Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

spurning

  • 21 отталкивания

    Новый русско-английский словарь > отталкивания

  • 22 вопрос

    spurning

    Русско-исландский словарь > вопрос

  • 23 verschämend

    Deutsch-Englisches Wörterbuch > verschämend

  • 24 question

    ['kwes ən] 1. noun
    1) (something which is said, written etc which asks for an answer from someone: The question is, do we really need a computer?) spurning
    2) (a problem or matter for discussion: There is the question of how much to pay him.) spurning, umræðuefni
    3) (a single problem in a test or examination: We had to answer four questions in three hours.) spurning, úrlausnarefni
    4) (criticism; doubt; discussion: He is, without question, the best man for the job.) vafi, spurning
    5) (a suggestion or possibility: There is no question of our dismissing him.) spurning, möguleiki
    2. verb
    1) (to ask (a person) questions: I'll question him about what he was doing last night.) spyrja
    2) (to regard as doubtful: He questioned her right to use the money.) efast um
    - questionably
    - questionableness
    - question mark
    - question-master
    - questionnaire
    - in question
    - out of the question

    English-Icelandic dictionary > question

  • 25 gnótt

    f. abundance, plenty (g. fjár) gera g. spurning (dat.) e-s, to give sufficient answer to one’s question.
    * * *
    f. [A. S. geniht], abundance, plenty; ærin gnótt vista, Fms. xi. 36; gnótt fjár, Band. 9; aura gnótt, plenty of money, Greg. 39; gnótt grunnýðgi (gen.), Am. 1; þau áttu gnótt í búi, Nj. 257; en svá mikil gnótt at sólunni um sumarit, so great plenty of sun during the summer, Sks. 71; hljóta sumir mikla gnótt af þessum gjöfum, 561; hann mun gefa þér gnótt allra hluta, Blas. 43; þar vóru gnóttir hvers-vetna, Fs. 65; en at ek gera gnótt spurning þinni, that I give sufficient answer to thy question, Fas. iii. 665.
    COMPDS: gnóttabrunnr, gnóttamaðr.

    Íslensk-ensk orðabók > gnótt

  • 26 निराकरिष्णु _nirākariṣṇu

    निराकरिष्णु a.
    1 Repudiating, turning out, expelling; न चावदद्भर्तुरवर्णमार्या निराकरिष्णोर्वृजिनादृते$पि R.14.57; निरा- करिष्णू वर्तिष्णू वर्धिष्णू परतो रणम् Bk.5.1.
    -2 Hindering from, obstructive.
    -3 Spurning, disdaining.
    -4 Seeking to deprive one of a thing.
    -5 Forgetful.

    Sanskrit-English dictionary > निराकरिष्णु _nirākariṣṇu

  • 27 avvisning

    subst. refusal, dismissal, rejection, turning away, sending away subst. repudiation, rebuttal, rebuff subst. [ hånlig] spurning subst. (militær) repulse [ av varer] rejection of the goods

    Norsk-engelsk ordbok > avvisning

  • 28 توہین آمیز سلوک

    n.
    spurning

    Urdu-English dictionary > توہین آمیز سلوک

  • 29 mépris

    mépris [mepʀi]
    masculine noun
    * * *
    mepʀi
    nom masculin invariable
    1) ( dédain) contempt (de for)

    mépris de — (d'argent, de succès) contempt for; (de danger, des convenances) disregard for

    * * *
    mepʀi, iz mépris, -e
    1. pp
    See:
    méprendre
    2. nm
    1) (= dédain) contempt

    Il nous a traités avec mépris. — He treated us with contempt.

    2) (= indifférence)

    le mépris de [loi, dignité humaine]contempt for

    au mépris de [loi, convenances, conseils, règles]in defiance of

    * * *
    mépris nm inv
    1 ( dédain) contempt, scorn (de for); avoir du mépris pour qn/qch to despise sb/sth, to scorn sb/sth; ton/sourire de mépris contemptuous ou scornful tone/smile;
    2 ( indifférence) mépris de contempt for [argent, succès]; disregard for [danger, mort, convenances]; au mépris de la loi/du danger regardless of the law/of danger.
    [mepri] nom masculin
    avoir ou éprouver du mépris pour to be filled with contempt for, to despise
    avec mépris scornfully, contemptuously
    le mépris de [convenances, tradition] contempt for, lack of regard for
    ————————
    au mépris de locution prépositionnelle

    Dictionnaire Français-Anglais > mépris

  • 30 fóta-spyrning

    f. a spurning with the feet, Fas. iii. 355.

    Íslensk-ensk orðabók > fóta-spyrning

  • 31 HVERR

    I)
    (-s, -ar), m.
    1) kettle, cauldron;
    2) hot spring (hverrinn var bæði heitr ok djúpr); holtriða h., ‘rock-cauldron’, cave.
    pron.
    1) interrog., used both substantively and adjectively, who, which, what? hverjar ero þær meyjar? who are these maids? h. á hestinn? who owns the horse? h. er þessi maðr? who is this man? hvern enda? what end?
    2) indef. each, every one, as subst., with gen.; manna h., every man; fróðra h., every wise man; h. várr, each of us; as a., h. gumi, every man; hverjan or hvern dag, every day; as adv., í hverju, moment (veðrit óx í hverju);
    3) any (fyrir útan hverja hjálp);
    4) with the relat. part. ‘er’ or ‘sem’, whosoever, whichever (þá skulu þeir þegar drepa hann h. sem hann er);
    5) with another pron. or adj; h. at öðrum, one after another (hverja nótt eptir aðra); at öðru hverju, every now and then, hverir tveir, every two and two; þriðja hvert ár, every three years (= á hverjum þremr árum); hverr … sinn, every one … his (hverr maðr í sínu rúmi);
    6) relat. (rare), who, which.
    * * *
    1.
    m., pl. hverar:
    I. a cauldron, boiler; hver kringlóttan af eiri, Stj. 564; heyrði til höddu er Þorr bar hverinn, Skálda 168, Hym. 1, 3, 5, 9, 13, 27, 33, 34, 36, 39 (of a boiler); hefja af hvera, Gm. 42, = mod. taka ofan pottinn; in Gkv. 3, 6, 9, 10, ketill and hver are synonymous: hver-gætir, m. a cauldron-keeper, cook, Am. 58: hvera-lundr, m. a cauldron groove, Vsp. 39: Hver-gelmir, m. local name of the northern Tartarus, the abyss, Edda.
    II. metaph. in volcanic Icel. this word was taken to express the hot springs, and it is so used to the present day (in pl. often hverir), Sd. 191, Grett. 141 (hverar), Bs. i. 322, Ann. 1294, and freq. in local names. In the west the largest hverar are those in Reykjahólar, Eggert Itin. 382; in the north the Reykja-hver; Hvera-vellir in the wilderness Kjöl, 637; Reykjadals-hverar, among which the largest is the Uxa-hver, and Baðstofu-hver, 640, 641. In the east there are only a few, see Itin. 798; whereas the south is very rich in such springs, especially the neighbourhood of Haukadal (Geysir, Strokkr), see Ann. 1294; Grafar-hver, 890; Reykjaness-hverar, 895, (whence Hver-hólmr, the name of a holm); the springs in Krísuvík, 897; the hverar in Reykja-holt and Reykja-dalr: they are found even in glaciers, as in Torfa-jökull, 766.
    COMPDS: hverafuglar, hverahella, hverahrúðr, hveraleir, hveraslý, hverasteinar, hveravatn, hvera-lundr in Vsp. an Icel. origin of this poem is suggested by Prof. Bergmann in his Poëmes Islandaises, Paris 1838, p. 183, as the verse seems to refer to volcanic agencies.
    2.
    pron. interrog. and indef.; at the present day proncd. hvur, with u throughout, and in mod. printed books usually spelt hvör, a form no doubt derived from the dual hvárr (hvorr), used in a plur. sense: for its declension, see Gramm. p. xxi; an acc. hverjan, Hým. 39; hverjan morgin, Vsp. 22, Fb. ii. 71 (in a verse); hverjan dag, Vþm. 11, 18, 23, 41, Gm. 8, 14, 20, 29; hverjan veg, Vþm. 18; whence the contracted form hvern. [The Gothic has a threefold interrog. pron., a sing. hwas, hwo, hwa; a dual, hwaþar; and a plur. hwarjis, hwarja, hwarjata. To the first of these pronouns answers the old Icel. form hvar, A. S. hwa, Scot. who, Engl. who, Swed. ho, Dan. hvo, cp. Lat. quis; but this pronoun is defective, and remains only in the neut. hvat, q. v., Ulf. hwa, A. S. hwat, Engl. what, Germ. was, Dan.-Swed. hvad, Lat. quid: the dat. masc. hveim is obsolete, Goth. hvamme, Engl. whom, Dan. hvem: the dat. hví (see hvat II, III): a nom. masc. hvar (hva-r) seems to be used a few times in old MSS. (e. g. Kb. of the Grágás), but it is uncertain, as the word is usually abbreviated her or hur: a gen. sing. hves (Goth. hwes, North. E. whese) occurs, hves lengra, how much farther? Hom. (St.) 50; til hves, to what? 65: possibly the απ. λεγ. hós, Ls. 33, is a remnant of the old gen. To the Goth. dual answers the Icel. hvárr (hvaðarr), q. v. To the Goth. plur. answers the Icel. hverr, with characteristic j, which is used in sing. and plur. alike. In the neut. sing. the two forms, hvat and hvert, are distinguished thus, that hvat (hvað) is interrog., hvert indef., e. g. hvað barn, what bairn? but hvert barn, every bairn.]
    A. Interrogative, = Lat. quis, quae, quid? who, what, which? as substantive and adjective, direct and indirect; hvers fregnit mik? Vsp. 22; hverjar ro þær meyjar? Vþm. 48; hverir æsir? 30, Fsm. 8, 34; hverr er sá enn eini? Fas. ii. 529; hverir hafa tekið ofan skjöldu vára? Nj. 68; hverju skal launa kvæðit? Ísl. ii. 230; hverr er sá maðr? Fms. ii. 269; telja til hvers hann hafði neytt eði hvers úneytt, Grág. i. 155; spyrja hverja þeir vilja kveðja, ii. 24; kveða á þingmörk hver eru, i. 100; (segja) hverjar guðsifjar með þeim eru, 30; hugsa til hvers þú munt færr verða, Fms. i. 83; vita hverr þú ert, ii. 269; vita hvert biðja skal, Edda; þeir þóttusk sjá til hvers aetlað var, Fms. ix. 461; eigi veit ek til hvers ek má ætla, Bs. i. 541; hón segir honum hvers efni í eru, how matters stood, 539; þeir vissu hverju hann ætlaði fram at fara, Fms. i. 291; hann segir hverrar ættar Ólafr var, 81; sögðu með hverju (erendi) þeir höfðu farit, Eg. 281.
    2. with the notion of Lat. qualis; en hvat kemr þér í hug, hverr ( qualis) ek muna vera þeim Írum, ef? …, Fas. ii. 529; þeim þótti úsýnt hverr friðr gefinn væri, Fms. v. 24; sá einn veit, hverju geði styrir gumna hverr, Hm. 17.
    B. Indefinite pronoun, = Lat. quisque, every one, each, used both as substantive and as adjective:
    1. as subst.; with gen., þat sæti ætlaði sér hverr sona hans, Fms. i. 7; manna, seggja, lýða, gumna hverr, every one of the men, every man, Hm. 14, 17, 53–55, Sól. 49; fróðra hverr, every wise man, Hm. 7; ráðsnotra hverr, 63: absol., as in the sayings, hverr er sjálfum sér næstr; bærr er hverr at ráða sínu; djarfr er hverrum deildan verð; fróðr er hverr fregnvíss; hverr er sinnar hamingju smiðr; dauðr verðr hverr, Hallfred; hail er heima hverr, Hm.; kveðr hverr sinnar þurftar: lét harm þar tala um hvern þat er vildi, Eb. and passim: with a possess, pron., ef sér ferr hverr várr, each of us, Glúm. 329.
    2. as adj., á hverju þingi, Hkr. ii. 300; hverjan dag, every day, Vsp., Vþm., Gm.; í hverri tíð, at any time, Hom. 112; hver undr, Fs. 115; hverjum manni, Nj. 6; meiri ok sterkari hverjum manni, Hkr. i. 148; hver spurning liítr til svara, Sks. 307; hverr gumi, Hm. 13, passim.
    3. as adv., í hverju, evermore; veðrit óx í hverju, Fms. vi. 379; þykir harðna sambúðin í hverju, grew ever worse and worse, xi. 441; veðrit óx í hverri, Skáld. H. 4. 14.
    II. any; fyrir utan hverja hjálp, Hom. 159: esp. if following after a compar., es meiri fögnuðr boðinn á þessi tíð en á hverri annarri, Hom. (St.); hefir þetta með meirum fádæmum gengit heldr en hvert annarra, Band. 33 new Ed.
    III. adding the relat. particle er or sem, whosoever, whichsoever, whatsoever; hvers sem við þarf, Fms. i. 306; þá á þá sök hverr er vill, Grág. i. 10; hverr er svá er spakr, Hom. 2; hverju sinni er, whensoever, Str. 27 and passim.
    IV. with another pron. or adj.; hverr at öðrum, one after another, Eg. 91, Fs. 158; hvert at öðru, Fas. ii. 556; hvert sumar frá öðru, Grág. i. 92; hverja nótt eptir aðra, Þiðr. 53, 150; at öðru hverju, now and then, adverbially; hverir tveir, every two and two, by twos, Fms. iv. 299; þriðja hvert ár, every three years, Fas. ii. 64; á hverjum þremr árum, id., Stj. 573; dag inn sjaunda hvern, K. ÞK.; þriðja hvert sumar, Landn. 299; annan hvern dag, níundu hverja nótt, Skm. 21, Nj. 190.
    2. hverr … sinn, every … his; hverr maðr í sínu rúmi, Nj. 51; hverr sér, each separately; sér hverr, each in particular, every one; at serhverju hofi, at every single temple, Landn. 336 (App.); þó at ek greina eigi ser hvat, though I do not tell each thing in detail, Bs. i. 64; sérhverja atburði, 134; sérhverjum hlut, Fms. v. 333; sérhverjum þeirra, Nj. 256, Landn. 35, Sturl. ii. 175; sérhvern fingr, Fas. iii. 345; sérhvern mann, Fms. i. 149; allir ok sérhverir, all and several, i. e. everyone, Grág. ii. 36, 140, Eluc. 43, H. E. i. 468; einn ok sérhverr, one and all, every one, Skálda 161; hverr sem einn, each as one, all like one man, 165, Al. 91, 93, Barl. 40, Stj. 4; hvereinn, every one.
    C. Relative, = Lat. qui, quae, quod, Engl. who, which, only in later writers of the end of the 13th and the 14th centuries, and since freq. in N. T., Vídal., Hymns; at first it was seldom used but with the particles er, at, as in Engl. who that …, which that …; þat herbergi, í hverju er …, in which that …, Stj.; takandi vátta, hverir at sóru fullan bókareið, Dipl. ii. 2; með fullkomnum ávexti, hverr at þekkr mun verða, Fms. v. 159 and passim: singly, tvær jarðir, hverjar svá heita, Dipl. v. 27; Guðs orð, hver frjófgask munu, Fms. v. 159; Gerhardus, hverr með fögrum píslar-sigri fór brott, Mar.; með hverjum hann hugar-prýði vann, Fb. iii. 567.

    Íslensk-ensk orðabók > HVERR

  • 32 INNA

    (-ta, -tr), v.
    1) to perform (i. Íþrótt); hafði hann þá af hendi innt alla sætt sína, he had then fulfilled all the terms of his atonement;
    2) to pay, discharge (i. gjald af hendi); hvat áttu mér illt at i., what evil hast thou to repay me?
    3) to relate, tell (i. sín vandræði); innti orðstafi at eldi ljósum, she read out the letters by the light of the fire;
    4) i. til e-s, to allude to, mention, speak of (þá skatta, sem nú mun ek til i.); i. upp, to sum up, expound (i. upp allan málavöxt);
    5) refl., innast til um e-t, to discuss; inntust þeir til um kaupakosti, they discussed the bargain; innast orð við, to exchange words.
    * * *
    t, to do, perform; inna íþrótt, Edda 31; inna skýrslu, Ld. 60; freista ef hann megi þessa dagleið upp inna, Str. 51; er hann útlagr ef hann innir eigi máldaga, Grág. ii. 267; hafði hann þá af hendi innt alla sætt sína, Nj. 281; öll lögmælt skil af hendi inna, 232; inna af hendi suðrgöngu, Fms. vi. 36.
    2. to pay, discharge; inna fúlgu, Grág. i. 154; inna tíund af hendi, Grág.; inna gjald af hendi, K. Þ. K. 152; inna kirkjunni fé sitt, id.; inna e-m kostnað sinn, Js.; hvat áttu mér íllt at inna, what evil hast thou to repay me? what evil have I done thee? Fas. ii. 204: hence the mod. phrase, eiga e-m gott (íllt) upp að unna, to have an account of good ( evil) against one.
    II. to relate, tell; inna sín vandræði, Fms. viii. 154; tekr Kolbera at líta á rúnarnar, ok innti stafina, and told, read the Runes, Fas. i. 211; er hann hafði þetta mælt ok innt allan veg þenna, Hkr. ii. 206; minnisk á ok innir vandlega, Bs. i. 198; innti hann ok þat, hversu …, Fms. vii. 101; hann innti svá eiðstafinn, vi. 53; inna spurning, to answer a question, Sks. 686; eru mörg hans verk góð at inna, Fms. x. 409.
    2. with prep.; inna e-t til, to hint at, allude to, mention; en er þú innir til þessa, as thou alludest to it, Valla L. 209; þá skatta sem nú mon ek til inna, Fms. xi. 21; konungr innti til ( the king replied), hví kvattu svá at? v. 318: to utter, say, þá innti Sigurðr konungr til þess, at hann vildi ekki …, vii. 140; þá innti Antenor til þess fyrst, hverja …, Bret. 80; þú skalt fyrst inna til máldaga við Svein, thou shall first remind Sweyn of the agreement, Fb. ii. 8; litlu síðar inntu þeir til við Ketil, Nj. 139; nú innir konungr til um heitstrengingar þeirra, Fms. xi. 113: inna upp (to expound, sum up) allan málavöxt, Eg. 473; má ek þat eigi nú upp inna í skömmu máli, Fms. xi. 89.
    III. reflex., recipr.; inntusk þeir til um kaupa-kosti, they discussed the bargain, Ld. 322; við skulum innask þá til nokkut áðr um þat mál, Fms. vi. 205: mun þá ok samþykki okkat vera mest, at vit innimst lítt til um þann hlut landa, Orkn. 88; við skulum enn innask orð við áðr, exchange words, Fms. xi. 29.

    Íslensk-ensk orðabók > INNA

  • 33 LÍTA

    * * *
    (að), v. to dye (l. sik í blóði).
    * * *
    pres. lít; pret. leit, 2nd pers. leizt, pl. litu; part. litinn; imperat. lít and líttu; [a Goth. wleiton may be assumed, cp. litr, lit, leita, A. S. wlîtan; Lat. vultus; cp. Germ. ant-litz]:—to look, behold, see; ek lít, I see, behold, Haustl.; hinnig værir þú undir brún at líta, Nj. 55; Sölvi gat at líta hvar þeir flýðu, 247; ok í augu leit, and looked him in the eyes, Vsp. 21; hón leit báða uxana váta, Ísl. ii. 89; hón leit frú sína gráta, Str. 17: freq. in old and mod. usage, þá hóf hann upp sín augu ok leit Abraham langt burt, og Lazarum í hans skauti, Luke xvi. 23:—the phrases, líta ástar, vinar, öfundar, miskunnar augum til e-s, to cast a glance of love, friendship, envy, mercy, Fb. i. 421, passim; hann mátti eigi réttum augum til hans líta, he could not bear to look straight at him, Fms. iv. 48.
    II. with prepp.; líta á e-t, to look at or on; hann stóð nokkura stund á hinn fótinn ok leit á stúfinn …, eigi þarftú at líta á, jafnt er sem þér sýnisk, af er fótrinn, Nj. 97; til á at líta ok eptir at skoða um landa-merki, Dipl. ii. 19; Þórr lítr á hornit ok sýnist ekki mikit, Edda 32; líttú á ljúfan, leggðú munn við grön … á leit Guðrún, Gkv. 1: metaph. to consider, er þat ekki jafnræði … mun því ekki verða á litið, Ísl. ii. 214; eigi er á at líta, drepum þenna hund sem skjótast, Fms. xi. 146; en hvert mál er skal dæma, þá verðr at líta á tilgörð með efnum, Eg. 417, (a saying); ek mun hafa skjótt á litið, ok vartú fjarri at kenna mér ráðin, Orkn. 214: líta á með e-m, to keep an eye on, take care of, Fb. iii. 305, Fs. 172:—líta aptr, to look back after one, Karl. 404:—líta til e-s, to look towards one; hann leit seint til þeirra ok glotti um tönn, Edda 30; þeir litu til ok kváðusk sjá hann, Nj. 70: metaph., hver spurning lítr jafnan til svara, a question looks for an answer, a saying, Sks. 307:—líta yfir, to look over, look about, view; en er Þorsteinn hafði litið yfir verk húskarla sinna, Eg. 741; kemr heim á Mel ok lítr yfir eignir sínar, Band. 3; hafa brátt yfir litið, Fb. iii. 386:—líta við e-m, to look to one; keisari leit við honum, ok spurði hverr hann væri, Fms. i. 125; konungr leit við þeim ok svarar heldr stutt, Eg. 95:—líta upp, to lift the eyes, Hm. 130; en hann leit upp ok sá þá hina ríku, Luke xxi. 1:—líta niðr fyrir sig, to look down.
    III. reflex. he seems, it appears to one that, e-t lízk e-t; leizk honum mærin fögr, Eg. 23; hann sér hvat leið drykkr inum, ok lízk honum svá sem allítill munr mun vera, Edda 32; svá lízk mér ( methinks) … sem þessi mun mestr ætlaðr, id.; svá lízk mér, frændi, sem nú munim vit hafa gört ráð okkat, Nj. 5; lízk mér svá sem engum várum bræðrum muni trúligt, Fms. i. 53; ok lítisk þeim svá at hann vili vörn hans glepja í því, Grág. i. 60. beta. with prepp.; e-m lítzk á e-t, it seems, pleases me so and so; hversu lítzk þér á mey þessa, þykki þér eigi fögr vera? Nj. 2; teksk umræða mikil hversu þeim hafði á litisk konunginn … svá leizk mér vel á konunginn it fyrsta sinn er ek sá hann, Ld. 174; hefir mér opt vel litisk á konunginn, en aldri betr en nú, Fms. x. 296 (ii. 37); ok bað móður sína göra sér góð klæði, at Steingerði mætti sem bezt á sik lítask, Korm. 32; spyrr Karli hversu Leifi litisk á fé þetta, Fms. iv. 346.
    γ. one likes to have it, ellipt. for lítask ráð; honum leizt at fara, passim in mod. usage:— to like, lízk þér eigi silfrit, does not the silver like thee? Fms. iv. 346; see lítask á.
    2. recipr. to look to one another; fellzk hvárt öðru vel í geð, ok litusk þau vel til ok bliðliga, Band. 3.

    Íslensk-ensk orðabók > LÍTA

  • 34 fótaspyrning

    Íslensk-ensk orðabók > fótaspyrning

  • 35 úfróðligr

    a. foolish (úfróðlig spurning).

    Íslensk-ensk orðabók > úfróðligr

  • 36 āspernātiō

        āspernātiō ōnis, f    [aspernor], disdain, contempt: rationis.
    * * *
    contempt; spurning; rejection of; aversion to

    Latin-English dictionary > āspernātiō

  • 37 re-pellō

        re-pellō reppulī    (repulī), repulsus, ere, to drive back, thrust back, drive away, reject, repulse, repel: nostri acriter in eos impetu facto reppulerunt, Cs.: qui clavis ac fustibus repelluntur: foribus repulsus, H.: adversarius repellendus: homines a templi aditu: a castris, Cs.: in oppidum, Cs.: telum aere repulsum, repelled, V.: mensas, push back, O.: repagula, shove back, O.: mediā tellurem reppulit undā, crowds back, O.: spretos pede reppulit amnīs, spurned (as she flew up), V.: pedibus tellure repulsā, spurning the ground, O.—Fig., to drive away, reject, remove, keep off, hold back, ward off, repulse: te a consulatu: ab hoc conatu: ab hac spe repulsi Nervii, Cs.: repulsum ab amicitiā, S.: Fracti bello fatisque repulsi, V.: proci repulsi, O.: dolorem a se repellere: illius alterum consulatum a re p.: tegimenta ad ictūs repellendos, Cs.: cute ictūs, O.: pericula: facinus, O.: repellit Ver hiemem, O.: conubia nostra, reject, V.: amorem, O.: ut contumelia repellatur, be discarded.— To reject, confute, refute, repel: ab aliquo adlatas criminationes: Repulsus ille veritatis viribus, Ph.

    Latin-English dictionary > re-pellō

  • 38 отталкивание

    repulsion
    * * *
    * * *
    * * *

    Новый русско-английский словарь > отталкивание

  • 39 spurn

    [spɜːn] 1. гл.
    1)

    I came back to spurn your gift. — Я пришёл обратно, чтобы вернуть вам ваш подарок.

    Every offer tending to conciliation had been spurned. — Все предложения, направленные на улаживание разногласий, были с презрением отвергнуты.

    Syn:
    reject 2.
    Syn:
    2)
    а) наступать, топтать, растаптывать

    She is spurning with her feet a casket of jewels. — Она топчет ногами шкатулку с драгоценностями.

    Syn:
    trample 2., tread 2.
    б) (at) пинать, ударять ногой (по чему-л.)
    Syn:
    kick I 2.
    3) уст. (at) спотыкаться, запинаться (обо что-л.)
    Syn:
    stumble 2., trip 2.
    2. сущ.
    1)
    а) презрительный отказ, отклонение
    Syn:
    2) пинок, удар ногой
    Syn:
    kick I 1.
    3) уст. спотыкание, запинка
    Syn:

    Англо-русский современный словарь > spurn

  • 40 repello

    rĕ-pello, reppuli (less correctly repuli), rĕpulsum, 3, v. a., to drive, crowd, or thrust back; to reject, repulse, repel, etc., = reicere (freq. and class.; syn.: reicio, repono, removeo).
    I.
    Lit.:

    eum ego meis Dictis malis his foribus atque hac reppuli, rejeci hominem,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 19:

    aliquem foribus,

    Hor. S. 2, 7, 90:

    foribus tam saepe repulsus,

    Ov. Am. 3, 11, 9:

    homines inermos armis,

    Cic. Caecin. 12, 33:

    adversarius, qui sit et feriendus et repellendus,

    id. de Or. 2, 17, 72:

    aliquem ab hoc templo,

    id. Phil. 14, 3, 8:

    homines a templi aditu,

    id. Dom. 21, 54:

    Sabinos a moenibus urbis,

    id. Rep. 2, 20, 36:

    hostes a ponte,

    Caes. B. C. 1, 16;

    ab castris,

    id. ib. 1, 75:

    a citeriore ripā,

    Front. Strat. 1, 4, 10:

    aliquem inde,

    Cic. de Or. 3, 17, 63:

    hostes in silvas,

    Caes. B. G. 3, 28 fin.:

    in oppidum,

    id. ib. 3, 22 fin.; id. B. C. 2, 14 fin.— Absol.:

    nostri acriter in eos impetu facto, repulerunt,

    Caes. B. G. 5, 17. —Of impersonal objects (mostly poet.):

    reppulit mihi manum,

    Plaut. Cas. 5, 2, 14; cf. Plin. 7, 16, 15, § 72:

    telum aere repulsum,

    repelled, Verg. A. 2, 545:

    mensas,

    to push back, Ov. M. 6, 661; cf.

    aras,

    id. ib. 9, 164:

    repagula,

    to shove back, id. ib. 2, 157:

    tellurem mediā undā,

    crowds back, id. ib. 15, 292:

    navem a terrā, Auct. B. Alex. 20: serpentes,

    Amm. 14, 2, 5. — Poet., of the apparent pushing back or away of the starting-point, in flying up or sailing away:

    Oceani spretos pede reppulit amnes,

    Verg. G. 4, 233; cf.:

    cum subito juvenis, pedibus tellure repulsā, Arduus in nubes abiit,

    spurning the ground, Ov. M. 4, 710:

    impressā tellurem reppulit hastā,

    id. ib. 2, 786;

    6, 512: aera repulsa,

    i. e. cymbals struck together, Tib. 1, 3, 24; 1, 8, 22; cf.:

    aera Aere repulsa,

    Ov. M. 3, 533.—
    II.
    Trop., to drive away, reject, remove; to keep off, hold back, ward off, repulse, etc.:

    repelli oratorem a gubernaculis civitatum,

    Cic. de Or. 1, 11, 46:

    aliquem a consulatu,

    id. Cat. 1, 10, 27:

    ab hoc conatu,

    id. Or. 11, 36:

    a cognitione legum,

    id. Balb. 14, 32:

    ab impediendo ac laedendo,

    Q. Cic. Petit. Cons. 14, 55:

    ab hac spe repulsi Nervii,

    Caes. B. G. 5, 42:

    repulsum ab amicitiā,

    Sall. J. 102, 13:

    fracti bello fatisque repulsi,

    Verg. A. 2, 13:

    repulsus ille veritatis viribus,

    Phaedr. 1, 1, 9:

    hinc quoque repulsus,

    Nep. Lys. 3:

    per colloquia repulsus a Lepido,

    Vell. 2, 63, 1. —

    Of suitors for office,

    Cic. Planc. 21, 51:

    haud repulsus abibis,

    Sall. J. 110, 8; Liv. 39, 32. —

    Of lovers: saepe roges aliquid, saepe repulsus eas,

    Prop. 2, 4, 2 (12):

    proci repulsi,

    Ov. M. 13, 735:

    aliquam ad meretricium quaestum,

    to drive, Plaut. Cist. 1, 1, 43.—

    Of abstract objects: dolorem a se repellere,

    Cic. Fin. 1, 9, 30:

    furores Clodii a cervicibus vestris,

    id. Mil. 28, 77:

    illius alterum consulatum a re publicā,

    id. Att. 7, 18, 2:

    quod tamen a verā longe ratione repulsum'st,

    removed, Lucr. 1, 880; cf. id. 2, 645; 5, 406:

    tegimenta ad defendendos ictus ac repellendos,

    Caes. B. C. 2, 9; 6, 767: cute ictus, Ov. M. 3, 64:

    pericula,

    Cic. Mur. 14, 30; Caes. B. C. 1, 79, 2:

    vim (opp. inferre),

    Cic. Mil. 19, 51:

    crimen (with transferre),

    Quint. 4, 2, 26:

    temptamina,

    Ov. M. 7, 735:

    facinus,

    id. ib. 15, 777:

    fraudem,

    id. A. A. 3, 491:

    verba,

    id. P. 4, 1, 19:

    ver hiemem repellit,

    id. M. 10, 165:

    conubia nostra,

    to reject, disdain, Verg. A. 4, 214 amorem, Ov. Am. 1, 8, 76:

    preces,

    id. M. 14, 377:

    diadema,

    to refuse, reject, Vell. 2, 56, 4; Suet. Caes. 79; cf.

    dictaturam,

    Vell. 2, 89, 5:

    ut contumelia repellatur,

    be discarded, Cic. Off. 1, 37, 137.— Hence, rĕpulsus, a, um, P. a., removed, remote; once in Cato: ecquis incultior, religiosior, desertior, publicis negotiis repulsior, Cato ap. Fest. p. 286, and ap. Paul. ex Fest. p. 287 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > repello

См. также в других словарях:

  • spurning — index denial, disdain, negative, rejection, renunciation Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Spurning — Spurn Spurn (sp[^u]rn), v. t. [imp. & p. p. {Spurned} (sp[^u]rnd); p. pr. & vb. n. {Spurning}.] [OE. spurnen to kick against, to stumble over, AS. spurnan to kick, offend; akin to spura spur, OS. & OHG. spurnan to kick, Icel. spyrna, L. spernere… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • spurning — spÉœrn /spɜːn n. contemptuous rejection, denigrating attitude v. reject, repel; treat with contempt …   English contemporary dictionary

  • spurning — spurnˈing noun and adjective • • • Main Entry: ↑spurn …   Useful english dictionary

  • act of spurning — index disdain Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • San Diego Sports Curse — The San Diego Sports Curse is a superstition cited for the city of San Diego s inability to claim a modern major league sports championship in the United States (Super Bowl, World Series, and NBA Finals). With the city s population, San Diego is… …   Wikipedia

  • disdain — I noun abhorrence, abjuration, abnegation, act of despising, act of discrediting, act of loathing, act of scorning, act of shunning, act of spurning, act of taunting, airs, arrogance, contempt, contemptio, contemptuousness, contumeliousness,… …   Law dictionary

  • rejection — noun 1) a rejection of the offer Syn: refusal, declining, turning down, dismissal, spurning 2) Madeleine s rejection of him Syn: repudiation, rebuff, spurning, abandonment, desertion; informal brush off; literary forsaking …   Thesaurus of popular words

  • rejection — noun 1) a rejection of the offer Syn: refusal, declining, turning down, dismissal, spurning 2) Madeleine s rejection of him Syn: repudiation, rebuff, spurning, abandonment, desertion; informal brush o …   Synonyms and antonyms dictionary

  • All but — But But (b[u^]t), prep., adv. & conj. [OE. bute, buten, AS. b[=u]tan, without, on the outside, except, besides; pref. be + [=u]tan outward, without, fr. [=u]t out. Primarily, b[=u]tan, as well as [=u]t, is an adverb. [root]198. See {By}, {Out};… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Brank — Brank, v. i. 1. To hold up and toss the head; applied to horses as spurning the bit. [Scot. & Prov. Eng.] [1913 Webster] 2. To prance; to caper. [Scot.] Jamieson. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»