, 47, 106), v. a. [sub-ago], to bring under, get under; bring or get up, or up to any place.
    I.
    Lit. (mostly poet.):

    sues antequam aestus incipiat, subigunt in umbrosum locum,

    Varr. R. R. 2, 4, 6:

    qui adverso flumine lembum Remigiis subigit,

    i. e. rows up stream, Verg. G. 1, 202:

    naves ad castellum,

    Liv. 26, 7:

    classem ad moenia,

    Sil. 15, 218:

    saxum contra ardua montis,

    id. 13, 610:

    frondosum apicem ad sidera,

    id. 17, 641 et saep.:

    celsos sonipedes ocius subigit jugo,

    brings under the yoke, Sen. Hippol. 1002.—In mal. part.:

    ancillam,

    i. e. to lie with, Aus. Epigr. 142; cf. Suet. Caes. 49.—
    B.
    In gen., to turn up from beneath, to break up, dig up, plough, cultivate; to work, knead; to rub down, sharpen, whet; to tame, break (class.;

    syn. domo): terram ferro,

    Cic. Leg. 2, 18, 45 fin.:

    locum subigere oportet bene: ubi erit subactus, areas facito,

    to turn over and over, turn up, Cato, R. R. 161, 1: segetes aratris, Cic. Fragm. ap. Non. 401, 9:

    agrum bipalio,

    Col. 3, 5, 3:

    glebas,

    Cic. Agr. 2, 31, 84:

    vomere terram,

    Ov. M. 11, 31:

    arva,

    Verg. G. 1, 125.— Poet.:

    ratem conto,

    to work, move, Verg. A. 6, 302:

    pontum remis,

    i. e. to plough, furrow, Val. Fl. 1, 471:

    farinam in mortarium indito, aquae paulatim addito subigitoque pulchre: ubi bene subegeris, defingito,

    knead it thoroughly, Cato, R. R. 74; so,

    corium pilis,

    id. ib. 18, 7: harenam argillae usque ad lentorem, id. ap. Plin. 17, 14, 24, § 111:

    panem,

    Plin. 18, 11, 27, § 105:

    aliquid oleo,

    id. 32, 10, 44, § 126:

    digitis opus,

    Ov. M. 6, 20:

    subigunt in cote secures,

    i. e. sharpen, Verg. A. 7, 627:

    pressa manu (pecudum) terga,

    to rub down, Col. 6, 30, 1:

    (beluam) facilem ad subigendum frenat,

    easy to be tamed, Cic. Rep. 2, 40, 67; cf.

    vitulos,

    Col. 6, 2, 1:

    ubera,

    Vulg. Ezech. 23, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    To put down, overcome, conquer, subjugate, subject, subdue, etc. (freq. in prose and poetry):

    plerique omnes subiguntur sub suum judicium,

    Naev. Bell. Pan. Fr. Inc. 7 (p. 18 Vahl.):

    Persas, Paphlagonas... subegit solus,

    Plaut. Curc. 3, 78: tertiam partem orbis terrarum, Cic. [p. 1777] Rosc. Am. 36, 103:

    quos armis subegimus,

    id. Balb. 10, 25:

    Gallia devicta et subacta,

    Hirt. B. G. 8, 46:

    urbes atque nationes,

    Sall. C. 2, 2:

    totam inter Alpes fretumque Italiam armis,

    Flor. 1, 26, 9:

    Africam,

    Val. Max. 6, 9, 14; Just. 30, 3, 9:

    poëtae consuetudine subigere aures populi debent,

    Varr. L. L. 9, 11, 130:

    nos in deditionem,

    Curt. 7, 7, 38:

    vitulos,

    to break in, Col. 6, 2:

    bos subactus,

    id. 6, 3.— Plur. subst.:

    victi ac subacti,

    Cic. Font. 16, 36.— Absol.: mors amici subigit, Att. ap. Non. 2, 22.—In mal. part. (cf. signif. I.): Gallias Caesar subegit, Nicomedes Caesarem, Poët. ap. Suet. Caes. 49.—
    2.
    To bring, incite, impel; to force, compel, constrain to any thing; constr. with ut, ad, or in aliquid; rarely with inf.:

    subegi, fenore argentum ab danistā ut sumeret,

    Plaut. Most. 3, 3, 14:

    tu me numquam subiges, redditum ut reddam tibi,

    id. Curc. 4, 3, 8:

    subigor, ut, etc.,

    id. Trin. 4, 2, 6; cf.:

    nec subigi queantur, ut, etc.,

    id. Pers. 2, 2, 12:

    ut ederet socios, subigi non potuit,

    Tac. A. 2, 40:

    egestate stipendii ad deditionem subigi,

    id. H. 3, 8:

    ad deditionem Volscos,

    Liv. 6, 2:

    hostes ad deditionem,

    id. 9, 41; 9, 1:

    urbes metu subactae in dicionem,

    id. 28, 43:

    hostes fame in deditionem,

    Curt. 7, 7, 18:

    vis subegit verum fateri,

    Plaut. Truc. 4, 3, 9:

    Tarquiniensem metu subegerat frumentum exercitui praebere,

    Liv. 9, 41:

    subegit socios ignotae linquere terrae,

    Verg. A. 5, 794:

    ambitio multos mortalis falsos fieri subegit,

    Sall. C. 10, 5:

    injuria te subegit decernere, etc.,

    id. ib. 51, 18; cf. Tac. A. 1, 39:

    insidiis subactus,

    Verg. A. 12, 494.—
    B.
    (Acc. to I. B.) To cultivate, of the mind; to train, discipline (very rare):

    subacto mihi ingenio opus est, ut agro non semel arato sed novato et iterato, etc.,

    Cic. de Or. 2, 30, 131:

    subacti atque durati bellis,

    Liv. 42, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > subigo

См. также в других словарях:

  • Strigae — Die Strigae sind in der römischen Mythologie blutsaugerische, vogelartige Dämonen, die es vor allem auf Kinder abgesehen haben. Sie haben Ähnlichkeit mit den Lamien in der griechischen Mythologie, der lesbischen Gello und den Lillim, den Kindern… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»