juppiter

hĭems or hiemps, ĕmis, f. [Gr. chiôn, cheima; Sanscr. himas, snow], the winter, winter time, rainy season (cf.: bruma, solstitium).

Lit.: aestatem autumnus sequitur, post acer hiemps fit, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 Vahl.):

solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

Hor. C. 1, 4, 1: crudelis, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 482 Vahl.);

opp. to aestas,

Dig. 43, 20, 1, §§

31 and 32: dies primus est veris in Aquario, aestatis in Tauro, autumni in Leone, hiemis in Scorpione,

Varr. R. R. 1, 28, 1; cf. id. ap. Col. 11, 2, 84; Plin. 2, 47, 47, § 125; 18, 25, 60, § 224 sq.: prodit hiems, sequitur crepitans hanc dentibus algor. Lucr. 5, 747:

hanc vim frigorum hiememque, quam nos vix hujus urbis tectis sustinemus, excipere,

Cic. Rab. Post. 15, 42:

summa,

id. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. de Imp. Pomp. 12, 32:

gravissimā hieme,

Caes. B. C. 3, 8 fin.:

jamque hiems appropinquabat,

id. ib. 3, 9, 8:

initā hieme,

id. B. G. 3, 7, 1:

jam prope hieme confectā,

id. ib. 7, 32, 2: ante exactam hiemem, id. ib. 6, 1, 4:

hiems jam praecipitaverat,

id. B. C. 3, 25, 1:

modestia hiemis,

Tac. A. 12, 43:

bellum difficillimum gessit hieme anni,

in winter time, Suet. Caes. 35:

stridebat deformis hiems,

Juv. 4, 58: Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes, winter and summer, i. e. in all seasons, Cic. Div. 1, 42, 94.—In plur.:

confligunt hiemes aestatibus acres,

Lucr. 6, 373:

est ubi plus tepeant hiemes?

Hor. Ep. 1, 10, 15:

informīs hiemes reducit Juppiter, idem Summovet,

id. C. 2, 10, 15; 3, 1, 32:

in his locis maturae sunt hiemes,

Caes. B. G. 4, 20, 1; Cic. N. D. 2, 19, 49:

seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,

years, Hor. C. 1, 11, 4:

post certas hiemes,

id. ib. 1, 15, 35; cf.:

sic multas hiemes atque octogensima vidit solstitia,

Juv. 4, 92.—Personified: Hiems, Ov. M. 2, 30; 15, 212; 4, 436; Verg. A. 3, 120.—

Transf. (mostly poet.).

Rainy, stormy weather, a storm, tempest:

imber Noctem hiememque ferens,

Verg. A. 5, 11; cf.:

non tam creber agens hiemem ruit aequore turbo,

id. G. 3, 470:

Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

id. A. 9, 671; id. G. 1, 321; Hor. Epod. 2, 52; Ov. M. 11, 490; 521; 13, 709 al.—In plur., Val. Fl. 2, 22; Stat. S. 5, 1, 36.—In prose:

maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,

Cic. Planc. 40 fin.:

qui (gubernator) navem ex hieme marique scopuloso servat,

Nep. Att. 10 fin. —

In gen., cold, chill; tempest, violence ( poet.):

sic letalis hiems paulatim in pectora venit,

a deadly chill, Ov. M. 2, 827; cf. Mart. 2, 46, 7:

Vesuvinus apex et flammea diri Montis hiems,

the fiery tempest, Stat. S. 3, 5, 72;

so of Vesuvius: vix dum ignea montem Torsit hiems,

Val. Fl. 4, 508:

instamus jactu telorum et ferrea nimbis Certat hiems,

the iron storm, shower of weapons, Stat. Th. 5, 386.—

Trop.

Cold, storm ( poet.):

ab illa Pessima (die) mutati coepit amoris hiems,

cold, Ov. H. 5, 34:

hiems rerum,

the storm of war, disturbance of war, Claud. B. Get. 151.—

Trouble, distress:

suae senectuti acriorem hiemem parat, quom illam inportunam tempestatem conciet,

Plaut. Trin. 2, 3, 7.

hĭems or hiemps, ĕmis, f. [Gr. chiôn, cheima; Sanscr. himas, snow], the winter, winter time, rainy season (cf.: bruma, solstitium).

Lit.: aestatem autumnus sequitur, post acer hiemps fit, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 Vahl.):

solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

Hor. C. 1, 4, 1: crudelis, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 482 Vahl.);

opp. to aestas,

Dig. 43, 20, 1, §§

31 and 32: dies primus est veris in Aquario, aestatis in Tauro, autumni in Leone, hiemis in Scorpione,

Varr. R. R. 1, 28, 1; cf. id. ap. Col. 11, 2, 84; Plin. 2, 47, 47, § 125; 18, 25, 60, § 224 sq.: prodit hiems, sequitur crepitans hanc dentibus algor. Lucr. 5, 747:

hanc vim frigorum hiememque, quam nos vix hujus urbis tectis sustinemus, excipere,

Cic. Rab. Post. 15, 42:

summa,

id. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. de Imp. Pomp. 12, 32:

gravissimā hieme,

Caes. B. C. 3, 8 fin.:

jamque hiems appropinquabat,

id. ib. 3, 9, 8:

initā hieme,

id. B. G. 3, 7, 1:

jam prope hieme confectā,

id. ib. 7, 32, 2: ante exactam hiemem, id. ib. 6, 1, 4:

hiems jam praecipitaverat,

id. B. C. 3, 25, 1:

modestia hiemis,

Tac. A. 12, 43:

bellum difficillimum gessit hieme anni,

in winter time, Suet. Caes. 35:

stridebat deformis hiems,

Juv. 4, 58: Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes, winter and summer, i. e. in all seasons, Cic. Div. 1, 42, 94.—In plur.:

confligunt hiemes aestatibus acres,

Lucr. 6, 373:

est ubi plus tepeant hiemes?

Hor. Ep. 1, 10, 15:

informīs hiemes reducit Juppiter, idem Summovet,

id. C. 2, 10, 15; 3, 1, 32:

in his locis maturae sunt hiemes,

Caes. B. G. 4, 20, 1; Cic. N. D. 2, 19, 49:

seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,

years, Hor. C. 1, 11, 4:

post certas hiemes,

id. ib. 1, 15, 35; cf.:

sic multas hiemes atque octogensima vidit solstitia,

Juv. 4, 92.—Personified: Hiems, Ov. M. 2, 30; 15, 212; 4, 436; Verg. A. 3, 120.—

Transf. (mostly poet.).

Rainy, stormy weather, a storm, tempest:

imber Noctem hiememque ferens,

Verg. A. 5, 11; cf.:

non tam creber agens hiemem ruit aequore turbo,

id. G. 3, 470:

Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

id. A. 9, 671; id. G. 1, 321; Hor. Epod. 2, 52; Ov. M. 11, 490; 521; 13, 709 al.—In plur., Val. Fl. 2, 22; Stat. S. 5, 1, 36.—In prose:

maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,

Cic. Planc. 40 fin.:

qui (gubernator) navem ex hieme marique scopuloso servat,

Nep. Att. 10 fin. —

In gen., cold, chill; tempest, violence ( poet.):

sic letalis hiems paulatim in pectora venit,

a deadly chill, Ov. M. 2, 827; cf. Mart. 2, 46, 7:

Vesuvinus apex et flammea diri Montis hiems,

the fiery tempest, Stat. S. 3, 5, 72;

so of Vesuvius: vix dum ignea montem Torsit hiems,

Val. Fl. 4, 508:

instamus jactu telorum et ferrea nimbis Certat hiems,

the iron storm, shower of weapons, Stat. Th. 5, 386.—

Trop.

Cold, storm ( poet.):

ab illa Pessima (die) mutati coepit amoris hiems,

cold, Ov. H. 5, 34:

hiems rerum,

the storm of war, disturbance of war, Claud. B. Get. 151.—

Trouble, distress:

suae senectuti acriorem hiemem parat, quom illam inportunam tempestatem conciet,

Plaut. Trin. 2, 3, 7.

hĭems or hiemps, ĕmis, f. [Gr. chiôn, cheima; Sanscr. himas, snow], the winter, winter time, rainy season (cf.: bruma, solstitium).

Lit.: aestatem autumnus sequitur, post acer hiemps fit, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 Vahl.):

solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

Hor. C. 1, 4, 1: crudelis, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 482 Vahl.);

opp. to aestas,

Dig. 43, 20, 1, §§

31 and 32: dies primus est veris in Aquario, aestatis in Tauro, autumni in Leone, hiemis in Scorpione,

Varr. R. R. 1, 28, 1; cf. id. ap. Col. 11, 2, 84; Plin. 2, 47, 47, § 125; 18, 25, 60, § 224 sq.: prodit hiems, sequitur crepitans hanc dentibus algor. Lucr. 5, 747:

hanc vim frigorum hiememque, quam nos vix hujus urbis tectis sustinemus, excipere,

Cic. Rab. Post. 15, 42:

summa,

id. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. de Imp. Pomp. 12, 32:

gravissimā hieme,

Caes. B. C. 3, 8 fin.:

jamque hiems appropinquabat,

id. ib. 3, 9, 8:

initā hieme,

id. B. G. 3, 7, 1:

jam prope hieme confectā,

id. ib. 7, 32, 2: ante exactam hiemem, id. ib. 6, 1, 4:

hiems jam praecipitaverat,

id. B. C. 3, 25, 1:

modestia hiemis,

Tac. A. 12, 43:

bellum difficillimum gessit hieme anni,

in winter time, Suet. Caes. 35:

stridebat deformis hiems,

Juv. 4, 58: Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes, winter and summer, i. e. in all seasons, Cic. Div. 1, 42, 94.—In plur.:

confligunt hiemes aestatibus acres,

Lucr. 6, 373:

est ubi plus tepeant hiemes?

Hor. Ep. 1, 10, 15:

informīs hiemes reducit Juppiter, idem Summovet,

id. C. 2, 10, 15; 3, 1, 32:

in his locis maturae sunt hiemes,

Caes. B. G. 4, 20, 1; Cic. N. D. 2, 19, 49:

seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,

years, Hor. C. 1, 11, 4:

post certas hiemes,

id. ib. 1, 15, 35; cf.:

sic multas hiemes atque octogensima vidit solstitia,

Juv. 4, 92.—Personified: Hiems, Ov. M. 2, 30; 15, 212; 4, 436; Verg. A. 3, 120.—

Transf. (mostly poet.).

Rainy, stormy weather, a storm, tempest:

imber Noctem hiememque ferens,

Verg. A. 5, 11; cf.:

non tam creber agens hiemem ruit aequore turbo,

id. G. 3, 470:

Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

id. A. 9, 671; id. G. 1, 321; Hor. Epod. 2, 52; Ov. M. 11, 490; 521; 13, 709 al.—In plur., Val. Fl. 2, 22; Stat. S. 5, 1, 36.—In prose:

maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,

Cic. Planc. 40 fin.:

qui (gubernator) navem ex hieme marique scopuloso servat,

Nep. Att. 10 fin. —

In gen., cold, chill; tempest, violence ( poet.):

sic letalis hiems paulatim in pectora venit,

a deadly chill, Ov. M. 2, 827; cf. Mart. 2, 46, 7:

Vesuvinus apex et flammea diri Montis hiems,

the fiery tempest, Stat. S. 3, 5, 72;

so of Vesuvius: vix dum ignea montem Torsit hiems,

Val. Fl. 4, 508:

instamus jactu telorum et ferrea nimbis Certat hiems,

the iron storm, shower of weapons, Stat. Th. 5, 386.—

Trop.

Cold, storm ( poet.):

ab illa Pessima (die) mutati coepit amoris hiems,

cold, Ov. H. 5, 34:

hiems rerum,

the storm of war, disturbance of war, Claud. B. Get. 151.—

Trouble, distress:

suae senectuti acriorem hiemem parat, quom illam inportunam tempestatem conciet,

Plaut. Trin. 2, 3, 7.

hīc, haec, hoc ( gen. hujus, monosyl., Plaut. Am. prol. 51; 96; 1, 1, 115; dat. huic, Sidon. Carm. 7, 145; Avien. Descr. Orb. 22; dat. sing. fem. hae rei, Cato, R. R. 14, 3; acc. HONC for hunc, C. I. L. 1, 32; nom. plur. hic, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 = Ann. v. 414 Vahl.; Varr. L. L. 6, § 73 Mull.; fem. haec, v. infra, B. init.; dat. and abl. hibus, Plaut. Curc. 4, 2, 20; cf. Varr. L. L. 8, § 78 Mull.; v. Neue, Formenl. 2, p. 203 sqq.), pron. demonstr. [from the pronom. root i (whence also comes is), with the demonstr. suffix ce ] points to something near or present, or which is conceived of as present, this.

With subst.:

hic homo sanus non est,

Plaut. Am. 1, 1, 246:

rapidus fluvius est hic, non hac temere transiri potest... apud hunc fluvium, etc.,

id. Bacch. 1, 1, 53:

quid praeclarum putet in rebus humanis, qui haec deorum regna perspexerit? etc.,

Cic. Rep. 1, 17:

genus hoc,

id. ib. 1, 25:

hoc avunculo, atque in hac tam clara re publica natus,

id. ib. 1, 19; cf.:

quorum singuli saluti huic civitati fuerunt, et qui sunt procul ab aetatis hujus memoria,

id. ib. 1, 1:

his libris,

id. ib. 1, 7:

hae feriae,

id. ib. 1, 9; 1, 20; cf.:

hoc otio,

id. ib. 9 fin.:

haec caelestia vel studiosissime solet quaerere,

id. ib. 1, 10:

ad haec cituma,

id. ib. 1, 21:

hic vir,

Liv. 7, 39, 12.—

Absol. (cf. Krebs, Antibarb. p. 520):

hic insidiantes vigilant, Enn. l. l.: hi domum me ad se auferent,

Plaut. Men. 5, 2, 94: non mihi videtur, quod hi venerunt, alius nobis sermo esse quaerendus, sed agendum accuratius, et dicendum dignum aliquid horum auribus, Cic. Rep. 1, 13:

feceris (ut etiam pro his dicam) nobis gratum omnibus,

id. ib. 1, 21 fin.:

hoc ubi Amphitruo erus conspicatus est, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 87:

docere hoc poterat ille homines paene agrestes, et apud imperitos audebat haec dicere,

Cic. Rep. 1, 15:

dixerat hoc ille, cum, etc.,

id. ib. 1, 12:

haec Scipio cum dixisset,

id. ib. 1, 11:

haec plurimis a me verbis dicta sunt, etc.,

id. ib. 1, 7.—

More emphatic, in the original full form, hīce, haece, hōce (not, as formerly written, hicce, haecce, hocce; in gen. sing. HVIVSQVE; in nom. plur. hisce, like ieis = ei, and ques = qui, see below; and apocopated in nom. plur. fem. haec for haece, and in gen. plur. horunc, harunc, for horunce, harunce);

and, with the interrogative particle, hicine, haecine, hocine (mostly ante - class.): hoce haud dubium est quin, etc.,

Ter. And. 2, 3, 17:

eum hinc profugiens vendidit in Alide Patri hujusce,

Plaut. Capt. prol. 10; so,

hujusce,

id. Poen. prol. 120; 5, 4, 76; 87; cf.:

atque hujusce rei judicium jam continuo video futurum,

Cic. Div. in Caecil. 14, 47:

hisce homines ubi habitent,

Plaut. Trin. 4, 2, 36; v. Ritschl ad h. l.; so,

hisce,

id. Ps. 1, 5, 125; id. Capt. prol. 35 Fleck.; id. Rud. 2, 1, 5 ib., and perh. also id. Mil. 4, 8, 24 (Ritschl, hice): hice, Att. ap. Non. 15, 29 (Trag. Rel. v. 122 Rib.); Ter. Eun. 2, 2, 38:

haec aedes,

Plaut. Most. 2, 1, 53; 3, 1, 117; so,

haec sunt atque aliae multae in magnis dotibus Incommoditates,

id. Aul. 3, 5, 58:

haec (puellae),

Ter. Eun. 3, 5, 34:

haec sententiae,

Cic. Tusc. 1, 11, 22; 3, 34, 84; Lucr. 3, 601; Verg. G. 3, 305; cf. Bentl. Ter. Hec. 5, 2, 24:

aliut posticum harunce aedium,

Plaut. Stich. 3, 1, 41; cf.:

harunc aedium,

id. Most. 2, 1, 57:

sine opera tua nihil di horunc facere possunt,

id. Cist. 1, 1, 53:

horunc,

id. Poen. 3, 1, 48; Ter. Hec. 1, 2, 97; id. Phorm. 3, 2, 33:

cedo signum, si harunc Baccharum es,

Plaut. Mil. 4, 2, 25:

harunc aedium,

id. Merc. 5, 1, 3:

hisce ego Placidum ted hodie reddam,

id. Curc. 5, 3, 48; cf.:

quid dicam hisce, incertus sum,

Ter. Hec. 3, 4, 36:

tu ab hisce rebus animum avoca,

Sulp. in Cic. Fam. 4, 5, 5; so,

hisce,

Plaut. Cas. 2, 7, 13; id. Most. 1, 3, 81; 1, 4, 23; 2, 2, 71; 4, 2, 35 et saep.: Thr. Tu hosce instrue. Gn Illuc est sapere! ut hosce instruxit, Ter. Eun. 4, 7, 11; so,

hosce,

id. ib. 1, 2, 71; id. Heaut. 3, 2, 3; 4, 5, 4; id. Ad. 5, 7, 5; id. Phorm. 4, 3, 4:

apud hasce aedes,

Plaut. Am. 1, 1, 194; so,

hasce,

id. As. 2, 3, 1; id. Aul. 2, 4, 2; 2, 8, 15; id. Capt. 4, 2, 51; id. Bacch. 4, 6, 17 et saep.—

With the interrog. particle: hicin' Achilles est?

Plaut. Mil. 1, 1, 61; so,

hicinest?

id. Pers. 5, 2, 49; cf.:

hicine vir patriae natus usquam nisi in patria morietur?

Cic. Mil. 38, 104 et saep.:

haecine,

Plaut. Am. 1, 1, 206; id. Ep. 4, 2, 5; 5, 1, 15; id. Pers. 4, 3, 75; Ter. Hec. 5, 2, 5; id. Phorm. 5, 8, 24:

huncine hominem,

Plaut. Ps. 1, 2, 68; cf.:

huncine hominem! hancine impudentiam! judices, hanc audaciam!

Cic. Verr. 2, 5, 25, § 62:

hocine hic pacto potest Inhibere imperium magister?

Plaut. Bacch. 3, 3, 43:

o Juppiter, hoscine mores!

Ter. Ad. 4, 7, 40:

hacine victoria sola aut hac praeda contenti estis futuri,

Liv. 10, 17, 5; Ter. Hec. 3, 1, 3;

so in the shorter form, hicne,

Cic. Rosc. Am. 48, 141:

ex hocne equo,

id. Fat. 3, 5:

cum hocne,

id. Att. 9, 7, 3:

ex hacne natura,

id. Tusc. 1, 25, 62: haece locutus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 239 Vahl.) al.—So, Fortuna hujusce diei, as a particular deity, Cic. Leg. 2, 11, 28; Plin. 34, 8, 19, § 54;

in inscrr. also written HVIVSQVE DIEI,

Inscr. Orell. 5; cf.:

HVIVSQ. LOCI,

id. ib. 1580; 2300;

and HOIVSQVE AEDIS ERGO,

id. ib. 2488.—

With other pronouns:

hos eosdem motus perturbationes dixerimus,

Cic. Tusc. 3, 4, 7; cf.:

cum idem hoc visum diceretur,

id. Rep. 1, 14:

hoc idem fit in reliquis civitatibus,

Caes. B. G. 7, 15, 2; id. B. C. 1, 74, 5; Quint. 8, 4, 17:

haec eadem centurionibus tribunisque militum mandabant,

Caes. B. G. 7, 17 fin.:

haec eadem genera,

Quint. 6, 3, 54:

hoc ipsum civile jus,

Cic. Rep. 1, 2:

sed hoc ipsum ex superiore pendet quaestione,

Quint. 2, 1, 8; 8, 3, 45:

ad hunc eum ipsum,

Cic. Ac. 1, 1, 2 Goer. N. cr.; cf.:

idem hoc ipsum,

id. Tusc. 5, 9, 26:

huic illi legato,

id. Fl. 22, 52:

hunc illum fatis Portendi generum,

Verg. A. 7, 255; cf.:

hic est enim ille vultus semper idem, quem, etc.,

Cic. Tusc. 3, 15, 31:

hic est ille status quantitatis,

Quint. 7, 4, 15: haec est illa, quae deinôsis vocatur, id. 6, 2, 24:

hujus istius facti stultitia,

Cic. Rab. Post. 9, 24:

ista haec epigrammata,

Sid. Ep. 2, 10: hunc talem virum, Cic. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 3:

callidum quendam hunc,

Cic. de Or. 1, 50, 218.—

Opp. to ille, iste, less freq. to hic, alter, alius, etc., this, the latter, to indicate the nearer object (which is to be determined not so much by the phraseology as by the thought; so that hic may refer to that noun whose position in the sentence is the more remote, but which is the most closely connected with the speaker, and of the most importance to him, in which case it is to be rendered by that, the former, etc.):

ejusdem esse, qui in illa re peccarit, hoc quoque admisisse,

Cic. Inv. 2, 16, 50:

in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit jactari, quam in illa tranquillitate atque otio jucundissime vivere,

id. Rep. 1, 1:

si deerunt haec remedia, ad illa declinandum est,

Quint. 7, 2, 30:

cum hic testamento, ille proximitate nitatur,

id. 3, 6, 95:

in his judicem sibi, in illis alii credere,

id. 5, 7, 33:

haec pars perorationis accusatori patronoque ex aequo communis est. Affectibus quoque iisdem fere utuntur: sed varius hic, ille saepius ac magis,

id. 6, 1, 8; cf. id. 6, 2, 12; 17:

cum tu ista caelestia de Scipione quaesieris, ego autem haec, quae videntur ante oculos, esse magis putem quaerenda,

Cic. Rep. 1, 19; id. Fam. 2, 11, 1:

iisdem enim hic sapiens, de quo loquor, oculis, quibus iste vester, caelum, terram, mare intuebitur,

id. Ac. 2, 33, 105:

si hoc loco scripsisset, isto verbo usus non esset, non isto loco verbum istud collocasset,

id. Inv. 2, 41, 121:

has igitur tot sententias ut omittamus, haec nunc videamus, quae diu multumque defensa sunt,

id. Ac. 2, 42, 130:

Caesar facile diceret: Hic versus Plauti non est, hic est,

this... that, id. Fam. 9, 16, 4:

ego hoc dico. adversarius hoc,

Quint. 4, 4, 8:

vendidit hic auro patriam... Hic thalamum invasit natae,

Verg. A. 6, 621 sq.:

hi molium objectus, hi proximas scaphas scandere,

Tac. A. 14, 8:

quid responsuri sint adversarii his et his... cum sciret haec et haec,

Quint. 6, 1, 3 sq.:

interim quaeritur: hoc an hoc? furtum an sacrilegium?

id. 7, 3, 9:

alter (Roscius) plurimarum palmarum vetus ac nobilis gladiator habetur, hic autem nuper se ad eum lanistam contulit,

Cic. Rosc. Am. 6, 17:

occupat hic collem, cymba sedet alter adunca,

Ov. M. 1, 293.—

Referring to that which in the speaker's mind is the nearer object, although by the position of the words it is the more remote: quam ob rem cave Catoni anteponas ne istum quidem ipsum, quem Apollo sapientissimum judicavit (i. e. Socratem): Hujus enim (i. e. Catonis, of the former) facta, illius (i. e. Socratis) dicta laudantur, Cic. Lael. 2, 10; id. Rosc. Com. 2, 7:

hanc posteriorem (artem) et Stoici et Peripatetici, priorem autem illi (i. e. Peripatetici) egregie tradiderunt, hi (i. e. Stoici) ne attigerunt quidem,

id. Fin. 4, 4, 10:

hoc Cicero atque Asinius certatim sunt usi: pro Scauro hic, ille pro filio,

Quint. 6, 1, 21; 3, 10, 1:

melior tutiorque est certa pax quam sperata victoria: haec in tua, illa in deorum manu est,

the former... the latter, Liv. 30, 30, 19:

quocumque aspicio, nihil est, nisi pontus et aer: Fluctibus hic tumidus, nubibus ille minax,

Ov. Tr. 1, 2, 24; id. M. 1, 697.—

In the neutr. sing. subst., with gen.:

quid hoc hominist?

Plaut. Am. 2, 1, 26; cf. Ter. Eun. 3, 4, 8:

quid hoc morbi est?

id. ib. 2, 1, 19:

quid hoc est negoti?

id. Ad. 4, 5, 71; cf. id. Eun. 3, 4, 6:

hoc fructi pro labore ab his fero,

id. Ad. 5, 4, 16:

edormiscam hoc villi,

id. ib. 5, 2, 11:

hoc commodi est, quod, etc.,

Cic. Rosc. Am. 32, 91:

hoc copiarum in Hispanias portatum est,

Liv. 42, 18, 7:

hoc servitutis injunxisse, ut, etc.,

id. 5, 2, 8:

hoc intervalli datum res tranquillas in urbe fecit,

id. 3, 25, 4:

hoc consilii,

id. 5, 39, 6:

hoc solacii,

id. 30, 13, 13:

hoc noctis,

Plaut. Am. 1, 1, 2; 11; 136.—

Hoc with verbs impers., pleonast. as a subject (ante-class.):

eamus, Amphitruo: lucescit hoc jam,

there is daybreak, Plaut. Am. 1, 3, 45: luciscit hoc jam, [p. 853] Ter. Heaut. 3, 1, 1:

lucet hoc,

Plaut. Mil. 2, 2, 63; cf. id. Curc. 1, 3, 26.—

Pregn. (qs. pointing to something with the finger), this, this... here (ante-class. and poet.); most freq. of the speaker himself, like the Gr. hode, for ego:

hic homost omnium hominum praecipuos,

Plaut. Trin. 5, 1, 1:

hic si quid nobis forte adversi evenerit, tibi erunt parata verba, huic homini verbera,

Ter. Heaut. 2, 3, 115; so,

huic homini, i. q. mihi,

Plaut. Ep. 1, 2, 38:

hic homo, i. q. ego,

id. Curc. 2, 1, 33:

hunc hominem, i. q. me,

Plaut. Bacch. 4, 4, 1; Hor. S. 1, 9, 47; cf.:

vin' tu huic seni auscultare?

Ter. Ad. 5, 7, 8; id. And. 2, 1, 10; Tib. 2, 6, 7:

haec res,

my property, Plaut. Trin. 2, 4, 106:

hunc in collum,

my neck, id. Pers. 4, 6, 9 Brix (Ritschl, huc): ni haec praesensisset canes, this dog, = ego, id. Trin. 1, 2, 135 Brix ad loc.—In neutr. absol.: tu quod te posterius purges hanc injuriam mihi nolle Factam esse, hujus non faciam, not so much, i. e. not the least, Ter. Ad. 2, 1, 9.—

With reference to time, of this time, now present, actual, this:

cena hac annona est sine sacris hereditas,

in the present scarcity, Plaut. Trin. 2, 4, 83:

sed nondum haec, quae nunc tenet saeculum, neglegentia deum venerat,

Liv. 3, 20:

his temporibus,

Cic. Fam. 13, 77, 1:

M. Cato, hujus nostri Catonis pater,

id. Off. 3, 16, 66; cf.:

si potius ad antiquorum diligentiam, quam ad horum luxuriam dirigas aedificationem,

Varr. R. R. 1, 13, 6 sq.:

etenim qui haec vituperare volunt, Chrysogonum tantum posse queruntur,

the present times, Cic. Rosc. Am. 48, 138:

ne horum quidem magnificentia operum,

Liv. 1, 55 fin.;

very rarely of time just ended: ante hos annos quadraginta,

Plin. 14, 22, 28, § 143:

ante hos sex menses,

Phaedr. 1, 1, 10:

ante hoc triduum,

Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 init.; Aug. Serm. 270, 3.

Very freq. referring to a thought that follows, and which may be expressed by a relative sentence, or by a sentence denoting the object, cause, or effect; with qui, quae, quod, an acc. and inf., quod, ut, ne, etc. (more clearly indicative than the determinative, is, ea, id; though freq. confounded with it in MSS. and editt.).

With relat. clause:

Qui hodie fuerim liber, eum nunc potivit pater Servitutis: hic, qui verna natust, conqueritur,

Plaut. Am. 1, 1, 24; cf.:

eos, qui, etc.... his, qui, etc.... longe duco esse anteponendos,

Cic. Rep. 1, 2:

neque his contentus sum, quae de ista consultatione scripta nobis summi ex Graecia homines reliquerunt, neque ea, quae mihi videntur, anteferre illis audeo,

id. ib. 1, 22:

non est tibi his solis utendum existimationibus ac judiciis, qui nunc sunt, hominum, sed iis etiam, qui futuri sunt,

id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

quis hic est homo, quem ante aedis video hoc noctis?

Plaut. Am. 1, 1, 136:

unde in laboribus et periculis fortitudo? nempe ab his, qui, etc.,

Cic. Rep. 1, 2; 1, 17:

haec quae sunt in hoc genere,

id. ib. 1, 11:

mundus hic totus, quod domicilium di nobis dederunt,

id. ib. 1, 13:

hoc autem sphaerae genus, in quo, etc.,

id. ib. 1, 14;

1, 16: in his libris, quos legistis,

id. Leg. 1, 9, 27; cf. id. Div. 1, 3, 5:

quam quisque norit artem, in hac se exerceat,

id. Tusc. 1, 18, 41 et saep.:

lepide ipsi hi sunt capti, suis qui filiis fecere insidias,

Plaut. Bacch. 5, 2, 90; cf. Cic. Tusc. 2, 1, 3; id. N. D. 1, 40, 113:

servi, qui, cum culpa carint, tamen malum Metuont, hi solent esse eris utibiles,

Plaut. Most. 4, 2, 2 sq.; cf. Cic. Rep. 1, 19:

de Bruti amore etsi mihi nihil novi adfers: tamen hoc audio libentius, quo saepius,

id. Att. 13, 36 fin.; cf.:

is porro, quo generosior celsiorque est, hoc majoribus velut organis commovetur,

Quint. 1, 2, 30:

hoc primum videamus, quidnam sit, de altero sole quod nuntiatum est in senatu, etc.,

Cic. Rep. 1, 10; 1, 24:

mire tractat hoc Cicero pro Milone quae facturus fuerit Clodius, si praeturam invasisset,

Quint. 9, 2, 41.—

With acc. and inf.:

erat tunc haec nova et ignota ratio, solem lunae oppositum solere deficere,

Cic. Rep. 1, 16:

sed hoc vir excellenti providentia sensit ac vidit, non esse opportunissimos situs maritimos urbibus iis, quae, etc.,

id. ib. 2, 3:

hoc tantum admiror, Flavum, etc.,

Quint. 7, 4, 40; 11, 1, 22:

unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc.,

Cic. Rep. 1, 1: hoc simul accipe dictum: Quorum..., Eorundem libertati me parcere certum est, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204 Vahl.); cf.

with appositive clause: sic hoc proloquar: Principio, ut illo advenimus, Continuo Amphitruo delegit viros, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 48:

ut hoc: Non debes alienam uxorem optare,

Quint. 7, 1, 25; cf. id. 9, 4, 97; 9, 2, 32.—

With quod or quia:

maxime hoc mihi mirum videri solet, quod, qui tranquillo mari gubernare se negent posse, etc.,

Cic. Rep. 1, 6:

quaesierat ex me Scipio, quidnam sentirem de hoc, quod duo soles visos esse constaret,

id. ib. 1, 13; Quint. 9, 1, 1:

propter hoc ipsum ostendenda non sunt, quod apparent,

id. 12, 9, 6:

nostri primo integris viribus fortiter repugnare... sed hoc superari, quod diuturnitate pugnae, etc.,

in this that, herein that, Caes. B. G. 3, 4, 3; cf. Quint. 8, 3, 30:

hoc ipso fidem detrahimus illis, quod sint tam gravia,

id. 9, 2, 53:

hoc ipso, quod,

id. 4, 1, 54; 5, 11, 41; 6, 2, 16 et saep.: consilio vestro utar libenter, et hoc libentius, quod, etc., Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 1; cf.:

id hoc facilius eis persuasit, quod undique loci natura Helvetii continentur,

Caes. B. G. 1, 2, 3:

hoc esse miseriorem gravioremque fortunam Sequanorum quam reliquorum, quod soli, etc.,

id. ib. 1, 32, 4; Quint. 5, 7, 22:

hoc magis, quod (al. quia) illic ut litigatores loquimur frequentius,

id. 6, 2, 36:

hoc sese excruciat animi, Quia leno ademit cistulam ei,

Plaut. Rud. 2, 3, 57:

quod hoc etiam mirabilius debet videri, quia, etc.,

Cic. de Or. 1, 3, 12; cf.:

hoc sunt exempla potentiora, quia, etc.,

Quint. 10, 1, 15.—

With ut or ne:

nunc hoc me orare a vobis jussit Juppiter, ut conquistores, etc.,

Plaut. Am. prol. 64; cf.:

hoc quoque etiam mihi in mandatis dedit, Ut conquistores, etc.,

id. ib. 81:

atque hoc evenit In labore atque in dolore, ut mors obrepat interim,

id. Ps. 2, 3, 19:

nec enim hoc suscepi, ut, etc.... neque hoc polliceor me facturum, ut, etc.,

Cic. Rep. 1, 24:

neque enim hac nos patria lege genuit aut educavit, ut... sed ut, etc.,

id. ib. 1, 4;

for which: homines sunt hac lege generati, qui tuerentur, etc.,

id. ib. 6, 15:

quare hoc animo in nos esse debebis, ut aetas nostra, etc.,

id. Fam. 2, 1 fin.; id. Off. 3, 5, 22; id. Rep. 1, 12:

plurimum in hoc laboris exhausimus, ut ostenderemus, etc.,

Quint. 8 praef. § 6; cf.:

habenda fides est vel in hoc, ut, etc.,

id. 11, 2, 51; so,

in hoc, ut,

id. 6, 3, 15; 10, 3, 29: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm: Ne quid exspectes amicos, quod tute agere possies, Enn. ap. Gell. 2, 29 fin. (Sat. v. 37 Vahl.); so,

in hoc scilicet, ne suspectus his foret,

Vell. 2, 41 fin. —

Hoc est serves to annex a more particular explanation of what has been said, that is, that is to say, namely:

in hac causa dicam de eo prius, quod apud vos plurimum debet valere, hoc est, de voluntate eorum, quibus injuriae factae sunt,

Cic. Div. in Caecil. 4, 11:

quadriennium, hoc est, ex quo tempore fundus veniit,

id. Caecin. 7, 19; 34, 100:

cum honos agebatur amplissimus familiae vestrae, hoc est, consulatus parentis tui,

id. Sull. 17, 49; id. Fam. 5, 12, 8:

primum quaero, qua ratione Naevius susceptum negotium non transegerit, hoc est, cur bona non vendiderit,

id. Quint. 24, 76 et saep.—Sarcastically:

ut haberet (Clodius) ad praeturam gerendam, hoc est, ad evertendam rem publicam plenum annum,

Cic. Mil. 9, 24:

at quam crebro usurpat Et consul et Antonius! Hoc est dicere: Et consul et homo impudicissimus, Et consul et homo nequissimus,

id. Phil. 2, 28, 70.—

Hoc est or ĕrat, quod, with the accessory idea of indignation or reproach, is or was it for this that, etc.:

hoc erat, alma parens, quod me per tela, per ignis Eripis, ut mediis hostem in penetralibus... cernam?

Verg. A. 2, 664; Petr. 93.—Hence,

hāc, in this place, on this side, this way, here (class.): nunc Juppiter hac stat, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565: Ar. Hac quidem non venit. Le. Angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 151:

nunc hac An illac eam, incerta sum consili,

id. Rud. 1, 3, 30:

plenus rimarum sum: hac atque illac perfluo,

Ter. Eun. 1, 2, 25; cf.:

hac illac circumcursa,

id. Heaut. 3, 2, 1; and: mox hac atque illa rapti, Tac. Agr. 28:

sequere hac, reducam te ubi fuisti,

this way, hither, Plaut. Capt. 3, 5, 106; id. As. 4, 2, 1; id. Men. 4, 1, 4; id. Poen. 1, 2, 116; id. Rud. 1, 2, 94; cf.:

sequere hac me intus ad Glycerium nunc,

Ter. And. 5, 6, 14:

sequere me ergo hac intro,

id. Ad. 4, 3, 18:

i hac mecum intro,

Plaut. Bacch. 5, 2, 56; 62; Ter. Ad. 4, 2, 35 sq.:

quin igitur ad illa spatia nostra pergimus?... Nos vero: et hac quidem adire si placet, per ripam et umbram,

Cic. Leg. 1, 4, 14:

ab oppido declivis locus tenui fastigio vergebat. Hac nostris erat receptus,

Caes. B. C. 1, 45, 5; 2, 2, 3.—Hac-hac, for hac-illac ( poet.):

namque videbat, uti bellantes Pergama circum Hac fugerent Grai, Hac Phryges,

Verg. A. 1, 467 sq.; Prop. 1, 3, 13; rarely in full form with the interrog. particle ne:

utrum hacin feriam an ab laeva latus?

Plaut. Cist. 3, 10 (cf. Ladewig, Anal. Scaen. p. 22). —

hīc (old form heic; and with the interrog. part. ne, hicine), adv. loci, in this place, here.

In space.

Lit.:

hos quos videtis stare hic captivos duos, etc.... Senex qui hic habitat, etc.,

Plaut. Capt. prol. 1 sq.:

ego jam dudum hic adsum,

Ter. Eun. 4, 6, 5:

quem praestolare hic ante ostium?

id. ib. 5, 6, 5:

hic propter hunc adsiste,

id. Ad. 2, 1, 15:

hic tui omnes valent,

Cic. Fam. 6, 20, 3:

non modo hic, ubi, etc... sed, ubicumque, etc.,

id. Verr. 2, 5, 55, § 143:

mons ibi arduus Nomine Parnasus... hic ubi Deucalion... parva rate vectus adhaesit,

Ov. M. 1, 319:

hic (sc. Carthagine) illius (Junonis) arma, Hic currus fuit,

Verg. A. 1, 16 et saep.: Pa. Philocomasium hicine etiam nunc est? Pe Quom exibam, hic erat, Plaut. Mil. 2, 2, 25; cf.: Ch. Ubi ego sum? hicine an apud mortuos? Eut. Neque apud mortuos neque hic es, id. Merc. 3, 4, 17:

hicine,

id. Cist. 1, 1, 21; 4, 2, 80; Ter. Ad. 2, 1, 29 al.: Da. Cedo fenus, redde fenus, fenus reddite, etc.... Tr. Fenus illic, fenus hic, Plaut. Most. 3, 1, 76:

facile hic plus mali est, quam illic boni,

Ter. And. 4, 3, 5; cf. id. Hec. 2, 1, 20:

hic segetes, illic veniunt felicius uvae,

Verg. G. 1, 54:

hic, illic, ubi mors deprenderat, exhalantes,

Ov. M. 7, 581 (cf. Krebs, Antibarb. p. 519).—With gen.:

hic proxume viciniae,

in this neighborhood, Plaut. Mil. 2, 3, 2:

modo vidi virginem hic viciniae miseram,

Ter. Phorm. 1, 2, 45.—With ne: hicine libertatem aiunt aequam esse omnibus? is it here that, etc., Ter. Ad. 2, 1, 29 (cf. hic, I. B. fin.).—

Transf., in this affair, on this occasion, in this particular, herein, here:

hic, quantum in bello fortuna possit, cognosci potuit,

Caes. B. G. 6, 35, 2; Cic. Verr. 1, 16, 49:

hic tu tabulas desideras Heracliensium publicas,

id. Arch. 4, 8; cf.:

hic vos dubitabitis, judices,

id. Verr. 2, 2, 44, § 109:

hic miramur, hunc hominem tantum excellere ceteris? etc.,

id. de Imp. Pomp. 13, 39:

hic jam plura non dicam,

id. ib. 9, 24; id. Planc. 41, 99; id. Verr. 2, 1, 26, § 66 (cf. II. fin. infra):

hic, ubi opus est, non verentur: illic, ubi nihil opus est, ibi verentur,

Ter. And. 4, 1, 14:

ut cum hic tibi satisfecerimus, istic quoque nostram in te benevolentiam navare possimus,

Cic. Fam. 3, 10, 3.—Referring to the noun whose position in the sentence is the most remote (cf. I. D. 2.):

alterius ducis causa melior videbatur, alterius erat firmior: hic omnia speciosa, illic valentia,

Vell. 2, 49, 3.—

Of time, i. q. nunc or tum, now, here; then, hereupon, at this time, at this juncture:

hic reddes omnia,

Ter. And. 2, 3, 15:

hic ego quid praedicem?

Cic. Sest. 5, 12; id. Cat. 1, 10, 26:

hic cum uterque me intueretur,

id. Fin. 2, 1, 1; so,

hic cum,

id. Tusc. 5, 20, 60; Nep. Milt. 3, 3:

hic tum Fabricius frequentes eos ad me domum adduxit,

Cic. Clu. 17, 49; so, hic tum, id. ib 20, 56; 27, 73; id. Verr. 2, 1, 26 §

66 al.: hic regina gravem poposcit pateram,

Verg. A. 1, 728.—So very freq. to introduce the beginning of a speech: hic Laelius (inquit); hic Philus;

hic Scipio, etc.,

Cic. Rep. 1, 13, 23; 24 sq.; id. Fam. 1, 9, 10; 3, 8, 3; 5, 15, 4; id. Ac. 2, 4, 10; id. de Or. 2, 50, 202; Verg. A. 9, 246 et saep.—

huc (access. form hoc), v. huc.

hīc, haec, hoc ( gen. hujus, monosyl., Plaut. Am. prol. 51; 96; 1, 1, 115; dat. huic, Sidon. Carm. 7, 145; Avien. Descr. Orb. 22; dat. sing. fem. hae rei, Cato, R. R. 14, 3; acc. HONC for hunc, C. I. L. 1, 32; nom. plur. hic, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 = Ann. v. 414 Vahl.; Varr. L. L. 6, § 73 Mull.; fem. haec, v. infra, B. init.; dat. and abl. hibus, Plaut. Curc. 4, 2, 20; cf. Varr. L. L. 8, § 78 Mull.; v. Neue, Formenl. 2, p. 203 sqq.), pron. demonstr. [from the pronom. root i (whence also comes is), with the demonstr. suffix ce ] points to something near or present, or which is conceived of as present, this.

With subst.:

hic homo sanus non est,

Plaut. Am. 1, 1, 246:

rapidus fluvius est hic, non hac temere transiri potest... apud hunc fluvium, etc.,

id. Bacch. 1, 1, 53:

quid praeclarum putet in rebus humanis, qui haec deorum regna perspexerit? etc.,

Cic. Rep. 1, 17:

genus hoc,

id. ib. 1, 25:

hoc avunculo, atque in hac tam clara re publica natus,

id. ib. 1, 19; cf.:

quorum singuli saluti huic civitati fuerunt, et qui sunt procul ab aetatis hujus memoria,

id. ib. 1, 1:

his libris,

id. ib. 1, 7:

hae feriae,

id. ib. 1, 9; 1, 20; cf.:

hoc otio,

id. ib. 9 fin.:

haec caelestia vel studiosissime solet quaerere,

id. ib. 1, 10:

ad haec cituma,

id. ib. 1, 21:

hic vir,

Liv. 7, 39, 12.—

Absol. (cf. Krebs, Antibarb. p. 520):

hic insidiantes vigilant, Enn. l. l.: hi domum me ad se auferent,

Plaut. Men. 5, 2, 94: non mihi videtur, quod hi venerunt, alius nobis sermo esse quaerendus, sed agendum accuratius, et dicendum dignum aliquid horum auribus, Cic. Rep. 1, 13:

feceris (ut etiam pro his dicam) nobis gratum omnibus,

id. ib. 1, 21 fin.:

hoc ubi Amphitruo erus conspicatus est, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 87:

docere hoc poterat ille homines paene agrestes, et apud imperitos audebat haec dicere,

Cic. Rep. 1, 15:

dixerat hoc ille, cum, etc.,

id. ib. 1, 12:

haec Scipio cum dixisset,

id. ib. 1, 11:

haec plurimis a me verbis dicta sunt, etc.,

id. ib. 1, 7.—

More emphatic, in the original full form, hīce, haece, hōce (not, as formerly written, hicce, haecce, hocce; in gen. sing. HVIVSQVE; in nom. plur. hisce, like ieis = ei, and ques = qui, see below; and apocopated in nom. plur. fem. haec for haece, and in gen. plur. horunc, harunc, for horunce, harunce);

and, with the interrogative particle, hicine, haecine, hocine (mostly ante - class.): hoce haud dubium est quin, etc.,

Ter. And. 2, 3, 17:

eum hinc profugiens vendidit in Alide Patri hujusce,

Plaut. Capt. prol. 10; so,

hujusce,

id. Poen. prol. 120; 5, 4, 76; 87; cf.:

atque hujusce rei judicium jam continuo video futurum,

Cic. Div. in Caecil. 14, 47:

hisce homines ubi habitent,

Plaut. Trin. 4, 2, 36; v. Ritschl ad h. l.; so,

hisce,

id. Ps. 1, 5, 125; id. Capt. prol. 35 Fleck.; id. Rud. 2, 1, 5 ib., and perh. also id. Mil. 4, 8, 24 (Ritschl, hice): hice, Att. ap. Non. 15, 29 (Trag. Rel. v. 122 Rib.); Ter. Eun. 2, 2, 38:

haec aedes,

Plaut. Most. 2, 1, 53; 3, 1, 117; so,

haec sunt atque aliae multae in magnis dotibus Incommoditates,

id. Aul. 3, 5, 58:

haec (puellae),

Ter. Eun. 3, 5, 34:

haec sententiae,

Cic. Tusc. 1, 11, 22; 3, 34, 84; Lucr. 3, 601; Verg. G. 3, 305; cf. Bentl. Ter. Hec. 5, 2, 24:

aliut posticum harunce aedium,

Plaut. Stich. 3, 1, 41; cf.:

harunc aedium,

id. Most. 2, 1, 57:

sine opera tua nihil di horunc facere possunt,

id. Cist. 1, 1, 53:

horunc,

id. Poen. 3, 1, 48; Ter. Hec. 1, 2, 97; id. Phorm. 3, 2, 33:

cedo signum, si harunc Baccharum es,

Plaut. Mil. 4, 2, 25:

harunc aedium,

id. Merc. 5, 1, 3:

hisce ego Placidum ted hodie reddam,

id. Curc. 5, 3, 48; cf.:

quid dicam hisce, incertus sum,

Ter. Hec. 3, 4, 36:

tu ab hisce rebus animum avoca,

Sulp. in Cic. Fam. 4, 5, 5; so,

hisce,

Plaut. Cas. 2, 7, 13; id. Most. 1, 3, 81; 1, 4, 23; 2, 2, 71; 4, 2, 35 et saep.: Thr. Tu hosce instrue. Gn Illuc est sapere! ut hosce instruxit, Ter. Eun. 4, 7, 11; so,

hosce,

id. ib. 1, 2, 71; id. Heaut. 3, 2, 3; 4, 5, 4; id. Ad. 5, 7, 5; id. Phorm. 4, 3, 4:

apud hasce aedes,

Plaut. Am. 1, 1, 194; so,

hasce,

id. As. 2, 3, 1; id. Aul. 2, 4, 2; 2, 8, 15; id. Capt. 4, 2, 51; id. Bacch. 4, 6, 17 et saep.—

With the interrog. particle: hicin' Achilles est?

Plaut. Mil. 1, 1, 61; so,

hicinest?

id. Pers. 5, 2, 49; cf.:

hicine vir patriae natus usquam nisi in patria morietur?

Cic. Mil. 38, 104 et saep.:

haecine,

Plaut. Am. 1, 1, 206; id. Ep. 4, 2, 5; 5, 1, 15; id. Pers. 4, 3, 75; Ter. Hec. 5, 2, 5; id. Phorm. 5, 8, 24:

huncine hominem,

Plaut. Ps. 1, 2, 68; cf.:

huncine hominem! hancine impudentiam! judices, hanc audaciam!

Cic. Verr. 2, 5, 25, § 62:

hocine hic pacto potest Inhibere imperium magister?

Plaut. Bacch. 3, 3, 43:

o Juppiter, hoscine mores!

Ter. Ad. 4, 7, 40:

hacine victoria sola aut hac praeda contenti estis futuri,

Liv. 10, 17, 5; Ter. Hec. 3, 1, 3;

so in the shorter form, hicne,

Cic. Rosc. Am. 48, 141:

ex hocne equo,

id. Fat. 3, 5:

cum hocne,

id. Att. 9, 7, 3:

ex hacne natura,

id. Tusc. 1, 25, 62: haece locutus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 239 Vahl.) al.—So, Fortuna hujusce diei, as a particular deity, Cic. Leg. 2, 11, 28; Plin. 34, 8, 19, § 54;

in inscrr. also written HVIVSQVE DIEI,

Inscr. Orell. 5; cf.:

HVIVSQ. LOCI,

id. ib. 1580; 2300;

and HOIVSQVE AEDIS ERGO,

id. ib. 2488.—

With other pronouns:

hos eosdem motus perturbationes dixerimus,

Cic. Tusc. 3, 4, 7; cf.:

cum idem hoc visum diceretur,

id. Rep. 1, 14:

hoc idem fit in reliquis civitatibus,

Caes. B. G. 7, 15, 2; id. B. C. 1, 74, 5; Quint. 8, 4, 17:

haec eadem centurionibus tribunisque militum mandabant,

Caes. B. G. 7, 17 fin.:

haec eadem genera,

Quint. 6, 3, 54:

hoc ipsum civile jus,

Cic. Rep. 1, 2:

sed hoc ipsum ex superiore pendet quaestione,

Quint. 2, 1, 8; 8, 3, 45:

ad hunc eum ipsum,

Cic. Ac. 1, 1, 2 Goer. N. cr.; cf.:

idem hoc ipsum,

id. Tusc. 5, 9, 26:

huic illi legato,

id. Fl. 22, 52:

hunc illum fatis Portendi generum,

Verg. A. 7, 255; cf.:

hic est enim ille vultus semper idem, quem, etc.,

Cic. Tusc. 3, 15, 31:

hic est ille status quantitatis,

Quint. 7, 4, 15: haec est illa, quae deinôsis vocatur, id. 6, 2, 24:

hujus istius facti stultitia,

Cic. Rab. Post. 9, 24:

ista haec epigrammata,

Sid. Ep. 2, 10: hunc talem virum, Cic. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 3:

callidum quendam hunc,

Cic. de Or. 1, 50, 218.—

Opp. to ille, iste, less freq. to hic, alter, alius, etc., this, the latter, to indicate the nearer object (which is to be determined not so much by the phraseology as by the thought; so that hic may refer to that noun whose position in the sentence is the more remote, but which is the most closely connected with the speaker, and of the most importance to him, in which case it is to be rendered by that, the former, etc.):

ejusdem esse, qui in illa re peccarit, hoc quoque admisisse,

Cic. Inv. 2, 16, 50:

in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit jactari, quam in illa tranquillitate atque otio jucundissime vivere,

id. Rep. 1, 1:

si deerunt haec remedia, ad illa declinandum est,

Quint. 7, 2, 30:

cum hic testamento, ille proximitate nitatur,

id. 3, 6, 95:

in his judicem sibi, in illis alii credere,

id. 5, 7, 33:

haec pars perorationis accusatori patronoque ex aequo communis est. Affectibus quoque iisdem fere utuntur: sed varius hic, ille saepius ac magis,

id. 6, 1, 8; cf. id. 6, 2, 12; 17:

cum tu ista caelestia de Scipione quaesieris, ego autem haec, quae videntur ante oculos, esse magis putem quaerenda,

Cic. Rep. 1, 19; id. Fam. 2, 11, 1:

iisdem enim hic sapiens, de quo loquor, oculis, quibus iste vester, caelum, terram, mare intuebitur,

id. Ac. 2, 33, 105:

si hoc loco scripsisset, isto verbo usus non esset, non isto loco verbum istud collocasset,

id. Inv. 2, 41, 121:

has igitur tot sententias ut omittamus, haec nunc videamus, quae diu multumque defensa sunt,

id. Ac. 2, 42, 130:

Caesar facile diceret: Hic versus Plauti non est, hic est,

this... that, id. Fam. 9, 16, 4:

ego hoc dico. adversarius hoc,

Quint. 4, 4, 8:

vendidit hic auro patriam... Hic thalamum invasit natae,

Verg. A. 6, 621 sq.:

hi molium objectus, hi proximas scaphas scandere,

Tac. A. 14, 8:

quid responsuri sint adversarii his et his... cum sciret haec et haec,

Quint. 6, 1, 3 sq.:

interim quaeritur: hoc an hoc? furtum an sacrilegium?

id. 7, 3, 9:

alter (Roscius) plurimarum palmarum vetus ac nobilis gladiator habetur, hic autem nuper se ad eum lanistam contulit,

Cic. Rosc. Am. 6, 17:

occupat hic collem, cymba sedet alter adunca,

Ov. M. 1, 293.—

Referring to that which in the speaker's mind is the nearer object, although by the position of the words it is the more remote: quam ob rem cave Catoni anteponas ne istum quidem ipsum, quem Apollo sapientissimum judicavit (i. e. Socratem): Hujus enim (i. e. Catonis, of the former) facta, illius (i. e. Socratis) dicta laudantur, Cic. Lael. 2, 10; id. Rosc. Com. 2, 7:

hanc posteriorem (artem) et Stoici et Peripatetici, priorem autem illi (i. e. Peripatetici) egregie tradiderunt, hi (i. e. Stoici) ne attigerunt quidem,

id. Fin. 4, 4, 10:

hoc Cicero atque Asinius certatim sunt usi: pro Scauro hic, ille pro filio,

Quint. 6, 1, 21; 3, 10, 1:

melior tutiorque est certa pax quam sperata victoria: haec in tua, illa in deorum manu est,

the former... the latter, Liv. 30, 30, 19:

quocumque aspicio, nihil est, nisi pontus et aer: Fluctibus hic tumidus, nubibus ille minax,

Ov. Tr. 1, 2, 24; id. M. 1, 697.—

In the neutr. sing. subst., with gen.:

quid hoc hominist?

Plaut. Am. 2, 1, 26; cf. Ter. Eun. 3, 4, 8:

quid hoc morbi est?

id. ib. 2, 1, 19:

quid hoc est negoti?

id. Ad. 4, 5, 71; cf. id. Eun. 3, 4, 6:

hoc fructi pro labore ab his fero,

id. Ad. 5, 4, 16:

edormiscam hoc villi,

id. ib. 5, 2, 11:

hoc commodi est, quod, etc.,

Cic. Rosc. Am. 32, 91:

hoc copiarum in Hispanias portatum est,

Liv. 42, 18, 7:

hoc servitutis injunxisse, ut, etc.,

id. 5, 2, 8:

hoc intervalli datum res tranquillas in urbe fecit,

id. 3, 25, 4:

hoc consilii,

id. 5, 39, 6:

hoc solacii,

id. 30, 13, 13:

hoc noctis,

Plaut. Am. 1, 1, 2; 11; 136.—

Hoc with verbs impers., pleonast. as a subject (ante-class.):

eamus, Amphitruo: lucescit hoc jam,

there is daybreak, Plaut. Am. 1, 3, 45: luciscit hoc jam, [p. 853] Ter. Heaut. 3, 1, 1:

lucet hoc,

Plaut. Mil. 2, 2, 63; cf. id. Curc. 1, 3, 26.—

Pregn. (qs. pointing to something with the finger), this, this... here (ante-class. and poet.); most freq. of the speaker himself, like the Gr. hode, for ego:

hic homost omnium hominum praecipuos,

Plaut. Trin. 5, 1, 1:

hic si quid nobis forte adversi evenerit, tibi erunt parata verba, huic homini verbera,

Ter. Heaut. 2, 3, 115; so,

huic homini, i. q. mihi,

Plaut. Ep. 1, 2, 38:

hic homo, i. q. ego,

id. Curc. 2, 1, 33:

hunc hominem, i. q. me,

Plaut. Bacch. 4, 4, 1; Hor. S. 1, 9, 47; cf.:

vin' tu huic seni auscultare?

Ter. Ad. 5, 7, 8; id. And. 2, 1, 10; Tib. 2, 6, 7:

haec res,

my property, Plaut. Trin. 2, 4, 106:

hunc in collum,

my neck, id. Pers. 4, 6, 9 Brix (Ritschl, huc): ni haec praesensisset canes, this dog, = ego, id. Trin. 1, 2, 135 Brix ad loc.—In neutr. absol.: tu quod te posterius purges hanc injuriam mihi nolle Factam esse, hujus non faciam, not so much, i. e. not the least, Ter. Ad. 2, 1, 9.—

With reference to time, of this time, now present, actual, this:

cena hac annona est sine sacris hereditas,

in the present scarcity, Plaut. Trin. 2, 4, 83:

sed nondum haec, quae nunc tenet saeculum, neglegentia deum venerat,

Liv. 3, 20:

his temporibus,

Cic. Fam. 13, 77, 1:

M. Cato, hujus nostri Catonis pater,

id. Off. 3, 16, 66; cf.:

si potius ad antiquorum diligentiam, quam ad horum luxuriam dirigas aedificationem,

Varr. R. R. 1, 13, 6 sq.:

etenim qui haec vituperare volunt, Chrysogonum tantum posse queruntur,

the present times, Cic. Rosc. Am. 48, 138:

ne horum quidem magnificentia operum,

Liv. 1, 55 fin.;

very rarely of time just ended: ante hos annos quadraginta,

Plin. 14, 22, 28, § 143:

ante hos sex menses,

Phaedr. 1, 1, 10:

ante hoc triduum,

Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 init.; Aug. Serm. 270, 3.

Very freq. referring to a thought that follows, and which may be expressed by a relative sentence, or by a sentence denoting the object, cause, or effect; with qui, quae, quod, an acc. and inf., quod, ut, ne, etc. (more clearly indicative than the determinative, is, ea, id; though freq. confounded with it in MSS. and editt.).

With relat. clause:

Qui hodie fuerim liber, eum nunc potivit pater Servitutis: hic, qui verna natust, conqueritur,

Plaut. Am. 1, 1, 24; cf.:

eos, qui, etc.... his, qui, etc.... longe duco esse anteponendos,

Cic. Rep. 1, 2:

neque his contentus sum, quae de ista consultatione scripta nobis summi ex Graecia homines reliquerunt, neque ea, quae mihi videntur, anteferre illis audeo,

id. ib. 1, 22:

non est tibi his solis utendum existimationibus ac judiciis, qui nunc sunt, hominum, sed iis etiam, qui futuri sunt,

id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

quis hic est homo, quem ante aedis video hoc noctis?

Plaut. Am. 1, 1, 136:

unde in laboribus et periculis fortitudo? nempe ab his, qui, etc.,

Cic. Rep. 1, 2; 1, 17:

haec quae sunt in hoc genere,

id. ib. 1, 11:

mundus hic totus, quod domicilium di nobis dederunt,

id. ib. 1, 13:

hoc autem sphaerae genus, in quo, etc.,

id. ib. 1, 14;

1, 16: in his libris, quos legistis,

id. Leg. 1, 9, 27; cf. id. Div. 1, 3, 5:

quam quisque norit artem, in hac se exerceat,

id. Tusc. 1, 18, 41 et saep.:

lepide ipsi hi sunt capti, suis qui filiis fecere insidias,

Plaut. Bacch. 5, 2, 90; cf. Cic. Tusc. 2, 1, 3; id. N. D. 1, 40, 113:

servi, qui, cum culpa carint, tamen malum Metuont, hi solent esse eris utibiles,

Plaut. Most. 4, 2, 2 sq.; cf. Cic. Rep. 1, 19:

de Bruti amore etsi mihi nihil novi adfers: tamen hoc audio libentius, quo saepius,

id. Att. 13, 36 fin.; cf.:

is porro, quo generosior celsiorque est, hoc majoribus velut organis commovetur,

Quint. 1, 2, 30:

hoc primum videamus, quidnam sit, de altero sole quod nuntiatum est in senatu, etc.,

Cic. Rep. 1, 10; 1, 24:

mire tractat hoc Cicero pro Milone quae facturus fuerit Clodius, si praeturam invasisset,

Quint. 9, 2, 41.—

With acc. and inf.:

erat tunc haec nova et ignota ratio, solem lunae oppositum solere deficere,

Cic. Rep. 1, 16:

sed hoc vir excellenti providentia sensit ac vidit, non esse opportunissimos situs maritimos urbibus iis, quae, etc.,

id. ib. 2, 3:

hoc tantum admiror, Flavum, etc.,

Quint. 7, 4, 40; 11, 1, 22:

unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc.,

Cic. Rep. 1, 1: hoc simul accipe dictum: Quorum..., Eorundem libertati me parcere certum est, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204 Vahl.); cf.

with appositive clause: sic hoc proloquar: Principio, ut illo advenimus, Continuo Amphitruo delegit viros, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 48:

ut hoc: Non debes alienam uxorem optare,

Quint. 7, 1, 25; cf. id. 9, 4, 97; 9, 2, 32.—

With quod or quia:

maxime hoc mihi mirum videri solet, quod, qui tranquillo mari gubernare se negent posse, etc.,

Cic. Rep. 1, 6:

quaesierat ex me Scipio, quidnam sentirem de hoc, quod duo soles visos esse constaret,

id. ib. 1, 13; Quint. 9, 1, 1:

propter hoc ipsum ostendenda non sunt, quod apparent,

id. 12, 9, 6:

nostri primo integris viribus fortiter repugnare... sed hoc superari, quod diuturnitate pugnae, etc.,

in this that, herein that, Caes. B. G. 3, 4, 3; cf. Quint. 8, 3, 30:

hoc ipso fidem detrahimus illis, quod sint tam gravia,

id. 9, 2, 53:

hoc ipso, quod,

id. 4, 1, 54; 5, 11, 41; 6, 2, 16 et saep.: consilio vestro utar libenter, et hoc libentius, quod, etc., Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 1; cf.:

id hoc facilius eis persuasit, quod undique loci natura Helvetii continentur,

Caes. B. G. 1, 2, 3:

hoc esse miseriorem gravioremque fortunam Sequanorum quam reliquorum, quod soli, etc.,

id. ib. 1, 32, 4; Quint. 5, 7, 22:

hoc magis, quod (al. quia) illic ut litigatores loquimur frequentius,

id. 6, 2, 36:

hoc sese excruciat animi, Quia leno ademit cistulam ei,

Plaut. Rud. 2, 3, 57:

quod hoc etiam mirabilius debet videri, quia, etc.,

Cic. de Or. 1, 3, 12; cf.:

hoc sunt exempla potentiora, quia, etc.,

Quint. 10, 1, 15.—

With ut or ne:

nunc hoc me orare a vobis jussit Juppiter, ut conquistores, etc.,

Plaut. Am. prol. 64; cf.:

hoc quoque etiam mihi in mandatis dedit, Ut conquistores, etc.,

id. ib. 81:

atque hoc evenit In labore atque in dolore, ut mors obrepat interim,

id. Ps. 2, 3, 19:

nec enim hoc suscepi, ut, etc.... neque hoc polliceor me facturum, ut, etc.,

Cic. Rep. 1, 24:

neque enim hac nos patria lege genuit aut educavit, ut... sed ut, etc.,

id. ib. 1, 4;

for which: homines sunt hac lege generati, qui tuerentur, etc.,

id. ib. 6, 15:

quare hoc animo in nos esse debebis, ut aetas nostra, etc.,

id. Fam. 2, 1 fin.; id. Off. 3, 5, 22; id. Rep. 1, 12:

plurimum in hoc laboris exhausimus, ut ostenderemus, etc.,

Quint. 8 praef. § 6; cf.:

habenda fides est vel in hoc, ut, etc.,

id. 11, 2, 51; so,

in hoc, ut,

id. 6, 3, 15; 10, 3, 29: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm: Ne quid exspectes amicos, quod tute agere possies, Enn. ap. Gell. 2, 29 fin. (Sat. v. 37 Vahl.); so,

in hoc scilicet, ne suspectus his foret,

Vell. 2, 41 fin. —

Hoc est serves to annex a more particular explanation of what has been said, that is, that is to say, namely:

in hac causa dicam de eo prius, quod apud vos plurimum debet valere, hoc est, de voluntate eorum, quibus injuriae factae sunt,

Cic. Div. in Caecil. 4, 11:

quadriennium, hoc est, ex quo tempore fundus veniit,

id. Caecin. 7, 19; 34, 100:

cum honos agebatur amplissimus familiae vestrae, hoc est, consulatus parentis tui,

id. Sull. 17, 49; id. Fam. 5, 12, 8:

primum quaero, qua ratione Naevius susceptum negotium non transegerit, hoc est, cur bona non vendiderit,

id. Quint. 24, 76 et saep.—Sarcastically:

ut haberet (Clodius) ad praeturam gerendam, hoc est, ad evertendam rem publicam plenum annum,

Cic. Mil. 9, 24:

at quam crebro usurpat Et consul et Antonius! Hoc est dicere: Et consul et homo impudicissimus, Et consul et homo nequissimus,

id. Phil. 2, 28, 70.—

Hoc est or ĕrat, quod, with the accessory idea of indignation or reproach, is or was it for this that, etc.:

hoc erat, alma parens, quod me per tela, per ignis Eripis, ut mediis hostem in penetralibus... cernam?

Verg. A. 2, 664; Petr. 93.—Hence,

hāc, in this place, on this side, this way, here (class.): nunc Juppiter hac stat, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565: Ar. Hac quidem non venit. Le. Angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 151:

nunc hac An illac eam, incerta sum consili,

id. Rud. 1, 3, 30:

plenus rimarum sum: hac atque illac perfluo,

Ter. Eun. 1, 2, 25; cf.:

hac illac circumcursa,

id. Heaut. 3, 2, 1; and: mox hac atque illa rapti, Tac. Agr. 28:

sequere hac, reducam te ubi fuisti,

this way, hither, Plaut. Capt. 3, 5, 106; id. As. 4, 2, 1; id. Men. 4, 1, 4; id. Poen. 1, 2, 116; id. Rud. 1, 2, 94; cf.:

sequere hac me intus ad Glycerium nunc,

Ter. And. 5, 6, 14:

sequere me ergo hac intro,

id. Ad. 4, 3, 18:

i hac mecum intro,

Plaut. Bacch. 5, 2, 56; 62; Ter. Ad. 4, 2, 35 sq.:

quin igitur ad illa spatia nostra pergimus?... Nos vero: et hac quidem adire si placet, per ripam et umbram,

Cic. Leg. 1, 4, 14:

ab oppido declivis locus tenui fastigio vergebat. Hac nostris erat receptus,

Caes. B. C. 1, 45, 5; 2, 2, 3.—Hac-hac, for hac-illac ( poet.):

namque videbat, uti bellantes Pergama circum Hac fugerent Grai, Hac Phryges,

Verg. A. 1, 467 sq.; Prop. 1, 3, 13; rarely in full form with the interrog. particle ne:

utrum hacin feriam an ab laeva latus?

Plaut. Cist. 3, 10 (cf. Ladewig, Anal. Scaen. p. 22). —

hīc (old form heic; and with the interrog. part. ne, hicine), adv. loci, in this place, here.

In space.

Lit.:

hos quos videtis stare hic captivos duos, etc.... Senex qui hic habitat, etc.,

Plaut. Capt. prol. 1 sq.:

ego jam dudum hic adsum,

Ter. Eun. 4, 6, 5:

quem praestolare hic ante ostium?

id. ib. 5, 6, 5:

hic propter hunc adsiste,

id. Ad. 2, 1, 15:

hic tui omnes valent,

Cic. Fam. 6, 20, 3:

non modo hic, ubi, etc... sed, ubicumque, etc.,

id. Verr. 2, 5, 55, § 143:

mons ibi arduus Nomine Parnasus... hic ubi Deucalion... parva rate vectus adhaesit,

Ov. M. 1, 319:

hic (sc. Carthagine) illius (Junonis) arma, Hic currus fuit,

Verg. A. 1, 16 et saep.: Pa. Philocomasium hicine etiam nunc est? Pe Quom exibam, hic erat, Plaut. Mil. 2, 2, 25; cf.: Ch. Ubi ego sum? hicine an apud mortuos? Eut. Neque apud mortuos neque hic es, id. Merc. 3, 4, 17:

hicine,

id. Cist. 1, 1, 21; 4, 2, 80; Ter. Ad. 2, 1, 29 al.: Da. Cedo fenus, redde fenus, fenus reddite, etc.... Tr. Fenus illic, fenus hic, Plaut. Most. 3, 1, 76:

facile hic plus mali est, quam illic boni,

Ter. And. 4, 3, 5; cf. id. Hec. 2, 1, 20:

hic segetes, illic veniunt felicius uvae,

Verg. G. 1, 54:

hic, illic, ubi mors deprenderat, exhalantes,

Ov. M. 7, 581 (cf. Krebs, Antibarb. p. 519).—With gen.:

hic proxume viciniae,

in this neighborhood, Plaut. Mil. 2, 3, 2:

modo vidi virginem hic viciniae miseram,

Ter. Phorm. 1, 2, 45.—With ne: hicine libertatem aiunt aequam esse omnibus? is it here that, etc., Ter. Ad. 2, 1, 29 (cf. hic, I. B. fin.).—

Transf., in this affair, on this occasion, in this particular, herein, here:

hic, quantum in bello fortuna possit, cognosci potuit,

Caes. B. G. 6, 35, 2; Cic. Verr. 1, 16, 49:

hic tu tabulas desideras Heracliensium publicas,

id. Arch. 4, 8; cf.:

hic vos dubitabitis, judices,

id. Verr. 2, 2, 44, § 109:

hic miramur, hunc hominem tantum excellere ceteris? etc.,

id. de Imp. Pomp. 13, 39:

hic jam plura non dicam,

id. ib. 9, 24; id. Planc. 41, 99; id. Verr. 2, 1, 26, § 66 (cf. II. fin. infra):

hic, ubi opus est, non verentur: illic, ubi nihil opus est, ibi verentur,

Ter. And. 4, 1, 14:

ut cum hic tibi satisfecerimus, istic quoque nostram in te benevolentiam navare possimus,

Cic. Fam. 3, 10, 3.—Referring to the noun whose position in the sentence is the most remote (cf. I. D. 2.):

alterius ducis causa melior videbatur, alterius erat firmior: hic omnia speciosa, illic valentia,

Vell. 2, 49, 3.—

Of time, i. q. nunc or tum, now, here; then, hereupon, at this time, at this juncture:

hic reddes omnia,

Ter. And. 2, 3, 15:

hic ego quid praedicem?

Cic. Sest. 5, 12; id. Cat. 1, 10, 26:

hic cum uterque me intueretur,

id. Fin. 2, 1, 1; so,

hic cum,

id. Tusc. 5, 20, 60; Nep. Milt. 3, 3:

hic tum Fabricius frequentes eos ad me domum adduxit,

Cic. Clu. 17, 49; so, hic tum, id. ib 20, 56; 27, 73; id. Verr. 2, 1, 26 §

66 al.: hic regina gravem poposcit pateram,

Verg. A. 1, 728.—So very freq. to introduce the beginning of a speech: hic Laelius (inquit); hic Philus;

hic Scipio, etc.,

Cic. Rep. 1, 13, 23; 24 sq.; id. Fam. 1, 9, 10; 3, 8, 3; 5, 15, 4; id. Ac. 2, 4, 10; id. de Or. 2, 50, 202; Verg. A. 9, 246 et saep.—

huc (access. form hoc), v. huc.

hīc, haec, hoc ( gen. hujus, monosyl., Plaut. Am. prol. 51; 96; 1, 1, 115; dat. huic, Sidon. Carm. 7, 145; Avien. Descr. Orb. 22; dat. sing. fem. hae rei, Cato, R. R. 14, 3; acc. HONC for hunc, C. I. L. 1, 32; nom. plur. hic, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 = Ann. v. 414 Vahl.; Varr. L. L. 6, § 73 Mull.; fem. haec, v. infra, B. init.; dat. and abl. hibus, Plaut. Curc. 4, 2, 20; cf. Varr. L. L. 8, § 78 Mull.; v. Neue, Formenl. 2, p. 203 sqq.), pron. demonstr. [from the pronom. root i (whence also comes is), with the demonstr. suffix ce ] points to something near or present, or which is conceived of as present, this.

With subst.:

hic homo sanus non est,

Plaut. Am. 1, 1, 246:

rapidus fluvius est hic, non hac temere transiri potest... apud hunc fluvium, etc.,

id. Bacch. 1, 1, 53:

quid praeclarum putet in rebus humanis, qui haec deorum regna perspexerit? etc.,

Cic. Rep. 1, 17:

genus hoc,

id. ib. 1, 25:

hoc avunculo, atque in hac tam clara re publica natus,

id. ib. 1, 19; cf.:

quorum singuli saluti huic civitati fuerunt, et qui sunt procul ab aetatis hujus memoria,

id. ib. 1, 1:

his libris,

id. ib. 1, 7:

hae feriae,

id. ib. 1, 9; 1, 20; cf.:

hoc otio,

id. ib. 9 fin.:

haec caelestia vel studiosissime solet quaerere,

id. ib. 1, 10:

ad haec cituma,

id. ib. 1, 21:

hic vir,

Liv. 7, 39, 12.—

Absol. (cf. Krebs, Antibarb. p. 520):

hic insidiantes vigilant, Enn. l. l.: hi domum me ad se auferent,

Plaut. Men. 5, 2, 94: non mihi videtur, quod hi venerunt, alius nobis sermo esse quaerendus, sed agendum accuratius, et dicendum dignum aliquid horum auribus, Cic. Rep. 1, 13:

feceris (ut etiam pro his dicam) nobis gratum omnibus,

id. ib. 1, 21 fin.:

hoc ubi Amphitruo erus conspicatus est, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 87:

docere hoc poterat ille homines paene agrestes, et apud imperitos audebat haec dicere,

Cic. Rep. 1, 15:

dixerat hoc ille, cum, etc.,

id. ib. 1, 12:

haec Scipio cum dixisset,

id. ib. 1, 11:

haec plurimis a me verbis dicta sunt, etc.,

id. ib. 1, 7.—

More emphatic, in the original full form, hīce, haece, hōce (not, as formerly written, hicce, haecce, hocce; in gen. sing. HVIVSQVE; in nom. plur. hisce, like ieis = ei, and ques = qui, see below; and apocopated in nom. plur. fem. haec for haece, and in gen. plur. horunc, harunc, for horunce, harunce);

and, with the interrogative particle, hicine, haecine, hocine (mostly ante - class.): hoce haud dubium est quin, etc.,

Ter. And. 2, 3, 17:

eum hinc profugiens vendidit in Alide Patri hujusce,

Plaut. Capt. prol. 10; so,

hujusce,

id. Poen. prol. 120; 5, 4, 76; 87; cf.:

atque hujusce rei judicium jam continuo video futurum,

Cic. Div. in Caecil. 14, 47:

hisce homines ubi habitent,

Plaut. Trin. 4, 2, 36; v. Ritschl ad h. l.; so,

hisce,

id. Ps. 1, 5, 125; id. Capt. prol. 35 Fleck.; id. Rud. 2, 1, 5 ib., and perh. also id. Mil. 4, 8, 24 (Ritschl, hice): hice, Att. ap. Non. 15, 29 (Trag. Rel. v. 122 Rib.); Ter. Eun. 2, 2, 38:

haec aedes,

Plaut. Most. 2, 1, 53; 3, 1, 117; so,

haec sunt atque aliae multae in magnis dotibus Incommoditates,

id. Aul. 3, 5, 58:

haec (puellae),

Ter. Eun. 3, 5, 34:

haec sententiae,

Cic. Tusc. 1, 11, 22; 3, 34, 84; Lucr. 3, 601; Verg. G. 3, 305; cf. Bentl. Ter. Hec. 5, 2, 24:

aliut posticum harunce aedium,

Plaut. Stich. 3, 1, 41; cf.:

harunc aedium,

id. Most. 2, 1, 57:

sine opera tua nihil di horunc facere possunt,

id. Cist. 1, 1, 53:

horunc,

id. Poen. 3, 1, 48; Ter. Hec. 1, 2, 97; id. Phorm. 3, 2, 33:

cedo signum, si harunc Baccharum es,

Plaut. Mil. 4, 2, 25:

harunc aedium,

id. Merc. 5, 1, 3:

hisce ego Placidum ted hodie reddam,

id. Curc. 5, 3, 48; cf.:

quid dicam hisce, incertus sum,

Ter. Hec. 3, 4, 36:

tu ab hisce rebus animum avoca,

Sulp. in Cic. Fam. 4, 5, 5; so,

hisce,

Plaut. Cas. 2, 7, 13; id. Most. 1, 3, 81; 1, 4, 23; 2, 2, 71; 4, 2, 35 et saep.: Thr. Tu hosce instrue. Gn Illuc est sapere! ut hosce instruxit, Ter. Eun. 4, 7, 11; so,

hosce,

id. ib. 1, 2, 71; id. Heaut. 3, 2, 3; 4, 5, 4; id. Ad. 5, 7, 5; id. Phorm. 4, 3, 4:

apud hasce aedes,

Plaut. Am. 1, 1, 194; so,

hasce,

id. As. 2, 3, 1; id. Aul. 2, 4, 2; 2, 8, 15; id. Capt. 4, 2, 51; id. Bacch. 4, 6, 17 et saep.—

With the interrog. particle: hicin' Achilles est?

Plaut. Mil. 1, 1, 61; so,

hicinest?

id. Pers. 5, 2, 49; cf.:

hicine vir patriae natus usquam nisi in patria morietur?

Cic. Mil. 38, 104 et saep.:

haecine,

Plaut. Am. 1, 1, 206; id. Ep. 4, 2, 5; 5, 1, 15; id. Pers. 4, 3, 75; Ter. Hec. 5, 2, 5; id. Phorm. 5, 8, 24:

huncine hominem,

Plaut. Ps. 1, 2, 68; cf.:

huncine hominem! hancine impudentiam! judices, hanc audaciam!

Cic. Verr. 2, 5, 25, § 62:

hocine hic pacto potest Inhibere imperium magister?

Plaut. Bacch. 3, 3, 43:

o Juppiter, hoscine mores!

Ter. Ad. 4, 7, 40:

hacine victoria sola aut hac praeda contenti estis futuri,

Liv. 10, 17, 5; Ter. Hec. 3, 1, 3;

so in the shorter form, hicne,

Cic. Rosc. Am. 48, 141:

ex hocne equo,

id. Fat. 3, 5:

cum hocne,

id. Att. 9, 7, 3:

ex hacne natura,

id. Tusc. 1, 25, 62: haece locutus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 239 Vahl.) al.—So, Fortuna hujusce diei, as a particular deity, Cic. Leg. 2, 11, 28; Plin. 34, 8, 19, § 54;

in inscrr. also written HVIVSQVE DIEI,

Inscr. Orell. 5; cf.:

HVIVSQ. LOCI,

id. ib. 1580; 2300;

and HOIVSQVE AEDIS ERGO,

id. ib. 2488.—

With other pronouns:

hos eosdem motus perturbationes dixerimus,

Cic. Tusc. 3, 4, 7; cf.:

cum idem hoc visum diceretur,

id. Rep. 1, 14:

hoc idem fit in reliquis civitatibus,

Caes. B. G. 7, 15, 2; id. B. C. 1, 74, 5; Quint. 8, 4, 17:

haec eadem centurionibus tribunisque militum mandabant,

Caes. B. G. 7, 17 fin.:

haec eadem genera,

Quint. 6, 3, 54:

hoc ipsum civile jus,

Cic. Rep. 1, 2:

sed hoc ipsum ex superiore pendet quaestione,

Quint. 2, 1, 8; 8, 3, 45:

ad hunc eum ipsum,

Cic. Ac. 1, 1, 2 Goer. N. cr.; cf.:

idem hoc ipsum,

id. Tusc. 5, 9, 26:

huic illi legato,

id. Fl. 22, 52:

hunc illum fatis Portendi generum,

Verg. A. 7, 255; cf.:

hic est enim ille vultus semper idem, quem, etc.,

Cic. Tusc. 3, 15, 31:

hic est ille status quantitatis,

Quint. 7, 4, 15: haec est illa, quae deinôsis vocatur, id. 6, 2, 24:

hujus istius facti stultitia,

Cic. Rab. Post. 9, 24:

ista haec epigrammata,

Sid. Ep. 2, 10: hunc talem virum, Cic. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 3:

callidum quendam hunc,

Cic. de Or. 1, 50, 218.—

Opp. to ille, iste, less freq. to hic, alter, alius, etc., this, the latter, to indicate the nearer object (which is to be determined not so much by the phraseology as by the thought; so that hic may refer to that noun whose position in the sentence is the more remote, but which is the most closely connected with the speaker, and of the most importance to him, in which case it is to be rendered by that, the former, etc.):

ejusdem esse, qui in illa re peccarit, hoc quoque admisisse,

Cic. Inv. 2, 16, 50:

in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit jactari, quam in illa tranquillitate atque otio jucundissime vivere,

id. Rep. 1, 1:

si deerunt haec remedia, ad illa declinandum est,

Quint. 7, 2, 30:

cum hic testamento, ille proximitate nitatur,

id. 3, 6, 95:

in his judicem sibi, in illis alii credere,

id. 5, 7, 33:

haec pars perorationis accusatori patronoque ex aequo communis est. Affectibus quoque iisdem fere utuntur: sed varius hic, ille saepius ac magis,

id. 6, 1, 8; cf. id. 6, 2, 12; 17:

cum tu ista caelestia de Scipione quaesieris, ego autem haec, quae videntur ante oculos, esse magis putem quaerenda,

Cic. Rep. 1, 19; id. Fam. 2, 11, 1:

iisdem enim hic sapiens, de quo loquor, oculis, quibus iste vester, caelum, terram, mare intuebitur,

id. Ac. 2, 33, 105:

si hoc loco scripsisset, isto verbo usus non esset, non isto loco verbum istud collocasset,

id. Inv. 2, 41, 121:

has igitur tot sententias ut omittamus, haec nunc videamus, quae diu multumque defensa sunt,

id. Ac. 2, 42, 130:

Caesar facile diceret: Hic versus Plauti non est, hic est,

this... that, id. Fam. 9, 16, 4:

ego hoc dico. adversarius hoc,

Quint. 4, 4, 8:

vendidit hic auro patriam... Hic thalamum invasit natae,

Verg. A. 6, 621 sq.:

hi molium objectus, hi proximas scaphas scandere,

Tac. A. 14, 8:

quid responsuri sint adversarii his et his... cum sciret haec et haec,

Quint. 6, 1, 3 sq.:

interim quaeritur: hoc an hoc? furtum an sacrilegium?

id. 7, 3, 9:

alter (Roscius) plurimarum palmarum vetus ac nobilis gladiator habetur, hic autem nuper se ad eum lanistam contulit,

Cic. Rosc. Am. 6, 17:

occupat hic collem, cymba sedet alter adunca,

Ov. M. 1, 293.—

Referring to that which in the speaker's mind is the nearer object, although by the position of the words it is the more remote: quam ob rem cave Catoni anteponas ne istum quidem ipsum, quem Apollo sapientissimum judicavit (i. e. Socratem): Hujus enim (i. e. Catonis, of the former) facta, illius (i. e. Socratis) dicta laudantur, Cic. Lael. 2, 10; id. Rosc. Com. 2, 7:

hanc posteriorem (artem) et Stoici et Peripatetici, priorem autem illi (i. e. Peripatetici) egregie tradiderunt, hi (i. e. Stoici) ne attigerunt quidem,

id. Fin. 4, 4, 10:

hoc Cicero atque Asinius certatim sunt usi: pro Scauro hic, ille pro filio,

Quint. 6, 1, 21; 3, 10, 1:

melior tutiorque est certa pax quam sperata victoria: haec in tua, illa in deorum manu est,

the former... the latter, Liv. 30, 30, 19:

quocumque aspicio, nihil est, nisi pontus et aer: Fluctibus hic tumidus, nubibus ille minax,

Ov. Tr. 1, 2, 24; id. M. 1, 697.—

In the neutr. sing. subst., with gen.:

quid hoc hominist?

Plaut. Am. 2, 1, 26; cf. Ter. Eun. 3, 4, 8:

quid hoc morbi est?

id. ib. 2, 1, 19:

quid hoc est negoti?

id. Ad. 4, 5, 71; cf. id. Eun. 3, 4, 6:

hoc fructi pro labore ab his fero,

id. Ad. 5, 4, 16:

edormiscam hoc villi,

id. ib. 5, 2, 11:

hoc commodi est, quod, etc.,

Cic. Rosc. Am. 32, 91:

hoc copiarum in Hispanias portatum est,

Liv. 42, 18, 7:

hoc servitutis injunxisse, ut, etc.,

id. 5, 2, 8:

hoc intervalli datum res tranquillas in urbe fecit,

id. 3, 25, 4:

hoc consilii,

id. 5, 39, 6:

hoc solacii,

id. 30, 13, 13:

hoc noctis,

Plaut. Am. 1, 1, 2; 11; 136.—

Hoc with verbs impers., pleonast. as a subject (ante-class.):

eamus, Amphitruo: lucescit hoc jam,

there is daybreak, Plaut. Am. 1, 3, 45: luciscit hoc jam, [p. 853] Ter. Heaut. 3, 1, 1:

lucet hoc,

Plaut. Mil. 2, 2, 63; cf. id. Curc. 1, 3, 26.—

Pregn. (qs. pointing to something with the finger), this, this... here (ante-class. and poet.); most freq. of the speaker himself, like the Gr. hode, for ego:

hic homost omnium hominum praecipuos,

Plaut. Trin. 5, 1, 1:

hic si quid nobis forte adversi evenerit, tibi erunt parata verba, huic homini verbera,

Ter. Heaut. 2, 3, 115; so,

huic homini, i. q. mihi,

Plaut. Ep. 1, 2, 38:

hic homo, i. q. ego,

id. Curc. 2, 1, 33:

hunc hominem, i. q. me,

Plaut. Bacch. 4, 4, 1; Hor. S. 1, 9, 47; cf.:

vin' tu huic seni auscultare?

Ter. Ad. 5, 7, 8; id. And. 2, 1, 10; Tib. 2, 6, 7:

haec res,

my property, Plaut. Trin. 2, 4, 106:

hunc in collum,

my neck, id. Pers. 4, 6, 9 Brix (Ritschl, huc): ni haec praesensisset canes, this dog, = ego, id. Trin. 1, 2, 135 Brix ad loc.—In neutr. absol.: tu quod te posterius purges hanc injuriam mihi nolle Factam esse, hujus non faciam, not so much, i. e. not the least, Ter. Ad. 2, 1, 9.—

With reference to time, of this time, now present, actual, this:

cena hac annona est sine sacris hereditas,

in the present scarcity, Plaut. Trin. 2, 4, 83:

sed nondum haec, quae nunc tenet saeculum, neglegentia deum venerat,

Liv. 3, 20:

his temporibus,

Cic. Fam. 13, 77, 1:

M. Cato, hujus nostri Catonis pater,

id. Off. 3, 16, 66; cf.:

si potius ad antiquorum diligentiam, quam ad horum luxuriam dirigas aedificationem,

Varr. R. R. 1, 13, 6 sq.:

etenim qui haec vituperare volunt, Chrysogonum tantum posse queruntur,

the present times, Cic. Rosc. Am. 48, 138:

ne horum quidem magnificentia operum,

Liv. 1, 55 fin.;

very rarely of time just ended: ante hos annos quadraginta,

Plin. 14, 22, 28, § 143:

ante hos sex menses,

Phaedr. 1, 1, 10:

ante hoc triduum,

Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 init.; Aug. Serm. 270, 3.

Very freq. referring to a thought that follows, and which may be expressed by a relative sentence, or by a sentence denoting the object, cause, or effect; with qui, quae, quod, an acc. and inf., quod, ut, ne, etc. (more clearly indicative than the determinative, is, ea, id; though freq. confounded with it in MSS. and editt.).

With relat. clause:

Qui hodie fuerim liber, eum nunc potivit pater Servitutis: hic, qui verna natust, conqueritur,

Plaut. Am. 1, 1, 24; cf.:

eos, qui, etc.... his, qui, etc.... longe duco esse anteponendos,

Cic. Rep. 1, 2:

neque his contentus sum, quae de ista consultatione scripta nobis summi ex Graecia homines reliquerunt, neque ea, quae mihi videntur, anteferre illis audeo,

id. ib. 1, 22:

non est tibi his solis utendum existimationibus ac judiciis, qui nunc sunt, hominum, sed iis etiam, qui futuri sunt,

id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

quis hic est homo, quem ante aedis video hoc noctis?

Plaut. Am. 1, 1, 136:

unde in laboribus et periculis fortitudo? nempe ab his, qui, etc.,

Cic. Rep. 1, 2; 1, 17:

haec quae sunt in hoc genere,

id. ib. 1, 11:

mundus hic totus, quod domicilium di nobis dederunt,

id. ib. 1, 13:

hoc autem sphaerae genus, in quo, etc.,

id. ib. 1, 14;

1, 16: in his libris, quos legistis,

id. Leg. 1, 9, 27; cf. id. Div. 1, 3, 5:

quam quisque norit artem, in hac se exerceat,

id. Tusc. 1, 18, 41 et saep.:

lepide ipsi hi sunt capti, suis qui filiis fecere insidias,

Plaut. Bacch. 5, 2, 90; cf. Cic. Tusc. 2, 1, 3; id. N. D. 1, 40, 113:

servi, qui, cum culpa carint, tamen malum Metuont, hi solent esse eris utibiles,

Plaut. Most. 4, 2, 2 sq.; cf. Cic. Rep. 1, 19:

de Bruti amore etsi mihi nihil novi adfers: tamen hoc audio libentius, quo saepius,

id. Att. 13, 36 fin.; cf.:

is porro, quo generosior celsiorque est, hoc majoribus velut organis commovetur,

Quint. 1, 2, 30:

hoc primum videamus, quidnam sit, de altero sole quod nuntiatum est in senatu, etc.,

Cic. Rep. 1, 10; 1, 24:

mire tractat hoc Cicero pro Milone quae facturus fuerit Clodius, si praeturam invasisset,

Quint. 9, 2, 41.—

With acc. and inf.:

erat tunc haec nova et ignota ratio, solem lunae oppositum solere deficere,

Cic. Rep. 1, 16:

sed hoc vir excellenti providentia sensit ac vidit, non esse opportunissimos situs maritimos urbibus iis, quae, etc.,

id. ib. 2, 3:

hoc tantum admiror, Flavum, etc.,

Quint. 7, 4, 40; 11, 1, 22:

unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc.,

Cic. Rep. 1, 1: hoc simul accipe dictum: Quorum..., Eorundem libertati me parcere certum est, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204 Vahl.); cf.

with appositive clause: sic hoc proloquar: Principio, ut illo advenimus, Continuo Amphitruo delegit viros, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 48:

ut hoc: Non debes alienam uxorem optare,

Quint. 7, 1, 25; cf. id. 9, 4, 97; 9, 2, 32.—

With quod or quia:

maxime hoc mihi mirum videri solet, quod, qui tranquillo mari gubernare se negent posse, etc.,

Cic. Rep. 1, 6:

quaesierat ex me Scipio, quidnam sentirem de hoc, quod duo soles visos esse constaret,

id. ib. 1, 13; Quint. 9, 1, 1:

propter hoc ipsum ostendenda non sunt, quod apparent,

id. 12, 9, 6:

nostri primo integris viribus fortiter repugnare... sed hoc superari, quod diuturnitate pugnae, etc.,

in this that, herein that, Caes. B. G. 3, 4, 3; cf. Quint. 8, 3, 30:

hoc ipso fidem detrahimus illis, quod sint tam gravia,

id. 9, 2, 53:

hoc ipso, quod,

id. 4, 1, 54; 5, 11, 41; 6, 2, 16 et saep.: consilio vestro utar libenter, et hoc libentius, quod, etc., Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 1; cf.:

id hoc facilius eis persuasit, quod undique loci natura Helvetii continentur,

Caes. B. G. 1, 2, 3:

hoc esse miseriorem gravioremque fortunam Sequanorum quam reliquorum, quod soli, etc.,

id. ib. 1, 32, 4; Quint. 5, 7, 22:

hoc magis, quod (al. quia) illic ut litigatores loquimur frequentius,

id. 6, 2, 36:

hoc sese excruciat animi, Quia leno ademit cistulam ei,

Plaut. Rud. 2, 3, 57:

quod hoc etiam mirabilius debet videri, quia, etc.,

Cic. de Or. 1, 3, 12; cf.:

hoc sunt exempla potentiora, quia, etc.,

Quint. 10, 1, 15.—

With ut or ne:

nunc hoc me orare a vobis jussit Juppiter, ut conquistores, etc.,

Plaut. Am. prol. 64; cf.:

hoc quoque etiam mihi in mandatis dedit, Ut conquistores, etc.,

id. ib. 81:

atque hoc evenit In labore atque in dolore, ut mors obrepat interim,

id. Ps. 2, 3, 19:

nec enim hoc suscepi, ut, etc.... neque hoc polliceor me facturum, ut, etc.,

Cic. Rep. 1, 24:

neque enim hac nos patria lege genuit aut educavit, ut... sed ut, etc.,

id. ib. 1, 4;

for which: homines sunt hac lege generati, qui tuerentur, etc.,

id. ib. 6, 15:

quare hoc animo in nos esse debebis, ut aetas nostra, etc.,

id. Fam. 2, 1 fin.; id. Off. 3, 5, 22; id. Rep. 1, 12:

plurimum in hoc laboris exhausimus, ut ostenderemus, etc.,

Quint. 8 praef. § 6; cf.:

habenda fides est vel in hoc, ut, etc.,

id. 11, 2, 51; so,

in hoc, ut,

id. 6, 3, 15; 10, 3, 29: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm: Ne quid exspectes amicos, quod tute agere possies, Enn. ap. Gell. 2, 29 fin. (Sat. v. 37 Vahl.); so,

in hoc scilicet, ne suspectus his foret,

Vell. 2, 41 fin. —

Hoc est serves to annex a more particular explanation of what has been said, that is, that is to say, namely:

in hac causa dicam de eo prius, quod apud vos plurimum debet valere, hoc est, de voluntate eorum, quibus injuriae factae sunt,

Cic. Div. in Caecil. 4, 11:

quadriennium, hoc est, ex quo tempore fundus veniit,

id. Caecin. 7, 19; 34, 100:

cum honos agebatur amplissimus familiae vestrae, hoc est, consulatus parentis tui,

id. Sull. 17, 49; id. Fam. 5, 12, 8:

primum quaero, qua ratione Naevius susceptum negotium non transegerit, hoc est, cur bona non vendiderit,

id. Quint. 24, 76 et saep.—Sarcastically:

ut haberet (Clodius) ad praeturam gerendam, hoc est, ad evertendam rem publicam plenum annum,

Cic. Mil. 9, 24:

at quam crebro usurpat Et consul et Antonius! Hoc est dicere: Et consul et homo impudicissimus, Et consul et homo nequissimus,

id. Phil. 2, 28, 70.—

Hoc est or ĕrat, quod, with the accessory idea of indignation or reproach, is or was it for this that, etc.:

hoc erat, alma parens, quod me per tela, per ignis Eripis, ut mediis hostem in penetralibus... cernam?

Verg. A. 2, 664; Petr. 93.—Hence,

hāc, in this place, on this side, this way, here (class.): nunc Juppiter hac stat, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565: Ar. Hac quidem non venit. Le. Angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 151:

nunc hac An illac eam, incerta sum consili,

id. Rud. 1, 3, 30:

plenus rimarum sum: hac atque illac perfluo,

Ter. Eun. 1, 2, 25; cf.:

hac illac circumcursa,

id. Heaut. 3, 2, 1; and: mox hac atque illa rapti, Tac. Agr. 28:

sequere hac, reducam te ubi fuisti,

this way, hither, Plaut. Capt. 3, 5, 106; id. As. 4, 2, 1; id. Men. 4, 1, 4; id. Poen. 1, 2, 116; id. Rud. 1, 2, 94; cf.:

sequere hac me intus ad Glycerium nunc,

Ter. And. 5, 6, 14:

sequere me ergo hac intro,

id. Ad. 4, 3, 18:

i hac mecum intro,

Plaut. Bacch. 5, 2, 56; 62; Ter. Ad. 4, 2, 35 sq.:

quin igitur ad illa spatia nostra pergimus?... Nos vero: et hac quidem adire si placet, per ripam et umbram,

Cic. Leg. 1, 4, 14:

ab oppido declivis locus tenui fastigio vergebat. Hac nostris erat receptus,

Caes. B. C. 1, 45, 5; 2, 2, 3.—Hac-hac, for hac-illac ( poet.):

namque videbat, uti bellantes Pergama circum Hac fugerent Grai, Hac Phryges,

Verg. A. 1, 467 sq.; Prop. 1, 3, 13; rarely in full form with the interrog. particle ne:

utrum hacin feriam an ab laeva latus?

Plaut. Cist. 3, 10 (cf. Ladewig, Anal. Scaen. p. 22). —

hīc (old form heic; and with the interrog. part. ne, hicine), adv. loci, in this place, here.

In space.

Lit.:

hos quos videtis stare hic captivos duos, etc.... Senex qui hic habitat, etc.,

Plaut. Capt. prol. 1 sq.:

ego jam dudum hic adsum,

Ter. Eun. 4, 6, 5:

quem praestolare hic ante ostium?

id. ib. 5, 6, 5:

hic propter hunc adsiste,

id. Ad. 2, 1, 15:

hic tui omnes valent,

Cic. Fam. 6, 20, 3:

non modo hic, ubi, etc... sed, ubicumque, etc.,

id. Verr. 2, 5, 55, § 143:

mons ibi arduus Nomine Parnasus... hic ubi Deucalion... parva rate vectus adhaesit,

Ov. M. 1, 319:

hic (sc. Carthagine) illius (Junonis) arma, Hic currus fuit,

Verg. A. 1, 16 et saep.: Pa. Philocomasium hicine etiam nunc est? Pe Quom exibam, hic erat, Plaut. Mil. 2, 2, 25; cf.: Ch. Ubi ego sum? hicine an apud mortuos? Eut. Neque apud mortuos neque hic es, id. Merc. 3, 4, 17:

hicine,

id. Cist. 1, 1, 21; 4, 2, 80; Ter. Ad. 2, 1, 29 al.: Da. Cedo fenus, redde fenus, fenus reddite, etc.... Tr. Fenus illic, fenus hic, Plaut. Most. 3, 1, 76:

facile hic plus mali est, quam illic boni,

Ter. And. 4, 3, 5; cf. id. Hec. 2, 1, 20:

hic segetes, illic veniunt felicius uvae,

Verg. G. 1, 54:

hic, illic, ubi mors deprenderat, exhalantes,

Ov. M. 7, 581 (cf. Krebs, Antibarb. p. 519).—With gen.:

hic proxume viciniae,

in this neighborhood, Plaut. Mil. 2, 3, 2:

modo vidi virginem hic viciniae miseram,

Ter. Phorm. 1, 2, 45.—With ne: hicine libertatem aiunt aequam esse omnibus? is it here that, etc., Ter. Ad. 2, 1, 29 (cf. hic, I. B. fin.).—

Transf., in this affair, on this occasion, in this particular, herein, here:

hic, quantum in bello fortuna possit, cognosci potuit,

Caes. B. G. 6, 35, 2; Cic. Verr. 1, 16, 49:

hic tu tabulas desideras Heracliensium publicas,

id. Arch. 4, 8; cf.:

hic vos dubitabitis, judices,

id. Verr. 2, 2, 44, § 109:

hic miramur, hunc hominem tantum excellere ceteris? etc.,

id. de Imp. Pomp. 13, 39:

hic jam plura non dicam,

id. ib. 9, 24; id. Planc. 41, 99; id. Verr. 2, 1, 26, § 66 (cf. II. fin. infra):

hic, ubi opus est, non verentur: illic, ubi nihil opus est, ibi verentur,

Ter. And. 4, 1, 14:

ut cum hic tibi satisfecerimus, istic quoque nostram in te benevolentiam navare possimus,

Cic. Fam. 3, 10, 3.—Referring to the noun whose position in the sentence is the most remote (cf. I. D. 2.):

alterius ducis causa melior videbatur, alterius erat firmior: hic omnia speciosa, illic valentia,

Vell. 2, 49, 3.—

Of time, i. q. nunc or tum, now, here; then, hereupon, at this time, at this juncture:

hic reddes omnia,

Ter. And. 2, 3, 15:

hic ego quid praedicem?

Cic. Sest. 5, 12; id. Cat. 1, 10, 26:

hic cum uterque me intueretur,

id. Fin. 2, 1, 1; so,

hic cum,

id. Tusc. 5, 20, 60; Nep. Milt. 3, 3:

hic tum Fabricius frequentes eos ad me domum adduxit,

Cic. Clu. 17, 49; so, hic tum, id. ib 20, 56; 27, 73; id. Verr. 2, 1, 26 §

66 al.: hic regina gravem poposcit pateram,

Verg. A. 1, 728.—So very freq. to introduce the beginning of a speech: hic Laelius (inquit); hic Philus;

hic Scipio, etc.,

Cic. Rep. 1, 13, 23; 24 sq.; id. Fam. 1, 9, 10; 3, 8, 3; 5, 15, 4; id. Ac. 2, 4, 10; id. de Or. 2, 50, 202; Verg. A. 9, 246 et saep.—

huc (access. form hoc), v. huc.

prō (archaic collat. form, posi in posimerium; cf. pono, from posino; cf. Gr. poti and pot with pros), adv. and prep. [root in Sanscr. prep. pra-, before, as in prathamas, first; Gr. pro; cf.: proteros, prôtos, etc.; Lat.: prae, prior, priscus, etc.; perh. old abl. form, of which prae is the loc. ], before, in front of; and, transf., for, with the idea of protection, substitution, or proportion.

Adv., found only in the transf. comp. signif. (v. infra, II. B. 3.) in connection with quam and ut: pro quam and pro ut (the latter usually written in one word, prout), like prae quam and prae ut.

Pro quam, in proportion as, just as:

nec satis est, pro quam largos exaestuat aestus,

Lucr. 2, 1137. —

Pro ut or prout, according as, in proportion, accordingly, proportionably as, just as, as (class.):

compararat argenti bene facti, prout Thermitani hominis facultates ferebant, satis,

Cic. Verr. 2, 2, 34, § 83:

tuas litteras, prout res postulat, exspecto,

id. Att. 11, 6 fin.:

id, prout cujusque ingenium erat, interpretabantur,

Liv. 38, 50:

prout locus iniquus aequusve his aut illis, prout animus pugnantium est, prout numerus, varia pugnae fortuna est,

id. 38, 40 fin. —With a corresp. ita:

ejusque rationem ita haberi, prout haberi lege liceret,

Cic. Phil. 5, 17, 46:

prout sedes ipsa est, ita varia genera morborum sunt,

Cels. 4, 4, 5:

prout nives satiaverint, ita Nilum increscere,

Plin. 5, 9, 10, § 51.—

Prep. with abl. (late Lat. with acc.:

PRO SALVTEM SVAM,

Inscr. Grut. 4, 12; 46, 9; Inscr. Orell. 2360), before, in front of.

Lit., of place:

sedens pro aede Castoris,

Cic. Phil. 3, 11, 27:

praesidia, quae pro templis cernitis,

id. Mil. 1, 2:

ii qui pro portis castrorum in statione erant,

Caes. B. G. 4, 32:

pro castris copias habere,

id. ib. 7, 66:

pro castris dimicare,

id. ib. 5, 16:

pro oppido,

id. ib. 7, 71:

pro opere consistere,

Sall. J. 92, 9:

castra pro moenibus locata,

Liv. 2, 53; 4, 17:

pro muro,

id. 30, 10:

pro castris explicare aciem,

id. 6, 23:

pro vallo,

Plin. 2, 37, 37, § 101; Vell. 2, 19, 1.—With verbs of motion:

Caesar pro castris suas copias produxit,

before the camp, Caes. B. G. 1, 48:

hasce tabulas hic ibidem pro pedibus tuis obicito,

before your feet, App. Mag. p. 337, 36; id. M. 4, p. 155, 2.—

In partic., with the accessory idea of presence on the front part, on the edge or brink of a place, on or in the front of, often to be translated by a simple on or in:

pro censu classis iuniorum, Serv. Tullius cum dixit, accipi debet in censu, ut ait M. Varro, sicuti pro aede Castoris, pro tribunali, pro testimonio,

Fest. p. 246 Müll.; cf.: pro significat in, ut pro rostris, pro aede, pro tribunali, Paul. ex Fest. p. 228 Müll.; and:

pro sententia ac si dicatur in sententiā, ut pro rostris id est in rostris,

id. p. 226 Müll.: hac re pro suggestu pronunciata, qs. standing on the front part of the tribune, or, as we would say, on the tribune, Caes. B. G. 6, 3: pro tribunali cum aliquid ageretur, was transacted before or at my tribunal, Cic. Fam. 3, 8, 21; so,

pro tribunali,

id. Pis. 5, 11; id. Sest. 15, 34: pro contione, before the assembled army; and, in gen., before the assembly:

laudatus pro contione Jugurtha,

Sall. J. 8, 2; cf. Curt. 9, 1, 1:

pro contione laudibus legati militumque tollere animos,

Liv. 7, 7:

fortes viros pro contione donantis,

Curt. 10, 5, 10:

pro contione litteras recitare,

id. 4, 10, 16; Liv. 38, 23 fin.:

pro contione palam utrumque temptavit,

Suet. Vesp. 7; Tac. A. 3, 9; Front. Strat. 1, 11, 3: [p. 1448] 4, 5, 11; cf.:

pro comitio,

Suet. Aug. 43:

uti pro consilio imperatum erat,

in the council, Sall. J. 29, 6; cf.:

supplicatio in triduum pro collegio decemvirūm imperata fuit,

Liv. 38, 36:

pontifices pro collegio decrevisse,

Gell. 11, 3, 2:

pro collegio pronuntiare,

Liv. 4, 26, 9:

suas simultates pro magistratu exercere,

id. 39, 5:

pro munimentis castelli manipulos explicat,

before, on the fortifications, Tac. A. 2, 80; 12, 33: stabat pro litore diversa acies, in front of or upon the shore, id. ib. 14, 30:

legionem pro ripā componere,

id. ib. 12, 29:

velamenta et infulas pro muris ostentant,

in front of, from the walls, Tac. H. 3, 31; so,

pro muris,

id. A. 2, 81:

ad hoc mulieres puerique pro tectis aedificiorum saxa et alia, quae locus praebebat, certatim mittere,

standing on the edge of the roofs, from the roofs, Sall. J. 67, 1 Kritz.—

Transf.

To signify a standing before or in front of, for defence or protection; hence an acting for, in behalf of, in favor of, for the benefit of, on the side of (opp. contra, adversum):

veri inveniendi causā contra omnia dici oportere et pro omnibus,

Cic. Ac. 2, 18, 60; cf.:

hoc non modo non pro me, sed contra me est potius,

id. de Or. 3, 20, 75:

partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

id. Clu. 32, 88:

difficillimum videtur quod dixi, pro ipsis esse quibus eveniunt ista, quae horremus ac tremimus,

Sen. Prov. 3, 2:

haec cum contra legem proque lege dicta essent,

Liv. 34, 8: pro Romano populo armis certare, Enn. ap. Non. 150, 6 (Ann. v. 215 Vahl.); cf.: pro vostrā vitā morti occumbant, id. ap. Serv. ad Verg. A. 2, 62 (Trag. v. 176 Vahl.): quae ego pro re publica fecissem, Cato ap. Front. p. 149:

nihil ab eo praetermissum est, quod aut pro re publicā conquerendum fuit, aut pro eā disputandum,

Cic. Sest. 2, 3:

omnia me semper pro amicorum periculis, nihil umquam pro me ipso deprecatum,

id. de Or. 2, 49, 201:

convenit dimicare pro legibus, pro libertate, pro patriā,

id. Tusc. 4, 19, 43:

dulce et decorum est pro patriā mori,

Hor. C. 3, 2, 13; cf. id. ib. 3, 19, 2:

pro sollicitis non tacitus reis,

id. ib. 4, 1, 14:

spondere levi pro paupere,

id. A. P. 423:

urbes, quae viris aut loco pro hostibus et advorsum se opportunissumae erant,

Sall. J. 88, 4:

nec aliud adversus validissimas gentes pro nobis utilius, quam, etc.,

Tac. Agr. 12:

et locus pro vobis et nox erit, Liv 9, 24, 8: et loca sua et genus pugnae pro hoste fuere,

id. 39, 30, 3:

pro Corbulone aetas, patrius mos... erant: contra, etc.,

Tac. A. 3, 31; id. H. 4, 78; Curt. 4, 14, 16.—

With the notion of replacement or substitution, in the place of, instead of, for.

In gen.: numquam ego argentum pro vino congiario... disdidi, Cato ap. Front. p. 149:

ego ibo pro te, si tibi non libet,

Plaut. Most. 5, 2, 10:

ego pro te molam,

Ter. And. 1, 2, 29; Cic. Leg. 2, 5, 13:

mutata (ea dico), in quibus pro verbo proprio subicitur aliud... ut cum minutum dicimus animum pro parvo, etc.,

id. Or. 27, 92 sq.; cf.:

libenter etiam copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, sis pro si vis... ain' pro aisne, nequire pro non quire, malle pro magis velle, nolle pro non velle. Dein etiam saepe et exin pro deinde et exinde dicimus,

id. ib. 45, 154:

pro vitulā statuis dulcem Aulide natam, Hor S. 2, 3, 199: pro bene sano Ac non incauto fictum astutumque vocamus,

id. ib. 1, 3, 61; cf. Suet. Caes. 70:

pro ope ferendā sociis pergit ipse ire, etc.,

Liv. 23, 28, 11 Weissenb. ad loc.; Zumpt, Gram. § 667; cf.:

pro eo, ut ipsi ex alieno agro raperent, suas terras, etc.,

Liv. 22, 1, 2.—

Esp. freq. in connection with the title of any officer, to denote his substitute' pro consule, pro praetore, pro quaestore, pro magistro, etc. (afterwards joined into one word, as proconsul, propraetor, proquaestor, promagister, etc.), proconsul, proprœtor, proquœstor, vice-director:

cum pro consule in Ciliciam proficiscens Athenas venissem,

Cic. de Or. 1, 18, 82; cf.:

cum L. Philippus pro consulibus eum se mittere dixit, non pro consule,

instead of the consuls, not as proconsul, id. Phil. 11, 8, 18:

nec pro praetore, Caesarem (vocat),

id. ib. 13, 10, 22; Liv. 35, 1. cum Alexandriae pro quaestore essem, Cic. Ac. 2, 4, 11' cf.:

litteris Q. Caepionis Bruti pro consule... Q. Hortensii pro consule opera, etc.,

id. Phil. 10, 11, 26: P. Terentius operas in portu et scripturā Asiae pro magistro dedit, id. Att. 11, 10, 1; cf. id. Verr. 2, 2, 70, § 169; id. Fam. 13, 65, 1; see also the words proconsul, promagister, propraetor, proquaestor, etc.—

So of price, penalty, etc., in exchange, in return for:

tres minas pro istis duobus dedi,

Plaut. Most. 3, 2, 138; id. Aul. 3, 3, 8:

pro hujus peccatis ego supplicium sufferam,

Ter. And. 5, 3, 17:

dimidium ejus quod pactus esset, pro carmine daturum,

Cic. de Or. 2, 86, 351:

pro vitā hominis nisi hominis vita reddatur, non posse deorum inmortalium numen placari,

Caes. B. G. 6, 16:

id pro immolatis in foro Tarquiniensium Romanis poenae hostibus redditum,

Liv. 7, 19, 3:

vos, pro paternis sceleribus, poenas date,

Sen. Med. 925; Lact. 2, 7, 21:

pro crimine poenas,

Ov. Ib. 621.—

Pro is also frequently used to denote the viewing, judging, considering, representing of a thing as something, for, the same as, just as, as:

pro sano loqueris, quom me appellas nomine,

Plaut. Men. 2, 2, 24:

sese ducit pro adulescentulo,

id. Stich. 3, 1, 65; id. Cist. 1, 3, 24:

hunc Eduxi a parvulo, habui, amavi pro meo,

as my own, Ter. Ad. 1, 1, 23:

Cato ille noster qui mihi unus est pro centum milibus,

whose voice I regard as equal to that of thousands, Cic. Att. 2, 5, 1:

Siciliam nobis non pro penariā cellā, sed pro aerario fuisse,

id. Verr. 2, 2, 2, § 5:

P. Sestio pro occiso relictus est,

id. Sest. 38, 81; Caes. B. G. 3, 109:

cum pro damnato mortuoque esset,

as good as condemned and dead, Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33:

summa ratio, quae sapientibus pro necessitate est,

Plin. Ep. 1, 12, 3:

negotia pro solatiis accipiens,

Tac. A. 4, 13:

consuli pro hostibus esse,

Liv. 43, 5, 4:

adeo incredibilis visa res, ut non pro vano modo, sed vix pro sano nuncius audiretur,

as a boaster, Liv. 39, 49: quoniam de adventu Caesaris pro certo habebamus, to consider as certain, Mat. ap. Cic. Att. 9, 15, 6 et saep.; v. certus.—

Esp. in certain phrases: pro eo, for the same thing, as just the same:

ut si a Caesare, quod speramus, impetrarimus, tuo beneficio nos id consecutos esse judicemus: sin minus, pro eo tantum id habeamus, cum a te data sit opera, ut impetraremus,

Cic. Fam. 13, 7, 5.—With the particles of comparison: atque ( ac), ac si, quasi, just the same as, even as, as though: pro eo ac debui, just as was my duty, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

pro eo ac si concessum sit,

Cic. Inv. 1, 32, 54:

pro eo est atque si adhibitus non esset,

Dig. 28, 1, 22:

pro eo erit quasi ne legatum quidem sit,

ib. 30, 1, 38: pro eo quod, for the reason that, because:

pro eo quod ejus nomen erat magnā apud omnes gloriā,

Cic. de Or. 2, 18, 75: pro eo quod pluribus verbis vos quam volui fatigavi, veniam a vobis petitam velim, Liv 38, 49 fin. —

On account of, for the sake of:

dolor pro patriā,

Cic. Fin. 1, 7, 24:

tumultus pro recuperandā re publicā,

id. Brut. 90, 311 dub. (B. and K. omit pro):

dedit pro corpore nummos, i. e. to rescue his person,

Hor. S. 1, 2, 43:

aliquem amare pro ejus eximiā suavitate,

Cic. de Or 1, 55, 234:

pro quibus meritis quanto opere dilectus sit,

Suet. Aug. 57:

cum pro incolumitate principis vota susceperunt,

Tac. A. 4, 17:

pro bono (= bene),

Sall. J. 22, 4.—

Pro is used in its most general sense in stating the relation between two objects or actions, in proportion, in comparison with, according to or as, conformably to, by virtue of, for, etc.:

meus pater nunc pro hujus verbis recte et sapienter facit,

according to his story, Plaut. Am. 1, 1, 133:

tu pro oratione nec vir nec mulier mihi's,

id. Rud. 4, 4, 71: pro viribus tacere ac fabulari, according to one's ability, Enn. ap. Non. 475, 4 (Trag. v. 181 Vahl.):

facere certum'st pro copiā ac sapientiā,

Plaut. Merc. 3, 1, 8:

agere pro viribus,

Cic. Sen. 9, 27:

aliquem pro dignitate laudare,

id. Rosc. Am. 12, 33:

proelium atrocius quam pro numero pugnantium fuit,

Liv. 21, 29: pro imperio, by virtue of his office or authority:

quia pro imperio palam interfici non poterat,

Liv. 1, 51, 2; hence, imperatively, dictatorially, summarily:

nec illum ipsum submovere pro imperio posse more majorum,

id. 2, 56, 12 ' hem! satis pro imperio, quisquis es, Ter. Phorm. 1, 4, 18:

pro tuā prudentiā,

Cic. Fam. 4, 10, 2; 11, 12, 2:

cum in eam rationem pro suo quisque sensu ac dolore loqueretur,

id. Verr. 2, 1, 27, § 69:

quibus aliquid opis fortasse ego pro meā, tu pro tuā, pro suā quisque parte ferre potuisset,

id. Fam. 15, 15, 3: pro virili parte, according to one's ability, id. Sest. 66, 138; Liv. praef. 2; Ov. Tr. 5, 11, 23. —Esp. freq.: pro ratā parte and pro ratā, in proportion, proportionably; v. ratus:

pro se quisque,

each according to his ability, each one for himself, Cic. Off. 3, 14, 58; Caes. B. G. 2, 25; Verg. A. 12, 552 et saep.:

pro tempore et pro re,

according to time and circumstances, Caes. B. G. 5, 8:

pro facultatibus,

Nep. Epam. 3, 5.—Pro eo, quantum, or ut, in proportion to, as, according to, according as:

eāque pro eo, quantum in quoque sit ponderis, esse aestimanda,

Cic. Fin. 4, 21, 58:

equidem pro eo, quanti te facio, quicquid feceris, approbabo,

id. Fam. 3, 3, 2: tamen pro eo ut temporis difficultas tulit, etc., L. Metell. ap. Cic. Verr. 2, 3, 54, § 126.

pro-): prōdeo, prŏfiteor; and even in words borrowed from the Greek, as prōlogus.—Its signification has reference either to place, before, forwards; or to protection, for; procedo, procurro, profanus; procuro, propugno, prosum, protego.

prō (less correctly prōh), interj., an exclamation of wonder or lamentation, O! Ah! Alas! (class.).

With nom.:

proh! bonae frugi hominem te jam pridem esse arbitror,

Plaut. Cas. 2, 4, 4: pro Juppiter! Enn. ap. Varr L. L. 7, § 12 Müll. (Trag. v 225 Vahl.); Ter. And. 4, 3, 17; id. Eun. 3, 5, 2; id. Ad. 1, 2, 31; cf.:

pro supreme Juppiter,

id. ib. 2, 1, 42:

pro Juppiter, Hominis stultitiam!

id. ib. 3, 3, 12:

pro di immortales,

id. ib. 3, 4, 1; cf.: pro, dii immortales: Cic. Imp. Pomp. 12, 33:

pro curia inversique mores!

Hor. C. 3, 5, 7:

pro scelus,

Mart. 2, 46, 8.—

Parenthet.:

pro, quanta potentia regni Est, Venus alma, tui,

Ov. M. 13, 758:

et mea, pro! nullo pondere verba cadunt,

id. H. 3, 98:

tantum, pro! degeneramus a patribus,

Liv. 22, 14, 6; Curt. 4, 16, 10.—

With acc.: pro divom fidem! Enn. ap. Don. ad. Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. v. 30 Vahl.); Ter. Ad. 4, 7, 28; cf.:

pro deum atque hominum fidem!

id. And. 1, 5, 2; 11; id. Heaut. 1, 1, 9; Cic. Tusc. 5, 16, 48;

instead of which, ellipt.: pro deum immortalium!

Ter. Phorm. 2, 3, 4:

pro deum atque hominum,

id. Hec. 2, 1, 1:

pro fidem deum! facinus foedum,

id. Eun. 5, 4, 21.—

With gen.: pro malae tractationis! Tert. Poen. fin.

rīdĕo, si, sum, 2 ( dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), v. n. and a. [Bœot. kriddemen for krizein gelan, orig. form krid j emen].

Neutr., to laugh (cf. cachinnor).

In gen.:

numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor,

Plaut. Cas. 5, 1, 4:

risi te hodie multum,

id. Stich. 1, 3, 89:

ridere convivae, cachinnare ipse Apronius,

Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius,

id. Fin. 5, 30, 92:

cum ridere voles,

Hor. Ep. 1, 4, 16.—With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.—With a homogeneous object: ridere gelôta sardanion, Cic. Fam. 7, 25, 1:

tempus flendi et tempus ridendi,

Vulg. Eccl. 3, 4.—

In partic.

To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.:

vultu Fortuna sereno,

Ov. Tr. 1, 5, 27:

ridere ad patrem,

Cat. 61, 219.—

Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant:

sedes quietae large diffuso lumine rident,

Lucr. 3, 22:

tempestas,

id. 5, 1395:

argentum et pulchra Sicyonia,

id. 4, 1125:

ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,

Hor. C. 2, 6, 14:

argento domus,

id. ib. 4, 11, 6:

florum coloribus almus ager,

Ov. M. 15, 205:

pavonum ridenti lepore,

Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20. — With dat.:

tibi rident aequora ponti,

smile upon thee, look brightly up to thee, Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285. —

To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.):

quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli,

Hor. C. 4, 1, 18.—

Act., to laugh at, laugh over any thing.

In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478):

rideo hunc,

Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7:

Acrisium (Juppiter et Venus),

Hor. C. 3, 16, 7 et saep.:

risi nivem atram,

Cic. Q. Fr. 2, 13, 1:

joca tua,

id. Att. 14, 14, 1:

haec ego non rideo, quamvis tu rideas,

say in jest, id. Fam. 7, 11, 13:

nemo illic vitia ridet,

Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633;

for which: perjuros amantes,

Prop. 2, 16 (3, 8), 47.— Poet., with obj.-clause:

Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus,

Stat. Th. 10, 648. — Pass.:

haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc.,

Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.:

tum enim non sal, sed natura ridetur,

id. ib. 2. 69, 279;

2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu,

Hor. S. 1, 7, 22:

ridear,

Ov. P. 4, 12, 16:

neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur,

Quint. 6, 3, 7:

quae in mimis rideri solent,

id. 6, 3, 29.—

In partic.

To smile upon one:

quasi muti silent Neque me rident,

Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.:

cui non risere parentes,

Verg. E. 4, 62.—

To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride):

ridet nostram amentiam,

Cic. Quint. 17, 55:

O rem, quam homines soluti ridere non desinant,

id. Dom. 39, 104:

ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus,

id. Fam. 2, 9, 1; cf.:

curre et quam primum haec risum veni,

id. Cael. 8, 14, 4:

versus Enni gravitate minores (with reprehendere),

Hor. S. 1, 10, 54:

risimus et merito nuper poëtam,

Quint. 8, 3, 19:

nostram diligentiam,

id. 2, 11, 1:

praesaga Verba senis (with spernere),

Ov. M. 3, 514:

lacrimas manus impia nostras,

id. ib. 3, 657 al.— Pass.:

Pyrrhi ridetur largitas a consule,

Cic. Rep. 3, 28, 40:

rideatur merito, qui, etc.,

Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356:

rideri possit eo, quod, etc.,

id. S. 1, 3, 30:

peccet ad extremum ridendus,

id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.

sĭno, sīvi, sĭtum, 3 (sinit, as archaic subj. pres. formerly stood, Plaut. Curc. 1, 1, 27; Verg. Cir. 239; but in the former passage has been corrected to sierit, Fleck.; and in the latter the clause is spurious.— Perf. sii, Varr. ap. Diom. p. 371 P.:

siit,

Ter. Ad. 1, 2, 24, acc. to Diom. l. l.; another old form of the perf. sini, Scaur. ap. Diom. l. l.; so, too, pluperf. sinisset, Rutil. ib.— Sync. perf. sisti, Plaut. Mil. 4, 2, 80: sistis, Att. ap. Cic. Sest. 57, 122.— Subj. sieris or siris, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106; cf. Trag. Rel. p. 84 Rib.; Plaut. Bacch. 3, 2, 18; id. Ep. 3, 3, 19; id. Trin. 2, 4, 120;

an old formula,

Liv. 1, 32:

sirit,

id. 28, 28, 11; 28, 34, 24:

siritis,

Plaut. Poen. 5, 1, 20: sirint, id. Bacch. 3, 3, 64; id. Merc. 3, 4, 28.— Pluperf. sisset, Liv. 27, 6:

sissent,

Cic. Sest. 19, 44; Liv. 3, 18; 35, 5, 11), v. a. [etym. dub.], orig., to let, put, lay, or set down; found so only in the P. a. situs (v. infra, P. a.), and in the compound pono (for posino, v. pono); cf. also 2. situs, I.—Hence, transf., and freq. in all styles and periods.

In gen., to let, suffer, allow, permit, give leave (syn.: permitto, patior, tolero, fero); constr. usually with an obj.-clause, the subj., or absol., rarely with ut or an acc.

With obj.clause: exsulare sinitis, sistis pelli, pulsum patimini, Att. ap. Cic. Sest. 57, 122: neu reliquias sic meas sieris denudatis ossibus foede divexarier, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106:

quin tu itiner exsequi meum me sinis?

Plaut. Merc. 5, 2, 88:

nos Transalpinas gentes oleam et vitem serere non sinimus,

Cic. Rep. 3, 9, 16:

non sinam tum nobis denique responderi,

id. Verr. 1, 17, 54 B. and K.:

praecipitem amicum ferri sinere,

id. Lael. 24, 89:

latrocinium in Syriam penetrare,

id. Phil. 11, 13, 32: vinum ad se importari, * Caes. B. G. 4, 2 fin.:

Medos equitare inultos,

Hor. C. 1, 2, 51:

magnum corpus Crescere sinito,

Verg. G. 3, 206; Plaut. Poen. 3, 3, 11; cf.:

Cato contionatus est, se comitia haberi non siturum,

Cic. Q. Fr. 2, 6, 6:

sine sis loqui me,

Plaut. Ps. 3, 2, 50:

sine me dum istuc judicare,

id. Most. 5, 2, 22; so,

sine dum petere,

id. Truc. 2, 7, 67 et saep.— Pass.:

vinum in dolium conditur et ibi sinitur fermentari,

Col. 12, 17, 1:

neque is tamen inire sinitur,

id. 6, 37, 9:

vitis suci gratiā exire sinitur,

Plin. 14, 1, 3, § 16:

hic accusare eum moderate, per senatus auctoritatem non est situs,

Cic. Sest. 44, 95:

sine te exorari,

Plin. Ep. 9, 21, 3.—

With subj. (so for the most part only in the imper.):

sine te exorem, sine te prendam auriculis, sine dem savium,

Plaut. Poen. 1, 2, 163:

sine me expurgem,

Ter. And. 5, 3, 29: Ch. At tandem dicat sine. Si. Age dicat;

sino,

id. ib. 5, 3, 24:

ne duit, si non vult: sic sine astet,

let him stand, Plaut. As. 2, 4, 54:

sine pascat durus (captivus) aretque,

Hor. Ep. 1, 16, 70:

sine vivat ineptus,

id. ib. 1, 17, 32:

sine sciam,

let me know, Liv. 2, 40, 5:

sinite abeam viva a vobis,

Plaut. Mil. 4, 2, 92:

sinite instaurata revisam Proelia,

Verg. A. 2, 669 et saep.— Poet. in the verb. finit: natura repugnat;

Nec sinit incipiat,

Ov. M. 3, 377.—

Absol. (syn.: pati, ferre);

suspende, vinci, verbera: auctor sum, sino,

Plaut. Poen. 1, 1, 18:

nobiscum versari jam diutius non potes: non feram, non patiar, non sinam,

Cic. Cat. 1, 5, 10:

domum ire cupio: at uxor non sinit,

Plaut. Men. 5, 5, 60: Ba. Ego nolo dare te quicquam. Pi. Sine. Ba. Sino equidem, si lubet, id. Bacch. 1, 1, 66: nate, cave;

dum resque sinit, tua corrige vota,

Ov. M. 2, 89:

moretur ergo in libertate sinentibus nobis,

Plin. Ep. 4, 10 fin. —

With ut:

sivi, animum ut expleret suom,

Ter. And. 1, 2, 17:

sinite, exorator ut sim, id. Hec. prol. alt. 2: neque sinam, ut,

id. ib. 4, 2, 14:

nec dii siverint, ut hoc decus demere mihi quisquam possit,

Curt. 5, 8, 13:

neque di sinant ut Belgarum decus istud sit,

Tac. A. 1, 43.—

With acc.:

sinite arma viris et cedite ferro,

leave arms to men, Verg. A. 9, 620:

per te, vir Trojane, sine hanc animam et miserere precantis,

id. ib. 10, 598:

neu propius tectis taxum sine,

id. G. 4, 47:

serpentium multitudo nisi hieme transitum non sinit,

Plin. 6, 14, 17, § 43:

at id nos non sinemus,

Ter. Heaut. 5, 5, 7; cf.:

non sinat hoc Ajax,

Ov. M. 13, 219; 7, 174.—Sometimes the acc. is used elliptically, as in Engl., and an inf. (to be, remain, do, go, etc.) is to be supplied: Sy. Sineres vero tu illum tuum Facere haec? De. Sinerem illum! Ter. Ad. 3, 3, 42:

dum interea sic sit, istuc actutum sino,

I'll let that by and by go, I don't care for it, Plaut. Most. 1, 1, 68:

me in tabernā usque adhuc sineret Syrus,

id. Ps. 4, 7, 14: Ch. Ne labora. Me. Sine me, Ter. Heaut. 1, 1, 38: quisquis es, sine me, let me ( go), id. Ad. 3, 2, 23.—

In partic.

In colloquial language.

Sine, let:

sine veniat!

let him come! Ter. Eun. 4, 6, 1:

insani feriant sine litora fluctus,

Verg. E. 9, 43.—So simply sine! be it so! granted! very well! agreed, etc.:

pulchre ludificor. Sine!

Plaut. Truc. 2, 8, 6; id. As. 5, 2, 48; id. Aul. 3, 2, 11; id. Bacch. 4, 7, 13; Ter. Eun. 2, 3, 90 al.:

sic sine,

Plaut. Truc. 5, 4.—

Sine modo, only let, i. e. if only:

cur me verberas?... Patiar. Sine modo adveniat senex! Sine modo venire salvum, etc.,

Plaut. Most. 1, 1, 10.—So with subj.:

sine modo venias domum,

Plaut. As. 5, 2, 50 Fleck.—

Rarely like the Greek ean, to give up, cease, leave a thing undone: Al. Vin vocem? Cl. Sine:

nolo, si occupata est,

Plaut. Cas. 3, 2, 14: tum certare odiis, tum res rapuisse licebit. Nunc sinite (sc. certare, etc.), forbear, Verg A. 10, 15.—

Ne di sirint (sinant), ne Juppiter sirit, etc., God forbid! Heaven forefend! Ch. Hoc capital facis... aequalem et sodalem liberum civem enicas. Eu. Ne di sirint, Plaut. Merc. 3, 4, 28; id. Bacch. 3, 3, 64;

for which: ne di siverint,

id. Merc. 2, 2, 51:

illud nec di sinant,

Plin. Ep. 2, 2, 3:

ne istuc Juppiter O. M. sirit, urbem, etc.,

Liv. 28, 28, 11:

nec me ille sierit Juppiter,

Plaut. Curc. 1, 1, 27.—Hence, sĭtus, a, um, P. a., placed, set, lying, situate (syn. positus; freq. and class.).

Lit.

In gen.:

(gallinis) meridie bibere dato nec plus aqua sita siet horam unam,

nor let the water be set before them more than an hour, Cato, R. R. 89:

pluma Quae sita cervices circum collumque coronat,

Lucr. 2, 802:

(aurum) probe in latebris situm,

Plaut. Aul. 4, 2, 2; 4, 2, 8:

proba merx facile emptorem reperit, tametsi in abstruso sita est,

id. Poen. 1, 2, 129:

Romuli lituus, cum situs esset in curiā Saliorum, etc.,

Cic. Div. 1, 17, 30:

in ore sita lingua est finita dentibus,

id. N. D. 2, 59, 149:

inter duo genua naribus sitis,

Plin. 10, 64, 84, § 183:

ara sub dio,

id. 2, 107, 111, § 240:

sitae fuere et Thespiades (statuae) ad aedem Felicitatis,

id. 36, 5, 4, § 39 et saep.—Rarely of persons:

quin socios, amicos procul juxtaque sitos trahunt exciduntque,

Sall. H. 4, 61, 17 Dietsch; cf.:

jam fratres, jam propinquos, jam longius sitos caedibus exhaustos,

Tac. A. 12, 10:

nobilissimi totius Britanniae eoque in ipsis penetralibus siti,

id. Agr. 30:

cis Rhenum sitarum gentium animos confirmavit,

Vell. 2, 120, 1; cf.:

gens in convallibus sita,

Plin. 7, 2, 2, § 28.—

In partic.

Of places, lying, situate:

locus in mediā insulā situs,

Cic. Verr. 2, 4, 48, § 106:

in quo (sinu) sita Carthago est,

Liv. 30, 24, 9:

urbes in orā Graeciae,

Nep. Alcib. 5:

urbs ex adverso (Carthaginis),

Plin. 5, 1, 1, § 4:

insulae ante promunturium,

id. 9, 59, 85, § 180:

regio contra Parthiae tractum,

id. 6, 16, 18, § 46 et saep.—

Of the dead, lying, laid, buried, interred (syn. conditus):

declarat Ennius de Africano, hic est ille situs. Vere: nam siti dicuntur hi, qui conditi sunt,

Cic. Leg. 2, 22, 57; cf.:

redditur terrae corpus et ita locatum ac situm quasi operimento matris obducitur,

id. ib. 2, 22, 56: siticines appellati qui apud sitos canere soliti essent, hoc est vitā functos et sepultos, Atei. Capito ap. Gell. 20, 2:

C. Marii sitae reliquiae,

Cic. Leg. 2, 2, 56:

(Aeneas) situs est... super Numicium flumen,

Liv. 1, 2 Drak.:

Cn. Terentium offendisse arcam, in quā Numa situs fuisset,

Plin. 13, 13, 27, § 84.—Hence the common phrase in epitaphs:

HIC SITVS EST, HIC SITI SVNT, etc.,

Inscr. Orell. 654; 4639 sq.; Tib. 3, 2, 29.—

Comically: noli minitari: scio crucem futuram mihi sepulcrum: Ibi mei sunt majores siti, pater, avus, etc.,

Plaut. Mil. 2, 4, 20.—

A few times in Tacitus for conditus, built, founded:

urbem Philippopolim, a Macedone Philippo sitam circumsidunt,

Tac. A. 3, 38 fin.; 6, 41:

veterem aram Druso sitam disjecerant,

id. ib. 2, 7 fin.:

vallum duabus legionibus situm,

id. H. 4, 22.—

Trop.

In gen., placed, situated, present, ready: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm, Enn. ap. Gell. 2, 29, 20 (Sat. v. 37 Vahl.):

in melle sunt linguae sitae vostrae,

Plaut. Truc. 1, 2, 76:

quae ceteris in artibus aut studiis sita sunt,

Cic. de Or. 1, 15, 65:

quas (artes) semper in te intellexi sitas,

Ter. And. 1, 1, 6:

(voluptates) in medio sitas esse dicunt,

within the reach of all, Cic. Tusc. 5, 33, 94.—

In partic.: situm esse in aliquo or in aliquā re, to rest with, depend upon some one or something (a favorite figure with Cic., and found not unfreq. in other writers):

in patris potestate est situm,

Plaut. Stich. 1, 1, 52; cf.:

assensio quae est in nostrā potestate sita,

Cic. Ac. 2, 12, 37:

hujusce rei potestas omnis in vobis sita est, judices,

id. Mur. 39, 83; cf.:

huic ipsi (Archiae), quantum est situm in nobis, opem ferre debemus,

id. Arch. 1, [p. 1709] 1:

est situm in nobis, ut, etc.,

id. Fin. 1, 17, 57; cf.

also: si causa appetitus non est sita in nobis, ne ipse quidem appetitus est in nostrā potestate, etc.,

id. Fat. 17, 40:

summam eruditionem Graeci sitam censebant in nervorum vocumque cantibus,

id. Tusc. 1, 2, 4:

in officio colendo sita vitae est honestas omnis et in neglegendo turpitudo,

id. Off. 1, 2, 4:

qui omnem vim divinam in naturā sitam esse censet,

id. N. D. 1, 13, 35:

cui spes omnis in fugā sita erat,

Sall. J. 54, 8:

in armis omnia sita,

id. ib. 51, 4:

in unius pernicie ejus patriae sitam putabant salutem,

Nep. Epam. 9 et saep.:

res omnis in incerto sita est,

Plaut. Capt. 3, 4. 4:

tu in eo sitam vitam beatam putas?

Cic. Tusc. 5, 12, 35:

jam si pugnandum est, quo consilio in temporibus situm est,

id. Att. 7, 9, 4:

laus in medio,

Tac. Or. 18.

sŭpĕrus, a, um (ante-class. collat. form of the nom. sing. sŭpĕr in two passages:

super inferque vicinus,

Cato, R. R. 149, 1:

totus super ignis,

Lucr. 1, 649; gen. plur. in signif. I. B. 1. infra, superum, Verg. A. 1, 4; Ov. M. 1, 251 et saep.), adj. [super].

Adj.

In gen., that is above, upper, higher: inferus an superus tibi fert deus funera, Liv. And. ap. Prisc. p. 606 P.:

at ita me di deaeque superi atque inferi et medioxumi,

Plaut. Cist. 2, 1, 36:

omnes di deaeque superi, inferi,

Ter. Phorm. 4, 4, 6:

ad superos deos potius quam ad inferos pervenisse,

Cic. Lael. 3, 12:

limen superum inferumque salve,

Plaut. Merc. 5, 1, 1:

portae Phrygiae limen,

id. Bacch. 4, 9, 31; 4, 9, 63; Novat. ap. Non. p. 336, 13 (Com. Rel. v. 49 Rib.):

carmine di superi placantur, carmine manes,

Hor. Ep. 2, 1, 138:

di,

id. C. 1, 1, 30; 4, 7, 18:

superis deorum Gratus et imis,

id. ib. 1, 10, 19:

ut omnia supera, infera, prima, ultima, media videremus,

Cic. Tusc. 1, 26, 64:

spectatores superarum rerum atque caelestium,

id. N. D. 2, 56, 140:

omnes caelicolas, omnes supera alta tenentes,

Verg. A. 6, 788:

supera ad convexa,

to heaven, id. ib. 6, 241 (Rib. super); 6, 750; 10, 251: cum superum lumen nox intempesta teneret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1, 14 (Ann. v. 106 Vahl.):

lumen,

Lucr. 6, 856: templum superi Jovis, i. e. of the Capitoline Jupiter (opp. Juppiter inferus, i. e. Pluto), Cat. 55, 5; Sen. Herc. Fur. 48:

domus deorum,

Ov. M. 4, 735: mare superum, the upper, i. e. the Adriatic and Ionian Sea (opp. mare inferum, the lower or Etruscan Sea), Plaut. Men. 2, 1, 11; Cic. de Or. 3, 19, 69; id. Att. 9, 3, 1; Liv. 41, 1, 3; Mel. 2, 4, 1; Plin. 3, 5, 10, § 44; Suet. Caes. 34; 44;

so without mare (colloq.): iter ad superum,

Cic. Att. 9, 5, 1.—Adverb.:

de supero, quom huc accesserit,

from above, Plaut. Am. 3, 4, 18; so,

ex supero,

Lucr. 2, 227; 2, 241; 2, 248. —

In partic., upper, i. e. of the upper regions or upper world (opp. the lower regions):

supera de parte,

i. e. of the earth, Lucr. 6, 855:

superas evadere ad auras,

Verg. A. 6, 128:

superum ad lumen ire,

id. ib. 6, 680:

aurae,

Ov. M. 5, 641:

orae,

Verg. A. 2, 91:

limen,

id. ib. 6, 680.—

Sŭpĕri, orum, m.

They who are above (opp. inferi, those in the dungeon), Plaut. Aul. 2, 7, 6:

multum fleti ad superos,

i. e. those living on earth, Verg. A. 6, 481:

(Pompeius) Quam apud superos habuerat magnitudinem, illibatam detulisset ad Inferos,

the inhabitants of the upper world, Vell. 2, 48, 2; cf.:

ut oblitos superum paterere dolores,

Val. Fl. 1, 792: si nunc redire posset ad superos pater, Poet. ap. Charis. 5, p. 252:

epistula ad superos scripta,

i. e. to the survivors, Plin. 2, 109, 112, § 248.—

(Sc. di.) The gods above, the celestial deities:

quae Superi Manesque dabant,

Verg. A. 10, 34:

aspiciunt Superi mortalia,

Ov. M. 13, 70:

o Superi!

id. ib. 1, 196; 14, 729;

pro Superi,

id. Tr. 1, 2, 59:

terris jactatus et alto Vi Superum,

Verg. A. 1, 4:

illa propago Contemptrix Superum,

Ov. M. 1, 161:

exemplo Superorum,

id. Tr. 4, 4, 19; so,

Superorum,

id. P. 1, 1, 43:

postquam res Asiae Priamique evertere gentem Immeritam visum Superis,

Verg. A. 3, 2:

scilicet is Superis labor est,

id. ib. 4, 379; Hor. C. 1, 6, 16:

superis deorum Gratus et imis,

id. ib. 1, 10, 19:

flectere Superos,

Verg. A. 7, 312:

te per Superos... oro,

id. ib. 2, 141 et saep.—

sŭpĕra, orum, n.

The heavenly bodies:

Hicetas caelum, solem, lunam, stellas, supera denique omnia stare censet,

Cic. Ac. 2, 39, 123; cf.:

cogitantes supera atque caelestia, haec nostra contemnimus,

id. ib. 2, 41, 127: di, quibus est potestas motus superum atque inferum, Enn. ap. Auct. Her. 2, 25, 38 (Trag. Rel. v. 163 Vahl.).—

Higher places (sc. loca):

supera semper petunt,

tend upwards, Cic. Tusc. 1, 18, 42:

(Alecto) Cocyti petit sedem, supera ardua relinquens,

the upper world, Verg. A. 7, 562.

Comp.: sŭpĕrĭor, ius.

Lit., of place, higher, upper:

inferiore omni spatio vacuo relicto, superiorem partem collis castris compleverant,

Caes. B. G. 7, 46:

dejectus qui potest esse quisquam, nisi in inferiorem locum de superiore motus?

Cic. Caecin. 18, 50:

in superiore qui habito cenaculo,

Plaut. Am. 3, 1, 3:

tota domus superior vacat,

the upper part of, Cic. Att. 12, 10:

superior accumbere,

Plaut. Most. 1, 1, 42:

de loco superiore dicere,

i. e. from the tribunal, Cic. Verr. 2, 2, 42, § 102:

agere,

i. e. from the rostra, id. ib. 2, 1, 5, § 14;

and in gen. of the position of the speaker: multos et ex superiore et ex aequo loco sermones habitos,

id. Fam. 3, 8, 2:

sive ex inferiore loco sive ex aequo sive ex superiore loquitur,

id. de Or. 3, 6, 23: ex loco superiore in ipsis fluminis ripis praeliabantur, from a height or eminence, Caes. B. G. 2, 23; so,

ex loco superiore,

id. ib. 3, 4:

loca,

id. ib. 1, 10, 4;

3, 3, 2: ex superioribus locis in planitiem descendere,

id. B. C. 3, 98:

qui in superiore acie constiterant,

id. B. G. 1, 24:

ex superiore et ex inferiore scriptura docendum,

i. e. what goes before and after, the context, Cic. Inv. 2, 40, 117; cf.:

posteriori superius non jungitur,

id. Ac. 2, 14, 44.—

Trop.

Of time or order of succession, former, past, previous, preceding:

superiores solis defectiones,

Cic. Rep. 1, 16, 25:

quid proxima, quid superiore nocte egeris,

id. Cat. 1, 1, 1:

refecto ponte, quem superioribus diebus hostes resciderant,

Caes. B. G. 7, 58:

superioribus aestivis,

Hirt. B. G. 8, 46:

superioribus temporibus,

Cic. Fam. 5, 17, 1:

tempus (opp. posterius),

id. Dom. 37, 99:

tempora (opp. inferiora),

Suet. Claud. 41:

annus,

Cic. Verr. 2, 3, 18, § 47:

anno superiore,

id. Har. Resp. 8, 15:

superioris anni acta,

Suet. Caes. 23:

in superiore vita,

Cic. Sen. 8, 26: milites superioribus proeliis exercitati, [p. 1811] Caes. B. G. 2, 20:

testimonium conveniens superiori facto,

Hirt. B. G. 8, 53:

superius facinus novo scelere vincere,

Cic. Verr. 2, 5, 44, § 116:

superioris more crudelitatis uti,

Nep. Thras. 3, 1:

superius genus,

mentioned previously, Plin. 13, 25, 48, § 146:

nuptiae,

former marriage, Cic. Clu. 6, 15:

vir,

first husband, id. Caecin. 6, 17.—

Esp., of age, time of life, etc., older, elder, senior, more advanced, former:

omnis juventus omnesque superioris aetatis,

Caes. B. C. 2, 5:

aetate superiores,

Varr. R. R. 2, 10, 1:

superior Africanus,

the Elder, Cic. Verr. 2, 5, 10, § 25; id. Off. 1, 33, 121:

Dionysius,

id. ib. 2, 7, 25; Nep. Dion, 1, 1; cf.:

quid est aetas hominis, nisi memoria rerum veterum cum superiorum aetate contexitur,

Cic. Or. 34, 120.—

Of strength or success in battle or any contest, victorious, conquering, stronger, superior:

Caesar quod hostes equitatu superiores esse intellegebat,

Caes. B. G. 7, 65:

numero superiores,

Hirt. B. G. 8, 12:

hoc ipso fiunt superiores, quod nullum acceperant detrimentum,

id. ib. 8, 19:

se quo impudentius egerit, hoc superiorem discessurum,

Cic. Caecin. 1, 2:

semper discessit superior,

Nep. Hann. 1, 2:

si primo proelio Catilina superior discessisset,

Sall. C. 39, 4:

ut nostri omnibus partibus superiores fuerint,

Caes. B. G. 5, 15:

multo superiores bello esse,

Nep. Alcib. 4, 7:

superiorem Appium in causa fecit,

Liv. 5, 7, 1.—

Of quality, condition, number, etc., higher, more distinguished, greater, superior.

With abl. respect.:

pecuniis superiores,

Cic. Rep. 2, 34, 59:

loco, fortuna, fama superiores,

id. Lael. 25, 94:

habes neminem honoris gradu superiorem,

id. Fam. 2, 18, 2:

ordine,

id. ib. 13, 5, 2:

facilitate et humanitate superior,

id. Off. 1, 26, 90:

si superior ceteris rebus esses,

id. Div. in Caecil. 19, 61.—

Absol.:

ut ii, qui superiores sunt, submittere se debent in amicitia, sic quodam modo inferiores extollere,

Cic. Lael. 20, 72; cf. id. ib. 20, 71:

ut quanto superiores sumus, tanto nos geramus summissius,

id. Off. 1, 26, 90:

invident homines maxime paribus aut inferioribus... sed etiam superioribus invidetur,

id. de Or. 2, 52, 209:

premendoque superiorem sese extollebat,

Liv. 22, 12, 12:

cui omnem honorem, ut superiori habuit,

Vell. 2, 101, 1.

Sup., in three forms, ‡ superrimus, supremus, and summus.

‡ sŭperrĭmus, assumed as orig. form of supremus by Varr. L. L. 7, § 51 Mull.; Charis. p. 130 P.—

sū̆prēmus, a, um, highest, loftiest, topmost.

Lit. (only poet.; cf.

summus, C. 1.): montesque supremos Silvifragis vexat flabris,

the highest points, the tops, summits, Lucr. 1, 274; so,

montes,

Verg. G. 4, 460; Hor. Epod. 17, 68:

rupes,

Sen. Oedip. 95:

arx,

Claud. III. Cons. Hon. 167; cf.:

supremae Tethyos unda,

Mart. Spect. 3, 6.—

Trop.

Of time or order of succession, last, latest, extreme, final, = ultimus (class.).

In gen.: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, XII. Tab. ap. Gell. 17, 2, 10.—Hence, as subst.: suprēma, ae, f. (sc. tempestas), the last part of the day, the hour of sunset: suprema summum diei; hoc tempus duodecim Tabulae dicunt occasum esse solis;

sed postea lex praetoria id quoque tempus jubet esse supremum, quo praeco in comitio supremam pronuntiavit populo,

Varr. L. L. 6, § 5 Mull.; cf. Censor. de Die Nat. 24; Plin. 7, 60, 60, § 212:

quae (urbs), quia postrema coaedificata est, Neapolis nominatur,

Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119:

supremo te sole domi manebo,

at sunset, Hor. Ep. 1, 5, 3:

jubare exorto jam nocte suprema, Col. poet. 10, 294: in te suprema salus,

last hope, Verg. A. 12, 653: supremam bellis imposuisse manum, the last or finishing hand, Ov. R. Am. 114. — suprēmum, adverb., for the last time:

quae mihi tunc primum, tunc est conspecta supremum,

Ov. M. 12, 526.—

In partic., with regard to the close of life, last, closing, dying:

supremo vitae die,

Cic. Tusc. 1, 29, 71; id. Sen. 21, 78; id. Mur. 36, 75:

dies,

id. Phil. 1, 14, 34; Hor. C. 1, 13, 20; id. Ep. 1, 4, 13:

hora,

Tib. 1, 1, 59:

tempus,

Hor. S. 1, 1, 98; Cat. 64, 151:

incestum pontifices supremo supplicio sanciunto,

i. e. the penalty of death, Cic. Leg. 2, 9, 22:

mors,

Hor. Ep. 2, 2, 173:

finis,

id. ib. 2, 1, 12:

iter,

id. C. 2, 17, 11:

lumen,

Verg. A. 6, 735: sociamque tori vocat ore supremo, with his dying mouth, dying breath, Ov. M. 8, 521; so,

ore,

id. Tr. 3, 3, 87:

haec digressu dicta supremo Fundebat,

Verg. A. 8, 583:

Nero in suprema ira duos calices crystallinos fregit,

in his last agony, Plin. 37, 2, 10, § 29;

supremis suis annis,

in his last years, id. 23, 1, 27, § 58:

suprema ejus cura,

id. 7, 45, 46, § 150:

spoliatus illius supremi diei celebritate,

Cic. Mil. 32, 86: honor, the last honors, i. e. funeral rites or ceremonies, Verg. A. 11, 61:

funera,

Ov. M. 3, 137:

oscula,

id. ib. 6, 278:

tori,

i. e. biers, id. F. 6, 668:

ignis,

id. Am. 1, 15, 41:

ignes,

id. M. 2, 620; 13, 583:

officia,

Tac. A. 5, 2; Petr. 112, 1: judicia hominum, a last will or testament, Quint. 6, 3, 92; Plin. Ep. 7, 20, 7; 7, 31, 5; so,

tabulae,

Mart. 5, 33, 1; 5, 41, 1:

tituli,

i. e. an epitaph, id. ib. 9, 19, 3.—So of cities, etc.:

Troiae sorte suprema,

Verg. A. 5, 190:

dies regnis,

Ov. F. 2, 852. — suprēmum and suprēmō, adverb.:

animam sepulcro Condimus, et magna supremum voce ciemus,

for the last time, for a last farewell, Verg. A. 3, 68; Plin. 11, 37, 55, § 150; Tac. H. 4, 14; Ov. M. 12, 526:

anima exitura supremo,

Plin. 11, 53, 115, § 277.— Substt.

sŭprēmum, i, n., the last moment, end (very rare):

ventum ad supremum est,

Verg. A. 12, 803.—

suprēma, orum, n.

The last moments, the close of life, death:

ut me in supremis consolatus est!

Quint. 6, prooem. § 11; Tac. A. 6, 50; 12, 66; cf.:

statua Herculis sentiens suprema tunicae,

the last agonies caused by it, Plin. 34, 8, 19, § 93:

circa suprema Neronis,

the time of his death, id. 16, 44, 86, § 236; 7, 3, 3, § 33.—

The last honors paid to the dead, funeral rites or ceremonies, a funeral:

supremis divi Augusti,

Plin. 7, 3, 3, § 33; 16, 44, 86, § 236; Tac. A. 1, 61; 3, 49; 4, 44; id. H. 4, 59; 4, 45:

suprema ferre (sc. munera),

Verg. A. 6, 213; cf. id. ib. 11, 25 al.—

A last will, testament:

nihil primo senatus die agi passus, nisi de supremis Augusti,

Tac. A. 1, 8:

miles in supremis ordinandis ignarus uxorem esse praegnantem, etc.,

Dig. 29, 1, 36, § 2.—

The relics, remains of a burned corpse, the ashes, = reliquiae, Amm. 25, 9, 12; Sol. 1 med. —

Of degree or rank, the highest, greatest, most exalted, supreme:

multa, quae appellatur suprema, instituta in singulos duarum ovium, triginta boum... ultra quam (numerum) multam dicere in singulos jus non est, et propterea suprema appellatur, id est, summa et maxima,

Gell. 11, 1, 2 sq.:

macies,

Verg. A. 3, 590:

Juppiter supreme,

Plaut. Men. 5, 9, 55; id. Capt. 2, 3, 66; 5, 2, 23; id. Ps. 2, 2, 33; Ter. Ad. 2, 1, 42: Junonis supremus conjunx, Poet. ap. Plin. 35, 10, 37, § 115:

med antidhac Supremum habuisti com item consiliis tuis,

most intimate, Plaut. Ps. 1, 1, 15.—

summus, a, um [from sup-imus, sup-mus], uppermost, highest, topmost; the top of, highest part of (cf. Roby, Gram. 2, § 1295).

Lit. (class., while supremus is mostly poet.):

summum oportet olfactare vestimentum muliebre,

the top, outside of, Plaut. Men. 1, 2, 56: Galli summa arcis adorti Moenia, Enn. ap. Macr. S. 1, 4 (Ann. v. 169 Vahl.): Thyestes summis saxis fixus, id. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 413 ib.): montibus summis, id. ap. Varr. L. L. 7, 71 Mull. (Epigr. v. 43 ib.):

summum jugum montis,

Caes. B. G. 1, 21:

summus mons,

the top of, id. ib. 1, 22:

feriunt summos fulmina montes,

the mountain tops, Hor. C. 2, 10, 11; cf.: in summo montis vertice, Poet. ap. Quint. 8, 3, 48:

locus castrorum,

Caes. B. G. 2, 23:

in summa sacra via,

on the highest part of, Cic. Planc. 7, 17; cf. id. Verr. 2, 4, 53, § 119:

in summa columna conlocare,

id. Div. 1, 24, 48:

quam (urbem) ad summum theatrum,

id. Verr. 2, 4, 53, § 119:

Janus summus ab imo,

Hor. Ep. 1, 1, 54:

ad aquam summam appropinquare,

Cic. Fin. 4, 23, 64: mento summam aquam attingens enectus siti, Poet. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

in aqua summa natare,

the top, surface of, Plaut. Cas. 2, 6, 33:

apud summum puteum,

id. Mil. 4, 4, 16:

per summa volare aequora,

Verg. A. 5, 819:

summa cacumina linquunt,

id. ib. 6, 678:

mari summo,

id. ib. 1, 110:

prospexi Italiam summa ab unda,

id. ib. 6, 357:

summaque per galeam delibans oscula,

id. ib. 12, 434:

amphoras complures complet plumbo, summas operit auro,

Nep. Hann. 9, 3: summa procul villarum culmina fumant, Verg. E. 1, 83:

summam cutem novacula decerpito,

Col. 12, 56, 1.—Of position, place, at table:

summus ego (in triclinio) et prope me Viscus Thurinus et infra Varius, etc.,

I was highest, I reclined at the top, Hor. S. 2, 8, 20.—Hence, subst.: summus, i, m., he who sits in the highest place, at the head of the table:

standum est in lecto, si quid de summo petas,

Plaut. Men. 1, 1, 27: is sermo, qui more majorum a summo adhibetur in poculis, by the head of the table, i. e. by the president of the feast, Cic. Sen. 14, 46; so,

a summo dare (bibere),

Plaut. As. 5, 2, 41; Pers. 5, 1, 19.—

summum, i, n., the top, surface; the highest place, the head of the table, etc.:

ab ejus (frontis) summo, sicut palmae, rami quam late diffunduntur,

Caes. B. G. 6, 26:

qui demersi sunt in aqua... si non longe absunt a summo,

Cic. Fin. 3, 14, 48:

leviter a summo inflexum bacillum,

id. Div. 1, 17, 30:

igitur discubuere... in summo Antonius,

Sall. H. 3, 4 Dietsch:

puteos ac potius fontes habet: sunt enim in summo,

Plin. Ep. 2, 17, 25:

nuces mersit in vinum et sive in summum redierant, sive subsederant, etc.,

Petr. 137 fin.: oratori summa riguerunt, the extremities of his body, Sen. Ira, 2, 3, 3.—In mal. part.:

summa petere,

Mart. 11, 46, 6; Auct. Priap. 76.—

Transf., of the voice:

jubeo te salvere voce summa,

Plaut. As. 2, 2, 30; cf.:

citaret Io Bacche! modo summa Voce, modo, etc.,

at the top of his voice, Hor. S. 1, 3, 7:

vox (opp. ima),

Quint. 11, 3, 15:

summa voce versus multos uno spiritu pronuntiare,

Cic. de Or. 1, 61, 261; cf.:

summo haec clamore,

Plaut. Merc. prol. 59. —Adverb.: summum, at the utmost or farthest:

exspectabam hodie, aut summum cras,

Cic. Att. 13, 21, 2:

bis, terve summum,

id. Fam. 2, 1, 1:

triduo aut summum quatriduo,

id. Mil. 9, 26; cf. Liv. 21, 35, and 31, 42 Drak.—

Trop.

Of time or order of succession, last, latest, final (rare but class.):

haec est praestituta summa argento dies,

Plaut. Ps. 1, 3, 140; so,

venit summa dies,

Verg. A. 2, 324:

ad summam senectutem jactari, quam, etc.,

Cic. Rep. 1, 1, 1: vixit ad summam senectutem, to extreme old age, id. Fragm. ap. Non. 401, 31:

cum esset summa senectute,

id. Phil. 8, 10, 31:

in fluvium primi cecidere, in corpora summi,

Luc. 2, 211:

summo carmine,

at the end, Hor. C. 3, 28, 13:

eadem in argumentis ratio est, ut potentissima prima et summa ponantur,

the first and the last, at the beginning and the end, Quint. 6, 4, 22; cf. neutr. absol.: Celsus putat, primo firmum aliquod (argumentum) esse ponendum, summo firmissimum, imbecilliora medio;

quia et initio movendus sit judex et summo impellendus,

at the last, at the close, id. 7, 1, 10.— Adverb.: summum, for the last time:

nunc ego te infelix summum teneoque tuorque,

Albin. 1, 137. —

Of rank, etc., highest, greatest, first, supreme, best, utmost, extreme; most distinguished, excellent, or noble; most important, weighty, or critical, etc. (so most freq. in prose and poetry): summa nituntur vi, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 168 Vahl.): bellum gerentes summum summa industria, id. ap. Non. p. 402, 3 (Trag. v. 104 ib.):

summi puerorum amores,

Cic. Lael. 10, 33:

spes civium,

id. ib. 3, 11:

fides, constantia justitiaque,

id. ib. 7, 25: in amore summo summaque inopia, Caec. ap. Cic. N. D. 3, 29, 72:

qui in virtute summum bonum ponunt,

id. ib. 6, 20:

non agam summo jure tecum,

id. Verr. 2, 5, 2, § 4:

tres fratres summo loco nati,

id. Fam. 2, 18, 2:

qui summo magistratui praeerat,

Caes. B. G. 1, 16:

concedunt in uno Cn. Pompeio summa esse omnia,

Cic. Imp. Pomp. 17, 51:

quae (vitia) summo opere vitare oportebit,

id. Inv. 1, 18, 26:

turpitudo,

id. Lael. 17, 61:

summum in cruciatum se venire,

Caes. B. G. 1, 31:

scelus,

Sall. C. 12, 5:

hiems,

the depth of winter, Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. Fam. 13, 60, 2:

cum aestas summa esse coeperat,

id. Verr. 2, 5, 12, § 29; 2, 5, 31, § 80:

ut summi virtute et animo praeessent imbecillioribus,

id. Rep. 1, 34, 51:

summi ex Graecia sapientissimique homines,

id. ib. 1, 22, 36; cf.:

summi homines ac summis ingeniis praediti,

id. de Or. 1, 2, 6:

optimi et summi viri diligentia,

id. Rep. 1, 35, 54: cum par habetur honos summis et infimis [p. 1812] id. ib. 1, 34, 53: He. Quo honore'st illic? Ph. Summo atque ab summis viris, Plaut. Capt. 2, 2, 29:

summus Juppiter,

id. Cist. 2, 1, 40:

ubi summus imperator non adest ad exercitum,

id. Am. 1, 2, 6:

miles summi inperatoris,

Cic. Imp. Pomp. 10, 28: deum qui non summum putet (amorem), Caecil. ap. Cic. Tusc. 4, 32, 68:

amicus summus,

the best friend, Ter. Phorm. 5, 8 (9), 60; 1, 1, 1; id. And. 5, 6, 6; cf. absol.:

nam is nostro Simulo fuit summus,

id. Ad. 3, 2, 54; so id. Eun. 2, 2, 40.— Poet. in neutr. plur.:

summa ducum Atrides,

the chief, Ov. Am. 1, 9, 37; cf. Lucr. 1, 86:

summo rei publicae tempore,

at a most important period, most critical juncture, Cic. Phil. 5, 17, 46:

in summo et periculosissimo rei publicae tempore,

id. Fl. 3, 6; cf.:

summa salus rei publicae,

id. Cat. 1, 5, 11: quod summa res publica in hujus periculo tentatur, the highest welfare of the State, the common welfare, the good of the State, the whole State or commonwealth, id. Rosc. Am. 51, 148; so,

res publica,

id. Planc. 27, 66; id. Verr. 2, 2, 10, § 28; id. Cat. 1, 6, 14; 3, 6, 13; id. Inv. 1, 16, 23; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2:

ad summam rem publicam,

Liv. 33, 45, 4 al.:

quo res summa loco, Panthu?

the general cause, Verg. A. 2, 322: mene igitur socium summis adjungere rebus, Nise, fugis? in these enterprises of highest moment, etc., id. ib. 9, 199; esp.: summum jus, a right pushed to an extreme:

non agam summo jure tecum,

deal exactingly, Cic. Verr. 2, 5, 2, § 4; cf.: exsistunt etiam saepe injuriae calumnia quadam et nimis callida juris interpretatione;

ex quo illud summum jus summa injuria factum est, jam tritum sermone proverbium,

id. Off. 1, 10, 33. — Hence, summē, adv., in the highest degree, most highly or greatly, extremely:

quod me sollicitare summe solet,

Cic. de Or. 2, 72, 295:

cupere aliquid,

id. Quint. 21, 69; Caes. B. C. 3, 15:

contendere,

Cic. Quint. 24, 77: studere, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 2:

diffidere,

Cic. Fam. 4, 7, 2:

admirari,

Quint. 10, 1, 70:

summe jucundum,

Cic. Fam. 13, 18, 2:

officiosi,

id. Verr. 2, 1, 24, § 63:

summe disertus vir,

Quint. 12, 1, 23:

summe munitus locus,

Hor. Ep. 2, 2, 31:

summe haec omnia mihi videntur esse laudanda,

Cic. Div. in Caecil. 17, 57:

mei summe observantissimus,

Plin. Ep. 10, 26 (11), 1.

sŭpĕrus, a, um (ante-class. collat. form of the nom. sing. sŭpĕr in two passages:

super inferque vicinus,

Cato, R. R. 149, 1:

totus super ignis,

Lucr. 1, 649; gen. plur. in signif. I. B. 1. infra, superum, Verg. A. 1, 4; Ov. M. 1, 251 et saep.), adj. [super].

Adj.

In gen., that is above, upper, higher: inferus an superus tibi fert deus funera, Liv. And. ap. Prisc. p. 606 P.:

at ita me di deaeque superi atque inferi et medioxumi,

Plaut. Cist. 2, 1, 36:

omnes di deaeque superi, inferi,

Ter. Phorm. 4, 4, 6:

ad superos deos potius quam ad inferos pervenisse,

Cic. Lael. 3, 12:

limen superum inferumque salve,

Plaut. Merc. 5, 1, 1:

portae Phrygiae limen,

id. Bacch. 4, 9, 31; 4, 9, 63; Novat. ap. Non. p. 336, 13 (Com. Rel. v. 49 Rib.):

carmine di superi placantur, carmine manes,

Hor. Ep. 2, 1, 138:

di,

id. C. 1, 1, 30; 4, 7, 18:

superis deorum Gratus et imis,

id. ib. 1, 10, 19:

ut omnia supera, infera, prima, ultima, media videremus,

Cic. Tusc. 1, 26, 64:

spectatores superarum rerum atque caelestium,

id. N. D. 2, 56, 140:

omnes caelicolas, omnes supera alta tenentes,

Verg. A. 6, 788:

supera ad convexa,

to heaven, id. ib. 6, 241 (Rib. super); 6, 750; 10, 251: cum superum lumen nox intempesta teneret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1, 14 (Ann. v. 106 Vahl.):

lumen,

Lucr. 6, 856: templum superi Jovis, i. e. of the Capitoline Jupiter (opp. Juppiter inferus, i. e. Pluto), Cat. 55, 5; Sen. Herc. Fur. 48:

domus deorum,

Ov. M. 4, 735: mare superum, the upper, i. e. the Adriatic and Ionian Sea (opp. mare inferum, the lower or Etruscan Sea), Plaut. Men. 2, 1, 11; Cic. de Or. 3, 19, 69; id. Att. 9, 3, 1; Liv. 41, 1, 3; Mel. 2, 4, 1; Plin. 3, 5, 10, § 44; Suet. Caes. 34; 44;

so without mare (colloq.): iter ad superum,

Cic. Att. 9, 5, 1.—Adverb.:

de supero, quom huc accesserit,

from above, Plaut. Am. 3, 4, 18; so,

ex supero,

Lucr. 2, 227; 2, 241; 2, 248. —

In partic., upper, i. e. of the upper regions or upper world (opp. the lower regions):

supera de parte,

i. e. of the earth, Lucr. 6, 855:

superas evadere ad auras,

Verg. A. 6, 128:

superum ad lumen ire,

id. ib. 6, 680:

aurae,

Ov. M. 5, 641:

orae,

Verg. A. 2, 91:

limen,

id. ib. 6, 680.—

Sŭpĕri, orum, m.

They who are above (opp. inferi, those in the dungeon), Plaut. Aul. 2, 7, 6:

multum fleti ad superos,

i. e. those living on earth, Verg. A. 6, 481:

(Pompeius) Quam apud superos habuerat magnitudinem, illibatam detulisset ad Inferos,

the inhabitants of the upper world, Vell. 2, 48, 2; cf.:

ut oblitos superum paterere dolores,

Val. Fl. 1, 792: si nunc redire posset ad superos pater, Poet. ap. Charis. 5, p. 252:

epistula ad superos scripta,

i. e. to the survivors, Plin. 2, 109, 112, § 248.—

(Sc. di.) The gods above, the celestial deities:

quae Superi Manesque dabant,

Verg. A. 10, 34:

aspiciunt Superi mortalia,

Ov. M. 13, 70:

o Superi!

id. ib. 1, 196; 14, 729;

pro Superi,

id. Tr. 1, 2, 59:

terris jactatus et alto Vi Superum,

Verg. A. 1, 4:

illa propago Contemptrix Superum,

Ov. M. 1, 161:

exemplo Superorum,

id. Tr. 4, 4, 19; so,

Superorum,

id. P. 1, 1, 43:

postquam res Asiae Priamique evertere gentem Immeritam visum Superis,

Verg. A. 3, 2:

scilicet is Superis labor est,

id. ib. 4, 379; Hor. C. 1, 6, 16:

superis deorum Gratus et imis,

id. ib. 1, 10, 19:

flectere Superos,

Verg. A. 7, 312:

te per Superos... oro,

id. ib. 2, 141 et saep.—

sŭpĕra, orum, n.

The heavenly bodies:

Hicetas caelum, solem, lunam, stellas, supera denique omnia stare censet,

Cic. Ac. 2, 39, 123; cf.:

cogitantes supera atque caelestia, haec nostra contemnimus,

id. ib. 2, 41, 127: di, quibus est potestas motus superum atque inferum, Enn. ap. Auct. Her. 2, 25, 38 (Trag. Rel. v. 163 Vahl.).—

Higher places (sc. loca):

supera semper petunt,

tend upwards, Cic. Tusc. 1, 18, 42:

(Alecto) Cocyti petit sedem, supera ardua relinquens,

the upper world, Verg. A. 7, 562.

Comp.: sŭpĕrĭor, ius.

Lit., of place, higher, upper:

inferiore omni spatio vacuo relicto, superiorem partem collis castris compleverant,

Caes. B. G. 7, 46:

dejectus qui potest esse quisquam, nisi in inferiorem locum de superiore motus?

Cic. Caecin. 18, 50:

in superiore qui habito cenaculo,

Plaut. Am. 3, 1, 3:

tota domus superior vacat,

the upper part of, Cic. Att. 12, 10:

superior accumbere,

Plaut. Most. 1, 1, 42:

de loco superiore dicere,

i. e. from the tribunal, Cic. Verr. 2, 2, 42, § 102:

agere,

i. e. from the rostra, id. ib. 2, 1, 5, § 14;

and in gen. of the position of the speaker: multos et ex superiore et ex aequo loco sermones habitos,

id. Fam. 3, 8, 2:

sive ex inferiore loco sive ex aequo sive ex superiore loquitur,

id. de Or. 3, 6, 23: ex loco superiore in ipsis fluminis ripis praeliabantur, from a height or eminence, Caes. B. G. 2, 23; so,

ex loco superiore,

id. ib. 3, 4:

loca,

id. ib. 1, 10, 4;

3, 3, 2: ex superioribus locis in planitiem descendere,

id. B. C. 3, 98:

qui in superiore acie constiterant,

id. B. G. 1, 24:

ex superiore et ex inferiore scriptura docendum,

i. e. what goes before and after, the context, Cic. Inv. 2, 40, 117; cf.:

posteriori superius non jungitur,

id. Ac. 2, 14, 44.—

Trop.

Of time or order of succession, former, past, previous, preceding:

superiores solis defectiones,

Cic. Rep. 1, 16, 25:

quid proxima, quid superiore nocte egeris,

id. Cat. 1, 1, 1:

refecto ponte, quem superioribus diebus hostes resciderant,

Caes. B. G. 7, 58:

superioribus aestivis,

Hirt. B. G. 8, 46:

superioribus temporibus,

Cic. Fam. 5, 17, 1:

tempus (opp. posterius),

id. Dom. 37, 99:

tempora (opp. inferiora),

Suet. Claud. 41:

annus,

Cic. Verr. 2, 3, 18, § 47:

anno superiore,

id. Har. Resp. 8, 15:

superioris anni acta,

Suet. Caes. 23:

in superiore vita,

Cic. Sen. 8, 26: milites superioribus proeliis exercitati, [p. 1811] Caes. B. G. 2, 20:

testimonium conveniens superiori facto,

Hirt. B. G. 8, 53:

superius facinus novo scelere vincere,

Cic. Verr. 2, 5, 44, § 116:

superioris more crudelitatis uti,

Nep. Thras. 3, 1:

superius genus,

mentioned previously, Plin. 13, 25, 48, § 146:

nuptiae,

former marriage, Cic. Clu. 6, 15:

vir,

first husband, id. Caecin. 6, 17.—

Esp., of age, time of life, etc., older, elder, senior, more advanced, former:

omnis juventus omnesque superioris aetatis,

Caes. B. C. 2, 5:

aetate superiores,

Varr. R. R. 2, 10, 1:

superior Africanus,

the Elder, Cic. Verr. 2, 5, 10, § 25; id. Off. 1, 33, 121:

Dionysius,

id. ib. 2, 7, 25; Nep. Dion, 1, 1; cf.:

quid est aetas hominis, nisi memoria rerum veterum cum superiorum aetate contexitur,

Cic. Or. 34, 120.—

Of strength or success in battle or any contest, victorious, conquering, stronger, superior:

Caesar quod hostes equitatu superiores esse intellegebat,

Caes. B. G. 7, 65:

numero superiores,

Hirt. B. G. 8, 12:

hoc ipso fiunt superiores, quod nullum acceperant detrimentum,

id. ib. 8, 19:

se quo impudentius egerit, hoc superiorem discessurum,

Cic. Caecin. 1, 2:

semper discessit superior,

Nep. Hann. 1, 2:

si primo proelio Catilina superior discessisset,

Sall. C. 39, 4:

ut nostri omnibus partibus superiores fuerint,

Caes. B. G. 5, 15:

multo superiores bello esse,

Nep. Alcib. 4, 7:

superiorem Appium in causa fecit,

Liv. 5, 7, 1.—

Of quality, condition, number, etc., higher, more distinguished, greater, superior.

With abl. respect.:

pecuniis superiores,

Cic. Rep. 2, 34, 59:

loco, fortuna, fama superiores,

id. Lael. 25, 94:

habes neminem honoris gradu superiorem,

id. Fam. 2, 18, 2:

ordine,

id. ib. 13, 5, 2:

facilitate et humanitate superior,

id. Off. 1, 26, 90:

si superior ceteris rebus esses,

id. Div. in Caecil. 19, 61.—

Absol.:

ut ii, qui superiores sunt, submittere se debent in amicitia, sic quodam modo inferiores extollere,

Cic. Lael. 20, 72; cf. id. ib. 20, 71:

ut quanto superiores sumus, tanto nos geramus summissius,

id. Off. 1, 26, 90:

invident homines maxime paribus aut inferioribus... sed etiam superioribus invidetur,

id. de Or. 2, 52, 209:

premendoque superiorem sese extollebat,

Liv. 22, 12, 12:

cui omnem honorem, ut superiori habuit,

Vell. 2, 101, 1.

Sup., in three forms, ‡ superrimus, supremus, and summus.

‡ sŭperrĭmus, assumed as orig. form of supremus by Varr. L. L. 7, § 51 Mull.; Charis. p. 130 P.—

sū̆prēmus, a, um, highest, loftiest, topmost.

Lit. (only poet.; cf.

summus, C. 1.): montesque supremos Silvifragis vexat flabris,

the highest points, the tops, summits, Lucr. 1, 274; so,

montes,

Verg. G. 4, 460; Hor. Epod. 17, 68:

rupes,

Sen. Oedip. 95:

arx,

Claud. III. Cons. Hon. 167; cf.:

supremae Tethyos unda,

Mart. Spect. 3, 6.—

Trop.

Of time or order of succession, last, latest, extreme, final, = ultimus (class.).

In gen.: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, XII. Tab. ap. Gell. 17, 2, 10.—Hence, as subst.: suprēma, ae, f. (sc. tempestas), the last part of the day, the hour of sunset: suprema summum diei; hoc tempus duodecim Tabulae dicunt occasum esse solis;

sed postea lex praetoria id quoque tempus jubet esse supremum, quo praeco in comitio supremam pronuntiavit populo,

Varr. L. L. 6, § 5 Mull.; cf. Censor. de Die Nat. 24; Plin. 7, 60, 60, § 212:

quae (urbs), quia postrema coaedificata est, Neapolis nominatur,

Cic. Verr. 2, 4, 53, § 119:

supremo te sole domi manebo,

at sunset, Hor. Ep. 1, 5, 3:

jubare exorto jam nocte suprema, Col. poet. 10, 294: in te suprema salus,

last hope, Verg. A. 12, 653: supremam bellis imposuisse manum, the last or finishing hand, Ov. R. Am. 114. — suprēmum, adverb., for the last time:

quae mihi tunc primum, tunc est conspecta supremum,

Ov. M. 12, 526.—

In partic., with regard to the close of life, last, closing, dying:

supremo vitae die,

Cic. Tusc. 1, 29, 71; id. Sen. 21, 78; id. Mur. 36, 75:

dies,

id. Phil. 1, 14, 34; Hor. C. 1, 13, 20; id. Ep. 1, 4, 13:

hora,

Tib. 1, 1, 59:

tempus,

Hor. S. 1, 1, 98; Cat. 64, 151:

incestum pontifices supremo supplicio sanciunto,

i. e. the penalty of death, Cic. Leg. 2, 9, 22:

mors,

Hor. Ep. 2, 2, 173:

finis,

id. ib. 2, 1, 12:

iter,

id. C. 2, 17, 11:

lumen,

Verg. A. 6, 735: sociamque tori vocat ore supremo, with his dying mouth, dying breath, Ov. M. 8, 521; so,

ore,

id. Tr. 3, 3, 87:

haec digressu dicta supremo Fundebat,

Verg. A. 8, 583:

Nero in suprema ira duos calices crystallinos fregit,

in his last agony, Plin. 37, 2, 10, § 29;

supremis suis annis,

in his last years, id. 23, 1, 27, § 58:

suprema ejus cura,

id. 7, 45, 46, § 150:

spoliatus illius supremi diei celebritate,

Cic. Mil. 32, 86: honor, the last honors, i. e. funeral rites or ceremonies, Verg. A. 11, 61:

funera,

Ov. M. 3, 137:

oscula,

id. ib. 6, 278:

tori,

i. e. biers, id. F. 6, 668:

ignis,

id. Am. 1, 15, 41:

ignes,

id. M. 2, 620; 13, 583:

officia,

Tac. A. 5, 2; Petr. 112, 1: judicia hominum, a last will or testament, Quint. 6, 3, 92; Plin. Ep. 7, 20, 7; 7, 31, 5; so,

tabulae,

Mart. 5, 33, 1; 5, 41, 1:

tituli,

i. e. an epitaph, id. ib. 9, 19, 3.—So of cities, etc.:

Troiae sorte suprema,

Verg. A. 5, 190:

dies regnis,

Ov. F. 2, 852. — suprēmum and suprēmō, adverb.:

animam sepulcro Condimus, et magna supremum voce ciemus,

for the last time, for a last farewell, Verg. A. 3, 68; Plin. 11, 37, 55, § 150; Tac. H. 4, 14; Ov. M. 12, 526:

anima exitura supremo,

Plin. 11, 53, 115, § 277.— Substt.

sŭprēmum, i, n., the last moment, end (very rare):

ventum ad supremum est,

Verg. A. 12, 803.—

suprēma, orum, n.

The last moments, the close of life, death:

ut me in supremis consolatus est!

Quint. 6, prooem. § 11; Tac. A. 6, 50; 12, 66; cf.:

statua Herculis sentiens suprema tunicae,

the last agonies caused by it, Plin. 34, 8, 19, § 93:

circa suprema Neronis,

the time of his death, id. 16, 44, 86, § 236; 7, 3, 3, § 33.—

The last honors paid to the dead, funeral rites or ceremonies, a funeral:

supremis divi Augusti,

Plin. 7, 3, 3, § 33; 16, 44, 86, § 236; Tac. A. 1, 61; 3, 49; 4, 44; id. H. 4, 59; 4, 45:

suprema ferre (sc. munera),

Verg. A. 6, 213; cf. id. ib. 11, 25 al.—

A last will, testament:

nihil primo senatus die agi passus, nisi de supremis Augusti,

Tac. A. 1, 8:

miles in supremis ordinandis ignarus uxorem esse praegnantem, etc.,

Dig. 29, 1, 36, § 2.—

The relics, remains of a burned corpse, the ashes, = reliquiae, Amm. 25, 9, 12; Sol. 1 med. —

Of degree or rank, the highest, greatest, most exalted, supreme:

multa, quae appellatur suprema, instituta in singulos duarum ovium, triginta boum... ultra quam (numerum) multam dicere in singulos jus non est, et propterea suprema appellatur, id est, summa et maxima,

Gell. 11, 1, 2 sq.:

macies,

Verg. A. 3, 590:

Juppiter supreme,

Plaut. Men. 5, 9, 55; id. Capt. 2, 3, 66; 5, 2, 23; id. Ps. 2, 2, 33; Ter. Ad. 2, 1, 42: Junonis supremus conjunx, Poet. ap. Plin. 35, 10, 37, § 115:

med antidhac Supremum habuisti com item consiliis tuis,

most intimate, Plaut. Ps. 1, 1, 15.—

summus, a, um [from sup-imus, sup-mus], uppermost, highest, topmost; the top of, highest part of (cf. Roby, Gram. 2, § 1295).

Lit. (class., while supremus is mostly poet.):

summum oportet olfactare vestimentum muliebre,

the top, outside of, Plaut. Men. 1, 2, 56: Galli summa arcis adorti Moenia, Enn. ap. Macr. S. 1, 4 (Ann. v. 169 Vahl.): Thyestes summis saxis fixus, id. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 413 ib.): montibus summis, id. ap. Varr. L. L. 7, 71 Mull. (Epigr. v. 43 ib.):

summum jugum montis,

Caes. B. G. 1, 21:

summus mons,

the top of, id. ib. 1, 22:

feriunt summos fulmina montes,

the mountain tops, Hor. C. 2, 10, 11; cf.: in summo montis vertice, Poet. ap. Quint. 8, 3, 48:

locus castrorum,

Caes. B. G. 2, 23:

in summa sacra via,

on the highest part of, Cic. Planc. 7, 17; cf. id. Verr. 2, 4, 53, § 119:

in summa columna conlocare,

id. Div. 1, 24, 48:

quam (urbem) ad summum theatrum,

id. Verr. 2, 4, 53, § 119:

Janus summus ab imo,

Hor. Ep. 1, 1, 54:

ad aquam summam appropinquare,

Cic. Fin. 4, 23, 64: mento summam aquam attingens enectus siti, Poet. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

in aqua summa natare,

the top, surface of, Plaut. Cas. 2, 6, 33:

apud summum puteum,

id. Mil. 4, 4, 16:

per summa volare aequora,

Verg. A. 5, 819:

summa cacumina linquunt,

id. ib. 6, 678:

mari summo,

id. ib. 1, 110:

prospexi Italiam summa ab unda,

id. ib. 6, 357:

summaque per galeam delibans oscula,

id. ib. 12, 434:

amphoras complures complet plumbo, summas operit auro,

Nep. Hann. 9, 3: summa procul villarum culmina fumant, Verg. E. 1, 83:

summam cutem novacula decerpito,

Col. 12, 56, 1.—Of position, place, at table:

summus ego (in triclinio) et prope me Viscus Thurinus et infra Varius, etc.,

I was highest, I reclined at the top, Hor. S. 2, 8, 20.—Hence, subst.: summus, i, m., he who sits in the highest place, at the head of the table:

standum est in lecto, si quid de summo petas,

Plaut. Men. 1, 1, 27: is sermo, qui more majorum a summo adhibetur in poculis, by the head of the table, i. e. by the president of the feast, Cic. Sen. 14, 46; so,

a summo dare (bibere),

Plaut. As. 5, 2, 41; Pers. 5, 1, 19.—

summum, i, n., the top, surface; the highest place, the head of the table, etc.:

ab ejus (frontis) summo, sicut palmae, rami quam late diffunduntur,

Caes. B. G. 6, 26:

qui demersi sunt in aqua... si non longe absunt a summo,

Cic. Fin. 3, 14, 48:

leviter a summo inflexum bacillum,

id. Div. 1, 17, 30:

igitur discubuere... in summo Antonius,

Sall. H. 3, 4 Dietsch:

puteos ac potius fontes habet: sunt enim in summo,

Plin. Ep. 2, 17, 25:

nuces mersit in vinum et sive in summum redierant, sive subsederant, etc.,

Petr. 137 fin.: oratori summa riguerunt, the extremities of his body, Sen. Ira, 2, 3, 3.—In mal. part.:

summa petere,

Mart. 11, 46, 6; Auct. Priap. 76.—

Transf., of the voice:

jubeo te salvere voce summa,

Plaut. As. 2, 2, 30; cf.:

citaret Io Bacche! modo summa Voce, modo, etc.,

at the top of his voice, Hor. S. 1, 3, 7:

vox (opp. ima),

Quint. 11, 3, 15:

summa voce versus multos uno spiritu pronuntiare,

Cic. de Or. 1, 61, 261; cf.:

summo haec clamore,

Plaut. Merc. prol. 59. —Adverb.: summum, at the utmost or farthest:

exspectabam hodie, aut summum cras,

Cic. Att. 13, 21, 2:

bis, terve summum,

id. Fam. 2, 1, 1:

triduo aut summum quatriduo,

id. Mil. 9, 26; cf. Liv. 21, 35, and 31, 42 Drak.—

Trop.

Of time or order of succession, last, latest, final (rare but class.):

haec est praestituta summa argento dies,

Plaut. Ps. 1, 3, 140; so,

venit summa dies,

Verg. A. 2, 324:

ad summam senectutem jactari, quam, etc.,

Cic. Rep. 1, 1, 1: vixit ad summam senectutem, to extreme old age, id. Fragm. ap. Non. 401, 31:

cum esset summa senectute,

id. Phil. 8, 10, 31:

in fluvium primi cecidere, in corpora summi,

Luc. 2, 211:

summo carmine,

at the end, Hor. C. 3, 28, 13:

eadem in argumentis ratio est, ut potentissima prima et summa ponantur,

the first and the last, at the beginning and the end, Quint. 6, 4, 22; cf. neutr. absol.: Celsus putat, primo firmum aliquod (argumentum) esse ponendum, summo firmissimum, imbecilliora medio;

quia et initio movendus sit judex et summo impellendus,

at the last, at the close, id. 7, 1, 10.— Adverb.: summum, for the last time:

nunc ego te infelix summum teneoque tuorque,

Albin. 1, 137. —