Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

disjungo

  • 1 disjungo

    disjungere, disjunxi, disjunctus V
    unyoke; disunite, sever, divide, separate, part, estrange; put assunder (Ecc)

    Latin-English dictionary > disjungo

  • 2 disjungo

    dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Esp., to unyoke draught cattle:

    asinum, bovem ab opere,

    Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

    bovem opere,

    Col. 6, 15, 2;

    and simply bovem,

    id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—
    B.
    To wean sucklings:

    agnos a mamma,

    Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—
    C.
    In gen., to divide, separate, part, remove.
    (α).
    With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

    intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

    Sall. J. 92, 5 et saep.—
    (β).
    With ab:

    nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

    Cic. Verr. 2, 4, 53:

    qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

    Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—
    (γ).
    With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—
    * (δ).
    With inter se, Lucr. 3, 803.—
    II.
    Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).
    (α).
    With acc. only (very rarely):

    sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

    Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—
    (β).
    With ab:

    ea res disiunxit illum ab illa,

    Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

    eos a colonis,

    Cic. Sull. 21:

    populum a senatu,

    id. Lael. 12, 41:

    Pompeium a Caesaris amicitia,

    id. Phil. 2, 9 fin.:

    me ab orationibus,

    id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

    nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

    id. Tusc. 1, 31:

    pastionem a cultura,

    Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

    honesta a commodis (opp. commiscere),

    Cic. N. D. 1, 7, 16:

    artem a scientia,

    Quint. 2, 15, 2:

    veterem amicitiam sibi ab Romanis,

    Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.
    A.
    Lit.:

    Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

    Cic. Pis. 37, 91; cf.:

    in locis disjunctissimis maximeque diversis,

    id. de Imp. Pomp. 4.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., apart, different, remote.
    (α).
    With ab:

    vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

    Cic. Rosc. Am. 14, 39:

    homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

    id. Sest. 67, 141:

    mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

    id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

    nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

    id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—
    (β).
    Absol.:

    neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

    id. de Or. 3, 15, 57:

    ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

    id. Fin. 2, 14, 45.—
    2.
    Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

    conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

    of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

    Tac. Or. 18.—
    3.
    In dialectics, opposed:

    disjuncta conjungere,

    Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.
    a.
    disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

    non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

    Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —
    b.
    disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

    Lewis & Short latin dictionary > disjungo

  • 3 Dis

    1.
    dīs, dītis, adj., rich, v. dives.
    2.
    Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;

    without pater,

    Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:

    pallida Ditis aqua,

    Tib. 3, 1, 28:

    Ditis ignava aqua,

    id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:

    domina Ditis = Proserpina,

    Verg. A. 6, 397.
    3.
    dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.

    dirrumpo,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—
    II.
    Meaning.
    A.
    Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—
    B.
    Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —
    C.
    In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—
    D.
    Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno.

    Lewis & Short latin dictionary > Dis

  • 4 dis

    1.
    dīs, dītis, adj., rich, v. dives.
    2.
    Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;

    without pater,

    Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:

    pallida Ditis aqua,

    Tib. 3, 1, 28:

    Ditis ignava aqua,

    id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:

    domina Ditis = Proserpina,

    Verg. A. 6, 397.
    3.
    dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.

    dirrumpo,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—
    II.
    Meaning.
    A.
    Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—
    B.
    Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —
    C.
    In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—
    D.
    Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno.

    Lewis & Short latin dictionary > dis

  • 5 disjuncte

    disjunctē, adv., separately, distinctly, etc., v. disjungo, P. a. fin. a.

    Lewis & Short latin dictionary > disjuncte

  • 6 disjunctim

    disjunctim, adv., separately, etc., v. disjungo, P. a. fin. b.

    Lewis & Short latin dictionary > disjunctim

  • 7 disjunctio

    disjunctĭo or dījunctio, ōnis, f. [disjungo], a separation (a Ciceron. word).
    I.
    In gen.:

    in tanta disjunctione meorum, tanta acerbitate,

    Cic. Sest. 21, 47; cf.

    (amicorum), with alienatio,

    id. Lael. 21:

    animorum disjunctio dissensionem facit,

    i. e. the diversity, difference, id. Agr. 2, 6, 14; cf.

    sententiae,

    id. Prov. Cons. 17, 40.—
    II.
    In partic.
    A.
    In philos. lang., an opposition of two propositions disjunctively connected in a syllogism, Cic. N. D. 1, 25, 70; id. Top. 14, 56; id. Ac. 2, 30, 97; id. Fat. 16, 37; cf. disjunctus.—
    B.
    In rhet., a fig. of speech.
    1.
    Corresp. to the Gr. diezeugmenon, Cic. de Or. 3, 54, 207 (quoted in Quint. 9, 1, 35); Auct. Her. 4, 27; Gell. 2, 7 fin.
    2.
    Corresp. to the Gr. sunônumia, i. e. the use of different words or phrases having the same import, Quint. 9, 3, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > disjunctio

  • 8 disjunctus

    disjunctus, a, um, Part. and P. a., from disjungo.

    Lewis & Short latin dictionary > disjunctus

  • 9 sejungo

    sē-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to disunite, disjoin (cf.: abjungo and disjungo); to part, sever, separate, divide (class.; syn.: sepono, secerno, removeo).
    I.
    Lit.:

    sejungi seque gregari,

    Lucr. 1, 452; cf.:

    sejunge te aliquando ab iis, cum quibus te non tuum judicium, sed temporum vincla conjunxerunt,

    Cic. Fam. 10, 6, 2:

    Alpes quae Italiam a Galliā sejungunt,

    Nep. Hann. 3, 4:

    sejuncta sint omnia a principiis,

    Lucr. 2, 861; cf. id. 1, 432 (with secretum):

    aliquem ex fortissimorum civium numero,

    Cic. Vatin. 10, 26.—With abl.:

    sejungere matrem Jam gelidis nequeo bustis,

    Stat. S. 5, 3, 241 (cf. infra, II., and v. segrego, II. B.). —With simple acc.:

    quae (intervalla) non animalia solum Corpora sejungunt, sed terras ac mare totum Secernunt,

    Lucr. 2, 728; cf.

    mid.: discedere ac sejungi promunturia, quae antea juncta fuerant, arbitrere,

    to part, separate, Just. 4, 1, 18.—
    II.
    Trop., to separate, part, sever, etc. (a favorite word of Cic.):

    quam (Fortunam) nemo ab inconstantiā et temeritate sejunget, quae digna certe non sunt deo,

    Cic. N. D. 3, 24, 61; cf.:

    (divum natura) Semota a nostris rebus sejunctaque longe,

    Lucr. 2, 648:

    defensio sejuncta a voluntate ac sententiā legis,

    Cic. Verr. 2, 3, 84, § 193:

    orator a philosophorum eloquentiā,

    id. Or. 20, 68:

    rhetorice a bono viro atque ab ipsā virtute,

    Quint. 2, 17, 31:

    exercitatio procul a veritate,

    id. 8, 3, 23:

    fortuna ab eo,

    Nep. Att. 10, 5:

    a spe pariendarum voluptatum sejungi,

    Cic. Fin. 1, 20, 66:

    liberalitatem ac benignitatem ab ambitu atque largitione,

    id. de Or. 2, 25, 105:

    morbum ab aegrotatione,

    id. Tusc. 4, 13, 29:

    istam calamitatem a rei publicae periculis,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    se a verborum libertate,

    id. Cael. 3, 8 (but in Tac. Or. 11 the correct read. is dejungere).—With abl.:

    cui Corpore sejunctus dolor absit,

    Lucr. 2, 18:

    laribus sejuncta potestas Exulat,

    Claud. VI. Cons. Hon. 407.

    Lewis & Short latin dictionary > sejungo

  • 10 separo

    sē-păro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. paro], to disjoin, sever, part, divide, separate (class. and freq., esp. in the trop. sense; cf.: divido, dirimo, disjungo, secludo).
    I.
    Lit.
    (α).
    With ab:

    senatoria subsellia a populari consessu,

    Cic. Corn. Fragm. 12, p. 449 Orell.:

    separat Aonios Oetaeis Phocis ab arvis,

    Ov. M. 1, 313:

    Asiam ab Europā,

    Plin. 4, 12, 26, § 87:

    separandos a cetero exercitu ratus,

    Curt. 7, 2, 35.—
    (β).
    With abl. ( poet.):

    Seston Abydenā separat urbe fretum,

    Ov. Tr. 1, 10, 28:

    separat (spatium) aethere terram,

    Luc. 4, 75; 9, 524;

    natura nos ceteris separatos animalibus sola homines fatetur,

    Diom. 275 P.—
    (γ).
    With simple acc., Cic. Agr. 2, 32, 87; cf.:

    nec nos mare separat ingens,

    Ov. M. 3, 448:

    in ipsis Europam Asiamque separantis freti angustiis,

    Plin. 9, 15, 20, § 50;

    equitum magno numero ex omni populi summā separato,

    Cic. Rep. 2, 22, 39:

    Thessalorum omnis equitatus separatus erat,

    separated, divided, Liv. 42, 55 fin., Dig. 34, 2, 19, § 2.— Pass.:

    ut corpora gentis illius separata sint in alias civitates, ingenia vera solis Atheniensium muris clausa existimes,

    Vell. 1, 18, 1.—
    II.
    Trop., to treat or consider separately; to distinguish, except.
    (α).
    With ab:

    multi Graeci a perpetuis suis historiis ea bella separaverunt,

    Cic. Fam. 5, 12, 2:

    cogitatione magis a virtute potest quam re separari,

    id. Off. 1, 27, 95, suum consilium ab reliquis separare, Caes. B. G. 7, 63 fin.:

    ob separata ab se consilia,

    Liv. 23, 20, 4:

    nihil est, quod se ab Aetolis separent,

    id. 38, 43, 12:

    orato rem, quem a bono viro non separo,

    Quint. 2, 21, 12;

    saepe a figuris ea (vitia) separare difficile est,

    id. 1, 5, 5.—
    (β).
    With simple acc.:

    separemus officium dantis testes et refellentis,

    Quint. 5, 7, 9:

    miscenda sit an separanda narratio,

    id. 4, 2, 101; cf. id. 12, 2, 13; cf.:

    virtus ipsa, separatā utilitate,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34: oratio ac vis forensis, ut idem separetur Cato, ita universa erupit sub Tullio, ut, etc., i. e. if Cato again be excepted (shortly before:

    praeter Catonem),

    Vell. 1, 17, 3.—Hence, sēpărātus, a, um, P. a., separated, separate, distinct, particular, different.
    (α).
    With ab:

    quaestiones separatae a complexu rerum,

    Quint. 5, 8, 6. —
    (β).
    With abl.:

    (animalia) separata alienis,

    Vell. 1, 16, 2.—
    (γ).
    Absol.:

    ista aliud quoddam separatum volumen exspectant,

    Cic. Att. 14, 17, 6; so id. Verr. 2, 1, 17, § 45 Zumpt N cr.:

    neutrum vitiosum separatum est, sed compositione peccatur,

    Quint. 1, 5, 35:

    quid separata, quid conjuncta (verba) exigant,

    id. 8, 3, 15:

    eorum nullum ipsum per se separatum probo,

    Cic. Rep. 1, 35, 54 Mos. N. cr.:

    privati ac separati agr: apud eos nihil est,

    Caes. B. G. 4, 1; cf.:

    separatae singulis sedes et sua cuique mensa,

    Tac. G. 22:

    separati epulis, discreti cubilibus,

    id. H. 5, 5:

    (exordium) separatum, quod non ex ipsā causā ductum est, nec,

    Cic. Inv. 1, 18, 26: tu (Bacchus) separatis uvidus in jugis (i. e. remotis), distant, remote, Hor C. 2, 19, 18.— Comp.:

    intellectus,

    Tert. Anim. 18 fin.—Sup. does not occur. —Hence, * adv.: sēpărātē, separately, apart:

    separatius adjungi,

    Cic. Inv. 2, 51, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > separo

См. также в других словарях:

  • РАЗДЕЛИТЕЛЬНОЕ СУЖДЕНИЕ — дизъюнктивное суждение (от лат. disjungo – разобщаю), – сложное суждение, к рое либо (а) образовано из двух (или большего числа) др. суждений (членов Р. с.) с помощью логич. союза или (или союзов либо , или..., или , либо..., либо , подобных… …   Философская энциклопедия

  • ՄԵԿՆԵՄ — (եցի.) NBH 2 0244 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 10c, 12c, 14c ն. χωρίζω, διαχωρίζω, ἁφορίζω , διορίζω separo, sejungo διαστέλλω discerno, distinguo ἁποσπάω abstraho, evello διαστημάζω intervallum facio, disjungo. Մեկին առնել, որպէս …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՔԵՑԵՄ — (եցի.) NBH 2 1005 Chronological Sequence: Early classical, 6c, 8c, 10c, 12c ն. ἁπάγω abduco ἁποκλείω, διαζεύγνυω, νυμι disjungo disgrego. Իբրու խզելով ʼի բաց քարշել՝ կորզել. (որպէս եւ արաբ. է քեցել, եւ խզել.) քերքել. հերքել. ʼի բաց առնել. մեկնել …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»