Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ire+ultum+injurias

  • 1 eo

    I iī (īvī), itum, īre
    1) идти, ходить, ездить, шествовать (huc atque illuc L; viā rectā Sen)
    ire equis L и super equos Justехать верхом
    ire dormītum Pl (cubitum C, in somnum PM) — идти спать
    non quā eundum, sed quā itur Sen — (идущие) не тем путём, каким нужно, а тем, по которому ходят (другие)
    2) плыть, плавать (ire navibus Su, puppibus O, cum classe L)
    (mare), per quod saepe ieras, per quod iturus eras O — море, которое ты часто переплывал, да и собирался ещё переплывать
    3) (тж. ire alis VF) лететь, пролетать ( telum it O)
    4) течь (sanguis it V; lacrimae eunt O); проходить, протекать, проноситься ( eunt anni O)
    5) возноситься, подниматься ( in caelum Su)
    ire in lacrimas V — заплакать, разразиться слезами
    7) превращаться, претворяться ( sanguis it in sucos O)
    (in) melius ire C, T — улучшаться, поправляться
    ire infitias Ter — отпираться, отрицать
    10) происходить, совершаться
    nec miror ista sic ire Sen — да я не удивляюсь, что дело обстоит (именно) так
    11) с ad или с supin. желать, стараться, собираться ( dominationem raptum ire T)
    ire prohibitum aliquid Cato — стараться воспрепятствовать чему-л.
    ire in (ad, contra) aliquem L, V, Cs — броситься на кого-л.
    (pedibus) ire in sententiam alicujus C, L — одобрить чьё-л. мнение (при подаче голосов в сенате)
    II 1. adv.
    [ из dat. к id, см. is ]
    1) туда (eo abire, pervenire C etc.)
    2) до тех пор, до того (eo rem adduxit, ut C)
    eo usque или usque eo C etc. — настолько, до такой степени или столь долго, до тех пор
    eo desperationis aliquem adducere Just — довести кого-л. до такого отчаяния
    3) сюда, к тому же (eo accessit, ut C)
    2. [abl. sg. к id]
    1) тем (eo magis C etc.); с тем (намерением) (eo scripsi, ut C)
    2) а потому, поэтому (eo, quod C, Cs, eo, quid C etc.; eo, quia Pl, Ter, C etc.; eo, quoniam AG; eo, ut C)
    non eo haec dico, quin... Pl — я говорю не потому, что(бы) не..
    3) там (eo loci = in eo loco C, T)

    Латинско-русский словарь > eo

  • 2 eo

    1.
    ĕo, īvi or ii (īt, Verg. A. 9, 418 al.; cf.

    Lachm. ad Lucr. vol. 2, p. 206 sq.: isse, issem, etc., for ivisse, etc.,

    Ter. Hec. 2, 1, 25; Cic. Rosc. Am. 23, 64; id. Phil. 14, 1, 1; Ov. M. 7, 350 et saep.: isti, Turp. ap. Non. 4, 242:

    istis,

    Luc. 7, 834, etc., v. Neue Formenl. 2, 515), īre ( inf. pass. irier, Plaut. Rud. 4, 7, 16), ĭtum, v. n. [root i-, Sanscr. ēmi, go; Gr. eimi; causat. hiêmi = jacio, Curt. Gr. Etym. p. 403], to go (of every kind of motion of animate or inanimate things), to walk, ride, sail, fly, move, pass, etc. (very freq. in all periods and sorts of writing).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    eo ad forum,

    Plaut. As. 1, 1, 95:

    i domum,

    id. ib. 5, 2, 71 sq.:

    nos priores ibimus,

    id. Poen. 3, 2, 34:

    i in crucem,

    go and be hanged! id. As. 5, 2, 91; cf.:

    i in malam crucem,

    id. Cas. 3, 5, 17; id. Ps. 3, 2, 57; 4, 7, 86:

    i in malam rem hinc,

    Ter. Ph. 5, 7, 37:

    iens in Pompeianum,

    Cic. Att. 4, 9 fin.:

    subsidio suis ierunt,

    Caes. B. G. 7, 62, 8:

    quom it dormitum,

    Plaut. Aul. 2, 4, 23; id Most. 3, 2, 4; 16; Hor. S. 1, 6, 119 et saep, cf.:

    dormitum, lusum,

    id. ib. 1, 5, 48:

    cubitum,

    Plaut. Cas. 4, 4, 27; 5, 4, 8; id. Ps. 3, 2, 57; Cic. Rosc. Am. 23; id. Div. 2, 59, 122 et saep.— Poet. with the acc. of the terminus:

    ibis Cecropios portus,

    Ov. H. 10, 125 Loers.:

    Sardoos recessus,

    Sil. 12, 368; cf.:

    hinc Afros,

    Verg. E. 1, 65.—With a cognate acc.:

    ire vias,

    Prop. 1, 1, 17:

    exsequias,

    Ter. Ph. 5, 8, 37:

    pompam funeris,

    Ov. F. 6, 663 et saep.:

    non explorantur eundae vitandaeque viae,

    Claud. in Eutrop. 2, 419:

    animae ad lumen iturae,

    Verg. A. 6, 680:

    ego ire in Piraeum volo,

    Plaut. Most. 1, 1, 63; cf.:

    visere ad aliquam,

    Ter. Hec. 1, 2, 114; id. Phorm. 1, 2, 52:

    videre,

    Prop. 1, 1, 12:

    ire pedibus,

    on foot, Liv. 28, 17:

    equis,

    id. 1, 15:

    curru,

    id. 28, 9; Ov. H. 1, 46; cf.:

    in equis,

    id. A. A. 1, 214:

    in raeda,

    Mart. 3, 47:

    super equos,

    Just. 41, 3;

    and with equis to be supplied,

    Verg. A. 5, 554:

    puppibus,

    Ov. H. 19, 180; cf.:

    cum classe Pisas,

    Liv. 41, 17 et saep.:

    concedere quo poterunt undae, cum pisces ire nequibunt?

    Lucr. 1, 380.—
    b.
    Of things:

    alvus non it,

    Cato R. R. 157, 7; so,

    sanguis naribus,

    Lucr. 6, 1203:

    Euphrates jam mollior undis,

    Verg. A. 8, 726:

    sudor per artus,

    id. ib. 2, 174:

    fucus in artus,

    Lucr. 2, 683:

    telum (with volare),

    id. 1, 971:

    trabes,

    i. e. to give way, sink, id. 6, 564 et saep.:

    in semen ire (asparagum),

    to go to seed, Cato, R. R. 161, 3; so Plin. 18, 17, 45, § 159; cf.:

    in corpus (juvenes),

    Quint. 2, 10, 5:

    sanguis it in sucos,

    turns into, Ov. M. 10, 493.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go or proceed against with hostile intent, to march against:

    quos fugere credebant, infestis signis ad se ire viderunt,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    ad hostem,

    Liv. 42, 49:

    contra hostem,

    Caes. B. G. 7, 67, 2; cf. id. B. C. 3, 31 fin.:

    adversus hostem,

    Liv. 42, 49:

    in hostem,

    id. 2, 6; Verg. A. 9, 424 et saep.; cf.:

    in Capitolium,

    to go against, to attack, Liv. 3, 17.—
    2.
    Pregn., to pass away, disappear (very rare):

    saepe hominem paulatim cernimus ire,

    Lucr. 3, 526; cf. ib. 530; 594.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to go, pass, proceed, move, advance:

    ire in opus alienum,

    Plaut. Mil. 3, 3, 6:

    in dubiam imperii servitiique aleam,

    Liv. 1, 23 fin.:

    in alteram causam praeceps ierat,

    id. 2, 27:

    in rixam,

    Quint. 6, 4, 13:

    in lacrimas,

    Verg. A. 4, 413; Stat. Th. 11, 193:

    in poenas,

    Ov. M. 5, 668 et saep.:

    ire per singula,

    Quint. 6, 1, 12; cf. id. 4, 2, 32; 7, 1, 64; 10, 5, 21:

    ad quem (modum) non per gradus itur,

    id. 8, 4, 7 et saep.:

    dicite qua sit eundum,

    Ov. Tr. 3, 1, 19:

    ire infitias, v. infitiae: Latina debent cito pariter ire,

    Quint. 1, 1, 14:

    aliae contradictiones eunt interim longius,

    id. 5, 13, 54: in eosdem semper pedes ire (compositio), [p. 649] id. 9, 4, 142:

    cum per omnes et personas et affectus eat (comoedia),

    id. 1, 8, 7; cf. id. 1, 2, 13; Juv. 1, 142:

    Phrygiae per oppida facti Rumor it,

    Ov. M. 6, 146:

    it clamor caelo,

    Verg. A. 5, 451:

    factoque in secula ituro, Laetantur tribuisse locum,

    to go down to posterity, Sil. 12, 312; cf.

    with a subject-sentence: ibit in saecula, fuisse principem, cui, etc.,

    Plin. Pan. 55.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pub. law t. t.
    a.
    Pedibus ire, or simply ire in aliquam sententiam, in voting, to go over or accede to any opinion (opp. discedere, v. h. v. II. B. 2. b.):

    cum omnes in sententiam ejus pedibus irent,

    Liv. 9, 8, 13:

    pars major eorum qui aderant in eandem sententiam ibat,

    id. 1, 32 fin.; 34, 43; 42, 3 fin.—Pass. impers.:

    in quam sententiam cum pedibus iretur,

    Liv. 5, 9, 2:

    ibatur in eam sententiam,

    Cic. Q. Fr. 2, 1 fin.:

    itum in sententiam,

    Tac. A. 3, 23; 12, 48.—And opp. to the above,
    b.
    Ire in alia omnia, to vote against a bill, v. alius, II.—
    2.
    Mercant. t. t. for vēneo, to go for, be sold at a certain price, Plin. 18, 23, 53, § 194:

    tot Pontus eat, tot Lydia nummis,

    Claud. Eutr. 1, 203.—
    3.
    Pregn., of time, to pass by, pass away:

    it dies,

    Plaut. Ps. 1, 3, 12; Hor. C. 2, 14, 5; 4, 5, 7:

    anni,

    id. Ep. 2, 2, 55; cf.:

    anni more fluentis aquae,

    Ov. A. A. 3, 62.—
    4.
    With the accessory notion of result, to go, proceed, turn out, happen:

    incipit res melius ire quam putaram,

    Cic. Att. 14, 15; cf. Tac. A. 12, 68:

    prorsus ibat res,

    Cic. Att. 14, 20 fin.; Curt. 8, 5:

    postquam omnia fatis Caesaris ire videt,

    Luc. 4, 144.—Hence the wish: sic eat, so may he fare:

    sic eat quaecunque Romana lugebit hostem,

    Liv. 1, 26; Luc. 5, 297 Cort.; 2, 304; Claud. in Eutr. 2, 155. —
    5.
    Constr. with a supine, like the Gr. mellein, to go or set about, to prepare, to wish, to be about to do any thing:

    si opulentus it petitum pauperioris gratiam, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 2, 69; id. Bacch. 3, 6, 36: quod uti prohibitum irem, quod in me esset, meo labori non parsi, Cato ap. Fest. s. v. PARSI, p. 242 Müll.; so,

    perditum gentem universam,

    Liv. 32, 22:

    ultum injurias, scelera,

    id. 2, 6; Quint. 11, 1, 42:

    servitum Grais matribus,

    Verg. A. 2, 786 et saep.:

    bonorum praemia ereptum eunt,

    Sall. J. 85, 42.—Hence the construction of the inf. pass. iri with the supine, in place of an inf. fut. pass.:

    mihi omne argentum redditum iri,

    Plaut. Curc. 4, 2, 5:

    mihi istaec videtur praeda praedatum irier,

    id. Rud. 4, 7, 16 et saep.— Poet. also with inf.:

    seu pontum carpere remis Ibis,

    Prop. 1, 6, 34:

    attollere facta regum,

    Stat. S. 5, 3, 11:

    fateri,

    id. Th. 3, 61 al. —
    6.
    Imp. i, eas, eat, etc., since the Aug. period more freq. a mocking or indignant expression, go then, go now:

    i nunc et cupidi nomen amantis habe,

    Ov. H. 3, 26; so,

    i nunc,

    id. ib. 4, 127; 9, 105; 17, 57; id. Am. 1, 7, 35; Prop. 2, 29, 22 (3, 27, 22 M.); Verg. A. 7, 425; Juv. 6, 306 al.:

    i, sequere Italiam ventis,

    Verg. A. 4, 381; so,

    i,

    id. ib. 9, 634:

    fremunt omnibus locis: Irent, crearent consules ex plebe,

    Liv. 7, 6 fin.
    2.
    ĕō, adv. [old dat. and abl. form of pron. stem i; cf. is].
    I.
    In locat. and abl. uses,
    A.
    Of place=in eo loco, there, in that place (rare):

    quid (facturus est) cum tu eo quinque legiones haberes?

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 2, 1:

    quo loco... ibi... eoque,

    Cels. 8, 9, 1:

    eo loci,

    Tac. A. 15, 74; Plin. 11, 37, 50, § 136; so trop.: eo loci, in that condition:

    res erat eo jam loci, ut, etc.,

    Cic. Sest. 13, 68; Tac. A. 14, 61; Dig. 5, 1, 52, § 3.—
    B.
    Of cause=eā re.
    1.
    Referring to a cause or reason before given, therefore, on that account, for that reason:

    is nunc dicitur venturus peregre: eo nunc commenta est dolum,

    Plaut. Truc. 1, 1, 66; Ter. Hec. 2, 1, 41:

    dederam litteras ad te: eo nunc ero brevior,

    Cic. Fam. 6, 20, 1; Sall. C. 21, 3; Liv. 8, 8, 8; Tac. H. 2, 65; Nep. Pelop. 1, 3; id. Milt. 2, 3 et saep.—So with conjunctions, eoque, et eo, eo quoque, in adding any thing as a consequence of what precedes, and for that reason:

    absolute pares, et eo quoque innumerabiles,

    Cic. Ac. 2, 17, 55:

    impeditius eoque hostibus incautum,

    Tac. A. 1, 50:

    per gentes integras et eo feroces,

    Vell. 2, 115, 2; Quint. 4, 1, 42 al. —
    2.
    Referring to a foll. clause, giving
    (α).
    a cause or reason, with quia, quoniam, quod, etc.; so with quia:

    eo fit, quia mihi plurimum credo,

    Plaut. Am. 2, 2, 124; id. Capt. 1, 1, 2:

    nunc eo videtur foedus, quia, etc.,

    Ter. Eun. 4, 4, 17; 3, 1, 25:

    quia scripseras, eo te censebam, etc.,

    Cic. Att. 10, 17, 4; Sall. C. 20, 3; Tac. Agr. 22.—With quoniam:

    haec eo notavi, quoniam, etc.,

    Gell. 7, 13.—With quod:

    quod... non potueritis, eo vobis potestas erepta sit,

    Cic. Verr. 1, 8, 22; Nep. Eum. 11, 5; Liv. 9, 2, 4; Caes. B. G. 1, 23; so,

    neque eo... quod,

    Ter. Heaut. 3, 2, 43; Varr. R. R. 1, 5.—
    (β).
    A purpose, motive or reason, with quo, ut, ne; and after negatives, with quo, quin, and subj. —So with quo:

    eo scripsi, quo plus auctoritatis haberem,

    Cic. Att. 8, 9, 1; Sall. C. 22, 2; so,

    non eo... quo,

    Ter. Eun. 1, 2, 16:

    neque eo... quo,

    Cic. Att. 3, 15, 4; id. Rosc. Am. 18, 51.—With ut:

    haec eo scripsi, ut intellegeres,

    Cic. Fam. 13, 69, 2; id. de Or. 3, 49, 187; Lact. 4, 5, 9.—With ne: Plaut. Aul. 2, 2, 63; Ter. Ph. 5, 1, 17:

    quod ego non eo vereor, ne mihi noceat,

    Cic. Att. 9, 2; id. Rab. Perd. 3, 9.—With quin:

    non eo haec dico, quin quae tu vis ego velim,

    Plaut. Trin. 2, 2, 60; id. As. 5, 1, 16. —
    C.
    Of measure or degree—with words of comparison, so much, by so much —followed by quo (= tanto... quanto):

    quae eo fructuosiores fiunt, quo calidior terra aratur,

    Varr. R. R. 1, 32, 1:

    eo gravior est dolor, quo culpa major,

    Cic. Att. 11, 11, 2; id. Fam. 2, 19, 1; so with quantum:

    quantum juniores patrum plebi se magis insinuabant, eo acrius contra tribuni tendebant, etc.,

    Liv. 3, 15, 2; id. 44, 7, 6:

    quanto longius abscederent, eo, etc.,

    id. 30, 30, 23. —Esp. freq. the formulae, eo magis, eo minus, so much the worse ( the less), followed by quo, quod, quoniam, si, ut, ne:

    eo magis, quo tanta penuria est in omni honoris gradu,

    Cic. Fam. 3, 11, 7:

    eo minus veritus navibus, quod in littore molli, etc.,

    Caes. B. G. 5, 9; Cic. Off. 3, 22, 88; id. Att. 15, 9 fin.:

    eo magis, quoniam, etc., Cels. praef. p. 14, 12 Müll.: nihil admirabilius fieri potest, eoque magis, si ea sunt in adulescente,

    Cic. Off. 2, 14, 48; id. Tusc. 1, 39, 94:

    eo diligentius ut ne parvula quidem titubatione impediremur,

    Auct. Her. 2, 8, 12; Cic. Rab. Perd. 3, 9:

    ego illa extuli et eo quidem magis, ne quid ille superiorum meminisse me putaret,

    id. Att. 9, 13, 3.—

    In this combination eo often expresses also the idea of cause (cf. B. 1. supra): hoc probis pretiumst. Eo mihi magis lubet cum probis potius quam cum improbis vivere,

    Plaut. Trin. 2, 1, 37: solliciti tamen et anxii sunt;

    eoque magis, quod se ipsi continent et coercent,

    Cic. Tusc. 4, 33, 70;

    and some passages may be classed under either head: dederam triduo ante litteras ad te. Eo nunc ero brevior,

    Cic. Fam. 6, 21, 1; id. Inv 1, 4, 5; id. Off. 2, 13, 45; id. Fam. 9, 16, 9; Plaut. Aul. 2, 2, 8.
    II.
    In dat. uses.
    A.
    With the idea of motion, to that place, thither (=in eum locum):

    eo se recipere coeperunt,

    Caes. B. G. 1, 25, 5:

    uti eo cum introeas, circumspicias, uti inde exire possit,

    Cato, R. R. 1, 2:

    eo tela conicere, Auct. B. Afr. 72: eo respicere,

    Sall. J. 35, 10; so,

    followed by quo, ubi, unde: non potuit melius pervenirier eo, quo nos volumus,

    Ter. Phorm. 4, 3, 35:

    venio nunc eo, quo me fides ducit,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83:

    ibit eo quo vis, etc.,

    Hor. Ep. 2, 2, 40:

    (venit) eo, ubi non modo res erat, etc.,

    Cic. Quint. 11; Varr. R. R. 3, 16, 21; Vell. 2, 108, 2:

    eo, unde discedere non oportuit, revertamur,

    Cic. Att. 2, 16, 3; Liv. 6, 35, 2; Sall. C. 60, 2;

    so (late Lat.) with loci: perducendum eo loci, ubi actum sit,

    Dig. 10, 4, 11, § 1; ib. 47, 2, 3, § 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    With the idea of addition, thereto, in addition to that, besides:

    accessit eo, ut milites ejus, etc.,

    Cic. Fam. 10, 21, 4:

    accedit eo, quod, etc.,

    id. Att. 1, 13, 1.—
    2.
    With the idea of tendency, to that end, with that purpose, to this result:

    hoc autem eo spectabat, ut eam a Philippo corruptam diceret,

    Cic. Div. 2, 57, 118:

    haec eo pertinet oratio, ut ipsa virtus se sustentare posse videretur,

    id. Fam. 6, 1, 12:

    hoc eo valebat, ut, etc.,

    Nep. Them. 4, 4.—
    3.
    With the idea of degree or extent, to that degree or extent, so far, to such a point:

    eo scientiae progredi,

    Quint. 2, 1, 6:

    postquam res publica eo magnificentiae venerit, gliscere singulos,

    Tac. A. 2, 33; id. H. 1, 16; id. Agr. 28:

    eo magnitudinis procedere,

    Sall. J. 1, 5; 5, 2; 14, 3:

    ubi jam eo consuetudinis adducta res est, ut, etc.,

    Liv. 25, 8, 11; 28, 27, 12; 32, 18, 8 al.; Just. 3, 5:

    eo insolentiae processit,

    Plin. Pan. 16:

    eo rerum ventum erat, ut, etc.,

    Curt. 5, 12, 3; 7, 1, 35.— With gen., Val. Max. 3, 7, 1 al.; Flor. 1, 24, 2; 2, 18, 12; Suet. Caes. 77; Plin. Pan. 16, 5; Sen. Q. N. 4 praef. §

    9: eo rem jam adducam, ut nihil divinationis opus sit,

    Cic. Rosc. Am. 34, 96:

    res eo est deducta, ut, etc.,

    id. Att. 2, 18, 2; Hor. C. 2, 1, 226; Cic. Verr. 2, 4, 18.—
    C.
    Of time, up to the time, until, so long, usually with usque, and followed by dum, donec:

    usque eo premere capita, dum illae captum amitterent,

    Cic. N. D. 2, 49, 124; Liv. 23, 19, 14; Tac. A. 4, 18:

    eo usque flagitatus est, donec ad exitium dederetur,

    id. ib. 1, 32; Quint. 11, 3, 53:

    eo usque vivere, donec, etc.,

    Liv. 40, 8; cf. Col. 4, 24, 20; 4, 30, 4.—Rarely by quamdiu:

    eo usque, quamdiu ad fines barbaricos veniretur,

    Lampr. Alex. Sev. 45.

    Lewis & Short latin dictionary > eo

  • 3 horto

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > horto

  • 4 hortor

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > hortor

  • 5 ulciscor

    ulciscor, ultus, 3, v. inch. dep. [etym. dub.].
    I.
    To avenge one's self on, take vengeance on, or punish for wrong done (very freq. and class.; cf.: vindico, punio, persequor).
    A.
    With a personal object:

    ego pol illum ulciscar hodie Thessalum veneficum, Qui, etc.,

    Plaut. Am. 4, 5, 9:

    ego illum fame, ego illum Siti, maledictis, malefactis, amatorem Ulciscar,

    id. Cas. 2, 1, 10:

    inimicos,

    id. Trin. 3, 1, 18:

    aliquem pro scelere,

    Caes. B. G. 1, 14:

    ulciscendi Romanos pro iis, quas acceperant, injuriis occasio,

    id. ib. 5, 38:

    odi hominem et odero: utinam ulcisci possem! sed illum ulciscentur mores sui,

    Cic. Att. 9, 12, 2:

    numquam illum res publica suo jure esset ulta,

    id. Mil. 33, 88:

    quos ego non tam ulcisci studeo, quam sanare,

    id. Cat. 2, 8, 17:

    quos intellegis non, ut per te alium, sed ut per alium aliquem te ipsum ulciscantur, laborare,

    id. Div. in Caecil. 6, 22:

    victos acerbius,

    Sall. J. 42, 4:

    Alphesiboea suos ulta est pro conjuge fratres,

    Prop. 1, 15, 15 (19):

    ulta pellicem,

    Hor. Epod. 3, 13; 5, 63; cf.:

    inimici ulciscendi causā,

    Cic. Inv. 2, 5, 18:

    ejus casūs, quem ulciscitur,

    Quint. 6, 1, 18.— Absol.:

    has tris ulciscendi rationes Taurus scriptas reliquit,

    Gell. 7, 14, 5.—
    B.
    To take revenge for, to avenge, punish injustice, wrongs, etc.;

    with a non-personal object: quā in re Caesar non solum publicas sed etiam privatas injurias ultus est,

    Caes. B. G. 1, 12:

    statuerunt, istius injurias per vos ulcisci,

    Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9; id. Fam. 12, 1, 2:

    injurias rei publicae,

    id. Phil. 6, 1, 2:

    Etruscorum injurias bello,

    id. Rep. 2, 21, 38:

    cum alii ulcisci dolorem aliquem suum vellent,

    id. Sest. 20, 46:

    injuriam,

    id. Verr. 2, 1, 28, § 72:

    peccata peccatis et injurias injuriis,

    id. Inv. 2, 27, 81 al.; cf.:

    ultum ire injurias festinare,

    to proceed to revenge, to revenge, Sall. J. 68, 1:

    ultum ire scelera et injurias,

    Quint. 11, 1, 42:

    istius nefarium scelus,

    Cic. Verr. 2, 1, 27, § 68:

    patrui mortem,

    id. Rab. Perd. 5, 14:

    senis iracundiam,

    Ter. Phorm. 1, 4, 12:

    offensas tuas,

    Ov. Tr. 2, 134:

    barbaras Regum libidines,

    Hor. C. 4, 12, 8:

    illatum a Persis Graeciae bellum,

    Just. 2, 15, 13.—
    II.
    Transf., with the person to whom wrong has been done as the object, to take vengeance for, to avenge a person (much less freq. but class.):

    quos nobis poëtae tradiderunt patris ulciscendi causā supplicium de matre sumpsisse,

    Cic. Rosc. Am. 24, 66; Auct. Her. 1, 16, 26:

    caesos fratres,

    Ov. M. 12, 603:

    fratrem,

    id. ib. 8, 442:

    patrem justa per arma,

    id. F. 3, 710:

    numen utrumque,

    id. ib. 5, 574:

    cadentem patriam,

    Verg. A. 2, 576:

    quibus (armis) possis te ulcisci lacessitus,

    Cic. de Or. 1, 8, 32:

    se,

    id. Mil. 14, 38; id. Verr. 2, 4, 40, § 87; Plin. Ep. 8, 7, 2; Ov. M. 7, 397; id. P. 1, 8, 20:

    Hannibal se a transfugis ultus est,

    Front. Strat. 3, 16, 4.— Transf., of things:

    a ferro sanguis humanus se ulciscitur: contactum namque eo celerius subinde rubiginem trahit,

    Plin. 34, 14, 41, § 146.—With the two constructions combined:

    non hercle ego is sum, qui sum, ni hanc injuriam meque ultus pulcre fuero,

    Plaut. Men. 3, 2, 7.
    1.
    Act. collat. form ulcisco, ĕre: nisi patrem materno sanguine exanclando ulciscerem, Enn. ap. Non. 292, 16 (Trag. v. 184 Vahl.).—
    2.
    ulciscor, ci, in a passive signif.:

    quicquid sine sanguine civium ulcisci nequitur, jure factum sit,

    Sall. J. 31, 8: ob iras graviter ultas, graviter ultae, Liv 2, 17, 7; so,

    ultus,

    avenged, Val. Fl. 4, 753:

    ulta ossa patris,

    Ov. H. 8, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > ulciscor

  • 6 festino

    festīno, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cf. Gr. theinô; Lat. -fendo in defendo, offendo, -festus in manifestus, etc., and fustis, Corss. Ausspr. 2, 190; Curt. Gr. Etym. p. 255].
    I.
    Neutr., to hasten, make haste, hurry, be quick (class.; not in Caes.; syn.: propero, celero, maturo): aliud est properare, aliud festinare. Qui unum quid mature transigit, is properat: qui multa simul incipit neque perficit, is festinat, Cato ap. Gell. 16, 14, 2; id. ap. Paul. ex Fest. s. v. properare, p. 235 Müll.; ap. Non. 441, 22:

    propemodum quid illic festinet sentio,

    Plaut. Trin. 3, 1, 14:

    aput nos eccillam festinat cum sorore uxor tua,

    id. Stich. 4, 1, 30:

    quid festinas?

    Ter. Eun. 4, 3, 8; cf.:

    quamquam festinas, non est mora longa,

    Hor. C. 1, 28, 35; Sall. Fragm. ap. Don. Ter. Eun. 4, 3, 8:

    ibi,

    Plaut. Stich. 5, 3, 4:

    plura scripsissem, nisi tui festinarent,

    Cic. Fam. 12, 22, 4; cf. id. Att. 6, 2 fin.:

    solent nautae festinare quaestus sui causa,

    id. Fam. 16, 9, 4:

    esseda festinant, pilenta, petorrita, naves,

    Hor. Ep. 2, 1, 192:

    in provinciam festinare,

    Quint. 6, 3, 39:

    ad portas,

    Sall. J. 69, 2; cf.:

    ad singulare Antonii factum festinat oratio,

    Cic. Phil. 1, 1, 3:

    ad probationem,

    Quint. 4, 3, 8; cf. id. 4, 5, 10:

    quis te festinare jubet?

    Juv. 14, 212.—Prov.: festina lente (speude bradeôs), Suet. Aug. 25.
    II.
    Transf., as v. a., to make haste with a thing, to hasten, hurry, accelerate, do speedily.
    (α).
    With an object-clause (class.):

    ut migrare tanto opere festines,

    Cic. Fam. 7, 23 fin.:

    ne festinaret abire,

    Sall. J. 64, 4:

    ultum ire injurias,

    id. ib. 68, 1:

    finem imponere,

    Quint. 9, 4, 146:

    sequi,

    Curt. 6, 6, 25:

    componere lites,

    Hor. Ep. 1, 2, 12:

    quae laedunt oculum, festinas demere,

    id. ib. 1, 2, 38:

    terris advertere proram,

    Verg. G. 4, 117:

    aram congerere arboribus,

    id. A. 6, 177; cf.:

    callidus id modo festinabat, Bocchi pacem imminuere, ne, etc.,

    Sall. J. 81 fin.:

    universis prodesse festinet,

    Inscr. Orell. 775.—
    (β).
    With acc. (not in Cic.): festivum festinant diem, hasten to celebrate, Enn. ap. Serv. Verg. A. 9, 401 (Trag. v. 434 ed. Vahl.):

    ni id festinaret,

    Sall. J. 77, 1:

    ad bellum cuncta,

    id. ib. 73, 1: soleas festinate (sc. dare), id. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 12, 425:

    festinare fugam,

    Verg. A. 4, 575:

    vias,

    Stat. Th. 2, 478:

    poenas,

    Hor. Ep. 1, 2, 61:

    pyram,

    Sil. 8, 52:

    vestes,

    Stat. S. 2, 1, 128:

    caedes, patibula, ignes, cruces,

    Tac. A. 14, 33:

    mortem in se,

    to bring on speedily, id. ib. 4, 28:

    pyram,

    prepares in haste, Sil. 8, 52.—In pass.:

    quod animo cupienti nihil satis festinatur,

    Sall. J. 64 fin.:

    ea cuncta per idoneos ministros festinabantur,

    Tac. H. 2, 82:

    cum belli civilis praemia festinarentur,

    id. ib. 3, 37:

    nec virgines festinantur,

    are not married early, id. G. 20:

    adoptio festinatur,

    id. A. 12, 25; 6, 50; id. H. 3, 37.—In part. perf., hastened, accelerated:

    festinata maturitas,

    Quint. 6 praef. § 10;

    iter,

    Ov. P. 4, 5, 8:

    missio,

    Tac. A. 1, 52:

    casus,

    id. ib. 6, 44:

    nuptiae,

    Suet. Aug. 69:

    honores,

    i. e. obtained before the proper time, Luc. 8, 24; Plin. Pan. 69, 5:

    festinatis annis raptus,

    by an early death, Mart. 7, 40, 7; cf.:

    festinatis lictorum manibus in carcerem raptus,

    Tac. A. 6, 40:

    mors domini gladiis tam festinata,

    prematurely inflicted, Juv. 4, 96.—
    * (γ).
    With se, to make haste, Gell. 14, 2, 9.—Hence,
    1.
    festīnans, antis, P. a., hasty, in haste:

    ille properans, festinans, mandata vestra conficere cupiens,

    Cic. Phil. 9, 3, 6:

    haec festinans scripsi in itinere atque agmine,

    id. Att. 6, 4 fin. —Adv.: festīnanter, hastily, speedily, quickly (class.):

    improbe, turbide, festinanter, rapide omnia videtis esse suscepta, Cic. Scaur. § 37: nimium festinanter dictum,

    id. Fin. 5, 26, 77.— Comp.:

    compositius cuncta quam festinantius agerent,

    Tac. A. 15, 3:

    factum quid,

    Gell. 10, 11, 8:

    publicatum,

    Suet. Aug. 29:

    germinant,

    Plin. 17, 11, 15, § 78.— Sup.:

    festinantissime,

    Aug. Ep. 250.—
    2.
    festīnāto, adv., hastily, hurriedly (post-Aug.):

    quam nihil praeparato, nihil festinato fecisse videtur Milo,

    Quint. 4, 2, 58; Suet. Claud. 16; Vulg. Gen. 44, 11 al.

    Lewis & Short latin dictionary > festino

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»