-
1 nuo [*]
*nuo, ere (verwandt mit νεύω), sich neigen, bes. mit dem Haupte usw., nicken, winken, Stammwort zu numen, nutus, nuto, ab-nuo, ad-nuo u.a.
-
2 nuo
-
3 *nuo
*nuo, ere (verwandt mit νεύω), sich neigen, bes. mit dem Haupte usw., nicken, winken, Stammwort zu numen, nutus, nuto, ab-nuo, ad-nuo u.a. -
4 nuo
*., —, —, ere [одного корня с numen ]кивать, делать знак (тк. в приставочных глаголах: abnuo, adnuo и т. д.) -
5 nuo
-
6 ab-nuō
ab-nuō nuī, nuitūrus, ere, to refuse by a sign, deny, refuse, reject, decline: plebs abnuit dilectum, L.: regi pacem, S.: nihil studio meo: imperium, refuse obedience to, L.: omen, not to accept, V.: linguam Romanam, disdain, Ta.: nec abnuerant melioribus parere, L.: abnuit Ampycides, denied (the story), O.: non recuso, non abnuo.—Praegn., to refuse a request; hence, to forbid: bello Italiam concurrere Teucris, V.: illi de ullo negotio, to deny him anything, S.—Fig., not to admit of, to be unfavorable to: quod spes abnuit, Tb.: quando impetūs et subita belli locus abnueret, Ta. -
7 ad-nuō (ann-)
ad-nuō (ann-) uī (adnuērunt, trisyl., H.), —, ere, to nod to, make a sign: sibi: adnuentibus ac vocantibus suis, L.—To signal, hint: an destringeret gladium, i. e. to ask by a sign, Ta.: ut considerem, Cu.—To give assent, signify approval, promise, grant: hoc ratum... Adnuit, et, etc., confirmed by a nod, V.: cum semel adnuisset, had promised, N.: id toto capite: quos iste adnuerat, pointed out: coeptis, favor, V.: adnuite nutum Campanis, grant your approval, L.: ni pater adnuisset Rebus Aenaeae potiore ductos Alite muros, H.: ubi primum vellere signa Adnuerint superi, V. -
8 re-nuō
re-nuō uī, —, ere, to nod backwards, shake the head, deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse: renuit Sabellus, H.: renuente deo, against the will of the god, O.: hoc oculo renuente negare, with an incredulous eye, O.: renuentes huic crimini, denying this charge: renuis tu quod iubet alter, H.: convivium, decline: impetūs, check, Ta. -
9 numen
numĕn, ĭnis, n. [nuo] - cf. gr. νεύω (= nuo). [st1]1 [-] signe de tête, mouvement de tête (manifestant la volonté). - quatientes numine cristas, Lucr.: secouant leurs aigrettes par le mouvement de la tête. [st1]2 [-] volonté, injonction. - numen mentis, Lucr. 3, 144: la volonté de l'esprit. - Cic. Quir. 18; Phil. 3, 32. [st1]3 [-] volonté divine, puissance agissante de la divinité. - Cic. Div. 1, 120; Verr. 4, 107, etc. [st1]4 [-] la divinité, la puissance divine; un dieu, une déesse, une divinité. - numina sancta Palladis precari, Virg. En. 3: invoquer les grrandes divinités. - simulacra numinum, Tac. An. 1: les statues des divinités. - per illos manes, numina mei doloris, Quint. 6 prooem. § 10: au nom de ces mânes, divinités qu'honore ma douleur. - au fig. numen historiae, Plin. Ep. 9, 27, 1: la puissance divine de l'histoire.* * *numĕn, ĭnis, n. [nuo] - cf. gr. νεύω (= nuo). [st1]1 [-] signe de tête, mouvement de tête (manifestant la volonté). - quatientes numine cristas, Lucr.: secouant leurs aigrettes par le mouvement de la tête. [st1]2 [-] volonté, injonction. - numen mentis, Lucr. 3, 144: la volonté de l'esprit. - Cic. Quir. 18; Phil. 3, 32. [st1]3 [-] volonté divine, puissance agissante de la divinité. - Cic. Div. 1, 120; Verr. 4, 107, etc. [st1]4 [-] la divinité, la puissance divine; un dieu, une déesse, une divinité. - numina sancta Palladis precari, Virg. En. 3: invoquer les grrandes divinités. - simulacra numinum, Tac. An. 1: les statues des divinités. - per illos manes, numina mei doloris, Quint. 6 prooem. § 10: au nom de ces mânes, divinités qu'honore ma douleur. - au fig. numen historiae, Plin. Ep. 9, 27, 1: la puissance divine de l'histoire.* * *Numen, numinis, pen. cor. neut. gen. Virgil. La volunté et puissance de Dieu.\Cultores numinis. Ouid. Adorateurs de Dieu.\Conscia numina veri. Virgil. Les dieux qui scavent bien si lon dit vray ou non.\Diuinum numen. Cic. La puissance divine.\Praesens et propitium alicui numen. Quintil. Favorizant.\Ibi praesens Dei numen maxime fuit. Liu. Dieu y a bien monstré sa puissance. Bud.\Numen. Virgil. Dieu. -
10 nuto
nūto, āvi, ātum, 1, v. freq. n. [nuo (of re-nuo, ab-nuo); Gr. neuô; cf. numen, nutus], to nod with the head.I.Lit.:B. II.neque illa ulli homini nutet, nictet, annuat,
Plaut. As. 4, 1, 39; id. Merc. 2, 3, 72:capite nutat,
id. Mil. 2, 2, 52: crebro capitis motu nutans. Suet. Calig. 38:nutans. Distorquens oculos,
Hor. S. 1, 9, 64.—In gen., to sway to and fro, to totter, shake, stagger.A.Lit.:B.nutant circumspectantibus galeae, et incerti trepidant,
Liv. 4, 37:ornus,
Verg. A. 2, 629; 9, 682:percutiens nutanti pectora mento,
Ov. M. 11, 620:nutans machinamentum,
Tac. H. 4, 30:nutantem vulnere civem,
Juv. 15, 156:rami pondere,
Ov. A. A. 2, 263:cristae,
Sil. 1, 501:turres,
Luc. 6, 136:plaustra,
Juv. 3, 256.—Trop.1.To waver in one's opinion or judgment; to doubt, hesitate:2.etiam Democritus nutare videtur in naturā Deorum,
Cic. N. D. 1, 43, 120:sic animus vario labefactus vulnere nutat,
Ov. M. 10, 375; cf. Stat. Th. 8, 614; 4, 197.—To falter in one's fidelity, to be faithless:3.ac primo Festūs nutabat, palam Vitellium, occultis nuntiis Vespasianum fovens,
Tac. H. 2, 98; Suet. Caes. 4.—To be ready to fall or give way; to totter, to waver, fail, be weak, falter:fortuna nutabit,
Liv. 21, 44:tanto discrimine urbs nutabat, ut, etc.,
Tac. H. 4, 52:nutantem aciem victor equitatus incursat,
id. ib. 3, 18;4, 49: rempublicam,
Suet. Vesp. 8; cf.:moenia nutantia Romae,
Sil. 10, 590:nutantem hostem praevenire,
Tac. H. 3, 40; cf. Flor. 3, 10, 4:mundi nutante ruinā,
Luc. 4, 493. -
11 abnuo
ab-nuo, nuī, nuitūrus, ere (ab u. *nuo), abwinken, durch Winke od. Gebärden, bes. mit Kopf od. Augen, ein Zeichen geben, daß man etwas nicht tun könne od. wolle (griech. ἀπονεύω, Ggstz. annuo, s. Nigid. b. Gell. 10, 4. § 4), manu abnuit quicquam opis in se esse, gab mit der Hand ein Zeichen, daß er nicht retten könne, Liv. 36, 34, 6. – Dah. a) übh. etwas von sich weisen, zurückweisen, von etw. nichts hören wollen, etw. ablehnen, nicht gutheißen, verweigern, (sich weigern), versagen, verschmähen, verneinen, verleugnen, ableugnen (Ggstz. annuo, concedo, probo, accipio, affirmo, fateor, polliceor), absol., non recuso, non abnuo, Cic.: abnuente Tigrane, gegen den Willen des T., Sall.: m. de u. Abl., neque illi senatus de ullo negotio abnuere, Sall.: m. Acc., intellegas, quid quisque concedat, quid abnuat, Cic.: pacem (Ggstz. accipere pacem), Liv.: regi pacem (Ggstz. polliceri), Sall.: imperium auspiciumque, den Gehorsam verweigern, Liv.: omen, Verg.: linguam Romanam, Tac.: saevitiam caeli, nicht ertragen wollen, Tac.: m. Infinit. od. Acc. u. Infinit. (gew. non od. haud abnuo u. dgl.), nec abnuebant melioribus parēre, Liv.: nemo tam audax unquam fuit, quin abnueret a se commissum esse facinus, Cic. de legg. 1, 40: Scipione abnuente privatim sibi ullum cum Poeno odium, Liv.: nec abnuitur ita fuisse, Liv.: non abn. m. folg. quin u. Konjunktiv, Tac. ann. 13, 14. – von Lebl., nicht zusagen, hinderlich sein, ungünstig sein, spes abnuit, Tibull.: nihil abnueret duritia, Plin.: quando locus abnueret, Tac. – b) v. Soldaten, sich weigern weiter zu kämpfen, den Gehorsam verweigern (s. Deder. Dict. 3, 13), Sall., Liv. u.a. – c) m. Dat. = einer Sache entsagen, abhold sein (s. Hildebr. Apul. met. 6, 6. p. 411), Thebanis conatibus, Apul.: terrenis remediis, Apul. – / arch. abnuont = abnuunt, Plaut. capt. 481 u. truc. prol. 6. – Part. Fut. Akt. abnuitūrus bei Sall. hist. fr. 1, 32 (37).
-
12 annuo
an-nuo (ad-nuo), uī, ere, zunicken, I) im allg.: ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat, auch nicke, winke, blinzle sie keinem Manne zu, Plaut. asin. 784: simul atque ille sibi annuisset, auf den ersten Wink, Cic.: annuentibus et vocantibus suis evadit, Liv. – II) prägn.: A) zunickend seine Beistimmung geben, -beistimmen, genehmigen, bejahen, bestätigen (Ggstz. abnuo), absol., seine Beistimmung geben, Gewährung versprechen, Komik., Cic. u.a.: m. Acc. pronom., id toto capite, Cic.: quod cum uterque nostrum annuisset, Cic. fr.: in tenendo, quod semel annuisset, tanta erat cura, ut etc., Nep.: hoc enim significasse et annuisse mihi visus est, hat er wohl mir durch sein bejahendes Zunicken andeuten wollen, Cic.: od. m. Acc. eines adjekt. Neutr., omnia omnibus, vor Alter mit dem Kopfe wackelnd zunicken, Catull.: falsa, Tac.: m. Dat. der Pers., petenti, oranti, Verg.: alci facili ore, Prop.: m. Dat. der Sache, annuite legibus impositis, Sall. fr.: quibus (praemiis) etiam rex ipse annuerat, Liv.: annue coeptis, sei gnädig, gewogen unserem Beginnen, Verg.: ut promissis Deus annuat, Plin.: m. Acc. u. Infin., adnuit sese mecum decernere ferro, Enn.: ego venturum adnuo, Plaut.: cum annuisset se venturum, Liv.: mit Infin., ubi primum vellere signa annuerint superi, Verg. Aen. 11, 20. – B) alci alqd, jmdm. etw. zugestehen, zusagen, ver willigen, versprechen, bestimmen, caeli arcem, Verg.: deditionem, Curt.: sin nostrum annuerit nobis Victoria Martem (ein für uns günstiges Gefecht, einen glücklichen Ausgang des Gefechts), Verg.: annuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, lasset uns angedeihen eure Beistimmung, Liv. – C) alqm, durch Nicken jmd. bezeichnen, quos iste annuerat, Cic. II. Verr. 1, 158. – D) zunicken = zunickend zu verstehen geben, Flavo assistenti annuentique, an inter ipsam cognitionem destringeret gladium caedemque patraret, renuit, Tac. ann. 15, 58: quotiescumque ad te veni, donec, ut considerem, annueres, restiti, Curt. 5, 2 (9), 22. – /Arch. Form adnuont, Plaut. truc. prol. 4. – Perf. adnūit gemessen, Enn. ann. 136. – Supin. annutum bei Prisc. 7, 12.
-
13 abnuo
ab-nuo, nuī, nuitūrus, ere (ab u. *nuo), abwinken, durch Winke od. Gebärden, bes. mit Kopf od. Augen, ein Zeichen geben, daß man etwas nicht tun könne od. wolle (griech. ἀπονεύω, Ggstz. annuo, s. Nigid. b. Gell. 10, 4. § 4), manu abnuit quicquam opis in se esse, gab mit der Hand ein Zeichen, daß er nicht retten könne, Liv. 36, 34, 6. – Dah. a) übh. etwas von sich weisen, zurückweisen, von etw. nichts hören wollen, etw. ablehnen, nicht gutheißen, verweigern, (sich weigern), versagen, verschmähen, verneinen, verleugnen, ableugnen (Ggstz. annuo, concedo, probo, accipio, affirmo, fateor, polliceor), absol., non recuso, non abnuo, Cic.: abnuente Tigrane, gegen den Willen des T., Sall.: m. de u. Abl., neque illi senatus de ullo negotio abnuere, Sall.: m. Acc., intellegas, quid quisque concedat, quid abnuat, Cic.: pacem (Ggstz. accipere pacem), Liv.: regi pacem (Ggstz. polliceri), Sall.: imperium auspiciumque, den Gehorsam verweigern, Liv.: omen, Verg.: linguam Romanam, Tac.: saevitiam caeli, nicht ertragen wollen, Tac.: m. Infinit. od. Acc. u. Infinit. (gew. non od. haud abnuo u. dgl.), nec abnuebant melioribus parēre, Liv.: nemo tam audax unquam fuit, quin abnueret a se commissum esse facinus, Cic. de legg. 1, 40: Scipione abnuente privatim sibi ullum cum Poeno odium, Liv.: nec abnuitur ita fuisse, Liv.:————non abn. m. folg. quin u. Konjunktiv, Tac. ann. 13, 14. – von Lebl., nicht zusagen, hinderlich sein, ungünstig sein, spes abnuit, Tibull.: nihil abnueret duritia, Plin.: quando locus abnueret, Tac. – b) v. Soldaten, sich weigern weiter zu kämpfen, den Gehorsam verweigern (s. Deder. Dict. 3, 13), Sall., Liv. u.a. – c) m. Dat. = einer Sache entsagen, abhold sein (s. Hildebr. Apul. met. 6, 6. p. 411), Thebanis conatibus, Apul.: terrenis remediis, Apul. – ⇒ arch. abnuont = abnuunt, Plaut. capt. 481 u. truc. prol. 6. – Part. Fut. Akt. abnuitūrus bei Sall. hist. fr. 1, 32 (37). -
14 annuo
an-nuo (ad-nuo), uī, ere, zunicken, I) im allg.: ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat, auch nicke, winke, blinzle sie keinem Manne zu, Plaut. asin. 784: simul atque ille sibi annuisset, auf den ersten Wink, Cic.: annuentibus et vocantibus suis evadit, Liv. – II) prägn.: A) zunickend seine Beistimmung geben, - beistimmen, genehmigen, bejahen, bestätigen (Ggstz. abnuo), absol., seine Beistimmung geben, Gewährung versprechen, Komik., Cic. u.a.: m. Acc. pronom., id toto capite, Cic.: quod cum uterque nostrum annuisset, Cic. fr.: in tenendo, quod semel annuisset, tanta erat cura, ut etc., Nep.: hoc enim significasse et annuisse mihi visus est, hat er wohl mir durch sein bejahendes Zunicken andeuten wollen, Cic.: od. m. Acc. eines adjekt. Neutr., omnia omnibus, vor Alter mit dem Kopfe wackelnd zunicken, Catull.: falsa, Tac.: m. Dat. der Pers., petenti, oranti, Verg.: alci facili ore, Prop.: m. Dat. der Sache, annuite legibus impositis, Sall. fr.: quibus (praemiis) etiam rex ipse annuerat, Liv.: annue coeptis, sei gnädig, gewogen unserem Beginnen, Verg.: ut promissis Deus annuat, Plin.: m. Acc. u. Infin., adnuit sese mecum decernere ferro, Enn.: ego venturum adnuo, Plaut.: cum annuisset se venturum, Liv.: mit Infin., ubi primum vellere signa annuerint superi, Verg. Aen. 11, 20. – B) alci alqd, jmdm. etw. zugestehen, zusagen, ver-————willigen, versprechen, bestimmen, caeli arcem, Verg.: deditionem, Curt.: sin nostrum annuerit nobis Victoria Martem (ein für uns günstiges Gefecht, einen glücklichen Ausgang des Gefechts), Verg.: annuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, lasset uns angedeihen eure Beistimmung, Liv. – C) alqm, durch Nicken jmd. bezeichnen, quos iste annuerat, Cic. II. Verr. 1, 158. – D) zunicken = zunickend zu verstehen geben, Flavo assistenti annuentique, an inter ipsam cognitionem destringeret gladium caedemque patraret, renuit, Tac. ann. 15, 58: quotiescumque ad te veni, donec, ut considerem, annueres, restiti, Curt. 5, 2 (9), 22. – ⇒Arch. Form adnuont, Plaut. truc. prol. 4. – Perf. adnūit gemessen, Enn. ann. 136. – Supin. annutum bei Prisc. 7, 12. -
15 adnuo
an-nŭo (better adn-), ŭi (ūvi, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.), ūtum, 3, v. n. [-nuo, whence nutum; Gr. neuô; cf. abnuo], to nod to, to nod.I.In gen.:II.ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat,
Plaut. As. 4, 1, 39:adnuerunt sociis,
Vulg. Luc. 5, 7:simul ac adnuisset,
at the first nod, Cic. Quint. 5:adnuentibus ac vocantibus suis evadit,
Liv. 1, 12:adnuit, et totum nutu tremefecit Olympum,
Verg. A. 9, 106; to ask by a wink or nod (opp. renuo), Tac. A. 15, 58.—Esp.A.To give assent or approval by nodding, to nod assent to, to approve, favor, allow, grant. promise to do (constr. with dat. of person, or with acc. of thing and dat. of person; opp. abnuo, to dissent, refuse):B.daturine estis an non? adnuunt,
Plaut. Truc. prol. 4: adnuo Terram intuens modeste, * Ter. Eun. 3, 5, 32:id quoque toto capite adnuit,
Cic. de Or. 2, 70, 285; id. Phil. 13, 3:non adversata petenti Adnuit,
Verg. A. 4, 128:audacibus adnue coeptis,
be favorable to, smile on our undertakings, id. G. 1, 40; id. A. 9, 625; Plin. Ep. 1, 22 fin.:amicitiis adnuere,
Vulg. 2 Macc. 14, 20:Adnuit precibus Lysiae,
ib. ib. 11, 15:Omnia omnibus adnuit,
Cat. 61, 159.—With acc. of thing:quod cum rex adnuisset,
Vulg. 2 Macc. 4, 10.—With acc. and inf.: adnuvit sese mecum decernere ferro, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.:ego autem venturum adnuo,
Plaut. Bacch. 2, 2, 9; Liv. 28, 17; Verg. A. 11, 20.—Adnuere alicui aliquid; poet., to promise or grant something to one:C. (α).caeli quibus adnuis arcem,
Verg. A. 1, 250:sin nostrum adnuerit nobis Victoria Martem,
shall grant us a successful engagement, id. ib. 12, 187:ni divūm pater adnuisset rebus Aeneae potiore ductos alite muros,
Hor. C. 4, 6, 22: adnuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, give your assent, etc., Liv. 7, 30.—By a nod:(β).quos iste adnuerat,
Cic. Verr. 2, 1, 61.—By a wink:(γ).quae adnuit oculo,
Vulg. Prov. 10, 10; so absol.:adnuunt oculis,
they make signs with their eyes, ib. Psa. 34, 19; ib. Prov. 6, 13; ib. Eccli. 27, 25.—By the hand:adnuens eis manu, ut tacerent,
Vulg. Act. 12, 17:adnuit manu ad plebem,
ib. ib. 21, 40. —Hence, in gen., to indicate, declare:falsa adnuere,
Tac. A. 14, 60. -
16 annuo
an-nŭo (better adn-), ŭi (ūvi, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.), ūtum, 3, v. n. [-nuo, whence nutum; Gr. neuô; cf. abnuo], to nod to, to nod.I.In gen.:II.ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat,
Plaut. As. 4, 1, 39:adnuerunt sociis,
Vulg. Luc. 5, 7:simul ac adnuisset,
at the first nod, Cic. Quint. 5:adnuentibus ac vocantibus suis evadit,
Liv. 1, 12:adnuit, et totum nutu tremefecit Olympum,
Verg. A. 9, 106; to ask by a wink or nod (opp. renuo), Tac. A. 15, 58.—Esp.A.To give assent or approval by nodding, to nod assent to, to approve, favor, allow, grant. promise to do (constr. with dat. of person, or with acc. of thing and dat. of person; opp. abnuo, to dissent, refuse):B.daturine estis an non? adnuunt,
Plaut. Truc. prol. 4: adnuo Terram intuens modeste, * Ter. Eun. 3, 5, 32:id quoque toto capite adnuit,
Cic. de Or. 2, 70, 285; id. Phil. 13, 3:non adversata petenti Adnuit,
Verg. A. 4, 128:audacibus adnue coeptis,
be favorable to, smile on our undertakings, id. G. 1, 40; id. A. 9, 625; Plin. Ep. 1, 22 fin.:amicitiis adnuere,
Vulg. 2 Macc. 14, 20:Adnuit precibus Lysiae,
ib. ib. 11, 15:Omnia omnibus adnuit,
Cat. 61, 159.—With acc. of thing:quod cum rex adnuisset,
Vulg. 2 Macc. 4, 10.—With acc. and inf.: adnuvit sese mecum decernere ferro, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.:ego autem venturum adnuo,
Plaut. Bacch. 2, 2, 9; Liv. 28, 17; Verg. A. 11, 20.—Adnuere alicui aliquid; poet., to promise or grant something to one:C. (α).caeli quibus adnuis arcem,
Verg. A. 1, 250:sin nostrum adnuerit nobis Victoria Martem,
shall grant us a successful engagement, id. ib. 12, 187:ni divūm pater adnuisset rebus Aeneae potiore ductos alite muros,
Hor. C. 4, 6, 22: adnuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, give your assent, etc., Liv. 7, 30.—By a nod:(β).quos iste adnuerat,
Cic. Verr. 2, 1, 61.—By a wink:(γ).quae adnuit oculo,
Vulg. Prov. 10, 10; so absol.:adnuunt oculis,
they make signs with their eyes, ib. Psa. 34, 19; ib. Prov. 6, 13; ib. Eccli. 27, 25.—By the hand:adnuens eis manu, ut tacerent,
Vulg. Act. 12, 17:adnuit manu ad plebem,
ib. ib. 21, 40. —Hence, in gen., to indicate, declare:falsa adnuere,
Tac. A. 14, 60. -
17 numen
nūmen, ĭnis, n. [for nuimen, root nu-; Gr. neuô, nod; Lat. nuo in re-nuo, etc], prop., a nodding with the head, a nod: numen quasi nutus dei ac potestas dicitur, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.—Hence, trop., a nod, i. e. command, will.* I.In gen.:II.ad numen mentis momenque moveri,
Lucr. 3, 144 (but id. 2, 632, and 4, 179, the correct reading is momine, v. Lachm.).—In partic., the divine will, the will or power of the gods, divine sway (the class. signif. of the word):B.numen dicunt esse imperium, dictum ab nutu: numina sunt, quojus imperium maximum esse videatur,
Varr. L. L. 7, § 85 Müll.:deo, cujus numini parent omnia,
Cic. Div. 1, 53, 120:multa saepe prodigia vim ejus (Cereris) numenque declarant,
id. Verr. 2, 4, 49, § 107:di inmortales suo numine atque auxilio sua templa atque urbis tecta defendunt,
id. Cat. 2, 13, 29:numen interdictumque deorum immortalium,
id. Pis. 21, 48: nox et Diana, Nunc, nunc adeste, nunc in hostiles domos Iram atque numen vertite, Hor. Epod. [p. 1225] 5, 54.—To Fortune:nullum numen abest, si sit prudentia,
Juv. 10, 365.—Hence, transf., of the will, might, authority of powerful persons:flectere tenta Caesareum numen, numine, Bacche, tuo,
Ov. Tr. 5, 3, 45; cf. id. P. 4, 13, 24:annuite, Patres Conscripti, nutum numenque vestrum invictum Campanis,
Liv. 7, 30; cf.:quanta potestas, quanta majestas, quantum denique numen, sit historiae,
Plin. Ep. 9, 27, 1.—Godhead, divinity, deity, divine majesty, etc.:numina Palladis,
Verg. A. 3, 543:per Dianae numina,
Hor. Epod. 17, 3:venerantur numina nymphae, Mygdonidesque nurus,
Ov. M. 6, 44:audis... positas ut glaciet nives Puro numine Juppiter,
Hor. C. 3, 10, 8.—Concr., a divinity, deity, a god, goddess:caeleste numen,
Liv. 1, 21, 1; Val. Max. 2, 4, 4; 5, 1, 3; Amm. 19, 1, 4:summum,
Sen. Q. N. 7, 30, 4; Amm. 15, 8, 9; 17, 7, 3 al.:templa et effigies numinum,
Tac. A. 1, 10; 1, 73; 3, 71; 15, 45; Suet. Calig. 22:nos magna precati Numina,
Verg. A. 3, 634:si quem Numina laeva sinunt,
id. G. 4, 7:promissaque numine firmat,
i. e. by calling a god to witness, by an oath, Ov. M. 10, 430:vadimus immixti haud numine nostro,
the divinity not with us, Verg. A. 2, 396, cf. sqq.:hospes numinis Idaei,
Juv. 3, 138:in contumeliam numinum,
Plin. Pan. 11:Titus numinibus aequatus est,
id. ib. 35:numinis loco habere,
Tac. G. 8:numina quibus sacrificabat,
Val. Max. 5, 10, ext. 2:ea numina, i. e. Apollo and Diana,
Tac. A. 3, 61; Plin. 4, 7, 12, § 25; 18, 13, 35, § 132.—Of the manes of a beloved person:juro per illos manes, numina mei doloris,
Quint. 6 prooem. § 10 Spald. -
18 renuo
rĕ-nŭo, ŭi, ĕre, v. n. and a. [nuo, whence nutum; abnuo], to nod back the head, to deny by a motion of the head; to deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse, = recusare (rare before the Aug. per.; syn.: abnuo, abnego).I.Neutr.:II.renuit negitatque Sabellus,
Hor. Ep. 1, 16, 49:renuit Tiberius,
Tac. A. 1, 76:renuenti et gestu in aliud tempus differenti (Caesari),
Suet. Caes. 82:renuente deo,
against the will of the god, Ov. M. 8, 325; Tib. 1, 5, 20; Mart. 2, 14, 14; cf.:fato renuente,
Sil. 10, 49:credere me tamen hoc oculo renuente negavi,
with an incredulous eye, Ov. H. 17, 89.—With dat.:dixerunt hic modo nobiscum ad haec subsellia: quibus superciliis renuentes huic decem millium crimini!
they deny this charge, Cic. Rab. Post. 13, 36:idem Subrio Flavio annuenti an destringeret gladium renuit infregitque impetus,
checked, Tac. A. 15, 58 fin.:vocavi et renuistis,
Vulg. Prov. 1, 24.—Act.:renuis tu quod jubet alter,
Hor. Ep. 2, 2, 63:convivium,
to decline, Cic. Cael. 11, 27: nec laudem Danai tanto renuere labori, refused, Sabin. 1, 27:plaga renuit curari,
Vulg. Jer. 15, 18. -
19 innuo
in-nuo, nuī, —, ere1) давать (делать) знак, кивать (alicui Ter; alicui digito PJ)2) отмечать ( aliquid signis Vtr) -
20 numen
nūmen, inis n. [ nuo ]1) кивок, знак согласия (n. interdictumque deorum C)2) мановение, воля, повеление (n. dominae O; numĭni alicujus parēre C)suum nutum numenque annuĕre L — дать своё согласие, изъявить свою волюnumine vestro V с — вашего согласия3) воля или могущество богов ( nihil sine numine dei geritur Nep)4) божество, бог ( simulacra numinum PJ)numina vagantia Ap — блуждающие божества, т. е. планеты5) изображение или статуя бога ( numina divum V)7) знак божественного могущества (magnum et memorabile n. V)8) духи дорогих покойников, маны O, Q etc.9) преим. pl. изречение оракула V
- 1
- 2
См. также в других словарях:
nuo anksto — nuo añksto adv., nū anksto 1. nuo ankstaus ryto: An žemės te mes dirbom nuo añksto iki vėlo ir poilsio neturėjom Brž. Užsimanė eit nū̃ anksto medžiot BM265. 2. iš anksto: Nu anksto linksminos iš garbės Sz … Dictionary of the Lithuanian Language
nuo lengvėlio — nuo lengvė̃lio adv. žr. nuo lengvo: Tuomet vienas įsidrąsinęs ir, pasiėmęs kūjį, nuo lengvėlio įėjo į kambarį MPs … Dictionary of the Lithuanian Language
nuo — nuõ prl. Katė̃ nušóko nuo palángės … Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas
nuo mažens — nuo mažeñs prv. Tėvai̇̃ nuo mažeñs krei̇̃pė manè į dárbą … Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas
nuo šiol — nuo šiõl prv. Nuo šiõl suvažiãvimai vỹks ne kàs treji̇̀, o kàs ketveri̇̀ mẽtai … Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas
nuo arto — adv. žr. iš arto: Iš tolo ir nuo arto keliauja brš … Dictionary of the Lithuanian Language
nuo stebėjimo linijos nukrypęs sprogimas — statusas T sritis Gynyba apibrėžtis Sviedinio sprogimas dėl klaidingai apskaičiuotų šaudymo nuostatų arba dėl sviedinių sklaidos nukrypęs į šoną nuo stebėjimo linijos. Šaudant iš uždarųjų ugnies pozicijų, tokie sprogimai kreipiami į stebėjimo… … Artilerijos terminų žodynas
nuo šiolei — nuo šiõlei prv … Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas
nuo smurtinio nusikaltimo nukentėjęs asmuo — statusas Aprobuotas sritis baudžiamoji teisė ir procesas apibrėžtis Lietuvos Respublikos, kitos Europos Sąjungos valstybės narės pilietis, kitas Lietuvos Respublikoje ar kitoje Europos Sąjungos valstybėje narėje teisėtai nuolat gyvenantis asmuo… … Lithuanian dictionary (lietuvių žodynas)
nuo vaikų apsaugota talpyklė — statusas Aprobuotas sritis farmacija apibrėžtis Talpyklė su tokiu uždoriu, kad jos neatidarytų vaikai. atitikmenys: angl. child proof container pranc. recipient avec dispositif de securite enfant šaltinis Sveikata | farmacija … Lithuanian dictionary (lietuvių žodynas)
nuo apdulkintojo priklausantis hibridas — statusas Aprobuotas sritis sėkla apibrėžtis Veislių mišinys, kai vienos veislės vyriškieji individai arba dvilyčių individų žiedų vyriškieji lytiniai organai yra sterilūs, todėl moteriškųjų arba dvilyčių individų žiedų moteriškieji lytiniai… … Lithuanian dictionary (lietuvių žodynas)