Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

litterae

  • 21 minutus

    mĭnūtus, a, um [st1]1 [-] part. passé de minuo.    - adj. [st1]2 [-] petit, menu.    - Varr. d. Non. 14, 18 ; Plaut. Cist. 522 ; Bac. 991.    - minuti pueri, Varr. ap. Non. 141, 18: petits enfants.    - minuti pisciculi, Ter.: menu fretin.    - litterae minutae, Cic. Verr. 4, 93: petites lettres.    - minuta itinera facere, Suet. Aug. 82: voyager à petites journées.    - reticulum, minutis maculis, plenum rosae, Cic. Verr. 5, 27: un sachet aux mailles serrées, plein de roses.    - apud Gemonias minutissimis ictibus excarnificatus, Suet. Vit. 17: arrivé devant les Gémonies, il fut massacré à tout petits coups. [st1]3 [-] futile, mince, frivole, mesquin, de peu d'importance.    - minuti imperatores, Cic. Br. 256: généraux de mince envergure.    - minuta plebes, Phaedr. 4, 6, 13: le menu peuple, la populace.    - minuti philosophi, Cic. Div. 1, 62: philosophes de petite volée. --- Cic. Fin. 1, 61. [st1]4 [-] [rhét.] style haché, coupé.    - minutum sermonis genus, Cic. de Or. 2, 38, 159: style coupé.    - Br. 287 ; Or. 39 ; 40 ; 78, etc. [st1]5 [-] fin.    - est in arte tanta tamque varia etiam huic minutae subtilitati locus, Cic. Br. 291: dans l'art (oratoire) si grand et si varié, il y a place aussi pour cette fine subtilité.    - minutae litterae, Plaut. Bacch. 4, 9, 68: écriture fine.
    * * *
    mĭnūtus, a, um [st1]1 [-] part. passé de minuo.    - adj. [st1]2 [-] petit, menu.    - Varr. d. Non. 14, 18 ; Plaut. Cist. 522 ; Bac. 991.    - minuti pueri, Varr. ap. Non. 141, 18: petits enfants.    - minuti pisciculi, Ter.: menu fretin.    - litterae minutae, Cic. Verr. 4, 93: petites lettres.    - minuta itinera facere, Suet. Aug. 82: voyager à petites journées.    - reticulum, minutis maculis, plenum rosae, Cic. Verr. 5, 27: un sachet aux mailles serrées, plein de roses.    - apud Gemonias minutissimis ictibus excarnificatus, Suet. Vit. 17: arrivé devant les Gémonies, il fut massacré à tout petits coups. [st1]3 [-] futile, mince, frivole, mesquin, de peu d'importance.    - minuti imperatores, Cic. Br. 256: généraux de mince envergure.    - minuta plebes, Phaedr. 4, 6, 13: le menu peuple, la populace.    - minuti philosophi, Cic. Div. 1, 62: philosophes de petite volée. --- Cic. Fin. 1, 61. [st1]4 [-] [rhét.] style haché, coupé.    - minutum sermonis genus, Cic. de Or. 2, 38, 159: style coupé.    - Br. 287 ; Or. 39 ; 40 ; 78, etc. [st1]5 [-] fin.    - est in arte tanta tamque varia etiam huic minutae subtilitati locus, Cic. Br. 291: dans l'art (oratoire) si grand et si varié, il y a place aussi pour cette fine subtilité.    - minutae litterae, Plaut. Bacch. 4, 9, 68: écriture fine.
    * * *
        Minutus, pen. prod. Particip. vt Minuta spes. Tacit. Diminuee, Amoindrie.
    \
        Minutus, pen. prod. Nomen. Petit, Menu.
    \
        Animus minutus. Cic. Petit courage.
    \
        Fruges minutae. Cic. Menu fruict, comme froument et semblables, ce qui n'est point si gros que pois et febves.
    \
        Reticulum minutis maculis. Cic. Une rets qui ha petites mailles.
    \
        Minutus, quum diminutiuis additur, eleganter ipsam rem attenuat, et minorem facit: vt Minuti pisciculi. Terent. Petits et menus poissonnets.

    Dictionarium latinogallicum > minutus

  • 22 scribo

    [st1]1 [-] scrībo, ĕre, scripsi, scriptum: - tr. -    - cf. gr. γράϕω.    - parf. sync. scripsti Plaut. As. 802, scripstis Enn. Tr. 239 ; inf. scripse LuciL. Sat. 29, 26. a - tracer, marquer avec le style, écrire.    - lineam scribere, Cic. Tusc. 5, 113: tracer une ligne.    - scribere cervum servumque u et o litteris, Quint. 1, 7, 26: écrire les mots cervum, servum avec un u et un o [uo ; ex. seruom]. --- cf. Quint. 1, 7, 4; 1, 7, 20, etc.    - litterae, quibus scita scribuntur, Cic. Leg. 2, 11: les caractères, avec lesquels sont écrits les décrets.    - terra scripta cum r uno, Varr. L. 5, 21: terra écrit avec un seul r.    - alicui stigmata scribere, Quint. 7, 4, 14, stigmatiser qqn.    - poét. scribere arva sanguineo gyro, Stat. Th. 11, 514: tracer sur le sol un cercle de sang. --- cf. Catul. 37, 10.    - fugitivo stigmata scribere, Quint. 7: marquer au fer rouge un esclave fugitif.    - ambas ungulis scribentibus genas, Prud.: les ongles égratignant les deux joues. b - mettre par écrit, composer, écrire.    - scribere historiam, Cic. Br. 287: écrire un ouvrage historique.    - scripta multa sunt et scribentur fortasse plura, Cic. Fin. 1, 11: j'ai beaucoup écrit et j'écrirai peut-être davantage.    - scribere laudationem mortis, Cic. Tusc. 1, 116: écrire, composer un éloge de la mort.    - scribere multa praeclare, Cic. Br. 32: composer beaucoup d'écrits remarquables.    - scribere librum, Cic. CM 54: composer un livre.    - scribere litteras ad aliquem, Cic. Att. 3, 9, 3: écrire une lettre à qqn.    - in Catone Majore, qui est scriptus ad te de senectute, Cic. Lael. 4: dans mon Cato Major, qui t'a été dédié et qui traite de la vieillesse.    - litterae honorificentissime scriptae, Cic. Att. 14, 13 b, 2: une lettre écrite en termes si flatteurs. c - rédiger, établir officiellement.    - [des lois, un sénatusconsulte]. --- Cic. Rep. 2, 54 ; 2, 61; Verr. 5, 177 ; Fam. 15, 6, 2, etc.    - [un testament, un traité]. --- Cic. de Or. 2, 24 ; Liv. 42, 12, 5.    - non scripta, sed nata lex, Cic. Mil. 10: une loi non écrite, mais innée. --- cf. Cic. Leg. 2, 13.    - scribendo adesse, Cic. Fam. 8, 8, 5 ; ad scribendum esse, Cic. Att 1, 19, 9: assister à la rédaction d'un sénatusconsulte.    - decemviros legibus scribendis creavimus, Liv. 4: nous avons créé les décemvirs pour rédiger nos lois.    - scribere: employer tels ou tels termes dans un acte. --- Cic. Br. 195 ; 197.    - quod scriptum est, Cic. Br. 196: la lettre d'un acte.    - scripsit ut heredes jurarent se curaturos ut ex sua cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret, Cic. Verr. 2, 1: il rédigea cette clause: les héritiers devaient jurer de faire passer à Trébonius au moins la moitié de leur part.    - [rédiger des discours déjà prononcés]. --- Cic. Br. 91: Tusc. 4, 55. d - écrire = décrire, raconter.    - scribere rem versibus, Enn. d. Cic. Br. 76: raconter les faits en vers, traiter un sujet en vers.    - scribere res gestas alicujus, Hor. P. 74: écrire les exploits de qqn.    - scribere bellum, Liv. 21, 1, 1: raconter une guerre.    - scriberis hostium victor, Hor. O. 1, 6, 1: tu seras (décrit) célébré dans ta victoire sur les ennemis.    - scribere + prop. inf.: écrire que, mentionner que, raconter que.    - Africanum scribit Cato solitum esse dicere, Cic. Rep. 1, 27: Caton écrit que l'Africain avait l'habitude de dire...    - haec avis scribitur solere... Cic. Nat. 2, 124: on raconte que cet oiseau a l'habitude. --- cf. Tusc. 1, 114.    - scriptum est quaesivisse Socratem... Cic. Div. 1, 123: on rapporte que Socrate demanda... (nous lisons que...). g - écrire, composer, faire des ouvrages.    - Tarentinis scribere, Cic. Fin. 1, 7: écrire pour les gens de Tarente.    - Plato quo nemo in scribendo praestantior fuit, Cic. Rep. 2, 21: Platon, que personne ne surpassa comme écrivain. --- cf. Cic. Rep. 3, 13. h - faire savoir par écrit, par lettre, écrire.    - scribere ad aliquem (scribere alicui), Cic.: écrire à qqn.    - scribere ad aliquem de aliquo accuratissime, Cic.: recommander chaleureusement une personne à qqn.    - Brundisio proficiscens scripseram ad te quas ob causas in Epirum non essemus profecti, Cic. Att. 3: en partant de Brindes, je t'ai écrit pour quelles raisons je ne suis pas allé en Epire.    - scribes ad me, Cic. Att. 5, 4 2: tu m'écriras.    - scripsi ad Lamiam, Cic. Att. 5, 8, 3: j'ai écrit à Lamia.    - ut scribis, Cic. Att. 3, 27: comme tu me le dis dans ta lettre.    - scripsi ad te de Varronis erga me officio, Cic. Att. 2, 25, 1: je t'ai parlé des bons offices de Varron à mon égard. --- cf. Cic. Att. 2, 16, 11, etc.    - avec prop. inf. Graeceius ad me scripsit C. Cassium sibi scripsisse... Cic. Att. 15, 8, 2: Graeceius m'a écrit que C. Cassius lui avait écrit que... ii - écrire de (avec idée d'ordre, de conseil).    - scribere ut + subj.: donner par écrit l'ordre de, écrire de.    - scripsit (ut) veniret: il lui a écrit de venir.    - scribit Labieno... veniat, Caes. BG. 5, 46, 4: il écrit à Labiénus de venir. --- cf. Cic. Fam. 16, 4, 2 fin.    - scripsit ne veniret: il lui a écrit de ne pas venir.    - sua manu scripsit ne timeret statimque ad se veniret, Nep.: il lui écrivit de sa main de ne pas craindre et de venir aussitôt chez lui.    - ad me scripsit, ut in Italiam quam primum venirem, Cic. Att. 11, 7, 2: il m'a écrit de venir le plus tôt possible en Italie. --- cf. Cic. Att. 4, 14, 1.    - scribam ad illos ut... ne cui negent, Cic. Phil. 2, 32: je leur écrirai de ne répondre non à personne.    - Scipioni scribendum, ne bellum remitteret, Liv. 30, 23, 5: [il disait] qu'il fallait écrire à Scipion de ne pas ralentir la guerre.    - avec inf. Tac. An. 15, 25. jj - fig. graver, dessiner, broder, peindre.    - scribere acu, Sil. 14: broder.    - scribere animo (scribere in animo): graver dans son esprit.    - mihi scripta illa dicta sunt in animo, Ter.: ces paroles sont gravées dans mon coeur.    - scripsit Apollinem, Plin.: il peignit Apollon.    - frontem tabernae sopionibus scribam, Catul. 37: je peindrai des inscriptions obscènes sur la façade de votre taverne.    - tibi scribetur forma et situs agri, Hor. Ep. 1: on te dessinera le plan de la campagne.    - scribitur vestris Cynthia corticibus, Prop. 1: le nom de Cynthie est gravée sur vos écorces.    - scriberis Vario fortis et hostium victor, Hor. C. 1: Varius célébrera ton courage et tes victoires sur l'ennemi. k - inscrire, enrôler des soldats.    - Cic. Fam. 3, 3, 1 ; Sall. C. 32, 1; J. 43, 3 ; Liv. 21, 40, 3, etc.    - scribere sex milia colonorum Albam in Aequos, Liv. 10, 1, 1: inscrire six mille colons pour Albe chez les Eques.    - fig. scribe tui gregis hunc, Hor. Ep. 1, 9, 13: inscris-le dans ta troupe, parmi tes compagnons. ll - mentionner qqn dans son testament, instituer qqn comme héritier.    - scribere aliquem heredem, Cic. Mil. 48: instituer qqn héritier.    - scribere aliquem secundum heredem, Sall. J. 65, 1,: instituer qqn héritier en second. --- cf. Hor. S. 2, 5, 48. m - inscrire sur le livre de comptes.    - scribere nummos, Plaut. As. 440: faire un billet [de reconnaissance d'une dette]. --- cf. Dig. 26, 7, 9, 7.    - scribe decem (tabulas) a Nerio, Hor. S, 2, 3, 69: fais souscrire dix billets avec les formules dictées par Nérius.    - Lutius Titius scripsi me accepisse, Dig.: je, soussigné, Lutius Titius, reconnais avoir reçu... [st1]2 [-] scrībo, ōnis, m.: qui inscrit, recruteur.    - S.-Greg. Ep. 12, 30.
    * * *
    [st1]1 [-] scrībo, ĕre, scripsi, scriptum: - tr. -    - cf. gr. γράϕω.    - parf. sync. scripsti Plaut. As. 802, scripstis Enn. Tr. 239 ; inf. scripse LuciL. Sat. 29, 26. a - tracer, marquer avec le style, écrire.    - lineam scribere, Cic. Tusc. 5, 113: tracer une ligne.    - scribere cervum servumque u et o litteris, Quint. 1, 7, 26: écrire les mots cervum, servum avec un u et un o [uo ; ex. seruom]. --- cf. Quint. 1, 7, 4; 1, 7, 20, etc.    - litterae, quibus scita scribuntur, Cic. Leg. 2, 11: les caractères, avec lesquels sont écrits les décrets.    - terra scripta cum r uno, Varr. L. 5, 21: terra écrit avec un seul r.    - alicui stigmata scribere, Quint. 7, 4, 14, stigmatiser qqn.    - poét. scribere arva sanguineo gyro, Stat. Th. 11, 514: tracer sur le sol un cercle de sang. --- cf. Catul. 37, 10.    - fugitivo stigmata scribere, Quint. 7: marquer au fer rouge un esclave fugitif.    - ambas ungulis scribentibus genas, Prud.: les ongles égratignant les deux joues. b - mettre par écrit, composer, écrire.    - scribere historiam, Cic. Br. 287: écrire un ouvrage historique.    - scripta multa sunt et scribentur fortasse plura, Cic. Fin. 1, 11: j'ai beaucoup écrit et j'écrirai peut-être davantage.    - scribere laudationem mortis, Cic. Tusc. 1, 116: écrire, composer un éloge de la mort.    - scribere multa praeclare, Cic. Br. 32: composer beaucoup d'écrits remarquables.    - scribere librum, Cic. CM 54: composer un livre.    - scribere litteras ad aliquem, Cic. Att. 3, 9, 3: écrire une lettre à qqn.    - in Catone Majore, qui est scriptus ad te de senectute, Cic. Lael. 4: dans mon Cato Major, qui t'a été dédié et qui traite de la vieillesse.    - litterae honorificentissime scriptae, Cic. Att. 14, 13 b, 2: une lettre écrite en termes si flatteurs. c - rédiger, établir officiellement.    - [des lois, un sénatusconsulte]. --- Cic. Rep. 2, 54 ; 2, 61; Verr. 5, 177 ; Fam. 15, 6, 2, etc.    - [un testament, un traité]. --- Cic. de Or. 2, 24 ; Liv. 42, 12, 5.    - non scripta, sed nata lex, Cic. Mil. 10: une loi non écrite, mais innée. --- cf. Cic. Leg. 2, 13.    - scribendo adesse, Cic. Fam. 8, 8, 5 ; ad scribendum esse, Cic. Att 1, 19, 9: assister à la rédaction d'un sénatusconsulte.    - decemviros legibus scribendis creavimus, Liv. 4: nous avons créé les décemvirs pour rédiger nos lois.    - scribere: employer tels ou tels termes dans un acte. --- Cic. Br. 195 ; 197.    - quod scriptum est, Cic. Br. 196: la lettre d'un acte.    - scripsit ut heredes jurarent se curaturos ut ex sua cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret, Cic. Verr. 2, 1: il rédigea cette clause: les héritiers devaient jurer de faire passer à Trébonius au moins la moitié de leur part.    - [rédiger des discours déjà prononcés]. --- Cic. Br. 91: Tusc. 4, 55. d - écrire = décrire, raconter.    - scribere rem versibus, Enn. d. Cic. Br. 76: raconter les faits en vers, traiter un sujet en vers.    - scribere res gestas alicujus, Hor. P. 74: écrire les exploits de qqn.    - scribere bellum, Liv. 21, 1, 1: raconter une guerre.    - scriberis hostium victor, Hor. O. 1, 6, 1: tu seras (décrit) célébré dans ta victoire sur les ennemis.    - scribere + prop. inf.: écrire que, mentionner que, raconter que.    - Africanum scribit Cato solitum esse dicere, Cic. Rep. 1, 27: Caton écrit que l'Africain avait l'habitude de dire...    - haec avis scribitur solere... Cic. Nat. 2, 124: on raconte que cet oiseau a l'habitude. --- cf. Tusc. 1, 114.    - scriptum est quaesivisse Socratem... Cic. Div. 1, 123: on rapporte que Socrate demanda... (nous lisons que...). g - écrire, composer, faire des ouvrages.    - Tarentinis scribere, Cic. Fin. 1, 7: écrire pour les gens de Tarente.    - Plato quo nemo in scribendo praestantior fuit, Cic. Rep. 2, 21: Platon, que personne ne surpassa comme écrivain. --- cf. Cic. Rep. 3, 13. h - faire savoir par écrit, par lettre, écrire.    - scribere ad aliquem (scribere alicui), Cic.: écrire à qqn.    - scribere ad aliquem de aliquo accuratissime, Cic.: recommander chaleureusement une personne à qqn.    - Brundisio proficiscens scripseram ad te quas ob causas in Epirum non essemus profecti, Cic. Att. 3: en partant de Brindes, je t'ai écrit pour quelles raisons je ne suis pas allé en Epire.    - scribes ad me, Cic. Att. 5, 4 2: tu m'écriras.    - scripsi ad Lamiam, Cic. Att. 5, 8, 3: j'ai écrit à Lamia.    - ut scribis, Cic. Att. 3, 27: comme tu me le dis dans ta lettre.    - scripsi ad te de Varronis erga me officio, Cic. Att. 2, 25, 1: je t'ai parlé des bons offices de Varron à mon égard. --- cf. Cic. Att. 2, 16, 11, etc.    - avec prop. inf. Graeceius ad me scripsit C. Cassium sibi scripsisse... Cic. Att. 15, 8, 2: Graeceius m'a écrit que C. Cassius lui avait écrit que... ii - écrire de (avec idée d'ordre, de conseil).    - scribere ut + subj.: donner par écrit l'ordre de, écrire de.    - scripsit (ut) veniret: il lui a écrit de venir.    - scribit Labieno... veniat, Caes. BG. 5, 46, 4: il écrit à Labiénus de venir. --- cf. Cic. Fam. 16, 4, 2 fin.    - scripsit ne veniret: il lui a écrit de ne pas venir.    - sua manu scripsit ne timeret statimque ad se veniret, Nep.: il lui écrivit de sa main de ne pas craindre et de venir aussitôt chez lui.    - ad me scripsit, ut in Italiam quam primum venirem, Cic. Att. 11, 7, 2: il m'a écrit de venir le plus tôt possible en Italie. --- cf. Cic. Att. 4, 14, 1.    - scribam ad illos ut... ne cui negent, Cic. Phil. 2, 32: je leur écrirai de ne répondre non à personne.    - Scipioni scribendum, ne bellum remitteret, Liv. 30, 23, 5: [il disait] qu'il fallait écrire à Scipion de ne pas ralentir la guerre.    - avec inf. Tac. An. 15, 25. jj - fig. graver, dessiner, broder, peindre.    - scribere acu, Sil. 14: broder.    - scribere animo (scribere in animo): graver dans son esprit.    - mihi scripta illa dicta sunt in animo, Ter.: ces paroles sont gravées dans mon coeur.    - scripsit Apollinem, Plin.: il peignit Apollon.    - frontem tabernae sopionibus scribam, Catul. 37: je peindrai des inscriptions obscènes sur la façade de votre taverne.    - tibi scribetur forma et situs agri, Hor. Ep. 1: on te dessinera le plan de la campagne.    - scribitur vestris Cynthia corticibus, Prop. 1: le nom de Cynthie est gravée sur vos écorces.    - scriberis Vario fortis et hostium victor, Hor. C. 1: Varius célébrera ton courage et tes victoires sur l'ennemi. k - inscrire, enrôler des soldats.    - Cic. Fam. 3, 3, 1 ; Sall. C. 32, 1; J. 43, 3 ; Liv. 21, 40, 3, etc.    - scribere sex milia colonorum Albam in Aequos, Liv. 10, 1, 1: inscrire six mille colons pour Albe chez les Eques.    - fig. scribe tui gregis hunc, Hor. Ep. 1, 9, 13: inscris-le dans ta troupe, parmi tes compagnons. ll - mentionner qqn dans son testament, instituer qqn comme héritier.    - scribere aliquem heredem, Cic. Mil. 48: instituer qqn héritier.    - scribere aliquem secundum heredem, Sall. J. 65, 1,: instituer qqn héritier en second. --- cf. Hor. S. 2, 5, 48. m - inscrire sur le livre de comptes.    - scribere nummos, Plaut. As. 440: faire un billet [de reconnaissance d'une dette]. --- cf. Dig. 26, 7, 9, 7.    - scribe decem (tabulas) a Nerio, Hor. S, 2, 3, 69: fais souscrire dix billets avec les formules dictées par Nérius.    - Lutius Titius scripsi me accepisse, Dig.: je, soussigné, Lutius Titius, reconnais avoir reçu... [st1]2 [-] scrībo, ōnis, m.: qui inscrit, recruteur.    - S.-Greg. Ep. 12, 30.
    * * *
        Scribo, scribis, scripsi, scriptum, scribere. Escrire.
    \
        Corticibus scribere. Propert. En escorce.
    \
        Scribere sua manu. Cic. Escrire de sa propre main.
    \
        Alicui salutem scribere. Plaut. Le saluer, ou se recommander à luy par lettres.
    \
        Scribere. Terent. Escrire, Composer, ou faire quelque euvre et livre.
    \
        De malis Graecis Latine scripta deterius. Ci. Livres plus mal couchez en Latin, qu'ils n'estoyent en Grec dont ils sont prins.
    \
        Aliquem haeredem scribere. Martial. Faire son heritier.
    \
        Scribere seruo libertatem. Vlp. Luy laisser liberté par testament, Ordonner par testament qu'il soit mis en liberté.
    \
        Nummos alicui scribere. Plautus. Faire bailler argent par la banque.
    \
        Supplementum scribere legionibus. Cic. Parfournir les legions.
    \
        In animo scribere. Terent. Imprimer en l'esprit.
    \
        In aqua scribere. Catul. Oublier.
    \
        Scribere. Plin. Peindre.

    Dictionarium latinogallicum > scribo

  • 23 laureātus

        laureātus adj.    [laurea], crowned with laurel, laureate, laurelled: imago: fasces: litterae, announcing a victory (bound up with bay-leaves), L.: tabellae, L.— Plur f. as subst. (sc. litterae), Ta.
    * * *
    laureata, laureatum ADJ

    w/litterae -- bringing news of victory

    Latin-English dictionary > laureātus

  • 24 doctrina

    doctrīna, ae, f. [doctor], teaching, instruction (class.; cf.: litterae, artes, disciplina, praecepta, scientia, humanitas).
    I.
    Prop.:

    non aliqua mihi doctrina tradita, sed in rerum usu causisque tractata,

    Cic. de Or. 1, 48, 208; 1, 3, 11; id. Off. 44, 155:

    puerilis,

    id. de Or. 3, 31, 125; id. Mur. 30, 63; id. Sest. 56; Quint. 2, 8, 3; 6, 3, 12; 12, 2, 1 (in these passages of Quint. opp. natura; cf. also Hor. Ep. 1, 18, 100); id. 2, 12, 8; Hor. C. 4, 4, 33 et saep.—
    II.
    Transf.
    A.
    Object., the knowledge imparted by teaching, i. e. science, erudition, learning:

    est unum perfugium doctrina ac litterae, quibus semper usi sumus,

    Cic. Fam. 6, 12 fin.;

    so with litterae,

    id. Rep. 2, 10; Quint. 11, 1, 89; cf.

    also: nonnulli litteris ac studiis doctrinae dediti,

    Cic. Balb. 1, 3; and with the latter cf. id. Rep. 1, 9 fin.; id. Or. 10, 34; id. Cael. 10, 24:

    malis studiis malisque doctrinis,

    id. Leg. 2, 15 fin.; cf. id. Rep. 1, 17 fin.:

    Piso Graecis doctrinis eruditus,

    id. Brut. 67, 236; cf. id. Arch. 7; id. N. D. 3, 9, 23; id. Q. Fr. 1, 1, 7 fin.; id. Rep. 1, 36; id. de Or. 3, 34, 139:

    ad domesticum morem adventiciam doctrinam adhibere,

    id. Rep. 3, 3:

    me omnis ars et doctrina liberalis et maxime philosophia delectavit,

    id. Fam. 4, 4, 4; cf. id. de Or. 3, 32, 127; id. Ac. 2, 1:

    dicendi,

    i. e. rhetoric, id. Part. 1, 3:

    auctor doctrinae ejus (sc. Numae),

    Liv. 1, 18:

    doctrina deos spernens,

    id. 10, 40 et saep.—
    B.
    Subject., the habit produced by instruction, principle:

    mala studia malaeque doctrinae,

    Cic. Leg. 2, 15 fin.:

    neque id fecit naturā solum, sed etiam doctrinā,

    Nep. Att. 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > doctrina

  • 25 exemplum

    exemplum, i, n. [eximo], orig., what is taken out as a sample (cf. eximius, from eximo), a sample.
    I.
    Prop. (cf. exemplar, specimen):

    purpurae, tritici,

    Auct. Her. 4, 6, 9.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    An imitation, image, portrait taken from something; a draught, transcript, copy.
    1.
    Hic quoque exemplum reliquit, Plaut. Ps. 2, 2, 56; cf.:

    o Apella, o Zeuxis pictor, Cur numero estis mortui? hinc exemplum ut pingeretis: Nam alios pictores nihil moror hujusmodi tractare exempla,

    id. Poen. 5, 4, 102 sq.; and in a pun with the follg. signif. under B.: Th. Exempla edepol faciam ego in te. Tr. Quia placeo, exemplum expetis, id. Most. 5, 1, 67:

    aedes probant: sibi quisque Inde exemplum expetunt,

    a sketch, draught, id. ib. 1, 2, 21; cf. id. ib. 3, 2, 75 sq.:

    Pompeii litterarum ad consulem exemplum attulit: Litterae mihi a L. Domitio allatae sunt: earum exemplum infra scripsi... Deinde supposuit exemplum epistolae Domitii, quod ego ad te pridie miseram,

    a transcript, copy, Cic. Att. 8, 6, 1 sq.; 8, 11, 6; 7, 23, 3; id. Fam. 9, 26, 3; Ov. Tr. 1, 7, 23 al.—
    2.
    An equal, parallel:

    clarissimum Homeri inluxit ingenium, sine exemplo maximum,

    Vell. 1, 5, 1.—
    B.
    A sample for imitation, instruction, proof, a pattern, model, original, example, precedent, case (the predominant meaning of the word).
    1.
    In gen.:

    ut mutum in simulacrum ex animali exemplo veritas transferatur,

    from a living model, original, Cic. Inv. 2, 1, 2; cf.:

    feruntur enim ex optimis naturae et veritatis exemplis,

    id. Off. 3, 17, 69:

    propones illi exempla ad imitandum,

    id. Phil. 10, 2, 5; cf.:

    habere exemplum ad imitandum (corresp. to exemplar),

    id. Mur. 31, 66; and:

    nostris exemplo fuit ad imitandum,

    Suet. Gramm. 2:

    exposita ad exemplum nostra re publica,

    Cic. Rep. 1, 46 fin.; cf. id. ib. 2, 31 fin.:

    loquimur de iis amicis, qui ante oculos sunt... Ex hoc numero nobis exempla sumenda sunt,

    id. Lael. 11, 38:

    aliquem ex barbatis illis exemplum imperii veteris, imaginem antiquitatis,

    id. Sest. 8, 19:

    a sapiente petitur exemplum,

    id. Off. 3, 4, 16:

    exemplum a me petere,

    Liv. 7, 32, 12:

    ab eodem Pompeio omnium rerum egregiarum exempla sumantur,

    Cic. de Imp. Pomp. 15, 44:

    ab se ipso exemplum capi posse,

    Liv. 1, 49, 2; cf.:

    cum et ipse sis quasi unicum exemplum antiquae probitatis et fidei,

    Cic. Rep. 3, 5:

    quod in juventute habemus illustrius exemplum veteris sanctitatis?

    id. Phil. 3, 6, 15:

    innocentiae,

    id. de Or. 1, 53, 229:

    qua in muliere etiam nunc quasi exempli causa vestigia antiqui officii remanent,

    as a pattern, example, id. Rosc. Am. 10, 27 (cf. infra, 2.):

    eum virum, unde pudoris pudicitiaeque exempla peterentur,

    id. Deiot. 10, 28:

    firmare animum constantibus exemplis (for constantiae),

    Tac. A. 16, 35; cf.:

    exemplum modestum,

    id. H. 2, 64:

    vitiosi principes plus exemplo quam peccato nocent,

    by their example, Cic. Leg. 3, 14, 32:

    (Tullus Hostilius) de imperio suo, exemplo Pompilii, populum consuluit curiatim,

    id. Rep. 2, 17:

    quod autem exemplo nostrae civitatis usus sum, etc.,

    id. ib. 2, 39: atrox videbatur Appi sententia;

    rursus Vergini Larciique exemplo haud salubres,

    i. e. judged by the precedent, Liv. 2, 30 init.:

    divinare morientes etiam illo exemplo confirmat Posidonius, quo affert, etc.,

    by that example, that case, Cic. Div. 1, 30, 64; id. Inv. 1, 30, 49; cf.:

    hinc illa et apud Graecos exempla... levitatis Atheniensium crudelitatisque in amplissimos cives exempla,

    id. Rep. 1, 3:

    datum in omnes provincias exemplum,

    Tac. A. 1, 78; so,

    dare exemplum,

    to set the example, id. ib. 4, 50:

    tertia legio exemplum ceteris praebuit,

    id. H. 2, 85; 4, 52; Val. Max. 3, 6, 5.—
    2.
    Esp. in phrase: exempli causā or gratiā, for instance, for an example (cf. Krebs, Antibarb. p. 437):

    exempli causa paucos nominavi,

    for example's sake, Cic. Phil. 13, 2, 2; cf.:

    quia in alicujus libris exempli causa id nomen invenerant, putarunt, etc.,

    id. Mur. 12, 27; id. Inv. 1, 37, 66:

    haec exempli gratia sufficient,

    Quint. 9, 2, 56; cf.:

    pauca exempli gratia ponam,

    id. 6, 5, 6; 5, 10, 110; cf.:

    ex quibus in exemplum pauca subjeci,

    Suet. Tib. 21 et saep.:

    venit in exemplum furor,

    teaches, Ov. F. 4, 243; cf. Just. 23, 3.—
    3.
    In partic., a warning example, an example, warning, punishment (rare):

    exemplum statuite in me, ut adolescentuli vobis placere studeant potius quam sibi,

    Ter. Heaut. prol. 51; cf.:

    quibus liberi sunt, statuite exemplum, quantae poenae in civitate sint hominibus istiusmodi comparatae,

    Auct. Her. 4, 35, 47:

    simile in superiore parte provinciae edere exemplum severitatis tuae,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 2, 5; cf. Tac. A. 3, 36 fin.; so,

    edere exempla in aliquem,

    Ter. Eun. 5, 7, 21; Caes. B. G. 1, 31, 12; Liv. 29, 27, 4:

    ut ne viderem, quae futura exempla dicunt in eum indigna,

    Ter. Eun. 5, 4, 24:

    habet aliquid ex iniquo omne magnum exemplum,

    Tac. A. 14, 44:

    meritum quidem novissima exempla Mithridatem,

    i. e. the punishment of death, id. ib. 12, 20:

    esse in exemplo,

    to serve as a warning, Ov. M. 9, 454; cf. Vulg. Judae, 7 al.:

    exemplo supplicii reliquos deterrere,

    Hirt. B. G. 8, 44, 1.—
    4.
    Law t. t., a precedent:

    ad exemplum trahere,

    Just. Inst. 1, 2, 6:

    alicui sine exemplo subvenire,

    id. ib. —
    C.
    A way, manner, kind, nature:

    multi more isto atque exemplo vivunt,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 11; cf.:

    negat se more et exemplo populi Romani posse iter ulli per provinciam dare,

    Caes. B. G. 1, 8, 3:

    uno exemplo ne omnes vitam viverent,

    Plaut. Mil. 3, 1, 132:

    istoc exemplo,

    id. ib. 2, 4, 6:

    quot me exemplis ludificatust,

    id. Ep. 5, 2, 6:

    eodem exemplo, quo,

    Liv. 31, 12, 3:

    ad hoc exemplum,

    Plaut. Mil. 2, 4, 6:

    quod ad exemplum,

    id. Trin. 4, 2, 76 et saep.—Hence often of methods or examples of punishment (cf. 3. supra):

    quando ego te exemplis pessumis cruciavero,

    Plaut. Capt. 3, 5, 33:

    omnibus exemplis crucior,

    id. Bacch. 5, 1, 6; cf. id. Most. 1, 3, 35; 55; 5, 1, 67.—Freq. of the tenor, purport, contents of a letter, etc.:

    litterae uno exemplo,

    i. e. of the same tenor, Cic. Fam. 4, 4, 1; 10, 5, 1:

    scribere bis eodem exemplo,

    id. ib. 9, 16, 1:

    testamentum duplex... sed eodem exemplo,

    Suet. Tib. 76:

    Capua litterae sunt allatae hoc exemplo: Pompeius mare transiit, etc.,

    Cic. Att. 9, 6, 3:

    (litterarum) exemplum componere,

    id. Agr. 2, 20, 53; Suet. Calig. 55.

    Lewis & Short latin dictionary > exemplum

  • 26 exprimo

    ex-prĭmo, pressi, pressum, 3, v. a. [premo], to press or squeeze out, to force out (class.).
    I.
    Lit.:

    oleum ex malobathro,

    Plin. 12, 26, 59, § 129:

    sucum expresso semini,

    id. 20, 1, 2, § 3:

    sucum flore,

    id. 21, 19, 74, § 127:

    sucum radici,

    id. 27, 13, 109, § 136; cf.: vinum palmis, oleum sesamae (dat.), id. 6, 28, 32, § 161:

    oleum amygdalis,

    id. 13, 1, 2, § 8:

    sudorem de corpore,

    Lucr. 5, 487:

    lacrimulam oculos terendo,

    Ter. Eun. 1, 1, 23:

    si nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen,

    Cic. Div. 2, 19, 44:

    liquorem per densa foramina (cribri),

    Ov. M. 12, 438; cf.:

    aquam in altum,

    Plin. 31, 3, 23, § 39:

    aquam in altitudinem,

    Vitr. 8, 7:

    quantum has (turres) quotidianus agger expresserat,

    had carried up, raised, Caes. B. G. 7, 22, 4 Oud.:

    pecuniam alicui,

    Suet. Oth. 5; id. Vesp. 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    With an object denoting that out of which something is pressed or squeezed, to press, squeeze, wring:

    spongiam ex oleo vel aceto,

    Cels. 5, 24 med.:

    lanam ex vino vel aceto,

    Plin. 29, 2, 9, § 31; cf.:

    Venus madidas exprimit imbre comas,

    Ov. A. A. 3, 224:

    spongiae expressae inter duas tabulas,

    Plin. 31, 11, 47, § 128:

    oleam,

    id. 12, 27, 60, § 130:

    folia rosae,

    id. 21, 18, 73, § 122:

    tuberculum,

    id. 11, 11, 12, § 29.—
    2.
    To form by pressure, to represent, form, model, portray, express (mostly poet. and in postAug. prose;

    freq. in the elder Pliny): (faber) et ungues exprimet et molles imitabitur aere capillos,

    Hor. A. P. 33; cf.:

    alicujus furorem... verecundiae ruborem,

    Plin. 34, 14, 40, § 140:

    expressa in cera ex anulo imago,

    Plaut. Ps. 1, 1, 54:

    imaginem hominis gypso e facie ipsa,

    Plin. 35, 12, 44, § 153; cf.:

    effigiem de signis,

    id. ib.:

    optime Herculem Delphis et Alexandrum, etc.,

    id. 34, 8, 19, § 66 et saep.:

    vestis stricta et singulos artus exprimens,

    exhibiting, showing, Tac. G. 17:

    pulcher aspectu sit athleta, cujus lacertos exercitatio expressit,

    has well developed, made muscular, Quint. 8, 3, 10.
    II.
    Trop.
    A.
    To squeeze or wring out, to extort, wrest, elicit: lex, quam ex natura ipsa arripuimus, hausimus, expressimus, qs. pressed out, Cic. Mil. 4, 10:

    utilitas expressit nomina rerum,

    has imposed, Lucr. 5, 1029: cf.:

    cum ab iis saepius quaereret, neque ullam omnino vocem exprimere posset,

    Caes. B. G. 1, 32, 3:

    expressa est Romanis necessitas obsides dandi,

    Liv. 2, 13, 4:

    confessionem concessi maris hosti,

    id. 37, 31, 5:

    confessionem cruciatu,

    Suet. Galb. 10:

    deditionem ultimā necessitate,

    Liv. 8, 2, 6:

    pecunia vi expressa et coacta,

    Cic. Verr. 2, 2, 69, § 165:

    tu si tuis blanditiis a Sicyoniis nummulorum aliquid expresseris,

    Cic. Att. 1, 19, 9:

    risum magis quam gemitum,

    Plin. Ep. 4, 7, 7 et saep.—With ut:

    expressi, ut conficere se tabulas negaret,

    have constrained, Cic. Verr. 2, 3, 47, § 112:

    expressit, ut polliceretur,

    Curt. 6, 7. —
    B.
    Transf. (acc. to I. B. 2.), to imitate, copy, represent, to portray, describe, express, esp. in words (cf. reddo):

    cum magnitudine animi tum liberalitate vitam patris et consuetudinem expresserit,

    i. e. imitated, Cic. Rab. Post. 2, 4:

    lex expressa ad naturam,

    id. Leg. 2, 5, 13:

    vitia imitatione ex aliquo expressa,

    id. de Or. 3, 12, 47:

    rem ante oculos ponit, cum exprimit omnia perspicue, ut res prope dicam manu tentari possit,

    Auct. Her. 4, 40, 62; cf. id. ib. §

    63: hanc speciem Pasiteles caelavit argento et noster expressit Archias versibus,

    Cic. Div. 1, 36, 79:

    mores alicujus oratione,

    id. de Or. 2, 43, 184:

    multas nobis imagines fortissimorum virorum expressas scriptores Graeci et Latini reliquerunt,

    id. Arch. 6, 14; cf. id. ib. 12, 30:

    in Platonis libris omnibus fere Socrates exprimitur,

    id. de Or. 3, 4, 15: Mithridaticum bellum magnum atque difficile totum ab hoc expressum est, depicted to the life, id. Arch. 9, 21; cf.:

    ut Euryalum exprimat infans,

    may resemble, Juv. 6, 81.—With rel.-clause as object:

    diligenter, quae vis subjecta sit vocibus,

    id. Fin. 2, 2, 6:

    exprimere non possum, quanto sim gaudio affectus,

    tell, express, Plin. Ep. 5, 15, 2; Vell. 2, 124, 1:

    verbis exprimere quid quis sentiat,

    Plin. Ep. 5, 16, 7:

    quod exprimere dicendo sensa possumus,

    Cic. de Or. 1, 8, 32:

    mores in scriptis exprimere,

    Suet. Vit. Ter. 4.—Of translating into another language, to render, translate:

    si modo id exprimere Latine potuero,

    Cic. Rep. 1, 43; cf. id. ib. 1, 44: katalêpsin, verbum e verbo exprimentes comprehensionem dicemus, id. Ac. 2, 10, 31:

    nec tamen exprimi verbum e verbo necesse erit,

    id. Fin. 3, 4, 15; cf.:

    verbum de verbo expressum extulit,

    Ter. Ad. prol. 11:

    fabellae Latinae ad verbum de Graecis expressae,

    Cic. Fin. 1, 2, 4; Plin. Ep. 4, 18, 1.—Of words, to pronounce, utter:

    nolo exprimi litteras putidius nolo obscurari neglegentius,

    with affected distinctness, Cic. de Or. 3, 11, 41:

    verba,

    Quint. 1, 2, 6; 9, 4, 10; 40 al.—Rarely of a personal object:

    oratorem imitando effingere atque exprimere,

    Cic. de Or. 2, 22, 90:

    moderatorem rei publicae nostris libris diligenter expressimus,

    id. Att. 8, 11, 1.—Hence, expressus, a, um, P. a., clearly exhibited, prominent, distinct, visible, manifest, clear, plain, express (syn. solidus, opp. adumbratus).
    A.
    Lit.:

    species deorum, quae nihil concreti habeat, nihil solidi, nihil expressi, nihil eminentis,

    Cic. N. D. 1, 27, 75; cf.:

    litterae lituraeque omnes assimulatae, expressae,

    id. Verr. 2, 2, 77, § 189:

    corpora lacertis expressa,

    powerful, muscular, Quint. 8 praef. §

    19: protinus omnibus membris, expressus infans,

    fully formed, id. 2, 4, 6.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.:

    habuit Catilina permulta maximarum non expressa signa, sed adumbrata virtutum,

    Cic. Cael. 5, 12; cf.:

    est gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata,

    id. Tusc. 3, 2, 3 (v. Madv. ad Cic. Fin. 5, 22, 62, p. 723 sq.):

    indicia solida et expressa,

    id. Planc. 12; cf.:

    veri juris germanaeque justitiae solida et expressa effigies,

    id. Off. 3, 17, 69:

    expressa sceleris vestigia,

    id. Rosc. Am. 22, 62:

    expressiora et illustriora,

    id. Fam. 1, 7, 9; cf. Plin. Ep. 5, 15, 3; and:

    quid expressius atque signatius in hanc causam?

    Tert. Res. Carn. 3.—
    2.
    Expressa carmina Battiadae, translated, Cat. 65, 16.—Of distinct pronunciation:

    vitia oris emendet, ut expressa sint verba, ut suis quaeque litterae sonis enuntientur,

    Quint. 1, 11, 4:

    expressior sermo,

    id. 1, 1, 37:

    expressior loquacitas generi picarum est,

    Plin. 10, 42, 59, § 118. —In a bad sense, of a too emphatic, affected pronunciation: sonus erat dulcis: litterae neque expressae neque oppressae, ne aut obscurum esset aut putidum, Cic Off. 1, 37, 133.—Hence, adv.: expressē.
    * 1.
    Lit., with pressure, strongly:

    artus expressius fricare,

    Scrib. Comp. 198.—
    2.
    Trop., expressly, distinctly, clearly:

    conscripta exempla,

    Auct. Her. 4, 7, 10:

    quod ipsum expressius Hesiodus hoc versu significavit,

    Col. 11, 1, 29.—Of pronunciation, distinctly:

    ut ea (R littera) a nullo expressius efferretur,

    Val. Max. 8, 7, 1 ext.

    Lewis & Short latin dictionary > exprimo

  • 27 laureatae

    laurĕātus, a, um, adj. [laurea], crowned or decked with laurel, laureate:

    imago,

    Cic. Mur. 41, 88:

    lictores,

    id. Att. 7, 10, 1:

    fasces,

    id. Div. 1, 28, 59:

    legiones,

    Liv. 45, 39: litterae, a letter announcing a victory (so called because bound up with bay-leaves), a laurelled letter, id. 45, 1:

    litterae a Postumio laureatae sequuntur,

    id. 5, 28 fin.:

    tabellae,

    id. 45, 1.— Subst.: laurĕātae, ārum (sc. litterae), a letter announcing a victory:

    ne laureatis quidem gesta prosecutus est,

    Tac. Agr. 18 fin.; cf. laurus.

    Lewis & Short latin dictionary > laureatae

  • 28 laureatus

    laurĕātus, a, um, adj. [laurea], crowned or decked with laurel, laureate:

    imago,

    Cic. Mur. 41, 88:

    lictores,

    id. Att. 7, 10, 1:

    fasces,

    id. Div. 1, 28, 59:

    legiones,

    Liv. 45, 39: litterae, a letter announcing a victory (so called because bound up with bay-leaves), a laurelled letter, id. 45, 1:

    litterae a Postumio laureatae sequuntur,

    id. 5, 28 fin.:

    tabellae,

    id. 45, 1.— Subst.: laurĕātae, ārum (sc. litterae), a letter announcing a victory:

    ne laureatis quidem gesta prosecutus est,

    Tac. Agr. 18 fin.; cf. laurus.

    Lewis & Short latin dictionary > laureatus

  • 29 Liber

    1.
    līber, ĕra, ĕrum (old form, loebesum et loebertatem antiqui dicebant liberum et libertatem. Ita Graeci loibên et leibein, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.; cf. 2. Liber), adj. [Gr. root liph-, liptô, to desire; cf. Sanscr. lub-dhas, desirous; Lat. libet, libido], that acts according to his own will and pleasure, is his own master; free, unrestricted, unrestrained, unimpeded, unshackled; independent, frank, open, bold (opp. servus, servilis).
    I.
    In gen.; constr. absol., with ab, the abl., and poet. also with gen.
    (α).
    Absol.:

    dictum est ab eruditissimis viris, nisi sapientem liberum esse neminem. Quid est enim libertas? Potestas vivendi ut velis,

    Cic. Par. 5, 1, 33:

    an ille mihi liber, cui mulier imperat, cui leges imponit, praescribit, jubet, vetat? etc.,

    id. ib. 5, 2, 36:

    ad scribendi licentiam liber,

    id. N. D. 1, 44, 123:

    agri immunes ac liberi,

    Cic. Verr. 2, 2, 69, § 166:

    integro animo ac libero causam defendere,

    unprejudiced, unbiased, id. Sull. 31, 86:

    liberi ad causas solutique veniebant,

    not under obligations, not bribed, id. Verr. 2, 2, 78 § 192; cf.:

    libera lingua,

    Plaut. Cist. 1, 2, 9:

    cor liberum,

    id. Ep. 1, 2, 43:

    vocem liberam mittere adversus aliquem,

    Liv. 35, 32, 6:

    libera verba animi proferre,

    Juv. 4, 90: judicium [p. 1057] audientium relinquere integrum ac liberum, Cic. Div. 2, 72, 150:

    aliquid respuere ingenuo liberoque fastidio,

    id. Brut. 67, 236:

    libero tempore, cum soluta nobis est eligendi optio,

    id. Fin. 1, 10, 33:

    tibi uni vexatio direptioque sociorum impunita fuit ac libera,

    id. Cat. 1, 7, 18:

    pars quaestionum vaga et libera et late patens,

    id. de Or. 2, 16, 67:

    liberum arbitrium eis populo Romano permittente,

    Liv. 31, 11 fin.; cf. id. 37, 1, 5:

    mandata,

    full powers, unlimited authority, id. 37, 56; 38, 8:

    fenus,

    unlimited, id. 35, 7: custodia, free custody (i. e. confinement to a house or to a town), id. 24, 45; Vell. 1, 11, 1;

    v. custodia, II.: legatio, v. legatio: suffragia,

    the right of voting freely, Juv. 8, 211:

    locus,

    free from intruders, undisturbed, secure, Plaut. Poen. 1, 1, 49; 3, 2, 25; id. Cas. 3, 2, 4: aedes, a free house, free dwelling (assigned to the use of ambassadors of friendly nations during their stay in Rome), Liv. 30, 17 fin.; 35, 23; 42, 6:

    lectulus,

    i. e. not shared with a wife, Cic. Att. 14, 13, 5: toga ( poet. for virilis toga), a man's (prop. of one who is his own master), Ov. F. 3, 771:

    vestis,

    id. ib. 3, 777:

    libera omnia sibi servare,

    to reserve to one's self full liberty, Plin. Ep. 1, 5.— Comp.:

    hoc liberiores et solutiores sumus, quod, etc.,

    Cic. Ac. 2, 3, 8:

    est finitimus oratori poëta, numeris astrictior paulo, verborum licentia liberior,

    id. de Or. 1, 16, 70:

    liberiores litterae,

    id. Att. 1, 13, 1:

    amicitia remissior esse debet et liberior et dulcior,

    freer, more unrestrained, more cheerful, id. Lael. 18 fin.:

    paulo liberior sententia,

    Quint. 4, 2, 121:

    liberior in utramque partem disputatio,

    id. 7, 2, 14:

    fusiores liberioresque numeri,

    id. 9, 4, 130:

    officia liberiora plenioraque,

    id. 6, 1, 9:

    (flumina) campo recepta Liberioris aquae,

    freer, less impeded, Ov. M. 1, 41; cf.:

    (Tiberinus) campo liberiore natat,

    freer, opener, id. F. 4, 292:

    liberiore frui caelo,

    freer, opener, id. M. 15, 301.— Sup.:

    liberrimum hominum genus, comici veteres tradunt, etc.,

    the frankest, most free-spoken, Quint. 12, 2, 22; cf.:

    liberrime Lolli,

    most frank, most ingenuous, Hor. Ep. 1, 18, 1:

    indignatio,

    id. Epod. 4, 10.—
    (β).
    Free or exempt from, void of; with ab:

    Mamertini vacui, expertes, soluti ac liberi fuerunt ab omni sumptu, molestia, munere,

    Cic. Verr. 2, 4, 10, § 23; cf.:

    (consul) solutus a cupiditatibus, liber a delictis,

    id. Agr. 1, 9, 27:

    ab observando homine perverso liber,

    id. Att. 1, 13, 2:

    liber a tali irrisione Socrates, liber Aristo Chius,

    id. Ac. 2, 39, 123:

    ab omni animi perturbatione liber,

    id. Off. 1, 20, 67; id. N. D. 2, 21, 55:

    loca abdita et ab arbitris libera,

    id. Att. 15, 16, B:

    libera a ferro crura,

    Ov. P. 1, 6, 32:

    animus liber a partibus rei publicae,

    Sall. C. 4.—
    (γ).
    With abl.:

    animus omni liber curā et angore,

    free from, without, Cic. Fin. 1, 15:

    animus religione,

    Liv. 2, 36:

    animus cogitationibus aliis,

    Quint. 11, 2, 35:

    mens omnibus vitiis,

    id. 12, 1, 4; cf.:

    liberis odio et gratia mentibus,

    id. 5, 11, 37:

    omni liber metu,

    Liv. 7, 34:

    liber invidia,

    Quint. 12, 11, 7:

    equus carcere,

    Ov. Am. 2, 9, 20.—
    (δ).
    With gen. ( poet.):

    liber laborum,

    Hor. A. P. 212:

    fati gens Lydia,

    Verg. A. 10, 154:

    curarum,

    Luc. 4, 384. — Comp.:

    liberior campi,

    having a wider space, Stat. S. 4, 2, 24.—
    (ε).
    Liberum est, with subject-clause:

    quam (opinionem) sequi magis probantibus liberum est,

    it is free, permitted, allowable, Quint. 6, 3, 112; Plin. Ep. 1, 8:

    dies eligere certos liberum erat,

    Plin. 30, 2, 6, § 16.—So in abl. absol.:

    libero, quid firmaret mutaretve,

    Tac. A. 3, 60.
    II.
    In partic.
    A.
    Free, in a social point of view, not a slave (opp. servus;

    also to ingenuus): neque vendendam censes quae libera est,

    Ter. Ad. 2, 1, 40; cf. id. ib. v. 28:

    dis habeo gratiam quom aliquot affuerunt liberae, because slaves were not permitted to testify,

    id. And. 4, 4, 32; opp. ingenuus, free-born:

    quid ea? ingenuan' an festucā facta e servā liberast?

    Plaut. Mil. 1, 1, 14:

    in jure civili, qui est matre liberā, liber est,

    Cic. N. D. 3, 18, 45; id. Caecin. 36, 96:

    si neque censu, neque vindictā, nec testamento liber factus est (servus), non est liber,

    id. Top. 2, 10:

    quae (assentatio) non modo amico, sed ne libero quidem digna est,

    of a freeman, id. Lael. 24, 89; Quint. 11, 1, 43:

    liberorum hominum alii ingenui sunt, alii libertini,

    Gai. Inst. 1, 10; cf. sqq.: ex ancilla et libero jure gentium servus nascitur, id. ib. 1, 82; cf. § 85; Paul. Sent. 2, 24, 1 sqq.—
    B.
    Free, in a political point of view;

    said both of a people not under monarchical rule and of one not in subjection to another people,

    Cic. Rep. 1, 32, 48; cf.:

    ut ex nimia potentia principum oritur interitus principum, sic hunc nimis liberum populum libertas ipsa servitute afficit,

    id. ib. 1, 44, 68:

    liber populus,

    id. ib. 3, 34, 46:

    (Demaratus) vir liber ac fortis,

    democratic, republican, fond of liberty, id. ib. 2, 19, 34:

    civitates liberae atque immunes,

    free from service, Liv. 37, 55:

    provinciae civitatesque liberae,

    Suet. Vesp. 8:

    libera ac foederata oppida,

    id. Calig. 3:

    Roma patrem patriae Ciceronem libera dixit,

    Juv. 8, 244.—
    C.
    In a bad sense, esp. with reference to sensual pleasure, unbridled, unchecked, unrestrained, licentious:

    quam liber harum rerum multarum siet (Juppiter),

    Plaut. Am. prol. 105:

    adulescens imprudens et liber,

    Ter. Eun. 3, 1, 40; cf.:

    sit adulescentia liberior,

    somewhat freer, Cic. Cael. 18, 42:

    amores soluti et liberi,

    id. Rep. 4, 4, 4:

    consuetudo peccandi,

    id. Verr. 2, 3, 76, § 177.—Hence, adv.: lībĕrē, freely, unrestrictedly, without let or hinderance; frankly, openly, boldly:

    qui nihil dicit, nihil facit, nihil cogitat denique, nisi libenter ac libere,

    Cic. Par. 5, 1, 34:

    animus somno relaxatus solute movetur et libere,

    id. Div. 2, 48, 100:

    respirare,

    id. Quint. 11, 39:

    constanter et libere (me gessi),

    id. Att. 4, 16, 9:

    consilium dare,

    id. Lael. 13, 44:

    aliquid magis accusatorie quam libere dixisse,

    id. Verr. 2, 2, 72, § 176:

    omnia libere fingimus et impune,

    Quint. 6, 1, 43:

    ut ingredi libere (oratio), non ut licenter videatur errare,

    Cic. Or. 23, 77.— Comp.:

    liberius vivendi fuit potestas,

    Ter. And. 1, 1, 23:

    loqui,

    Cic. Planc. 13, 33:

    fortius liberiusque defendere,

    Quint. 12, 1, 21:

    liberius si Dixero quid,

    Hor. S. 1, 4, 103:

    maledicere,

    id. ib. 2, 8, 37:

    longius et liberius exseritur digitus,

    Quint. 11, 3, 92; cf. id. 11, 3, 97:

    ipsaque tellus Omnia liberius, nullo poscente, ferebat,

    freely, of itself, spontaneously, Verg. G. 1, 127.
    2.
    līber, ĕri ( gen. plur. liberūm, Att. ap. Cic. Tusc. 3, 9; Turp. ap. Non. 495, 26; Cic. Verr. 2, 1, 15, § 40; 2, 1, 30, § 77; Tac. A. 2, 38; 3, 25 saep.; cf. Cic. Or. 46, 155;

    but also: liberorum,

    Cic. Verr. 2, 1, 30, § 76; 2, 5, 42, § 109), m. [1. liber], a child.
    I.
    Sing. (post-class. and rare):

    si quis maximam portionem libero relinquat,

    Cod. Just. 3, 28, 33; 5, 9, 8 fin.; Quint. Decl. 2, 8.—
    II.
    Plur., children (freq.; but in class. Lat. only of children with reference to their parents: pueri = children in general, as younger than adulescentes; cf. Krebs, Antibarb. p. 657 sq.).
    A.
    Lit.: liberorum genus, Enn. ap. Cic. Or. 46, 155 (Trag. v. 347 Vahl.): liberorum sibi quaesendum gratia, id. ap. Fest. p. 258 Müll. (Trag. v. 161 Vahl.):

    cum conjugibus et liberis,

    Cic. Att. 8, 2, 3:

    eum ex C. Fadii filiā liberos habuisse,

    id. ib. 16, 11, 1:

    liberos procreare,

    id. Tusc. 5, 37, 109:

    suscipere liberos,

    id. Verr. 2, 3, 69, § 161:

    per liberos te precor,

    Hor. Epod. 5, 5:

    dulces,

    id. ib. 2, 40:

    parvuli,

    Quint. 2, 15, 8;

    opp. parentes,

    id. 11, 1, 82; 3, 7, 18; 26; 6, 1, 18; 6, 5 al.: mater quae liberos, quasi oculos (amisit), orba est, Sulp. ap. Paul. ex Fest. p. 182 Müll.: jus trium liberorum, under the emperors, a privilege enjoyed by those who had three legitimate children (it consisted in the permission to fill a public office before one's twenty-fifth year, and in freedom from personal burdens); this privilege was sometimes also bestowed on those who had fewer than three children, or even none at all; also of one child:

    non est sine liberis, cui vel unus filius unave filia est,

    Dig. 50, 16, 148; Plaut. Aul. 4, 10, 6; Ter. Hec. 2, 1, 15; id. Heaut. 1, 1, 99; id. And. 5, 3, 20; Cic. Phil. 1, 1, 2; id. de Imp. Pomp. 12, 33; id. Verr. 2, 1, 15, § 40; ib. 30, § 76 Zumpt; cf. also Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

    neque ejus legendam filiam (virginem Vestalem)... qui liberos tres haberet,

    Gell. 1, 12, 8:

    uxores duxerant, ex quibus plerique liberos habebant,

    Caes. B. C. 3, 110, 2.—Of grandchildren and great-grandchildren:

    liberorum appellatione nepotes et pronepotes ceterique qui ex his descendunt, continentur,

    Dig. 50, 16, 220; cf.:

    liberi usque ad trinepotem, ultra hos posteriores vocantur,

    ib. 38, 10, 10, § 7:

    habitus sis in liberum loco,

    Cic. Verr. 2, 1, 15, § 40.—
    2.
    Esp.
    (α).
    Of sons (opp. daughters):

    procreavit liberos septem totidemque filias,

    Hyg. Fab. 9.—
    (β).
    Of children in gen. = pueri:

    praecepta Chrysippi de liberorum educatione,

    Quint. 1, 11, 17; cf.: Catus aut de liberis educandis, the title of a book by Varro, v. Gell. 4, 19, 2; Macr. S. 3, 6, 5.—
    B.
    Transf., of animals, young:

    liberis orbas oves,

    Plaut. Capt. 4, 2, 38.—Comically:

    quaerunt litterae hae sibi liberos: alia aliam scandit,

    Plaut. Ps. 1, 1, 23.
    3.
    Līber, ĕri (Sabine collat. form, loebasius, acc. to Serv. Verg. G. 1, 7; cf. 1. liber, and libertas init.), m. [Gr. leibô, to pour; loibê, a drink - offering; Lat. libare], an old Italian deity, who presided over planting and fructification; afterwards identified with the Greek Bacchus:

    hunc dico Liberum Semelā natum, non eum, quem nostri majores auguste sancteque Liberum cum Cerere et Libera consecraverunt. Sed quod ex nobis natos liberos appellamus, idcirco Cerere nati nominati sunt Liber et Libera: quod in Libera servant, in Libero non item,

    Cic. N. D. 2, 24, 62; cf. Serv. Verg. G. 1, 5; Cic. Leg. 2, 8, 19:

    tertio (invocabo) Cererem et Liberum, quod horum fructus maxime necessarii ad victum: ab his enim cibus et potio venit e fundo,

    Varr. R. R. 1, 1, 5:

    Liber et alma Ceres,

    Verg. G. 1, 7:

    ex aede Liberi,

    Cic. Verr. 2, 4, 57, § 128;

    in a pun with 1. liber,

    Plaut. Capt. 3, 4, 46; cf. id. Curc. 1, 2, 21; id. Stich. 5, 4, 17; so in a pun with liber, free:

    quiaque adeo me complevi flore Liberi, Magis libera uti lingua collibitum est mihi,

    Plaut. Cist. 1, 2, 8; cf.:

    salve, anime mi, lepos Liberi, ut veteris ego sum cupida, etc.,

    id. Curc. 1, 2, 3.— Connected with pater:

    sic factum, ut Libero patri repertori vitis hirci immolarentur,

    Varr. R. R. 1, 2, 19:

    Romulus et Liber pater,

    Hor. Ep. 2, 1, 5:

    per vestigia Liberi patris,

    Plin. 4, 10, 17, § 39:

    patre favente Libero fetis palmitibus,

    Col. 3, 21, 3:

    Libero patri in monte res divina celebratur,

    Macr. S. 1, 18, 4.—
    B.
    Meton., wine:

    illud, quod erat a deo donatum, nomine ipsius dei nuncupabant: ut cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Liberum: ex quo illud Terentii (Eun. 4, 5, 6): sine Cerere et Libero friget Venus,

    Cic. N. D. 2, 23, 60:

    Liberum et Cererem pro vino et pane,

    Quint. 8, 6, 24; cf. also Plaut. Curc. 1, 2, 4 supra:

    sed pressum Calibus ducere Liberum Si gestis, etc.,

    Hor. C. 4, 12, 14:

    condita cum verax aperit praecordia Liber,

    id. S. 1, 4, 89.
    4.
    lĭber, bri, m. [Gr. lepein, to peel; lepos, lepis; cf. lobos], the inner bark or rind of a tree.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    obducuntur libro aut cortice trunci,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    colligatae libris (arundines),

    Varr. R. R. 1, 8, 4:

    udoque docent (germen) inolescere libro,

    Verg. G. 2, 77:

    natam libro et silvestri subere clausam,

    id. A. 11, 554; id. E. 10, 67:

    quam denso fascia libro,

    Juv. 6, 263.—
    B.
    Esp., because the ancients used the bark or rind of trees to write upon; usually the thin rind of the Egyptian papyrus, on which the books of the Greeks and Romans were usually written (v. Dict. of Antiq. p. 587 sq.):

    antea non fuisse chartarum usum. In palmarum foliis primo scriptitatum, dein quarundam arborum libris,

    Plin. 13, 11, 21, § 69.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    Paper, parchment, or rolls of any substance used to write upon (cf.:

    charta, membrana): quasi quom in libro scribuntur calamo litterae,

    Plaut. Ps. 1, 5, 131.—
    B.
    Most freq. a book, work, treatise:

    Demetrii liber de concordia,

    Cic. Att. 8, 12, 6:

    quas (sententias) hoc libro exposui,

    id. Lael. 1, 3; cf. id. ib. 1, 5:

    dixi in eo libro, quem de rebus rusticis scripsi,

    id. de Sen. 15, 54:

    libros pervolutare,

    id. Att. 5, 12, 2:

    evolvere,

    id. Tusc. 1, 11, 24:

    volvere,

    id. Brut. 87, 298:

    legere,

    id. Fam. 6, 6, 8:

    edere,

    id. Fat. 1, 1:

    libri confectio,

    id. de Sen. 1, 1:

    tempus ad libros vacuum,

    id. Rep. 1, 9, 14:

    cujus (Platonis) in libris,

    id. ib. 1, 10, 16:

    in Graecorum libris,

    id. ib. 2, 11, 21:

    librum, si malus est, nequeo laudare,

    Juv. 3, 41:

    actorum libri,

    the official gazette, id. 9, 84; cf. 2, 136; and v. Dict. Antiq. s. v. Acta.—
    C.
    In partic.
    1.
    A division of a work a look:

    tres libri perfecti sunt de Natura Deorum,

    Cic. Div. 2, 1, 3:

    hi tres libri (de Officiis),

    id. Off. 3, 33, 121:

    sermo in novem libros distributus,

    id. Q. Fr. 3, 5, 1:

    dictum est in libro superiore,

    id. Off. 2, 13, 43 [p. 1058] sicut superiore libro continetur, Quint. 11, 1, 1:

    versus de libro Ennii annali sexto,

    id. 6, 3, 86:

    liber primus, secundus, tertius, etc.,

    id. 8, 1, 2; 10, 2, 20; 11, 1, 4 al. —Sometimes, in this latter case, liber is omitted:

    in T. Livii primo,

    Quint. 9, 2, 37:

    in tertio de Oratore,

    id. 9, 1, 26:

    legi tuum nuper quartum de Finibus,

    Cic. Tusc. 5, 11, 32.—
    2.
    In relig. or pub. law lang., a religious book, scriptures; a statute - book, code:

    decemviris adire libros jussis,

    i. e. the Sibylline books, Liv. 34, 55; 21, 62; 25, 12:

    se cum legeret libros, recordatum esse, etc.,

    Cic. N. D. 2, 4, 11:

    ut in libris est Etruscorum,

    id. Div. 2, 23, 50; id. Att. 9, 9, 3:

    caerimoniarum,

    rituals, Tac. A. 3, 38.—
    D.
    A list, catalogue, register, Cic. Verr. 2, 3, 71, § 167.—
    E.
    A letter, epistle, Nep. Lys. 4, 2; Plin. Ep. 2, 1, 5.—
    F.
    A rescript, decree (post-Aug.):

    liber principis severus et tamen moderatus,

    Plin. Ep. 5, 14, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > Liber

  • 30 liber

    1.
    līber, ĕra, ĕrum (old form, loebesum et loebertatem antiqui dicebant liberum et libertatem. Ita Graeci loibên et leibein, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.; cf. 2. Liber), adj. [Gr. root liph-, liptô, to desire; cf. Sanscr. lub-dhas, desirous; Lat. libet, libido], that acts according to his own will and pleasure, is his own master; free, unrestricted, unrestrained, unimpeded, unshackled; independent, frank, open, bold (opp. servus, servilis).
    I.
    In gen.; constr. absol., with ab, the abl., and poet. also with gen.
    (α).
    Absol.:

    dictum est ab eruditissimis viris, nisi sapientem liberum esse neminem. Quid est enim libertas? Potestas vivendi ut velis,

    Cic. Par. 5, 1, 33:

    an ille mihi liber, cui mulier imperat, cui leges imponit, praescribit, jubet, vetat? etc.,

    id. ib. 5, 2, 36:

    ad scribendi licentiam liber,

    id. N. D. 1, 44, 123:

    agri immunes ac liberi,

    Cic. Verr. 2, 2, 69, § 166:

    integro animo ac libero causam defendere,

    unprejudiced, unbiased, id. Sull. 31, 86:

    liberi ad causas solutique veniebant,

    not under obligations, not bribed, id. Verr. 2, 2, 78 § 192; cf.:

    libera lingua,

    Plaut. Cist. 1, 2, 9:

    cor liberum,

    id. Ep. 1, 2, 43:

    vocem liberam mittere adversus aliquem,

    Liv. 35, 32, 6:

    libera verba animi proferre,

    Juv. 4, 90: judicium [p. 1057] audientium relinquere integrum ac liberum, Cic. Div. 2, 72, 150:

    aliquid respuere ingenuo liberoque fastidio,

    id. Brut. 67, 236:

    libero tempore, cum soluta nobis est eligendi optio,

    id. Fin. 1, 10, 33:

    tibi uni vexatio direptioque sociorum impunita fuit ac libera,

    id. Cat. 1, 7, 18:

    pars quaestionum vaga et libera et late patens,

    id. de Or. 2, 16, 67:

    liberum arbitrium eis populo Romano permittente,

    Liv. 31, 11 fin.; cf. id. 37, 1, 5:

    mandata,

    full powers, unlimited authority, id. 37, 56; 38, 8:

    fenus,

    unlimited, id. 35, 7: custodia, free custody (i. e. confinement to a house or to a town), id. 24, 45; Vell. 1, 11, 1;

    v. custodia, II.: legatio, v. legatio: suffragia,

    the right of voting freely, Juv. 8, 211:

    locus,

    free from intruders, undisturbed, secure, Plaut. Poen. 1, 1, 49; 3, 2, 25; id. Cas. 3, 2, 4: aedes, a free house, free dwelling (assigned to the use of ambassadors of friendly nations during their stay in Rome), Liv. 30, 17 fin.; 35, 23; 42, 6:

    lectulus,

    i. e. not shared with a wife, Cic. Att. 14, 13, 5: toga ( poet. for virilis toga), a man's (prop. of one who is his own master), Ov. F. 3, 771:

    vestis,

    id. ib. 3, 777:

    libera omnia sibi servare,

    to reserve to one's self full liberty, Plin. Ep. 1, 5.— Comp.:

    hoc liberiores et solutiores sumus, quod, etc.,

    Cic. Ac. 2, 3, 8:

    est finitimus oratori poëta, numeris astrictior paulo, verborum licentia liberior,

    id. de Or. 1, 16, 70:

    liberiores litterae,

    id. Att. 1, 13, 1:

    amicitia remissior esse debet et liberior et dulcior,

    freer, more unrestrained, more cheerful, id. Lael. 18 fin.:

    paulo liberior sententia,

    Quint. 4, 2, 121:

    liberior in utramque partem disputatio,

    id. 7, 2, 14:

    fusiores liberioresque numeri,

    id. 9, 4, 130:

    officia liberiora plenioraque,

    id. 6, 1, 9:

    (flumina) campo recepta Liberioris aquae,

    freer, less impeded, Ov. M. 1, 41; cf.:

    (Tiberinus) campo liberiore natat,

    freer, opener, id. F. 4, 292:

    liberiore frui caelo,

    freer, opener, id. M. 15, 301.— Sup.:

    liberrimum hominum genus, comici veteres tradunt, etc.,

    the frankest, most free-spoken, Quint. 12, 2, 22; cf.:

    liberrime Lolli,

    most frank, most ingenuous, Hor. Ep. 1, 18, 1:

    indignatio,

    id. Epod. 4, 10.—
    (β).
    Free or exempt from, void of; with ab:

    Mamertini vacui, expertes, soluti ac liberi fuerunt ab omni sumptu, molestia, munere,

    Cic. Verr. 2, 4, 10, § 23; cf.:

    (consul) solutus a cupiditatibus, liber a delictis,

    id. Agr. 1, 9, 27:

    ab observando homine perverso liber,

    id. Att. 1, 13, 2:

    liber a tali irrisione Socrates, liber Aristo Chius,

    id. Ac. 2, 39, 123:

    ab omni animi perturbatione liber,

    id. Off. 1, 20, 67; id. N. D. 2, 21, 55:

    loca abdita et ab arbitris libera,

    id. Att. 15, 16, B:

    libera a ferro crura,

    Ov. P. 1, 6, 32:

    animus liber a partibus rei publicae,

    Sall. C. 4.—
    (γ).
    With abl.:

    animus omni liber curā et angore,

    free from, without, Cic. Fin. 1, 15:

    animus religione,

    Liv. 2, 36:

    animus cogitationibus aliis,

    Quint. 11, 2, 35:

    mens omnibus vitiis,

    id. 12, 1, 4; cf.:

    liberis odio et gratia mentibus,

    id. 5, 11, 37:

    omni liber metu,

    Liv. 7, 34:

    liber invidia,

    Quint. 12, 11, 7:

    equus carcere,

    Ov. Am. 2, 9, 20.—
    (δ).
    With gen. ( poet.):

    liber laborum,

    Hor. A. P. 212:

    fati gens Lydia,

    Verg. A. 10, 154:

    curarum,

    Luc. 4, 384. — Comp.:

    liberior campi,

    having a wider space, Stat. S. 4, 2, 24.—
    (ε).
    Liberum est, with subject-clause:

    quam (opinionem) sequi magis probantibus liberum est,

    it is free, permitted, allowable, Quint. 6, 3, 112; Plin. Ep. 1, 8:

    dies eligere certos liberum erat,

    Plin. 30, 2, 6, § 16.—So in abl. absol.:

    libero, quid firmaret mutaretve,

    Tac. A. 3, 60.
    II.
    In partic.
    A.
    Free, in a social point of view, not a slave (opp. servus;

    also to ingenuus): neque vendendam censes quae libera est,

    Ter. Ad. 2, 1, 40; cf. id. ib. v. 28:

    dis habeo gratiam quom aliquot affuerunt liberae, because slaves were not permitted to testify,

    id. And. 4, 4, 32; opp. ingenuus, free-born:

    quid ea? ingenuan' an festucā facta e servā liberast?

    Plaut. Mil. 1, 1, 14:

    in jure civili, qui est matre liberā, liber est,

    Cic. N. D. 3, 18, 45; id. Caecin. 36, 96:

    si neque censu, neque vindictā, nec testamento liber factus est (servus), non est liber,

    id. Top. 2, 10:

    quae (assentatio) non modo amico, sed ne libero quidem digna est,

    of a freeman, id. Lael. 24, 89; Quint. 11, 1, 43:

    liberorum hominum alii ingenui sunt, alii libertini,

    Gai. Inst. 1, 10; cf. sqq.: ex ancilla et libero jure gentium servus nascitur, id. ib. 1, 82; cf. § 85; Paul. Sent. 2, 24, 1 sqq.—
    B.
    Free, in a political point of view;

    said both of a people not under monarchical rule and of one not in subjection to another people,

    Cic. Rep. 1, 32, 48; cf.:

    ut ex nimia potentia principum oritur interitus principum, sic hunc nimis liberum populum libertas ipsa servitute afficit,

    id. ib. 1, 44, 68:

    liber populus,

    id. ib. 3, 34, 46:

    (Demaratus) vir liber ac fortis,

    democratic, republican, fond of liberty, id. ib. 2, 19, 34:

    civitates liberae atque immunes,

    free from service, Liv. 37, 55:

    provinciae civitatesque liberae,

    Suet. Vesp. 8:

    libera ac foederata oppida,

    id. Calig. 3:

    Roma patrem patriae Ciceronem libera dixit,

    Juv. 8, 244.—
    C.
    In a bad sense, esp. with reference to sensual pleasure, unbridled, unchecked, unrestrained, licentious:

    quam liber harum rerum multarum siet (Juppiter),

    Plaut. Am. prol. 105:

    adulescens imprudens et liber,

    Ter. Eun. 3, 1, 40; cf.:

    sit adulescentia liberior,

    somewhat freer, Cic. Cael. 18, 42:

    amores soluti et liberi,

    id. Rep. 4, 4, 4:

    consuetudo peccandi,

    id. Verr. 2, 3, 76, § 177.—Hence, adv.: lībĕrē, freely, unrestrictedly, without let or hinderance; frankly, openly, boldly:

    qui nihil dicit, nihil facit, nihil cogitat denique, nisi libenter ac libere,

    Cic. Par. 5, 1, 34:

    animus somno relaxatus solute movetur et libere,

    id. Div. 2, 48, 100:

    respirare,

    id. Quint. 11, 39:

    constanter et libere (me gessi),

    id. Att. 4, 16, 9:

    consilium dare,

    id. Lael. 13, 44:

    aliquid magis accusatorie quam libere dixisse,

    id. Verr. 2, 2, 72, § 176:

    omnia libere fingimus et impune,

    Quint. 6, 1, 43:

    ut ingredi libere (oratio), non ut licenter videatur errare,

    Cic. Or. 23, 77.— Comp.:

    liberius vivendi fuit potestas,

    Ter. And. 1, 1, 23:

    loqui,

    Cic. Planc. 13, 33:

    fortius liberiusque defendere,

    Quint. 12, 1, 21:

    liberius si Dixero quid,

    Hor. S. 1, 4, 103:

    maledicere,

    id. ib. 2, 8, 37:

    longius et liberius exseritur digitus,

    Quint. 11, 3, 92; cf. id. 11, 3, 97:

    ipsaque tellus Omnia liberius, nullo poscente, ferebat,

    freely, of itself, spontaneously, Verg. G. 1, 127.
    2.
    līber, ĕri ( gen. plur. liberūm, Att. ap. Cic. Tusc. 3, 9; Turp. ap. Non. 495, 26; Cic. Verr. 2, 1, 15, § 40; 2, 1, 30, § 77; Tac. A. 2, 38; 3, 25 saep.; cf. Cic. Or. 46, 155;

    but also: liberorum,

    Cic. Verr. 2, 1, 30, § 76; 2, 5, 42, § 109), m. [1. liber], a child.
    I.
    Sing. (post-class. and rare):

    si quis maximam portionem libero relinquat,

    Cod. Just. 3, 28, 33; 5, 9, 8 fin.; Quint. Decl. 2, 8.—
    II.
    Plur., children (freq.; but in class. Lat. only of children with reference to their parents: pueri = children in general, as younger than adulescentes; cf. Krebs, Antibarb. p. 657 sq.).
    A.
    Lit.: liberorum genus, Enn. ap. Cic. Or. 46, 155 (Trag. v. 347 Vahl.): liberorum sibi quaesendum gratia, id. ap. Fest. p. 258 Müll. (Trag. v. 161 Vahl.):

    cum conjugibus et liberis,

    Cic. Att. 8, 2, 3:

    eum ex C. Fadii filiā liberos habuisse,

    id. ib. 16, 11, 1:

    liberos procreare,

    id. Tusc. 5, 37, 109:

    suscipere liberos,

    id. Verr. 2, 3, 69, § 161:

    per liberos te precor,

    Hor. Epod. 5, 5:

    dulces,

    id. ib. 2, 40:

    parvuli,

    Quint. 2, 15, 8;

    opp. parentes,

    id. 11, 1, 82; 3, 7, 18; 26; 6, 1, 18; 6, 5 al.: mater quae liberos, quasi oculos (amisit), orba est, Sulp. ap. Paul. ex Fest. p. 182 Müll.: jus trium liberorum, under the emperors, a privilege enjoyed by those who had three legitimate children (it consisted in the permission to fill a public office before one's twenty-fifth year, and in freedom from personal burdens); this privilege was sometimes also bestowed on those who had fewer than three children, or even none at all; also of one child:

    non est sine liberis, cui vel unus filius unave filia est,

    Dig. 50, 16, 148; Plaut. Aul. 4, 10, 6; Ter. Hec. 2, 1, 15; id. Heaut. 1, 1, 99; id. And. 5, 3, 20; Cic. Phil. 1, 1, 2; id. de Imp. Pomp. 12, 33; id. Verr. 2, 1, 15, § 40; ib. 30, § 76 Zumpt; cf. also Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

    neque ejus legendam filiam (virginem Vestalem)... qui liberos tres haberet,

    Gell. 1, 12, 8:

    uxores duxerant, ex quibus plerique liberos habebant,

    Caes. B. C. 3, 110, 2.—Of grandchildren and great-grandchildren:

    liberorum appellatione nepotes et pronepotes ceterique qui ex his descendunt, continentur,

    Dig. 50, 16, 220; cf.:

    liberi usque ad trinepotem, ultra hos posteriores vocantur,

    ib. 38, 10, 10, § 7:

    habitus sis in liberum loco,

    Cic. Verr. 2, 1, 15, § 40.—
    2.
    Esp.
    (α).
    Of sons (opp. daughters):

    procreavit liberos septem totidemque filias,

    Hyg. Fab. 9.—
    (β).
    Of children in gen. = pueri:

    praecepta Chrysippi de liberorum educatione,

    Quint. 1, 11, 17; cf.: Catus aut de liberis educandis, the title of a book by Varro, v. Gell. 4, 19, 2; Macr. S. 3, 6, 5.—
    B.
    Transf., of animals, young:

    liberis orbas oves,

    Plaut. Capt. 4, 2, 38.—Comically:

    quaerunt litterae hae sibi liberos: alia aliam scandit,

    Plaut. Ps. 1, 1, 23.
    3.
    Līber, ĕri (Sabine collat. form, loebasius, acc. to Serv. Verg. G. 1, 7; cf. 1. liber, and libertas init.), m. [Gr. leibô, to pour; loibê, a drink - offering; Lat. libare], an old Italian deity, who presided over planting and fructification; afterwards identified with the Greek Bacchus:

    hunc dico Liberum Semelā natum, non eum, quem nostri majores auguste sancteque Liberum cum Cerere et Libera consecraverunt. Sed quod ex nobis natos liberos appellamus, idcirco Cerere nati nominati sunt Liber et Libera: quod in Libera servant, in Libero non item,

    Cic. N. D. 2, 24, 62; cf. Serv. Verg. G. 1, 5; Cic. Leg. 2, 8, 19:

    tertio (invocabo) Cererem et Liberum, quod horum fructus maxime necessarii ad victum: ab his enim cibus et potio venit e fundo,

    Varr. R. R. 1, 1, 5:

    Liber et alma Ceres,

    Verg. G. 1, 7:

    ex aede Liberi,

    Cic. Verr. 2, 4, 57, § 128;

    in a pun with 1. liber,

    Plaut. Capt. 3, 4, 46; cf. id. Curc. 1, 2, 21; id. Stich. 5, 4, 17; so in a pun with liber, free:

    quiaque adeo me complevi flore Liberi, Magis libera uti lingua collibitum est mihi,

    Plaut. Cist. 1, 2, 8; cf.:

    salve, anime mi, lepos Liberi, ut veteris ego sum cupida, etc.,

    id. Curc. 1, 2, 3.— Connected with pater:

    sic factum, ut Libero patri repertori vitis hirci immolarentur,

    Varr. R. R. 1, 2, 19:

    Romulus et Liber pater,

    Hor. Ep. 2, 1, 5:

    per vestigia Liberi patris,

    Plin. 4, 10, 17, § 39:

    patre favente Libero fetis palmitibus,

    Col. 3, 21, 3:

    Libero patri in monte res divina celebratur,

    Macr. S. 1, 18, 4.—
    B.
    Meton., wine:

    illud, quod erat a deo donatum, nomine ipsius dei nuncupabant: ut cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Liberum: ex quo illud Terentii (Eun. 4, 5, 6): sine Cerere et Libero friget Venus,

    Cic. N. D. 2, 23, 60:

    Liberum et Cererem pro vino et pane,

    Quint. 8, 6, 24; cf. also Plaut. Curc. 1, 2, 4 supra:

    sed pressum Calibus ducere Liberum Si gestis, etc.,

    Hor. C. 4, 12, 14:

    condita cum verax aperit praecordia Liber,

    id. S. 1, 4, 89.
    4.
    lĭber, bri, m. [Gr. lepein, to peel; lepos, lepis; cf. lobos], the inner bark or rind of a tree.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    obducuntur libro aut cortice trunci,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    colligatae libris (arundines),

    Varr. R. R. 1, 8, 4:

    udoque docent (germen) inolescere libro,

    Verg. G. 2, 77:

    natam libro et silvestri subere clausam,

    id. A. 11, 554; id. E. 10, 67:

    quam denso fascia libro,

    Juv. 6, 263.—
    B.
    Esp., because the ancients used the bark or rind of trees to write upon; usually the thin rind of the Egyptian papyrus, on which the books of the Greeks and Romans were usually written (v. Dict. of Antiq. p. 587 sq.):

    antea non fuisse chartarum usum. In palmarum foliis primo scriptitatum, dein quarundam arborum libris,

    Plin. 13, 11, 21, § 69.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    Paper, parchment, or rolls of any substance used to write upon (cf.:

    charta, membrana): quasi quom in libro scribuntur calamo litterae,

    Plaut. Ps. 1, 5, 131.—
    B.
    Most freq. a book, work, treatise:

    Demetrii liber de concordia,

    Cic. Att. 8, 12, 6:

    quas (sententias) hoc libro exposui,

    id. Lael. 1, 3; cf. id. ib. 1, 5:

    dixi in eo libro, quem de rebus rusticis scripsi,

    id. de Sen. 15, 54:

    libros pervolutare,

    id. Att. 5, 12, 2:

    evolvere,

    id. Tusc. 1, 11, 24:

    volvere,

    id. Brut. 87, 298:

    legere,

    id. Fam. 6, 6, 8:

    edere,

    id. Fat. 1, 1:

    libri confectio,

    id. de Sen. 1, 1:

    tempus ad libros vacuum,

    id. Rep. 1, 9, 14:

    cujus (Platonis) in libris,

    id. ib. 1, 10, 16:

    in Graecorum libris,

    id. ib. 2, 11, 21:

    librum, si malus est, nequeo laudare,

    Juv. 3, 41:

    actorum libri,

    the official gazette, id. 9, 84; cf. 2, 136; and v. Dict. Antiq. s. v. Acta.—
    C.
    In partic.
    1.
    A division of a work a look:

    tres libri perfecti sunt de Natura Deorum,

    Cic. Div. 2, 1, 3:

    hi tres libri (de Officiis),

    id. Off. 3, 33, 121:

    sermo in novem libros distributus,

    id. Q. Fr. 3, 5, 1:

    dictum est in libro superiore,

    id. Off. 2, 13, 43 [p. 1058] sicut superiore libro continetur, Quint. 11, 1, 1:

    versus de libro Ennii annali sexto,

    id. 6, 3, 86:

    liber primus, secundus, tertius, etc.,

    id. 8, 1, 2; 10, 2, 20; 11, 1, 4 al. —Sometimes, in this latter case, liber is omitted:

    in T. Livii primo,

    Quint. 9, 2, 37:

    in tertio de Oratore,

    id. 9, 1, 26:

    legi tuum nuper quartum de Finibus,

    Cic. Tusc. 5, 11, 32.—
    2.
    In relig. or pub. law lang., a religious book, scriptures; a statute - book, code:

    decemviris adire libros jussis,

    i. e. the Sibylline books, Liv. 34, 55; 21, 62; 25, 12:

    se cum legeret libros, recordatum esse, etc.,

    Cic. N. D. 2, 4, 11:

    ut in libris est Etruscorum,

    id. Div. 2, 23, 50; id. Att. 9, 9, 3:

    caerimoniarum,

    rituals, Tac. A. 3, 38.—
    D.
    A list, catalogue, register, Cic. Verr. 2, 3, 71, § 167.—
    E.
    A letter, epistle, Nep. Lys. 4, 2; Plin. Ep. 2, 1, 5.—
    F.
    A rescript, decree (post-Aug.):

    liber principis severus et tamen moderatus,

    Plin. Ep. 5, 14, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > liber

  • 31 nuncio

    nuntĭo ( nunc-), āvi, ātum, 1, v. a. [nuntius], to announce, declare, report, relate, narrate, make known, inform, give intelligence of, etc. (cf.: narro, indico, trado, scribo, dico, certiorem facio, etc.).
    I.
    In gen., alike of verbal and of written communications; constr. acc. of thing and dat. of person; for the acc. may stand an acc. and inf., a clause with ut or ne and subj., or subj. alone, or with de and abl.; for the dat. an acc. with ad (ante-class.); in pass., both personal and impersonal, the latter most usually, esp. in perf. nuntiatum est, [p. 1229] with subj.-clause.
    A.
    Act.
    1.
    With acc. of thing (dat. of person):

    non dubito quin celerius tibi hoc rumor, quam ullius nostrum litterae nuntiārint,

    Cic. Att. 1, 15, 1:

    horas quinque puer nondum tibi nuntiat,

    Mart. 8, 67, 1:

    senatui ac populo victoriam,

    Suet. Ner. 1:

    ut nuntiarem nuntium exoptabilem,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    voluptatem magnam,

    Ter. Heaut. 1, 2, 10:

    quid est, quod percipi possit, si ne sensus quidem vera nuntiant,

    Cic. Ac. 2, 25, 79:

    talia tibi,

    Plin. Ep. 5, 17, 6:

    horas,

    to tell the time of day, Mart. 8, 67, 1; 10, 48, 1; cf. Tac. A. 15, 30.—
    2.
    With clause:

    qui nuntiarent, prope omnes naves afflictas esse,

    Caes. B. G. 5, 10; 4, 11, 6:

    nuntiate regi vestro, regem Romanum deos facere testes,

    Liv. 1, 22, 7:

    litterae tuae laeta continebant, quod te in urbe teneri nuntiabant,

    Plin. Ep. 5, 9, 1:

    visus est talis, qualem esse eum tuae mihi litterae nuntiārant,

    Cic. Att. 1, 19, 11.—With ut, ne, or subj.:

    Catilinae nuntiare, ne eum Lentulus aliique terrerent,

    Sall. C. 48, 4:

    deligit centurionem qui nuntiaret regibus ne armis disceptarent,

    Tac. A. 2, 65:

    nuntiatum, ut prodiret,

    Cic. de Or. 2, 86, 358:

    Vibius nuntiavit Pisoni Romam ad dicendam causam veniret,

    Tac. A. 2, 79:

    jubet nuntiare miserae, dicendam ad causam postero die adesset,

    id. ib. 11, 37; Dig. 49, 14, 44.—
    3.
    With inf.:

    ergo nuntiat patri abicere spem et uti necessitate,

    Tac. A. 16, 11 init.
    4.
    Absol.: Ly. Salutem multam dicito patrono. Cu. Nuntiabo, I will do so, Plaut. Curc. 4, 2, 38.—
    B.
    Passive constructions.
    1.
    Pers.:

    utinam meus nunc mortuos pater ad me nuntietur,

    Plaut. Most. 1, 3, 76:

    aquatores premi nuntiantur,

    Caes. B. C. 1, 73:

    crebris motibus terrae ruere in agris nuntiabantur tecta,

    Liv. 4, 21, 5:

    (tribuni) summā vi restare nuntiabantur,

    id. 4, 58, 4; 22, 54, 9:

    hoc adeo celeriter fecit, ut simul adesse, et venire nuntiaretur,

    Caes. B. G. 3, 36:

    jamjam adesse ejus equites nuntiabantur,

    id. ib. 1, 14; Plin. Ep. 3, 7, 1.—
    2.
    Impers.:

    conantibus, priusquam id effici posset, adesse Romanos nuntiatur,

    Caes. B. G. 6, 4, 1:

    Caesari nuntiatur Sulmonenses cupere, etc.,

    id. B. C. 1, 18, 1:

    nuntiatur Afranio magnos commeatus ad flumen constitisse,

    id. ib. 1, 51, 1:

    non dubie mihi nuntiabatur Parthos transīsse Euphratem,

    Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Verr. 2, 5, 34, § 87; id. Mil. 18, 48:

    nuntiatum est nobis a M. Varrone, venisse eum Romā,

    Cic. Ac. 1, 1, 1:

    cum paulo esset de hoc incommodo nuntiatum,

    id. Verr. 2, 5, 16, § 41:

    nuntiatumque Hannibali est,

    Liv. 23, 19, 11; Cic. Fam. 11, 12, 1; Tac. A. 2, 79.— Absol.:

    occiso Sex. Roscio, qui primus Ameriam nuntiat?

    who will be the first bearer of the tidings? Cic. Rosc. Am. 34, 96:

    bene, ita me di ament, nuntias,

    you bring good news, Ter. Hec. 4, 4, 20.—
    II.
    In partic., in jurid. Lat., to denounce, inform against:

    causam pecuniae fisco,

    Dig. 49, 14, 39; cf.:

    cum heres decessisset, exstitit qui bona nuntiaret,

    ib. 29, 5, 22: opus novum, to inform against a work undertaken by another to one's injury:

    opus novum, si tibi nuntiavero,

    ib. 4, 7, 3; 16; 43, 20, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > nuncio

  • 32 nuntio

    nuntĭo ( nunc-), āvi, ātum, 1, v. a. [nuntius], to announce, declare, report, relate, narrate, make known, inform, give intelligence of, etc. (cf.: narro, indico, trado, scribo, dico, certiorem facio, etc.).
    I.
    In gen., alike of verbal and of written communications; constr. acc. of thing and dat. of person; for the acc. may stand an acc. and inf., a clause with ut or ne and subj., or subj. alone, or with de and abl.; for the dat. an acc. with ad (ante-class.); in pass., both personal and impersonal, the latter most usually, esp. in perf. nuntiatum est, [p. 1229] with subj.-clause.
    A.
    Act.
    1.
    With acc. of thing (dat. of person):

    non dubito quin celerius tibi hoc rumor, quam ullius nostrum litterae nuntiārint,

    Cic. Att. 1, 15, 1:

    horas quinque puer nondum tibi nuntiat,

    Mart. 8, 67, 1:

    senatui ac populo victoriam,

    Suet. Ner. 1:

    ut nuntiarem nuntium exoptabilem,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    voluptatem magnam,

    Ter. Heaut. 1, 2, 10:

    quid est, quod percipi possit, si ne sensus quidem vera nuntiant,

    Cic. Ac. 2, 25, 79:

    talia tibi,

    Plin. Ep. 5, 17, 6:

    horas,

    to tell the time of day, Mart. 8, 67, 1; 10, 48, 1; cf. Tac. A. 15, 30.—
    2.
    With clause:

    qui nuntiarent, prope omnes naves afflictas esse,

    Caes. B. G. 5, 10; 4, 11, 6:

    nuntiate regi vestro, regem Romanum deos facere testes,

    Liv. 1, 22, 7:

    litterae tuae laeta continebant, quod te in urbe teneri nuntiabant,

    Plin. Ep. 5, 9, 1:

    visus est talis, qualem esse eum tuae mihi litterae nuntiārant,

    Cic. Att. 1, 19, 11.—With ut, ne, or subj.:

    Catilinae nuntiare, ne eum Lentulus aliique terrerent,

    Sall. C. 48, 4:

    deligit centurionem qui nuntiaret regibus ne armis disceptarent,

    Tac. A. 2, 65:

    nuntiatum, ut prodiret,

    Cic. de Or. 2, 86, 358:

    Vibius nuntiavit Pisoni Romam ad dicendam causam veniret,

    Tac. A. 2, 79:

    jubet nuntiare miserae, dicendam ad causam postero die adesset,

    id. ib. 11, 37; Dig. 49, 14, 44.—
    3.
    With inf.:

    ergo nuntiat patri abicere spem et uti necessitate,

    Tac. A. 16, 11 init.
    4.
    Absol.: Ly. Salutem multam dicito patrono. Cu. Nuntiabo, I will do so, Plaut. Curc. 4, 2, 38.—
    B.
    Passive constructions.
    1.
    Pers.:

    utinam meus nunc mortuos pater ad me nuntietur,

    Plaut. Most. 1, 3, 76:

    aquatores premi nuntiantur,

    Caes. B. C. 1, 73:

    crebris motibus terrae ruere in agris nuntiabantur tecta,

    Liv. 4, 21, 5:

    (tribuni) summā vi restare nuntiabantur,

    id. 4, 58, 4; 22, 54, 9:

    hoc adeo celeriter fecit, ut simul adesse, et venire nuntiaretur,

    Caes. B. G. 3, 36:

    jamjam adesse ejus equites nuntiabantur,

    id. ib. 1, 14; Plin. Ep. 3, 7, 1.—
    2.
    Impers.:

    conantibus, priusquam id effici posset, adesse Romanos nuntiatur,

    Caes. B. G. 6, 4, 1:

    Caesari nuntiatur Sulmonenses cupere, etc.,

    id. B. C. 1, 18, 1:

    nuntiatur Afranio magnos commeatus ad flumen constitisse,

    id. ib. 1, 51, 1:

    non dubie mihi nuntiabatur Parthos transīsse Euphratem,

    Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Verr. 2, 5, 34, § 87; id. Mil. 18, 48:

    nuntiatum est nobis a M. Varrone, venisse eum Romā,

    Cic. Ac. 1, 1, 1:

    cum paulo esset de hoc incommodo nuntiatum,

    id. Verr. 2, 5, 16, § 41:

    nuntiatumque Hannibali est,

    Liv. 23, 19, 11; Cic. Fam. 11, 12, 1; Tac. A. 2, 79.— Absol.:

    occiso Sex. Roscio, qui primus Ameriam nuntiat?

    who will be the first bearer of the tidings? Cic. Rosc. Am. 34, 96:

    bene, ita me di ament, nuntias,

    you bring good news, Ter. Hec. 4, 4, 20.—
    II.
    In partic., in jurid. Lat., to denounce, inform against:

    causam pecuniae fisco,

    Dig. 49, 14, 39; cf.:

    cum heres decessisset, exstitit qui bona nuntiaret,

    ib. 29, 5, 22: opus novum, to inform against a work undertaken by another to one's injury:

    opus novum, si tibi nuntiavero,

    ib. 4, 7, 3; 16; 43, 20, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > nuntio

  • 33 bini

    bīnī, ae, a (gen. -um и редко -orum, -arum; редко sg. binus, см.) [ bis ]
    Carthagine quotannis annui b. reges creabantur Nepв Карфагене ежегодно избирались два царя (т. е. суфета) (сроком) на один год
    2) при pl. tantum = duo два
    binae litterae Cдва письма ( duae litterae две буквы)
    b. boves Plпара быков

    Латинско-русский словарь > bini

  • 34 ut

    I усил. utī (тж. uti) adv.
    quae postea sunt in eum ingesta, ut sustinuit! C — когда эти обвинения были возведены на него (Милона), как он переносил их!
    ut... ita (sic) — как... так (ut initium, sic finis est Su) или хотя... однако (ut nihil boni est in eā re, sic certe nihil măli C)
    ut melius, quidquid erit, pati! H — насколько уж лучше сносить всё, что ни случится!
    2) ut quisque... ita (sic) (с двумя superl.) чем... тем
    ut quidque rarissimum est, ita plurimi aestimatur C — чем что-л. реже, тем больше оно ценится
    3) ita... ut ( в клятвах)
    ita salvus sim, ut... C — клянусь жизнью, что...
    4) с superl. adv. как можно, как нельзя больше ( ut planissime exponam C)
    5) так как, поскольку
    possum falli ut homo C — как человек (так как я человек, то) я могу ошибаться
    6) ut qui с conjct. так как он
    magna pars Fidenatium, ut qui coloni addĭti Romanis essent, Latine sciebant L — многие фиденаты, будучи (= так как они были) римскими колонистами, знали латинский язык
    7) ut si как если бы, как будто бы, словно
    Agesilāus, ut si bono animo fecissent, laudavit consilium eorum Nep — Агесилай похвалил их решение, словно (= сделав вид, будто верит, что) они приняли его с добрыми намерениями
    8) по сравнению с, относительно, с точки зрения
    ut illis temporibus C — по тому времени (= учитывая характер той эпохи)
    II ut, усил. utī (тж. uti) conj.
    1) (усил. ut primum) как только (ut Romam vēnit, praetor factus est L)
    ut Brundisio profectus es, nullae mihi abs te sunt redditae litterae C — с тех пор как ты уехал в Брундизий, я не получил от тебя ни одного письма
    3) ( ut finale) для того (с тем, затем) чтобы (ĕdere oportet, ut vivas rhH.)
    4) ( ut objectivum) что, чтобы (fiĕri non potest, ut... Q)
    ita volo, ut fiat Terэтого-то я и хочу
    5) ( ut consecutivum) так... что, настолько... что, так... чтобы
    Atticus sic Graece loquebatur, ut Athenis natus videretur Nep — Аттик так говорил по-гречески, что казался уроженцем Афин
    6) ( ut concessivum) пусть, даже если
    ut desint vires, tamen est laudanda voluntas O — пусть не хватает сил, но (самое) желание заслуживает похвалы
    7) ( при verba timendi) что (как бы) не (vereor, ut foedus satis firmum sit C)
    8) да разве возможно чтобы?, да чтобы? (tibi ego ut credam? Ter)
    te ut ulla res frangat? C — да разве на тебя что-л. подействует?
    9) ах чтобы!, пусть бы!, о если бы! (ut te dii perduint! Ter); только (лишь) бы (operam ut det! Pl)

    Латинско-русский словарь > ut

  • 35 a [3]

    3. ā, ab, abs, Praep. m. Abl. (ἀπό), sanskr. apa, – / a steht bloß vor Konsonanten (u. zwar gew. vor b, f, p, v) außer dem Spiranten h, ab vor Vokalen, h u. Konsonanten, bes. vor l, n, r, s, sc, sp, st u. vor j, abs nur vor c, q, t, und antik vor dem Namen des Zahlers, zB. bei Cic. ab te und in der ersten Periode abs te, abs Attico; vgl. Zumpt zu Cic. Verr. 3, 138. p. 560 u. im Index p. 1087. Osann zu Cic. de rep. 1, 35. Madvig zu Cic. de fin. 5, 75. Wölfflin im Philol. 34, 114. Helmuth in Acta phil. sem. Erlang. 1, 121. Langen, Beiträge usw. S. 311 ff. Edm. Hauler, Terentiana (Wien 1882) p. 39 sqq. Paul Meier, Untersuchungen über die Echtheit des Briefw. Cic. ad Brut. S. 139 Anm. Vor Vokalen steht abs erst bei Späteren, wie abs ovibus, Ps. Tert. carm. adv. Marc. 403: abs alio, ibid. 5, 121; aber Serv. Verg. Aen. 2, 33 liest Thilo ab alio), mit dem Grundbegriff des Ausgehens von irgend einem Punkte (im Ggstz. zu ad u. in) = von, von... her, von.... weg, von... aus, von... herab u. dgl., I) im Raume, A) zur Angabe der Bewegung: 1) von... weg, fuga ab urbe, Cic.: ab solo patrio in hostium urbem agere, Liv.: proficisci a domo, ab Athenis, Cic., ab Orico, Caes.: a Gergovia (aus der Umgegend von G.) discedere (vgl. Kraner zu Caes. b.G. 7, 43, 5). – So bei den Begriffen »des Entfernens, Trennens, Abhaltens (sich Enthaltens, Abstehens), Abschreckens, Entfremdens u. dgl.« (s. Zumpt § 468): dah. a se (von einander) discedentes, Macr.: u. elliptisch, paululum a sole (verst. recede), (geh) nur ein wenig aus der Sonne, Cic.: dictator ab aratro (verst. arcessitus), Flor. – 2) von... her od. aus, venio a matre, Plaut.: dona tibi adsunt a Phaedria, Ter.: ad carceres a calce revocari, Cic.: ab alta radice, aus der Tiefe der W., Verg.; aber ab radice, samt der W., Verg.: litterae a M. Favonio (vgl. Kraner zu Caes. b.c. 3, 33, 1): unda ab alto, vom hohen Meere her, Verg.: a pectore, tief aus der Br., Verg. – bei Städtenamen, zur Ang. woher? (s. Müller zu Liv. 1, 27, 4), ab Alba accitus, Liv. – Dah. ab alqo (bes. a me, a te, a se, a nobis, a vobis), von jmd. = von od. aus jmds. Hause, v. jmds. Landgute (s. Brix Plaut. mil. 154. Spengel Ter. Andr. 226 u. 461), foris concrepuit hinc a vicino sene, Plaut.: qui amant a lenone, Plaut.: venit (Pompeius) etiam ad me in Cumanum a se, Cic.: verb. domo abs te afferto, Plaut. – bei Städtenamen (s. Schmalz, Pollio p. 86), legati ab Ardea Romam venerunt, Liv. (vgl. unten no. II, B, 2). – Ebenso bei den Begriffen »des Nehmens, Empfangenes, Gebens«, u. des »Hörens, Erfahrens usw.«, s. accipio, emo, audio, cognosco, comperio u. dgl.: dah. ab alqo, von jmd. (gegeben, entlehnt, ausgegangen usw.), Cic. u.a. (s. Ellendt zu Cic. de or. 1, 55. Kühner zu Cic. Tusc. 1, 74): u. bes. a me, abs te, a se, aus meinem, deinem, seinem Beutel, dare, Plaut, u. Cic., solvere, Cic. – Endlich zur Bezeichnung der »Anhänger und Schüler« (s. Kühner zu Cic. Tusc. 2, 7. Ellendt zu Cic. de or. 1, 55 u. zu 2, 27. Sorof zu Cic. de or. 2, 58. Spalding zu Quint. 4, 2, 31). Zeno et qui ab eo sunt, seine Schüler, Cic.: qui sunt ab ea disciplina, Cic.: nostri illi a Platone, οἱ ἀπο Πλάτωνος, Jünger Plaros, Cic., vollst. profecti a Platone, Cic.: homo de schola et a magistro (= ὁ διδαχθείς), Cic. – b) von... herab, suspendere columbam a mālo, Verg.: mālo pendēre ab alto, Verg.: dependēre a cervicibus, Suet.: pugna ab alta puppe, Lucan.: ab orno pendulus, Hor. – c) usque ab = in einem fort-, stets-, durch und durch von... an oder aus usw., plausus usque a Capitolio excitatus, Cic.: enumerasti usque a Thale Milesio philosophorum sententias, von Th. an der Reihe nach, Cic.: u. mit Angabe des Endpunktes der Bewegung, usque ab... ad = von an... bis zu, usque ab unguiculo ad capillum, Plaut.. ab imis unguibus usque ad verticem summum, Cic.

    B) zur Angabe der bloßen Richtung: 1) von... aus, von... her, a supero mari Flaminia (via), ab infero Aurelia, media Cassia, Cic. – und so in vielen Beziehungen, wo der Lateiner die Richtung woher?, der Deutsche den Punkt wo? berücksichtigt, deutsch an od. in, leviter a summo inflexum, Cic.: a contraria aure (instillavit), Plin.: so auch funiculus a puppi religatus, Cic.: ab labris argento circumcludunt (cornua), Caes. – b) von... herab, a summo iugo, Caes.: ab alto caelo, Verg.: securus ab alto spectator, Lucan.: residens flevit ab arce, Prop.

    2) zur Angabe der Seite, von wo aus etwas räumlich betrachtet wird = von der Seite, auf der Seite, von... aus (her), an, auf, bei (s. Fabri zu Liv. 21, 21, 10), a Delta transire, auf der Seite, wo das Delta liegt, beim Delta, Auct. b. Al.: exercitus hostium duo, unus ab urbe, alter a Gallia obstant, Sall.: haud parvum munimentum a planioribus aditu locis, Liv.: ab utroque viae latere, Sen.: a theatro, Caes.: a septentrionibus, auf der Nordseite, Caes.: u. so die (bes. milit.) t.t. a fronte, a tergo, a latere, a dextro cornu, Cic., Caes. u.a.: ab novissimis, im Hintertreffen, Caes. – ebenso bei den geograph. Ausdrücken ab occasu et ortu solis, Liv.: Cappadocia, quae patet a Syria, Cic. – Dah. auch bei Tätigkeiten, die von einer Seite od. von einer Person auf derselben herkommen = von od. auf seiten (s. Fabri Liv. 21, 5, 9. Deder. Dict. 2, 38), tubae cornuaque ab Romanis cecinerant, Liv.: si quid ipsi a Caesare opus esset, Caes.: u. so timere ab alqo, Cic.: timor ab alqo, Liv.: periculum ab alqo, Cic. – übtr., ab alqo = auf jmds. Seite od. Partei, zu jmds. Vorteil od. Bestem (Gunsten), für jmd. (Ggstz. contra od. adversus alqm, s. Hofmann Ausgew. Br. Cic. 3, 18, 2. S. 203), zB. ut ea deditā operā a nobis contra vosmet ipsos facere videamini, Cic.: u. so ab innocentia clementissimus, Cic.: dah. bei esse, stare, facere (intr.), sentire, w.s.

    C) zur Angabe des Entfernungspunktes in der Ruhe, des Abstandes, 1) von einem Punkte usw., bei den Verben abesse, distare u.a. (w.s.), u. bei procul, longe, prope u.a. (w.s.): u. so omnia auscultavi ab ostio, an der Tür, Plaut. – mit einem Zahlworte verbunden = in einer Entfernung von usw., ab milibus passuum minus duobus castra posuerunt, Caes. – übtr., nach den Begriffen »der Verschiedenheit, Änderung usw.«, wie differre, discrepare, diversum esse, alienum od. alieno animo esse ab alqo (w.s.): dah. quantum mutatus ab illo Hectore, gegen jenen H., Verg.: multo aliter a ceteris agunt, als die ü., Mela. – Hierher gehört auch ab re = der Sache fern, d.i. zum Nachteil, consulere (raten), Plaut. trin. 238: öfter non od. haud ab re = der Sache nicht fern, d.i. nicht unzweckmäßig, nicht unnütz, vorteilhaft, mit esse, ducere u. dgl., Plaut., Liv. u.a.

    2) der Zahl, dem Range, der Macht nach = nach, hinter, quartus ab Arcesila, Cic.: alter ab illo, Verg.: a magnis hunc colit ille deis, Ov.: potentiā secundus a rege, Auct. b. Alex.

    II) übtr.: A) in der Zeit, ganz entsprechend den räumlichen Beziehungen: 1) zur Angabe des Ausganges von einem Zeitpunkt, ohne Rücksicht auf die Dauer dessen, was unmittelbar auf ihn folgt = sogleich nach, unmittelbar nach (s. Fabri zu Liv. 22, 40, 9), ab re divina mulieres apparebunt, Plaut.: ab hac contione legati missi sunt, Liv.: pulli a matre, gleich von der M. weg, Col.: namentl. nach statim, confestim, protenus, nuper, recens etc., w.s.

    2) zur Angabe des Ausganges von einem Zeitpunkte mit Rücksicht auf die Dauer der Handlung = von... an, seit, rem omnem a principio audies, Ter.: ab hora tertia bibebatur, Cic.: a condiscipulatu, Nep.: a parvulo, Ter., od. a pueris, Ter. u. Cic. (s. Ruhnk. zu Ter. Andr. 1, 1, 8. Wagner zu Ter. heaut. 214), u. so bes. mit initium, principium, pueritia, adulescentia, puer, parvus, primus u. ähnl. (w.s.).u. mit usque ad, von... an bis zu, a mane ad noctem usque, Plaut.: a consulatu eius usque ad extremum tempus, Nep.: ab ovo usque ad mala, Hor. – ebenso bl. mit ad, z.B. regnatum est ab condita urbe ad liberatam annos CCXLIV, Liv.: u. mit in, zB. Romani ab sole orto in multum diei stetere in acie, Liv.

    3) zur Bezeichnung des Abstandes von einem Zeitpunkte (wo meist der Ort od. die Person, wo eine Tätigkeit begann, für die Zeit steht) = von, nach, seit, cuius a morte hic tertius et tricesimus est annus, Cic.: ab incenso Capitolio illum esse vigesimum annum, Sall.: so ab urbe condita, seit Erbauung der Stadt, Cic. u.a.: in Italiam pervenit quinto mense a Carthagine nova, fünf Monate nach dem Abzuge von N., Liv.: u. so tuae litterae binae redditae sunt tertio abs te die, nachdem du sie abgeschickt hattest, Cic.

    B) in andern mit Raum und Zeit verwandten Verhältnissen, in denen ein Ausgehen von einem Punkte denkbar ist: 1) zur Angabe des Urhebers od. der Ursache einer Wirkung, wenn die Wirkung von lebenden od. lebendig gedachten Wesen ausgeht = von, durch, nach, infolge, wegen (s. Fabri zu Liv. 21, 36, 7 u. 22, 34, 2. Weißenb. zu Liv. 37, 32, 12), α) (selten) nach verbis activis: a se instituere, selbst unterrichten, Col. 11, 1, 5: amittere alqm ab alqo, Dict. 6, 5. Heges 5, 2, 39. – β) (am gewöhnlichsten) nach verbis pass. (s. Benecke zu Iustin. 38, 1, 10) u. nach verbis intrans. (act. od. depon.) mit passiver Bedeutung: reprehendi ab alqo, Cic.: honor ei habitus est a Graecia, Cic.: credas non de puero scriptum, sed a puero, Plin. ep. – salvere ab alqo, Cic.: ab alqo interire, Cic., od. cadere, Tac., od. occidere, Ov.: nasci od. oriri ab alqo, Cic.: oriri a se (durch sich, durch eigene Kraft), Cic., u. verb. a se oriri et suā sponte nasci, Cic. (s. Kühner zu Cic. Tusc. 3, 27): natum od. ortum (oriundum) esse ab alqo, Cic.: calescit ab ipso spiritu, Cic.: traiectus ab ense, Ov.: res effectae ab efficientibus causis, Cic.: animus ab ignavia corruptus, durch, infolge, Sall. – zuw. bei Gerundiven statt des Dativs, bes. wenn schon ein Dativ vorhergeht (s. Hofmann Ausgew. Br. Cic. 2, 15, 11), fortis et a vobis conservandus vir, Cic.: quibus (viris) est a vobis consulendum, Cic. – γ) nach subst.: levior est plaga ab amico, quam a debitore, der Verlust, der herrührt von usw., Cic.: maius (praeceptum), quam ut ab homine videretur, Cic.: a bestiis ictus, Cic.: ab illo iniuria, die von ihm angetane, Ter.: fulgor ab auro, der vom Gold ausgehende Glanz (während fulgor auri = der am Gold haftende Glanz), Lucr. – δ) nach adjj.: ab simili clade profugus, Liv.: murus ab ingenio notior ille tuo, Prop. (vgl. Lachmann zu Prop. 4, 1, 9 über notus ab etc.): a radiis sideris esse niger, Ov.: tempus a nostris triste malis, die von unserm Unglück getrübte Zeit, Ov.: gemina et mammosa Ceres est ipsa ab Iaccho, vom Säugen des Bacchus, Lucr. – / Hierher gehört auch die poet. Verbindung ab arte = »durch die Kunst, mit Hilfe der Kunst, künstlich« (indem die Dichter die ars als selbsttätig darstellen), falcatus ab arte ensis, Sil.: turben, quem celer assueta versat ab arte puer, Tibull. (s. Dissen zu Tibull. 1, 5, 3).

    2) zur Bezeichnung des Ursprungs und der Herkunft = von, aus, a) übh.: α) nach verbis: ut sol a liquida saepe refulget aqua, Ov.: a docto fama refulget avo, Prop.: ab ipso Rheno iactabat genus, Prop.: bes. bei orior u. nascor, zB. id facinus natum a cupiditate, Cic.: u. bei esse (abstammen), zB. a Tullio, Cic. – β) bei subst.: amicitiae ortus a natura quam ab imbecillitate gravior (erit), Cic.: dulces a fontibus undae, aus den Quellen geschöpft (während fontium undae = das Wasser in den Quellen), Verg. (wie im Griech. οινος ἀπ' ἀμπέλου). – So bes. bei Städtenamen usw. zur Umschreibung der Adjj. (s. Müller zu Liv. 1, 50, 3), coloni a Velitris, Liv.: Turnus Herdonius ab Aricia, Liv.: pastor ab Amphryso, Verg.: legati ab Ardea, Liv. – a Pyrrho perfuga, Cic.: legati ab Alexandro, Cic.: ab Attalo Cretenses sagittarii, Liv. – b) zur Angabe dessen, nach dem etw. benannt od. von dem etw. etymologisch abgeleitet ist, nach, von (s. Benecke zu Iustin. 44, 1, 2), appellatum esse od. nomen invenisse ab etc., Cic.: puero ab inopia Egerio inditum nomen, Liv.: ab Hispano Hispaniam cognominaverunt, Iustin.: Chaoniamque omnem Troiano a Chaone dixit, Verg.: cucumeres dicuntur a curvore, Varr. LL.: caelum a cavatione, vallum a volatu, Varr. LL.: sirpiculae vocatae ab sirpando, Varr. LL.: acquirere est ab ad et quaerere, Varr. LL. – u. c) des Beweggrundes = wegen, aus, ab odio, ab ira, a spe, aus usw., Liv. (s. Drak. u. Fabri zu Liv. 24, 30, 1; 26, 1, 3): ab obsidione, wegen usw., Liv. (s. Drak. zu Liv. 2, 14, 3): ab singulari amore, Balb. bei Cic.: neglegentius a re gesta ire, Liv.

    3) nach den Begriffen des Anfangens u. ähnl. = von... an, von, bei, mit, nach ordiri, incipere, auspicari, w.s. – da ab Delphio cantharum circum, Plaut.: u. so a summo = vom Ersten od. ab infimo = vom Letzten (auf dem Triklinium) an in der Runde (zB. da, puer, ab summo, Plaut.: age, tu interibi ab infimo da savium, Plaut.): cornicem a cauda de ovo exire, mit dem Schw. voran, Plin.: a capite repetis, quod quaerimus, Cic.

    4) bei den Begriffen »des Frei- od. Losmachens von usw.«; dah. auch »des Verteidigens oder Schützens vor od. gegen etwas« u. »des Leer- u. Verlassenseins von etwas« (s. Zumpt § 468 f.).

    5) bei Begriffen aller Art, die von einer Seite aus näher bestimmt od. beschränkt werden = von seiten, in bezug auf, in betreff, gemäß, wegen, an (s. Wagner zu Plaut. aul. 184. Brix zu Plaut. mil. 631. Ruhnk. zu Ter. heaut. prol. 13. Korte zu Sall. Jug. 48, 3), a me pudica est, Plaut.: a vi praestare nihil possum, Cic.: nihil adulescenti neque a natura neque a doctrina deesse sentio, Cic.: mediocriter a doctrina instructus, Cic.: imparati cum a militibus tum a pecunia, Cic.: firmus ab equitatu, stark an R., Planc. b. Cic. – Nicht anders ist ab zu nehmen in Verbindungen wie: dolere ab oculis, ab animo, Plaut.: a morbo valere, ab animo aegrum esse, Plaut.: laborare ab alqa re, Caes.

    6) bei Angabe des Ganzen neben dem Teile = von, aus, unus u. nonnulli ab novissimis, Caes.: in id consilium deligerentur ab universo populo, Cic.

    7) zur Bezeichnung der Seite, von der aus uns jmd. Dienste leistet, servus a pedibus, Lakai, Läufer, Cic.: a manu servus od. bloß a manu, Schreiber, Suet.; – od. der Gegenstände, die einer leistet, besorgt, treibt, ab epistulis, Sekretär, Suet. u. Lampr.: a rationibus, Rechnungsführer, Suet.: a libellis, Bittschriftenannehmer, Suet. u. Lampr.: a memoria, Lampr.

    8) (spätlat.) beim Komparat. st. quam, als, und beim Positiv, mehr als, s. Rönsch Itala p. 452 sq. Rönsch im Rhein. Mus. 31, 477 sq. Ott in Fleckeisens Jahrbb. 1875. S. 794 f. u. S. 797.

    / a, ab steht (namentlich bei Spätern) auch vor (substantivisch gebrauchten) Adverbien, zB. a peregre (vgl. unser »von über Land«), Vitr.: ab invicem, Apul: a longe, von weitem, Spät. (s. Muncker zu Hyg. fab. 257. Rönsch Itala p. 231): ab intus, von innen, a foris, von außen, Spät.: a pridie, Pelag. vet. 28. – wird seinem regierten Worte nachgesetzt, quo ab, Plaut. asin. 119. – öfter (bes. bei Dichtern) von demselben getrennt, damnis dives ab ipsa suis, Ov. her. 9, 96: u. so Cic. Arch. 12. Ov. her. 12, 18. – In der Zusammensetzung bezeichnet ab unser ab od. weg, zB. abire, abgehen, weggehen, abdere, wegtun; und im Sinne des Abweichens, absonus, abtönend; u. selbst in abuti, abnutzen.

    / Arch. Nbf. af (s. Prisc. 1, 46) von alters her vor dem Namen des Zahlers in den Einnahme- u. Ausgabebüchern (zB. af Longo) nach Cic. orat. 158 u. Vel. Long. (VII) 60, 13; jetzt nur noch nachweisbar in Inschriften, zB. af vobis, Corp. inscr. Lat. 1, 201, 11: af Capua, Corp. inscr. Lat. 1, 551: af muro, Corp. inscr. Lat. 1, 1161: af speculu, Corp. inscr. Lat. 14, 2772. u. in der arch. Form afvolant statt avolant, Paul. ex Fest. 26, 2.

    lateinisch-deutsches > a [3]

  • 36 acerbus

    acerbus, a, um, Adj. m. Compar. u. Superl. (v. 2. acer), scharf, schneidend für die Sinne, I) eig.: 1) den Mund zusammenziehend, herb von Geschmack (Ggstz. dulcis, mitis, suavis), Neptuni corpus (Meerwasser), Lucr.: sapor, Plin.: bes. von unreifem Obst, scharf, herb, u. dah. unreif, unzeitig, roh übh., pirum, Varr.: oliva, Plin.: uva, Phaedr.: u. übtr., unreif, unzeitig, frühzeitig, virgo, Varr. fr. u. Ov.: res, Cic.: funus, Verg. u. Tac.: partus, Ov. – 2) für das Gehör, schneidend, grell, serrae stridentis horror, Lucr.: stridor, Plin.: acerba auditu vox propter nimiam exilitatem, Val. Max.: vox acerbissima, Cornif. rhet. u. Sen. – Acc. Plur. neutr. poet. für das Adv., acerba sonans, rauh tönend, Verg. georg. 3, 149. – 3) empfindlich für das Gefühl, schneidend, rauh, frigus, Hor.: ictus phalangii, Plin. – 4) für das Gesicht, vultus acerbi, sauere, finstere, Ov. – Acc. Plur. neutr. poet. für das Adv., acerba tuens, mit giftigem Blick, Verg. Aen. 9, 794. – II) übtr. auf das innere Gefühl, a) v. Pers., rauh, streng, abstoßend, grämlich, kleinlich (Ggstz. moderatus, remissus), inimicus, hostis, Cic.: creditor, Sen.: recitator, grausamer, Hor.: Libitina, grimmige, Hor.: alci acerbus, Cic.: acerbus in alqm, Ov.: acerbus in exigendo, Cic.: modo acerbior parciorque, modo remissior ac neglegentior, Suet.: subst., acerbus, bitterer Tadler, Bekrittler, Hor.: acerbos e Zenonis schola exire, Sauertöpfe, Cic. – b) v. Lebl., u. zwar: α) von dem, was mit Strenge geübt, eingefordert usw. wird, bitter, empfindlich, streng, peinlich, kleinlich, delectus, Liv.: inquisitio, Liv.: illius severitas, Cic.: imperium acerbius, Nep.: acerbissima diligentia, Cic.: illa acerbissima exactio, Cic.: acerbissima tributa, Cic.: acerbissimae impiorum poenae, Cic. – β) v.d. Rede, bitter, hart, kränkend, gehässig, linguae acerbae et immodice liberae fuit, Liv.: minaces et acerbae litterae, Cic.: litterae acerbissimae, bitterböser Br., Cic.: acerbum et breve scriptum, Suet.: ac. rumor, Tibull.: facetiae, Tac.: acerbissimum acclamationum genus, Suet. – γ) v. Zuständen, herb, bitter, empfindlich, kränkend, schmerzlich, peinlich, betrübend, incendium, Cic.: recordatio, Cic.: funus, Plaut. u. Cic.: funera, Tac.: scelus, Cic.: mors, Cic.: alcis interitus, Cic.: exitus tam tristis atque acerbus, Liv. fr.: odium acerbum, acerbissimum, Cic.: consilium neutri parti acerbum, Liv.: quam triste hoc ipsi, quam acerbum mihi, Plin. ep.: etsi erit acerbum auditu, Cic.: acerbum est ab aliquo circumveniri, acerbius a propinquo, Plaut. – acerbum est, acerbius est m. folg. Infin., Cic.: non est acerbum m. folg. Infin., Sen. – neutr. subst., aliquid cotidie acerbi atque incommodi nuntiatur, Cornif. rhet.: acerba ex amore homini oblata, Ter.: multa acerba, multa turpia habuit ille annus, Cic.: Ggstz., hoc bonum inter meras voluptates, hoc est inter tristia et acerba, Sen. – Acc. Plur. neutr. poet. für das Adv., acerba fremens, knirschend vor Schmerz, Verg. Aen. 12, 398.

    lateinisch-deutsches > acerbus

  • 37 Aegyptus

    Aegyptus, ī (Αἴγυπτος, dah. Auct. b. Alex. 26, 2, Ov. art. am. 1, 647 u. Plin. ep. 8, 20, 2 Aegyptos), I) (mythol.) m., Ägyptus, Sohn des Belus u. der Anchinoë, Enkel Neptuns, Zwillingsbruder des Danaus (vgl. Danaus u. das. Danaides), Hyg. fab. 168. – II) (geogr.) A) m. = der Nil, Nilus, in totum Homero Aegyptus (nominatus), Plin. 5, 54; vgl. Amm. 22, 15, 3. – B) f. = das Land Ägypten, Cic. de nat. deor. 2, 130: Aegyptus superior, Vulg. Tob. 8, 3: in Aegyptum proficisci, Cornif. rhet. 3, 2: in Aegyptum ire, Nep. Ages. 8, 2: in Aegyptum venire, praemitti, Tac.: oft im bl. Ziel-Acc., profugere Aegyptum, Cic. de nat. deor. 3, 56: Aegyptum iter habere, Caes. b.c. 3, 106, 1: Aegyptum proficisci, Nep. Dat. 4, 1. Iustin. 28, 4, 10: Aegyptum regredi, Iustin. 5, 5, 3: Aegyptum navigare, Liv. 45, 10, 2: Aegyptum advehi, Apul. flor. 15. p. 18, 7 Kr.: in Aegypto, Varr. r.r. 1, 17, 3: selten Aegypti (in Äg.), wie Plin. 31, 111. Val. Max. 4, 1, 15: u. Aegypto = in Äg., Tac. ann. 2, 69; aber Aegypto = von Äg., Plaut. most. 440 (von Quint. 1, 5, 38 als Solözismus angeführt). – Meton. = ägyptische Mannschaft, Verg. Aen. 8, 687 u. 705. – Vom Lande Aeg. abgeleitet: 1) Aegyptius, a, um (Αἰγύπτιος), ägyptisch, rex, Cic.: haruspices, Cic.: bellum, Nep.: litterae, Hieroglyphen, Plin. u. Tac.: litus, Plin.: classes, Suet: tellus, Lucan. – Subst., a) Aegyptius, ī, m., der Ägypter, Sing. u. Plur. b. Cic. u.a.: atrior multo ut siet, quam Aegyptii, Plaut. Poen. 1291 (wo jetzt Götz u. Löwe Aegyptini lesen). – b) Aegyptia, ae, f. (sc. terra), das Land Ägypten, Not. Tir. 86, 56. – c) Aegyptium, ī, n. (sc. vestimentum), ein schmutzigbraunes-, dunkelbraunes Gewand, Gloss. (wo: ›φαιόν, Aeguptium‹). – 2) Aegyptiacus, a, um (Αἰγυπτιακός), ägyptisch, litterae, Capit.: exercitus, Treb. Poll.: res (Plur.), Amm.: libri (griech. τὰ Αἰγυπτιακά), Schrift über ägyptische Einrichtungen u. Gebräuche Gell. – Adv. Aegyptiacē, ägyptisch, loqui ad perfectum modum, Treb. Poll. trig. tyr. 30, 21.

    lateinisch-deutsches > Aegyptus

  • 38 commendaticius

    commendātīcius, a, um (commendatus), zur Empfehlung geeignet, Empfehlungs-, litterae, tabellae, Cic.: epistula, Vulg. 2. Cor. 3, 1. – subst., commendātīciae, ārum, f. (sc. litterae), Empfehlungsschreiben, August. b. Macr. sat. 2, 4, 15.

    lateinisch-deutsches > commendaticius

  • 39 commeo

    com-meo, āvī, ātum, āre, rasch u. ungehindert ziehen, wandern, seinen Weg nehmen, seine Straße ziehen, eine Fahrt-, eine Reise machen od. unternehmen, gehen und kommen, ab und zugehen, od. reisen od. fahren, ein und ausgehen, ein und auslaufen, verkehren, absol., od. m. Advv., Praepp. od. bl. Kasus, a) v. leb. Wesen, α) v. Menschen, ut tuto ab repentino hostium incursu etiam singuli commeare possent, Caes.: legatos commeare ultro citroque, Liv.: insula Delos, quo omnes undique cum mercibus atque oneribus commeabant, Cic.: illa (via), quā omnes commeabant, Nep.: quā ex oppido sui commeare possent, Liv.: c. praeter hanc (effigiem), Plin. ep.: c. per hunc pontem ultro citroque, Suet.: inter Veios Romamque nuntios commeare, Liv. (vgl. commeantibus invicem nuntiis, Tac.): c. per angustias inter se, Plin. ep.: ex oriente, auf der Urlaubsreise begriffen sein (v. Soldaten), Tac.: e domo sua Megaris Athenas ad Socratem, Gell.: ex Umbria in Sabinos ad culturam agrorum quotannis commeare solere, Suet.: ab Ostia Romam pedibus per vices, Suet.: huc raro in urbem, Ter.: crebro in urbem, Plaut.: ad mulierculam, Ter.: ad meretricem famosissimam, Lact.: minime saepe ad eos (v. Handelsleuten), Caes.: ad spectacula in urbem, Suet.: libero mari, Curt.: illo mari, Tac. – m. Acc. der Wegstrecke, c. vias, Reisen machen, Modestin. dig. 48, 10, 27. § 2. – im Passiv unpers., ut eā (viā) publice iretur commearetur, Ulp. dig. 43, 8, 2. § 21: per quod iter ad utramque domum Priami commeabatur, Serv. Verg. Aen. 2, 454. – β) v. Tieren, commeans ac remeans examen (apium), Pallad.: thynnis non commeantibus, Plin.: per quem (tramitem) armenta commeare consueverant, Iustin.: c. ultro ac citro (von Fischen), Varr.: per maria terrasque (v. Zugvögeln), Plin.: in alienos fines non c. (v. Kirschen), Plin. – γ) v. personif. Abstr., cuius in hortos, domum, Baias iure suo libidines omnium commearent, Cic. Cael. 38. – b) v. Schiffen u. Wagen, fossa latitudinis, quā contrariae quinqueremes commearent, Suet.: navis, quae ad ea furta, quae reliquisses, commearet, Cic.: quadrigae inter se occurrentes (auf der Mauer von Babylon) sine periculo commeare dicuntur, aneinander vorbeifahren, Curt. – c) v. Kriegsmaschinen, nam catapultae illaec ad me crebro commeant, Plaut. Curc. 398. – d) v. einer Wasserleitung, per quorum praedia ductus (aquae) commeat, läuft, Cod. Theod. 15, 2, 1. – e) v. Welt-, Himmelskörpern u. dgl., sursum deorsum, Cic.: ultro citro, Cic., ultro citroque, Plin.: vicissim retro, Cic.: ab ortu ad occasum, Cic.: animum esse per naturam rerum omnem intentum et commeantem, Cic. – f) von Gewächsen, in alienas non c. terras, nicht versetzt werden können, Plin. 14. pr. § 1: virgis etiam turis ad nos commeantibus, durch den Handel zu uns kommen, Plin. 12, 57. – g) vom Atem u. v. der Stimme, eadem (anima) commeabat recens assidue, Plin. 11, 277: hanc (gulam) per vices operit, cum spiritus tantum aut vox commeat, Plin. 11, 176: per alteram autem fistulam, quae Graece nominatur τραχεια ἀρτηρία, spiritum a summo ore in pulmonem atque inde rursus in os et in nares commeare, Gell. 17, 11, 3. – h) von der Seele, wandern, animas in alia nova corpora saepius commeare, Min. Fel. 34, 6: animas de corporibus in aliorum animalium corpora commeare, Lact. 3, 19, 19. – i) v. Briefen u. Unterhandlungen, crebro enim illius litterae ab aliis ad nos commeant, finden ihren Weg zu uns, Cic.: cum (litterae) per milites commearent, Tac.: posse enim eodem Flacco internuntio sermones commeare, Tac.

    lateinisch-deutsches > commeo

  • 40 communicatorius

    commūnicātōrius, a, um (communico), allen teilhaftig, litterae, öffentliche od. amtliche Mitteilungen (Ggstz. litterae privatae), Augustin. ep. 43. no. 1, 7, 8: epistulae, Priscill. tract. 2, 51a.

    lateinisch-deutsches > communicatorius

См. также в других словарях:

  • litterae — index correspondence (communication by letters), dispatch (message), document Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Litterae — Als litterae (von lat. Brief) bezeichnet man einfachere Urkundenformen (siehe auch den verwandten diplomatischen Begriff Mandat). Im Mittelalter wurde der Begriff auch für reine Mitteilungsschreiben (Brief) verwendet. Papsturkunden Der Begriff… …   Deutsch Wikipedia

  • Litterae significativae — sind besondere, in karolingischen Minuskeln geschriebene Buchstaben in den Neumenhandschriften für melodische, rhythmische oder andere interpretatorische Anweisungen beim Gregorianischen Choral. Die wörtliche Übersetzung aus dem Lateinischen… …   Deutsch Wikipedia

  • Litterae (Titularbistum) — Litterae (ital.: Lettere) ist ein Titularbistum der römisch katholischen Kirche. Es geht zurück auf einen untergegangenen Bischofssitz in der Region Kampanien an der Westküste der Italienischen Halbinsel unweit der heutigen Stadt Lettere. Es… …   Deutsch Wikipedia

  • LITTERAE Elementariae — vide supra in Literarum primus Informator; Laureatae et Pinnata, vide suis locis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • litterae humaniores — /lit euh ree hyooh man ee awr eez, ohr eez/ the humanities as a field of study. [1740 50; < ML litterae humaniores lit., more humane letters] * * * …   Universalium

  • Litterae apostolicae — Lit|te|rae apos|to|li|cae [...re ...kɛ] die (Plur.) <aus lat. litterae apostolicae »apostolische Briefe«> Sammelbez. für päpstliche Erlässe u. Schreiben …   Das große Fremdwörterbuch

  • litterae humaniores — hyüˌmanēˈōˌrēz noun plural Etymology: Medieval Latin, literally, more humane letters : humanities * * * /lit euh ree hyooh man ee awr eez, ohr eez/ the humanities as a field of study. [1740 50; < ML litterae humaniores lit., more humane… …   Useful english dictionary

  • litterae — lit·te·rae …   English syllables

  • litterae humaniores — noun plural Etymology: Medieval Latin, literally, more humane letters Date: 1747 humanities …   New Collegiate Dictionary

  • Litterae non erubescunt — латинская поговорка: буквы не покраснеют (соотв. русскому: бумага все терпит ) …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»