-
81 Antonius Pius
s.Antonio Pío. -
82 пий
pius -
83 Pío
• Pius -
84 Пий
-
85 пий
-
86 pii
pĭus (written PIIVS, Inscr. Viscont. Monum. Degli Scip. tab. 6, n. 1; cf. Cic. Quint. 1, 4, 11), a, um (voc. pie:II.o crucifer bone, lucisator Omnipotens pie,
Prud. Cath. 3, 1.— Comp. only magis pius; cf. Charis. pp. 88 and 130 P.— Sup.:piissimus, used by Antonius, and condemned by Cicero, as: verbum omnino nullum in linguā Latinā,
Cic. Phil. 13, 19, 43; but freq. in the post-Aug. per., e. g. Sen. Contr. 4, 27 med.; id. Consol. ad Polyb. 26 med.; Tac. Agr. 43; Curt. 9, 6, 17; Flor. 4, 7, 15; Inscr. Orell. 418 et saep. From rare form PIENS, found in inscriptions, Murat. 1624, 4; Mus. Ver. 129, 3 Maff., is derived another form of the sup., PIENTISSIMVS, Inscr. Orell. 200; 203; 3592), adj. [etym. dub.; often referred to tiô, timaô], that acts according to duty, dutiful; esp. that performs what is due to the gods and religion in general, to parrents, kindred, teachers, country; pious, devout, conscientious, affectionate, tender, kind, good, grateful, respectful, loyal, patriotic, etc. (of persons and things):si quis pius est,
Plaut. Rud. prol. 26:uxor pia et pudica,
id. Am. 5, 1, 33: Capus... pium ex se Anchisen generat, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 35 (Ann. v. 31 Vahl.):(deos) piorum et impiorum habere rationem,
Cic. Leg. 2, 7, 15; id. Rep. 6, 15, 15:di meliora piis,
Verg. G. 3, 513:poëta,
Cat. 16, 5: pii vates. Verg. A. 6, 662; cf.:pio vatis ab ore,
Ov. F. 3, 326.—So as subst. freq. pĭi, of the departed, the blessed:piorum sedes,
Cic. Phil. 14, 12:arva piorum,
Ov. M. 11, 62: cf. Bentley on Hor. C. 3, 4, 6.—Of things having reference to religion:far,
Hor. C. 3, 23, 20:tura,
Ov. H. 7, 24; 21, 7:luci,
sacred, holy, Hor. C. 3, 4, 6:pia et aeterna pax,
a conscientiously kept and eternal peace, Cic. Balb. 16, 35:Poeni homines immolare pium esse duxerunt,
id. Rep. 3, 9; cf. Ov. Tr. 1, 2, 96:ore pio,
id. M. 7, 172; so,quosque pium est adhibere deos,
id. F. 4, 829.— As subst.: pĭum, i, n.:stabit pro signis jusque piumque tuis,
justice and equity, Ov. A. A. 1, 200; id. H. 8, 4.—Of respectful, affectionate conduct towards parents, etc.:pius in parentes,
Cic. Off. 3, 23, 90:pius Aeneas, on account of his filial love for Anchises,
Verg. A. 1, 220; 305; 378; 4, 393; 5, 26 et saep.; cf.:seniorque parens, pia sarcina nati,
Ov. H. 7, 107; id. M. 7, 482:pius dolor,
Cic. Sest. 2: impietate pia est, she is affectionate (towards her brothers) through want of affection (for her son), her sisterly triumphed over her maternal love, Ov. M. 8, 477:quo pius affectu Castora frater amat,
id. Tr. 4, 5, 30:metus,
of a wife for her husband, id. M. 11, 389: bellum, waged for one's country or allies, Liv. 30, 31; 39, 36; Sil. 15, 162.—Transf., in gen.A. B.Benevolent, kind, gentle, gracious (postAug.): clementia patrem tuum in primis Pii nomine ornavit, M. Aurel. ap. Vulcat. Gallic. in Avid. Cass. 11:pius enim et clemens es, Dominus Deus,
Vulg. 2 Par. 30, 9; id. Ecclus. 2, 13.— Pĭus, a title of the emperors after M. Antoninus, on coins and inscrr.; v. Eckh. D. N. 7, p. 36; 8, p. 453; Inscr. Orell. 840 sq.— Poet., of a wine-jar: testa, my kindly jar, = benigna, Hor. C. 3, 21, 4.—Hence, adv.: pĭē, piously, religiously, dutifully, affectionately:pie sancteque colere deos,
Cic. N. D. 1, 20, 56; 1, 17, 45; id. Att. 6, 7, 1:memoriam nostri pie inviolateque servabitis,
id. Sen. 22, 81:metuo ne scelerate dicam in te, quod pro Milone dicam pie,
id. Mil. 38, 103:pie lugere,
id. de Or. 2, 40, 167; Ov. H. 15, 153.— Sup.:quod utrumque piissime tulit,
Sen. Cons. ad Polyb. 34, 4. -
87 pium
pĭus (written PIIVS, Inscr. Viscont. Monum. Degli Scip. tab. 6, n. 1; cf. Cic. Quint. 1, 4, 11), a, um (voc. pie:II.o crucifer bone, lucisator Omnipotens pie,
Prud. Cath. 3, 1.— Comp. only magis pius; cf. Charis. pp. 88 and 130 P.— Sup.:piissimus, used by Antonius, and condemned by Cicero, as: verbum omnino nullum in linguā Latinā,
Cic. Phil. 13, 19, 43; but freq. in the post-Aug. per., e. g. Sen. Contr. 4, 27 med.; id. Consol. ad Polyb. 26 med.; Tac. Agr. 43; Curt. 9, 6, 17; Flor. 4, 7, 15; Inscr. Orell. 418 et saep. From rare form PIENS, found in inscriptions, Murat. 1624, 4; Mus. Ver. 129, 3 Maff., is derived another form of the sup., PIENTISSIMVS, Inscr. Orell. 200; 203; 3592), adj. [etym. dub.; often referred to tiô, timaô], that acts according to duty, dutiful; esp. that performs what is due to the gods and religion in general, to parrents, kindred, teachers, country; pious, devout, conscientious, affectionate, tender, kind, good, grateful, respectful, loyal, patriotic, etc. (of persons and things):si quis pius est,
Plaut. Rud. prol. 26:uxor pia et pudica,
id. Am. 5, 1, 33: Capus... pium ex se Anchisen generat, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 35 (Ann. v. 31 Vahl.):(deos) piorum et impiorum habere rationem,
Cic. Leg. 2, 7, 15; id. Rep. 6, 15, 15:di meliora piis,
Verg. G. 3, 513:poëta,
Cat. 16, 5: pii vates. Verg. A. 6, 662; cf.:pio vatis ab ore,
Ov. F. 3, 326.—So as subst. freq. pĭi, of the departed, the blessed:piorum sedes,
Cic. Phil. 14, 12:arva piorum,
Ov. M. 11, 62: cf. Bentley on Hor. C. 3, 4, 6.—Of things having reference to religion:far,
Hor. C. 3, 23, 20:tura,
Ov. H. 7, 24; 21, 7:luci,
sacred, holy, Hor. C. 3, 4, 6:pia et aeterna pax,
a conscientiously kept and eternal peace, Cic. Balb. 16, 35:Poeni homines immolare pium esse duxerunt,
id. Rep. 3, 9; cf. Ov. Tr. 1, 2, 96:ore pio,
id. M. 7, 172; so,quosque pium est adhibere deos,
id. F. 4, 829.— As subst.: pĭum, i, n.:stabit pro signis jusque piumque tuis,
justice and equity, Ov. A. A. 1, 200; id. H. 8, 4.—Of respectful, affectionate conduct towards parents, etc.:pius in parentes,
Cic. Off. 3, 23, 90:pius Aeneas, on account of his filial love for Anchises,
Verg. A. 1, 220; 305; 378; 4, 393; 5, 26 et saep.; cf.:seniorque parens, pia sarcina nati,
Ov. H. 7, 107; id. M. 7, 482:pius dolor,
Cic. Sest. 2: impietate pia est, she is affectionate (towards her brothers) through want of affection (for her son), her sisterly triumphed over her maternal love, Ov. M. 8, 477:quo pius affectu Castora frater amat,
id. Tr. 4, 5, 30:metus,
of a wife for her husband, id. M. 11, 389: bellum, waged for one's country or allies, Liv. 30, 31; 39, 36; Sil. 15, 162.—Transf., in gen.A. B.Benevolent, kind, gentle, gracious (postAug.): clementia patrem tuum in primis Pii nomine ornavit, M. Aurel. ap. Vulcat. Gallic. in Avid. Cass. 11:pius enim et clemens es, Dominus Deus,
Vulg. 2 Par. 30, 9; id. Ecclus. 2, 13.— Pĭus, a title of the emperors after M. Antoninus, on coins and inscrr.; v. Eckh. D. N. 7, p. 36; 8, p. 453; Inscr. Orell. 840 sq.— Poet., of a wine-jar: testa, my kindly jar, = benigna, Hor. C. 3, 21, 4.—Hence, adv.: pĭē, piously, religiously, dutifully, affectionately:pie sancteque colere deos,
Cic. N. D. 1, 20, 56; 1, 17, 45; id. Att. 6, 7, 1:memoriam nostri pie inviolateque servabitis,
id. Sen. 22, 81:metuo ne scelerate dicam in te, quod pro Milone dicam pie,
id. Mil. 38, 103:pie lugere,
id. de Or. 2, 40, 167; Ov. H. 15, 153.— Sup.:quod utrumque piissime tulit,
Sen. Cons. ad Polyb. 34, 4. -
88 Пий
-
89 Благочестивый
- pius, religiosus, sanctus; -
90 Набожный
- pius; religious; -
91 Antoninus
Antōnīnus, ī, m., eig. Adoptionsform des Gentilnamens (als zweites cognomen) eines aus der gens Antonia Adoptierten, wie T. Arrius Ant., des Kaisers Antoninus Pius Großvater mütterlicherseits (Konsul 69 n. Chr.), an den mehrere Briefe des jüngern Plinius gerichtet sind. – die röm. Kaiser: Antoninus Pius (mit seinem ganzen Namen T. Aurelius Fulvius Boionius Ant. Pius), regierte v. 138–161 n. Chr., ein gerechter, milder u. wohltätiger Fürst, Aur. Vict. Caes. 14 sq. Eutr. 8, 8. – M. Aurelius Verus Antoninus (bei Neuern gen. Philosophus), Adoptivsohn, Schwiegersohn u. Nachfolger des Ant. Pius, reg. v. 161–180, von stoischen Philosophen erzogen u. ihrer Philosophie eifrig zugetan, Aur. Vict. Caes. 16. Eutr. 8, 9. – M. Aurelius Antoninus, vorher Varius Heliogabalus gen., s. Hēliogabalus. – Dav.: a) Antōnīniānus, a, um, des Antoninus, antoninisch, Eutr. u. Lampr. – b) Antōnīnias, ados, f., die Antoniniade = Beschreibung der Taten des Antoninus, Capit. Gord. 3. § 3. – c) Antōnīnus, a, um, antoninisch, des Antoninus, numen, Lampr. Heliogr. 3, 1.
-
92 Antoninus
Antōnīnus, ī, m., eig. Adoptionsform des Gentilnamens (als zweites cognomen) eines aus der gens Antonia Adoptierten, wie T. Arrius Ant., des Kaisers Antoninus Pius Großvater mütterlicherseits (Konsul 69 n. Chr.), an den mehrere Briefe des jüngern Plinius gerichtet sind. – die röm. Kaiser: Antoninus Pius (mit seinem ganzen Namen T. Aurelius Fulvius Boionius Ant. Pius), regierte v. 138-161 n. Chr., ein gerechter, milder u. wohltätiger Fürst, Aur. Vict. Caes. 14 sq. Eutr. 8, 8. – M. Aurelius Verus Antoninus (bei Neuern gen. Philosophus), Adoptivsohn, Schwiegersohn u. Nachfolger des Ant. Pius, reg. v. 161-180, von stoischen Philosophen erzogen u. ihrer Philosophie eifrig zugetan, Aur. Vict. Caes. 16. Eutr. 8, 9. – M. Aurelius Antoninus, vorher Varius Heliogabalus gen., s. Heliogabalus. – Dav.: a) Antōnīniānus, a, um, des Antoninus, antoninisch, Eutr. u. Lampr. – b) Antōnīnias, ados, f., die Antoniniade = Beschreibung der Taten des Antoninus, Capit. Gord. 3. § 3. – c) Antōnīnus, a, um, antoninisch, des Antoninus, numen, Lampr. Heliogr. 3, 1.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Antoninus
-
93 faustus
faustus, a, um ( aus favestus zu faveo), I) günstig = glücklich, bes. von günstiger Vorbedeutung, Glück bringend, tempus, Lucr.: exitus felix faustusque, Lucr.: omen, Liv.: dies faustus alci, Cic.: dies faustus et felix, Ter. Vgl. die Formeln unter bonus no. I, A, 2 a. E. (S. 850 oben). – II) nom. propr., Faustus, ein röm. Beiname, unter dem bes. bekannt ist: L. Corn. Sulla Faustus, der Sohn des Diktators Sulla, Cic. Clu. 94. – Fausta, die Tochter Sullas, Gemahlin des Milo, Cic. ad Att. 5, 8, 2; vgl. Bentley Hor. sat. 1, 2, 64. – Dav. Faustīnus, a, um, faustinisch, Varro LL. 9, 71: u. subst. Faustīna, ae, f., Name der Gemahlin des Antoninus Pius, Capit. Anton. Pius 1, 6 u. 10, 2: der Tochter derselben, der Gemahlin des Antoninus Philos., Capit. Anton. Phil. 6, 6 u. 10, 2; von Faustina wieder abgel.: Faustīniānus, a, um, faustinianisch, der Faustina, Capit. Anton. Pius 8, 2 u. Anton. Phil. 26, 6.
-
94 pío
adj.1 pious, godly, religious, devoted.2 skewbald, piebald.m.1 Pius.2 Pio.pres.indicat.1st person singular (yo) present indicative of spanish verb: piar.* * *► adjetivo1 pious————————1 chirp\no decir ni pío familiar not to say a word, not open one's mouth* * *SM Pius* * *Ipía adjetivo devout, piousIImasculino peep, tweetno decir ni pío — (fam) not to say a word
* * *= twitter, pious, God-fearing.Ex. I then heard a twitter of distress immediately above me, and, looking up, was delighted to see the female perched on a twig above me.Ex. This pious plantation owner wanted to teach Christianity to 12 of his slaves by inviting them to participate in a reenactment of the Last Supper.Ex. On this increasingly God-fearing globe, only Western Europe looks like the last bastion of secularism -- or are the faithful here too returning to the fold?.----* sin decir ni pío = as quiet as a mouse.* * *Ipía adjetivo devout, piousIImasculino peep, tweetno decir ni pío — (fam) not to say a word
* * *= twitter, pious, God-fearing.Ex: I then heard a twitter of distress immediately above me, and, looking up, was delighted to see the female perched on a twig above me.
Ex: This pious plantation owner wanted to teach Christianity to 12 of his slaves by inviting them to participate in a reenactment of the Last Supper.Ex: On this increasingly God-fearing globe, only Western Europe looks like the last bastion of secularism -- or are the faithful here too returning to the fold?.* sin decir ni pío = as quiet as a mouse.* * *devout, piouspío2peep, tweetno decir ni pío ( fam); not to say a wordno dijo ni pío he didn't say a wordno has dicho ni pío en toda la tarde you haven't said a word all afternoon, we haven't heard a peep out of you all afternoon ( colloq)* * *
Del verbo piar: ( conjugate piar)
pío es:
1ª persona singular (yo) presente indicativo
pió es:
3ª persona singular (él/ella/usted) pretérito indicativo
Multiple Entries:
Pío
piar
pío
piar ( conjugate piar) verbo intransitivo
to chirp, tweet
pío 1,◊ pía adjetivo
devout, pious
pío 2 sustantivo masculino
peep, tweet;
no decir ni pío (fam) not to say a word
piar vi (pájaro) to chirp, cheep, tweet
pío,-a adjetivo pious, devout
pío sustantivo masculino cheep, chirp
♦ Locuciones: no decir ni pío, not to say a word
' pío' also found in these entries:
Spanish:
entender
- pía
English:
clear off
- dappled
- peep
- squeak
- utter
- word
- mum
* * *Pío n prPío I/II Pius I/II* * *1 adj pious2 m tweet, chirrup;no decir ni pío fam not say a word* * *1) devoto: pious, devout2) : piebald, pied, dappledpío nm: peep, tweet, cheep -
95 faustus
faustus, a, um ( aus favestus zu faveo), I) günstig = glücklich, bes. von günstiger Vorbedeutung, Glück bringend, tempus, Lucr.: exitus felix faustusque, Lucr.: omen, Liv.: dies faustus alci, Cic.: dies faustus et felix, Ter. Vgl. die Formeln unter bonus no. I, A, 2 a. E. (S. 850 oben). – II) nom. propr., Faustus, ein röm. Beiname, unter dem bes. bekannt ist: L. Corn. Sulla Faustus, der Sohn des Diktators Sulla, Cic. Clu. 94. – Fausta, die Tochter Sullas, Gemahlin des Milo, Cic. ad Att. 5, 8, 2; vgl. Bentley Hor. sat. 1, 2, 64. – Dav. Faustīnus, a, um, faustinisch, Varro LL. 9, 71: u. subst. Faustīna, ae, f., Name der Gemahlin des Antoninus Pius, Capit. Anton. Pius 1, 6 u. 10, 2: der Tochter derselben, der Gemahlin des Antoninus Philos., Capit. Anton. Phil. 6, 6 u. 10, 2; von Faustina wieder abgel.: Faustīniānus, a, um, faustinianisch, der Faustina, Capit. Anton. Pius 8, 2 u. Anton. Phil. 26, 6. -
96 impius
im-pius, a, um (in u. pius), gottlos, pflichtvergessen, gewissenlos, frevelnd, verrucht, I) eig.: civis, Cic.: Fama, Verg.: saecula, Verg.: impios deos invocare, die (dem Fürsten) verderblichen Götter anflehen (bei Zaubereien), Tac.: filius meus impiissimus, Macrin. dig. 28, 5, 48. § 1: u. so Superl. v. Pers. auch Auson. grat. act. 9, 41. p. 24, 28 Schenkl. Hieron. epist. 66, 5. Augustin. epist. 36, 29. Cassian. de incarn. Chr. 7, 30. Salv. de gub. dei 1, 6. – impius erga parentes, Suet.: impius circa pullos, Isid.: – subst., nefarius impiusque, Cic. de off. 2, 51: Plur., poenae in impios, Cic.: qui tantum tibi misit impiorum, räudiges Pack (v. Dichtern), Catull. – II) übtr., v. dem, was von Gottlosen usw. geschieht u. dgl., gottlos, verrucht, bellum, Cic. u.a., od. arma, Verg., gegen Recht u. Brauch geführt (wie gegen das Vaterland usw.): ensis, Ov.: facta, Ov.: venenum, verderbliches, Ov.: tura, bei Freveln verbraucht, Ov.: Tartara, wo die Gottlosen wohnen, Verg.: impiissimum admissum, Tert. ad nat. 1, 10: impiissima insania, Augustin. de civ. dei 1, 1 extr.: impiissimus dominatus, ibid. 7, 33: impiissima eius consectatio, Cassian. coll. 17, 19: impiissima defensio, Arnob. iun. de deo trin. 1, 3: impia verba in deos, Tibull. – Plur. subst., impia aut illicita dicere, Gell. 1, 15, 17. – herba impia, vermutl. »französisches Ruhrkraut« (Gnaphalium gallicum, Sm.), Plin. 24, 173.
-
97 Lorium
Lorium, iī, od. ī, n., eine Villa des Kaisers Antoninus Pius, zwischen Rom u. Alsium, Capit. Anton. Pius 1, 8 u. 12, 6. Fronto ad M. Caes. 2, 15 (18), Eutr. 8, 4.
-
98 Metellus [1]
1. Metellus, a, um, Name einer röm. Familie des cäcilischen Geschlechts, aus der am bekanntesten Q. Metellus Macedonicus, der Mazedonien zur röm. Provinz machte, oft gerühmt wegen seines Glückes im Familien- u. Staatsleben, Vell. 1, 11. Cic. Tusc. 1, 85 u. 86 oft a. – Q. Caecilius Metellus Numidicus, glücklicher Feldherr gegen Jugurtha in Numidien, s. Sall. Iug. 43 sqq.; oft b. Cic. – C. Caecilius Metellus Celer, Zeitgenosse Ciceros, Gemahl der Klodia, Cic. ad Att. 2, 1, 5 u.a. – Q. Caec. Metellus Pius (Scipio), Sohn des Scipio Nasika, Adoptivsohn des Q. Metellus Pius, Schwiegervater des Pompejus, oft b. Cic., Caes. u. Auct. b. Afr. (gew. bl. Scipio gen.). – Plur. = Männer wie Metellus, ein Metellus, Claud. Olyb. et Prob. 147. – Dav. Metellīnus, a, um, metellinisch, oratio, gegen Metellus Nepos, Bruder des Celer, Cic. ad Att. 1, 13, 5.
-
99 gewissenhaft
gewissenhaft, religiosus. – sanctus (untadelhaft, höchst rechtlich); verb. sanctus et religiosus. – severus (streng Recht u. Gerechtigkeit übend). – iustus (gerecht verfahrend übh.). – pius (nach Pflichtgefühl handelnd od. getan, Superl. maxime pius). – verus (wahrhaft, redlich, z.B. verissimus iudex). – diligens (sorgfältig, genau, pünktlich, z.B. Lehrer, Maler, Arzt). – g. Treue, sancta fides; religio [1120] et fides (z.B. testimoniorum): g. Erfüllung der Pflicht, religio officii: auf das gewissenhafteste, summā fide (z.B. omnia praebere); optimā fide (z.B. alci alqd annumerare); sanctissime (z.B. tueri religiones publicas); religiosissime (mit größter Frömmigkeit, z.B. deos colere). – bei etwas g. sein, verfahren, religionem adhibere alci rei. – Adv.religiose; sancte; severe; pie; diligenter (genau. pünktlich).
-
100 gläubig
gläubig, der Gläubige, I) im allg. = der gern glaubt: credulus. – g. anhören, libenti animo [1134] oder facile audire. – II) im kirchlichen Sinne: * veram Christi oder (v. Mohammedaner) Mohammedi doctrinam sequens (der wahren Lehre Christi etc. anhängend). – pius erga deum u. bl. pius (fromm; z.B. ein g. Gebet, preces piae). – haud intacti religione animi (für religiöse Gefühle nicht unempfänglich, von Pers.). – die Gläubigen, *veram Christi (Mohammedi) doctrinam sequentes; Christianae (Mohammedanae) legis studiosi (Chr. leg. stud. bei spät. Histor.).
См. также в других словарях:
Pius X. — Pius X. Pius X., (Giuseppe Melchiorre Sarto; * 2. Juni 1835 in Riese, Lombardo Venetien; † 20. August 1914 in Rom) war von 1903 bis 1914 Papst der römisch katholischen Kirche und wurde von Pius XII. 1954 heiliggesprochen. Pius X … Deutsch Wikipedia
Pius — Pius, Päpste: 1) Pius I. (140 154/155 ?); nach dem Murator. Fragment ein Bruder des Hermas. Während seines Pontifikats wirkten in Rom der Theologe Marcion, der Philosoph Justin und der Gnostiker Valentin (* um 100, ✝ um 160). Heiliger (Tag:… … Universal-Lexikon
Pius — ist ein männlicher Vorname, der aus dem Lateinischen kommt und der Fromme (Gottesfürchtige) bedeutet. Der Name wird nur sehr selten im deutschen Sprachraum vergeben und dann oft in katholischen Familien. Die weibliche Form ist Pia, die… … Deutsch Wikipedia
Pius IX — Pope Pius IX † Catholic Encyclopedia ► Pope Pius IX (GIOVANNI MARIA MASTAI FERRETTI). Pope from 1846 78; born at Sinigaglia, 13 May, 1792; died in Rome, 7 February, 1878 … Catholic encyclopedia
Pius — is a male name, from the Latin word pius , the meaning of which is similar to the English pious from piety , meaning a desire and willingness to perform religious duties. The name is most commonly associated with popes, twelve of whom (including… … Wikipedia
Pius IX. — Pius IX. Pius IX. (* 13. Mai 1792 in Senigallia (Kirchenstaat) als Grafensohn Giovanni Maria Mastai Ferretti; † 7. Februar 1878 in Rom) war Papst von 1846 bis 1878. In sein Pontifikat − mit 31 Jahren und 8 Monaten das längste in der römisch katho … Deutsch Wikipedia
Pius V. — Pius V. in einer Darstellung von El Greco Wappen von Papst Pius V., mode … Deutsch Wikipedia
Pius XI. — Pius XI., 1930 Pius XI. (* 31. Mai 1857 in Desio (Lombardei); † 10. Februar 1939 in Rom) – bürgerlicher Name Achille Ambrogio Damiano Ratti – war Papst von 1922 bis 1939. Pius XI. widmete sich nach Leo XIII. der Soziallehre und pr … Deutsch Wikipedia
Pius X — Pope Pius X † Catholic Encyclopedia ► Pope Pius X (Giuseppe Melchiorre Sarto). Born 2 June, 1835, at Riese, Province of Treviso, in Venice. His parents were Giovanni Battista Sarto and Margarita (née Sanson); the former, a postman … Catholic encyclopedia
Pius — [pī′əs] 1. Pius II (born Enea Silvio de Piccolomini) 1405 64; pope (1458 64) 2. Pius VII (born Luigi Barnaba Chiaramonti) 1742 1823; pope (1800 23) 3. Pius IX (born Giovanni Maria Mastai Ferretti) 1792 1878; pope (1846 78) 4 … Universalium
Pius VI — Pope Pius VI † Catholic Encyclopedia ► Pope Pius VI (GIOVANNI ANGELICO BRASCHI). Born at Cesena, 27 December, 1717; elected 15 February, 1775; died at Valence, France, 29 Aug., 1799. He was of a noble but impoverished family, and… … Catholic encyclopedia