Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

jacere

  • 21 convenio

    con-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( fut. convenibo, Plaut. Cas. 3, 2, 18), v. n. and a.
    I.
    To come together, meet together, assemble (class. and freq.).
    A.
    In gen.:

    milites, qui ex provinciā convenerant,

    Caes. B. G. 1, 8:

    omnes... eo convenerant,

    id. ib. 3, 16:

    totius fere Galliae legati ad Caesarem gratulatum convenerunt,

    id. ib. 1, 30:

    quanto multitudo hominum ad hoc judicium,

    Cic. Rosc. Am. 5, 11:

    amici privatique hospites ad eum defendendum convenerunt,

    Nep. Timoth. 4, 2:

    ad clamorem hominum,

    Caes. B. G. 4, 37:

    ad delectationem,

    Quint. 3, 4, 6:

    Pericles, cum haberet collegam Sophoclem, iique de communi officio convenissent,

    id. Off. 1, 40, 144:

    nunc ita convenimus, ut possemus dicere, etc.,

    id. Phil. 3, 2, 5:

    quoniam convenimus ambo,

    Verg. E. 5, 1; id. A. 1, 361 al.—With the place to or at which, usu. designated by in and acc.:

    mei capitis servandi causā Romam Italia tota convenit,

    Cic. Pis. 15, 34; id. Div. 2, 23, 50:

    unum in locum omnes,

    Caes. B. G. 4, 19:

    in coetus scholarum,

    Quint. 2, 9, 2:

    in consilium frequentes,

    Cic. Verr. 2, 2, 29, § 71:

    reguli in unum convenere,

    Sall. J. 11, 2:

    tribuni plebis non desistebant clam inter se convenire,

    Cic. Agr. 2, 5, 12:

    et ex proximis hibernis et a Caesare conventura subsidia,

    Caes. B. G. 5, 28 fin.: convenientis manus dissipare, Auct. B. G. 8, 6.—Rarely with in and abl., or with advv. of place (mostly post-Aug.):

    uno in loco omnes adversariorum copiae convenissent,

    Cic. Div. 2, 24, 52 B. and K.; cf.: quanta illic multitudo convenisse dicebatur, id. Verr. 2, 2, 66, § 160 B. and K. (al. illuc):

    in coloniā Agrippiensi in domum privatam conveniunt,

    Tac. H. 4, 55.—
    2.
    Transf., of inanim. and abstr. subjects:

    munera multa huc ab amatoribus,

    Plaut. Ps. 1, 2, 44:

    huc convenit utrumque bivium,

    Plin. 6, 28, 32, § 144; cf.:

    oppi dum in quo omnis negotiatio ejus (Arabiae) convenit,

    id. 6, 28, 32, § 157:

    cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62; so id. ad Q. Fr. 1, 4, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    Publicist. t. t. of civil communities which belong in jurisdiction to some chief city:

    ex his civitatibus, quae in id forum convenirent,

    Cic. Verr. 2, 2, 15, § 38:

    Carthaginem conveniunt populi LXV.,

    Plin. 3, 3, 4, § 25; cf.:

    ibi Aethiopicae convenere naves,

    id. 5, 28, 29, § 105.—
    2.
    Jurid. t. t.:

    in manum, of a woman who in marriage (by usus, confarreatio, or coëmptio, q. v.) comes into the hands (manus) of her husband,

    Cic. Fl. 34, 84; id. Top. 3, 14; Quint. 5, 10, 62; Gai Inst. 3, 84:

    viro in manum,

    Cic. Top. 4, 23:

    in manum flaminis,

    Tac. A. 4, 16 et saep.—

    In the same sense: in matrimonium alicujus,

    Dig. 45, 1, 121, § 1:

    in matrimonium cum viro,

    to marry, Gell. 18, 6, 8; or, in nuptias, Cod. Th. 3, 7, 11.—
    3.
    Act., to go to one to speak to him, make a request of him, etc., to address, accost, meet, visit:

    haut multos homines nunc videre et convenire quam te mavellem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 16; id. Pers. 5, 2, 74 al.; Ter. And. 1, 3, 22:

    (Helvetii) cum eum (sc. Caesarem) in itinere convenissent,

    Caes. B. G. 1, 27:

    adversarios ejus,

    Nep. Dion, 8, 3:

    illum Atilium,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    neminem conveni—convenio autem cottidie plurimos—quin omnes, etc.,

    id. Fam. 9, 14, 1:

    Bruti pueri Laodiceae me convenerunt,

    id. ib. 3, 7, 1.— Pass.:

    Balbus tantis pedum doloribus afficitur, ut se conveniri nolit,

    Cic. Fam. 6, 19, 2:

    nec eum (Lentulum) a minore Balbo conventum,

    id. Att. 9, 6, 1:

    quod conveniundi patris me tempus capere jubebat,

    Ter. Phorm. 5, 4, 9; Cic. Fam. 1, 8, 7; Nep. Dion, 9, 3 al. — Absol.:

    aditum petentibus conveniendi non dabat,

    Nep. Paus. 3, 3.—
    b.
    Jurid. t. t., to meet one judicially, to sue, bring an action against, summon before a tribunal:

    ut heredes ex stipulatu conveniri possint,

    Dig. 10, 2, 20; 50, 1, 17:

    de peculio,

    Paul. Sent. 2, 31:

    pro parte dimidiā,

    Dig. 17, 1, 59 et saep.—Also with abstr. objects:

    dolum aut culpam eorum,

    Dig. 26, 7, 38:

    nomen,

    ib. 42, 1, 15.
    II.
    Pregn.
    A.
    To come together, to unite, join, combine, couple (cf. coëo, II.).
    1.
    Lit., so mostly of the coition of animals, Lucr. 2, 922; Plin. 11, 24, 29, § 85; App. M. 6, p. 177, 38 al.—Of the union of atoms:

    Tandem conveniant ea (primordia) quae convecta repente Magnarum rerum fiunt exordia,

    Lucr. 5, 429.—
    2.
    Trop.
    a.
    With personal subject, to agree with in wishes, decisions, etc., to accord, harmonize (rare;

    late Lat.),

    Hyg. Astr. 2, 4; Dig. 9, 2, 27, § 29; Paul. Sent. 1, 1, § 5 (but in Plaut. Ps. 1, 5, the v. 130 is spurious; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 131).—Far more freq.,
    b.
    Res convenit or impers. convenit, it is agreed upon, or there is unanimity in respect to something, the matter is decided.
    (α).
    Res convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, or absol.:

    cum his mihi nec locus nec sermo convenit,

    Plaut. Ps. 4, 7, 10:

    haec fratri mecum non conveniunt neque placent,

    Ter. Ad. 1, 1, 34:

    de dote mecum conveniri nil potest,

    Plaut. Trin. 2, 4, 168:

    hoc mihi cum tuo fratre convenit,

    Cic. Fin. 5, 29, 87; Liv. 2, 39, 8; Quint. 3, 6, 91:

    pax, quae cum T. Quinctio convenisset,

    Liv. 34, 43, 2; cf.:

    pax convenit,

    Sall. J. 38 fin.; Liv. 1, 3, 5; 30, 43, 8:

    in eas condiciones cum pax conveniret,

    id. 29, 12, 14 al.; and:

    cum imperatoribus Romanis pacem conventam fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    ratio accepti atque expensi inter nos,

    Plaut. Most. 1, 3, 146:

    eo signo quod convenerat revocantur,

    Caes. B. C. 1, 28:

    quod tempus inter eos committendi proelii convenerat,

    id. B. G. 2, 19:

    neminem voluerunt majores nostri esse judicem, nisi qui inter adversarios convenisset,

    Cic. Clu. 43, 120; so,

    judex inter eos,

    Val. Max. 2, 8, 2:

    posse rem convenire... si posset inter eos aliquid convenire,

    Cic. Leg. 1, 20, 53:

    dum rem conventuram putamus,

    id. Att. 9, 6, 2:

    si in eo manerent, quod convenisset,

    Caes. B. G. 1, 36: [p. 463] in colloquium convenit;

    condiciones non convenerunt,

    Nep. Hann. 6, 2; cf. Liv. 30, 40, 14; 38, 11, 1 al.:

    postquam ardentia vidit castra magister equitum (id convenerat signum),

    id. 9, 23, 15:

    signum,

    Suet. Oth. 6:

    omnia conventura,

    Sall. J. 83, 2.— Pass.:

    pacem conventam frustra fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    quibus conventis,

    Liv. 30, 43, 7.—
    (β).
    Convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, with ut, the acc. and inf., with de and abl., or absol.:

    mihi cum Deiotaro convenit, ut, etc.,

    Cic. Att. 6, 1, 14:

    idne agebas, ut tibi cum sceleratis, an ut cum bonis civibus conveniret?

    id. Lig. 6, 18:

    quicum optime convenisset,

    id. Verr. 2, 4, 66, § 147:

    nunc ita convenit inter me atque hunc, ut, etc.,

    Plaut. Capt. 2. 3, 19:

    non modo inter Patres, sed ne inter consules quidem ipsos satis conveniebat,

    Liv. 2, 23, 14:

    conveniat mihi tecum necesse est, ipsum fecisse, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 29, 79; Sen. Ben. 7, 4, 5; id. Brev. Vit. 7, 3:

    inter omnis vero convenit, Sibyllam ad Tarquinium Superbum tris libros attulisse,

    Plin. 13, 13, 27, § 88; cf. Suet. Vesp. 25: convenit, jam inde per consules reliqua belli perfecta, it is generally asserted, homologeitai, Liv. 9, 16, 1; cf. Suet. Claud. 44 et saep.:

    cum de facto convenit, et quaeritur, etc.,

    Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Fin. 4, 26, 72:

    de duobus minus convenit,

    Liv. 2, 33, 2; Quint. 1, 4, 17; Col. 2, 9 init.; Sen. Clem. 2, 7, 4; Gell. 2, 22, 2:

    quamquam de hoc parum convenit,

    Quint. 5, 10, 2:

    quaedam sunt, de quibus inter omnes convenit,

    id. 2, 12, 2; 4, 5, 28; Cic. N. D. 2, 4, 9; Liv. 42, 25, 11; Sen. Q. N. 2, 12, 2; Plin. Pan. 29, 5:

    ubi de pace non convenit, signa cecinere,

    Flor. 2, 6, 59 al.:

    convenit, victi utri sint eo proelio, Urbem, agrum, etc.... seque uti dederent,

    Plaut. Am. 1, 1, 70:

    convenerat, ne interloquereris,

    Sen. Clem. 1, 9, 9; cf.:

    quibus consulibus interierit non convenit,

    Nep. Hann. 13, 1:

    pacto convenit, etc.,

    Liv. 24, 6, 7; Plaut. Aul. 2, 2, 80:

    omnis exercitus, uti convenerat. Numidiā deductus, etc.,

    Sall. J. 39, 4:

    Patres igitur jurati (ita enim convenerat),

    Liv. 30, 40, 12:

    pro argento si aurum dare mallent, darent convenit,

    id. 38, 11, 8.—
    B.
    To fit with, in, or to something, to suit, be adapted to.
    1.
    Lit. (rare):

    quae (cupa) inter orbes conveniat... quae (fistula) in columellam conveniat,

    Cato, R. R. 21, 1:

    conveniebatne in vaginam tuam machaera militis?

    Plaut. Ps. 4, 7, 85:

    si cothurni laus illa esset, ad pedem apte convenire,

    Cic. Fin. 3, 14, 46.—More freq.,
    2.
    Transf.: res convenit, or impers. convenit, the thing (or it) is fit, becoming, seemly, suitable, appropriate, proper, serviceable for something, it becomes, = consentit, congruit.
    a.
    Res convenit, constr. with in or ad aliquid, cum aliquā re, the dat., acc., acc. and inf., or absol.
    (α).
    In or ad aliquid:

    ceterae vites in quemvis agrum conveniunt,

    Cato, R. R. 6 fin.; cf. Varr. R. R. 1, 19, 1:

    quid minus in hunc ordinem convenit? etc.,

    Cic. Phil. 9, 4, 8:

    convenire quae vitia in quemvis videntur potius, etc.,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 23, 65:

    hoc in te unum,

    id. N. D. 2, 29, 74 Orell. N. cr. nullam contumeliam jacere potueris, quae non ad maximam partem civium conveniret, id. Sull. 7, 23.—
    (β).
    Cum aliquā re:

    haec tua deliberatio non mihi convenire visa est cum oratione Largi,

    Cic. Fam. 6, 8, 2; so id. Fin. 3, 22, 73 al.—
    (γ).
    With dat.:

    num videntur convenire haec nuptiis?

    Ter. And. 2, 2, 29; so Cic. Prov. Cons. 17, 41; id. Fin. 3, 22, 74; Sall. J. 85, 40; Quint. 6, 3, 25; Suet. Galb. 14 et saep.—
    (δ).
    With acc.:

    itidem ut tempus anni, aetatem aliam aliud factum convenit,

    Plaut. Merc. 5, 4, 24 dub. (Lachm. ap. Lucr. p. 64, conj. condecet).—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    hoc non convenit, me... agrum habere,

    Plaut. Trin. 3, 2, 55; so Prop. 2, 1, 41.—
    (ζ).
    With in and abl.:

    nihil autem minus in perfecto duce quam festinationem... convenire arbitrabatur,

    Suet. Aug. 25.—
    (η).
    Absol.: hanc mi expetivi, contigit;

    conveniunt mores, etc.,

    Ter. And. 4, 2, 13:

    nomen non convenit,

    id. ib. 5, 4, 39; id. Phorm. 1, 2, 3 (cf. impers.: rationes conferatis; adsidunt;

    subducunt: ad nummum convenit,

    Cic. Att. 5, 21, 12):

    non bene conveniunt, nec in unā sede morantur Majestas et amor,

    Ov. M. 2, 846:

    medius ille orationis modus maxime convenit,

    Quint. 6, 2, 19 et saep.—
    b.
    Convenit, impers., constr. with a clause as subject (so esp. freq. in Lucr. and the elder Pliny).
    (α).
    Haud convenit, unā ire cum amicā imperatorem in viā, Ter. Eun. 3, 2, 41:

    convenit illud in his rebus obsignatum habere, Lucr 2, 582: per se sibi vivere,

    id. 3, 685:

    dicere causas leti,

    id. 6, 708 et saep.:

    quo maxime contendi conveniat,

    Caes. B. G. 7, 85, 2:

    convenit Evandri victos discedere ad urbem,

    Verg. A. 12, 184; so Hor. A. P. 226; Vell. 1, 3, 2; Quint. 7, 3, 9; Plin. 18, 13, 33, § 126; cf. id. 33, 1, 5, § 15 Sillig.—
    (β).
    With ut:

    quī enim convenit, ut? etc.,

    Cic. Phil. 7, 2, 4 (al. evenit):

    si tibi curae Quantae conveniat Munatius,

    Hor. Ep. 1, 3, 31; cf. Quint. 8, 6, 63. —To express assent:

    convenit,

    well, it is agreed, Plaut. Cas. 2, 3, 54.—Hence,
    1.
    convĕnĭens, entis, P. a.
    A.
    (Acc. to II. A. 2.) Agreeing, consistent, accordant, harmonious (syn.:

    consentiens, concors, congruens): bene convenientes propinqui,

    Cic. Off. 1, 17, 58; cf.:

    convenientes optime propinqui cognatique,

    id. Rosc. Am. 34, 96; Suet. Tib. 7:

    recta et convenientia et constantia natura desiderat,

    Cic. Off. 3, 8, 35:

    conveniens et conjuncta constantia inter augures,

    id. Div. 2, 39, 82:

    motus,

    Lucr. 1, 1029; cf.:

    inter se motus,

    id. 2, 941.—More frequently,
    B.
    (Acc. to II. B. 2.) Fitting to something, appropriate to, meet, fit, suitable, = congruens; constr. with cum, the dat., ad aliquid, inter se, in and acc. or abl., or absol.
    (α).
    With cum (rare): motus oris conveniens cum ipsius verbi demonstratione, Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4:

    dies conveniens cum populi vultu,

    Ov. P. 2, 1, 28.—
    (β).
    With dat. (very freq.):

    nihil in hac praeclarā epistulā scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis ejus reperietis,

    Cic. Fin. 2, 31, 99; Quint. 3, 11, 20; 6, 3, 102 al.; Suet. Tib. 50; Hor. A. P. 316; Ov. P. 3, 9, 36 et saep.:

    aut sibi convenientia finge,

    Hor. A. P. 119; cf. Quint. 11, 1, 11:

    bono civi convenientissimum credidi amplecti, etc.,

    Plin. Ep. 3, 18, 1:

    disciplina convenientissima,

    Vell. 1, 6, 3.—
    (γ).
    Ad aliquid (rare):

    nihil est tam conveniens ad res vel secundas vel adversas,

    Cic. Lael. 5, 17:

    sonus ad formam tauri,

    Ov. Ib. 436.—
    (δ).
    In aliquid (very rare):

    forma in illam conveniens amplitudinem,

    Vell. 2, 29, 2.—
    (ε).
    In aliquā re:

    gratulatio conveniens in eā victoriā,

    Liv. 45, 19, 3.—
    (ζ).
    Inter se (rare):

    in vitā omnia sint apta inter se et convenientia,

    Cic. Off. 1, 40, 144:

    inter se motus,

    Lucr. 2, 941.—
    (η).
    Absol. (rare):

    quod sit aptum atque conveniens,

    Quint. 5, 10, 123:

    toga,

    fitting, fitting close, Ov. A. A. 1, 514:

    nihil convenientius ducens, quam, etc.,

    Suet. Aug. 10.—
    b.
    Conveniens est = convenit, consentaneum est, it is fit, proper, becoming, suitable (post-Aug. and rare; cf.

    congruens): convenientius est dici,

    Plin. 34, 7, 16, § 35.— Sup., Plin. Pan. 87, 1; id. Ep. 10, 3 (20), 2.— Adv.: convĕnĭen-ter, fitly, suitably, conformably, consistently (syn.. congruenter, constanter; class.;

    most freq. in Cic.): convenienter cum naturā vivere (with congruere),

    Cic. Tusc. 5, 28, 82:

    convenienter naturae vivere (with congruenter),

    id. Fin. 3, 7, 26; cf. id. Off. 3, 3, 13 al.; Hor. Ep. 1, 10, 12:

    convenienter sibi dicere (with constanter),

    Cic. Tusc. 5, 9, 26; Ov. A. A. 3, 546:

    convenienter ad praesentem fortunae statum loqui,

    Liv. 23, 5, 4.— Sup., Aug. Civ. Dei, 18, 44.—
    2.
    con-ventum, i, n. (acc. to II. A. 2.), an agreement, compact, covenant, convention, accord (in good prose):

    facere promissa, stare conventis, reddere deposita,

    Cic. Off. 3, 25, 95; 1, 10, 32; id. Part. Or. 37, 130; Liv. 29, 24, 3; Sil. 1, 10 al.—As a jurid. expression, very freq. in the connection pactum conventum (for which the MSS. sometimes, perh. through interpolation, give pactum et conventum), Cic. Part. Or. 37, 130; id. de Or. 2, 24, 100; id. Caecin. 18, 51; id. Att. 6, 3, 1; Juv. 6, 25; v. pactum.

    Lewis & Short latin dictionary > convenio

  • 22 de

    1.
    , adv.: of place, down, only in the phrase susque deque, q. v.
    2.
    , prep. [perh. for ded; cf. Oscan dat, old abl. of pronom. stem da; cf. also Lith. praep. da, as far as; and the suffixes, old case-forms, -dam, -dem, -dum, -do, with the locative -de; v. Ribbeck, Beitr. z. L. v. d. Lat. Part. p. 4 sq.] (with abl., denotes the going out, departure, removal, or separating of an object from any fixed point. Accordingly, it occupies a middle place between ab, away from, which denotes a mere external departure, and ex, out of, which signifies from the interior of a thing. Hence verbs compounded with de are constr. not only with de, but quite as freq. with ab and ex; and, on the other hand, those compounded with ab and ex often have the terminus a quo indicated by de), from, away from, down from, out of, etc.
    A.
    In space, lit. and trop. with verbs of motion: animam de corpore mitto, Enn. ap. Non. p. 150, 6 (Ann. v. 216 Vahl.):

    aliquo quom jam sucus de corpore cessit,

    Lucr. 3, 224:

    (quod Ariovistus) de altera parte agri Sequanos decedere juberet,

    to depart, withdraw from, Caes. B. G. 1, 31, 10; cf.:

    civitati persuasit, ut de finibus suis cum omnibus copiis exirent,

    id. ib. 1, 2:

    decedere de provincia,

    Cic. Verr. 2, 2, 20, § 49 ( = ex provincia, id. ib. 2, 2, 65, §

    147): de vita decedere,

    Cic. Rab. Perd. 11:

    exire de vita,

    id. Lael. 4, 15 (cf.:

    excedere e vita,

    id. ib. 3, 12):

    de triclinio, de cubiculo exire,

    id. de Or. 2, 65 fin.:

    hamum de cubiculo ut e navicula jacere,

    Plin. Ep. 9, 7, 4:

    de castris procedere,

    Sall. C. 61, 8 et saep.:

    brassica de capite et de oculis omnia (mala) deducet,

    Cato R. R. 157, 6:

    de digito anulum detraho,

    Ter. Heaut. 4, 1, 38; cf.:

    de matris complexu aliquem avellere atque abstrahere,

    Cic. Font. 17:

    nomen suum de tabula sustulit,

    id. Sest. 33, 72:

    ferrum de manibus extorsimus,

    id. Cat. 2, 1, 2:

    juris utilitas vel a peritis vel de libris depromi potest,

    id. de Or. 1, 59, 252 et saep.:

    ... decido de lecto praeceps,

    Plaut. Casin. 5, 2, 50:

    de muro se deicere,

    Caes. B. C. 1, 18, 3:

    de sella exsilire,

    Cic. Verr. 2, 2, 30 fin.:

    nec ex equo vel de muro, etc., hostem destinare,

    Tert. adv. Jud. 9, p. 192:

    de caelo aliquid demittere,

    Lucr. 2, 1155; cf. Cato R. R. 14, 3 et saep.—
    b.
    In gen., to indicate the person or place from which any thing is taken, etc., with verbs of taking away, depriving, demanding, requesting, inquiring, buying; as capere, sumere, emere, quaerere, discere, trahere, etc., and their compounds; cf.:

    emere de aliquo,

    Cato R. R. 1, 4:

    aliquid mercari de aliquo,

    Cic. Fl. 20 et saep.:

    de aliquo quaerere, quid, etc.,

    Cic. Att. 1, 14, 2:

    saepe hoc audivi de patre,

    id. de Or. 3, 33, 133; cf.:

    de mausoleo exaudita vox est,

    Suet. Ner. 46:

    ut sibi liceret discere id de me,

    Ter. Eun. 2, 2, 31;

    so with petere, of place (class.): de vicino terra petita solo,

    Ov. F. 4, 822;

    so of persons (late Lat.): peto de te,

    Dig. 36, 1, 57, § 2; Apul. M. 6, p. 179, 40.
    2.
    To point out the place from which any thing is brought; and hence, trop., to indicate its origin, derivation, etc.: of, from: de circo astrologi, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58; so,

    caupo de via Latina,

    Cic. Clu. 59, 163:

    nescio qui de circo maximo,

    id. Mil. 24, 65:

    declamator aliqui de ludo aut rabula de foro,

    id. Or. 15, 47:

    homo de schola atque a magistro... eruditus,

    id. de Or. 2, 7, 28:

    nautae de navi Alexandrina,

    Suet. Aug. 98:

    aliquis de ponte,

    i. e. a beggar, Juv. 14, 134:

    Libyca de rupe leones,

    Ov. F. 2, 209:

    nostro de rure corona,

    Tib. 1, 1, 15:

    Vaticano fragiles de monte patellas,

    Juv. 6, 344 al.:

    de summo loco Summoque genere eques,

    Plaut. Capt. prol. 30; cf. id. Aul. prol. 28; id. Poen. 3, 1, 13:

    genetrix Priami de gente vetusta,

    Verg. A. 9, 284; cf. id. ib. 10, 350; Stat. S. 5, 3, 126:

    de Numitore sati,

    Ov. F. 5, 41:

    de libris,

    Cic. de Or. 1, 59, 252:

    de Philocteta, id,

    ib. 3, 35, 141 (cf.:

    e Philocteta versus,

    Quint. 3, 1, 14).
    3.
    Transf., to indicate the quarter from which motion proceeds (cf. ab), from, and because motion is so often and naturally downwards, down from:

    haec agebantur in conventu, palam, de sella ac de loco superiore,

    Cic. Verr. 2, 4, 40; cf. ib. 2, 2, 38:

    quem ad se vocari et de tribunali citari jussit,

    id. ib. 2, 5, 7:

    qui nihil ex occulto, nihil de insidiis, agendum putant,

    Cic. Off. 1, 30, 109; cf.

    de tergo plagas dare,

    from behind, Plaut. Asin. 2, 2, 10; Just. 20, 5, 5:

    de paupere mensa dona,

    Tib. 1, 1, 37 et saep.—In jurid. Latin: de plano discutere, interloqui, cognoscere, etc., i. e. on level ground, not on the tribunal (cf. chamothen, opp. pro bêmatos, Dig. 27, 1, 13, § 10), Dig. 1, 4, 1; 1, 16, 9; 14. 3, 11 et saep.; so, de plano, off-hand, without formal consideration, Lucr. 1, 411;

    v. planus.—And with pendeo, etc. (the motion in the eye transferred to the object): deque viri collo dulce pependit onus,

    Ov. F. 2, 760:

    lucerna de camera pendebat,

    Petr. 30, 3; cf.:

    et nova de gravido palmite gemma tumet,

    Ov. F. 1, 152:

    de qua pariens arbore nixa dea est,

    leaning downwards against the tree, id. H. 21, 100.
    B.
    In time.
    1.
    Immediately following a given moment of time, after, directly after (very rare):

    de concursu,

    Lucr. 1, 384 (cf. Munro, ad loc.):

    velim scire hodiene statim de auctione aut quo die venias,

    Cic. Att. 12, 3:

    non bonus somnus est de prandio,

    Plaut. Most. 3, 2, 8:

    de eorum verbis prosilui, etc.,

    id. Trin. 1, 2, 178.—Hence, diem de die, from day to day, day after day, Liv. 5, 48:

    cum is diem de die differret, dum, etc.,

    id. 25, 25; cf.:

    diem de die proferendo,

    Just. 2, 15, 6: de die in diem, from day to day, daily (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 60, 8; 2 Pet. 2, 8; Cypr. Ep. 3, 11.
    2.
    De nocte, de vigilia, etc., to designate an act which begins or takes its origin from the night-time, Engl. during or in the course of the night, at night, by night, etc.: De. Rus cras cum filio Cum primo lucu ibo hinc. Mi. Imo de nocte censeo, to-night rather, Ter. Ad. 5, 3, 55: in comitium Milo de nocte venit, in the night (cf. shortly before, Milo media nocte in campum venit), Cic. Att. 4, 3, 4; cf. id. Mur. 33, 69:

    vigilas tu de nocte,

    id. ib. 9, 22; cf.:

    de nocte evigilabat,

    Suet. Vesp. 21:

    ut jugulent homines, surgunt de nocte latrones,

    at night, Hor. Ep. 1, 2, 32;

    and Hannibal surgere de nocte solitus, Frontin Strat. 4, 3, 7 et saep.: ut de nocte multa impigreque exsurrexi,

    late in the night, Plaut. Rud. 4, 2, 10; so,

    multa de nocte,

    Cic. Sest. 35, 75; id. Att. 7, 4 fin. (for which multa nocte, id. Q. Fr. 2, 9); cf.

    also: si de multa nocte (al. de nocte) vigilassent,

    id. Att. 2, 15, 2:

    Caesar mittit complures equitum turmas eo de media nocte,

    Caes. B. G. 7, 45; 7, 88; so,

    media de nocte,

    at midnight, Suet. Calig. 26; Hor. Ep. 1, 18, 91:

    Caesar de tertia vigilia e castris profectus,

    in the third night-watch, Caes. B. G. 1, 12:

    de tertia vigilia,

    id. ib. 1, 21; Liv. 9, 44 Drak.; 40, 4 al.; cf.:

    de quarta vigilia,

    Caes. B. G. 1, 21, 3 al.; v. vigilia. —As in this manner de nocte became adverbially = nocte, so de die was sometimes used for die or per diem:

    de die potare,

    by day, in the daytime, Plaut. Asin. 4, 2, 16:

    epulari de die,

    Liv. 23, 8; Ter. Ad. 5, 9, 8; Catull. 47, 6; Suet. Calig. 37; id. Domit. 21; cf.:

    bibulus media de luce Falerni,

    Hor. Ep. 1, 14, 34;

    and in a lusus verbb. with in diem,

    Cic. Phil. 2, 34 fin. —Less freq., de mense:

    navigare de mense Decembri,

    in December, Cic. Q. Fr. 2, 1 fin. —And once de tempore for tempore: ipse de tempore coenavit, Auct. B. Hisp. 33, 5.
    C.
    In other relations, implying separation, departure from, etc.
    1.
    To designate the whole, from which a part is taken, or of which a part is separately regarded, etc., from among, out of, from:

    hominem certum misi de comitibus meis,

    Cic. Att. 8, 1, 2:

    gladio percussus ab uno de illis,

    id. Mil. 24, 65:

    si quis de nostris hominibus,

    id. Flacc. 4:

    quemvis de iis qui essent idonei,

    id. Div. in Caecil. 4 fin.:

    de tribus et decem fundis tres nobilissimi fundi,

    id. Rosc. Am. 35, 99 et saep.:

    accusator de plebe,

    id. Brut. 34, 131:

    pulsare minimum de plebe Quiritem,

    Ov. Am. 1, 7, 29; cf. Liv. 7, 17:

    malus poëta de populo,

    Cic. Arch. 10, 25 et saep.:

    partem solido demere de die,

    Hor. Od. 1, 1, 20:

    quantum de vita perdiderit,

    Petr. 26:

    praeteriine tuas de tot caelestibus aras,

    Ov. Her. 21, 179; Juv. 1, 138. —
    b.
    Sometimes de with abl. takes the place of the gen. partit. or gen. obj. In the best writers this occurs mainly
    (α).
    to avoid ambiguity where genitives would be multiplied:

    ne expers partis esset de nostris bonis,

    Ter. Heaut. 4, 1, 39:

    ut aliquem partem de istius impudentia reticere possim,

    Cic. Verr. 2, 1, 12, § 32;
    (β).
    for greater precision:

    si quae sunt de eodem genere,

    id. Tusc. 4, 7, 16:

    persona de mimo,

    id. Phil. 2, 27, 65;
    (γ).
    in the poets, metri gratiā:

    aliquid de more vetusto,

    Ov. F. 6, 309; Grat. Cyneg. 17:

    laudes de Caesare,

    Ov. Pont. 4, 13, 23:

    cetera de genere hoc,

    Hor. Sat. 1, 1, 13; Lucr. 4, 746. This circumlocution was freq. [p. 514] in comic writers and in vulgar lang., and became more common in the declining periods of the lang., so that in the Romance tongues de, di, etc., with a case represent the earlier genitive (so, conscius, conscientia, meminisse, mentionem facere, recordari, etc., de aliqua re for alicujus rei, v. h. vv.).
    2.
    To indicate the property from which the costs of any thing are taken:

    obsonat, potat, olet unguenta de meo,

    Ter. Ad. 1, 2, 37; so,

    de tuo,

    Plaut. Bac. 1, 1, 65:

    de suo,

    Cic. Att. 16, 16, A, 5; Suet. Caes. 19:

    de nostro,

    Plaut. Truc. 1, 2, 11:

    de vestro,

    Liv. 6, 15, 10; cf.:

    de vestris,

    Ov. F. 3, 828:

    de alieno,

    Liv. 3, 1, 3; Just. 36, 3 fin.:

    de publico,

    Cic. Verr. 2, 3, 44; Liv. 1, 20; 2, 16; 4, 60. For de tuo, once de te:

    de te largitor puer,

    Ter. Ad. 5, 8, 17.—Also in a trop. sense:

    ad tua praecepta de meo nihil his novum apposivi,

    Plaut. Mil. 3, 3, 31; cf. id. Men. 1. 2, 40; Cic. Fam. 4, 3; Plin. Ep. 4, 13, 8.— Poet., to denote that out of which, or by which, one pays a penalty or suffers punishment:

    has vestro de sanguine poenas datis,

    Luc. 4, 805; cf.:

    cum de visceribus tuis satisfacturus sis quibus debes,

    Cic. Q. Frat. 1, 3, 7.
    3.
    To designate the material of which any thing is made, of, out of, from:

    niveo factum de marmore signum,

    Ov. M. 14, 313; cf. Verg. G. 3, 13:

    verno de flore corona,

    Tib. 2, 1, 59:

    sucus de quinquefolio,

    Plin. 26, 4, 11:

    cinis de fico,

    Pall. 1, 35, 3 et saep.:

    de templo carcerem fleri,

    Cic. Phil. 5, 7; cf. Flor. 2, 6, 32:

    captivum de rege facturi,

    Just. 7, 2, 11; cf.:

    inque deum de bove versus erat,

    Ov. F. 5, 616 et saep.:

    fles de rhetore consul,

    Juv. 7, 197.—Cf. trop. by means of:

    de eodem oleo et opera exaravi nescio quid ad te,

    Cic. Att. 13, 38.—Prov.:

    de nihilo nihilum,

    Pers. 3, 84; cf. Lucr. 1, 157 sq.
    4.
    In mental operations, to indicate the subject-matter or theme on which any mental act (thinking, considering, advising, determining, etc.; discoursing, informing, exhorting, deciding, disputing, doubting, etc.) is founded; of, about, concerning, Gr. peri:

    cogitare de aliqua re, etc. (the most common signification): multa narrare de Laelio,

    Cic. Lael. 1, 1:

    dubitare de re,

    id. Fam. 3, 10, 15:

    de suo adventu docere,

    Suet. Caes. 9:

    de moribus admonere,

    Sall. Cat. 5, 9 et saep.—With this, too, is connected its use,
    5.
    To indicate the producing cause or reason, for, on account of, because of:

    nam id nisi gravi de causa non fecisset,

    Cic. Att. 7, 7, 3; cf. id. de Or. 1, 41, 186; Cael ap. Cic. Fam. 8, 15; Cic. Att. 11, 3:

    de quo nomine ad arbitrum adiisti, de eo ad judicium venisti,

    id. Rosc. Com. 4, 12:

    flebat uterque non de suo supplicio, sed pater de filii morte, de patris filius,

    id. Verr. 2, 1, 30, § 76:

    de labore pectus tundit,

    with pain, Plaut. Casin. 2, 6, 63:

    incessit passu de vulnere tardo,

    Ov. M. 10, 49:

    humus fervet de corpore,

    id. ib. 7, 560:

    facilius de odio creditur,

    Tac. H. 1, 34:

    quod erat de me feliciter Ilia mater,

    through me, Ov. F. 3, 233 et saep.
    6.
    To indicate the thing with reference to which any thing is done, with respect to, concerning:

    de istac re in oculum utrumvis conquiescito,

    Plaut. Ps. 1, 1, 121: nil peccat de savio, Caec. ap. Gell. 2, 23, 11 (v. 161 Ribbeck):

    credere de numero militum,

    Cic. Att. 9, 1, 2:

    de numero dierum fidem servare,

    Caes. B. G. 6, 36; Sall. C. 50, 3:

    de ceteris senatui curae fore,

    id. Jug. 26, 1:

    concessum ab nobilitate de consule plebeio,

    Liv. 6, 42:

    solem de virgine rapta consule,

    Ov. F. 4, 581 et saep.—Ellipt.:

    de argento somnium,

    as for the money, Ter. Ad. 2, 1, 50 (for which id. Heaut. 4, 2, 4: quod de argento sperem, nihil est): Varr. R. R. 1, 59, 1:

    de Dionysio sum admiratus,

    Cic. Att. 9, 12; id. Off. 1, 15, 47:

    de me autem suscipe paullisper meas partes,

    id. Fam. 3, 12, 2; Ter. Hec. 2, 1, 36 et saep.:

    de Samnitibus triumphare,

    concerning, over, Cic. Sen. 16, 55; cf. Hor. 4, 2, 88:

    de Atheniensibus victoria,

    Curt. 8, 1, 33.
    7.
    To indicate the thing in conformity with which any thing is done, according to, after:

    secundum: DE SENATVOS SENTENTIAD, S. C. de Bac.: fecisse dicas de mea sententia,

    Plaut. Bac. 4, 9, 115; cf.:

    de suorum propinquorum sententia atque auctoritate fecisse dicatur,

    Cic. Cael. 29: de consilii sententia Mamertinis se frumentum non imperare pronunciat, id. Verr. 2, 5, 21 al.:

    de ejus consilio velle sese facere,

    Ter. Ph. 3, 1, 17:

    vix de mea voluntate concessum est,

    Cic. Att. 4, 2, 4:

    de exemplo meo ipse aedificato,

    Plaut. Most. 3, 2, 86:

    de more vetusto,

    Verg. A. 11, 142; Ov. M. 7, 606:

    de nomine,

    id. ib. 1, 447:

    patrioque vocat de nomine mensem,

    id. F. 3, 77.
    8.
    With adjectives to form adverbial expressions.
    a.
    De integro, anew ( = ab integro, ex integro; cf.: iterum, rursus, denuo), indidemque eadem aeque oriuntur de integro, atque eodem occidunt, Pac. ap. Varr. L. L. 5, § 17 Müll. (v. 92 Ribb.):

    ratio de integro ineunda est mihi,

    Ter. Heaut. 4, 2, 7; Cic. Verr. 2, 2, 56; id. Att. 13, 27; id. Fam. 12, 30, 2 et saep. (The combination de novo appears only in the contracted form denuo, v. h. v.).—
    b.
    De improviso, unexpectedly:

    ubi de improviso interventum est mulieri,

    Ter. Heaut. 2, 3, 40; id. And. 2, 2, 23; id. Ad. 3, 3, 53; Caes. B. G. 2, 3; 5, 22; 5, 39 et saep.; Cic. Rosc. Am. 52, 151 et saep.—
    c.
    De transverso, unexpectedly:

    ecce autem de transverso L. Caesar ut veniam ad se rogat,

    Cic. Att. 15, 4 fin.; Auct. Her. 4, 10, 14.
    De is often put between an adj.
    or pron. and its substantive; cf.

    above multa de nocte, media de nocte, gravi de causa, etc.: qua de re,

    Ter. Andr. 1, 2, 13; esp. in the judic. formula: qua de re agitur; cf. Varr. R. R. 2, 2, 6; Cic. Brut. 79 fin. Also freq. after a simple relative:

    quo de,

    Cic. Inv. 1, 28, 41; 54, 104; 2, 11, 37:

    qua de,

    id. ib. 2, 23, 70 et saep.
    II.
    In composition the e becomes short before a vowel, as in dĕhisco, dĕhinc, dĕorsum, and coincides with it in the poets by synaeresis; cf.: dehinc, deinde, deinceps, deorsum; sometimes contraction takes place, as in debeo, debilis, dego, demo, from dehabeo, de-habilis, de-ago, de-emo.—
    2.
    Signif.
    a.
    Separation, departure, removal, taking away; off, away, down, out: decedo, demigro, demeto, depromo, descendo, devolvo, derivo, deflecto, etc.; and trop. dedico, denuntio; and in a downward direction, decido, decumbo, deprimo, demergo, delabor, defluo, demitto, desido, desideo, declivis, deculco, degredior, deicio, etc.—
    b.
    Cessation, removal of the fundamental idea ( = un-, de-, dis-): dearmo, deartuo, decresco, dedisco, dedecoro, dedignor, dedoceo, denascor, denormo, desum, etc.; and hence direct negation, as in dedecet, deformis, demens, etc.—
    c.
    With reference to the terminus of the action: defero, defigo, demitto, etc.; hence also trop., with reference to the extent of the action, to the uttermost, to exhaustion, through. out: debacchor, debello, dedolo, delino, delibuo, etc.: defatigo, delaboro, delasso, etc.; hence freq. a mere strengthening of the fundamental idea, = valde, thoroughly, much: demiror, demitigo, etc.—
    d.
    Giving a bad sense to the verb: decipio, delinquo, deludo, derideo, detestor.—
    e.
    Rarely, contraction from a broad into a narrow space, together: deligo, devincio. See also Hand Turs. II. p. 183-229.

    Lewis & Short latin dictionary > de

  • 23 diu

    dĭū (old form dĭūs, Orell. Inscr. 8206), adv. [old acc. form of duration of time; root in dies; v. Corss. Ausspr. 1, 232 sqq.].
    1.
    (Acc. to dies, I. B. 2.) By day (very rare), Manil. 4, 823;

    usually with noctu: noctuque et diu,

    Plaut. Cas. 4, 4, 5: noctu diuque, Titin. and Sall. H. Fragm. ap. Charis. p. 185 P. (Sall. H. 2, 54 Dietsch); Sall. J. 38, 3; 44, 5; 70, 1: nec noctu, nec diu, Plaut. Fragm. ap. Non. 98, 27:

    diu noctuque iter properabunt,

    Tac. A. 15, 12 fin.:

    noctu diuque hostibus obniti,

    id. H. 2, 5.—
    2.
    (Acc. to dies, II. A. 3.; lit., a space of time, a while; hence, with intens. signif.) A long time, long while, long (freq. in all periods; cf.:

    pridem, dudum): nimis diu et longum loquor,

    Plaut. Ps. 2, 3, 21; cf.

    so with longum,

    id. Ep. 3, 2, 40:

    diu multumque scriptitare,

    Cic. de Or. 1, 33, 152; so,

    diu multumque,

    id. Or. 1; id. Phil. 13, 5; id. Sull. 26, 73; Sall. J. 94, 3; Flor. 2, 3, 5;

    also: multum diuque,

    Cic. de Sen. 3 fin.:

    multum et diu,

    id. Agr. 2, 32, 88; id. Inv. 2, 19, 58:

    multum ac diu,

    App. M. 2, p. 126, 6; cf.

    also: recordatus multum et diu cogitavi... Eam rem volutavi et diu disputavi,

    Plaut. Most. 1, 2, 1 and 4:

    saepe et diu,

    Cic. Quint. 31, 96; cf.:

    saepe diuque,

    Hor. Ep. 1, 13, 1;

    diu diuque,

    App. M. 5, p. 167, 16; 12, p. 266, 16:

    diu atque acriter pugnatum est,

    Caes. B. G. 1, 26; 3, 21 et saep.:

    diu ego hunc cruciabo,

    Plaut. Capt. 3, 5, 73:

    Stoici diu mansuros aiunt animos: semper, negant,

    Cic. Tusc. 1. 31 fin.: [p. 600] diu princeps oratorum, aliquando aemulus Ciceronis, Quint. 11, 3, 8:

    tam diu restitisti,

    Plaut. Most. 3, 2, 100:

    tam diu,

    id. Mil. 3, 1, 34; id. ib. 4, 2, 89; Ter. Ad. 2, 2, 27; id. Hec. 4, 4, 23; id. Phorm. 1, 3, 13:

    eo, quo jam diu Sum judicatus,

    Plaut. Men. 1, 1, 20; so,

    jam diu,

    id. Capt. 4, 2, 102; id. Most. 1, 3, 144; id. Poen. 5, 4, 29; cf.:

    diu est jam,

    id. Most. 1, 4, 25:

    ille vult diu vivere, hic diu vixit: quamquam, O di boni! quid est in hominis vita diu?

    Cic. de Sen. 19, 68 and 69; cf.:

    sat diu vixisse,

    Plaut. Capt. 4, 2, 12:

    nimis diu maceror,

    id. Ep. 3, 1, 2; so,

    nimis diu,

    id. Merc. 1, 54; id. Pers. 4, 4, 105:

    non diu apud hunc servies,

    id. Pers. 4, 4, 65; cf.:

    haud diu,

    id. Mil. 2, 1, 17; Ter. Eun. 2, 3, 67.—Followed by dum, donec:

    diu expectare, dum, etc.,

    Suet. de Rhet. 1:

    diu jacere donec, etc.,

    Tac. G. 45.— Comp.: diūtius, longer [the t inserted, as in sectius and setius from secus, being a remnant of adv. ending -ter or -tus]:

    nolo te jactari diutius,

    Plaut. Trin. 3, 2, 59; id. Rud. 1, 2, 5; Ter. Heaut. 1, 1, 50; id. ib. 3, 1, 15; Cic. Lael. 27, 104; id. Rosc. Am. 7 fin.; Caes. B. G. 1, 16, 5; id. ib. 1, 26, 1 et saep.: cf.:

    minus diu quam,

    Cic. Att. 7, 3, 1.—In the historians freq. = a long while, very long, no comparison being intended:

    ne diutius commeatu prohiberetur,

    Caes. B. G. 1, 49; 3, 9, 5; 3, 29, 2; 4, 35, 2;

    7, 20, 5 et saep.: neque illis, qui victoriam adepti forent, diutius ea uti licuisset,

    Sall. C. 39, 4:

    legiones diutius sine consulari fuere,

    Tac. H. 1, 9.— Sup.:

    (Cato) qui senex diutissime fuisset,

    Cic. Lael. 1, 4; so id. Pis. 37; id. de Imp. Pomp. 5 fin.; Caes. B. G. 6, 21, 4; Suet. Vit. 14 al.:

    ut quam diutissime te jucunda opinione oblectarem,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 1;

    so with quam,

    Caes. B. C. 3, 102, 3.—
    B.
    Long since, a great while ago (mostly ante-class.): quod arci, diu facti, celeriter corruissent, Varr. ap. Non. 77, 14; cf.:

    scelus, inquam, factum'st jam diu antiquom et vetus,

    Plaut. Most. 2, 2, 45; so,

    jam diu,

    id. Ep. 1, 1, 9; id. Men. 2, 3, 28; id. Ps. 1, 3, 4; Ter. Eun. 5, 6, 1; Cic. Att. 1, 19, 9 al.;

    for which: diu jam,

    Plin. 25, 1, 1, § 2; id. 19, 4, 15, § 40:

    is ex Anactorio... huc commigravit in Calydonem haud diu,

    not long ago, a short time ago, Ter. Ad. 4, 5, 15:

    nec loci gnara sum, nec diu hic fui,

    it is not long since I was here, Plaut. Rud. 1, 3, 28:

    jam diu est factum, quom discesti ab hero,

    id. As. 2, 1, 3.—With foll. quom, id. Merc. 3, 1, 44.—

    With postquam,

    id. Pers. 5, 2, 41.—With quod, id. Am. 1, 1, 146; August. Retract. 1 Prol.—
    C.
    In Mela repeatedly of place, a long way:

    Italia... inter superum mare et inferum excurrit diu solida,

    Mel. 2, 4, 1; so id. 1, 2, 3; id. 1, 3, 5. Cf. Hand Turs. II. pp. 285-291.

    Lewis & Short latin dictionary > diu

  • 24 facinus

    făcĭnus, ŏris, n. [facio], a deed, act, action (class., most freq. in the special signif.).
    I.
    In gen. (syn.:

    factum, res gestae): Atridae duo fratres cluent fecisse facinus maximum, Cum Priami patriam Pergamum... subegerunt,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 1; 4, 4, 2; id. Trin. 1, 1, 2: tuum nefarium facinus pejore facinore operire, Cato ap. Gell. 13, 24, 12:

    nefario facinore admisso,

    Caes. B. G. 7, 38, 8:

    magnum et memorabile,

    Ter. Heaut. 2, 3, 73:

    praeclarissimum,

    Auct. Her. 4, 55, 68:

    hic pulcherrimum facinus adivi,

    Ter. Phorm. 5, 6, 30:

    pulcherrimum,

    Cic. Rab. Perd. 6, 19: rectissimum, Anton. ap. Cic. Phil. 13, 17 fin.: quantum, Poët. ap. Cic. Fam. 2, 9, 2:

    rarum,

    Tac. A. 3, 21:

    suasit amor facinus,

    Ov. M. 8, 90 al. —In plur.:

    inaudita et singularia facinora sceleris, audaciae, perfidiae, etc.,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 189:

    mirabilia facinora,

    id. Phil. 2, 42, 109:

    ingenii egregia facinora,

    Sall. J. 2, 2. —
    B.
    Transf. in Plautus for thing:

    nimis mirum est facinus, quomodo haec hinc potuerit transire!

    Plaut. Mil. 2, 4, 24:

    quod facinus video? etc.,

    id. Rud. 1, 2, 73.—
    II.
    In partic., a bad deed, misdeed, outrage, villainy, crime (syn.:

    culpa, peccatum, delictum, flagitium, scelus, crimen, etc.): facinus est vincire civem Romanum, scelus verberare, prope parricidium necare: quid dicam in crucem tollere?

    Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170; cf.:

    scelus et facinus,

    id. Mil. 16, 43:

    ad vim, facinus caedemque delecti,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    nec in facinore, nec in libidine,

    id. Mil. 27, 73:

    nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere,

    Liv. 39, 13, 10:

    ne facinus facere,

    Cic. Fin. 2, 29, 95:

    jacere humi ad facinus obeundum,

    id. Cat. 1, 10, 26:

    committere,

    id. Fam. 3, 10, 2; Caes. B. C. 3, 60, 4:

    in se admittere,

    id. B. G. 3, 9, 3; cf. id. ib. 6, 13, 5:

    patrare,

    Sall. C. 18, 8: ad omne facinus impellere aliquem, Cic. Fragm. ap. Non. 424, 31 (Rep. 6, 1 ed. Mos.):

    crimen facinusque libidinis,

    Juv. 6, 294:

    transi gymnasia atque audi facinus majoris abollae,

    i. e. of a teacher, id. 3, 115 al. —Esp. in exclamations:

    O facinus indignum,

    Plaut. Men. 5, 7, 15; Ter. Ad. 2, 1, 19:

    O indignum facinus,

    id. Eun. 1, 1, 25; cf. Quint. 5, 12, 12; Cic. Att. 2, 13 init. —In plur.:

    furiae vindices facinorum et sceleris,

    Cic. N. D. 3, 18, 66:

    homo flagitiis atque facinoribus coopertus,

    Sall. C. 23, 1:

    talia facinora impune suscepisse,

    id. J. 31, 9.—
    B.
    Transf., concr. ( poet.), an instrument of villainy, said of the poisoned cup:

    facinusque excussit ab ore,

    Ov. M. 7, 423.

    Lewis & Short latin dictionary > facinus

  • 25 ferio

    fĕrĭo, īre (archaic FERINVNT for feriunt; acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162, 24 Müll.; part. fut. feriturus, Serv. Verg. A. 7, 498. The perf. forms are supplied by percutio, v. Varr. L. L. 9, 55, § 98 Müll.), 4, v. a. [perh. Sanscr. dhūr-, injure, destroy; Lat. ferus, ferox; Gr. thêr; Aeol. phêr; cf. Gr. thourios, impetuous, thorein, to leap; and Lat. furere, furia, etc.], to strike, smite, beat, knock, cut, thrust, hit (class.; syn.: icio, percutio, verbero, vapulo, pulso, tundo, pavio).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    fores,

    to knock, Plaut. Men. 1, 2, 63; cf.

    parietem,

    Cic. Cael. 24, 59:

    murum arietibus,

    to batter, shake, Sall. J. 76, 6:

    pugiles adversarium,

    Cic. Tusc. 2, 23 fin.: jacere telum, voluntatis est;

    ferire quem nolueris, fortunae,

    to strike, id. Top. 17, 64:

    partem corporis sibi,

    Lucr. 2, 441:

    frontem,

    Cic. Att. 1, 1, 1:

    femur,

    Quint. 11, 3, 123:

    pectora solito plangore,

    Ov. M. 4, 554; cf.:

    calce feritur aselli,

    id. F. 3, 755: uvas pede (rusticus), to stamp or tread, Tib. 2, 5, 85:

    feriri a serpente,

    to be stung, Plin. 29, 4, 22, § 71; cf. Ov. Ib. 481:

    cetera (venenata animalia) singulos feriunt,

    id. ib. 23:

    tabulam malleo,

    Cels. 6, 7 fin.: stricto ferit retinacula ferro, cuts to pieces (shortly before:

    incidere funes),

    Verg. A. 4, 580: certatim socii feriunt mare et aequora verrunt, strike, lash (in rowing), id. ib. 3, 290: ut frontem ferias, that you may beat your brow, i. e. be provoked, Cic. Att. 1, 1, 1.— Poet.:

    sublimi feriam sidera vertice,

    hit, touch, Hor. C. 1, 1, 36; cf. in the foll. 2.— Absol.:

    pugno ferire vel calce,

    Quint. 2, 8, 13; cf. Hor. S. 2, 7, 99:

    occursare capro, cornu ferit ille, caveto,

    pushes, butts, Verg. E. 9, 25.—
    2.
    Of inanim. and abstr. subjects:

    principio omnibus a rebus, quascumque videmus, Perpetuo fluere ac mitti spargique necesse est Corpora, quae feriant oculos visumque lacessant,

    strike, touch, Lucr. 6, 923:

    oculos (corpora, simulacra),

    id. 4, 217; 257:

    oculorum acies (res),

    id. 4, 691:

    speciem colore (res),

    id. 4, 243; cf.:

    his spectris etiam si oculi possent feriri, etc.,

    Cic. Fam. 15, 16, 2:

    feriuntque summos fulmina montes,

    Hor. C. 2, 10, 11:

    nec semper feriet, quodcumque minabitur, arous,

    id. A. P. 350; cf.:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    id. C. 3, 3, 8:

    nec levius tabulae laterum feriuntur ab undis, Quam, etc.,

    Ov. Tr. 2, 47.— Poet.: ferientia terram corpora, smiting (in falling), Luc. 4, 786:

    sole fere radiis foriente cacumina primis,

    hitting, touching, Ov. M. 7, 804:

    palla imos ferit alba pedes,

    touches, reaches to, Val. Fl. 1, 385:

    ferit aethera clamor,

    Verg. A. 5, 140:

    feriat dum maesta remotas Fama procul terras,

    extends to, Luc. 5, 774.—
    B.
    In partic.
    1.
    To kill by striking, to give a deathblow, to slay, kill: hostem, Enn. ap. Cic. Balb. 22, 51 (Ann. v. 284 ed. Vahl.); Sall. C. 7, 6; 60, 4; id. J. 85, 33; cf.:

    aliquem securi feriri,

    to be beheaded, Cic. Verr. 2, 1, 30, § 75:

    aliquem telo trabali,

    Verg. A. 12, 295:

    retiarium (mirmillo),

    Quint. 6, 3, 61:

    te (maritum),

    Hor. C. 3, 11, 43:

    leonem atque alias feras primus aut in primis ferire,

    Sall. J. 6, 1:

    aprum,

    Ov. M. 3, 715.—
    b.
    Of the animals for sacrifice, to kill, slaughter; and hence, to offer, sacrifice:

    nos humilem feriemus agnam,

    Hor. C. 2, 17, 32:

    vaccam Proserpinae,

    Verg. A. 6, 251; cf. the form of oath in making a compact (when a swine was sacrificed): SI PRIOR DEFEXIT [p. 737] (populus Romanus) PVBLICO CONSILIO DOLO MALO, TV ILLO DIE IVPPITER, POPVLVM ROMANVM SIC FERITO, VT EGO HVNC PORCVM HIC HODIE FERIAM:

    TANTOQVE MAGIS FERITO, QVANTO MAGIS POTES POLLESQVE,

    Liv. 1, 24, 8:

    Quid aut sponsoribus in foedere opus esset aut obsidibus, ubi precatione res transigitur? per quem populum fiat, quo minus legibus dictis stetur, ut eum ita Juppiter feriat, quemadmodum a Fetialibus porcus feriatur,

    id. 9, 5, 3. (Cf. also:

    Jovis ante aram Stabant et caesā jungebant foedera porcă,

    Verg. A. 8, 641).— Hence,
    2.
    Transf., foedus ferire, to make a compact, covenant, or treaty (in Hebrew in precisely the same manner,): accipe daque fidem, foedusque feri bene firmum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 33 ed. Vahl.):

    is, quicum foedus feriri in Capitolio viderat,

    Cic. Rab. Post. 3, 6:

    videret ut satis honestum foedus feriretur,

    id. Inv. 2, 30, 92:

    amorum turpissimorum foedera ferire,

    to form illicit connections, id. Cael. 14, 34:

    Tarchon jungit opes foedusque ferit,

    Verg. A. 10, 154 al. —
    3.
    Of money, to strike, stamp, coin:

    asses sextantario pondere,

    Plin. 33, 3, 13, § 44. Thus the designation of a triumvir monetalis is III. VIR. A. A. A. F. F., i. e. Triumvir auro argento aeri flando feriundo, Inscr. Orell. 569.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    quae faciliora sunt philosophis, quo minus multa patent in eorum vita, quae fortuna feriat,

    reaches, affects, Cic. Off. 1, 21, 73:

    accidit, ut ictu simili (i. e. morte propinqui) ferirer,

    was struck with a similar blow, Quint. 6 praef. §

    3: verba palato,

    to bring out, utter, speak, Hor. S. 2, 3, 274; cf.:

    sonat vox, ut feritur,

    Quint. 11, 3, 61:

    feriunt animum (sententiae),

    id. 12, 10, 48:

    ut omnis sensus in fine sermonis feriat aurem,

    id. 8, 5, 13; cf. id. 9, 3, 4.— Absol.:

    binis aut ternis ferire verbis,

    Cic. Or. 67, 226:

    videtur Chrysippus medium ferire voluisse,

    i. e. to avoid extremes, id. Fat. 17, 39.—
    B.
    In partic., to cozen, cheat, gull, trick (mostly in vulg. lang.;

    not in Cic.): ubi illa pendentem ferit, jam amplius orat,

    Plaut. Trin. 2, 1, 19; Ter. Ph. 1, 1, 13:

    cum ferit astutos comica moecha Getas,

    Prop. 4 (5), 5, 44:

    austeros arte ferire viros,

    id. 3, 3 (4, 2), 50.—
    C.
    To punish, inflict punishment: aliquem condemnatione centum librarum auri, Cod. 11, 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ferio

  • 26 fidelis

    fĭdēlis, e, adj. [1. fides], that may be trusted or relied upon, trusty, faithful, sincere, true (class.; syn. fidus).
    I.
    Prop.
    A.
    Adj., constr. absol., with dat., or with in and acc.
    (α).
    Absol.:

    cum et civis mihi bonus et firmus amicus ac fidelis videretur,

    Cic. Cael. 6, 14: doctus, fidelis, Suavis homo, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 249 ed. Vahl.):

    boni fidelesque socii,

    Liv. 22, 37, 4; 9, 2, 5; 29, 7, 2; 22, 37, 4 Drak. N. cr.; cf.:

    sociis multo fidelioribus utimur,

    Cic. Att. 5, 18, 2:

    est urbs Massilia fortissimorum fidelissimorumque sociorum,

    id. Font. 1, 3:

    fidelissima conjux,

    id. Q. Fr. 1, 3, 3:

    medicus multum celer atque fidelis,

    Hor. S. 2, 3, 147:

    minister,

    id. C. 4, 4, 3:

    seu visa est catulis cerva fidelibus,

    id. ib. 1, 1, 27:

    multorum opes praepotentium excludunt amicitias fideles,

    Cic. Lael. 15, 54:

    consilium,

    id. Agr. 2, 2 fin.; cf. id. Clu. 31, 85:

    opera,

    id. Caecin. 5, 14; cf.:

    operā Commii fideli atque utili,

    Caes. B. G. 7, 76, 1:

    cura,

    Ov. H. 1, 104:

    silentium,

    Hor. C. 3, 2, 25:

    desideria (patriae),

    id. ib. 4, 5, 15:

    lacrimae,

    i. e. true, genuine, Ov. H. 14, 127.—
    (β).
    With dat.:

    qui (Cn. Pompeius) unum Deiotarum fidelem populo Romano judicavit,

    Cic. Phil. 11, 13, 34:

    cave tu illi fidelis potius fueris quam mihi,

    Plaut. Aul. 4, 2, 11:

    illi fuisti quam mihi fidelior,

    id. Capt. 3, 5, 58:

    habere aliquem fidelem sibi,

    id. Bacch. 3, 3, 87:

    quem sibi fidelem arbitrabatur,

    Caes. B. G. 4, 21, 7; Hor. Ep. 2, 2, 1; Quint. 11, 2, 42.—
    (γ).
    With in and acc.:

    quam fideli animo et benigno in illam fui,

    Ter. Hec. 3, 5, 22; cf. Cic. Mil. 10, 29:

    in amicos,

    Sall. C. 9, 2 (others read: in amicis, v. Kritz. ad h. 1.).—
    b.
    Subst.: fĭdēlis, is, m., a trusty person, a confidant:

    si quem tuorum fidelium voles, ad me mittas,

    Cic. Fam. 4, 1, 2.
    II.
    Transf., in gen., of things, to be depended upon, sure, safe, strong, firm, durable (rare but class.):

    nam et doctrina et domus, et ars et ager etiam fidelis dici potest: ut sit, quomodo Theophrasto placet, verecunda tralatio,

    Cic. Fam. 16, 17, 1:

    in nave tuta ac fideli,

    id. Planc. 41, 97:

    lorica,

    Verg. A. 9, 707:

    portus,

    Ov. Tr. 4, 5, 5:

    materies terebinthi ad vetustatem,

    Plin. 13, 6, 12, § 54;

    structura,

    Front. Aquaed. 123:

    rimis explendis fidelior pice,

    Plin. 16, 36, 64, § 158:

    fidelissimum glutinum,

    id. 28, 17, 71, § 236.—Hence, adv., in two forms: fĭdē-lĭter (class.) and fĭdēle (ante- and postclass.).
    I. (α).
    Form fideliter:

    constanter et fideliter in amicitia alicujus permanere,

    Liv. 33, 35, 9:

    vivere simpliciter, fideliter vitaeque hominum amice,

    Cic. Off. 1, 26, 92:

    obtestatur per sua antea fideliter acta, etc.,

    Sall. J. 71 fin.:

    aliquid fideliter curare,

    Cic. Att. 15, 20, 4: valetudini inservire, Tiro ap. Cic. Fam. 16, 17, 1:

    colere amicos,

    Plin. Ep. 7, 31, 5:

    discere artes ingenuas,

    Ov. P. 2, 9, 47:

    retinent commissa (aures),

    Hor. Ep. 1, 18, 70; cf.:

    ejus (memoriae) duplex virtus, facile percipere et fideliter continere,

    Quint. 1, 3, 1:

    exstincta parum fideliter incendia,

    Flor. 3, 5 med.
    (β).
    Form fidele:

    fac fidele sis fidelis,

    Plaut. Capt. 2, 3, 79: militare, Prud. steg. 10, 428. —
    b.
    Comp.:

    quo propior quisque est servitque fidelius aegro,

    Ov. M. 7, 563; Plin. Ep. 6, 24, 3.—
    c.
    Sup.: ut is optime te laudasse [p. 746] videatur, qui narraverit fidelissime, Plin. Pan. 56, 2.—
    2.
    (Acc. to II.) Surely, strongly, firmly: per quorum loca fideliter mihi pateret iter, Planc. in Cic. Fam. 10, 23, 2:

    oratoris futuri fundamenta fideliter jacere,

    Quint. 1, 4, 5:

    quod fideliter firmum est, a primis statim actionibus arripere optimum est,

    firmly grounded, id. 6, 4, 14; cf. Gell. 15, 2, 6.— Comp.:

    qui quartanum passus convaluerit, fidelius constantiusque postea valiturum,

    Gell. 17, 12, 3:

    memoriae inhaerere fidelius,

    Quint. 10, 6, 2; cf. id. 10, 3, 2.— Sup.:

    fortunae inaurato fidelissime simulacro,

    very solidly, durably, Plin. 33, 3, 19, § 61.

    Lewis & Short latin dictionary > fidelis

  • 27 fleo

    flĕo, flēvi, flētum, 2 (contr. forms flēsti, Ov. H. 5, 43; 45:

    flēmus,

    Prop. 2, 7, 2; cf. Lachm. ad Lucr. p. 291:

    flērunt,

    Verg. G. 4, 461; Stat. S. 2, 1, 175:

    flēsset,

    id. ib. 145:

    flēsse,

    Ov. M. 6, 404; Liv. 30, 44, 7), v. n. and a. [for flev-o, root phlu-; Gr. phluô, to bubble up, etc.; L. fluo, fluvius, etc.; cf. Curt. Gr. Etym. p. 301 sq.].
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit., to weep, cry, shed tears (syn.: ploro, lugeo, lacrimo): maerentes, flentes, lacrimantes, commiserantes, Enn. ap. Diom. p. 442 P. (Ann. 107 ed. Vahl.):

    fleo, quia dijungimur,

    Plaut. Mil. 4, 8, 18:

    quin fles,

    id. Ps. 1, 1, 73:

    nimium haec flet,

    id. Mil. 4, 8, 14:

    ne fle, mulier!

    id. Ep. 4, 2, 31:

    quid fles, Asterie?

    Hor. C. 3, 7, 1:

    ille me complexus atque osculans flere prohibebat,

    Cic. Rep. 6, 14 fin.:

    haec cum pluribus verbis flens a Caesare peteret,

    Caes. B. G. 1, 20, 5; cf. id. ib. 7, 26, 3; id. B. C. 1, 76, 1; 3, 98, 2:

    deceptus quoniam flevit et ipse, deus,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 54:

    felix qui potuit praesenti flere puellae,

    before, in the presence of, Prop. 1, 12, 15; cf. Tib. 1, 10, 64:

    o multa fleturum caput!

    Hor. Epod. 5, 74:

    lapides mehercule omnes flere et lamentari coëgisses,

    Cic. de Or. 1, 57, 245.— Pass. impers.:

    ad sepulcrum venimus: in ignem posita est: fletur,

    Ter. And. 1, 1, 102:

    minus est, quod flendum meo nomine quam quod gaudendum illius est,

    Quint. 6 praef. § 8; so id. 6, 2, 3; 11, 1, 52.—
    B.
    Transf.
    * 1.
    Of horses, to neigh:

    equorum greges comperit ubertim flere,

    Suet. Caes. 81.—
    2.
    Of things, to drop, trickle (ante- and post-class.):

    uberibus flent omnia guttis,

    Lucr. 1, 349:

    flevit in templis ebur,

    Sen. Thyest. 702:

    imber,

    Prud. Cath. 5, 24.
    II.
    Act., to weep for, bewail, lament, a person or thing; to sing mournfully (mostly poet. and in post-Aug. prose; once in Cic.): He. Ne fle. Er. Egone illum non fleam? egone non defleam Talem adolescentem? Plaut. Capt. 1, 2, 36:

    unicum (filium) mater,

    Cat. 39, 5:

    parentes Troĭlon,

    Hor. C. 2, 9, 17:

    Gygen,

    id. ib. 3, 7, 1;

    amissas amicitias,

    Cat. 96, 4:

    * Pisonem eis verbis flens meum casum vexavit,

    Cic. Sest. 28, 60:

    filii necem,

    Tac. A. 6, 10; 2, 71:

    suam vicem,

    Curt. 10, 5, 21:

    servitutem tristem,

    Phaedr. 1, 2, 6:

    amissum conjugem,

    Just. 28, 4, 4:

    fidem mutatosque deos,

    Hor. C. 1, 5, 6:

    moechos arrogantes,

    id. ib. 1, 25, 10:

    catellam raptam sibi,

    id. Ep. 1, 17, 56:

    amorem testudine,

    id. Epod. 14, 11: feralia carmina, to sing, Col. poët. 10, 350:

    virum,

    Sen. Contr. 2, 11, 1:

    amissum fratrem,

    id. ib. 4, 29, 8:

    adlatum ad se Pompeii caput,

    id. ib. 10, 32, 1.—In part. perf.:

    multum fleti ad superos,

    bewailed, lamented, Verg. A. 6, 481; Stat. Th. 4, 103.—
    (β).
    With object-clause:

    agmina septem Flebis in aeterno surda jacere situ,

    Prop. 1, 7, 18; Val. Fl. 1, 633.—Hence, flē-tus, a, um, P. a., weeping:

    mater fleta et lacrimosa,

    App. M. 7, p. 199 fin. (but in Lucr. 2, 631 the correct read. is sanguinolenti).

    Lewis & Short latin dictionary > fleo

  • 28 Fraus

    1.
    fraus, fraudis ( gen. plur. fraudium, Cic. Off. 3, 18, 75; id. Pis. 19, 44; Dig. 9, 2, 23, § 4 al.:

    fraudum,

    Tac. A. 6, 21; Gell. 14, 2, 6; Claud. Laud. Stil. 2, 214; archaic form dat. sing. frudi, Lucr. 6, 187 Lachm.; cf. acc. frudem, id. 2, 187; acc. to Cod. Quadrat.; nom. plur. frudes, Naev. B. Pun. 1, 1), f. [perh. root dhru-, bend, injure; Sanscr. dhru-ti, deception; cf. Gr. titrôskô, wound, thrauô, break, and Lat. frustum, frustra, Corss. Ausspr. 1, 150; Curt. Gr. Etym. p. 222], a cheating, deceit, imposition, fraud (class. in sing. and plur.; syn.: dolus, fallacia, calliditas, etc.).
    I.
    Lit.:

    cum duobus modis, id est aut vi aut fraude fiat injuria, fraus quasi vulpeculae, vis leonis videtur: utrumque homini alienissimum, sed fraus odio digna majore,

    Cic. Off. 1, 13 fin.:

    nonne ab imis unguibus usque ad verticem summum ex fraude, fallaciis, mendaciis constare totus videtur?

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    fraus fidem in parvis sibi praestruit, ut, cum operae pretium sit, cum mercede magna fallat,

    Liv. 28, 42:

    hostes sine fide tempus atque occasionem fraudis ac doli quaerunt,

    Caes. B. C. 2, 14, 1:

    fraude ac dolo aggressus est (urbem),

    Liv. 1, 53, 4:

    per summam fraudem et malitiam,

    Cic. Quint. 18, 56:

    in fraudem obsequio impelli,

    id. Lael. 24, 89:

    metuo in commune, ne quam fraudem frausus siet,

    Plaut. As. 2, 2, 20:

    fraudis, sceleris, parricidii, perjurii plenus,

    id. Rud. 3, 2, 37:

    Litavici fraude perspecta,

    Caes. B. G. 7, 40, 6:

    legi fraudem facere,

    i. e. to circumvent, evade, Plaut. Mil. 2, 2, 9; cf.: contra legem facit, qui id facit, quod lex prohibet;

    in fraudem vero legis, qui salvis verbis legis sententiam ejus circumvenit. Fraus enim legi fit, ubi, quod fieri noluit, fieri autem non vetuit, id fit, etc.,

    Dig. 1, 3, 29 and 30:

    quod emancipando filium fraudem legi fecisset,

    Liv. 7, 16 fin.:

    facio fraudem senatusconsulto,

    Cic. Att. 4, 12:

    inventum deverticulum est in fraude earum (legum), gallinaceos quoque pascendi,

    Plin. 10, 50, 71, § 140:

    si quid in fraudem creditorum factum sit,

    Dig. 42, 8, 6, § 8 al.:

    sese dedere sine fraude constituunt,

    without deception, honorably, Caes. B. C. 2, 22, 1:

    sine fraude Punicum emittere praesidium,

    Liv. 24, 47, 8 (in another sense under II. C. 2.):

    audax Iapeti genus (Prometheus) Ignem fraude malā gentibus intulit,

    Hor. C. 1, 3, 28:

    aliter enim ad sororis filios quam concordiae fraude pervenire non poterat,

    by the deceitful pretence of unanimity, Just. 24, 2:

    bestiae cibum ad fraudem suam positum aspernuntur,

    Liv. 41, 23.—In plur.:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    deceptions, Cic. Clu. 36, 101:

    qui fons est fraudium, maleficiorum, scelerum omnium,

    id. Off. 3, 18, 75:

    noctem peccatis et fraudibus objice nubem,

    Hor. Ep. 1, 16, 62:

    (Europe) scatentem Beluis pontum mediasque fraudes Palluit audax,

    id. C. 3, 27, 28.
    II.
    Transf.
    A.
    Concr., of persons as a term of reproach, a cheater, deceiver, a cheat (ante-class and rare):

    fur, fugitive, fraus populi, Fraudulente,

    Plaut. Ps. 1, 3, 131:

    gerro, iners, fraus, heluo, ganeo,

    Ter. Heaut. 5, 4, 10.—
    B.
    In gen., a bad action, offence, crime (class.):

    otio aptus in fraudem incidi,

    Plaut. Trin. 3, 2, 32 Brix ad loc.:

    est enim periculum, ne aut neglectis iis (rebus divinis) impia fraude, aut susceptis anili superstitione obligemur,

    Cic. Div. 1, 4 fin.:

    si C. Rabirius fraudem capitalem admisit, quod arma contra L. Saturninum tulit,

    id. Rab. Perd. 9, 26:

    scelus frausque,

    id. de Or. 1, 46, 202:

    suscepta fraus,

    id. Pis. 18 fin.:

    nocituram postmodo te natis fraudem committere,

    Hor. C. 1, 28, 31.—In plur.:

    re publica violanda fraudes inexpiabiles concipere,

    Cic. Tusc. 1, 30, 72.—
    C.
    In pass. signif., a being deceived, selfdeception, delusion, error, mistake (class.):

    is me in hanc illexit fraudem,

    Plaut. Mil. 5, 42:

    imperitos in fraudem illicis,

    Ter. And. 5, 4, 8 Ruhnk.; cf.: oculi, supercilia, frons, vultus denique totus... hic in fraudem homines impulit;

    hic eos, quibus erat ignotus, decepit, fefellit, induxit,

    Cic. Pis. 1, 1:

    nos in fraudem induimus frustraminis ipsi,

    Lucr. 4, 417:

    quemquam pellicere in fraudem,

    id. 5, 1005:

    jacere in fraudem,

    id. 4, 1206: in fraudem deducere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 4:

    in fraudem incidere,

    Cic. Att. 11, 16, 1; cf.:

    in fraudem in re publica delabi,

    id. de Or. 3, 60, 226:

    ne tibi dent in eo flammarum corpora fraudem,

    Lucr. 2, 187:

    ne tibi sit frudi, quod nos inferne videmus, etc.,

    id. 6, 187:

    quem (Euryalum) jam manus omnis Fraude loci et noctis... oppressum rapit,

    deception as to, ignorance of, Verg. A. 9, 397.—
    2.
    Injury, detriment, damage.
    (α).
    Prop., produced by deception or ignorance: aliud fraus est, aliud poena;

    fraus enim sine poena esse potest, poena sine fraude esse non potest. Poena est noxae vindicta, fraus et ipsa noxa dicitur et quasi poenae quaedam praeparatio,

    Dig. 50, 16, 131.—
    (β).
    Injury, hurt, harm, in gen. (in the best prose confined to the phrases, sine fraude and fraudi esse; v. infra):

    tuis nunc cruribus scapulisque fraudem capitalem hinc creas,

    Plaut. Mil. 2, 3, 23:

    id mihi fraudem tulit,

    Cic. Att. 7, 26, 2:

    esse alicui fraudi aut crimini,

    to tend to his injury, id. Mur. 35, 73; cf.:

    quae res nemini umquam fraudi fuit,

    id. Clu. 33, 91; id. Att. 5, 21, 12; id. Phil. 5, 12, 34; 8, 11, 33; id. Rosc. Am. 17, 49:

    latum ad populum est, ne C. Servilio fraudi esset, quod, etc.,

    Liv. 30, 19, 9 al.: sine fraude, or archaic SE (SED) FRAVDE, without injury, without damage, without risk (= sine damno, sine noxa): SI PLVS MINVSVE SECVERVNT SE FRAVDE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 49;

    v. sine: rex respondit: QVOD SINE FRAVDE MEA POPVLIQVE ROMANI QVIRITIVM FIAT, FACIO,

    Liv. 1, 24, 5:

    ceterae multitudini diem statuit, ante quam sine fraude liceret ab armis discedere,

    Sall. C. 36, 2; cf. Liv. 26, 12, 5; Hor. C. 2, 19, 20; id. C. S. 41:

    quis deus in fraudem, quae dura potentia nostra Egit?

    Verg. A. 10, 72:

    jam nosces, ventosa ferat cui gloria fraudem,

    id. ib. 11, 708.
    2.
    Fraus, personified, a deity, Cic. N. D. 3, 17, 44. In the service of Mercury, as the god of thieves, Mart. Cap. 1, § 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Fraus

  • 29 fraus

    1.
    fraus, fraudis ( gen. plur. fraudium, Cic. Off. 3, 18, 75; id. Pis. 19, 44; Dig. 9, 2, 23, § 4 al.:

    fraudum,

    Tac. A. 6, 21; Gell. 14, 2, 6; Claud. Laud. Stil. 2, 214; archaic form dat. sing. frudi, Lucr. 6, 187 Lachm.; cf. acc. frudem, id. 2, 187; acc. to Cod. Quadrat.; nom. plur. frudes, Naev. B. Pun. 1, 1), f. [perh. root dhru-, bend, injure; Sanscr. dhru-ti, deception; cf. Gr. titrôskô, wound, thrauô, break, and Lat. frustum, frustra, Corss. Ausspr. 1, 150; Curt. Gr. Etym. p. 222], a cheating, deceit, imposition, fraud (class. in sing. and plur.; syn.: dolus, fallacia, calliditas, etc.).
    I.
    Lit.:

    cum duobus modis, id est aut vi aut fraude fiat injuria, fraus quasi vulpeculae, vis leonis videtur: utrumque homini alienissimum, sed fraus odio digna majore,

    Cic. Off. 1, 13 fin.:

    nonne ab imis unguibus usque ad verticem summum ex fraude, fallaciis, mendaciis constare totus videtur?

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    fraus fidem in parvis sibi praestruit, ut, cum operae pretium sit, cum mercede magna fallat,

    Liv. 28, 42:

    hostes sine fide tempus atque occasionem fraudis ac doli quaerunt,

    Caes. B. C. 2, 14, 1:

    fraude ac dolo aggressus est (urbem),

    Liv. 1, 53, 4:

    per summam fraudem et malitiam,

    Cic. Quint. 18, 56:

    in fraudem obsequio impelli,

    id. Lael. 24, 89:

    metuo in commune, ne quam fraudem frausus siet,

    Plaut. As. 2, 2, 20:

    fraudis, sceleris, parricidii, perjurii plenus,

    id. Rud. 3, 2, 37:

    Litavici fraude perspecta,

    Caes. B. G. 7, 40, 6:

    legi fraudem facere,

    i. e. to circumvent, evade, Plaut. Mil. 2, 2, 9; cf.: contra legem facit, qui id facit, quod lex prohibet;

    in fraudem vero legis, qui salvis verbis legis sententiam ejus circumvenit. Fraus enim legi fit, ubi, quod fieri noluit, fieri autem non vetuit, id fit, etc.,

    Dig. 1, 3, 29 and 30:

    quod emancipando filium fraudem legi fecisset,

    Liv. 7, 16 fin.:

    facio fraudem senatusconsulto,

    Cic. Att. 4, 12:

    inventum deverticulum est in fraude earum (legum), gallinaceos quoque pascendi,

    Plin. 10, 50, 71, § 140:

    si quid in fraudem creditorum factum sit,

    Dig. 42, 8, 6, § 8 al.:

    sese dedere sine fraude constituunt,

    without deception, honorably, Caes. B. C. 2, 22, 1:

    sine fraude Punicum emittere praesidium,

    Liv. 24, 47, 8 (in another sense under II. C. 2.):

    audax Iapeti genus (Prometheus) Ignem fraude malā gentibus intulit,

    Hor. C. 1, 3, 28:

    aliter enim ad sororis filios quam concordiae fraude pervenire non poterat,

    by the deceitful pretence of unanimity, Just. 24, 2:

    bestiae cibum ad fraudem suam positum aspernuntur,

    Liv. 41, 23.—In plur.:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    deceptions, Cic. Clu. 36, 101:

    qui fons est fraudium, maleficiorum, scelerum omnium,

    id. Off. 3, 18, 75:

    noctem peccatis et fraudibus objice nubem,

    Hor. Ep. 1, 16, 62:

    (Europe) scatentem Beluis pontum mediasque fraudes Palluit audax,

    id. C. 3, 27, 28.
    II.
    Transf.
    A.
    Concr., of persons as a term of reproach, a cheater, deceiver, a cheat (ante-class and rare):

    fur, fugitive, fraus populi, Fraudulente,

    Plaut. Ps. 1, 3, 131:

    gerro, iners, fraus, heluo, ganeo,

    Ter. Heaut. 5, 4, 10.—
    B.
    In gen., a bad action, offence, crime (class.):

    otio aptus in fraudem incidi,

    Plaut. Trin. 3, 2, 32 Brix ad loc.:

    est enim periculum, ne aut neglectis iis (rebus divinis) impia fraude, aut susceptis anili superstitione obligemur,

    Cic. Div. 1, 4 fin.:

    si C. Rabirius fraudem capitalem admisit, quod arma contra L. Saturninum tulit,

    id. Rab. Perd. 9, 26:

    scelus frausque,

    id. de Or. 1, 46, 202:

    suscepta fraus,

    id. Pis. 18 fin.:

    nocituram postmodo te natis fraudem committere,

    Hor. C. 1, 28, 31.—In plur.:

    re publica violanda fraudes inexpiabiles concipere,

    Cic. Tusc. 1, 30, 72.—
    C.
    In pass. signif., a being deceived, selfdeception, delusion, error, mistake (class.):

    is me in hanc illexit fraudem,

    Plaut. Mil. 5, 42:

    imperitos in fraudem illicis,

    Ter. And. 5, 4, 8 Ruhnk.; cf.: oculi, supercilia, frons, vultus denique totus... hic in fraudem homines impulit;

    hic eos, quibus erat ignotus, decepit, fefellit, induxit,

    Cic. Pis. 1, 1:

    nos in fraudem induimus frustraminis ipsi,

    Lucr. 4, 417:

    quemquam pellicere in fraudem,

    id. 5, 1005:

    jacere in fraudem,

    id. 4, 1206: in fraudem deducere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 4:

    in fraudem incidere,

    Cic. Att. 11, 16, 1; cf.:

    in fraudem in re publica delabi,

    id. de Or. 3, 60, 226:

    ne tibi dent in eo flammarum corpora fraudem,

    Lucr. 2, 187:

    ne tibi sit frudi, quod nos inferne videmus, etc.,

    id. 6, 187:

    quem (Euryalum) jam manus omnis Fraude loci et noctis... oppressum rapit,

    deception as to, ignorance of, Verg. A. 9, 397.—
    2.
    Injury, detriment, damage.
    (α).
    Prop., produced by deception or ignorance: aliud fraus est, aliud poena;

    fraus enim sine poena esse potest, poena sine fraude esse non potest. Poena est noxae vindicta, fraus et ipsa noxa dicitur et quasi poenae quaedam praeparatio,

    Dig. 50, 16, 131.—
    (β).
    Injury, hurt, harm, in gen. (in the best prose confined to the phrases, sine fraude and fraudi esse; v. infra):

    tuis nunc cruribus scapulisque fraudem capitalem hinc creas,

    Plaut. Mil. 2, 3, 23:

    id mihi fraudem tulit,

    Cic. Att. 7, 26, 2:

    esse alicui fraudi aut crimini,

    to tend to his injury, id. Mur. 35, 73; cf.:

    quae res nemini umquam fraudi fuit,

    id. Clu. 33, 91; id. Att. 5, 21, 12; id. Phil. 5, 12, 34; 8, 11, 33; id. Rosc. Am. 17, 49:

    latum ad populum est, ne C. Servilio fraudi esset, quod, etc.,

    Liv. 30, 19, 9 al.: sine fraude, or archaic SE (SED) FRAVDE, without injury, without damage, without risk (= sine damno, sine noxa): SI PLVS MINVSVE SECVERVNT SE FRAVDE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 49;

    v. sine: rex respondit: QVOD SINE FRAVDE MEA POPVLIQVE ROMANI QVIRITIVM FIAT, FACIO,

    Liv. 1, 24, 5:

    ceterae multitudini diem statuit, ante quam sine fraude liceret ab armis discedere,

    Sall. C. 36, 2; cf. Liv. 26, 12, 5; Hor. C. 2, 19, 20; id. C. S. 41:

    quis deus in fraudem, quae dura potentia nostra Egit?

    Verg. A. 10, 72:

    jam nosces, ventosa ferat cui gloria fraudem,

    id. ib. 11, 708.
    2.
    Fraus, personified, a deity, Cic. N. D. 3, 17, 44. In the service of Mercury, as the god of thieves, Mart. Cap. 1, § 51.

    Lewis & Short latin dictionary > fraus

  • 30 fulmen

    fulmen, ĭnis, n. [contr. from fulgimen, v. fulgeo], lightning that strikes or sets on fire, a thunderbolt (opp. fulgur, lightning).
    I.
    Lit.:

    placet Stoicis, eos anhelitus terrae cum se in nubem induerint ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque dirumpere, tum et fulgores et tonitrua exsistere: si autem nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen,

    Cic. Div. 2, 19, 44; cf. Sen. Q. N. 2, 16:

    non enim te puto esse eum, qui Jovi fulmen fabricatos esse Cyclopas in Aetna putes,

    Cic. Div. 2, 19, 43:

    inter fulmina et tonitrua,

    id. Phil. 5, 6, 15; cf.

    under II.: Phaëthon ictu fulminis deflagravit,

    id. Off. 3, 25, 94; cf.:

    Romulus lactens fulmine ictus,

    id. ib. 2, 21, 47 (for which more usually:

    e caelo ictus,

    Cic. Div. 1, 10, 16):

    fulmine tactus,

    Ov. Tr. 2, 144:

    fulminis ictu concidere,

    id. ib. 2, 20, 45:

    fulmine percussus,

    id. N. D. 3, 22, 57; cf. id. ib. 3, 35, 84:

    fulmina emittere... fulmen jacere,

    id. ib. 2, 19, 44 sq.:

    fulminis ictus evadere,

    Juv. 12, 17:

    fulmine justo ruere,

    id. 8, 92:

    ideo plurima aestate fiunt fulmina, qua plurimum calidi est,

    Sen. Q. N. 2, 57, 2:

    validum,

    Lucr. 6, 228:

    igniferum,

    id. 6, 379:

    caducum,

    Hor. C. 3, 4, 44:

    qualem ministrum fulminis alitem, etc.,

    id. ib. 4, 4, 1:

    quem (Periclem) fulminibus et caelesti fragori comparant comici,

    Quint. 12, 10, 24; cf.

    fulgeo, I. B.: ipse Pater corusca fulmina molitur dextra,

    Verg. G. 1, 330:

    fulmen erat, Genitor quae plurima caelo deicit,

    id. A. 8, 427:

    fulmina pauper creditur atque deos,

    Juv. 3, 145.—Respecting the nature of lightnings, and their religious interpretation [p. 791] among the Etruscans and Romans, cf. Sen. Q. N. 2, 12 sq.; Plin. 2, 51, 52, § 137; Serv. Verg. A. 1, 43; 230.—
    II.
    Trop., a thunderbolt, i. q. destructive power, crushing calamity:

    non dubitaverim me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa,

    Cic. Rep. 1, 4 (so we should read, and not fluminibus; cf. the passage quoted above from Cic. Div. 2, 19, 43; besides, if the figure were that of waves, it would be expressed not by fluminibus, but by fluctibus; v. fluctus, II. B.); cf.:

    fulmina fortunae contemnere,

    id. Tusc. 2, 27, 66:

    juro per mea mala, has me in illo (puero) vidisse virtutes ingenii, ut prorsus posset hinc esse tanti fulminis (i. e. mortis pueri) metus, quod observatum fere est, celerius occidere festinatam maturitatem,

    Quint. 6 praef. § 10; cf. Liv. 45, 41, 1:

    quam fulmine justo Et Capito et Numitor ruerint, damnante senatu,

    Juv. 8, 92; cf. Liv. 6, 39, 7.—Of oratory:

    ain' tandem? insanire tibi videris (Paetus), quod imitere verborum meorum, ut scribis, fulmina? etc.,

    Cic. Fam. 9, 21, 1:

    (stilus) nec acumine posteriorum nec fulmine utens superiorum (al. flumine),

    id. Or. 6, 21.— Poet.:

    fulmen habent acres in aduncis dentibus apri,

    i. e. destructive power, Ov. M. 10, 550; cf. id. ib. 1, 305:

    (aper) Erectus setis et aduncae fulmine malae,

    Stat. Th. 2, 470; see fulmineus, II.: tune illum (Hannibalem), cum frons propior lumenque corusco Igne micat, tune illa viri, quae vertice fundit, Fulmina pertuleris, fiery flashings (of the eye), Sil. 11, 342.—Applied to the Scipios, as heroes and conquerors of the Carthaginians:

    Scipiades, belli fulmen, Carthaginis horror,

    Lucr. 3, 1034;

    imitated: duo fulmina belli Scipiadae,

    Verg. A. 6, 843:

    ubi nunc sunt fulmina gentis Scipiadae?

    Sil. 7, 106:

    duo fulmina nostri imperii, Cn. et P. Scipiones,

    these two thunderbolts of our empire, Cic. Balb. 15, 34.—Prov.:

    Fulmen est, ubi cum potestate habitat iracundia,

    Pub. Syr. 184 Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > fulmen

  • 31 fusilis

    fūsĭlis, e, adj. [fundo], molten, fluid, liquid (very rare):

    aurum,

    Ov. M. 11, 126:

    ferventes fusili ex argilla glandes fundis jacere coeperunt,

    i. e. of softened clay, Caes. B. G. 5, 43, 1 (ex argillês tetêgmenês, Metaphr.):

    numen (i. e. signum),

    Prud. Cath. 4, 40; cf.:

    vasa aenea,

    Mart. Cap. 8, 193.—
    II.
    Of molten metal, cast, Vulg. 2 Par. 4, 2:

    ex aere,

    id. 3 Reg. 7, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > fusilis

  • 32 humus

    hŭmus, i (archaic form of the abl. sing. humu, Varr. ap. Non. 488, 6 and 48, 26), f. (archaic masc. humum humidum pedibus fodit, Laev. ap. Prisc. p. 719 P.: humidum humum, Gracch. ib.) [from the prim. form XAM, whence chămai, chămothen, chămalos, Lat. humilis; kindr. with Sanscr. Xám, earth; Gr. chthôn], the earth, the ground, the soil.
    I.
    Lit. (class.; cf.: terra, solum, tellus): humus erat immunda, lutulenta vino, coronis languidulis et spinis coöperta piscium, Cic. Fragm. Or. pro Gall. ap. Quint. 8, 3, 66 (ap. Orell. IV. 2, p. 454); cf.:

    omnia constrata telis, armis, cadaveribus et inter ea humus infecta sanguine,

    Sall. J. 101 fin.:

    subacta atque pura,

    Cic. de Sen. 17, 59: cubitis pinsibant humum, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 23 Müll. (Trag. v. 435 Vahl.); cf.: procubuit moriens et humum semel ore momordit. bit the ground and died (cf. the Homer. odax helein gaian), Verg. A. 11, 418:

    calcibus atram Tundit humum exspirans,

    id. ib. 10, 731; cf. Ov. A. A. 1, 112:

    pede candido In morem Salium ter quatient humum,

    Hor. C. 4, 1, 28:

    Acestes aequaevum ab humo attollit amicum,

    Verg. A. 5, 452:

    sedit humo,

    Ov. M. 4, 261:

    ipse feraces Figat humo plantas,

    Verg. G. 4, 115; cf.:

    semina spargere humo,

    Ov. M. 5, 647:

    surgit humo,

    id. F. 6, 735; cf.:

    nec se movit humo,

    id. M. 4, 264:

    dejectoque in humum vultu,

    id. ib. 6, 607:

    propter humum volitat,

    id. ib. 8, 258:

    humi atque ipsius stirpis laetitia,

    Col. 4, 24, 4; cf.:

    quis cibus erat caro ferina atque humi pabulum uti pecoribus,

    Sall. J. 18, 1:

    ii, quos humus injecta contegeret (shortly afterwards, gleba),

    Cic. Leg. 2, 22, 57:

    quae (genera arborum) humi arido atque arenoso gignuntur,

    Sall. J. 48, 3 Kritz N. cr. — Poet., as a fig. for what is low, mean, common:

    sermones repentes per humum,

    Hor. Ep. 2, 1, 251; cf.:

    ne, dum vitat humum, nubes et inania captet,

    id. A. P. 230:

    ad humum maerore gravi deducit et angit,

    id. ib. 110; v. also [p. 871] under adv.:

    affigit humo divinae particulam aurae,

    id. S. 2, 2, 79.—
    II.
    Transf., in gen., like solum, land, country, region:

    Punica nec Teucris pressa fuisset humus,

    Ov. H. 7, 140:

    Aonia,

    id. F. 1, 490:

    Illyrica,

    id. Med. Fac. 74:

    Pontica,

    id. P. 3, 5, 56.—
    III.
    Adverbial form humi, like chamai, on the ground or to the ground:

    jacere humi,

    Cic. Cat. 1, 10, 26:

    requiescere,

    Sall. J. 85, 33:

    strati,

    Cic. de Or. 3, 6, 22; cf.:

    serpit humi tutus nimium timidusque procellae,

    Hor. A. P. 28:

    quousque humi defixa tua mens erit?

    fixed on the ground, Cic. Rep. 6, 17:

    locus circiter duodecim pedes humi depressus,

    Sall. C. 55, 3:

    quot humi morientia corpora fundis?

    Verg. A. 11, 665:

    spargere humi dentes,

    Ov. M. 3, 105; cf.:

    hunc stravit humi,

    id. ib. 12, 255:

    tremens procumbit humi bos,

    Verg. A. 5, 481:

    volvitur ille excussus humi,

    id. ib. 11, 640; cf.:

    projectum humi jugulavit,

    Tac. H. 2, 64:

    stratus humi palmes viduas desiderat ulmos,

    Juv. 8, 78.

    Lewis & Short latin dictionary > humus

  • 33 immisericors

    immĭsĕrĭcors ( inm-), ordis, adj. [inmisericors], pitiless, merciless (very rare, but class.):

    ipsum immisericordem, superbum fuisse,

    Cic. Inv. 2, 36, 108:

    judex immisericors atque inexorabilis contra improbos,

    Gell. 14, 4, 3.—Of things: flucti (i. e. fluctus) inmisericordes jacere, Att. ap. Non. 488, 12 (Fragm. Trag. v. 33 Rib.); Vulg. Jer. 50, 42.—
    * Adv.: immĭsĕrĭcordĭter, unmercifully:

    factum a vobis duriter immisericorditerque,

    Ter. Ad. 4, 4, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > immisericors

  • 34 injuria

    injūrĭa, ae, f. [injurius], any thing that is done contrary to justice and equity, injury, wrong, violence:

    injuria ex eo dicta est, quod non jure fiat! omne enim, quod non jure fit, injuria fieri dicitur: hoc generaliter. Specialiter autem injuria dicitur contumelia. Interdum injuriae appellatione damnum culpa datum significatur: interdum iniquitatem injuriam dicimus, etc.,

    Dig. 47, 10, 1:

    cum autem duobis modis, id est aut vi aut fraude, fiat injuria,

    Cic. Off. 1, 13, 41:

    injuriae sunt, quae aut pulsatione corpus, aut convicio aures, aut aliqua turpitudine vitam cujuspiam violant,

    Auct. Her. 4, 25, 35.
    I.
    Lit.:

    tibi a me nulla orta est injuria,

    Ter. Ad. 2, 1, 35:

    alienum est a sapiente non modo injuriam cui facere, verum etiam nocere,

    Cic. Fin. 3, 21, 71:

    injuriam inferre,

    id. Off. 1, 7, 24:

    injurias contumeliasque imponere,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    injuriam jacere et immittere in aliquem,

    id. Par. 4, § 28:

    in populum Romanum,

    Liv. 44, 1, 10:

    accipere ab aliquo,

    Cic. Div. in Caecil. 18, 60:

    propulsare,

    id. Rosc. Am. 50, 145:

    defendere,

    Caes. B. C. 1, 7:

    condonare alicui,

    id. B. G. 1, 20:

    persequi,

    id. ib. 7, 38:

    ulcisci,

    id. ib. 1, 12:

    injuriis onerare,

    Ter. And. 5, 1, 8:

    per injuriam,

    in an unjust manner, unjustly, Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226.—The abl. injuriā is used adverb., unjustly, undeservedly, without cause:

    ne palma detur cuiquam artifici injuriā,

    Plaut. Poen. prol. 37:

    dispertivisti,

    id. Aul. 2, 5, 4:

    si me meis civibus injuriā suspectum viderem,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    hoc horret Milo: nec injuriā,

    id. Q. Fr. 3, 8, 6.
    II.
    Transf., injurious, unlawful, or unjust conduct.
    A. 1.
    Act., injustice, wrongdoing:

    vostrā hercle factum injuriā,

    Plaut. Truc. 1, 2, 66:

    quocumque aspexisti, ut furiae, sic tuae tibi occurrunt injuriae,

    Cic. Par. 2, 18:

    ut meum jus teneam et injuriam tuam persequar,

    id. Caecin. 11, 32. —
    2.
    Pass.:

    pro veteribus Helvetiorum injuriis populi Romani,

    Caes. B. G. 1, 30:

    Sabinae mulieres, quarum ex injuria bellum ortum,

    Liv. 1, 13, 1; cf., so of dishonoring, deflowering a virgin, Plaut. Aul. 4, 10, 64; id. Cist. 1, 3, 32.—
    B.
    An injurious act, injury, outrage, insult, affront:

    injuriarum multam dicere,

    Plaut. Poen. 5, 5, 57:

    injuriarum dicam alicui scribere,

    Ter. Phorm. 2, 2, 15: actio injuriarum, an action for a personal injury or affront, Cic. Caecin. 12, 35:

    periculum injuriae muliebris,

    Liv. 26, 49, 12:

    agere injuriarum,

    Dig. 47, tit. 10:

    teneri injuriarum,

    ib. 11: injuriarum experiri, ib. fin.:

    injuriarum judicio convenire quempiam,

    ib. 13:

    tantine injuria cenae?

    the insult of a dinner, Juv. 5, 9.—
    C.
    Unjust severity, harshness, rigor:

    (filius) carens patriā ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.

    paterna,

    id. ib. 5, 2, 39.—
    D.
    Revenge or punishment for injury inflicted:

    injuria consulis, etiam si justa, non tamen in magistratu exercenda,

    Liv. 42, 1, 12:

    injuria caedis nostrae,

    Verg. A. 3, 256.—
    E.
    An unjust acquisition:

    injuriam obtinere,

    Liv. 29, 1, 17.—
    F.
    A damage, harm, injury of any kind, even that which proceeds from inanimate things:

    ab injuria oblivionis aliquem asserere,

    Plin. Ep. 3, 5, 4:

    pluviarum,

    Col. 11, 3, 7:

    ignis,

    id. ib.:

    frigorum, grandinum aut nivis,

    Plin. 13, 24, 47, § 134:

    puellam vinculis onerat, ex quorum injuria decessit,

    Just. 43, 2:

    comparere incolumem ac sine injuria,

    Suet. Aug. 14:

    haerens injuria lumbis,

    pain, disease, Ser. Samm. 38, 452:

    curandum ne magna injuria fiat fortibus,

    Juv. 8, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > injuria

  • 35 inmisericors

    immĭsĕrĭcors ( inm-), ordis, adj. [inmisericors], pitiless, merciless (very rare, but class.):

    ipsum immisericordem, superbum fuisse,

    Cic. Inv. 2, 36, 108:

    judex immisericors atque inexorabilis contra improbos,

    Gell. 14, 4, 3.—Of things: flucti (i. e. fluctus) inmisericordes jacere, Att. ap. Non. 488, 12 (Fragm. Trag. v. 33 Rib.); Vulg. Jer. 50, 42.—
    * Adv.: immĭsĕrĭcordĭter, unmercifully:

    factum a vobis duriter immisericorditerque,

    Ter. Ad. 4, 4, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > inmisericors

  • 36 inultus

    ĭn-ultus, a, um, adj.
    I. A.
    Of persons:

    Marius ne inultus esset,

    Cic. Sest. 22, 50:

    ne inultos imperatores suos jacere sinerent,

    Liv. 25, 37, 10:

    moriemur inultae?

    Verg. A. 4, 659:

    non me inulto Victor laetabere,

    id. ib. 10, 739; Hor. S. 1, 8, 44; 2, 3, 297:

    quam inulti perierint,

    Sall. J. 31, 2; id. Hist. Fragm. 3, 74 Dietsch; Ov. F. 2, 233.—
    B.
    Of things:

    mortem suam ne inultam pateretur,

    Cic. Div. 1, 27, 57:

    injuriae,

    id. Div. in Caecil. 16, 53:

    cruor,

    Val. Max. 9, 2, 3 fin.:

    nil poterit Juno, nisi inultos flere dolores?

    Ov. M. 4, 426:

    nec Ptolemaeo inulta scelera fuerunt,

    Just. 24, 3, 10:

    Alexandro caedes,

    id. 29, 5, 1.—
    II. A.
    Of persons:

    numquam me inultus istic ludificabit,

    Plaut. Am. 4, 3, 13:

    cur Asellium esse inultum tam diu sinis,

    Cic. Clu. 62, 172:

    hostīs inultos abire sinere,

    Sall. J. 58, 5; 70, 4:

    hostis Medeae nullus inultus,

    Ov. H. 12, 182. —
    B.
    Transf.
    1.
    Of things, for which no punishment is inflicted, unpunished:

    neque scelus inultum relinquendum,

    Sall. J. 106, 6; Val. Max. 9, 7, 2:

    quicquid multis peccatur, inultum est,

    Luc. 5, 260.—
    2.
    Unharmed, unhurt, safe, with impunity:

    inulto Dicere quod sentit permitto,

    Hor. S. 2, 3, 189:

    neu sinas Medos equitare inultos,

    id. C. 1, 2, 51; cf.:

    at ne illud haud inultum, si vivo, ferent ( = inulti),

    Ter. Heaut. 5, 1, 45:

    sed inultum numquam id auferet,

    id. And. 3, 5, 4:

    et catulos ferae Celent inultae,

    Hor. C. 3, 3, 42.—
    C.
    Trop., unsated, unappeased, insatiable:

    odium,

    Hor. Ep. 1, 2, 61; cf.

    preces,

    unavailing, id. C. 1, 28, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > inultus

  • 37 iterum

    ĭtĕrum (collat. form ‡ ĭtĕro, Inscr. ap. Fea Framm. di Fast. Cons. Tav. 10, n. 26), adv. [ acc. sing. n. of compar. form from pronom. stem i- of is; cf. Sanscr. itara, the other; Hibern. itir], again, a second time, once more, anew.
    I.
    Lit.:

    ubi rex Agathocles regnator fuit, et iterum Phintias, tertium Liparo,

    Plaut. Men. 2, 3, 58:

    iterum mihi natus videor, quia te repperi,

    id. Poen. 5, 2, 117:

    iterum ille eam rem judicatam judicat,

    id. Rud. prol. 19:

    Livianae fabulae non satis dignae sunt, quae iterum legantur,

    Cic. Brut. 18, 71:

    C. Flaminius consul iterum,

    id. Div. 1, 35, 77:

    T. Quinctius Pennus, iterum,

    Liv. 4, 30; Nep. Hann. 5, 3; Hor. Ep. 1, 5, 4:

    cum is iterum bellum dare dixisset,

    Liv. 21, 18. —

    In enumerations: primo quidem decipi, incommodum est: iterum, stultum: tertio turpe,

    Cic. Inv. 1, 39, 71; id. Font. 8, 16; Suet. Caes. 36; id. Aug. 25; Nep. Hann. 6, 1; Juv. 4, 1.—With other advv., esp. with semel, tertium, etc.:

    cum his Aeduos semel atque iterum armis contendisse,

    Caes. B. G. 1, 31; Juv. 3, 134:

    Venerium jacere iterum ac tertium,

    Cic. Div. 2, 59, 121:

    iterum atque tertium tribuni,

    Liv. 3, 19:

    semel iterumque,

    Cic. Div. 1, 25, 54.—

    Repeated: iterum atque iterum spectare,

    again and again, repeatedly, Hor. S. 1, 10, 39:

    iterum atque iterum fragor increpat ingens,

    Verg. A. 8, 527:

    iterumque iterumque vocavi,

    id. ib. 2, 770; 3, 436.—
    II.
    Transf., in turn, again, on the other hand:

    cum is iterum sinu effuso bellum dare dixisset,

    having loosed again the fold, Liv. 21, 18 fin.; Just. 21, 4, 6:

    pares iterum accusandi caussas esse,

    Tac. A. 12, 65.

    Lewis & Short latin dictionary > iterum

  • 38 lamentum

    lāmentum, i, n. [perh. for clamentum, from clamo], a wailing, moaning, weeping, lamentation, lament (class., only in plur.):

    virum,

    Lucr. 6, 242 Lachm.:

    negat se velle mortem suam dolore amicorum et lamentis vacare,

    Cic. de Sen. 20, 73:

    se lamentis lacrimisque dedere,

    id. Tusc. 2, 21, 48:

    lamentis lacrimisque extinctos prosequi,

    Liv. 25, 38:

    lamenta ac lacrimas cito ponunt,

    Tac. G. 27:

    in sordibus, lamentis luctuque jacēre, Cis. Pis. 36, 88: lamentis gemituque et femineo ululatu Tecta fremunt,

    Verg. A. 4, 667:

    per lamenta... muliebriter ferre,

    Tac. Agr. 28.— Transf., of hens, Plin. 10, 55, 76, § 155.— Sing.:

    assume super Syrum lamentum,

    Vulg. Ezech. 27, 2; id. Jer. 9, 20 al.

    Lewis & Short latin dictionary > lamentum

  • 39 legitima

    lēgĭtĭmus, a, um, adj. [lex; cf. Cic. Top. 8, 36], fixed or appointed by law, according to law, lawful, legal, legitimate.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    dies is erat legitimus comitiis habendis,

    Cic. Verr. 2, 2, 52, § 128:

    legitimum imperium habere,

    id. Phil. 11, 10, 26:

    potestas,

    id. Tusc. 1, 30, 74:

    scriptum,

    id. Inv. 2, 43, 125:

    controversiae legitimae et civiles,

    which come under and are settled by the laws, id. Or. 34, 120: justus et legitimus hostis, a lawful adversary, as distinguished from pirates and other outlaws, id. Off. 3, 29, 109:

    aetas legitima ad petendam aedilitatem,

    Liv. 25, 2: horae, allowed by law (for transacting any business), Cic. Verr. 2, 1, 9, § 25:

    impedimentum,

    a legal impediment, id. Agr. 2, 9, 24:

    poena,

    Suet. Claud. 14:

    crimen,

    laid down in the laws, Dig. 47, 20, 3:

    filius (opp. nothus),

    legitimate, Quint. 3, 6, 72; 5, 14, 16;

    Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 3: matrimonia,

    ib. 6, 4, 2:

    conjux,

    Ov. M. 10, 437:

    legitimis pactam junctamque tabellis amare,

    Juv. 6, 200.—
    B.
    Subst.: lēgĭtĭma, ōrum, n., usages prescribed by law, precepts (very rare):

    legitimis quibusdam confectis,

    Nep. Phoc. 4, 2:

    custodite legitima mea,

    precepts, statutes, Vulg. Lev. 18, 26; also in sing.:

    legitimum sempiternum erit,

    id. Exod. 28, 43.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    l. q. legalis, of or belonging to the law, legal (post-Aug.):

    quaestiones,

    Quint. 3, 6, 72; 7, 3, 13:

    verba,

    Gell. 11, 1, 4:

    scientia, Just. Inst. prooem. § 4: actio injuriarum, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 5, 5: judicia,

    Gai. Inst. 4, 103 sq. —
    B.
    Right, just, proper, appropriate (class.):

    numerus,

    Cic. Verr. 2, 5, 22, 57:

    in omnibus meis epistolis, legitima quaedam est accessio commendationis tuae,

    id. Fam. 7, 6, 1:

    illa oratorum propria et quasi legitima tractavit, ut delectaret, ut moveret, ut augeret, etc.,

    id. Brut. 21, 82:

    poëma facere,

    Hor. Ep. 2, 2, 109:

    sonus,

    id. A. P. 274:

    insania,

    Plin. 21, 31, 105, § 178:

    verba,

    Ov. F. 2, 527:

    partus,

    right, regular, Plin. 8, 43, 64, § 168; cf.:

    spectavit studiosissime pugiles, non legitimos et ordinarios modo, sed et catervarios, etc.,

    Suet. Aug. 45:

    olus,

    Plin. 22, 22, 38, § 80.—In neutr.: legitimum est, with a subject-clause, it is right, proper, suitable (post-Aug.):

    fistulas denum pedum longitudinis esse, legitimum est,

    Plin. 31, 6, 31, § 58; 33, 3, 20, § 64:

    seruntur lactucae anno toto: legitimum tamen, a bruma semen jacere,

    but the proper way is, id. 19, 8, 39, § 130.—Hence, adv.: lēgĭtĭmē.
    1.
    According to law, lawfully, legally, legitimately:

    is qui legitime procurator dicitur,

    Cic. Caecin. 20, 57:

    juste et legitime imperanti,

    id. Off. 1, 4, 13:

    non nisi legitime vult nubere,

    Juv. 10, 338.—
    2.
    Transf., duly, properly:

    faex legitime cocta,

    Plin. 23, 2, 31, § 64:

    studere,

    Tac. Or. 32:

    legitime fixis tabellis,

    Juv. 12, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > legitima

  • 40 legitimus

    lēgĭtĭmus, a, um, adj. [lex; cf. Cic. Top. 8, 36], fixed or appointed by law, according to law, lawful, legal, legitimate.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    dies is erat legitimus comitiis habendis,

    Cic. Verr. 2, 2, 52, § 128:

    legitimum imperium habere,

    id. Phil. 11, 10, 26:

    potestas,

    id. Tusc. 1, 30, 74:

    scriptum,

    id. Inv. 2, 43, 125:

    controversiae legitimae et civiles,

    which come under and are settled by the laws, id. Or. 34, 120: justus et legitimus hostis, a lawful adversary, as distinguished from pirates and other outlaws, id. Off. 3, 29, 109:

    aetas legitima ad petendam aedilitatem,

    Liv. 25, 2: horae, allowed by law (for transacting any business), Cic. Verr. 2, 1, 9, § 25:

    impedimentum,

    a legal impediment, id. Agr. 2, 9, 24:

    poena,

    Suet. Claud. 14:

    crimen,

    laid down in the laws, Dig. 47, 20, 3:

    filius (opp. nothus),

    legitimate, Quint. 3, 6, 72; 5, 14, 16;

    Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 3: matrimonia,

    ib. 6, 4, 2:

    conjux,

    Ov. M. 10, 437:

    legitimis pactam junctamque tabellis amare,

    Juv. 6, 200.—
    B.
    Subst.: lēgĭtĭma, ōrum, n., usages prescribed by law, precepts (very rare):

    legitimis quibusdam confectis,

    Nep. Phoc. 4, 2:

    custodite legitima mea,

    precepts, statutes, Vulg. Lev. 18, 26; also in sing.:

    legitimum sempiternum erit,

    id. Exod. 28, 43.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    l. q. legalis, of or belonging to the law, legal (post-Aug.):

    quaestiones,

    Quint. 3, 6, 72; 7, 3, 13:

    verba,

    Gell. 11, 1, 4:

    scientia, Just. Inst. prooem. § 4: actio injuriarum, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 5, 5: judicia,

    Gai. Inst. 4, 103 sq. —
    B.
    Right, just, proper, appropriate (class.):

    numerus,

    Cic. Verr. 2, 5, 22, 57:

    in omnibus meis epistolis, legitima quaedam est accessio commendationis tuae,

    id. Fam. 7, 6, 1:

    illa oratorum propria et quasi legitima tractavit, ut delectaret, ut moveret, ut augeret, etc.,

    id. Brut. 21, 82:

    poëma facere,

    Hor. Ep. 2, 2, 109:

    sonus,

    id. A. P. 274:

    insania,

    Plin. 21, 31, 105, § 178:

    verba,

    Ov. F. 2, 527:

    partus,

    right, regular, Plin. 8, 43, 64, § 168; cf.:

    spectavit studiosissime pugiles, non legitimos et ordinarios modo, sed et catervarios, etc.,

    Suet. Aug. 45:

    olus,

    Plin. 22, 22, 38, § 80.—In neutr.: legitimum est, with a subject-clause, it is right, proper, suitable (post-Aug.):

    fistulas denum pedum longitudinis esse, legitimum est,

    Plin. 31, 6, 31, § 58; 33, 3, 20, § 64:

    seruntur lactucae anno toto: legitimum tamen, a bruma semen jacere,

    but the proper way is, id. 19, 8, 39, § 130.—Hence, adv.: lēgĭtĭmē.
    1.
    According to law, lawfully, legally, legitimately:

    is qui legitime procurator dicitur,

    Cic. Caecin. 20, 57:

    juste et legitime imperanti,

    id. Off. 1, 4, 13:

    non nisi legitime vult nubere,

    Juv. 10, 338.—
    2.
    Transf., duly, properly:

    faex legitime cocta,

    Plin. 23, 2, 31, § 64:

    studere,

    Tac. Or. 32:

    legitime fixis tabellis,

    Juv. 12, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > legitimus

См. также в других словарях:

  • JACERE osculum et Jactare basia — inter ritus adorantium. Adorantes enim non manum porrigebant eam postea ad os referentes, quod voluit Lips. in Electis: sed manum osculabantur, deinde eam versus illum quem adorabant, solebant protendere, quod iacere osculum dicebatur. Tac. Hist …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Jacere — En jacet in Drecko, qui modo Reuter erat. – Frischbier, 354. In Linemann, Deliciae calendariograph. (Bg. Bb, 4) beim Jahre 1645 …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • OSCULA jacere — vide supra voce iacere …   Hofmann J. Lexicon universale

  • gésine — [ ʒezin ] n. f. • v. 1160; lat. pop. jacina, du lat. class. jacere → gésir ♦ Vx Femme EN GÉSINE, en train d accoucher. ● gésine nom féminin (latin populaire jacīna, du latin classique jacere, être couché) Mise bas, chez la chienne, la chatte. ●… …   Encyclopédie Universelle

  • gésir — [ ʒezir ] v. intr. défectif <conjug. : seult je gis, tu gis, il gît, nous gisons, vous gisez, ils gisent; je gisais, etc.; gisant> • apr. 950; lat. jacere « être étendu » → gisant, gisement, gîte ♦ Littér. 1 ♦ Être couché, étendu, sans… …   Encyclopédie Universelle

  • jas — 1. jas [ ʒa ] n. m. • 1643; mot provenç. ♦ Mar. Barre transversale d une ancre fixe ou mobile, et qui peut dans ce cas se placer le long de la verge. jas 2. jas [ ʒa ] n. m. • 1208; a. provenç.; du lat. °jacium « lieu où on est couché », de… …   Encyclopédie Universelle

  • jeter — [ ʒ(ə)te ] v. tr. <conjug. : 4> • Xe; lat. pop. °jectare, class. jactare, fréquent. de jacere I ♦ Envoyer à quelque distance de soi, dans une direction déterminée ou non. 1 ♦ Lancer. Jeter une balle, une pierre. Jeter sa casquette en l air …   Encyclopédie Universelle

  • gésir — (je zir) v. n. défectif    usité seulement aux formes suivantes : il gît, nous gisons, vous gisez, ils gisent ; je gisais, tu gisais, il gisait, nous gisions, vous gisiez, ils gisaient ; gisant ; quelques uns doublent l s. 1°   Être couché, être… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • adjacent — [15] Adjacent and adjective come from the same source, the Latin verb jacere ‘throw’. The intransitive form of this, jacēre, literally ‘be thrown down’, was used for ‘lie’. With the addition of the prefix ad , here in the sense ‘near to’, was… …   The Hutchinson dictionary of word origins

  • adjacent — [15] Adjacent and adjective come from the same source, the Latin verb jacere ‘throw’. The intransitive form of this, jacēre, literally ‘be thrown down’, was used for ‘lie’. With the addition of the prefix ad , here in the sense ‘near to’, was… …   Word origins

  • adjacent — adjective Etymology: Middle English, from Anglo French or Latin; Anglo French, ajesaunt, from Latin adjacent , adjacens, present participle of adjacēre to lie near, from ad + jacēre to lie; akin to Latin jacere to throw more at jet Date: 15th… …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»