flagitii+principium+est+nudare+inter+cives+corpora

flāgĭtĭum, ii, n. [flagito; cf. Doed. Syn. 2, p. 143; Corss. Ausspr. 1, 398 sq.; orig., burning desire, heat of passion].

Lit., an eager or furious demand, importunity, urgency (post-Aug. and rare; cf.

flagitatio): Lentulus credebatur illa militiae flagitia primus aspernari,

Tac. A. 1, 27:

pro Plancina cum pudore et flagitio disseruit, matris preces obtendens,

id. ib. 3, 17.—

Transf.

Esp., a shameful or disgraceful act done in the heat of passion; a burning shame, disgraceful thing (class.;

syn.: scelus, nefas, facinus, maleficium, peccatum, delictum, crimen): quae (convivia) domesticis stupris flagitiisque flagrabunt,

Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; so,

flagrantissima (with adulteria),

Tac. A. 14, 51; cf.:

stupra et adulteria et omne tale flagitium,

Cic. de Sen. 12, 40; id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

domesticis vitiis atque flagitiis se inquinare,

id. Tusc. 1, 30, 72; cf.:

homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus,

id. Prov. Cons. 6, 14; and id. Rosc. Am. 9, 25:

tantum sceleris et tantum flagitii admittere,

id. Att. 10, 3:

quae libido ab oculis, quod facinus a manibus umquam tuis, quod flagitium a toto corpore abfuit? etc.,

id. Cat. 1, 6, 13; cf.:

Q. Curius, flagitiis atque facinoribus coopertus,

Sall. C. 23, 1;

so with facinora,

id. ib. 14, 2 Kritz. N. cr.:

nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere,

Liv. 39, 13, 10; 39, 16, 1:

tanta flagitia facere et dicere,

Cic. Tusc. 4, 34, 73:

in hoc flagitio versari ipsum videmus Jovem (corresp. to stuprum),

id. ib. 4, 33, 70:

in tot flagitia se ingurgitare,

id. Pis. 18, 42.—

In gen., any shameful or disgraceful act or thing (without the accessory idea of passion):

petere honorem pro flagitio more fit,

Plaut. Trin. 4, 3, 28:

flagitium fiet, nisi dos dabitur virgini,

id. ib. 3, 1, 11:

cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus: at cum bini, obscoenum est,

Cic. Fam. 9, 22, 3:

flagitium rei militaris admittere,

id. Clu. 46, 128: flagiti principium est, nudare inter cives corpora, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 33, 70 (Trag. v. 426 ed. Vahl.):

nonne id flagitium est, te aliis consilium dare, foris sapere, tibi non posse auxiliarier?

is it not a shame? Ter. Heaut. 5, 1, 49:

praeesse agro colendo flagitium putes,

Cic. Rosc. Am. 18, 50:

quantum flagitii commisisset (for which, shortly before: nihil turpius, quam, etc.),

id. Brut. 61, 219; cf.:

ita necesse fuit aut haec flagitia concipere animo aut susceptae philosophiae nomen amittere,

disgraceful assertions, absurdities, id. N. D. 1, 24, 66.—Comically: Co. Fores hae fecerunt magnum flagitium modo. Ad. Quid id est flagitii? Crepuerunt clare, Plaut. Poen. 3, 2, 32.— Leg. t. t.: perfectum flagitium, a completed crime (opp. imperfectum), Paul. Sent. 5, 4, 14.—

In vulg. lang., concr. like scelus, shame, disgrace, as a term of reproach, i. q. rascal, scoundrel:

flagitium illud hominis!

Plaut. Cas. 2, 1, 8; id. As. 2, 4, 67; id. Cas. 3, 2, 22; id. Men. 3, 2, 24; 5, 1, 9:

ipsa quae sis stabulum flagitii,

id. Truc. 2, 7, 31: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia, burning shame, i. e. outrageous villain, id. Rud. 3, 4, 28:

omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat,

Sall. C. 14, 1.—

(Causa pro effectu.) Shame, disgrace (rare but class.):

id erat meum factum flagiti plenum et dedecoris,

Cic. Att. 16, 7, 4; cf.:

magnum dedecus et flagitium,

id. Off. 3, 22, 86: qui non gloria movemini neque flagitio, Sall. Or. Licin. fin. (p. 236 ed. Gerl.):

beatus qui pejus leto flagitium timet,

Hor. C. 4, 9, 50:

flagitio additis damnum,

id. ib. 3, 5, 26:

quia illa forma matrem familias flagitium sit si sequatur,

Plaut. Merc. 2, 3, 71:

facere damni mavolo, Quam obprobramentum aut flagitium muliebre inferri domo,

id. ib. 2, 3, 85; id. Ep. 3, 4, 79:

flagitium imperio demere,

Liv. 25, 15, 19:

consul moveri flagitio timoris fatendi,

id. 42, 60, 4.